Echte liefde roest niet...
Ik ben dus al op vanaf 4 uur want toen hadden Moonlight en Sunshine die aanvaring, waar ik gisteren over vertelde. Wie er wie besloop heb ik niet gezien, maar ik denk dat het Moonlight was, die op hem afsloop toen hij naar boven wilde. Want als Sun genoeg heeft van alle prikkels, dan gaat hij zelf naar boven. Ik bewonder hem enorm, want hij is echt heel bijzonder en vooral in hoe hij dit zelf stuurt. Ik denk dat die soort van intrinsieke wijsheid hem ook door die 4 jaar hebben geholpen. Het excessieve wassen wat hij deed, was dus wel een pose van hem, want ondertussen doet hij dat niet meer zo. Alleen wel als er teveel katten in zijn buurt zijn. Hij is ook net van de maffia, hij gaat ergens liggen, waar zijn rug gedekt is, is me al opgevallen. Slim kereltje is het! Al klopte mijn theorie niet, aangezien in de middag Sunshine uithaalde naar Moonlight. Het lijkt zich hoofdzakelijk af te spelen tussen die twee, de broers van de diepe, diepe liefde… Apart hoor.
Sunshine weet zo goed wat hij wil, en hij is gek op het speeltje waar Skylar ook zo gek op is. Hij speelt er zelfs exact zo mee als Skylar. Of eigenlijk is dat andersom. Want toen Sunshine nog thuis was, had ik al zo’n ding, the cat’s meow heet het. Ik moet proberen er nog eentje op de kop te tikken, zodat er ruzies voorkomen kunnen worden. Ook moet ik een keer zo’n dure timerbak erbij kopen. Ach ja, dat komt allemaal wel. Al heeft dat speeltje wel prioriteit. Die bak is nodig voor als ik weg ga en dát zie ik voorlopig nog niet zo snel gebeuren. Ik ben hier nog wel even nodig als scheidsrechter.
Toen hij gisteren boven was, en Skylar zich eindelijk heel voorzichtig binnen durfde te wagen, ging hij dan ook echt op zijn speeltje liggen, zo van, dit is MIJN speeltje. Ah gossie, wat doe ik ze toch allemaal aan? Zou dit ooit echt goed komen? Het raakt me in elk geval enorm, dat die diepe broederliefde tussen Sun & Moon toch verloren lijkt. Alsof die 4 jaar alles heeft uitgewist. En ik was juist altijd zo ontroerd door hoe diep Moonlight zijn liefde was voor zijn broer. Dat kán toch niet weg zijn? Dat bestaat toch niet? Wat bij je hoort komt bij je terug. Ik voel dat zo en mijn punt is toch echt wel bewezen door het wonder van de terugkomst van Sunshine.
Als kitten van 10 maanden vermist raken en pas ruim 4 jaar later weer aan komen waaien. Het hele huis staat op zijn kop maar het kan toch niet voor niets zijn dan? En daarom voel ik dat diepe vertrouwen. Wat niet wegneemt dat deze periode een beetje eng is gewoon. Ik had dus pas zaterdag die deuren open willen zetten maar door de hitte in huis, en omdat ik thuis mag blijven op vrijdag van stage, heb ik het dus maar gelijk die donderdag gedaan. En met een beetje spanning en wat angstige cits, ging dat redelijk tot bij 4 uur ’s nachts dan. Al die tijd lag ik half te waken en half te slapen. Alert op elk geluidje, alsof ik weer een baby had. Dat het juist tussen die 2 was, vind ik zo erg. Want oh jongens, die diepe liefde, die zit nog ergens hoor. Weggestopt door de pijn misschien maar hij zit er! Ik hoop dat die toch echt weer een keer binnenkomt.
Ik voel me ook schuldig dat de anderen nu zo’n beetje in angst leven. Maar ik weet echt niet hoe ik het anders moet doen. Ze doen het er maar mee, dat moet ik ook. Ook moet ik weer bizar oplettend zijn met binnenkomen, van buitenaf dan, en weg gaan. Ik heb al gezien dat Sunshine dan idioot alert is en hij is echt als kwikzilver zo vlug. Ik moest wel lachen dat, toen hij boos op me was omdat hij niet binnen mocht, het de rest van de dag heeft volgehouden om niet binnen te komen. Al stond alles dus vanaf die donderdagmiddag open. Echt hoor, het is net een mens!
Dat ben ik weer hè, alles te ver overdenken. Ja, oké, ze vinden het geen leuke situatie. Ook Sunshine zal wel leukere dingen weten. Maar oh wat is hij moedig! Net na die aanvaring met Moonlight, ben ik naar boven gerend. Hij lag bovenaan de trap. Mauwde tegen me, alsof hij even zijn ei kwijt moest. Beneden, alles pikkedonker natuurlijk, zag ik Moonlight nergens. Rainbow en Skylar lagen voor het open raam, ja met net ervoor hoor, elkaar te wassen. Het brengt de anderen wel dichter tot elkaar, dat wel. Want ook Aurora hoort nu echt bij hen, de ‘slachtoffers’.
En voor Skylar is het voor het eerst voelen van angst, toch ook ergens niet verkeerd. Het maakt hem net een beetje minder de bully. En dat is toch gunstig. Het heeft hem net ietsje nederiger gemaakt. Hij is ook dolblij nu met mijn knuffel. Mijn hart gaat dan ook oprecht naar hem uit, dat hij zich zo slecht voelt dat hij alleen maar buiten wil blijven, vind ik dan ook echt rot. Alleen is het even niet anders. Iedereen, inclusief ikzelf, zal weer een nieuwe weg moeten vinden naar rust en balans. Hopelijk vinden we die met elkaar.
Het duurde een tijd voordat ik eindelijk Moonlight tevoorschijn zag komen. Die lag na de confrontatie blijkbaar onder de bank en reageerde niet op mijn roepen. Hè hè, niks aan de hand, met allebei niet dus. Het is zo te zien alleen bij het gillen gebleven. Maar, dat weet bijna iedereen wel, dat gillen van katten tegen elkaar, dat kan behoorlijk indrukwekkend zijn. Het klinkt altijd, alsof er dodelijke slachtoffers zullen vallen. Ik besloot dan ook de deuren open te laten. Oké, iedereen beneden geaaid, dan ga ik wel even bij Sunshine boven liggen. Ik kom boven en Sun mauwt klagelijk tegen me. Als ik hem aai, is hij er denkelijk van overtuigd dat ik én niet boos ben én dat hem geen schuld treft en hij tript weer snel de trap af.
Jeetje zeg, wat is hij toch moedig! Alsof hem niets kan deren, stapt hij met zijn staart recht en fier omhoog de kamer weer in. Hij gaat weer liggen op het speeltje. Zo. Ik lig hier, wie doet mij wat. Stiekem vind ik het een echte held. De rest is weer totaal op hun qui-vive en houden hem in de gaten. Ik zie dat Skylar zijn plaats alweer op het balkon heeft ingenomen. Die is zo bang als hij groot is, blijkt nu wel. Ik blijf maar op zitten, dan kan ik het in de gaten houden. De rust lijkt een beetje terug te keren. Tot het etenstijd is. Voor het eerst maak ik eten klaar, waar Sunshine bij is.
Mijn hart gaat open, hij doet exact zo als hij jaren geleden deed, voor hij weg liep! Het voelt heel raar als deja vu en ook weer niet. Ik kan het niet uitleggen. Hij loopt een herrie te maken, want hij is behoorlijk vocaal altijd. Hij springt ook weer tegen het kastje op, zoals altijd. En zorgt ervoor dat ik elke keer bijna mijn nek breek door raar tussen mijn benen door te zigzaggen. Gekkie!
Om ruzie te voorkomen geef ik hem extra eten, zodat hij zich vol kan eten, en niet met de anderen gaat vechten om de inhoud van hun bakje. Skylar eet op het balkon, Moonlight op de tafel, Aurora voor het raam en Rainbow op de kast. Het moet niet gekker worden. Ik ben heel erg benieuwd wanneer de rust, die ik overigens net had gecreëerd tussen allen, weer echt terug is in dit pand? Als hij vol zit en iedereen aan het eten is, vind Sunshine het even genoeg en gaat naar boven. Laat maar even gaat.
Het is nu 8 uur, en Moonlight ligt op de allerhoogste plek, als een matroos op de uitkijk, in de krabpaal. Skylar buiten in diepe slaap. Rainbow op de grote krabpaal en Aurora liep net ergens op de gang. Sunshine komt, als om eigenwijs te doen zoals het hoort bij hem, net weer binnen met Aurora achter hem aan. Hij wil spelen en laat me totaal duidelijk weten, dat ik als goed personeel maar even zijn speeltjes aan moet zetten. Ik zie, nadat ik aan zijn verzoek voldaan heb, hoe Skylar verscheurd wordt op het balkon. Hij wil niets liever dan zich boven op zijn speeltjes werpen, maar hij is ook zo vreselijk bang voor die nieuwe kat die het territorium over lijkt te nemen. De angst wint.
Ik denk dat het antwoord hier ligt, in het feit dat Moonlight net even door de pijn heen moet reiken, om bij die liefde te komen. Die liefde die zit er, die gaat nooit weg. En als hij hem weer kan vinden, durft te vinden en zich weer durft te geven aan zijn broer, dat dan alles zal keren. Dan zal die balans er wel weer komen. En tot die tijd, strompelen we voort met zijn zessen nu. Aan mij zal het niet liggen, en eerlijk gezegd, aan Sunshine ook niet. Die wil gewoon weer ‘thuis zijn’ en doet niets uit zichzelf tegen de andere vier. Het is zij die hem zullen moeten tolereren, accepteren en appreciëren. In die volgorde zal het gaan en dat kan mij niet snel genoeg gaan.