Die hele laatste vrijdag van februari ben ik bezig om mails te sturen en dingen af te zeggen. Een aantal banen, waaronder die van de NTI. De uitkering stop laten zetten. De toeslagen die ik kreeg, zal ik nu niet meer krijgen. Daar heb ik dan weer te veel salaris voor nu. Maar ik moet wel even wachten tot ik exact het bedrag weet, wat er op mijn contract staat, voor ik dit kan doorgeven. Dan kan ik dat pas stopzetten. En dan zal ik wat ik heb gekregen in januari en februari wel weer terug moeten gaan betalen ook. Daarom heb ik zo’n hekel aan de manier waarop dit tegenwoordig gaat.
Vroeger kreeg je de huursubsidie, zoals dat toen nog heette, het jaar erna. Dus van 1980 kreeg je het in 1981. Dan was alles al bekend, hoeveel je had verdiend, en wist men ook precies waarop je recht had daardoor. En dan kreeg je nooit teveel of te weinig. Geen mens kwam erdoor in de problemen, en geen mens hoefde ooit iets terug te betalen. Want van het jaar ervoor weet je alles al. Dat werkt toch tig keer beter? Heel raar ook dat het door de belasting gebeurt. En daar hebben ze ook nog eens de instelling, dat als je wat van ze krijgt, doen ze altijd moeilijk. Maar als jij eens iets moet betalen aan hen, dan willen dat het liefst gisteren ontvangen. Ik vind dat echt niet kunnen. Maar goed, wie ben ik…

In elk geval, ik was wat druk ermee vrijdags. Dan belt mijn baas me nog, dat het even wat voeten in aarde heeft om mijn contract op tijd door de directie getekend te krijgen, ook weer corona als reden. Hij houdt in elk geval contact met me, en ik hoor het allemaal nog wel. Als ik maar weet dat hij druk voor me aan het werk is. Nou, dat is toch ook weer leuk, zo is het een andersom verhaal. Normaal werk ik hard voor de baas, maar nu werkt de baas hard voor mij! Is dat even grappig! Nou ja, wat er ook gebeurt, ik heb die baan. Die neemt niemand me meer af.

Het is niet te geloven allemaal! Als ik me bedenk hoe ik er een jaar geleden voorstond, en hoe ik er nu voorsta. Dat is een wereld van verschil. Vorig jaar, liep ik nog stage bij een apotheek. Zat ik elke paar weken voor blokexamens en leerde ik me dus suf om alles te weten van medicijnen, de werking van je lichaam en wat nog meer daar allemaal bij hoort. Zat ik me te verheugen op het symposium van 7 maart waar ik met Miranda naartoe zou gaan. In Brabant nog wel, waar er veel mensen corona kregen, maar ze was nog zo pril, onze pandemie, en ik was sowieso niet bang iets te zullen oplopen.

Dat ik daarna wekenlang doodziek zou worden, ja, dat wist ik toen ook niet. Met ook nog een groot familiedrama in mijn kielzog, wat me veel verdriet deed, duurde het ook wel lang voor ik me weer een klein beetje ‘normaal’ voelde. Dat was pas zo rond september, al was het nog niet helemaal als vanouds. Maar ja, in juni kwam Sunshine terug! Na 4 jaar en 18 dagen maar levend en gezond en wel. Dat gaf me een enorme boost. Dit was het moment dat het tij keerde! Alsof ik werd beloond voor mijn pijn van de afgelopen jaren. Ik had het overleefd en ik was nog steeds die positivo, die ik altijd geweest ben. En dat doen er toch niet veel me na.

Die beloningen lijken niet te gaan stoppen, nog steeds niet. Toen ik redelijk genoeg hersteld was, kreeg ik dit schitterende huis in mijn schoot geworpen. Terwijl ik gezegd had, verhuizen dat kan niet want ik heb nu examens. Toch gebeurde het en dat is nu een zegening gebleken. Met een beetje hulp van mijn liefste klasgenootje kwam ik ook die examens door, en heb ik nu én een diploma én een prachtig huis. Alleen die bijstand, die kwam wel heel dichtbij nu. En vooral omdat het alleen maar afwijzingen regende bij de apothekersassistente sollicitaties, ging ik me toch maar weer wat breder oriënteren. Maar ik was wel een beetje een drama Queen tegen mijn astrale helpers.

Huilende vertelde ik ze, dat ze nu toch wel op moesten schieten hoor! Ik werkte zo hard, solliciteerde zo vaak, en niks! En over 2,5 week was het al 1 maart. In tranen was en bleef ik daarover. Zo bang was ik voor dat gat, waar ik absoluut niet in wilde vallen. Nou, ik heb het geweten. Ze wilden me even een lesje leren. Ik kreeg in die 2 weken die op mijn drama Queen bui volgden, de ene baan na de andere aangeboden. Recruiters die belden, bedrijven die contact met me opnamen. Wat hun bedoeling was, van mijn gidsen met gevoelvoor humor? Dat het schaamrood me naar de kaken zou stijgen! Dat ik ondertussen nu toch wel eens een keertje zomaar op ze kon vertrouwen zonder dat dramatische gedrag. Ik denk dat ze me dit nu wel goed hebben laten voelen.

Op een erg humoristische manier, dat wel, want overdrijven is ook een vak. Maar ik heb de boodschap begrepen. Ik had ze een teken gevraagd, als ik met DE baan bezig zou zijn. En zodra mijn oud collega me vroeg of ik open stond om daar te komen werken, barstte ik in huilen uit. God zij dank dat het via de app was, en niet de telefoon. Ze kon t niet horen.  Ik vond het een rare, heel heftige en korte huilbui. En al snel bedacht ik me, dit is omdat ik deze baan moet hebben. En toen werd ik weer nerveus om die niet te krijgen. En zo stuurden ze me dan weer dat interview van Oprah. Ja, het is niet dat ik ze niet bezig hou boven. Die zullen ook al en toe wel eens diep zuchten… Dat weet ik wel zeker!

Zaterdag ging ik mijn huis tot in de nok toe schoonmaken. Dan zondag even naar mijn vriendin Petra B, die in Den Haag woont en nog gekker is op moeder water, de zee, dan ik. Daar gaan we dus lekker even wandelen. Helaas wordt het kouder dan het de afgelopen week is geweest. Een week die, op klimatologisch gebied, hier alle Nederlandse records heeft gebroken, zo mooi was het. Maar moedertje water, moeder zee, ah, wat ben ik gek op haar! Even een bezoekje brengen en alles en iedereen bedanken voor al het moois dat me zo wordt toegeworpen. Als rozen naar een buigende artiest op het podium. Zo voelt het en zo dankbaar ben ik ervoor!

Na zoveel jaren ellende. Na zoveel jaren pijn. Na zoveel jaren ploeteren. En opeens, dan is daar je Sunshine en dan gaat ook echt overal en bij alles de zon weer schijnen. Gewoon, omdat het mag. Gewoon omdat het kan. En gewoon omdat ik het verdiend heb. Het is mijn harde werk, vooral op dieper, op geestelijk niveau, dat zijn vruchten afwerpt. Menig ander had het bijltje er allang bij neer gegooid. Maar ik niet, ik blijf vechten, en ik blijf positief. Ik heb ook nog wel één heel groot voordeel, ik heb de boeken. De boeken van Jozef Rulof en de Meesters van het licht.

Daarom weet ik de redenen, de oorzaken van al die pijn en ellende. Het zijn komische wetten. De oorzaak was ik zelf. Wat je doet bij anderen, krijg je op dezelfde manier terug, in volgende levens. Ik heb blijkbaar aardig wat misdaan in vorige levens. Laat het een waarschuwing zijn. Dus doe maar lief tegen anderen, doe goed. Het komt op onverwachte manieren bij je terug. Voor mij is het nu klaar, het is afbetaald, ik heb de gevolgen gehad, van vele levens fouten maken en anderen te kort doen. Ik heb het betaald en ik ben er dankbaar voor geweest, dat ik het mocht goedmaken. En dat ik die les zo goed geleerd heb, dat wordt nu beloond. Ik durf met recht te zeggen nu, ik heb het echt verdiend! Een heel nieuw hoofdstuk gaat beginnen voor mij. Vol met plezier, liefde en geluk. Het mag! Het is tijd!

En inderdaad, bij mijn Facebook gegevens heb ik al mijn nieuwe werkgever met trots ingevuld. Ik héb de baan gekregen! Met de geweldige tips in mijn hoofd van Oprah’s interview met Marianne Williamson, had ik de tussenliggende dagen absoluut geen zenuwen meer. Want het is echt zo, als dit die baan is, die voor mij bedoeld is, dan heb ik hem zelfs nu al. Daar hoef ik in principe niet zo heel veel voor te doen, alleen maar mijn best. En het 2^e gesprek, met de baas van mijn baas erbij, ging dan ook zelfs nog vlotter dan het 1^e gesprek. Ik kreeg een paar diepe vragen, en die kon ik soepel beantwoorden. Ze vroeg me ook nog wat ik van Schiedam wist.

Ja, dat was niet zo heel veel, maar ik leer snel. Mijn broer woont er, en het is een stuk kleiner dan Rotterdam en heeft veel historie. Dat is het wel zo’n beetje. Dat het een van de steden is met het laagste gemiddelde inkomen en ook het laagst gemiddelde opleidingsniveau, nee, dat wist ik niet. Ik ben ondertussen even gaan spitten op het internet, en heb daar wel veel informatie gevonden, maar wel vrijwel alleen over de historische dingen. Dat zal ik in mijn volgende blog allemaal wel vertellen, want ik vind dat best leuk om te weten. Dat zijn van die soort weetjes, die je dan ineens zo tegen komt.

In elk geval, de rest van de vragen wist ik vlekkeloos te beantwoorden. En zo was het vrij snel klaar, het hele gesprek. Ze zouden snel contact met me opnemen, zei mijn toekomstige baas, die hilarisch genoeg Felix heet. En mijn mij als crazy catlady, kan dat natuurlijk niet missen. Dat zijn van die kleine dingetjes, waarvan je weet, dat het goed zit. Want, zoals ik altijd al verkondig, toeval bestaat niet. Als ik het gebouw uitkom, staat Jolanda al op me te wachten. Die is hierheen gefietst voor de nodige beweging, na haar lange vergadering via teams. Zij zou dan rond 12 uur ermee klaar zijn en dan op haar gemak hier naar Schiedam fietsen en zouden we samen even verder een stukje gaan fietsen. We zijn lekker in het zonnetje, naar het Hof van Spaland gefietst, waar uiteraard veel gesloten is. Wel met open deur en afhaalpunten, sinds kort weer mogelijk in deze corona tijd.

Bestel online of bel, en dan kan je het halen. Die nieuwe afspraken van het kabinet, vind ik zo’n onzin. Nee, als groot concern, per 2 mensen winkel afspraken maken, dat is toch niet rendabel jongens? Doe ff normaal. Ja, zelfs ik ben het nu wel een beetje zat hoor. Het moet nu toch wel eens een keertje wat gaan versoepelen allemaal. Ik wil ook iedereen gezond en veilig houden, hou me ten goede, maar genoeg is genoeg. Ik wil gewoon een plankje kunnen kopen, voor mijn kattenkindjes, en die onder de ramen hangen, met antislip, die ik ook wil kunnen kopen bij de Action en niet ophalen.

Ik wil weer thuiskomen dan, vanuit de Action, met 40 dingen die ik helemaal niet nodig heb. En ik denk dat de Action dat ook liever heeft. Het is niet leuk meer. Ik zal blij zijn als we een half jaar verder zijn, veel mensen al zijn ingeënt en dat we dan weer langzaam terug kunnen naar ‘normaal’. Jolanda en ik fietsen op ons gemakje weer naar huis, via dezelfde weg terug. Grappig was wel dat de baas van mijn baas, ook in Overschie woont. Ze herkende mijn adres en zij komt ook meestal met de fiets. Dat was al direct een leuke binnenkomer ook. Jolanda drinkt nog even koffie bij mij en we zitten net, als ik word gebeld. Het was mijn baas!

Ja, dat is hij nu, want ik heb de baan! Ik ben helemaal blij en het leuk is, hij is ook erg enthousiast dat ik er kom werken! Jolanda moet ook glunderen om zijn leuke accent, dat zijn van die dingen, daar moet iedereen minstens om glimlachen. Ik ben ook een kei in accenten nadoen en ik weet nu al, deze man wordt mijn voorbeeld! Met zijn ‘Noord Schiedamse’ accent, de grap van mij waar hij erg om kon lachen, zal ik het er wel eens zo in het half Duits half Nederlands uit gaan gooien. Vooral op bedrijfsfeestjes. Want die hebben ze er ook normaal gesproken, als het geen corona is. Ja, wat ik al zei, hoog tijd dat alles weer een beetje gaan normaliseren. Dat komt ook wel, maar wel liefst zo snel mogelijk!

Jolanda was dus getuige van het enthousiasme van mijn nieuwe baas, en ik moet zeggen, dat is leuk want ik ben nog enthousiaster om weer aan de slag te gaan. Hij belt nog een aantal keren terug. Want om nu zo snel te regelen dat ik maandag kan beginnen, binnen 2 werkdagen of eigenlijk maar 1, dat is niet zo simpel. Uiteindelijk is het zo geregeld, donderdagavond dan, dat ik maandag om 8u30 mijn computer, telefoon en druppel, oftewel de keydrop, voor de toegang van het pand ga halen en gelijk door om 9 uur daarbinnen, om het contract te tekenen. Want dan kan mijn oud collegaatje beginnen om 10 uur, als ik thuis ben aangekomen, met de opleiding. 

Ja, corona weer, alles werkt thuis en is zelfs de opleiding ook via teams. Hoe dat zal gaan, dat merk ik nog wel, maar wel interessant weer om mee te maken. Ik blijf met vlagen die vreugde binnen krijgen. IK HEB DIE BAAN! Die leuke, die voor me bestemd was. Die leuke, die duidelijk maakt, waarom ik die baan in het Erasmus niet kreeg. Dan was ik dit dus misgelopen en dit hoort echt bij me. Zo voelt dat. Ook nu werd gezegd, ‘ja het is maar een jaarcontract en omdat we in een reorganisatie zitten, weet ik nog niet wat ik je nog verder kan bieden. Daar kan ik misschien over 10 maanden wat over zeggen’, wordt er ook weer gezegd.

Ik maak me er niet druk om hoor, want ik weet wie ik ben en wat ik kan geven. Glimlachend zeg ik dan ook; ‘ja maar over 10 maanden, dan zullen jullie me echt niet meer kwijt willen hoor!’ Ik zie dat de baas van de baas een grote glimlach krijgt van mijn opmerking.  Ja, sorry hoor, ik ben niet arrogant maar ik weet van aanpakken en wat ik doe, daar doe ik mijn best in. Ik vertel ze dat nog, dat ik volgens 4 inzichten probeer te leven, maar grap er ook bij, dat het nog niet altijd vlekkeloos lukt. Maar dat je ze wel overal kunt toepassen, zelfs bij de telefoongesprekken die ik ga krijgen.

Ze wilde wel weten wat die 4 inzichten zijn. Ik geef haar de verkorte versie, mocht ze willen dan zal ik haar de uitgebreide versie ook wel eens geven. 1 wees onberispelijk met je woord 2 neem niets persoonlijk 3 maak geen aannames en 4 doe altijd je best. En als je je daaraan houdt, of zo goed mogelijk aan probeert te houden, dan kom je daar behoorlijk ver mee. En onthoud ook, dat je overal hard voor moet werken, maar dat dit dan ook echt wel zijn vruchten afwerpt. Als je echt wilt, dan wordt het waar. Al het goede ligt er al voor je, alsof het een file is in een computer, moet je het wel op de juiste manier downloaden, om er gebruik van te kunnen maken.

Verder met verhaal over het interview van Oprah. Om je duidelijk te maken, hoe je de dingen verkeerd kan zien, het volgende. Zie het als het weer, de lucht. De lucht is altijd blauw. Dan zeg je misschien; ‘nee hoor, kijk maar, die is nu grijs’. Nee joh, dat zijn de wolken maar! Erboven, zelfs wanneer het hier regent, maar erboven schijnt de zon, is de lucht strakblauw. De kortste weg om gelukkig te worden, is door te beslissen dat je gelukkig bent! Zo simpel is het, ik weet het, ik heb het zo gedaan. En als je je niet gelukkig voelt, dan is er iets wat je (nog) niet goed ziet (denk bv aan de lucht). Dat zie je dan met angst, of in angst, of in boosheid. Dan kan je zeggen; ‘God, ik ben bereid om dit anders te zien’.

Want alleen wat ik zelf niet geef, is wat ontbreekt in welke situatie dan ook. Geef ik geen vertrouwen, dan is het er ook niet. Want het geldt dus echt letterlijk; wat je geeft is wat je krijgt. Hier op aarde, is het zo, als ik een stuk taart neem, is er minder taart voor jou. Maar boven is het precies andersom en eigenlijk werkt het zo dus ook hier. Wat je geeft is wat je krijgt. Wat je zaait, zal je oogsten, dat is allemaal niet voor niets, dat ze het je willen meegeven van daarboven af. Geef je liefde, krijg je liefde. Geef je angst, krijg je angst.

Michelangelo zag dat enorme blok marmer, waaruit hij de beroemde David zou beitelen en hij dacht ‘God heeft het beeld al gemaakt, wat daar in dat massieve blok steen zit. Aan mij is het alleen, om de overtollige stukken eraf te halen’. En zo ontstond er pure perfectie, gebeeldhouwd uit massief marmer. Zo moeten wij ook gaan denken. Want het is er allemaal al, aan ons om het kaf van het koren te scheiden om zo brood te kunnen bakken ervan. En we beslissen misschien niet wat we voor lessen krijgen, maar wel wanneer en op welke manier we ze leren, via angst, of via liefde. Maar het prachtige beeld, dat is er al voor ons.

Dus, wat ga ik doen, komende donderdag (die nu jullie dit lezen al lang geweest is)? Ik ga de 2 mensen waar ik het gesprek mee heb, van te voren zegenen. Mijn licht laten schijnen. Zoals het in het Engels stukken beter klinkt; Bless them and shine! Vol zelfvertrouwen, zoals het hoort, zal ik het gesprek in gaan. Als ze voelen wat goed is voor hun bedrijf, en als het is wat voor mij is weggelegd, dan heb ik die baan nu al. En als dat niet zo is, dan is die baan niet voor mij. Zo simpel is het. Gods wil geschiede. Meer is dat niet. En dus hoef ik er ook niet in angst naar te kijken, zenuwachtig te zijn en ze mijn wanhoop laten ‘ruiken’ en laten zien. Nergens voor nodig. Als die baan voor mij is, dan is hij voor mij. Daar hoef ik helemaal geen gekke toeren voor uit te halen.

Dat ik ze zegen, heeft daar niets mee te maken. Dat is gewoon omdat het een gewoonte moet worden, bij alles wat ik doe. Als ik ergens heen ga waar anderen zijn, zal ik dat voortaan ook doen van te voren. In het begin zal ik het nog wel eens vergeten maar uiteindelijk, als je vol houdt, dan gaat dat echt een gewoonte worden. Want zo geef je toch meer licht, dat is wat de wereld nodig heeft. Licht, liefde.

En wat de schrijfster Marianne ook zei, dat ze soms voelde alsof ze getest werd, zo van, weet je zeker dat je dat nog steeds gelooft?! Zoals Job getest werd, zo voelde het voor mij ook af en toe, alsof ik getest werd. Maar ik bleef terug komen, ik ging niet knock out! Want al viel het me soms moeilijk, toch bleef ik mijn positiviteit houden. Toch bleef ik altijd proberen ergens het beste in te zien. Toch bleef ik altijd lachen en mijn humor behouden. Die humor kan je redding zijn. En ik kan soms zelfs zelf om mijn eigen stomme grappen lachen, dat is alleen maar gunstig. Dus bedankt mijn lieve gidsen van boven, dat ik dit interview voor mijn neus kreeg gepropt.

Het is de 1^e keer dat ik een melding kreeg van ‘Oprah gaat live’, en de eerste keer dat ik überhaupt om zo’n melding klik, want ik vind dat normaal alleen maar irritant! Dus ja, weer heel bijzonder hoe het Universum inderdaad zijn weg vindt, als je er maar voor openstaat. En dat blijf ik ook proberen te doen, ervoor open te staan. Want ik wil voortaan alleen nog maar leren via de liefde en niet via de angst. Want dit is veel fijner. Of het komt omdat ik al zoveel voor mijn kiezen heb gehad, of dat ik het altijd net verkeerd heb gedaan, geen idee. Maar in elk geval, vorig jaar nam ik bewust de beslissing om gelukkig te zijn en verrek, ja dat werkt!

Dat was al maanden geleden, lang voor ik dit interview zag. Maar ik moest het blijkbaar zien, omdat ik zo zenuwachtig was, met dat 1^e gesprek bij Woonplus. Dus kwam dit nu voordat ik naar dat 2^e gesprek zou gaan, nog even langs. Zo van, ‘hee doe er iets mee, zo kan het ook’. En dat had ik net even nodig. En ongeacht, wat van dat gesprek de uitkomst zal zijn; maandag 1 maart heb ik mijn 1^e werkdag. En ik kan dat nu makkelijk los laten want, noem het God of het Universum, de Albron, zijn/hun wil geschiedt. Ongeacht wat ik vind of wil. En eerlijk gezegd, geeft dat een enorme rust.

Natuurlijk is het niet zo, dat het niets uitmaakt wat je doet. Maar sommige dingen, heb je niet in de hand. Je eigen wil bestaat uit het feit, dat je kan kiezen wanneer je iets leert, of op welke manier je iets wilt leren. Maar op zich ligt de weg al voor je uitgestippeld. Dus waarom zou je je druk maken, om iets waar je geen invloed op hebt? Dat heeft geen enkele zin. Al gebeurt er niets als jij thuis hele dagen op je bed blijft liggen uiteraard. Dat mag wel duidelijk zijn.

Of ik het gelijk krijg te horen die donderdag, dat lijkt me wel. Want dan moet snel het contract getekend worden want februari is wel een heel korte maand. Dat heb ik nog nooit zo gemerkt als nu. Want maandag erna is het dan al 1 maart! Dus het moet wel snel, dan kan ik vrijdag komen tekenen en krijg ik een speciaal ingerichte laptop en telefoon. En waarschijnlijk instructies voor maandag. Of dat thuis is of daar, geen idee. Maar in elk geval, het moet allemaal even snel snel. Ik kreeg ook net een mailtje van het NTI, dat ze me graag even willen spreken voor ik er maandag ga beginnen.

Of vrijdag 11 uur me schikt? Ja dat schikt wel. Wie weet moet ik dan gelijk even doorgeven, dat ik ergens anders begin en dat ik ze uit de grond van mijn hart dank voor de kans die ze me boden, maar dat ik een nog betere kans kreeg en dat ik die heb gepakt. Want dat is toch logisch? Dat zou iedereen doen. Ja, maar ik ben niet iedereen en normaal gesproken, zou ik dat zo niet gedurfd hebben. Ik word een soort van gedwongen te blijven leren, dat ik voor mezelf moet kiezen. En dat is niet gemeen, en dat is niet stom. Dat is gewoon normaal en logisch. Wanneer ga ik dat nou echt een keer ook zo voelen? Ik ben ook belangrijk! En al gaat het langzaam, ik leer het blijkbaar toch. Het duurt ff, maar dan heb je ook wat!