"We zijn allemaal slachtoffers van het geweld waar dieren aan lijden... hun bevrijding is ook onze bevrijding.
Origineel:
We are all victims of the violence that animals suffer... their liberation is also our liberation."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik zei heel stoer tegen mijn schoonzus gisteravond, neeeee hoor, daar heb ik geen last van. Ik ga liggen en ik slaap. Op haar opmerking dat ik vannacht wel niet zo slapen. Zoiets moet je dus nooit zeggen. Dan lig je de hele nacht wakker. Alhoewel, in mijn geval natuurlijk niet gek! Alles alles alles van de afgelopen 4 jaar en 18 dagen, golfde over me heen vannacht. En ja, die 13 van mijn moeder! Een Rulof vriendin, Regina, zei later nog dat 16 juni, dus 16 6 ook 13 is bij elkaar. Ik schoot in de lach want ik las dat dus direct nadat ik dacht bij mezelf, of het wel zou kloppen in verband met schrikkeldagen. Daarom reageerde ik direct ‘ja dat is omdat ze niet wil dat er discussie over mogelijk is. Ja mam, die 2 x 13 doet het m bij mij hoor! Ik dank je uit het diepst van mijn hart, voor dit mooie cadeau!

Ik ben altijd positief gebleven, ik wíst gewoon dat hij thuis zou komen. En hoe vaak de moed me niet in de schoenen is gezakt, toch wist ik dat. Alleen als je dan dat telefoontje echt krijgt, ja, dan voelt het alsof je flauw valt, alsof je wegzakt maar je bent er nog. Die mevrouw zal wel denken, koekkoek! Want ik zat me een partij te wauwelen! Niet te doen! Ik kan met de beste wil van de wereld niet omschrijven hoe ik me voelde, hoe ik me voel! Ik denk dat zelfs Hemingway dit er niet goed genoeg uit zou hebben gekregen. Daar zijn gewoon geen woorden voor, dat is puur gevoel! Euforisch, opgelucht, golven van liefde, het verdriet van de afgelopen jaren met een rotgang door je heen, en nog veel en veel meer.

Tegelijkertijd ook hoor, niet zo eventjes netjes op hun beurt wachtend. Nee, alsof je een moker met alles emoties die de mensheid kent op je knar hebt gekregen en die dan dwars door je heen schieten. Misselijk, maagpijn, hoofdpijn, duizelig waren ook een aantal dingen die voorbij kwamen en elkaar gelukkig wel afwisselden. Nogmaals, ik hou er maar over op want uitleggen gaat me nooit lukken! Alleen als ik, zoals die heeeeeele grote meneer in the green mile, je hand kon vastpakken en het je zou laten voelen. Dat zou de enige manier zijn.

Vanaf ik het op Facebook plaatste werd ik overspoeld door appjes en sms’jes en Messenger berichten, ik werd ook gebeld door een aantal mensen. Kortom, ik kon niet eens meer denken. En ik was me toch moe! Na een bijna slapeloze nacht er dus maar uit gegaan. Goh, die nacht kwam alles maar dan ook echt alles naar boven van de afgelopen 4 jaar en 18 dagen. Die nare mensen die belden toen ik de flyers met mijn telefoonnummer op had gehangen, hoeveel verdriet dat deed maar vooral ook doordat wildvreemden je gewoon expres wilde kwetsen. Onbegrijpelijk! Die eerste enorme onweersbui, toen ik harder zat te huilen dan de regen. Omdat ik wist hoe bang hij wel niet moest zijn. Ik ga het allemaal niet meer opnoemen, want dan ben ik weer jaren bezig.

Eindelijk werd het ochtend en om 6 uur sprong ik op, snel de cits eten geven en dan even boven kijken wat ik doen kan. Ze hebben een eigen kamertje boven, waar de oudere krabpalen naartoe verhuizen. Er stonden er 2 grote, die ene ging dus mooi de slaapkamer in. Ik ga op de bank slapen want dan kan Sunshine daar acclimatiseren. Maar ja, zo’n schuin dak, dat is lekker heet met deze temperaturen. Binnen de kortste keren liep ik met klotsende okseltjes de boel te herinrichten. Nou dat heb ik geweten! Alles gestofzuigd en zoveel mogelijk haarvrij gemaakt, zodat Sunnyboy niet totaal overvallen zou worden door al die verschillende geuren.

Ik kwam drijfnat beneden en sprong snel de douche in. Op naar de winkels tussen al het beantwoorden van berichten en vragen door. Mensen, als ik niet reageer of de telefoon niet oppak, sorry, maar overmacht. Ik hoor eigenlijk 24/7 te studeren maar ja, even andere prioriteiten alleen bij een 3 jarige opleiding in 1 jaar, kan je je dat niet veroorloven! Dus dat wordt inhalen maar dat zien we nog wel. Ik zag dat ik nu echt op moest gaan schieten, want anders zou ik het allemaal niet halen. Snel naar de dieren speciaalzaak, een kattenbak, flinke jongen ook handig voor als ze straks allemaal weer door elkaar lopen, en een reismandje. Die moet ik toch extra hebben, voor als ik straks moet verhuizen hier. Snel door en dat thuisbrengen en in orde maken. Brokjes en water alvast neergezet, gevulde kattenbak neer gezet.

Alles is klaar om mijn jochie te laten wennen weer. Geen idee wat een kat zich kan herinneren na zo’n tijd. Zijn broer Moonlight ging er toen bijna kapot aan, en die zal het zeker weten nog weten. Dat kan bijna niet anders. De rest heeft hem nog nooit eerder gezien! Nou ja, opschieten! Ik zette Truus van Google op en die loodst mij overal heen. Niet altijd dus. Eerst reed ik even een klein stukje spook, maar die vind ik eng dus snel mee gestopt voor ik er zelf eentje ben. Ik zie een bedrijf Jansen waar Google Truus zei dat mijn bestemming zat. Truus heeft het denk ik te warm en ik bel naar de dierenopvang Vlaardingen.

Daar hebben ze een Toos die me blikkerig vertelt dat ze vanaf 13 uur te bereiken zijn. Zo dan, lekker fijn! Het is ondertussen al bijna 12u15, ik ben al te laat en daar houd ik echt niet van! Opeens wordt er gebeld, zo te zien is het het nummer van de opvang. Ik zit inderdaad verkeerd en ze geeft me instructies en dan ben ik er in 2 minuten. Ik zweef achter haar aan want ik voel geen ledematen meer of zo.

Sunshine zit in een hokje met soort van 3 delen en is doodsbang. Toch, als ik hem aai, draait hij zich tegen me aan. Maar je ziet dat hij het allemaal wat eng vindt. Ja meneer de avonturier, dat doe je toch echt zelluf hoor! Niet te doen, wat die allemaal voor stunts heeft uitgehaald om te ontsnappen. Niet wetend dat hij  gewoon niet zomaar meer terug naar boven zou kunnen of durven. Maar oh, mijn hartje klopt in mijn oren of zo. Snel de boel regelen, de ambulance betalen. Nou ja, dan eet ik toch lekker niet in november! Kan mij dat schelen! De zon is voor mij weer gaan schijnen! Mijn zonnetje is thuis! Oké bijna!

Ik rij door met mijn jochie naast me en kan het nog altijd niet bevatten! Hij kijkt me aan alsof hij me herkent af en toe en kijkt dan nadenkend weg. Wat gaat er door dat koppie heen? Waar is hij geweest al die jaren, welke avonturen heeft hij wel niet beleefd. Oh mensenlief wat een idioot gevoel en dat blijft! Gelukkig weet ik de weg naar de kliniek wel, en ik kan vlak voor de deur parkeren. Oh, en nu dringt het tot mijn antiek blond wordende hoofd door, dat ik er helemaal niet voor betaald heb vandaag!!! Oh als dat maar geen boete wordt! Nou ja, lekker kak aan!

De dierenarts is totaal verbaasd over hoe goed hij eruit ziet. Ik laat hem wel ontwormen en ontvlooien, de rest vond ze echt niet nodig. Wel heeft hij best wat tandsteen op zijn achterste keizen. Oh, maar ik gebruik Bucco fresh, omdat Rainbow geen brokjes eet, en de rest krijgt dat ook. Sunshine nu dus ook. Als het dan gaat verweken, kan ik het met een washandje of zo proberen eraf te wrijven. Zo niet, kom ik wel terug, maar nu even niet. Nu even rust en wennen aan de nieuwe situatie.

Uiteraard zal ik morgen hierover verder gaan, maar voor nu heb ik al genoeg op mijn facebook profiel geplaatst en bovendien ga ik viral in het nieuw op Rijnmond, dus eh, ik vind het wel goed zo! Mijn cits even snoepjes geven en een handje meenemen voor Sunshine. Dan ga ik lekker even bij hem liggen, met een bakkie koffie, even de kennismaking hernieuwen en gewoon genieten van het feit, dat ik hem weer hier in huis rond zie lopen. Het raakt me keer op keer en nu begrijp ik echt wat er in de Rulof boeken wordt gezegd, dat puur geluk moeilijker te dragen is dan pijn. Dat kan ik nu wel beamen ja.

"Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de gehele trap te zien om de eerste stap te zetten.

Origineel:
Faith is taking the first step even when you don't see the whole staircase."

Martin Luther King - Amerikaans predikant 1929-1968

Ik had al blogs klaar staan. Alleen denk ik niet dat ik die zo kon plaatsen, na de bom die ik op Facebook had gegooid. SUNSHINE IS GEVONDEN EN IK GA HEM MORGEN HALEN!!! En dan opeens beginnen met, ik zat zo lekker te werken voor school. Nee, dat gaat hem niet worden! Dan word ik zelf ook gek! Want iedereen vraagt hoe en wat en waar en waarom en misschien ook waardoor en waarvoor. En eerlijk gezegd weet ik dat ook allemaal niet. Maar wat ik wel weet kan ik wel vertellen. En ik zat dus echt lekker te werken voor school. Want school was net afgelopen eigenlijk. Al moet ik eerlijk bekennen, dat ik geen idee meer heb hoe laat de mevrouw belde, toen ze belde.

Ik zag een nummer dat ik niet kende, en gelukkig maar. Ik was moe van de les en als het een privé nummer was, had ik waarschijnlijk niet eens opgepakt. Alhoewel, ik moet ook Woonstad nog steeds hebben, dus misschien had ik wel opgepakt. En vergeef me als ik een beetje in de war klink of alles door elkaar gooi. Dat komt omdat ik in de war ben en alles door elkaar gooi. Ik ben totaal flabbergasted en ik heb zo’n flauw vermoeden dat dit nog wel eventjes zal duren! Want eh, ook al heb ik het altijd al geweten, ik kan bijna niet geloven dat het nu eindelijk zover is!

Ik wist het altijd al ja, en dat heb ik ook altijd gezegd. Weet je wat eigenlijk zo lullig is? Dat anderen altijd bezig zijn om je hoop de grond in te trappen. Nee hoor, dat kan niet, nee hoor, die is allang dood. Dat overleven ze niet, zoveel jaar. Nou je ziet het! En ja, ik wist het! Ik heb nooit de hoop opgegeven, nooit! Daarom kon ik ook niet stoppen met mijn blogs schrijven, omdat ik het lijntje met hem open wilde houden! En je ziet het, die moeite is beloond nu! Dit is de kentering van alle ellende in mijn leven. Ik weet het, er zal nog heel erg veel gaan gebeuren, maar nu alleen nog maar positieve dingen. Of jullie dat allemaal te weten komen? Tja, ik hoef nu geen blogs meer te schrijven toch? HIJ IS THUIS!!!!

Ik zal eerst maar vertellen hoe dat ging natuurlijk. Moonlight is aan het rennen en gillen, zou hij het door hebben? Nou ja, sorry hoor, ik kan me nergens op concentreren en typen lukt ook niet, moet alles steeds verbeteren! Enniewee, de telefoon ging dus en ik nam op. Duh! Hallo, spreek ik met mevrouw Niemeijer? Ehm… Jawel! Ik heb hier uw kat Sunshine in de opvang…. Het is maar goed dat ik met mijn grote gat op een stoel zat, anders was ik toch echt gevallen denk ik. Zelfs zittend voelde ik mijn knieën slap worden! Ik begon te huilen eigenlijk en zat wat te wauwelen en de lieve dame begreep het gelukkig wel.

Ik weet echt niet meer exact hoe het gesprek gegaan is, en ze heeft me tot 3x toe geprobeerd af te kappen omdat ze nog ontzettend veel te doen had. Arme mens, mij krijg je niet zo snel stil hoor. Wat ik heb los weten te peuteren in flarden, is het volgende. Want zoals de dame zelf al zei, ze wisten het zelf niet zo goed, want het was nogal een warrig verhaal! Hij zit nu in Vlaardingen in de opvang, dus ik dacht ook dat hij daar gevonden was. Niet dus. Nee, hij zat helemaal in Crooswijk, op de Rusthoflaan. Hij kwam daar, samen met een blijkbaar bevriende rooie kat, eten halen bij een oud vrouwtje. Al een hele tijd blijkbaar. Maar omdat ze er zo goed uitzagen en zo lief waren, dacht de dame, die horen vast bij iemand.

Dus de lieve dame, heeft de dierenbescherming gebeld en die zijn de 2 katten op gaan halen! En dan zoeken ze naar een chip, die Sunshine uiteraard heeft en waaronder hij vermeld staat als VERMIST. En zo is het gekomen… Ik was, en ben en zal het voorlopig nog wel blijven ook, totaal flabbergasted!!! Echt hoor, het enige dat ik kon doen was het zo op facebook kwakken! NIEMAND ZAL DIT GELOVEN!!! MORGEN GA IK SUNSHINE OPHALEN!!! Het duurde heel even maar toen begonnen de reacties al te komen. Mijn schoonzus belde en vroeg of ik wilde herhalen wat er op facebook stond. Mijn broer had het nog niet gelezen namelijk. Ik riep het uit en begon weer te huilen en volgens mij huilden zij mee!

“Hoe lang is hij nou weg Rie?’, zei mijn broer. Ik keek even naar de datum, de 16^e juni, de 29^e mei 2016 weggelopen en dus dat is ehmmm, lastig rekenen hoor met je brein als een ingezakt taartje, 4 jaar en 18 dagen!~Even later zegt hij; ‘Rie, denk even na, 4 jaar en 18 dagen, tel eens bij elkaar op! Ik dacht nog, die is gek, ik ga nou toch niet al die dagen totaal zitten uitrekenen. Hij zegt, ‘hoeveel is 4+1+8???’ Nou zelfs dat kon mijn hoofd bijna niet aan, maar uiteindelijk bracht ik er, een beetje ademloos uit “13!!!” Zo dan! Mama??!! (voor de nieuwe meelezers, die opeens bij bosjes opdagen; over de 13 van mijn moeder, kan je blogs lezen in de tijd van begin augustus 2017 tot ver na haar overgaan na de andere kant. De 13 is namelijk mijn moeders manier van communiceren vanuit het hiernamaals!!!)  Ja, zegt mijn broer, van je mama, omdat je zo’n mooi rapport steeds hebt!” Hahaha! Lummel! Maar wel weer bizar natuurlijk! En wederom zo’n mooi bewijs, dat de mensen die over zijn gegaan, blijven communiceren, als je maar weet hoe!

En over bewijs gesproken, jullie kennen allemaal mijn Paranormaal Therapeute toch nog wel? Die me zo door alle ellende heeft heen geholpen? Petra Wintershoven heet ze, en de link naar haar site zit hier ook op de site, op de links-pagina, zij had alles bij het rechte eind! Niet dat IK daaraan twijfelde hoor, maar nu is er zelfs bewijs van. Ergens hier op deze site, staat het hele verhaal nog zelfs. Dat ik weer eens op een speurtocht ging, om hem te vinden. En toen zei ze tegen me, “Ria, je moet ook uitkijken naar een rooie kat. Dat is zijn maatje en die is niet zo mensenschuw, die komt wel naar mensen toe. Daar trekt hij dag en nacht mee op.” Ik wist al snel dat Petra goed zat, want die stuurde me naar dingen in mijn buurt toe, die ik zelf niet eens wist dat ze er waren.

En zij komt hier niet vandaan hoor, die woont heerlijk in Hillegom en kent niets van Rotterdam. Maar hoe hij daar terecht is gekomen, Crooswijk, geen idee! Dat van dat oude dametje had ze me ook al lang geleden gezegd. Hij was ergens waar hij verzorgd werd, maar daar mocht hij ook lekker weg wanneer hij maar wilde. Hij was dus wel bij iemand in huis. En aangezien Sunshine niet kan praten, zal ik het nu wel nooit precies weten. Ik zal moeten wachten tot ik over ben gegaan, dan kan ik de boel eens even terug kijken. Ik heb altijd al vertrouwen gehad in Petra, daar had ik geen bewijs voor nodig hoor. Maar oh wat is het leuk om dat te kunnen laten zien aan anderen. Ik heb het echt altijd gevoeld, die komt weer thuis! Ik dacht alleen na een week of vier, niet een jaar of vier... En gek genoeg, ik zet hem vanmiddag nog, met die mugshot foto van hem, op de pagina van een Facebook vriendin! Het bewijs doe ik bij de foto’s!

Caroline, van de Sappho pagina hier op de site ook, maakte me er net op attent, dat ik hem eerst langs de dierenarts moet brengen, want hij moet nagekeken worden, op allerlei ziektes. Gewoon alleen al om de anderen veilig te houden natuurlijk! Goed idee en zou ik niet aan gedacht hebben! Ze heeft het ook gelijk op hun Facebookpagina gezet, zie foto’s. Hoe zal dat gaan trouwens, met de anderen? Ik zal het dit keer volgens de ‘regels’ doen. Zowel Caroline als de dierenarts, die ik gelijk na de tip gebeld heb, hebben me dat al toegestuurd, hoe ik dat moet doen. Want ik heb net de vrede zo’n beetje tussen deze vier eindelijk, en dat wil ik zo houden ook tussen die 5!

Weet je wat ik ook eigenlijk zou willen? Dat, als die rode geen baasje heeft, dat ik die ook erbij zou nemen. Alleen, heb ik het financieel niet zo breed op het moment, en voor ik het weer ‘normaal’ heb, zal nog even duren. Met Sunshine erbij wordt al lastig, laat staan met 2! Ook onderling natuurlijk! Al heeft PeeT haar hulp al aangeboden ook, en dat ze de foto's van de katten behandelt als het nodig is, dat scheelt want dat voelt voor mij gelijk al beter. En bovendien, hij komt niet voor niets thuis! Dit voelt echt als de kentering in mijn leven, hoe dat kan ik niet uitleggen. Maar vanaf nu, alleen maar positieve dingen, voor mij en de cits!

Het zal even wennen zijn en  weet ik het wat allemaal. Maar goedkomen zal het zeker, net zoals ik altijd al wist dat Sunshine weer thuis zou komen, zo zeker weet ik dat ook. Ik zeg het wel vaker, maar misschien nu met wat meer overtuiging; GELOOF ME NOU MAAR! Morgen mijn jongen halen, dan is dit dus de laatste dag zonder Sunshine! Hoe geweldig dankbaar ik daarvoor ben, dat kan ik met geen pen of toetsenbord beschrijven! Al heb ik wel mijn quote van vandaag, hier op de site, erop aangepast. Morgenvroeg nog wat dingen kopen voor hem, zoals even een eigen kattenbak, dan ga ik hem ophalen en erna een afspraak bij de dierenkliniek! Bedankt Petra Wintershoven en ook jouw Meester uit het Licht, voor alle steun en geloof en hulp en motivatie en liefde in al die 4 jaren en 18 dagen! En bedankt mam, voor je prachtige bewijzen, waar andere mensen ook weer veel steun uit kunnen halen. Bedankt UNIVERSE, Bedankt WAYTI! WORDT VERVOLGD!!!

"Dromen worden werkelijkheden voor hen die sterk genoeg zijn om erin te geloven."

Colin Wilson - Brits schrijver 1931-2013