Vorige week zag ik Anouk op tv bij Jinek was ze en ik vind haar echt helemaal geweldig! Ik weet dat veel mensen haar niet echt moeten, dat ze haar een ‘bitch’ vinden. En ook al heb ik nog niet een greintje van haar talent, ze doet me wel aan mezelf denken. Alleen mensen die haar op waarde schatten leren haar echt kennen en dan is ze vast niet hoe iedereen denkt dat ze is. I know that feeling.

Als iemand eerlijk zegt wat ze vindt, dan vindt iedereen dat gelijk al ‘een bitch’ en dat slaat gewoon nergens op. Ik herken het wel, want dat vinden ze van mij dan ook. Ik wil echt niemand kwetsen maar zeker ook niet liegen, want dat haat ik gewoon. Maar als je echt zegt wat je vindt, dan vindt het gros van de mensen dat niet prettig. En ze voelen ook dat ik door hun masker kijk en ook daar zijn niet zoveel mensen van gediend. Al zouden ze het niet kunnen benoemen als ik ze ernaar zou vragen.

Wat ik dan ook weer zo mooi vond, was dat ze zei dat ze juist in deze rare tijden zich eigenlijk pas echt beseft hoe gelukkig ze is. Dat ze juist door al die ellende veel vaker stil staat bij wat ze heeft en wat haar blij maakt. En dat herken ik ook. Dat heb ik ook. Ondanks alle verliezen van de laatste jaren en alle pijn en ellende en spanning, toch heb ik zoveel om dankbaar voor te zijn. En toch heb ik zoveel waar ik blij mee ben en gelukkig van word. Ik wil dan ook niet kijken naar wat ik kwijt ben maar wel naar wat ik heb en daar word ik helemaal vrolijk van.

Alles wat pijn doet is uit mijn leven geweerd door mij zelf, omdat ik eindelijk het gore lef had om voor mezelf op te komen en zo hoort het ook. Want ook al lijkt het egoïstisch, toch is het dat niet. Want je moet jezelf op waarde schatten, en jezelf door niemand laten kleineren. Ik kreeg laatst ook weer een paar opmerkingen van iemand, en die hadden me moeten raken eigenlijk. Dat hadden ze misschien ooit ook wel gedaan. Maar nu was ik eerlijk gezegd totaal verbaasd erover!

Degene die het deed, en al een tijdje trouwens, met verschillende dingen, is dus blijkbaar erg jaloers. En dan probeert ze dat zo een soort van bij zichzelf te compenseren of zo door te proberen mij naar beneden te halen? Als je dan de verschillen in levens kent, dan is het hilarisch dat ze dan alsnog jaloers op mij moet zijn. En uiteindelijk vond ik het steeds hilarischer worden en kon ik er dan opeens ook hartelijk om lachen. En ik dacht, hoe vaker ze dit soort dingen flikt en zegt, hoe jaloerser ze is. En hoe rijk ze dan ook mag zijn, met alle spullen die haar hartje maar kunnen wensen, dan is ze arm van geest.

Dat is stukken armer dan arm in je portemonnee hoor. Maar zover is ze nog niet, want dat zal ze ooit nog moeten gaan leren. Dat gebeurt niet in dit leven hoor, maar ik weet er wel 1 ding zeker door, ik ben voor geen seconde jaloers op haar! Maar ik denk dat in haar wereld ze denkt dat ik dat wel zal moeten zijn want zij heeft alles wat ik niet heb. Maar ja, weet zij veel dat mij dat echt niet kan schelen! Nog maar weer eens een bewijs dat de meeste mensen echt en alleen in hun eigen bubbel leven. Ze doen maar lekker, ik geniet heerlijk van mijn leven en gun iedereen het grootste geluk dat ze maar mogen hebben. Dat meen ik uit de grond van mijn hart! Er is echt niets ter wereld wat een ander heeft wat ik zou willen hebben.

En oh, als ik aan alles denk wat ik heb, dan ben ik stink en stink rijk! Dat heeft alleen bij mij totaal niets met mijn bankrekening te maken. Gelukkig niet zeg! Nee hoor! Kijk, natuurlijk houd ik van comfortabel leven. Maar wat voor mij belangrijk is, is dat ik mijn vaste lasten en mijn boodschappen kan betalen. Daar zitten de spullen voor de cits natuurlijk bij inbegrepen. Als je een beetje rekent kan je weten dat het meeste geld naar hun gaat. En dat geeft ook niets. Ik krijg er veel meer voor terug dan je zou kunnen kopen.

En dat is dus precies waar het om gaat, zij is jaloers op wat dingen die je niet kunt kopen. Misschien is dat wel heel frustrerend voor haar. Ik heb een behoorlijk pittig leven gehad en voor haar is dat heel anders. Ik denk dan ook niet dat ze mijn leven had aangekund. Zover is ze nog niet. Ik vind het zelf ook behoorlijk pittig hoor, al vanaf zowat mijn geboorte tot aan nu maak ik de heftigste dingen mee. Al begin ik nu eindelijk mijn welverdiende rust te krijgen. En daar ben ik ook zo dankbaar voor. Ik heb een fijne baan, waarvan ik alles netjes kan betalen. Ik ben niet zo’n spaarder want ik geef liever alles uit. Als ik straks opeens dood val, dan kan ik toch niks meenemen en ik heb ook niemand om het aan achter te laten.

Nou, dan weet ik het wel hoor, lekker leven zoals je het zelf fijn vindt. Daar zal het die laatste jaren van mijn leven om gaan draaien. Ik heb de leukste hobby gevonden die ik me maar kan wensen en daar bedoel ik het koor mee. En al zeggen ze dat ik zo vals zing als de neten, dan nog kan dat mijn plezier niet vergallen. Ik geniet alleen al van het oefenen als ik naar mijn werk rijd en weer terug ook. En zo komen de liedjes ook helemaal vanzelf in je hoofd nestelen.

Dan kan er iemand zeggen dat ik iets verkeerd zing, terwijl het niet zo is, en dan nog? Lekker laten gaan, ik geniet ervan en daar draait het om. En als ik dan thuis kom en er proberen 5 katten al meppend op 1 schoot te komen, dan geniet ik daar ook zo van. Echt hoor, soms heb ik wel eens iets van ‘pfffff laat me in hemelsnaam even met rust’ maar ja, dat is echt heel even hoor. Ik vind het heerlijk dat ze allemaal zo graag bij me willen zijn. Al is het soms levensgevaarlijk om tussen een paar meppende kattenpoten te zitten.

Al gaat niet alles van een leien dakje natuurlijk. Ik had de laatste tijd zo’n pijnlijk gevoel in mijn voet maar nu dan rechts. Links gaat goed na de uitgebreide fysio maar het blijft gevoelig en ik doe nog regelmatig de oefeningen om het toch niet weer te krijgen. Dus toen ik dat bekende gevoel van een beginnende hielspoor voelde opkomen, ben ik met die voet ook de oefeningen gaan doen. Het leek soms te helpen en soms kwam het dan erger terug.

En de maandag werkte ik weer thuis en ik zit dan veel dus dan merk je het niet zo. In de avond begon het toch weer gemeen te steken. Ik weer oefeningen doen maar het leek meer pijn te gaan doen. Ik voelde me al niet zo lekker, nog steeds niet. Nu denk ik trouwens dat die ontsteking toch ook een soort van door je lijf woedt of zo. Ik ben vroeg naar bed gegaan en toen ik dinsdagochtend vroeg uit bed stapte, viel ik bijna tegen mijn nachtkastje, zo’n pijn deed het. Zo dan! Wat nu weer?

Ja, je moet toch verder dus al hinkend gaf ik de cits eten, deed ik de bakken en mijn bed en ging ik me wassen en aankleden. Gelukkig stond verder alles al klaar. En ook weer hinkend ging ik naar de auto. Af en toe ging het wel. Ik had wat boodschapjes nodig en ik dacht, ach dat gaat wel, naar de winkel lopen. Natuurlijk ging dat. Je moet alleen niet vragen hoe. In de winkel hing ik als een mafferd op het boodschappenkarretje. Daar ging het nog wel. Maar ja, na het afrekenen moest ik het karretje buiten achter laten.

En halverwege, omdat ik met die voet op mijn tenen liep, ging mijn kuitspier protesteren. Het voelde aan alsof er elk moment een whiplash van kon komen en oh dan gil je het uit hoor, geloof mij maar. Ik moet wel heel gek gelopen hebben maar eindelijk kwam ik dan toch weer op mijn werk. Ik strompelde naar mijn stoel alwaar een collega, die ook in de BHV zit, via teams stuurde ‘gaat het? Ik zag je lopen en ik dacht dat ik elk moment in actie moest komen’.

Ah, ja, nou, dat heeft volgens mij ook niet echt veel gescheeld. Ik heb het gelukkig net gered. Toen wist ik wel, zo gaat dat niet, ik moet direct actie ondernemen. Dus belde ik met de fysio, legde uit dat ik bijna niet meer kon lopen en mocht de eerst volgende afspraak komen. Dat was op donderdagochtend om 10 uur, niet bij mijn ‘eigen’ fysiotherapeut maar bij een ander. Anders ging het tot volgende week duren en dat leek me in elk geval echt te ver weg. Want oh, wat doet zoiets toch gemeen pijn!

De woensdag zag er dus anders uit. Ik kon niet lekker even naar de gamma want ik kwam nauwelijks vooruit. Daarom duurde het wel even voor ik de deur kon open doen. De bel van boven ging, dus ik wist dat er iemand voor de deur stond. Heel fijn met mijn ontplofte hoofd omdat ik met nat haar was gaan slapen. Of was gaan slapen, ik werd kwart over 1 ’s nachts op de bank wakker en toen was het nog half nat. Dus dat moet  een gezicht geweest zijn. De buurvrouw had ook net open gedaan, dan kon de man die er stond zijn verhaal in ene keer afsteken. Morgen kan je op bepaalde momenten niet door het trappenhuis. Daar gaan ze beginnen namelijk met de anti-sliplaag die op al de galerijen ook komt. De reden dat ik met de bush bush (lees grote plantenbakken) van de galerij in mijn huis zit.

Nu moet ik die plantenbakken toch gaan veranderen hoor, daar niet voor. Ik ga alles eruit halen en iets moois erin komend voorjaar. Alleen dat is een ander verhaal. Ik schrik ook want hee, ik heb donderdag wel die enorm nodige fysio afspraak staan. En die was weer even behoorlijk heftig. Dit keer doet mijn rechtervoet erg veel meer pijn dan de linker de vorige keer en het was ook veel acuter. Met die linker heb ik heel lang rond gehobbeld, uit angst voor een operatie. Geheel overbodig en een beetje dom. Het had maanden pijn gescheeld als ik toen gelijk naar de dokter was gegaan.

Dus ja, na dat moordende bezoek aan de supermarkt moest ik wel direct actie ondernemen. En dat had wel tot gevolg dat ik een andere behandelaar heb dan de vorige keer. Deze wilde een echo maken ook. Oh? Een echo van mijn hiel? Ik probeerde mee te kijken, wat lastig is zoals ik op mijn buik lag en dat ding achter me stond. Ik zeg droog, ‘goh, ik zie helemaal geen hartje kloppen!’. Het duurde even voordat zijn kwartje was gevallen hoor. Ik vermaakte me er wel mee. Er was duidelijk een verdikking zichtbaar, wat  duidt op een flinke ontsteking. Ja, dat had ik al gevoeld hoor.

Omdat het mij de vorige keer weken sneller er vanaf had geholpen, begon hij ook vandaag met de shockwave therapie gelijk. Dat kon ook omdat ik nu de afspraak op de Abtsweg had. Soms zit het mee natuurlijk. Maar eh, zo dan! Dit keer deed het me toch echt wel zeer. Vorige keer was het vervelend maar zeker niet pijnlijk. Dat was nu wel anders hoor, deze is een stuk gemener. En mijn kuitspier zat ook op slot. Ja, dat had ik wel gevoeld op mijn barre tocht van afgelopen dinsdag. Toen was ik bang dat die zou knappen of zo, zo’n pijn deed die kuitspier toen ook.

Ik wil alleen graag weten, hoe ik het kan voorkomen want dit is gewoon niet prettig om te krijgen. Je gaat er niet dood van maar toch, prettig is anders. Dat zal dus een kwestie worden van gewoon je kuitspieren gaan trainen, want omdat die steeds verstrakken trekken ze die pees strak en die gaat dan ontsteken. Gelukkig weet ik hele goeie kuitspier oefeningen dus dat komt goed. Zijn die rare drempeltjes van de badkamer echt ergens voor. Iedereen die ooit hielspoor heeft gehad, weet waarom ik het echt wil voorkomen!

Gelukkig hoefde ik dit keer niet te lopen naar het koor, anders had ik het niet gered. En ik wilde het, ondanks de pijn, toch niet afzeggen. Het kan namelijk wel weer eens voorlopig de laatste keer zijn weer. Want we weten vrijdagavond pas, wat er in de week vervroegde persconferentie gezegd zal worden. Iedereen rekent op een zware lockdown en dat wil zeggen ook de theaters weer dicht en koren niet meer bij elkaar. Potverdorie zeg! Heb ik eindelijk iets echt leuks gevonden mag je alweer niet meer! Geen hielspoor die mij dan tegenhoudt hoor.

Vrijdag werkte ik toch ook maar thuis, want ik kan dan pas de pijnstillers op gaan halen. De dokter kwam gelijk met het zware geschut, of nou ja, diclofenac. Ja, mét maagbeschermers en kans op meer benauwdheid. Ja, die opleiding komt af en toe wel bovendrijven en is dan wel handig want ik zei al tegen de dokter, ja, ik weet het, ik puf wel extra indien nodig. Ze kon er wel om lachen, ze weet van mijn nog-net-niet-begonnen-carrière switch.

Ik las laatst ergens een erg mooie quote: "Writing is the most profound way of reading life" - Francisco Umbral wat zo ongeveer betekent Schrijven is de meest diepgaande manier om het leven te lezen – En dat is wel wat ik doe. Ik schrijf alles op. Nu per wekelijkse blog die eerst dagelijks was, omdat ik zo vol zat met allerlei gevoelens en angsten, en dat moest er allemaal uit. Ik schreef de stukjes eerst nog gewoon op Facebook en toen zei iemand dat ik ze ergens op moest saven waar ik er zo bij kon, zodat ik het kon nalezen maar ook anderen mee kon laten lezen. Ze vonden de stukjes ook zo leuk altijd, al was het niet altijd een leuk onderwerp.

Voor mij is mijn leven heel normaal zoals het is. Ja, ik maak aan de lopende band dingen mee, grote drama’s, kleine drama’s en echt heftige gebeurtenissen, die niet voor de poes zijn. Al klinkt dat tegenstrijdig in een huis vol poezen. Ik mis het ook als ik het niet doe. Het leegt mijn hoofd, ik ben het kwijt. Vroeger toen ik klein was had ik een dagboek. Al was ik toen lang niet zo consequent. Het begon pas echt toen ik in verwachting raakte. Oh daar was ik zo vol van, het was zo mooi wat er gebeurde.

Toen had je zulke dingen nog niet echt maar ik kwam aan een soort van zwangerschaps-dagboek. Daar schreef ik alles in wat ik meemaakte. Ik zocht van alles op in boeken, ja toen had je nog geen online want ik ben natuurlijk al stokoud. Ik tekende steeds een lijntje, eerst in millimeters, zo naar centimeters hoe ze groeide en hoe groot ze dus elke keer was op dat moment. Tot ze niet meer op de, volgens mij A5 formaat, pagina paste. Ook een stukje van de ECG die ik kreeg en de echo zat er ook in. Ja, die zijn nu volop voor iedereen aanwezig maar toen was dat net in opmars.

Het was al heel wat als je een echo mocht laten maken. Daar moest dan wel een indicatie voor komen. Alles wat van belang was, wat de huisarts zei, wat de gynaecoloog zei, alles stond erin. Ik las het nog regelmatig door tot ik het aan mijn dochter gaf, die daar erg blij mee was. Daarna zei ze af en toe van die erg grappige dingen, zoals alleen peuters en kleuters dat kunnen. En dat wilde ik ook niet kwijt raken. Dus ging ik van die agenda’s kopen. Soms van de RET of een of ander klein compact dingetje en daar schreef ik in het kort dingen op maar ook juist die dingen, die dan het onthouden waard waren. Soms ook dingen dat je dacht van, tja, het zal wel.

Toch, als je na een paar jaar eens in zo’n agendaatje keek, dan was het ontzettend leuk om te lezen en kon je opeens een soort van door de tijd reizen omdat het de herinneringen opeens heel levend maakte. Zo’n kort zinnetje nam je zo weer mee terug. Dat heb ik jaren en jaren gedaan. Uiteindelijk werden de agenda’s groter en groter want ik wilde meer en meer opschrijven. Dan in België een tijdje geen tijd voor gehad en terug in Nederland de gewoonte weer opgepakt tot Sunshine vermist raakte en ik dagelijks schreef over mijn zoektocht wat later overvloeide in het leven van alle dag. Tot nu toe.

En wat las ik daarover? Het is wetenschappelijk bewezen dat schrijven een effectieve manier is om je mentale gezondheid te verbeteren: je ademhaling wordt rustiger, je polsslag daalt, het activeert de delen van je brein die te maken hebben met herinneringen en reflectie, het helpt om stress te verminderen en je slaapt er ook nog eens beter door. Nou jaaaa! Kan je nagaan met dat turbulente leven van mij, hoe hard ik het nodig had en dat blijkbaar ook voelde! Bijzonder toch weer hoe zulke dingen bij mij werken. Het gaat echt als vanzelf. Zonder dat ik het van me af had kunnen schrijven, had ik er misschien nog wel mee in mijn maag gezeten.

En vooral sinds mijn blogs, de laatste jaren krijg ik er wat minder antwoorden op of rechtstreeks commentaar over. Maar in het begin reageerden er best veel mensen op. Nu is dat een stuk minder. Ik zie aan de cijfers dat ik nog elke week duizenden bezoekers heb dus ik weet dat er nog heel veel mensen meelezen. Dat is toch een fijn idee, gewoon, alsof je echt tegen iemand aan het praten bent. Je hebt een soort luisterend oor. Maar zelfs zonder dat schreef ik al dus het is het schrijven zelf wat voor mij therapeutisch werkt.

Daar zijn sommigen niet blij mee, omdat ik gewoon schrijf wat er gebeurt. Van mijn kant gezien uiteraard maar wel zoals ik het beleef. Mijn moeder vond dat vreselijk en voor haar heb ik ook dingen weggelaten en eigenlijk doe ik dat nog steeds. Als ik echt alles op zou schrijven, werd het toch echt wel weer een heel ander verhaal. Maar dat doe ik maar niet. Ik schrijf niet om te kwetsen maar om mijn ei kwijt te kunnen, als therapie en als uitlaatklep. Maar liegen ga ik niet, dat weiger ik pertinent. Weglaten is dan weer wat anders maar soms wil ik ook dat niet. Ik begrijp dat geschuil van mensen nooit, echt niet. Het is toch verdorie zoals het is? Waarom doekjes erom winden? Daar heeft geen mens wat aan. Ja, de doekenfabrikant.

Maar goed, ik ben er ondertussen wel achter dat ik zo’n uitzondering op de regel ben. Want de meeste mensen willen schuilen en die willen hun ware gezicht niet laten zien. Of ze worden pislink als er over hun ware gezicht verteld wordt. Ja jammer joh. Dan moet je maar een ander gezicht op zetten. En nee, daar bedoel ik geen masker mee maar daar bedoel ik mee; als je nou weet dat wat je doet niet lief, leuk of aardig is, op zo’n manier dat je boos wordt als iemand anders dat van jou ziet. Denk je dan niet dat het tijd is om dat rotte stukje van jezelf eens te renoveren? Dat kan namelijk gewoon hoor. Just sayin’

En toch, we zijn allemaal met elkaar verbonden. Anita Moorjani zegt het zo mooi, in haar boek ‘Dying to be me’, over haar BDE toen ze alles mocht zien, hoe het in elkaar verweven is allemaal. Ze zegt daarover dat we allemaal draden zijn in het grote kosmische tapijt en als een draad zich kruist, dan is dat een ontmoeting, eentje voor heel kort of heel lang, dat maakt niet uit. Samen vormen we daardoor dat prachtige tapijt, dat weven we door te leven. Ik vond het een prachtige vergelijking. Ik ben benieuwd hoe dat tapijt er uiteindelijk uit komt te zien. Het zal schitterend zijn!

Vanaf vandaag, zondag 28 november, is de lockdown weer aangescherpt hier in Nederland. We mogen weer bijna niets meer. Horeca en artiesten lijden het meest eronder. Vanaf 17 uur ligt bij iedereen alles plat. Alles weer dicht behalve de essentiële winkels en de supermarkten mogen in elk geval tot 20 uur open blijven. Ik mag opeens weer een aantal weken niet meer naar mijn koor maar ik blijf gewoon oefenen hoor. Ik hou zo van het zingen en de lol die we daar hebben, dat ik het nu al, na zo’n korte tijd, echt een crime vind om niet te mogen gaan. Zelfs als ik bijna niet kan lopen ga ik, zoals afgelopen donderdag. Ik vreesde het toen al, dat het weer een tijdje niet meer kan en mag.

De Zuid Afrikaanse variant is ook al niet meer tegen te houden. Slim van Israël om zijn grenzen even totaal dicht te gooien. Zouden ze hier ook moeten doen maar  helaas, hier is het al binnen. Ik blijf het zeggen, we moeten echt een manier vinden om ermee te kunnen leven zonder elke haverklap de boel op slot te gooien. Dit heeft weinig nut, lijkt mij. Maar goed, ik bemoei me er gewoon niet mee. Ik doe wat er van me gevraagd wordt en dat vind ik nog altijd prima. Over 3 weken, of misschien zelfs eerder als de situatie verandert, horen we weer verder. Dus voor mij groot verdriet, 3 weken geen koor maar gelukkig nog wel fysiotherapie. Nou ja, het is even niet anders. Daar kom ik ook wel weer doorheen hoor. Eitje!

En natuurlijk kom ik, zoals meestal, weer een stuk tekst tegen die ermee te maken heeft. Ik had het erover dat we allemaal verbonden zijn. Ik had het ook over als je op verschillende frequenties trilt, kan je elkaar gewoon niet begrijpen. Je verstaat elkaar gewoonweg niet. Waar ik het tegen kwam, weet ik niet meer, maar de schrijfster van het volgende stukje is Martha Krul, want in dat stukje komt alles wat ik zei samen. Toeval bestaat niet. Zij weet het prachtig te verwoorden:

In licht en liefde verbonden>>Wij zijn verbonden aan verschillende bijzondere processen. Eigenlijk kan je ze heel bijzonder samenvatten. Het draait om onvoorwaardelijke, zuivere liefde. In alle facetten. Wij zien het spel tussen licht en duister. Licht het deel van de zuivere, hoogste vorm van liefde die er is. Het duister houdt zich bezig met de materiële kant van liefde. Het geld en de materie. Een plaatsvervanger voor hen van “liefde”. Dit is wat er nu gaande is op aarde. Leef je uit je eigen onvoorwaardelijke en zuivere liefde, dan zal je alles in liefde zien. Je zal overal de liefde ontmoeten.

Een glimlach van een kind. Een dier dat je koestert. Een plant die uitbundig staat te bloeien. De zon en de maan die je verbinden in hun energie. Je zal overal de liefde in terugzien, wanneer jij aan je eigen zuivere liefde bent verbonden. Wanneer je dit leest, weet je de uitkomst van dit plan en proces. Je weet dat dit de omwenteling is van het oude (materiële) naar het zuivere licht van liefde. Je zal merken dat wanneer jij aan je facet van liefde verbonden bent, je veel minder kwaad wordt. Je zal dan voelen dat er vergeving is. Dat maakt niet alleen de ander vrij, jij kan het loslaten en je laat jezelf vrij. Je voelt je eigen vrijheid groter worden. Voel dat je heel anders reageert wanneer je aan je hoge trilling van liefde bent verbonden.

Zie je boosheid in de mensen, kijk eens naar je eigen frequentie van die reflectie. Is het je eigen boosheid die je ziet? Je zal het onmiddellijk voelen, je trilling was te laag. Je had het al eerder gemerkt, maar er geen aandacht aan willen geven. Dan zal je steeds met die lage trilling worden geconfronteerd. Door je trilling omhoog te brengen, zal je diezelfde situatie ineens heel anders bekijken.

Wanneer je vanuit het licht en de liefde kijkt dan zie je het licht in de ander. Je voelt het licht in jezelf resoneren.  Kom je alleen maar boze mensen tegen, dan zegt het iets over je eigen instelling. Zie je het licht, dan zie je overal het licht in reflecteren. Door je bewust te verbinden aan je hoge trilling van liefde, zal je niet alleen genieten van je eigen bron van liefde. Je zal dan ook de ander aanraken in zijn eigen facet van liefde. De wereld laat zich zien, zoals jij denkt dat de wereld eruit ziet. Tril hoog en je zal het goede zien. Je zal verbaasd zijn wat er allemaal al is veranderd.

Tril je laag, dan zal je het zwaar hebben. Dan zal je tegen palen en mensen aanlopen. Dan zal je niet blij worden. Jij maakt je eigen leven. Je bent verder dan je denkt. Je bent sterker dan je denkt. Wat zegt dat over je denken? Ontwaken is in liefde gaan nadenken. In dat licht zal je via inzichten verbonden worden. Dan zal je denken voor je werken. Laat los, laat je leiden. Het liefdevolle universum is verbonden met jou. Namasté Ik zie het licht ~ Martha Krul~