Toen ik woensdag ging slapen, had ik de wekker op 4u15 gezet. Ik ben veel te laat in slaap gevallen. De telefoon moest ik wel op stil zetten, want de piepjes van meldingen bleven binnen komen, non stop. Veel later dan ik had gehoopt heb ik de slaap gevat en dan is het echt zo 4u15. Aurora kwam al aanhuppelen. Die wacht altijd tot ik naar het toilet ben geweest, voor ze in mijn armen komt slapen. Rainbow kwam koppies geven, die dacht dat hij al eten kreeg. Nee, nee smikkeltje, moet je maar brokjes eten, die staan er altijd. Maar na 3 jaar zit dat er denk ik niet meer in. Ik heb nou eenmaal altijd van die aparte beesten. Soort zoekt soort ja, dat weet ik.

Aurora ging vast liggen wachten. Die zou nog teleurgesteld worden. Na het toiletbezoek ging ik namelijk, mét telefoon met wekker om 6 uur, naar boven. Naar mijn lang gemiste zonnetje toe. Hij was weer achter het hoofdeinde gekropen maar nu kwam hij direct, toen ik hem riep. Helemaal blij ging hij zich weer totaal op me storten. Hij heeft ondertussen ook die hele kamer al gehad, behalve het plafond eigenlijk. Hopelijk komt dat net van Zooplus snel binnen, zodat ik het kan spannen nadat ik het raam heb open gezet. Nu was het goed te doen, maar toch al warm. Als straks de zon op dat schuine dak staat, dan is het weer smoorheet hier. Dan kan een zuchtje wind wonderen doen.

Ik ga op het met plaids afgedekte bed liggen en hij loopt zijn oude vertrouwde geluidjes te maken, die hij altijd maakte om me wakker te maken. Net als toen springt hij op me en kijkt me in mijn gezicht. Al was ik nu al wakker, toch voelde dit weer heel speciaal. Alsof hij me wil laten zien, dat hij zich alles nog herinnert. Mijn vorige dierenarts zei ooit, en toen was hij nog niet zo heel lang vermist, ‘ach, zo’n beest is je binnen een week vergeten’. Misschien ook wel één van de redenen dat ik er ben weg gegaan. Al wás het zo echt geweest, waarom moet je zo’n tik uitdelen??? Dat snap ik nou nooit aan mensen. Verplaats je nou eens in hoe iemand zich kan voelen!

Ik weet namelijk dat Sunshine op de Rusthoflaan rondliep, en mijn broer heeft vrienden wiens ouders daar wonen. Ik heb gevraagd of ze willen rondkijken, of er flyers komen te hangen dat er een kat vermist is. Ja, wel als die flyer dan een foto van Sunshine heeft natuurlijk. Want ik weet hoe je je voelt, als je echt gek bent op je diertjes. En ik wil niet dat iemand zich ooit zo hoeft te voelen. Dus als ze dat zien, dan zal ik die mensen bellen en zeggen dat hij veilig weer thuis is waar hij hoort. Ze krijgen hem niet terug hoor, ben je gek. Ik heb een goed hart maar ik ben niet achterlijk! Maar dan weten ze in elk geval wel waar hij is, wat er met hem is gebeurd. Want juist dat is één van de grootste factoren, waar je echt gek van wordt.

Al zag ik dan weer programma’s over mensen die hun kind kwijt zijn en dan dacht ik, het kan altijd erger. Maar toch, ieder heeft zijn eigen leed en dat is niet met elkaar te vergelijken. En mijn leed was groot en werd met allerlei ander leed overgoten. Ik weet zelf af en toe niet hoe ik hier allemaal doorheen gekomen ben, maar het is me gelukt! In 2014 mijn grote liefde kwijtraken, in 2015 werd mijn nichtje vermoord en ook kon ik zelf maandenlang niet lopen door een operatie en een wond die 2 x toe ontstoken raakte. Dan die week, die laatste week van mei 2016, dat mijn moeder alvleesklierkanker diagnose kreeg, werd een paar dagen later afgetopt met het verdwijnen van Sunshine.

Als ik het zo even droog op een rijtje zet, dan krijg ik het echt al benauwd! En het is nog lang niet alles maar het verdwijnen van Sunshine was door dat alles zo traumatisch. Mijn hele wereld leek heel langzaam af te brokkelen tot er werkelijk niets meer van over was. En toen ik probeerde daar door heel hard werken weer uit te komen, kwam hij opeens weer thuis! Een teken dat alles klopt en dat alles goed is, zoals het is. 

Door de emoties van dit moment, trekken al dat soort dingen aan je geestesoog voorbij. Alsof je een soort van schoon schip aan het maken bent of zo? Alle ellende lijkt eruit te willen. Geen idee maar het blijft maar komen. Oh hoe naar de mensen kunnen zijn, gewoon omdat je flyers ophangt. Die trekken ze er bijna overal weer af, maar die telefoontjes die ik kreeg. Zo vreselijk, dat je je niet kunt voorstellen, dat mensen zo kunnen zijn. Ik kan het nog niet geloven maar het is wel zo. Al die eerste keren van Sun ook, dat 1^e noodweer, zo zitten janken om hem, alle dingen zonder hem en vooral ook die 1^e verjaardag van mijn duo. Want die vierden ze niet samen. En ik had toen zo gehoopt van wel! Dat hij thuis zou zijn voor die tijd. Maar het bleef maar duren. En nu, nu worden ze op 15 juli 5 jaar en zullen ze dat voor het eerst samen doen! Hoe bizar is dat wel niet?!

En ik weet nog dat ik die oud en nieuw van 2015 op 2016 zo genoten had met mijn 2 jongens, samen op de bank naar het vuurwerk kijken. Heerlijk ontspannen, ondanks alle harde knallen, lekker in mijn knieholte. Later zaten we naast elkaar naar het siervuurwerk te kijken. Zo’n geluk voelde ik toen, zo rijk ook voelde ik me... Oh het was een hele bijzondere avond. En dan die 1^e oud en nieuw zonder hem, nu wel met Moontje en Aurora maar waar was mijn jochie? Was hij veilig? Was hij bang, kon hij schuilen voor al die knallen??? De hele avond heb ik toen zitten huilen en 2017 begon slecht en zou er vanaf die 1^e dag echt niet beter op worden. Mijn hemel wat een puntje puntje jaar was dat! Oké, niet meer over zeuren, het ligt achter me. Weg ermee! History! Klaar!

Zo voelt het ook echt, wat al die ellende betreft. Jarenlange bergen shit, en ik heb het gedragen. Zijn weglopen was zo’n trauma, maar ik had het een plaatsje gegeven, omdat ik wel verder moest. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor Moonlight. Later kwam daar eerst Aurora bij, en een klein jaartje later mijn 2 jongste jongens, Rainbow en Skylar. Misschien wel om me voor te bereiden om later nog iets te kunnen dragen dat eigenlijk nog zwaarder is. Maar dat is een ander verhaal. Nu ik me daarin ook bewezen heb, ik krabbel altijd weer uit de diepste diepten, mocht hij terug komen. Als beloning en als teken dat het voortaan alleen nog maar omhoog zal gaan. Vraag me niet hoe, maar het gaat gebeuren. My only way is UP! Dat zal je nog wel zien! Dat voelt echt zo voor mij. En weet je, dan gebeurt het ook. Het voelde ook altijd al, dat Sunshine thuis zou komen en kijk wat er gebeurt! Hij is mijn beloning voor alle ellende die ik met glans heb weten te dragen! 

Ik kreeg donderdag op stage steeds telefoon en omdat degene weer belde, ik zag hetzelfde nummer, pakte ik toch maar op. Het was TV Rijnmond of ze mochten komen filmen. Ehhhh, nou een klein beetje lastig als ik in de apotheek bezig ben. Ja, dat begreep hij wel. Hij was wel erg aan het lachen want ik heb een tricky voicemail en hij was er volledig in getrapt! Ik moest er ook erg om lachen. Jammer dat ik dat begin nooit kan horen. Ik pak namelijk gewoon op, ‘hallo met Ria’. En dan zegt wie er ook belt, altijd met wie ik dan spreek uiteraard en als het goed is. Dan ga ik weer verder, nog steeds op het bandje, ‘sorry ik kan u haast niet verstaan, kan het ietsje harder?’ En dat doen de mensen dan ook vaak. Dan zeg ik weer, ’sorry hoor, ik hoor u ECHT niet, spreek dan maar even een boodschap in, na de piep!’

Meestal hebben ze hem dan wel door! Meestal hoor. In elk geval, ze komen straks filmen en dan heb ik geen flauw idee wanneer dat uitgezonden zal worden en ook niet waar precies. Maar dat laat ik nog wel weten. Er gebeuren echt bijzondere dingen met Sunshine, hij herinnert zich écht alles! Dat bestaat toch niet, zou ik altijd gezegd hebben maar het is gewoon zo! Daar vertel ik later nog wel over. Als je het interview wilt zien, dan kan dat op TV Rijnmond, vanaf 17 uur, elk uur herhaling! Ik ben zelf ook erg benieuwd hoe het eruit gaat zien! Oh maar deze wordt pas later geplaatst, serieus blonde actie weer! Komt zeker weten goed! Dat blijven mijn stopwoordjes hoor!

"Zorg dat je nooit een slachtoffer wordt, ook al probeert iedereen dat nog zo hard van je te maken en al heb je alle redenen om in die rol te geloven. Je leven is er mee gemoeid, en je ziel."

Joseph Brodsky - Russisch-Amerikaans dichter, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1987) 1940-1996

Deze blog stond dus al klaar toen Sun opeens weer thuiskwam, en ik heb vandaag geen tijd even, daarom plaats ik hem alsnog. Zonde want ik vond het nodig om iets over racisme uit te leggen hierin en dat is ook niet onbelangrijk. Update over alles met Sunshine volgt snel weer hoor! Ik zet ook dingen op mijn facebook profiel. Vandaag is het weer school (Dit was dus op dinsdag geschreven, voordat ik het telefoontje over Sunshine kreeg uiteraard) en ik moet zeggen, zo online is het een stuk zwaarder dan gewoon in de klas.

Dat komt omdat de docente lekker van vroeg tot zo laat mogelijk doorgaat. Dat is het eerste punt en het tweede is dat je zo echt een hele dag zitten me zeer doet overal. Dat vind ik niet prettig maar ik zal het er helaas mee moeten doen voorlopig nog. Hopelijk mogen we na de zomervakantie wel weer naar school. Dan moet ik helaas wel een mondkapje kopen voor in het OV. Met de auto parkeren daar is voor een hele dat niet te betalen! Al hoop ik dat dit tegen die tijd misschien niet meer hoeft of zo? In september? Dat ze dan ook de onzin overal van hebben ingezien? Nou ja, even afwachten nog maar.

Ik zou nog even verder gaan over het topic ‘racisme’. Ik dacht zelf altijd, dat we hier in Nederland al een stuk verder waren. De mensen die zeiken over zwarte Piet, dát zijn in mijn ogen niet meer dan stemmingmakers. Al mag ik niet oordelen als ik niet in hun schoenen heb gestaan natuurlijk. Toch, waarom zo’n ophef, waarom die grote woede en dan nog de manier waarop. Dat stoort me eigenlijk het meeste. Ook zoals niet lang geleden, dat er twee homo’s worden aangevallen. Mijn mond viel open, dat zoiets nog steeds gebeurt. Ja, de daders komen dan weer uit culturen waar religie een grote rol speelt en die reageren daar dan weer zo op. Maar eigenlijk hadden zulke dingen allang niet meer mogen gebeuren!

Daarom heb ik zo de schurft aan alle religies. Kijk, niet de mooie stukken, die ze vaak nog gemeen hebben ook. Maar wel de hel en verdoemenis verkondigende stukken, want daar klopt gewoon geen reet van maar is een hulpmiddel voor de kerken, moskeeën, tempels and weet ik veel wat je allemaal nog meer hebt. Een hulpmiddel om de macht te houden. En ik kan daar slecht tegen. Ze maken alles wat recht is krom. En ook door religies is er juist veel racisme onder de volkeren. Want als je niet katholiek bent, vinden katholieken je niks, en als je niet moslim bent, vinden moslims je niets. En dan zwijg ik nog maar wat de extremistische kanten van religies allemaal wel niet vinden. En dat werkt voor praktisch elk geloof. Op Boeddhisme en Hindoeïsme na, welke op zich erg vredelievende geloven zijn. Helaas is de rest vrij radicaal.

Discriminatie heeft altijd al bestaan volgens mij, en het is nog steeds hetzelfde. Het heeft te maken met oordelen en ook zeker ego en ook een deel angst. Het veroorzaakt afscheiding, het haalt groepen uit elkaar, die eigenlijk juist naar elkaar toe zouden moeten groeien. Discrimineren kan op vele gronden, zoals ras, religie, gewoonten of onbegrip voor die persoon. En hoe groter de groep, hoe meer ze willen bepalen hoe de dingen horen te zijn. En dat is gewoon eigenlijk pure onrechtvaardigheid. Het wijst mensen af op basis van wie en hoe ze zijn. Het gaat totaal langs het feit heen, dat ieder mens het recht heeft om zichzelf te zijn.

Want iedereen heeft een eigen pad, iedereen moet juist anders zijn! Dat hebben de meeste mensen nog niet in de gaten. Waarom nou zo lelijk doen, als een man op mannen valt? Of de buurvrouw een andere kleur huid heeft, ander haar en ander eten lekker vindt? Het is zo’n negatieve instelling! Juist al die verschillen zijn zo prachtig. Het heeft ook te maken met hoe ver je wel niet bent, op het pad der reïncarnatie. Want als iedereen zou weten, dat we overal geboren worden en alle geslachten hebben. Dat homo zijn, of lesbisch of transgender, helemaal geen schande is maar gewoon het natuurlijke overgaan van het ene geslacht, in een vorig leven, naar het andere geslacht in dit nieuwe leven!

Als iedereen dit zou weten en begrijpen, wat ooit nog wel komt, dan zou de wereld er al een heel stuk mooier op worden. Hetzelfde geldt voor de rassen, want er zijn geen rassen! Er is maar één ras en dat is het menselijke ras! Als die kleuren en variaties, dat zijn we zelf ook allemaal al eens een keertje geweest. We zijn geboren als Zuid Afrikaan of Noord Afrikaan, als Eskimo of in de jungles van Zuid Amerika. En nu heel toevallig hier in Europa, waar de Spanjaarden en Italianen ook heel anders zijn dan de Nederlanders en de Duitsers en de Belgen! En we zijn allemaal ook al eens Indiaan geweest, of Chinees of Japans! Dus als je dan iemand daarop veroordeelt, dan veroordeel je dus ook jezelf.

Helaas zijn deze wetten nog niet algemeen bekend. Anders zou de wereld er echt totaal anders uitzien! Het is moeilijk hoor, om te leren niet te oordelen, dat gaat niet zomaar over een nacht ijs. Het onbegrip of angst is vaak de oorzaak ook. Want als je weet waarom iemand iets doet, zoals ze dat doen, dan kan je dat misschien zelfs snappen van die ander. Of als je voelt, dat je de enige bent zonder wapen, om maar een raar voorbeeld te noemen, dan voel je je misschien wel angstig tussen een heleboel mensen, die er wel eentje hebben. Misschien ga je dan in de aanval, omdat je denkt of geleerd hebt, dat dat de beste verdediging is?

Als je iets wilt veranderen, dan zal je ten alle tijden, en in alle omstandigheden, bij jezelf moeten beginnen. En niet door in de aanval te gaan, maar door het gesprek aan te gaan. Zoek bij jezelf uit, wat je zo stoort, of waarom je zo bang bent. En bovenal, wees eerlijk tegenover jezelf. En hier zit ook gelijk weer een probleem, want er zijn maar weinig mensen, die naar hun eigen verkeerde eigenschappen durven te kijken. En als ze al, misschien wel stiekem, kijken, dan is het nog een hele stap af van er iets aan willen of durven of zelfs ook maar kunnen doen! Handelen vanuit ego, brengt je alleen  maar narigheid, maar ja, dat moet je eerst willen en kunnen zien. Dan pas kan je ernaar handelen.

Veel is ook oorzaak en gevolg. Misschien zijn die mensen, die nu soms verkeerd behandeld worden, vroeger ook zo geweest. Nou, niet eens misschien, want dat geldt dus voor iedereen. Die slavenhouder van toen, kan nu gediscrimineerd worden. Wat onrechtvaardig lijkt maar het dus eigenlijk niet is. We hebben alle kleuren al gehad, van huid, als je dat beseft, zie je dat verschil dus niet als iets lelijks. Ik zie alle kleuren van alle mensen juist als iets moois! Ik vind die verschillen juist prachtig, omdat ik ook voel van binnen, dat ik al die kleuren al eens gehad heb.

Ik zie de zielen erachter eerder en ik kan dan de huidskleur alleen maar bewonderen! Maar die ziel, in wat voor kleurtje vel en wat voor soort gewoontes dan ook, is mijn gelijke. Elk mens is gelijk aan de ander, wat voor kleur, wat voor religie, wat voor geaardheid dan ook. Als iedereen dat gaat leren zien, dan hebben we het prachtig onder elkaar! Zo jammer, dat het nog wel even zal duren, voordat alle volkeren zo ver zijn! Haat niet meer, hou van elkaar! Ooit, ooit komt het echt zover! Dan weten we het allemaal, hoe dit in de kosmos in elkaar steekt!

"We zijn allemaal wormen. Maar ik geloof dat ik een gloeiworm ben.

Origineel:
We are all worms. But I believe that I am a glow-worm."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Buiten het feit dat 4 jaar en 18 dagen opgeteld 13 is, is 16 6 dat ook natuurlijk, dé datum, onze D day. Dat zag ik van de week een facebook en Rulof vriendin zeggen. Net nadat ik me af zat te vragen of het wel klopte door bijvoorbeeld, schrikkeljaar en zo. Ik reageerde dan ook direct, dat mijn moeder er blijkbaar geen discussie over wilde. Klaar. Die 2^e 13 kan je mooi niet onderuit, zal ze hebben gedacht. En dat zal ik dan ook maar niet proberen!

Ondertussen ga ik op mijn ouwe dag viraal, ik sta zowel in het Rijnmond nieuws als in het AD! De links plaats ik onderin maar niet omdat je moet kijken hoor. Iedereen kan zeggen wat hij wil maar ik vind die foto bijna in overtreding voor het verstoren van de openbare orde. Echt, dan zie je er op het allerhoogste punt in je leven, gewoon op jouw eigen laagste punt uit. Maar ook daar gaan we aan werken hoor. Ik ben al even bezig en zoals iedereen nu wel moet begrijpen, ik ben een volhouder! Daar kan geen enkel mens meer aan twijfelen!

Dus dat komt wel goed. Als ik van de week even geen tijd heb om te schrijven, moet je me dat maar niet kwalijk nemen. Er staat 2,5 blog al klaar van voor ik wist dat de Zon voor mij weer zou gaan schijnen en dat vind ik anders zonde van de tijd die ik erin heb gestopt. Oké niets over Sunshine maar in elk geval wat te lezen, toch? Je kan niet alles hebben hoor. Dat haal ik wel weer in of zo. Want ja, er gebeurt nu zoveel, dat is bijna niet bij te houden. Ik ga maar even verder waar ik was gebleven gisteren.

Ik kwam met een tweede rib uit mijn lijf weer de dierenarts uit, en eindelijk, eindelijk kon ik naar huis. Ik wilde hem daar zo graag weer hebben. Het wennen aan de anderen, die hij nog niet kent, de hereniging straks met zijn broer Moonlight. Dat zou ik al allemaal achter de rug willen hebben. Nou heb ik door die jaren wel enigszins geduld gekweekt maar dat zal toch nooit een talent van me worden! Ondertussen voelde ik me ook behoorlijk uitgeput en eerlijk gezegd heb ik gisteren dan ook niet gegeten, gewoon vergeten! Het zal daar dan ook wel een klein beetje door komen.

Ik deed de sleutel in het slot en normaal komen er dan minstens 3 cits aanlopen. Vaak zijn dat de heren van de Tuxedo maffia, die me altijd zo onder druk zetten ’s avonds voor de snoepjes. Dit keer kwam alleen Rainbow voorzichtig kijken. Ik riep Skylar, Aurora en Moonlight maar niks hoor. Waar zouden die nu toch weer zitten? Rainbow kwam met zijn bolle buikje aangetrippeld. Nieuwsgierig rook hij aan het reismandje en ik hield stiekem mijn hart vast! Er gebeurde helemaal niets. Wel zag ik Rainbow erg voorzichtig worden, toen hij door had dat er een andere kat in zat. Ik ben maar naar boven gelopen, in de veronderstelling dat ik de andere 2 daar wel zou zien. Nou, dan zaten ze zeker onder het bed in hun kamertje of zo, maar ik zag niks. Nou, dan maar met Sunshine mijn slaapkamer in. Dit wordt voorlopig even zijn onderkomen.

Hij ging heel voorzichtig uit het reismandje en keek schuw om zich heen. Hij liep even rond in de vrij warme kamer en besloot om achter het hoofdeind van mijn bed te gaan zitten. Daar zitten een soort holtes en hij had dat blijkbaar even nodig. Daarom liet ik hem maar even met rust en ging ik naar beneden. Maar niet voordat ik hem uitgebreid geknuffeld en geaaid had want daar komt hij wel voor uit zijn schuilplekje. Met Sunshine’s geur nog aan mijn handen, ging ik naar beneden.

Moonlight lag in zijn hangmand aan de krabpaal en ik stak hem mijn hand toe. ‘Ruik eens’, zei ik tegen hem. Hij begon te snuffelen en zijn pupillen werden van normaal opeens heel groot zodat zijn mooie, gouden ogen bijna zwart leken! Hij werd een soort van Kat-atonisch of zo, want hij bewoog niet meer. Alsof hij wist wat hij rook, zijn zo geliefde broer die opeens weg was en die hij zo miste, maar dat hij dacht, dat KAN gewoon niet. Hij tolde een beetje met zijn koppie en ik denk dat ik dat een beetje kan begrijpen! Rainbow kwam er ook weer aan en die wilde aan mijn hand ruiken ook en begon bijna te kwijlen of zo. Ik zag Aurora op de hoogste plek liggen en ook haar liet ik ruiken. Ze deed net of ze gek was. Dat doet ze wel vaker hoor. Moonlight bleef nog lang als de sfinx in zijn hangmatje liggen. Een soort van geschokt of zo? 

Ik ging achter mijn bureau zitten, vast even proberen iets te schrijven. Niet gelukt trouwens. Rainbow is altijd vlakbij me en ook nu zat hij me vanaf de grond aanbiddend aan te staren. Ik liet hem nog even mijn hand besnuffelen. En toen kwam Skylar er ook aan wandelen. Wil je ook snuffelen Sky? Hij kwam er aan en vlak voor hij binnen mijn bereik was, blies Rainbow toch lelijk tegen hem en deelde een pets uit. Nou ja zeg! Kattenkop! Hij wilde mijn hand voor zichzelf houden. Zou hij dan Sun zijn maatje worden? Ik ben benieuwd.

Ik ging later, toen het viertal stond te eten, met eten naar Sunshine toe. Hij ligt steeds achter het hoofdeinde als ik kom. Totaal verstopt en in het donker. Zodra ik roep komt hij nu helemaal blij aan. Hij weet echt van gekkigheid niet wat hij moet doen. Hij geeft koppies, stort zich ter aarde, wil me vasthouden met zijn pootjes. Zijn kreetjes, waar ik altijd zo gek op was, slaakt hij de hele tijd. Ja, Sunshine beseft in volle omvang dat hij thuis is. En het lijkt alsof we het allebei nog steeds niet echt kunnen geloven. Want ik voel bij hem hetzelfde als dat wat ik zelf voel. Eerst even eten nu.

Hij smikkelde zijn portie met smaak op en wat later ging hij staan te drinken. Tot mijn grote vermaakt, drinkt hij nog steeds zo raar, als toen hij een kitten van 6 weken was. Hij was degene die met zijn poten in het drinkbakje ging staan voordat hij ging drinken. Moonlight, ik noem dat regelmatig in mijn blog, is net zo’n rare drinker. De anderen drinken uit het fonteintje in de woonkamer. Moonlight drinkt uit een grote glazen eh emmer, omdat hij ernaast staat te graven en soms het water er voor de helft uit schept met zijn voorpoten.

Ik zie het Sunshine nu ook weer doen. Even later roep ik hem bij me. Hij is naar de bak geweest ook, het is wel even kroeltijd. Hij stopt zijn voorpootje in mijn hand en de tranen stromen over mijn gezicht. Zo lagen we vroeger altijd te slapen. Hij altijd met zijn pootje in mijn hand en Moonlight lepeltje lepeltje met hem. Hij kijkt me zo vol liefde aan, en lang kijken we in elkaar ogen. Hij weet het, hij weet het echt! Ik moet zeggen dat ik dat eerlijk gezegd niet had verwacht. Hij was nog maar zo’n baby, ook een groot deel van mijn toch al zo grote verdriet, 10 maanden oud toen hij weg liep. En nu ligt hier die stoere vent, die gewoon 4 jaar en 18 dagen zonder mij heeft weten te overleven!

Ik kan er maar niet over uit. Hoe bestaat het. Sunshine draait zich in alle bochten die hij maar kan vinden om tegen me aan te schurken. Hij draait zijn koppie in mijn armen, loopt over me heen, gaat in mijn knieholtes liggen. Ook dat was altijd een favoriet plekje van hem, foto’s zat als bewijs van meer dan 4 jaar geleden hoor. Oh ik kan het niet bevatten en als je zou voelen wat ik voel, dan zou je er onder kunnen bezwijken. Zo groot is mijn gevoel van geluk, van liefde van dankbaarheid ook! Het overspoelt me soms, maar niet bedreigend maar als een warme golf van emoties. De totale tegenstelling van wat ik vier jaar lang gevoeld heb. Want elke dag heb ik aan hem gedacht en elke dag ben ik blijven hopen. En nu het zover is, lijkt dat een verre nachtmerrie die is geëindigd in een prachtig mooie droom. Want het voelt nog niet echt, alsof ik al wakker ben.

Ze zijn ondertussen ook al geweest van TV Rijnmond, morgen, de 19^e vanaf 17 uur, elk uur herhaling! Ik ben zelf errrrrrug benieuwd hoe en wat erop komt te staan allemaal.

 hier klikken voor AD artikel

hier klikken voor Rijnmond artikel Sunshine-eindelijk-terecht