Zo dan, vandaag alweer de ‘echte’ herfstdatum. Nog eventjes en dan is het weer kerst. Alles voor Sinterklaas ligt verdorie alweer in de schappen in de winkels.  Bizar zeg. De coronabesmettingen vliegen omhoog. Ook al lijkt het virus minder zwaar te zijn dan toen in het begin, blijft het een vervelende ziekte hoor. Ik ken nu diverse mensen in mijn omgeving die het hebben. De doktersassistente bij de apotheek werd vrijdagmiddag getest. De apothekersassistente uit een van onze 4 vestigingen ligt er ziek mee thuis. In maart hadden ook wel meer mensen die ik via via dan hoorde het wel, maar nu is het dichter in mijn buurt. Maar ik heb het al gehad, ik reken er nog even op, dat die antistoffen nog heel even actief zijn. Krijg ik het nog eens, dan weet ik zeker dat ik het eerder bestreden krijg, omdat mijn lichaam wel weet wat het moet doen.

Ik lijk er maar niet te komen met het schoolwerk, dan moet ik me straks weer helemaal in de stress werken maar het wil gewoon niet. Van de week had ik dan ook wel veel dingen en dan is je week zo voorbij! Maandag les, dinsdag geestelijk proberen te healen van het doorstane trauma van maandag, maar op Facebook alleen maar bezig met gedoe. Woensdag huis doen, boodschapjes en dan naar Marij, die met vervroegd pensioen ging. Ik was uitgenodigd op haar etentje, als haar eerste leuke collega. En dan kom je daar, en dan zegt iemand, ‘hee Ria!’ op zo’n manier dat je denkt ‘goh, die moet ik vast kennen’ en je ziet ook dat je haar kent maar je kunt het niet thuisbrengen. Zo zal ik ook gekeken hebben want ze zei al direct; jawel joh, Marcel z’n moeder, vriend van je broer!’ Ooooooh jaaaa! Opeens wist ik het weer.

Ik was ook helemaal vergeten, dat zij toen ook bij het Boumanhuis kwam werken, een jaartje of 2 na mij. Ik ben er toen weggegaan, en toen werkte zij er nog. Toen nog in de keuken van de Pieter Postlaan, waar voor alle patiënten de maaltijden werden klaargemaakt. Wij mochten er ook altijd eten komen halen en dat deden we regelmatig. Vooral soep en zo. Zij is al die jaren, tot haar eigen pensioen, daar blijven werken. Dat had ik beter ook kunnen doen maar ik weet ook, dat ik dat niet in de hand had, al dacht ik van wel. Het moest nou eenmaal zo gaan. Ik had voor haar een cadeau gemaakt. Op bamboe hout gebrand en ingekleurd grotendeels, omdat zij gek is op Japan en we het over al die mensen met maskers hadden aan de telefoon. En toen ontstond het werkje van hier op de foto met de Geisha en haar weerspiegeling.

Het was een geweldig leuke avond met veel herinneringen ophalen. Marij was echt geen spat veranderd, dat vond ik zo leuk! Het was alsof er helemaal geen jaartje of 25 tussen zat! Er waren er nog een paar die ik moest kennen maar hoe erg ik dat ook vond, ik kreeg het niet terug. Nou ja, niet belangrijk maar ik vond het wel raar van mezelf. Niet alles onthoud je blijkbaar. Ik heb heerlijk gegeten en genoten van het leuke avondje in de Bourgondiër in Capelle. Goeie keuken hoor! Erna werd ik door 5 paar ogen verwijtend aangekeken, aangezien snoepietijd allang voorbij was. En aangezien mijn cits ergens een klok hebben verstopt, wisten ze dat precies. Dat heb ik snel goedgemaakt natuurlijk! Toen ben ik moe maar voldaan gaan slapen.

De volgende dag had ik het al gelijk weer druk want ik moest boodschappen halen, omdat Petra B een hapje zou komen eten. Zij gaat voor een tijdje ergens naar Frankrijk en dan zou het er voorlopig even niet meer van komen. Zij is semi vegetarisch, kip en vis kan ze nog wel eens eten, al is het niet vaak. Maar koe en varken krijgt ze echt niet binnen. En aangezien ik ook niet zo’n vleesmens ben, ondanks de saté van ossenhaas de dag ervoor, dacht ik, dan maak ik de saus met linzen in plaats van gehakt. En ik moet zeggen, dat is me goed bevallen. Zo goed, dat ik dat erin hou, alle beetjes helpen, niet waar.

Ik heb lekker Mexicaans gemaakt. Ik had zelf guacamole willen maken, maar ik was vergeten om een uitje en een pepertje mee te nemen. Maar niet getreurd, de 2 avocado’s kwamen toch wel op. Ik maak altijd saus met taco kruiden, die vind ik zo enorm lekker. Dan gaan er allemaal groenten door, sperzieboontjes, kidney bonen, maiskorrels, halve baby mais. En dan snij ik sla heel fijn, of zoals vandaag, geen zin in veel werk, een zakje gemengde ijsbergsla. Ik snij tomaatjes klein en ik heb een potje salsa, ook uit luiheid. Ik heb ook nog een zak taco chips met nacho smaak en ik snij volkoren wraps in repen.

Dan gooi ik een laag saus in een grote schaal, daaroverheen doe ik de sla, tomaten en de salsa en een handje wrap repen, en ik kruimel er een laag taco chips over, grove stukken. En zo doe ik nog 3 keer een laag maken. Dat hussel je door elkaar en voila, je kan Mexicaanse wraps eten, zonder dat alles steeds uit elkaar valt want je hebt het al gedeconstrueerd. Ik vind dat heerlijk eten! Veel makkelijker dan zo’n wrap vouwen en daar weer van alles uit laten vallen waardoor alles onder zit. Ik zeg, probeer maar! Er zit niets in wat niet mag, behalve dan die chips eigenlijk en de koolhydraten van de wraps maar die kan je ook weglaten en dan is het nog lekker.

Normaal  maak ik daar dan guacamole bij maar ja, foutje van mij, door het haasten. Maar we sneden nu parten avocado en aten die mee met de rest. Mocht je het nog vetter willen, dan kan je er ook nog kaas over raspen of zo. Maar ik vind het echt zo al lekker genoeg. Ik eet dit regelmatig en dan denk ik altijd, dit kan ik elke dag wel eten. Maar dat doe ik niet, want dan eet je het jezelf tegen. En nu geniet ik er gewoon regelmatig van, soms met en soms zonder de taco chips maar met vind ik vele malen lekkerder.

Petra en ik hebben altijd genoeg gespreksstof en de dag vloog dan ook om. Het was heel erg gezellig en het eten was lekker. Goed gezelschap maakte het een dag met een randje, altijd fijn natuurlijk. Zij heeft weer een boek mee, ik moet die van haar nog lezen. Ze nam Gijsbert van der Zeeuw’s boek ‘wonderen en wetten’ mee en ik heb een boek van haar over Edgar Gayce, ook een uittredend medium. Al haalt geen enkel medium het bij onze Jozef Rulof natuurlijk, niemand die zo hoog kon gaan. Maar dat wil niet zeggen, dat wat zij schrijven, niet interessant is natuurlijk.

Alleen heb ik gewoon nog geen rust en geen tijd om ook maar iets anders te lezen. Zo jammer want ik mis mijn eigen Rulof boeken ook, daar lees ik normaal altijd nog in. Maar goed, nog maar een paar weken, en dan ben ik daar vanaf, hoop ik toch. Wel moet ik gigantisch veel doen en komt het er niet van. Dus de komende weken ga ik me op mijn studie en alles wat ik moet maken storten. Ja, ik schrijf mijn blogs altijd tussendoor, als ontspanning en ontluchtingskanaal. Ik moet het allemaal kwijt. Ik wil ook zo graag door met mijn boeken schrijven. Maar ik ben bang, dat die nog even moeten wachten, tot ik verhuisd ben. Dan zal de rust wederkeren, dat weet ik gewoon, als ik helemaal gesetteld ben, en dan, dan ga ik me daar volledig op storten.

Natuurlijk op die baan die ik dan heb gekregen ook natuurlijk, en je moet als apothekersassistente altijd bij blijven leren en je accreditatiepunten halen, door cursussen te doen. Maar dat geeft niet, dat vind ik namelijk leuk en bovendien leerzaam en interessant. Het liefst 3 dagen werken, of 4 kortere dagen of zo, en dan de rest aan huisje, tuintje en beestjes én mijn schilderen, pyrografie en de epoxy art en het schrijven besteden. Moet je een zien hoe gelukkig ik dan ben. Af en toe eens een braderie kraampje huren voor de verkoop wat er niet meer in mijn huis past. Komt helemaal goed. Nog heel even door modderen maar dan heb je ook wat!

Van de week was er weer eens een gedoe in Wayti, mijn eigen Rulof lezers pagina, wat tot een hoop gedoe leidde. Er zijn een aantal leden opgestapt en ook is de andere beheerder opgestapt, omdat die zich iets dat ik privé tegen haar zei, blijkbaar persoonlijk aantrok. Dat zat heel anders dan zij dacht, blijkt wel. Heel vaak ben ik bij zulke dingen de gebeten hond, omdat ik durf te zeggen wat ik ervan vind. Ik kan dat met de beste wil van de wereld gewoon niet zien als hard. Als je iets zegt voor iemands bestwil, dan vinden ze het al niet leuk. En als je ergens iets van zegt, om iemand gewoon te laten weten dat ze nu te ver zijn gegaan, dan mag het al helemaal niet. Dan ben je opeens niet liefdevol meer en ben je de boebaas. Dan denken ze niet eens meer aan het feit, wat het jou dan doet, hoe jij je voelt, of jou dat pijn deed of niet, en dus waarom je het zo zegt.

Sowieso, de waarheid zeggen, daar kan 90% van de mensheid niet tegen. En er is zo tegen mij gelogen, dat ik er gewoon echt niet tegen kan. Ik weiger om te liegen, klaar. Dat is al 1 achtergrond feit over mij, die iets kan verklaren. En ik bedoel het niet als excuus hoor, helemaal niet. En als ik iets fout doe, dan geef ik het grif toe. Alleen zie ik niet alles altijd zoals anderen het zien, of willen zien. Ik ben bruut hard voor mezelf, ik spaar mezelf niet. Maar ik merk, dat als je ook gewoon zegt wat je ziet bij anderen, dat dit dan niet mag. En ik bedoel niet dat je expres mensen gaat lopen kwetsen, helemaal niet. Maar blijkbaar kan iedereen overal mee wegkomen, hoe naar ze zich ook gedragen, maar bij mij is het opeens hard. Zouden ze dan echt niet verder kunnen denken? Is het dan zo’n taboe om iemand naar zichzelf te laten kijken? Daar leer je toch van zeker?

Al vanaf het prille begin van die hele Corona pandemie, heb je een soort van splitsing kunnen waarnemen. De ene groep is als de dood om het te krijgen, en doet meer dan alles en wat nodig is, wat er van de regering uit gevraagd wordt. Dan heb je de groep, waar ik mezelf toe reken, die weten dat dit het begin is van een grote globale verandering, waar we nou eenmaal doorheen moeten. Dat het van bovenaf gevolgd wordt en meer dan waarschijnlijk zelfs wel georkestreerd wordt. En die groep heeft totaal geen angst, maar een groot en volledig vertrouwen in het hogere. En zeker voor de Rulof lezers, die hebben een onwankelbaar vertrouwen in wat er in die boeken staat. Of horen ze te hebben, helaas is dat bij sommigen gewoon niet zo.

En je hebt ook nog een derde groep, ik noem het maar de groep van de complot-theoristen. Die zien in alles onheil, ze volgen dus eigenlijk het kwaad in mijn ogen. En alles is gelogen, het virus bestaat niet eens, of opeens wel maar dan is het door mensen gemaakt. De raarste dingen zie ik voorbij komen. Speciaal om de hele wereldbevolking uit te roeien en klein te krijgen, is het virus er. Ze komen ook met dingen als dat je moet mediteren anders komt er een groot ruimteschip dat de bijen van de wereld weg zal halen.  En we weten allemaal, zonder bijen gaat de hele wereld dood, dus we moeten wel... Koekoek. Maar ook met nog meer gruwelijke dingen, die totaal kant noch wal raken. Ik weet niet hoe het precies gebeurt maar je zit als helemaal vanzelf, bij 1 van die 3 groepen. Dat moet ergens mee te maken hebben, denk dat ik het wel weet.

Die groep is echt enorm fel en fanatiek, en als je er iets van zegt, dan ben je een dom schaap dat niet wakker wilt worden. Maar in mijn ogen zijn zij de slapenden en zijn zij erg dom bezig met al dat gefocus op het kwaad. Dat felle, dat vind ik naar en dan gaan mijn nekharen omhoog. Ik heb altijd respect voor een ander, en ik wil mijn mening hen toch ook niet opdringen? Wat ik schrijf en wat ik zeg, doe ik in mijn blogs of op Facebook en als je dat niet wilt lezen, kan je door scrollen. Je hoeft er niet eens naartoe te gaan. 

Je hoeft het dan ook niet te lezen. Dat soort dingen moet je niet in een groep doen, waar het over onvoorwaardelijke liefde hoort te gaan. Dat gaat recht tegen  mijn gevoel in! Maar deze mensen willen het wel bij iedereen door hun strot duwen. Voorbeeldje; Ik kreeg steeds van die rare posts van iemand, wel privé ook hoor, die al jaren deed of ze mijn vriendin was. Ik vroeg haar daarmee op te houden. In mijn blogs zei ik dan wel wat ik ervan vond vanuit mijn standpunt, en ook wat je er mee creëerde, maar nogmaals, die hoeft ze niet te lezen.  Ik stuurde dat niet naar haar persoonlijk.

En omdat ik haar vroeg me dat niet meer te sturen, tenzij ik er mijn mening over mocht geven tegen haar, werd ik opeens, zonder uitleg of zonder voorafgaand gesprek, overal geblokkeerd en ontvriend. En daar was ik even totaal flabbergasted van. Iemand die diezelfde week nog zei zo van je te houden? Dan heb je dat toch gelogen zeker? Anders zou je het zo toch zeker niet aangepakt hebben. Dan praat je daar toch over, als je echt om iemand geeft?! Wat een intens laffe daad vond ik dat zeg. Er was al langer wel wat aan de hand, en daar was ik me al die tijd al het hoofd over aan het breken, maar nu was het me totaal duidelijk, hoe de vork in de steel zat.

Haar masker was met een rotklap op de grond gevallen en nu zag ik wat daarachter zat. Maar het heeft me wel diep verwond en ze wist bovendien ook nog eens, hoeveel me al overkomen was de afgelopen jaren. Ja, dat was pas echt liefde zeker... Het is goed zo hoor, beter de pijnlijke waarheid weten, dan met een leugen leven. Mijn vertrouwen in mensen is nu al helemaal praktisch nul. Jeetje zeg, je mag vinden wat je vindt, maar je moet er mij niet mee lastig vallen, niet privé. Klaar. Doe ik ook niet bij anderen, dat deed ik ook niet bij haar. Dat zij mijn blog wilde lezen, is aan haar, dat was geen verplichting hoor. Zoals zij deed bij iemand waarvan ze zei te houden, zo behandel je een vreemde nog niet eens, een vijand zelfs niet. Ach weet je, het zegt dan ook gelijk meer van haar dan van mij! Hoe zou ze dan wel niet zijn tegen haar vijanden? Brrr!

Dan heb ik in mijn eigen Rulof groep echt strijd moeten voeren, om al die onzin uit de groep te houden. Ook als het mijn kant betreft hoor, hoe ik het zie, deze situatie in de wereld. Dat zet ik er ook niet in. Gewoon niet doen, dat hoort niet in zo’n groep. Dat was al oorlog in het begin, zeker in de andere Rulof groepen, waar je zelf iets kon plaatsen, ging het dan ook helemaal los. Ik vond dat gewoon niet bij Rulof horen. De boeken zeggen je hoe je hiermee om hoort te gaan, ze geven je alle richtlijnen die je maar nodig mocht hebben. En daar wil ik me aan houden. Bemoei je er niet mee, bemoei je niet met afbraak, anders ben je het. En dus, ik ben het ook niet eens met sommige beslissingen van de regering, maar het boeit me gewoon niet.

Ze doen maar. Ik leef mijn leven, heb mijn studie, mijn leventje kabbelt gewoon verder. Ik leef in het volste vertrouwen dat het ten alle tijden goed komt. Sinds ik de boeken vond en al mijn vragen zijn beantwoord, heb ik geen angst meer, voor niets. Als je de boeken ‘voelt’ dan gebeurt dat als vanzelf met je. Kan je al 60 jaar de boeken lezen, dat wil niet zeggen dat je ze ‘voelt’. Citaten plaatsen zegt niets van je interpretatie van de kosmische wetten. Angst hebben, dat bestaat niet als je de boeken echt begrijpt, wat dus hetzelfde als voelen is.

Ja, alles is spannend en kan eng zijn, maar ik weet, het komt altijd goed. Angst zal ik nooit meer hebben, voor wat dan ook. Dus ik snap die groep lezers ook niet die zich zo fel en druk maken. Maar, nogmaals, dat moeten ze zelf weten, maar ik wil die ellende niet in mijn groep! In het begin moest ik steeds mensen privé aan moeten spreken, NIET DOEN, NIET HIER. En het gebeurde ook bijna niet meer. Af en toe nog eens maar dat haalde ik dan weg, nadat ik het even had gezegd, tegen diegene die het plaatste. Deed je het daarna dan nog een keer, dan haalde ik het al direct weg. Klaar, niet in mijn groep die troep. Dat hoort daar gewoon niet. Daar horen mooie dingen, positieve dingen, dingen uit de boeken.

Ik heb vorig jaar een harde les ook geleerd, dat je dus altijd direct moet zeggen, wat je pijn doet, of wat je niet wil dat je aangedaan wordt. Ik heb iets van 20 jaar op mijn tenen gelopen, en me maar pijn laten doen. Ik durfde er niets van te zeggen, uit angst. Tot er vorig jaar iets gebeurde, dat zo’n dodelijke pijn deed, dat ik er toch iets van heb gezegd. Ik somde alles op om te laten zien, dat het zo niet meer kon, dat dit ergste daar nog een bovenop kwam. Maar ja, op die manier was het natuurlijk enorm veel bij elkaar.

Als ik alles gewoon elke keer had gemeld, als het gebeurde, dan had je een heel ander verhaal gekregen. En daarom ben ik mijn dierbaarste bezit kwijt geraakt en dat komt nooit meer goed. Dus ik MOET nu wel van mezelf direct de dingen zeggen, die me dwars zitten of pijn doen. Anders was deze harde les voor niets. Nooit meer de zachte heelmeester spelen, dat is nu mijn devies. Het heeft me bijna de das omgedaan, maar ik ben bezig met omhoog krabbelen. Het blijft een zware last om te dragen.

Even verder over wat er gebeurde in de groep, nu met een beetje voorgeschiedenis; We hadden iemand die altijd mooie citaten plaatste, maar die was ook beledigd omdat ik had gevraagd, in het begin van die corona periode, toen die splitsingen er kwamen, of hij de boeken soms niet begreep. Want wie de eeuwigheid voelt, die voelt zich veilig. Zo staat het letterlijk in de boeken. En ik voel bewust en diep die eeuwigheid. Er is geen dood, de wereld vergaat niet tot de laatste ziel hier klaar is, dus wat is er dan om bang voor te zijn? Daarom begrijp ik Rulof lezers niet, die zich zo gek laten maken. Ze hebben het letterlijk in die boeken staan en zelf gelezen. Het komt gewoon omdat ik me zo veilig voel, juist dóór die boeken, dat ik hen niet begrijp. Nogmaals, dat zegt niet dat ik alles zo goed vind gaan, maar gewoon dat ik me er niet mee WIL bemoeien.

Dus omdat de beste man beledigd was, dat ik zoiets durfde vragen, werd er niets moois meer in mijn groep geplaatst door hem. Wel volop in de andere groepen, waar hij ook zijn complot theorieën mocht delen. Nou ja, dat zei meer van hem dan van mij, dat vind ik nog steeds. Ik ben gewoon consequent gebleven, dat ik die zooi niet in Wayti wilde. Klaar. En opeens van de week, werd er weer een heel naar filmpje geplaatst door die man. Mijn mond viel open! Was dit nou gewoon om te trappen of was het per ongeluk een foutje?

Ik liet het nog heel even staan, in de hoop dat hij het zelf weg zou halen, maar dat gebeurde niet en heb ik dat zelf maar gedaan. Ik vond het zo respectloos, het voelde voor mij hetzelfde als hij zijn middelvinger naar me op had gestoken. En door alles wat er al gebeurd is, heb ik hem er direct op aan gesproken, in die groep, want ik was er wel klaar mee, met politieagent spelen. Want blijkbaar had het verder niet echt geholpen, het steeds maar weer te zeggen. Dan maar rechtstreeks aanspreken, om dan in elk geval te zorgen, dat zijn gedrag wel naar buiten kwam. Zo over me heen laten lopen, had ik al jaren en jaren te lang gepikt in mijn leven, nu pik ik zoiets niet meer.

En dat mocht blijkbaar niet, want nu deed het hem zeer, vonden anderen. Er werd me gevraagd of ik dat nou stoer vond. Er werd gezegd dat het een foutje van hem was, geplaatst in de verkeerde groep. En ik werd helemaal aangevallen en publiekelijk te kakken gezet door mijn medebeheerder, voor mijn gevoel in elk geval, omdat ze me zei dat ik de post maar moest verwijderen, ook gewoon zo in het openbaar onder de post, zonder het er privé met me over te hebben. En omdat ik al totaal lens ben geschopt door iedereen die maar trappen kan, was ik daar klaar totaal klaar mee. Nee, ik haal het niet weg. Nee, ik vind het niet hard, het is toch waar? Het werd gedaan om te jennen, en dat pik ik niet. Ik heb al genoeg gepikt en ik ben hier al maanden mee bezig. Dat deed mij toch verdorie ook erg pijn?!

En dát heeft nog niemand zich voor ook maar ene seconde afgevraagd, waarom het mij zo raakte. Want dat is niet belangrijk of zo, dat mag allemaal wel blijkbaar. Want zo voelt dat voor mij, als je zo tegen alles in gaat, waar ik al maanden voor vecht en hoe vaak het ook al niet gezegd is, je doet het gewoon wéér?! Maar dan mag ik geen menselijke reactie meer opbrengen of zo. Het lijkt wel of iedereen van mij altijd verwacht de klappen op te vangen en als ik ervoor weg duik, dan ben ik een watje, een spelbreker. Kom op zeg. Er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal hoor. Ik heb mijn kant ook!

Ik heb geleerd dat je als je de zachte heelmeester speelt, je dan je kind kwijt raakt, en daar kom ik nooit meer overheen. Vandaar dat ik dat ook nooit meer wil zijn. En als ik dat zeg tegen iemand, ‘je mag als beheerder geen zachte heelmeester zijn’, dan zeg ik dat niet omdat ik vind dat zij dat is. Helemaal niet! Maar dat wordt zo opgevat omdat er weer ego’s mee spelen en dat wordt zo ook verder verteld en zo wordt er ook weer gereageerd. Mijn mond viel weer eens open. Zou je dat niet eerst gewoon even kunnen vragen aan me, door bijvoorbeeld te zeggen dat je niet pikt dat ik je daarvan beschuldig, zodat ik kan zeggen hoe ik het dan wél bedoel? Nee, altijd maar die aannames, door ego. Ben ik zelf misschien ook wel schuldig aan hoor, daar niet van. Maar ik vraag wel altijd door, dat heb ik wel geleerd. Dan krijg je in elk geval antwoorden. Gewoon maar afkappen en je distantiëren, dat klopt gewoon niet.

Ik heb zeker geleerd dat je moet zeggen wat je pijn doet, en wel direct, omdat het anders gaat rotten en etteren en het alleen maar erger wordt. Het effect wat een zachte heelmeester creëert. Ik heb geleerd dat ik ook belangrijk ben, maar ik heb er nog moeite mee om daar balans in te vinden, dus als iemand me zoveel disrespect toont, dan vlieg ik uit de bocht. En als je me dan publiekelijk voor lul zet, dan ben ik ook klaar. Als het een foutje was geweest, dan had de man alle tijd gehad om het weg te halen, maar dat gebeurde toch zeker niet?

Of stel, dat hij echt niet wist hoe dat moest, dat kan, dan had hij me een berichtje kunnen sturen>> sorry Ria, maar eh, ik maak een foutje, kan jij het aub even weghalen? Niks aan de hand, tuurlijk joh, kan iedereen gebeuren. Maar dat gebeurde niet. Maar veroordeel me maar hoor, ik vind het prima. Ik ben door de ergste pijnen die je als mens kunnen overkomen heen gekomen, dus eh, het zal me een worst wezen wat anderen nu van me vinden. Het klopt alleen zo vaak niet. Ik deed dit allemaal niet om de beste man aan te vallen, ik deed het om de pijn die het mij deed. Maar ook omdat ik consequent ben en 1 lijn wil trekken. Dat je zo over me heen kwam walsen, wetend wat je ermee veroorzaakt, sorry, de tijd dat ik dat pikte is voorbij.

Ik vind het vreselijk, dat die scheidingen er zo gekomen zijn, dat er wel 2, of 3 kampen lijken te zijn. En die ene kant, die vind ik echt te naar voor woorden. Daar wil ik van weg blijven, en als ze dat dan ook nog eens in mijn groep gaan plaatsen, dan kan ik er niet van wegblijven en het maar toe laten. Vandaar mijn gevecht ertegen. Je hebt verdomme heel Facebook nog om het mee te bevuilen, doe het daar dan! In die andere groepen kom ik al lang niet meer. Ook om dat hele gebeuren. Mag ik dan alsjeblieft vragen om die zooi uit de groep te weren, die ik zelf heb opgericht 5 jaar geleden, ook al omdat er zoveel gekissebis was overal in de Rulof groepen?

Mag ik dan alsjeblieft de boodschap uit de boeken verdedigen, waar die groep ook over hoort te gaan? Mag ik alsjeblieft ook laten zien dat iets me pijn doet en dat ik geleerd heb om het niet meer te pikken? Mag ik alsjeblieft gewoon mezelf zijn? Zo ja, harstikke bedankt! Mensen horen toch alleen maar wat ze willen horen, dat weet ik, en ze zien alleen maar wat ze willen zien. Je kan het niet iedereen naar de zin maken.  Laat mij maar leven in hoe ik het zie in mijn eigen ogen, en zien wat ik zie. Ik ben niet bang om naar mezelf te kijken, mijn hart is puur en mijn bedoelingen zijn goed.

Fouten heb ik ook zeker nog zat, het gaat wel om de intentie die erachter zit. Het wordt alleen niet zo door iedereen ervaren, vooral omdat mensen niet zo graag naar zichzelf willen kijken. Dat is hoe het hier op aarde nou eenmaal is en dank God dat het boven wel anders gaat. Daar zie je wel iemand van binnen en voel je de intentie. Ik had gewild dat iedereen hier bij mij naar binnen kon kijken, ik heb NIETS te verbergen en NIETS om me voor te schamen, dus van mij mag dat. Excuses voor deze lange blog maar ik moest het wel even kwijt. Niet alles is wat het lijkt, en niet alles lijkt wat het is…