Ik eindigde met het halve verhaal dat Teri Uktena me mailde, omdat ik lid ben van haar wekelijkse mails. En het was nog lang niet ten einde en ik vond het enorm interessant, vooral het deel dat nu gaat komen. Daarom zal ik de rest ook hier plaatsen. Je moet wel afmaken waar je aan begint natuurlijk. En bovendien, ik vond het machtig interessant en ik vind het ook een soort van kloppen. Het was een AHA erlebnis of een gevalletje van ‘mijn kwartje viel’, ware het niet dat we sinds de euro geen kwartjes meer hebben. Domme jongens die dat besloten hebben. Net als dat ze de centen lieten terug komen en zelfs de 2 cent stukken erbij. Dat heeft dan ook niet lang geduurd. Dat had ik ze op voorhand kunnen vertellen. Bij het zoeken naar foto’s voor bij deze 2 blogs, kwam ik erachter dat zelfs de oude Egyptenaren over de Akasha kronieken schreven, in hun boek des doods! Maar goed, verder met het stuk van Teri Uktena.

Dit is ook de reden waarom mensen die ernaar streven maximale hoeveelheden vet uit hun lichaam te verwijderen en die daarin slagen, mentaal en emotioneel kunnen worstelen. Ze doen niet alleen dingen met en voor hun lichaam die ze misschien niet willen doen, maar alles wat is opgeslagen, maar niet verwerkt, is nu actief en staat in wisselwerking met de wereld. Dit kan triggers activeren of verhogen, grenzen uitdunnen of decimeren, de persoon niet in staat stellen emoties te beheersen of ermee om te gaan, irrationeel handelen of nieuwe coping-mechanismen ontwikkelen die schadelijk zijn.

Dus hoewel cellulitis misschien onooglijk is, is het absoluut een goede zaak en het zou ons kunnen betasten om er meer vergevingsgezind of zelfs dankbaar voor te zijn. Vet hebben betekent niet dat we ongezond zijn, dingen vermijden of geen les krijgen. Integendeel, het betekent dat we veel leven hebben dat we doormaken en dat ons lichaam ons daarbij helpt door dingen te dragen die we niet kunnen dragen omdat onze armen al vol zijn.

Toegang krijgen tot ‘Lijf Wijsheid’: Over het algemeen vermijden mensen pijn, of dit nu emotioneel, spiritueel, mentaal of fysiek is. Dit is een overlevingsmechanisme dat wordt aangedreven door het verlangen van ons lichaam om ons in leven en gezond te houden. Pijn vertelt ons dat er iets mis is, en er kan mogelijk schade ontstaan ​​als we blijven doen wat we doen. Het gaat erom wat we doen met pijn. Omdat ons is geleerd dat ons brein alles controleert en ons lichaam een stoffelijk voertuig is waarin we rondrijden en die in een oogwenk kapot kan gaan, hebben we de neiging om als tirannen tegenover het lichaam te handelen. We dwingen ons lichaam om dingen voor hun eigen bestwil te doen, negeren de informatie die ze ons proberen te geven, en ten tweede gokken we wat we weten, totdat we leren helemaal niets te weten.

Om toegang te krijgen tot de wijsheid van ons lichaam, is het handig om pijn te zien als een grote pijl die ons naar een oplossing wijst. Vaak geeft ons lichaam ons niet alleen signalen door de pijn, schade of ziekte die het manifesteert, maar wijst het ook op een oplossing door hoe het ons probeert te laten reageren. Soms zijn deze berichten nogal voor de hand liggend, zoals fibromyalgie, dat ons in niet mis te verstane bewoordingen vertelt om te vertragen en te stoppen met het tempo dat we hebben gedaan. Anderen kunnen minder duidelijk zijn, zoals artritis of ligament-scheuren, krampen en zenuwpijnen.

De manier om toegang te krijgen tot de wijsheid die ons lichaam voor ons heeft, is ... stoppen. Stop met vertellen. Stop met het oplossen van problemen. Stop de stem die eist dat we dit of dat of het andere doen tegen de pijn. Stop gewoon. Het volgende dat u moet doen, is luisteren. Neem alle geweldige vaardigheden die je hebt om te navigeren in alles wat het leven je voor de voeten heeft geworpen, al het vermogen om te manifesteren wat van je wordt verwacht, alle kracht die je hebt om aan de verwachtingen van jezelf en anderen te voldoen, en zet ze om in het worden van een journalist.

Word een journalist die informatie opneemt over een breaking news-verhaal dat je lichaam is. Gegarandeerd dat u precies weet waar het meest nieuwswaardige stukje is. Het is degene die het meest pijnlijk, vervelend, slopend of emotioneel beladen is. Haal een notitieboekje tevoorschijn, plaats je recorder, leg alle verwachtingen opzij en begin, zoals een journalist zou doen, open vragen te stellen en noteer alle antwoorden, ongeacht wat ze zijn. Heb je een pijnlijke rug? Wees de journalist en verzamel alle feiten. Zijn de spieren gespannen? Begrepen. Warmte straalt eruit? OK. Is er angst voor? Rechtsaf. Woede kookt op terwijl je luistert? JEP. Laat de informatie bij u binnenkomen zonder oordeel, zonder problemen op te lossen, zonder enige actie. Laat het gewoon.

Gegarandeerd dat wat je ervaart zowel oud nieuws als revolutionair is. Het punt is dat samen met dit alles informatie zal komen over hoe dingen kunnen worden opgelost. Omdat het lichaam een ​​van de belangrijkste manieren is waarop uw ziel probeert te communiceren. Dus, samen met de pijnlijke rug, zullen emoties zijn over trauma uit het verleden, huidige dilemma's en lang ontkende verlangens. U kunt informatie krijgen over hoe uw baas u op het werk niet eerlijk behandelt, hoe uw relatie uit balans is of ongezond wordt, uw jeugdtrauma's uw heden destabiliseren, of u heeft het enige wat u moet doen, uitgesteld voor veel te lang. En met deze informatie zal een drang komen.

Nou ja, meestal meer dan één. Er zal een, vaak onlogische, aandrang zijn om op dit moment iets aan de pijn te doen. Er zullen ook gevoelens zijn van het willen doen van dit of dat, of het nu dit of dat is, waarvan we weten dat het juist is en toch kunnen of willen we dit niet overwegen. Wanneer deze aandrang komt, weet je dat het de wijsheid van het lichaam is, omdat je hersenen ze zullen catalogiseren en wanhopig zullen proberen ze aan te passen, ze opnieuw te raden of ze tot iets smakelijkers te maken.

De aandrang van onze lichaamswijsheid is vaak in tegenspraak met de wens van onze hersenen om erbij te horen, problemen op te lossen of dingen te beheersen. Maar als we kunnen zijn als een journalist, onszelf toestaan ​​de informatie in ons op te nemen en de waarheid ervan te voelen, zullen we snel beseffen dat we weten dat dit de waarheid is en de weg vooruit. Dus de vraag is, net als bij elk ander soort wijsheid dat je gedurende je leven hebt ontvangen, wat ga je ermee doen?

Ja, en dat is met alles wat we voorgeschoteld krijgen een dingetje. Resoneert het bij je, en zo ja, wat ga je er dan mee doen? Vaak is dat niets en ooit loop je weer tegen iets aan waarbij je denkt, oh ja, dat heb ik ooit ook eens ergens gelezen. Dat kan, dat is ook niet erg. Er zijn geen fouten, dat zijn alleen leermomenten. Of je doet er wel iets mee en gaat er eens over nadenken hoe dat bij jou zit. En ik ben er zelf wel over na gaan denken. Ik heb daardoor ook begrepen, dat al dat lijnen, al dat gedoe van wat ik ook allemaal geprobeerd heb om die kilo’s kwijt te raken, me niet zullen helpen. Ze zitten er om een andere reden en als ik dat kan verhelpen, dan verhelp ik die kilo’s ook. Nou, we gaan het zien. Dit in combi met het intermittent fasting, het kan nooit verkeerd zijn. Dat scheelt!

Gisteren schreef ik over dat ik voel dat er dingen aan het veranderen zijn bij mezelf, wat eten en dat soort dingen betreft. Ik heb al jaren strijd gehad met de weegschaal en die strijd is nu over. En al heb ik nog die meeste kilo’s die ik kwijt wil, ik heb toch gewonnen. Gewoon omdat ik het gevecht niet meer aan ga. Het had even wat voeten in aarde maar ik heb iets gevonden, een manier van eten, die bij me past. Normaal eten, zoals de meeste mensen op de wereld, 3 maaltijden per dag, tussendoortjes en af en toe wat lekkers, dat lukte me na al die crash diëten niet meer. Ik werd van elke hap dikker. Omdat mijn lijf in de ‘oh jee straks is het weer hongerwinter modus’ ging, zodra ik ging eten.

Nu, met het intermittent fasting, eet ik anders in de 8 uur die ik wel eet, en eet ik gewoon 16 uur niet. En dat patroon blijkt heel erg bij mij te passen. Ik ging gisteren even bij de ijskast staan om 8 uur ’s avonds, want ik kon nog een uurtje eten. Maar ik stond me daar te bedenken dat ik me nog steeds voldaan voelde en ben weer omgekeerd en nam in plaats van iets te eten een slok cola light, nu dat nog mocht. En vanaf 9 uur ging ik over de bruiswatertjes. En dat vind ik ook goed, het is nat en het bruist en het is alleen niet zo zoet. Who cares.

Of ik er nu wel of niet van ga afvallen, het maakt me niet eens meer uit. Ik ben er klaar mee. Ik hoef geen bikini shoot meer te doen, of me te schamen voor mijn lijf door een partner die eisen stelt. Heerlijk eigenlijk! Ik voel me steeds beter, het gaat allemaal steeds beter en er komen steeds betere dingen aan. Ik heb niets te klagen. Straks diploma, baan, leuk huisje met tuin. Dan kan er nog maar weinig stuk. Dan kan ik na de verhuizing me weer gaan toeleggen op het schrijven. Die eerste twee boeken, die moeten er komen. Dat ben ik aan mezelf en aan nog iemand verplicht. Maar de strijd met eten, die ga ik niet meer aan. Daar ben ik ook alweer klaar mee. Dit is het jaar van klaar zijn met van alles blijkbaar.

Ik krijg altijd mailtjes over de Akashics van Teri Uktena, in het Nederlands Akasha kronieken genaamd. Ook in de Rulof boeken wordt erover gesproken, hij noemt het ook de Tempel der Ziel, waarboven staat, in Geestelijke taal staat “Mens ken Uzelf”. het Boek des Levens kun je daar vinden in  die Tempel, het boek van elk leven van jou, maar ook van elke andere ziel. Teri kan je een reading geven, of je leren hoe je zelf bij je Boek der Zielen of Boek des Levens kan komen. Bij deze Amerikaanse dame heb ik eens ergens in 2014, een sessie gehad en heeft zij in mijn ‘boek des levens’ gelezen. Omdat ik wat dingen wilde weten en het was heel frappant.

Zij leert dus ook mensen hoe je dat zelf kan doen, ze schrijft veel en elke week krijg je een mail met uitleg over van alles en nog wat in het leven, en waar het vandaan komt of hoe dat zit. Toeval bestaat niet en ze stuurde vorige week een mail over hoe dat zit met je lijf en je gewicht. En ik moet zeggen, het klonk me super logisch in de oren. En daarom plaats ik het hier, omdat ik denk dat nog meer mensen dat wel zouden willen weten. Of op zijn minst er eens over na zouden kunnen gaan denken. Hieronder volgt wat zij schrijft in die mail.

Het lichaam is de stem van de ziel. Ons lichaam is een van onze belangrijkste bronnen van wijsheid en spirituele begeleiding. Vertrouwen is bijvoorbeeld iets dat ons wordt geleerd te zien als een emotie of een concept. Het moet een beetje als liefde worden ervaren, waar we het aan iemand kunnen geven, het geweigerd of misbruikt kunnen worden, en onszelf het gevoel geven of niet. Vertrouwen is echter eigenlijk iets fysieks. We leren vertrouwen door te doen en door de acties van anderen. Baby's leren hun handen te vertrouwen door het drinken uit bekers te beheersen. Ze leren hun stem te vertrouwen door effectief te communiceren. En ze leren hun benen te vertrouwen door erop te lopen.

Als volwassenen testen we een brug met onze voeten voordat we er ons volle gewicht op vertrouwen. We vertrouwen op ons vermogen om iets op te pikken door een beetje druk uit te oefenen om het te voelen. We leren vertrouwen op ons oordeel door er actie op te ondernemen en zo zowel externe als interne validatie te verkrijgen. Ons vertrouwen wordt geschonden, niet door de  gedachten van anderen, maar door de acties die ze ondernemen en de woorden die ze spreken.

Onze lichamen bevatten de wijsheid of we iets kunnen of moeten vertrouwen. Ze zijn ook de middelen waarmee we onszelf en onze weg naar de wereld manifesteren. Overweeg om je tanden te poetsen. Simpel toch? Je begrijpt wat daarvoor nodig is. En je kunt het verlangen hebben om dit te doen, evenals tanden poetsen. Je hebt handen en een tandenborstel en tandpasta en de vaardigheden om ze allemaal op de nodige manieren te gebruiken. Dit doet er echter allemaal niet toe als je jouw bovenlichaam niet in de buurt van de gootsteen kunt krijgen.

De onderste helft van ons, het epicentrum van ons fysieke leven, is wat ons in staat stelt om al dit denken en voelen van het bovenlichaam te gebruiken om ons te manifesteren. Het is gedeeltelijk waarom we het een spiritueel pad bewandelen noemen in plaats van het te denken of te voelen. Het is ook waar de wijsheid van onze ziel het luidst en het duidelijkst is. Terwijl de geest vol rechtvaardigingen, excuses, valse verhalen, zou moeten, verwachtingen en probleemoplossing is, zijn de ziel en het lichaam alleen geïnteresseerd in heelheid en de waarheid.

Knieproblemen komen voor bij onbuigzame mensen, rugklachten ontwikkelen zich voor degenen die zonder ondersteuning leven, nek- en schouderpijn komt voor degenen die het gewicht van de wereld dragen, en schildklier problemen komen soms voor bij degenen die weigeren al te veel te doen. In plaats van deze dingen te zien als lessen die we moeten leren, straffen voor slecht gedrag of dingen die moeten worden ondergaan, kan het helpen om ze te zien als berichten of wegwijzers die ons wijzen op een betere relatie met onze ziel en het doel van onze ziel. Een bekend voorbeeld hiervan is vet.

Afgezien van hoe disfunctioneel de westerse cultuur is rond lichaamsproblemen op dit punt, hoe we zijn weggegaan van de Venus van Willendorf als een archetype, zelfs voorbij de oude Griekse lichaamsnormen, en naar een George Balanchine die de esthetiek van een magere tienerjongen niet kent, wordt momenteel geleerd om vet te zien als een vijand die moet worden bestreden, gecontroleerd en verslagen. Vet is echter nodig om ons lichaam op een gezonde manier te laten functioneren en een van de meest cruciale rollen is als opslag. Fysiek vet slaat energie op, dus we hebben iets te gebruiken als een tijger besluit ons te achtervolgen of we moeten ons hele leven in een oogwenk inpakken om te profiteren van de geweldige baan die vereist dat we volgende week in een ander land zijn.

Energetisch slaat het lichaam alle dingen op die we niet hebben of nog niet aankunnen. Al het trauma dat niet is verwerkt, de dingen die mensen zeiden maar die we toen niet konden opnemen of overnemen, de herinneringen die te moeilijk, kostbaar of emotioneel zijn om in onze hersenen rond te laten rennen, de dingen die we zullen bereiken wanneer we 'een rond collegegeld krijgen' en meer. Het is dus geen wonder dat we de laatste 5-7 pond niet kwijt kunnen, we komen aan als dingen moeilijk zijn of we worstelen met emoties gedurende meer dan een dag of twee, of er gebeurt iets traumatisch met ons. Alle informatie en energie moet ergens heen gaan totdat we onszelf voorzichtig genoeg, zorgvuldig genoeg, veilig genoeg kunnen vasthouden om het weer naar boven te halen.

Tot zover vandaag, vooral na dit laatste stukje, dacht ik ‘goh ja, dat klinkt heel erg logisch zelfs! Dat is het waarschijnlijk ook dat toen alles leuk was in mijn leven en baan, ik een redelijk normaal gewicht had, ervoor was er veel ellende, en erna ook en als ik terug kijk, vanaf dat begon, begon ik ook weer te groeien. En dat het op die manier werkt, lijkt voor mij dus op de een of andere manier overeen te komen. En door hoe zij het zo uitlegt, is het opeens logica. Morgen plaats ik de rest van haar verhaal. Er komt nog het interessantste stuk!

Vorige zaterdag was het weer eens bal met DHL. Hoe vaak zal ik het daar nog over moeten hebben hier? Jeetje zeg, dat dat bedrijf nog bestaat is eigenlijk een wonder. Volgens mij alleen maar door hun redelijke monopolypositie. Ik zit nog op de epoxy te wachten, tot ze die ook binnen hebben, maar ik kreeg wel vast de 2^e bestelling. Daar zaten silicakorrels in, om bloemen en dat soort dingen te drogen. Dat ga ik straks gebruiken als ik de epoxy binnen heb en als er, na een laagje te hebben aangebracht bij sommige van mijn schilderijen en dienbladen, nog genoeg over is om wat kunstwerkjes mee te maken. Ik heb nog geen flauw idee hoeveel je nodig hebt voor bepaalde dingen. Het is hier weer eens, zoals altijd, een zelf lerend proces. Duurt wat langer, je maakt wat meer fouten maar je vergeet ook niks meer.

De chauffeur riep, zodra ik hallo zei door de intercom, dat ik de deur open moest doen. Ook goedemiddag, fijn dat je er bent… Eikel. Hij smeet de dozen zo de hal in, zeker weer zo eentje die bang is dat hij een trap op moet. Echt hoor, vindt dan een beroep dat wel bij je past, als je het er zo zwaar mee hebt. Kom effe gauw zeg! Ik hoorde het al, er was iets lek en het was vast de verpakking van de silicakorrels. Ja hoor, en die liepen ook door de kieren van de doos weg, dus ik liet een heel spoor achter me. En aangezien zo’n doos nogal prijzig is, vond ik dat behoorlijk zonde. Ook in mijn keuken was het een stuiteren van silica korrels door de tent maar ja, ik kon het niet tegen houden, want het kwam door alle kieren van die doos.

Nou ja, ik heb ze gemaild, hoe het aan was gekomen. Ze hebben al gereageerd en gevraagd of ik foto’s had gemaakt, ja dat had ik hoor. Alleen de hoeveelheid die onderweg verloren is gegaan, die zie je uiteraard niet. En bovendien is het vrij lastig foto’s nemen van ietsie pietsie kleine doorzichtige korreltjes. Die foto's heb ik net (maandag de 31^e) terug gestuurd naar ze. Ze staan bekend om hun erg goede service bij Polyestershoppen dus ik zie het nog wel. En anders pech gehad. Dat was de zaterdag, die gelijk zijn glans verloren had. Ik doe graag dramatisch want oké ik was boos en dan is het over en klaar. Ga ik weer lekker verder. (even update, ik krijg gewoon een hele nieuwe verpakking van de silicakorrels! Ik krijg natuurlijk nog die epoxy binnen, daar zitten we op te wachten, met smart ja. Het klopt dus wat ik al hoorde, erg goede service. Misschien moeten die weekend chauffeurs van DHL daar eens even opgevoed worden of zo! Blij mee!!!)

Er lijkt niet zoveel uit mijn handen te komen, want ik ben me aan het inlezen en filmpjes aan het kijken van hoe je moet werken met die epoxy en wat veilig is, wat wel en wat niet kan. Ik vind het me toch leuk! Oh jeetje, als het werkt bij mij, en ik ben er niet allergisch voor, dan ga ik erg leuke dingen maken. En ik ben aan het zoeken geweest online naar zand en schelpen maar ik ga dinsdag weer even buurten bij Petra B. Natuurlijk gaan we dan naar het strand, iets wat voor ons beiden het leukste van al is. Heerlijk uitwaaien of weg regenen of weet ik veel. Maar strand is altijd goed, weer of geen weer. En dan kan ik gelijk zand en schelpen meenemen. Al vind je niet snel dooie zeesterren of van die grote mooie, het kan ermee door.

Ik had de zondag willen gaan schooieren buiten, op zoek naar bloemetjes, takjes, blaadjes en steentjes. Maar het regende aan een stuk door en ik had het koud. Zelfs na het stofzuigen en opruimen had ik het koud. Ik kreeg het wel warm want ik was al vanaf zaterdag op zoek naar 2 hele grote plaids. Ik het er 4, 2 roze/wit/grijs en 2 grijs. Die gebruik ik als sprei omdat de cits het allemaal fijn vinden om op mijn bed te gaan liggen. Al heb ik mijn bed met de verkeerde stof bekleed en krijg ik het haar er niet meer af gestofzuigd. Heel irritant maar ja, inschattingsfoutje. Zoiets moet je altijd even uit proberen. Zou ik ooit nog zoiets ondernemen, dan neem ik die fluffy lavendel van de krabpaal. Daar zie je niks op. Nu heb ik een soort kattenharen ombouw. Ik laat het erger worden en zeg dan dat het zo hoort, lijkt me beter. Hier valt niet tegenaan te werken.

Maar plaids had ik het over. En die 2 grijze, die kon ik nergens vinden en die 2 roze, die gingen, net als de rest van het beddengoed, de was in. Zaterdag dan maar even zonder plaids, maar ja, ze kunnen toch niet weg zijn? Ik had veel te wassen dus de 2 roze plaids waren pas zondag aan de beurt. Ze gingen wel gelijk de droger in. Ondertussen was ik me weer rot aan het zoeken naar die grijze 2. Niets en nergens. En het zijn echt 2 van die hele grote pakketten. Hoe goed je ook kan vouwen of rollen als Marie Kondo, die krijg je niet kleiner. Onmogelijk dat ze weg zijn. Ik hoor de droger piepen en ik geef het op. Dan gaan de roze er maar weer op.

Als ik die er net op heb liggen, valt mijn oog opeens op het zilveren kastje, dat ik voor niets gebruik. Net zoals mijn oog er een tijdje terug ook op viel, toen ik de grijze plaids weer op de tafel had gelegd. Toen dacht ik, zo, daar kunnen ze mooi in natuurlijk. En daarna ben ik ze vergeten, tot ik ze nodig had. Ik schoot in de lach, misschien wilden ze nog even vakantie van hun harige bstaan? Wie weet? In elk geval, de rozen liggen er weer voor een weekje. Ook goed, die vind ik eigenlijk ook mooier.

Het gaat nog steeds goed met het intermittent fasting wat ik aan het doen ben. Ik voel me er prima bij en ik heb geen idee of ik afval of niet. En dat boeit me ook niet echt. Wat me wel boeit is dat ik me er heel lekker bij voel. Dat is vele malen belangrijker. Dit pas bij mij, ik heb het nooit fijn gevonden om te ontbijten! Daar had ik als kind altijd al mot met mijn moeder over, want die wilde me anders de deur niet uit laten gaan. Ik merk ook dat mijn eetpatroon spontaan wijzigt. Ik eet, zodra dat na de 16 uur vasten mag, soms 15 of 14 uur, wisselt een beetje maar altijd meer dan 13 uur, dat voelt lekker voor mij. Ik eet dan iets lichts, een beetje cornflakes met halfvolle melk of zo, of een broodje.

Op stage eet ik gewoon broodjes en mijn 1^e koffie ook pas natuurlijk, zolang ik die nog met zoetjes drink. En als ik thuis kom ben ik moe en eet ik iets makkelijks. Maar de dagen thuis, merk ik dat ik in de avond eigenlijk niet zo’n zin heb in echt avondeten. Ik eet dan liever iets lichts of zo. Ik heb geen idee hoe het komt, want ik ga normale tijd naar bed. Niet speciaal vroeger of zo. Maar het lijkt wel, alsof ik dan te vol zit. En dus eet ik rond een uurtje of 3 mijn aardappeltjes met zeezout en rozemarijn en verse snijbonen. Dat soort dingen.

Het viel me zelfs op dat ik naar de keuken liep, zin in een snack en dat ik enthousiast een appeltje uit de koelkast pakte. Ik kon geen appels meer eten, maar ik begrijp nu, dat dit komt omdat ik de schil niet wegkrijg. Ik krijg er maagpijn en zuur van, behalve als ik ze schil. Dan gaat het prima en nu geniet ik weer van mijn appeltjes. Ik vind ze heerlijk en ben blij dat ik ze zo wel kan eten. Dan eet ik in de avond, zo rond 7 uur nog iets of ik neem een beschuitje op plakje ontbijtkoek bij de koffie en dan heb ik echt wel genoeg. Voor negenen de laatste koffie of cola light en dan lekker een flesje bruiswater. Pas rond 12 uur de volgende dag ga ik weer eten. Soms iets vroeger en soms iets later. Ik vind het zalig. Je kan wel zeggen dat ik iets heb gevonden dat heel erg bij me past en erg gezond is. Als ik er toevallig van afval, dan is dat mooi meegenomen. We gaan het zien.