Het was dus een interview van Oprah en ene Marianne Williamson. Ik kende de dame niet. Zij is een van de raadgevers van Oprah, op het spirituele vlak. Ik bleef even geboeid luisteren. Deze dame heeft zelf boeken geschreven, maar dan naar aanleiding van een boek waar ze ooit zelf tegenaan liep. Dat boek, waar ze tegenaan liep, heet ‘a course in miracles’. Vertaald is dat ‘een cursus in wonderen’. Oh? En dat klinkt wel heel erg dicht bij huis. Want ik ben ook met een boek bezig, en in mijn hoofd al met meerdere boeken. En ook naar aanleiding van de boeken die ik vond, van Jozef Rulof. Dat is wel heel frappant, zo’n gelijkenis. Haar eigen boek heet A return to love, of vertaald, Terugkeer naar de liefde.

Kijk, er zijn zoveel mensen, die de boeken van Rulof niet hebben, en toch al veel verder zijn, op weg naar het licht, dan ik. Sommigen hebben helemaal niets nodig ervoor, anderen vinden weer andere hulp. Je hebt boeken als the Secret, die je verder helpen, al geven ze geen kosmische antwoorden verder, zoals de boeken van Rulof wel geven. En je hebt nog wel meer leringen, inzichten en dat soort spirituele dingen, die kloppen, en je verder helpen. Religie is iets anders. En al heb je niets, als je gevoel groeit, wat uiteindelijk vanzelf gaat, al kan je een handje meehelpen, dan kom je er ook vanzelf ooit. En zoals met alle hulp van boven, komt het exact op je pad, wanneer je het nodig hebt.

Dat heb ik met de boeken ook altijd. Als ik in de put zit, of gewoon even iets nodig heb om me op weg te helpen, dan kan ik zo 1 van die 27 boeken open doen, en dan lees ik altijd precies wat ik nodig heb. En soms, dan wordt het je gewoon in je schoot geworpen. Zoals nu weer gebeurde. Want soms heb je niet eens in de gaten dat je hulp nodig hebt. En ik was zo zenuwachtig geweest, tijdens dat 1^e gesprek bij Woonplus, ik wil die baan zo graag, dat het me geen goed deed, al was het wel een ja. Maar dat wil ik dus komende donderdag niet. En daar kreeg ik dus opeens en spontaan hulp bij. Als je ervoor open staat, gebeurt dat ook. Je moet het alleen willen en ook willen zien. Dus bedankt lieve Gidsen, hij kwam binnen!

Toeval bestaat niet, want wat zegt die dame; ‘je moet er wel voor openstaan’. Ja, precies! Zo bedoel ik het. Op een gegeven moment, ben ik wat dingen op gaan schrijven. Het raakte me allemaal zo, dat ik dacht, dit moet ik niet vergeten. Dit moet ik delen! Iets wat ik altijd hier doe en waarvan ik dan later mensen hoor zeggen ‘dat was precies even wat ik nodig had’. Dat vind ik er het leukste van! Je helpt jezelf en je kunt gelijk iemand anders er ook mee helpen. Mooier kan het niet eigenlijk. En ik ben gek op Oprah, het was geen straf om te kijken naar dit mooie interview dat  uit 2017 bleek te zijn.

Marianne zegt dat al het mooie al voor je klaar ligt, dat heeft God, de Albron, al zo voor je gereserveerd. Je kiest niet wat je moet leren, maar wel of je wilt leren door liefde of door pijn. Ook zegt ze, Magie is wanneer je het Universum vertelt wat je wilt (dat werkt ook, dat is wat The Secret eigenlijk leert). Een wonder is wanneer je het Universum vraagt wat het nodig heeft en hoe je dat kunt geven. Die moet ik eens gaan proberen, en zien wat er gebeurt. Ook, iets wat ik al op een andere manier heb geleerd, vertelt zij over het boos zijn, geraakt zijn, iemand de schuld geven, verdriet hebben door iemand. Dat moet je los laten. Ja, daar was ik ondertussen wel achter ja.

Ze vertelt dat je juist moet bidden voor je vijanden. Voor de mensen die je pijn doen. Want als je boos blijft, iemand als schuldige blijft zien, als je rond loopt met wraakgevoelens. Dan heb je daar diegene niet mee, die merkt daar niets van. Nee, daar heb je jezelf mee. En dan zijn er mensen die tegen haar zeggen, onder andere Oprah, ‘ben je gek! Ik kan toch niet voor die persoon bidden, die persoon zegenen? Die heeft me zo verraden, me zo’n pijn gedaan!’. Ja, maar juist dan moet je dat rotgevoel bij jou weghalen en dat kan alleen door liefde. Alles is liefde, alles draait om liefde. Dus bid voor je vijanden! Bid voor hun geluk, bid 2 x per dag voor ze. Als je weet wat het hart verandert, dan weet je hoe je de wereld kunt veranderen. Het begint altijd bij jezelf!

Zo ook in allerhande situaties. Neem bijvoorbeeld een sollicitatie gesprek. Als je daar vol angst en zenuwen naartoe gaat, dan zullen ze alleen je wanhoop zien. Je wanhoop om die baan te krijgen, die je zo graag wilt en nodig hebt. Dus wat doe je van te voren voortaan? Je zegent de mensen waar je dat gesprek mee hebt zo meteen. Want zij willen het beste voor hun bedrijf en jij wilt het beste voor jou. Zij zegenen jou eigenlijk ook. En weet je wat het is? Iets dat uit de Bijbel komt, maar wat echt zo is. Gods wil geschiedt! Het maakt niet uit wat jij wilt, wat zij willen. Hoe zenuwachtig je bent of juist niet. Als die baan het juiste voor jou is, dan krijg je die. Krijg je die baan niet, dan ligt er wat anders voor je in het verschiet.

Zegen mensen voor je gaat auditeren, vergaderen, of wat dan ook. Het zal iets veranderen, want je laat je licht schijnen! Dat is wat de bedoeling is. Hoe kan je iets goeds ontvangen anders, als je er niet voor open staat? En door ze zo te zegenen, zet je je hart al open voor iets moois, voor iets in liefde. Ook als mensen je iets aandoen, dan heeft het Universum al compensatie voor je klaar liggen. Maar zit je met haat en verdriet, dan sta je niet open. Dus bidt voor die mensen! Vergeef ze, wens ze alle liefde en geluk in de wereld. Dan komen de mooie dingen als vanzelf op je af. Zo heb ik vorig jaar ook de knop omgezet. Genoeg verdriet, genoeg ellende. Ik heb afstand genomen van veel mensen en dingen maar ik hou wel van ze. Ik zegen ze wel, ik wens ze alle goeds en geluk van de wereld. En dan meen ik ook echt.

En toen ging het allemaal veranderen! Sunshine kwam thuis, mijn prachtige, voor mij perfecte huis. En binnenkort die geweldig leuke baan, die ik blijf doen tot ik met pensioen ga, of tot ik erbij neer val. En er zit nog veel meer leuks aan te komen. Dat moet gewoon wel want ik weet nu hoe ik mezelf ervoor moet open zetten. Je moet het zien als een file, die in de computer zit. Je moet het alleen wel op de juiste manier downloaden! Dat is het. En de file heet ‘Gods wil geschied’. En alleen in liefde kan het gedownload worden, en het is altijd goed voor je. Of gedoenloud, zoals mijn moeder altijd zei, die kreeg downloaden er nooit uit. Zo grappig was dat... Volgende blog vertel ik de rest!

Het is toch wat hè, als het goed is, dan ben ik dus maandag, ja dat is vandaag, begonnen in mijn nieuwe baan. Dat is ook de reden dat ik gewoon door bleef schrijven, ook al loop ik aardig voor. Want wie weet hoe moe ik ben komende tijden. Dat is, na lang thuiszitten en doen en laten wanneer je überhaupt iets wilt doen of laten, volgens mij best wel weer even inkomen. Maar ik weet ook, dat ben je zo weer gewend. Ik heb, dus nog voordat ik werd aangenomen, al gezegd dat ik de woensdag graag vrij zou willen. Dat kwam voor daar goed uit. Dat vind ik prettig, 2 dagen werken, dagje vrij en weer 2 dagen werken. Een rustpuntje door de weeks, ff je huis aan kant, boodschapjes en relaxen. En dan hup, weer even 2 dagen buffelen en dan is het weekend.

Heerlijk! En dan zaterdags alles in huis en boodschappen halen of laten brengen en de zondag is relaxen en schrijven. Ik heb daar nu al zin in, eindelijk mijn boek weer op te kunnen gaan pakken. Me bezig houden met werk, alleen op werkdagen. Het zijn 9 uur dagen, dus wel een volle werkweek. En misschien, als ik straks een paar jaar verder ben, dat ik dan lekker 3 dagen ga werken. Maar eerst weer even de droogte oplossen hier. Weer even een buffertje sparen voor noodgevallen. Het is exact de tijd om weer gewoon te gaan werken. Het is weer perfect gegaan zoals het gaan moest.

Net als dat vlakbij werk en school zitten. Volgens mij ooit al eens verteld hier, maar ja, dat durf ik niet zeker te zeggen hoor. Ik schrijf zoveel! De lagere school begon dat al. Ik woonde ernaast. Mijn moeder boven in de huiskamer, kon ik zo voor het raam zien staan. Dan ging ik altijd zwaaien, wat niet mocht van haar. Alleen het laatste jaar, verhuisden we naar de Beukelsweg, maar ja, achteraf gezien logisch. Want straat uit, brug over en kort straatje en hop, daar was de M.A.V.O. Dus daar moest ik ook dichtbij wonen natuurlijk. Ik denk hooguit 5 minuten fietsen. Ik ging ook vaak lopen maar de boeken waren wel zwaar.

Dan ging ik daarna naar de H.A.V.O. en waar zat die? Juist, op de Beukelsweg op het hoekje. Ik kon er zo naartoe struikelen. Dan een jaartje kappersschool omdat ik een kapperszaak had, waar ik boven woonde. Dan, na de scheiding, opleidingen volgen in Overschie, waar ik woonde. En dan gaan werken bij het Boumanhuis. Ook nog geen 5 minuten fietsen. Van het Boumanhuis iets anders gaan doen, dat was rijden door het hele land maar daar heb ik weer goed van leren rijden. Maar dat was ook maar heel kort. De basis was in Dordrecht en daar ben ik gaan wonen, 5 minuten verderop ja. Toen naar het buitenland verhuisd, al was dat vlakbij in België.

Daar woonde ik ook boven het café dat ik toen runde. Dat is dan alleen een kwestie van trap op of trap af. Nou, dat duurt nog geen halve minuut. En toen kwam ik terug naar Nederland. In 1^e instantie bij mijn moeder mijn spullen, bij mijn broer mijn katten en daarom sliep ik bij hun. En ik vind werk er vlak achter, in de Spaanse Polder. Nog geen 8 minuten fietsen. En ik vind een huis in Spangen, de wijk aan de andere kant tegen de Spaanse Polder aan. Ik time mijn fietstocht. Nog geen 8 minuten. Nou ja. Ik bedoel maar. Naar de opleiding in het centrum, ook redelijk vlakbij. Mijn stage adres, ondanks alle buitengebieden waar dat bedrijf me ook heen wilde sturen, vind ik op nog geen 10 minuten rijden, in Vlaardingen.

En nu dit dan weer. Ik heb een baan aangenomen in Leiden, en toch kom ik in Schiedam te werken. Gisteren, zondag was dat toen, gaan fietsen met Jootje. Is het toch nog geen kwartiertje fietsen. Met de auto de hilarische 13 minuten. En we hebben niet eens doorgefietst maar lekker gepeddeld en gekletst en van het zonnetje genoten. Kan je nagaan als je door trapt, maar ja, ik ben niet doortrapt hoor. Het is een heerlijk stukje, gewoon ene rechte weg, door het Beatrixpark, vlakbij Jurassic world. En even de drukke kruising oversteken, en dan ben ik er al. Want met fiets kan ik lekker een stukje afsnijden, het laatste stukje. Volgens mij duurt het echt niet zo heel veel langer, dan met de auto. Merendeels omdat je kan doorfietsen, waar je met de auto in de drukte staat. Het is namelijk de weg naar de rijkswegen, dat eerste stuk.

Hoe dat in de ochtend zal zijn, ik weet het niet. Mijn tijden zijn van 7u45 tot 17 uur. Dat is ook wel totaal nieuw voor mij hoor. Echt werkdagen. Maar eigenlijk wel iets dat ik graag wilde. Dan heb ik voor het eerst sinds 1996, weer eens echt vrij met de kerst en andere feestdagen. Dat is even apart hee! Dat kan ik me bijna niet eens meer heugen, dat het zo was ooit. Toch, het is prettig om weer eens op zulke dagen, net als de rest van Nederland, net als vroeger, weer vrij te zijn. Pasen en Pinksteren, Hemelvaart, Kerst, oud en nieuw! Geen gedoe meer en gewoon je loon krijgen. Me liky!

Nog eventjes en dan weet ik het. Al weet ik het eigenlijk al hoor. Dit werk is me op het lijf geschreven en geloof me, plek zat! Ik bedoel dit niet arrogant, maar als ze mij niet aannemen, dan doen ze hun bedrijf tekort! Zo, dat durf ik gewoon zo te zeggen. Ik moet ze dan alleen nog even vertellen, laten zien, in dat gesprek. Ik zal dan ook zeggen, dat ik me echt in de proeftijd al voldoende zal bewijzen. Maar dan moeten ze me wel even die kans geven. Ik lever wat ik beloof. Ik ben een harde werker, met een gevoel voor verantwoordelijkheid, veel ervaring, veel know how en veel humor en positiviteit. Wat wil je nou nog meer?

En om mijn zenuwen weg te halen, gebeurde er weer eens iets bijzonders. Nadat ik van het fietsen thuis kwam was dat. Op de terugweg waren we nog even bij mijn broer langs gefietst. Want daar kom ik voortaan met de auto langs. Dat is de kortste manier. Nu even gekeken op de fiets, dus dat was even gezellig. Zijn tuin staat vol met Bonsai boompjes, die hij zelf maakt. Ik heb er vorige week eentje van gekregen, een azalea. Mooi hoor! Ik had, eenmaal thuis, wel pijn mijn kont hoor. Ik heb al jaren niet meer zo’n eind gefietst. Ik ging nog even achter de pc. Kan ik weer wat aan mijn blog plakken, zo doe ik dat. Krijg ik een melding. Oprah is live. Oh? Deze meldingen krijg ik normaal nooit! Wat vreemd. En daarom klik ik erop. En waar het over ging? Dat vertel ik in de volgende blog!