Ik hoor steeds meer nare verhalen, en bovendien rare verhalen, van sommige van die mensen die behoorlijk aan het flippen zijn, wat al die complottheorieën betreft. Ze schromen er niet voor om mensen, waarvan ze eerst pretendeerden de beste vriend(in) te zijn, behoorlijk pijn te doen. Terwijl zij clubjes vormen, beschuldigen ze mensen, die gewoon door blijven gaan hun leven te leiden en zich niet gek te laten maken, dat ze clubjes vormen. Nooit duidelijker zag ik overal om me heen de betekenis van, wel de splinter in de ogen van een ander zien, maar niet de balk in die van jezelf.

Het is een triest geval van omhooggevallen egootjes. Ze willen ertussen kruipen met dat ego. Dat is nou exact wat al die grote monden doen. Als je afstemming nou zo hoog is, dan ga je anderen niet kleineren en lelijke dingen over anderen zeggen omdat ze het niet met je eens zijn. Of lelijke mails sturen aan iemand die het niet ziet zoals jij het ziet. Dat zegt al genoeg over de afstemming van diegene die zoiets doen... Allemaal egootjes die zichzelf vele malen groter vinden dan wat ze zijn. Weet je 1 x 0, 10 x 0 of 1000 x 0, de uitkomst blijft 0... Get it? Hoe harder ze schreeuwen, hoe meer hun maskers barsten. En dan zie je door het craquelé onder het masker door. Mensenlief, wat lelijk wat daaronder zit! 

In elk geval vind ik het in alle gevallen diep en diep triest. Ze zullen er ooit vanzelf wel achter komen, en dan met veel pijn en schaamte hun stijve hoofdjes moeten buigen. En als je kop stijf is, dan doet buigen zeer. Je zou bijna denken, dat ik ermee zit, omdat ik er regelmatig op terug kom. Dat is niet zo hoor, maar ja, ik vind het gewoon zo ontzettend bizar. Mensen van wie je dacht dat ze een zacht en lief karakter hadden, blijken opeens echte demonen te zijn geworden. En het ergste of het zieligste is nog, dat ze het zelf niet zien gewoon. Ooit zullen ze wel moeten en daar vertrouw ik op. Het komt ooit wel goed met ze hoor, maar daar gaat nog lange, lange tijd overheen. En bij mijn “clubje” zullen ze ook nooit meer horen. En dat zal ze nog pijn gaan doen.

Laat ze maar verder gaan met hun rare ideeën te spuien. Er komt me genoeg ter ore, want ik weiger namelijk om er zelf naar te gaan kijken. Mensen die zulke rare dingen roepen, als ‘de Clintons zijn gearresteerd’, die heb ik allang op ‘niet volgen’ gezet. De ergere, die dus ook op je eigen profiel gaan zitten reageren, om hun visie er doorheen te rammen, die heb ik ontvriend. En de echte erge, die totaal geflipt zijn, die heb ik maar geblokkeerd. Die denken dat de voorhoofdscan om koorts te meten, zoals bij sommige supermarkten gebeurt, je 2^e chakra dichtdoet.

Het is bijna hilarisch als het niet zo zielig was. Ze hebben in een oud boek ontdekt, whatever dat boek zijn mag, dat nummer 17 hun reddende engel gaat zijn. En als ze dan op een foto iemand zien zitten met een American footballshirt, waar 17 op staat, dan moet hij dat wel zijn. Zouden ze er nou zelf ook niet een raar gevoel bij hebben, ergens diep van binnen? Want het valt me op, dat die groep mensen allemaal zo hard moeten roepen en lelijk doen tegen mensen, die het niet met ze eens zijn. Ze doen allemaal zo belerend. Werk je nou echt voor of ten gunste van het licht, dan zit je karakter zo niet eens meer in elkaar. Maar daar staan ze zelf, geloof ik, niet zo echt bij stil.

Mensen die roepen; ‘gefeliciteerd President Trump, u heeft eerlijk gewonnen’ omdat ze ervan overtuigd zijn, dat hij president blijft, die zijn toch zeker niet goed bij hun kersenpit? Als je eventjes kijkt, naar dat valse hoofd van die man, die zijn leven lang al mensen beliegt en bedriegt, en zelden een eerlijk woord spreekt, die over lijken, letterlijk en figuurlijk, rijk is geworden, dan moet je toch zelf ook wel zien, dat die niet uit het licht komt? Kijk, dat hij op die plek moest zitten, dat is wel zeker zo. Niets is zomaar toeval. Maar dat is wel om hele andere redenen. Hitler moest ook zitten waar hij zat, en die deed ook toevallig een aantal goede dingen. Maar dat zegt dan toch niet dat hij door God gezonden was? Dan ben je voor mijn gevoel nog gevaarlijk ook, als je dat echt denkt!

Maar ik ben wel klaar met dat vreselijke gezeik van de wappies. Zoiets triests heb ik in mijn leven lang nog niet meegemaakt. Ik snak naar iets totaal anders! En dan vind je opeens iets, wat daar naadloos bij aansluit. Ik wil gaan leven bij de vier afspraken. Dat komt in elk geval wel bij iemand uit het licht vandaan. Ik zal nog vaak genoeg struikelen hoor, en het verkeerd doen. Wat ik in het echte leven ook doe, dan sta ik op, klop mezelf af en dan ga ik weer verder. Ik kan het op zijn minst proberen. Want ik voel me zo naar, door die mensen die zo lelijk doen. Laatst las ik ergens, dat mensen die een mondkapje opdoen, dood mogen vallen. Poe poe, wat lief zeg! Dat is nou eens echt een intelligente opmerking. Zo kom je vast ver en hoog.

Hier moet in elk geval echt even iets meer licht naar buiten, want die wappies proberen het wel heel erg duister te maken. Dus wat houden De VIER afspraken in? Dat zal ik nu gaan vertellen. Afspraak 1; WEES ONBERISPELIJK MET JE WOORD: spreek met integriteit. Zeg alleen wat je meent. Vermijdt het woorden te gebruiken tegen jezelf of om te roddelen. Gebruik de macht van je woord, alleen in de richting van waarheid en liefde.

Afspraak 2; NEEM NIETS PERSOONLIJK: Niets wat anderen doen, is door of om jou. Wat anderen zeggen en doen, is een projectie van hun eigen realiteit, hun eigen droom. Wanneer jij immuun bent voor de meningen en daden van anderen, zal je geen slachtoffer meer worden van nodeloos lijden.

Afspraak 3; MAAK GEEN AANNAMES; Vind de moed om vragen te stellen en om uit te drukken wat je echt wilt. Communiceer zo duidelijk mogelijk met anderen, zodat je misverstanden, verdriet en drama kunt vermijden. Met alleen al deze afspraak, kan je je leven totaal transformeren.

Afspraak 4; DOE ALTIJD JE BEST; Je best zal veranderen van moment tot moment. Het zal anders zijn als je gezond bent, ten opzicht van wanneer je ziek bent. Maar onder welke omstandigheid dan ook, doe gewoon je best en je zal zelfoordeel, zelfmisbruik en spijt vermijden.

Deze prachtige afspraken komen van Don Miguel Ruiz. Ik kende hem, tot ik deze prachtige afspraken/inzichten ergens tegen het lijf liep, ook nog niet. Don Miguel Ángel Ruiz Macías, beter bekend als Don Miguel Ruiz, is een Mexicaans schrijver van spirituele en neosjamanistische teksten, leraar en sjamaan. Zijn werk maakt deel uit van de New Age beweging, die zich baseert op oude leren om spirituele verlichting te bereiken.Hij is een echte bestseller auteur! The four agreements, het boekje, is vertaald in ‘de vier inzichten’, maar ik vond dat toch anders overkomen dan ‘de vier afspraken. Vandaar dat ik het daarbij gehouden heb.

Ik noem het er toch even bij, voor het geval er iemand zijn boeken op wil zoeken. Bij Bol is hij ook te krijgen. Ik heb er al eentje, maar voor mij dan wel in het Engels, in mijn verlanglijstje gezet. Want dat wil ik wel eens helemaal lezen. Ook zijn foto’s spraken me direct aan. Nou ja, raar dat hij nog niet eerder op mijn pad is gekomen. Vroeger speurde ik wat af, naar dit soort boeken. Al heb ik met mijn Rulof boeken geen andere boeken meer nodig, toch maak ik af en toe een uitstapje. En deze lijkt me heel plezierig leesvoer. Eerst die baan natuurlijk, anders kan ik het niet kopen.

Ik zal mijn best doen met deze vier afspraken, al weet ik dat ik erg zwaar aan de waarheid trek. Maar dankzij een prachtige quote, die ik voorbij zag komen, kan ik dat voortaan netjes uitleggen. Helaas weet ik niet van wie de quote af komt, maar ik vind hem prachtig. In het Engels is het ‘My love for the truth, outweighs my fear of offending you’. Mijn vertaling daarvan is; Mijn liefde voor de waarheid, weegt zwaarder dan mijn angst jou te beledigen. Ik weet hoe ik ben, die zal ik vast nog wel eens een paar keer moeten gaan gebruiken. Ach ja, het is niet anders! Maar met die 4 afspraken erbij in mijn hoofd, moet de waarheid toch minstens een klein beetje liefdevol gebracht kunnen worden.

Ik heb toch een grappige film zitten kijken, voor de katliefhebber dan. En heel misschien ook als je niet van katten houdt. Nine lives heet de film, met behoorlijk veel goede acteurs erin. En een leuk verhaal, zei het een klein beetje voorspelbaar. Ik vond het zo leuk, hoe ze alles met de kat hadden opgenomen. Dat was af en toe hilarisch. Vaak natuurlijk ook dat je denkt; ‘ja hoor, zo zijn katten.’ Ik heb me er wel mee vermaakt moet ik zeggen. Al denk ik niet dat iedereen de film leuk zal vinden.

Ik kwam een stuk tekst tegen, waar ik me goed in kon vinden. Iedereen heeft het  natuurlijk over wel of niet vaccineren. Sommigen zijn bang dat er iets niet klopt, dat we een microchip ingespoten krijgen en voortaan in een enorme Big Brother wereld zullen leven. Tot aan mensen die gewoon nog niet weten wat ze gaan doen. Ze willen niet ‘gedwongen worden of zo. Maar degene die het stuk schreef, wat ik hier zo zal plaatsen, wist goed te verwoorden, waar ik al die tijd al naar zocht. Het is geschreven door een gepensioneerd kinderarts, Hans den Ouden. En ja, dat heb ik uitgezocht. Ik neem namelijk niet zomaar dingen voor zoete koek aan. Ook niet al sta ik er zelf zelfs achter. Je kan hem vinden op LinkedIn ook trouwens. Hij heeft in het Sophia hier ook gewerkt. Wat de beste man schrijft, is zo kloppend. Denk er maar eens over na. Hier komt het:

“Vaccinatie… Herinner je je nog dat we ooit op reis gingen en als we naar Afrika, of Zuid-Amerika of Azie gingen, dat iedereen dan naar de Tropen Poli ging en zich liet inenten tegen de gele koorts, difterie, tetanus, polio, hepatitis A, hepatitis B en een BCG kreeg tegen tuberculose? Dat deden we allemaal zonder vragen te stellen, want we wilden op reis immers? De kans dat we die ziekten kregen, was overigens minimaal maar we lieten ons wel allemaal vaccineren want we wilden op reis. En als we in malaria gebied kwamen, slikten we pillen, die hadden best bijwerkingen overigens, maar ja, we slikten ze wel, want we wilden op reis.

Nu is er een serieuze pandemie en de kans dat je ziek wordt is aanzienlijk. Zeker gezien de ongezonde levensstijl in het westen. En goddank is er een vaccin in aantocht, met minder bijwerkingen dan vele andere medicijnen, lees voor de aardigheid de bijsluiter maar van paracetamol (Ria; en dat is een ‘veilige’ pijnstiller). En we zijn angstig want je weet het niet… Het covid19-vaccin is overigens niet in een paar maanden ontwikkeld zoals vele denken maar heeft een voorgeschiedenis van zo ongeveer 20 jaar techniek. Degene die nog twijfelen: geef je verstand eens voorrang boven je onderbuikgevoel.”

Ja, er zijn een handjevol ouders die hun kinderen niet laten vaccineren. Maar geloof me, anders hadden er nog velen kreupel of erger geweest, als we dat niet gedaan hadden. Ik begrijp ook, dat kinderen van die ouders al op voorhand angst hebben voor deze vaccinatie. Dat is ze met de paplepel ingegoten. Maar ja, toch, als het nou eens echt de enige manier is? En waarom doen mensen nu zo moeilijk, terwijl als het voor een verre vakantie is, dan twijfelen ze geen moment om een naald in hun arm te laten duwen. Ik begrijp het allemaal niet zo goed.

Wie weet ga ik er vanaf een andere kant zelfs nog aan meewerken. Ik loop voor met mijn blogs schrijven. Dus op het moment dat ik dit schrijf, de 5^e januari is dat, heb ik er vandaag een sollicitatie uit gedaan, naar vaccinatie medewerker. En morgen gaat er nog zo eentje uit, maar dan bij een ander bedrijf. Wie weet? Daar zitten ze vast om te springen. Je krijgt een half jaar contract en de mogelijkheid op een vaste baan. Want ik denk dat dit allemaal nog wel even kan duren. Bovendien, we zullen ons denk ik nooit meer zo laten overrompelen door een pandemie en daarnaar gaan werken en zoeken naar manieren om dit te voorkomen.

Ook vind ik het fijn om zo iets terug te kunnen doen, net zoals ik mijn bloedplasma af sta voor de antistoffen die ik heb aangemaakt toen ik zo ziek was. Ik weet wat het is, hoe ziek je ervan bent. En als ik kan voorkomen, dat anderen zo ziek worden, dan doe ik toch iets voor mijn medemensen. Dat vind ik fijn. Als vaccinatie medewerker hoef je niet zelf te injecteren, tenminste, bij die ene vacature niet en bij de andere lijkt het van wel. Die ene, zonder prikken, vraagt om mensen die volgens protocol kunnen werken, gediplomeerde apothekersassistenten dus, die de vaccins klaar gaan maken en er de administratie van bij houden en dat soort dingen meer.

Nou ja, dat lijkt me wel leuk! Maar op zich, injecteren kan ik ook hoor. Want die andere vacature vraagt of je ervaring hebt met intramusculair injecteren. Op zich wel, niet als verpleegkundige hoor. Maar bij mijn moeder insuline prikken, toen ze zwanger was van mijn broer, kon ik toen al, 11 jaar. En vergeet niet dat mijn kat Sam toen ook diabetes kreeg. Die moest ik echt goed consequent zijn insuline geven. In het begin achter hem aanhollen. Later zat hij al braaf bij de ijskast te wachten, als de wekker ging. Dat kan en durf ik wel hoor.

Ik gooi er nu elke dag sollicitaties uit. En de week van de 5^e januari is mijn geluksweek vast! En de week erna ook. In elk geval, ik zal me suf solliciteren. Dan zal er toch wel eens een keertje iets tussen zitten? Nou, vandaag, de 8^e ondertussen, kom ik me toch een pracht vacature tegen! Op mijn lijf geschreven, echt helemaal te gek! Als apothekersassistente maar dan met iets extra, wat precies en naadloos bij mij aansluit. 

Ik werd al razend enthousiast van de vacature alleen al. Dat is nou echt precies in mijn straatje! En zelfs mijn stagebegeleidster zei dat ik iets zoals dit zou moeten zoeken maar dat ze niet wist hoe, omdat dit meestal niet specifiek zo gevraagd wordt. Maar nu opeens dus blijkbaar wel! Wat een verrassing! En nu wil ik daar erg graag werken maar ja, dat is nu nog even afwachten. Tegen de tijd dat deze blog wordt geplaatst ben ik al veel wijzer daarover. Als het doorgaat, horen jullie er vast nog wel meer over! Fingers crossed hard, voor alle sollicitaties natuurlijk, want er zijn nog meer leukies! 

Ik kwam van de week toch een uitspraak tegen, daar was ik even stil van. Want dat heb ik de laatste jaren echt meerdere keren zo meegemaakt. Echt bizar is dat, dat je dan opeens zoiets groots, in een paar woorden gevat ziet. Het is een Engelse quote; People will notice the change in your attitude towards them, but won’t notice their behavior that made you change. Mijn vrije vertaling hiervan is; Mensen zullen merken dat jouw houding naar hen is veranderd, maar ze merken niet dat het hun eigen gedrag is, dat maakte dat jij zo veranderde.

Dat vond ik wel even een voltreffer, die goed binnenkwam. Zo is het voor mij precies gegaan in een aantal gevallen. En dat begon al ergens in 2015, 2016 op mijn werk. En de laatste keer, de laatste aanvaring daardoor was in augustus 2019. De grootste klap maar ja, die was dan ook al jaren en jaren aan het werken. En ja, net zoals vroeger met scheikunde je die proef kon doen, met magnesium en zoutzuur, als je je duim lang op de reageerbuis hield, nadat je magnesium in het zoutzuur had gegooid, voelde je de spanning onder je duim opbouwen tot je het niet meer  houden kon.

Dan was het zaak dat je je duim eraf haalde, niet dat je die veel langer zo had kunnen houden, en dan wel bij een vlam. Dan kreeg je me toch een steekvlam! Zo kunnen bepaalde situaties zich ook opbouwen. En dan krijg je de beruchte druppels die emmers doen overlopen of strootjes die de rug van een kameel breken en kruiken die barsten in het water. En dan is ‘het’ stuk. Dan kreeg ik altijd de schuld terwijl ik wist hoe anders het voor mij in elkaar stak. En toen zag ik die quote en dacht, ja, hè hè, zó zit het. Wat ik al zo vaak heb gezegd, helaas kijken mensen liever niet naar hun eigen gedrag.

Je hebt van die mensen, die geven altijd alles en iedereen de schuld van wat er ook gebeuren mag in hun leven. Zonder ook maar ene keer naar hun eigen aandeel te kijken in dit alles. En dat klopt voor geen meter maar dat weten ze niet eens, of willen het niet weten, denk ik eerder. Die zijn altijd het slachtoffer, van andere mensen, van omstandigheden, van pech hebben. Nooit komt er ook zelfs maar in 1 haar op hun hoofd het idee op, dat ze er heul misschien ook zelf iets mee van doen kunnen hebben. Nee, want daar voelen ze zich toch echt te goed voor. Dat bestaat niet in hun levens. Zulke mensen hebben nog veel te leren.

Dan heb ik vorig jaar nog meer lessen gekregen. Maar daar ben ik vast niet de enige in. 2020 was het jaar van de maskers die afvielen en ware aardjes die naar boven kwamen. Ik was er wel blij mee. Anders hadden er nog dingen jaren kunnen blijven aanslepen, maar nu werd er veel op een snelle manier erg duidelijk. Je moet in feiten geloven, en niet in woorden. Want als mensen die maskers weer op hebben, dan beloven ze veel. Mensen die veel beloven, hebben meestal een erg slecht geheugen. Ik geloof gelukkig niet zo snel iets maar anderen weer wel.

Ik heb ook geleerd dat ‘geweldige’ vrienden enorme vreemden kunnen woorden. Dat we, hoe sterk we ook zijn, toch af een toe eens een knuffel nodig hebben. Daar zijn veel mensen achter gekomen vorig jaar, dat is geen rocketscience. Ik heb ook geleerd dat geschreven woorden blijven. Vandaar dat ik die drang heb misschien wel, om die boeken te schrijven, om mijn blogs te schrijven. Er is geen krachtiger wapen dan woorden, maar woorden kunnen ook troosten. Als je ze maar meent, dan is dat al heel wat.

Ik heb ook geleerd, dat je echte vrienden maar op 1 hand kan tellen. Dat mensen die om je geven, zelf wel naar je zoeken, je een berichtje sturen omdat ze aan je denken. Als je achter zulke dingen aan moet zitten, als je om aandacht moet bedelen, dan klopt er ergens iets niet. Daar was ik al langer achter eigenlijk en heb ik daar na jaren en jaren eens eindelijk een keer actie op ondernomen. Ik had het weer gedaan natuurlijk. Het is goed hoor.

Ik heb ook geleerd dat een glimlach de wereld kan veranderen. En als je echt iets wilt, zal je in actie moeten komen, je moet je ervoor inzetten. Maar ook heb ik geleerd, dat als je iets uitspreekt wat je diep meent, dat dit dan de kosmos in gaat en uit komt. Alsof je een wens had gedaan. Dat is me met een aantal dingen gebeurd zelfs vorig jaar. Ik heb het al eens verteld wat. Dat van aan het water willen wonen, de boten te zien varen, dat had ik in 2005 uitgesproken. Ik zit maar een paar honderd meter verder dan waar ik dat toen zei. En in 2011 dat ik in deze flat wilde wonen, met al dat mooie glas. Oké, het duurt een paar jaar, maar het komt uit.

En ik heb geleerd, dat als je echt in iets gelooft, als je daar echt met heel je hart op vertrouwt, dat het dan ook echt gebeurt. Sunshine, al is hij de afgelopen paar dagen nog zo vervelend aan het doen, is daar wel het bewijs van. Maar ik ben er ook al die jaren voor blijven schrijven natuurlijk. Zelfs als ik me heel slecht voelde. Zelfs toen ik corona had! Op een paar dagen na dan, maar ja, toen lag ik half dood te gaan, dus dat mocht. Elke dag, meer dan 4 jaar lang, hield ik het lijntje open. Iedereen verklaarde me al lang voor gek. Velen zeiden regelmatig, dat Sunshine al lang dood was.

Maar ik bleef trouw aan mijn gevoel, want ik wist het, hij zou terug komen. En als je zoiets de kosmos in stuurt, dan krijg je het. Want gedachten manifesteren zich, wat je uitzendt dat krijg je. Daarom wees er maar goed op bedacht, wat je denkt, hoe je denkt. Want voor je het weet, krijg je het. Daarom kan je maar beter zorgen, dat wat je uitzendt positief is. Dat je vertrouwt op mooie dingen in de toekomst. Dat je je niet laat kisten door pijnlijke gebeurtenissen. De dingen gaan altijd zoals ze gaan moeten. Maar het geheim, the Secret, is dat je zelf een beetje kan sturen. Het leven hoeft niet perfect te zijn, maar het moet gelukkig zijn. En als je daarop vertrouwt, dan komt het wel goed met je. Ooit 😉