14. nov, 2021

Qr codes en lockdowns, wie is het niet beu...

Nou, nu we ook bij het naar binnen gaan voor ons koor een QR code moeten laten zien, is de groep zo’n beetje gehalveerd. Waren we zo rond de 125 man weer, na de vorige lockdown en waren ze toen zelfs een tijd gestopt, nu waren het er zo rond de 50 gisteravond. En voor corona waren het er altijd dik 150. Bizar hoe zulke dingen werken. Ik snap wel dat mensen afhaken die bijvoorbeeld om hun gezondheid dit wel moeten doen. Of die bang zijn om besmet te raken en je staat dan toch tussen best wel een flinke groep mensen. Dat is toch op zijn minst het idee dat je eerder besmet kan raken als je tussen zoveel mensen staat.

Samen met mijn nichtje had ik het ook nog over dat die QR codes laten zien eigenlijk nergens op slaat. Want ik heb hem getoond maar wie zegt dat ik niet besmet ben ondertussen? Dat kan toch makkelijk? Maar ja, leg het die ministers maar even uit. Kijk, dat ze iets willen doen, dat begrijp ik hoor. Maar doe dan wel iets wat ook effectief goed werkt. Dit is gewoon totaal niet waterdicht. Daarom begrijp ik dan niet waarom het gehanteerd wordt. Als het echt zou uitsluiten dan ja, doen! Maar zoals het nu zit? Slaat nergens op maar goed, ik bemoei me er niet mee.

Mensen die regelmatig mee lezen hier, weten dat ik een Rulof lezer ben en dat ik zo goed mogelijk probeer naar deze boeken, met kosmische wetten, te leven. En dat is niet altijd makkelijk want ik ben ook nog maar een gewoon aards mens. Maar toen de pandemie begon, wist ik toch al direct hoe ik daarmee om moest gaan. Dat stond dan ook in de Rulof boeken. Ik onthoud alles wat er voor mij belangrijk is in deze boeken, alleen het zijn er 27 en ik weet niet altijd exact meer waar de dingen staan. Alleen ontstond er, en volgens mij zelfs globaal, een soort van tweesplitsing.

Of nou ja, twee? Meerdere splitsingen zijn het ondertussen geworden. Van mensen die de boel op stelten gingen zetten omdat ze niet geloofden dat Covid bestond. Tot hele groepen die het kwaad gingen bespieden want ja, er staat wat te gebeuren en corona was daar onderdeel van. Die groepen gingen van kwaad tot erger. De groep die weer vindt dat iedereen gevaccineerd moet worden tegenover de groep die dat pertinent niet wilden, om welke reden dan ook. Die groep werd steeds kleiner opgesplitst tot zelfs op gezinsniveau. Als kemphanen tegenover elkaar. Echt bizar!

Ook het enorme normverlies dat iedereen lijkt te hebben. Wat al aan het begin van de pandemie duidelijk was door de groep egoïsten die zowat een moord deden voor een paar extra pakken toiletpapier. Mijn mond viel open toen ik in de supermarkt kwam en praktisch alles wat met schoonmaken te maken had, was uitverkocht. Niet normaal vond ik het. En ze werden gewoon agressief ook nog en er braken ruzies uit om keukenrollen en wc papier. Het moest niet gekker worden dacht ik nog. Maar dat werd het wel. En ik snapte vooral mijn mede Rulof lezers niet. Hadden die niet dezelfde boeken als ik? Ja toch? En stond daar niet meerdere keren, en zelfs over diverse onderwerpen maar toch op hetzelfde neerkomend, dat je je er  niet mee moet bemoeien?

Wie denken we nou wel wie we zijn als we, als Rulof aanhanger, dit gewoon negeren? Maar hoe ik ook riep, je zag al aan het begin van de pandemie die tweesplitsing overal en dus ook in de groep van Rulof lezers. In het begin ging ik er ook aardig tegenin. Omdat ik ze een soort van wilde redden. Toen werd de splitsing nog erger en gingen er veel een kant op, waar ik me al helemaal niet in kon vinden. Het staat verdorie in de boeken mensen. Een paar keer heel duidelijk en meerdere keren door al de boeken heen. Maar niemand leek me te horen of te willen horen.

Gelukkig bleven er genoeg ook redelijk denken en zich inderdaad terug te willen trekken van al het strijdbare geroep en mensen die wilden demonstreren en weet ik het allemaal. De herriemakers noem ik ze maar. In die groep kwam ook weer een splitsing en sommige afsplitsingen werden zelfs voor mijn gevoel totaal radicaal. Extremisme is in geen enkel geval goed, dat geeft voor mij aan dat iemand over het randje is gegaan van wat wel en wat niet kan.

Ik moest ook vechten voor mijn Rulof groep want die wilde ik gewoon schoonhouden. Die tweesplitsing vond ik al erg genoeg. Maar de groep laten vervuilen door vreselijk felle discussies waarin men vreselijk tekeer ging en plaatsingen die totaal tegen de inhoud van de boeken ingingen, die wilde ik er gewoon niet in hebben. Punt. En daar moest ik echt hard mijn best voor doen. Ik wilde geen mensen uit de groep gooien maar het oeverloos elke keer maar weer tegen die mensen zeggen dat mijn groep daar niet voor is, en daar dan weer over aangevallen worden, ik vond het dodelijk vermoeiend.

Gelukkig gingen er een paar uit zichzelf weg en een paar hardnekkige doordrammers heb ik er zelf uitgegooid. Ik wilde de Rulof groep alleen houden voor alles wat met de boeken te maken had, en niet met discussies of oproepen vullen die daar niet hoorden. En daar bedoelde ik ook de dingen mee, waar ik wel achter kon staan. Gewoon niet doen. Klaar, hou ermee op. In de boeken staat dat je je er niet mee moet bemoeien en daarom wil ik er niet continu mee geconfronteerd worden, of het nu wel iets is wat ik aanhang of niet. Dat maakt niet uit.

Het heeft echt lang geduurd voor de groep weer rustig werd en ik vind het nog altijd jammer dat het zo moest maar goed, ik sta nog steeds achter alles wat ik ervoor deed. Ik heb ook al maanden lang al de andere Jozef Rulof groepen, die er ook zijn, niet meer gevolgd en in een aantal heb ik al sowieso nooit willen zitten. Maar de bagger die daar doorheen ging, vond ik echt te ver gaan. Dus deed ik wat dan hoort, ik keek er niet meer naar. Net als je iets op tv niet leuk vindt, dan ga je toch ook niet blijven kijken? Of klagen erover? Er zit een knop op jongens!

En van de week plaatste iemand in een andere Rulof groep eindelijk dat stukje dat ik zo bijna woordelijk in mijn hoofd had. Daar waar het letterlijk in gezegd wordt. En ik heb het zelf gedeeld ook, want hè hè dat is wat ik ondertussen al dik anderhalf jaar roep! En nu werd dit gedeeld in bijna alle Rulof groepen en roepen honderden mensen oooohhh, jaaaa, wat fijn om te horen! Eindelijk!!! Eh… Hallo? Ik roep al zo lang dat dit er staat. Ja, ik kon niet zeggen, dit boek, dat hoofdstuk op die pagina maar ik zeg het niet zomaar toch?

Ik heb een griezelig vermogen om echt alles wat belangrijk is uit deze boeken te onthouden, alleen weet ik meestal niet meer waar het staat. Maar ik ga niet roepen dat iets in de boeken staat, als ik niet 100% zeker weet dat het er staat. Blijkbaar is dat dan toch niet genoeg. Uiteindelijk komt het toch wel een keer boven water en dat was van de week het geval. En hele volksstammen nemen het dan wel aan. Die herriemakers heb ik er nog niet op zien reageren. Het zal pijn doen het onder je neus te zien zo. Het gaat om het volgende, kleine stukje:

En wanneer u altijd zorgt, in uw stof, wat u ook doet, om daar de rechtvaardige, harmonische kern uit te halen, dan leeft u reeds geestelijk. En dat is geestelijk, maatschappelijk, stoffelijk denken en voelen. Dat staat duizendmaal hoger dan de mens die zich druk maakt voor de maatschappij, om die maatschappij nu eens te veranderen. Voor wie? Voor wat? Verander uw geest. Want achter de kist hebt ge geen maatschappij meer. Het leven wordt nu heel eenvoudig. Want, bemoei u niet met die afbraak. Ga door het leven, en zing en lach, wees opgewekt en wees gelukkig; ook al bent u ziek, ook al wordt u geslagen, dan nog, u bent uzelf. Staat dat niet duizendmaal hoger? Uit: Vraag en antwoord 6 Dinsdagavond 13 februari 1951

Voor de niet Rulof lezers klinkt het misschien wat vreemd maar als je aan dit boek toe bent gekomen, dan ben je al aan de taal van die tijd, jaren 30-50 gewend. Maar het zegt dus echt letterlijk dat je je niet moet bemoeien met afbraak, met kwaad. Leef je eigen leven en probeer, ondanks alle tegenslagen die het leven je zal brengen, hoeveel pijn en verdriet je ook mag hebben, blijf genieten van het leven. Lach, zing, wees vrolijk. Nou, zo leven is voor mij al 2e natuur geworden en ik ben erg blij dat het ook zo voelt voor mij.

Mijn vertrouwen op boven is zo volledig, dat ik me inderdaad ook nergens druk om hoef te maken. Alles gaat echt en totaal zoals het gaan moet. Ja, je moet wel dingen beslissen of een kant op gaan en dat soort dingen. Maar al ga je linksom of rechtsom, je komt altijd daar waar je sowieso al zou komen. Dus wat ga je dan moeilijk doen? Waarom zou je het kwaad willen volgen? Zou je er iets tegen kunnen doen dan in je uppie? Niets toch? Nou dan!

Zorg dat je het leuk hebt, ga leuke dingen doen voor jezelf, en zorg dat je het goed hebt. Werken, je huis schoon, plezier maken met familie of vrienden of beiden. Gewoon voor jezelf en je eigen cirkel van mensen zorgen. Laat je niet misbruiken of oplichten, of je slecht behandelen. Dan breek je met die mensen die je slecht behandelen. Maar leef lekker door zoals jij het fijn vindt. Daar gaat het om, meer hoef je niet te doen. Dan kom je vanzelf hoger in de geest, waar we allemaal heen willen. Zelfs al heerst er corona en komen er weer nieuwe maatregelen. Maak er wat van!

Ik ben toch al zo blij eigenlijk, dat ik donderdag gewoon naar het koor kan omdat het iets cultureels is. Misschien klein beetje egoïstisch omdat veel mensen weer een stuk minder mogen door de ‘mini’ lockdown die weer in het leven is geroepen. Weer de horeca wordt geraakt en nog veel categorieën die al zo de dupe zijn geweest vorig, Het is gewoon even niet anders, ik ben het er ook niet echt mee eens maar ja, wat moet je dan doen? Daar gaan ook veel discussies over. En de strijd tussen de gevaccineerden en de niet gevaccineerden wordt ook steeds feller. Dat zou niet eens mogen eigenlijk1

Ieder het zijne, ieder zijn recht op een eigen beslissing maar dat er maatregelen genomen moeten worden lijkt mij wel duidelijk. Niet doen alsof er niets aan de hand is. Ik wilde me wel vaccineren, moet ik toch zeker weten? Maakt niet uit wat de reden is toch? En datzelfde geldt ook voor die mensen die zich niet wilden vaccineren. Moeten zij ook zelf weten! Ook ongeacht de reden. Alleen die maatregelen zijn zo inconsequent als de pieten dus daar zou eens beter naar gekeken moeten worden. Daar klopt gewoon niets van.

Neem nou op het koor, dat plots een klein ploegje nog maar is. Maar ik ben gevaccineerd, kom binnen op mijn QR code maar kan het net zo goed net hebben opgelopen op mijn werk, of bij het tankstation en zo de boel besmetten toch? Oké door de vaccinaties is de kans kleiner en ook kleiner dat je er dan zo ziek van wordt. Maar het maakt die QR code toch zo lek als een mandje? Dat soort dingen snap ik gewoon niet. En elke gek kan dit bedenken, waarom de politieke leiders dan niet?

Naar koor mag, ja oké, de airco staat zo hard dat we nog net niet in bontjas blijven staan en er nog net geen ijspegels aan mijn wimpers hangen maar toch, het mag. Maar veel dingen mogen weer niet, die zo’n beetje op hetzelfde neerkomen. En de horeca moet sluiten om 8 uur??? Joh, dan ga je toch net juist een hapje eten? Doe dat dan naar 10 uur of zo? Het slaat allemaal gewoon nergens op en dat maakt mensen boos. Maatregelen nodig? Vast wel, maar ga er eens over nadenken wat nou echt werkt en blijf consequent en logisch!

Op koor vorige keer heb ik toch zo moeten lachen. Het hele koor trouwens wel, om mij ja. Ik kom op ‘koor-dag’ uit mijn werk en ik zorg voor de cits, ik ga eten en ik drink na het opruimen even een bakkie koffie en probeer niet in slaap te vallen. Ik moet om half acht echt de deur uit zijn. Dus in plaats van wachten op de wekker hebben de cits mazzel en krijgen ze vlak voor ik de deur uitga, hun snoepies terwijl ik mijn koffie drink.

Dan loop ik het stuk naar het theater hier in Overschie, leuk stukje lopen maar jammer dat het nu donker is. En dan gaan we om 20 uur altijd beginnen. Pauzetje tussendoor en zingen we weer door tot 22 uur. Ik sta bij mijn nichtje, redelijk vooraan. Dit keer leek het me handig om, net al de rest, mijn telefoon en mijn flesje drinken gewoon op de rand van het podium te leggen. Op het podium zit de dirigent Rob, achter de piano die er staat.

Wij zijn lekker aan het oefenen en Rob is iets aan het uitleggen over de valse noten in het liedje No time to die van Billy Eilish. We luisteren allemaal aandachtig en opeens hoor ik een wel erg bekend deuntje. Oh shit! Ik heb de snoepietijdwekker vergeten uit te zetten! Ik spurt naar voren en iedereen kijkt natuurlijk. Op de vraag van de dirigent wat dat is, flap ik er spontaan en zonder nadenken uit ‘dat is de snoepies wekker van de katten, ik ben hem vergeten uit te zetten!’ Daarop barst de hele zaal in lachen uit. Ik een rode kop natuurlijk!

Rob maakt er nog een paar opmerkingen over die echt hilarisch waren maar die ik gewoon even niet meer weet omdat ik een steeds roder hoofd kreeg en dat werkt blijkbaar niet goed met je geheugen samen. Oh dat ga ik nog lang horen! Normaal zet ik dat ding ook op uit, als ik thuis ben of onder het zingen, want ook de bladmuziek staat op mijn telefoon. Maar nu moesten we alles uit ons hoofd doen, wat ik ook veel makkelijker vind hoor. Vandaar even die telefoon op het podium.

Ik hoop echt dat ik het niet meer vergeet. Ik denk dat ik voor volgende week iets van snoep mee ga nemen en dan zeg dat ik het op koor-dag snoepie alarm voor de dirigent heb genoemd. Nou ja, of er moet me iets echt leuks te binnen schieten. Tijdens het zingen komt het nog een paar keer terug. Maar tijdens ‘no time to die’, wat uiteraard het James Bond liedje is, pak ik hem terug. Het eind van dat lied is best lastig zingen met zijn allen. Het moet er echt op zitten, zeg maar. De juiste noten en geen fractie eraf, anders klinkt het gewoon niet.

En dat eind doen we dus echt met alle 5 de stemgroepen een aantal keer. Maar de laatste paar keren, en we horen dat zelf ook wel heel goed, is het ‘spot on’! En dan poseert Rob, zijkant lichaam laten zien, blik op ons en net alsof hij zo een pistool vasthoudt, in zijn beste James Bond pose naar ons. En ik roep direct uit, ‘hee kijk, Charlies Angels!’ waarop weer het hele koor in de lach schiet, Rob ook gelukkig. Het flapte er gewoon weer eens uit, zoals bij mij helaas wel vaker gebeurt. Nou ja, we hebben goed gelachen. Jammer dat we maar met zo weinig waren want door de QR code, die toch niet waterdicht is, komen er gewoon een stuk minder mensen.

Nu de persconferentie ook vrijdag is geweest, en er gevraagd wordt om meer thuis te gaan werken, ben ik benieuwd wat we maandag te horen krijgen. Woonplus deed er na de 1e persconferentie niet aan mee maar wat zullen ze nu willen? Ik vind het erg leuk om naar kantoor te gaan. We hebben veel lol onder elkaar. En thuis duren de dagen gewoon lang. Ja, het is handig, je hoeft je niet te haasten omdat je geen reistijd hebt, maar toch. Het is anders en ik vind zelf gewoon op kantoor fijner werken. Gewoon omdat je even aan je collega direct kan vragen hoe of wat. Dat is prettig.

Thuis doe je dat wel via teams maar dat is toch anders. Ik ga morgen en ik zou sowieso moeten omdat ik morgen aan de balie zit. In de 1e lockdown zaten we ook nog met de spoedlijn die een eigen telefoon had die je kon overpakken. Nu hebben we een nieuwe centrale en bellen we gewoon via onze laptop en kan je in diverse lijnen inloggen. Dus dat is geen probleem meer. Bezoekers moeten al een mondkapje op, dus dat zal niet veranderen. Ik zal het wel horen allemaal morgen Voor nu ga ik ermee kappen.

Lekker tijd om katten te voeren, en mezelf niet te vergeten. Ik denk dat ze een manier moeten gaan vinden om ermee te leren leven, met die covid. Want net als met de normale griepvirussen, het zal niet meer weg gaan. Het zal afzwakken en muteren en weet ik het allemaal. Dus ga daar eens iets op verzinnen wat wel werkelijk nut heeft en voilà, dan zijn we een stuk verder. Ik hoop dat ze daar echt eens over zullen gaan denken. Tot die tijd emmeren we wel door. Ik bemoei me er in elk geval niet mee. Lijkt me heel duidelijk waarom.

14. nov, 2021

Quote van de week

7. nov, 2021

En het is alweer november....

Vandaag, zaterdag, ben ik thuis gebleven want vanaf vandaag moet je weer een mondkapje op bij het winkelen. En ik heb daar toch zo’n hekel aan! Bizar dat het weer nodig is maar ik merk op mijn werk ook al hoe snel het weer om zich heen grijpt, dat irritante covid virus. Een collegaatje, jong, superslank en gezond normaal gesproken, was vorige week opeens getroffen door het virus. Ze is er behoorlijk ziek van geweest, en riep al direct, toen ze weer, wel thuis natuurlijk, begon te werken, dat het echt niet zomaar een griepje is. Nee, dat kan ik inderdaad bevestigen. Doodziek ben je ervan.

En een andere collega, haar kinderen waren bij hun vader geweest en die bleek even later ook corona te hebben en had die dochter toevallig bij haar in bed geslapen ook die nacht. Dus ja, ook preventief thuis werken. De ene is gelukkig al aan de beterende hand en de ander heeft het niet gekregen maar zo komt het dan opeens toch wel een stuk dichterbij weer. Alleen, hoe ik ook voor vaccineren ben, snap ik alle maatregelen toch niet helemaal. Want er klopt gewoon niets van bij sommige dingen. Ik hoorde, ook op de zaak, dat er iemand aan zijn gevaccineerde broer vroeg of hij zijn gsm even mocht lenen.

Zo kon hij namelijk als ongevaccineerde toch naar de balletuitvoering van zijn dochter, zonder zo’n naar stokje in je neus gestoken te krijgen. Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik helemaal verbaasd was want deze had ik nog niet gehoord! Ook wel raar dat je deze nog niet in het nieuws hebt zien komen! De gsm eigenaar had er niet aan meegedaan, zoveel moraal had hij gelukkig wel. Want hij vond ook dat hij dan straks de oorzaak zou kunnen zijn van een uitbraak onder die mensen.

Maar nog meer dat niet klopt natuurlijk, gewoon logisch over nagedacht, door mezelf. Want ik als gevaccineerde heb een permanente QR code met mijn DiGiD op mijn telefoon. Al kan ik natuurlijk gewoon ook nog besmet worden. Maar ik hoef niet mezelf daarop te laten testen als ik uit eten ga. Dus stel even dat ik ga eten met een vriend of vriendin die niet gevaccineerd is. Die mag er alleen in met een bewijs dus die moet zich, wil ze toch uit eten kunnen, laten testen. Dat doet ze braaf en krijgt een bewijs mee. Nou ben ik zonder het te weten besmet geraakt op de zaak en ik heb nog geen verschijnselen.

Dan ga ik dus gezellig uit eten, we tonen beiden, of met zijn vieren of zo, onze codes en zitten heerlijk te tafelen. Ik besmet de heleboel maar ik ben dus wel gewoon binnen gekomen met mijn permanente QR code. Dus tja. Leg het maar uit. Dan is dat toch ook totaal niet waterdicht? Nou, zeg maar zo lek als een vergiet! Is daar dan niet over nagedacht? Of hoe zit dat dan? Dat heb ik zelf zo zitten te bedenken omdat ik nou eenmaal een denker ben en dan kom je op zulke dingen. Je kan mij toch niet wijsmaken dat ik de enige ben die dit bedacht heeft? Nee toch? Schiet mij maar lek, ik begrijp het dan gewoon even niet meer. Het zal wel aan mij liggen dan… Ik hoop dat het snel weer normaal is in elk geval. Ook op het koor vallen er mensen weg en ik zit er net! Ik wil blijven zingen hoor!!!

Ik had het er van de week nog over met iemand, dat ik lekker single wil zijn en blijven. Natuurlijk zit er ook een beetje tussen dat ik geen klappen meer wil, ik ben een beetje murw geslagen zeg maar. En zolang ik alleen ben en blijf, komen daar geen harde klappen meer bij. Ja, die tikkies van mensen om je heen, gewoon omdat die iets doen wat je niet verwacht, of die gemeen tegen je doen of dat soort dingen. Zolang die mensen niet mijn close vrienden zijn, dan kunnen ze me niet echt raken. Echt, dat zijn tikkies, of speldenprikkies misschien zelfs.

Ik weet al lang hoe mensen zijn en hoeveel er een dik en bijna onzichtbaar masker dragen. Daar zou ik me dus ook niet meer over moeten verbazen maar toch gebeurt me dat nog regelmatig. Maar dat zal dan ook wel weer aan mij liggen. Dat een ander net zo denkt en net zo oprecht en eerlijk is, daar ben ik al heel lang achter, dat is niet zo. Maar toch kan ik me er soms nog even over verbazen en heel even een seconde denken ‘AU!’ Dat is dan ook gelukkig zo weer over.

Ook is het echt eerlijk als ik zeg, ook als ik de mensen om me heen hoor en zie, ik zit er ook niet op te wachten meer. Ik blijf liever veilig alleen. Ik heb mijn 5 hartjes voor alle onvoorwaardelijke liefde die ik maar kan wensen. En ik heb wat goede en echte vrienden, dat is meer dan genoeg. Meer dan ik zou wensen ook. Want zelfs met mijn tweelingziel liep ik er tegenaan, dat je dan altijd maar wil dat de ander jou het mooiste, leukste en liefste is dat hem is overkomen.

En dat hij alles voor je over heeft en alles voor je wil doen. Maar 99% van de keren zit er altijd wel ergens een kink in de kabel. Dus laat maar. Bovendien weet ik ook, dat ik te diep ben voor de meeste mensen. Niet alleen voor potentiële partners hoor, maar ook voor vrienden en familie. En ik kan er gewoon niets aan doen dat ik zo ben zoals ik ben. Maar had je me nou gevraagd hoe bedoel je dat, dan had ik uiteindelijk wel ergens wat dingen uit kunnen leggen. En omdat toeval niet bestaat, had een Vlaamse vriendin van mij, ook single om dezelfde redenen als ik, opeens een post staan die precies beschreef zoals ik het voel. Ik heb hem vertaald, ja uit het Engels hoor, niet uit het Vlaams. Al kan ik dat natuurlijk wel. Komt het:

Hoe dieper je bent, hoe moeilijker het voor je wordt om iemand te vinden die een relatie met je wil hebben. Je kunt op veel dates gaan maar op een gegeven moment komt de relatie niet verder en dat komt vooral door de intensiteit van je diepgang. Niet elke man is sterk genoeg om een diepe vrouw aan te kunnen. Dit is waarom:

1-Een diepe vrouw stelt diepe vragen. Een diepe vrouw zal dieper in je leven doordringen en vragen stellen die je misschien niet bereid bent te beantwoorden. Zelfs op de eerste date zal ze dieper graven en persoonlijke en filosofische vragen stellen - ze zal nooit genieten van een oppervlakkig gesprek.

2-Ze is eerlijk. Te eerlijk – vaak bot. Een diepe vrouw neemt haar integriteit serieus en een ding waar ze in gelooft is eerlijkheid. Als je haar iets vraagt, zal ze je de waarheid vertellen en dat verwacht ze ook van jou.

3-Een diepe vrouw weet wat ze wil. Of wie ze wil. Een diepe vrouw weet meteen of ze je leuk vindt en hoeft niet te daten of haar andere opties te verkennen om zeker te zijn van haar gevoelens. Haar hart klopt maar voor een paar bijzondere mensen en die kent ze meteen.

4-Ze wil een diepe relatie. Ze wil lange gesprekken over je leven, ze wil verhalen horen over je verleden, ze wil je pijn begrijpen en ze wil waarde toevoegen aan je leven. Ze wil een echte relatie die verder gaat dan uitgaan en plezier maken.

5-Een diepe vrouw is niet bang voor intimiteit. Ze is niet bang om dichterbij te komen of het risico te lopen gewond te raken in het proces. Ze denkt niet dat het haar vrijheid zal belemmeren of haar kwetsbaar zal maken. Haar diepgang en intimiteit gaan hand in hand en ze zal de schoonheid van intimiteit in relaties altijd koesteren.

6-Een diepe vrouw doorziet je. Ze kan zien wie je werkelijk bent en wat je kwetsbaar maakt. Zij is niet degene die zich ervan weerhoudt jou erop te wijzen wat ze in je ziet of hoe goed ze je kan lezen. Ook al voel je je er ongemakkelijk bij, ze wil dat je weet dat ze je begrijpt en dat je jezelf kunt zijn bij haar.

7-Dit soort vrouw hunkert naar consistentie. Ze wordt uitgeschakeld door inconsistentie of onoprecht gedrag. Ze verlangt naar een sterke verbinding en een solide band en ze weet dat consistentie de basis is van die band. Een diepe vrouw zal niet deelnemen aan de spelletjes rond dating.

8-Een diepe vrouw is intens. Ze is misschien een beetje intimiderend omdat ze intensiteit geeft aan alles wat ze doet. Haar emoties zijn intens en haar gedachten ook. Ze zal nooit onverschillig zijn over dingen die belangrijk voor haar zijn - niet iedereen is sterk genoeg om haar intensiteit aan te kunnen.

9-Dit soort vrouw weet alleen hoe ze diep moet liefhebben. Als je niet diep van haar kunt houden, zal ze weglopen. Ze weet niet hoe ze terloops moet uitgaan met iemand die ze echt leuk vindt of hoe ze vrienden moet zijn met iemand voor wie ze gevoelens heeft. Een diepe vrouw weet wanneer iemand haar niet halverwege tegemoet kan komen en ze zal zich langzaam losmaken van iedereen die haar niet de diepe liefde wil geven waarnaar ze op zoek is.

10-Een diepe vrouw zal niet op je wachten. Ze zal niet wachten tot je een beslissing neemt of toekijkt dat je aarzelt over haar. Ze is sterk en gepassioneerd en zal haar emoties niet verspillen aan iemand die hun diepgang niet waardeert. Ook al is ze op zoek naar een speciaal soort liefde, een diepe vrouw is niet bang om alleen te zijn.

Ik herkende mezelf op elk punt en ik heb ook gemerkt inderdaad dat de meeste mannen hier niet goed tegen kunnen. Zoals ik van de week ergens de vraag voorbij zag komen of er mensen waren die hun partner hun telefoon met code zouden geven. Dan denk ik, als dat niet kan, kan je beter uit elkaar gaan. Een relatie moet je kunnen baseren op vertrouwen en als dat er niet is, wat heb je dan eigenlijk samen? En ook al is mijn vertrouwen al zo vaak geschonden, toch blijf ik daarbij. Ik weet ondertussen heus wel dat niet iedereen zo denkt, voelt en doet zoals ik maar toch blijf ik erop hopen dat mensen wel zo zijn. Want bovenstaande geldt natuurlijk niet alleen voor partners maar ook voor familie, vrienden en kennissen.

Ik ben het ondertussen wel gewend maar ik blijf wie ik ben. Ik ben namelijk wel blij met wie ik ben. En moet je me niet? Nou ook goed, dan blijf je lekker bij me weg toch? Dan is dat ook gelijk opgelost. Het komt ook omdat je het terug verwacht van mensen, die eerlijkheid en openheid en helaas kunnen veel mensen je dat gewoon niet geven. En ik neem nou eenmaal niet met minder genoegen. Klaar. En dan blijf ik echt liever totaal alleen dan dat ik iemand naar zijn mond ga praten of ga doen alsof. Ik hou niet van nep, sorry.

Dat ik vorige week zei dat ik me, ondanks het vele eten, veel beter voelde bleek woensdag bij de diëtiste wel te kloppen. Ik was namelijk 1,6 kilo kwijt en dat terwijl ik nu minstens 6 x per dag eet. Ik ga helemaal vol naar mijn bedje. En ik voel mezelf echt goed, gewoon lekker prettig. Geen honger, geen verkeerde trek. Lekker boterhammetjes met beleg, als ik kaas wil dan 30+ maar die is tegenwoordig even lekker en niet meer als een lap leer op je brood.

Lekker veel fruit als appels en nu lekker mandarijntjes. Al vind ik van die lekkere, dikke, zoete navelsinaasappels ook zo lekker. Of aardbeitjes of watermeloen. Lekker hoor. Zelfs pindakaas of Nutella mag, niet elke dag maar toch af en toe erg lekker hoor. Maar ja, ik moet dan ook meer eten dan anders en niet minder. Ik had echt niet verwacht dat ik zou afvallen ermee en toch was het zo. Natuurlijk bijna niks in verhouding met wat eraf moet maar wel een begin. Dus ik was wel blij.

Op koor moet ik ook mijn QR code laten zien voortaan, voorlopig dan, maar voor het geval mijn telefoon hapert heb ik ze ook maar uitgeprint. Dat had ik vorige keer bij het uit eten gaan. Je zal toch gewoon een QR code hebben maar je telefoon hapert en je mag niet binnen. Dus ik heb een paar papieren versies. Ik zag dat die een jaar geldig waren? Ook zoiets. Ik zal volgend jaar weer eens eentje uitprinten. Kijken hoelang die dan geldig is. Nou ja, gedoe ook allemaal. We moeten ermee leren leven en elke keer zulk soort restricties die ook net helemaal kloppen, kan ook eigenlijk niet

Ik zal het wel zien. Ik maak me er in elk geval niet druk om. Dat doe ik nu bij praktisch alles, me niet druk maken. En ik moet zeggen, ik vaar er wel bij. Het staat ook in de Rulof boeken, bemoei je er niet mee. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet over na mag denken. Ik bemoei me er ook echt niet mee. Iedereen zoekt het maar lekker uit verder. Je kan je wel helemaal uit je dak laten gaan maar helpt het? Ik dacht het niet. Dus lekker los laten, is veel fijner. Ik ga lekker eten, de kattenkoppen hebben al gehad. En morgen weer gezond op en lekker gaan werken. Heerlijk!

7. nov, 2021

Quote van de week

Dit had ik kunnen zijn, geen wonder dat ik zo gek ben op Denzel!

31. okt, 2021

Een jaar in Overschie doet wonderen...

Oh wat vind ik het weer heerlijk allemaal. Ik voel me steeds beter en beter, geen stil verdriet meer, omdat je toch niets hoort en er met jou niet gepraat wordt of aan je gedacht wordt. Ook al deed het even afgrijselijk veel pijn om weer zo’n stap te moeten maken, weer iemand uit je leven verwijderen, moet ik zeggen dat ik er echt van opleef. Dat grote verdriet, het verdriet van verlies en het gevoel van onrechtvaardigheid, dat zit er echt nog wel. Maar dat kan je wegstoppen.

Maar verdriet dat alsmaar groter groeit omdat er elke keer weer een beetje bij komt, dat is weg, dat zit bij het grote verdriet. Het bouwt niet meer op en dat is een opluchting. Het kwijnen is voorbij. Dus hoe tegenstrijdig het ook klinkt, dan heb je in je dagelijkse leven een stuk minder last. Het is gewoon wat het is. Sommige mensen praten met je als ze een keertje wat tijd over hebben, en anderen maken tijd vrij om met je te praten. Leer het verschil kennen, scheelt ook hartzeer.

Met groot verdriet leer je leven, net als met een te zware rugzak lopen, je gaat eraan wennen. In het begin heb je geen rug en geen schouders meer. Alleen als stoppen geen optie is, dan loop je door en hoe langer je doorloopt, hoe lichter die rugzak lijkt te worden. Dat is maar schijn natuurlijk, dat ding wordt niet lichter. Hoe het dan toch kan? Jij wordt sterker! Je kan meer dragen!

En zoals de afgelopen week, die vond ik echt heerlijk en heb ik van genoten. Ik heb een beetje vermoeden dat het koor waar ik nu op zit, daar ook mee te maken heeft. Ik ben altijd al dol geweest op muziek en op zingen. En daar was ik dan altijd mee bezig vroeger. Alleen werd door het steeds groeiende verdriet, de wereld om mij heen ook een stuk minder muzikaal. Ik kan het niet anders uitleggen. Mijn dagelijkse zingen deed ik allang niet meer. Af en toe, meer in de auto, luisterde ik nog wel eens muziek. Maar daar hield het dan verder ook mee op.

Nu zet ik onderweg naar mijn werk, heerlijk de Alt partijen op, die ik moet leren voor Koor. En het mooie is, als ik niet treuzel om het volgende liedje aan te zetten, is de rit precies die 4 liedjes lang, zowel heen als terug zet ik ze op. Heerlijk mee galmen onderweg levert wel eens rare blikken op maar daar heb ik maling aan. En ik vind me dat toch lekker. Ik merk dat ik even aan van alles moest wennen maar het gaat steeds beter, het ademhalen, hoe lang je iets aan moet houden en dat soort dingen. Echt, ik word er blij van. Dat verandert je ook van binnen weer.

Ik weet nu ook braaf te stoppen want oh die eerste week zat ik er toch naast! We moeten zingen op een gegeven moment, als alten, Ee-yeah ohoh ee-yeah ohoh, een aantal keren en zinnetje ertussen en dan weer. Maar je eindigt dan op de ee-yeah. Ik als enige keihard OHOH… Iedereen kijken… Ik hopen dat de grond een klein stukje open zou gaan en ik er onopvallend in kon zakken een beetje. Dat is het voordeel van oefenen. Die 2 liedjes die ze dit seizoen voorlopen moet ik ook nog extra gaan oefenen natuurlijk maar ja, dat zijn echt 2 hele lastige. Maar wel weer zo leuk, daar stort ik me nog wel een keertje op.

In het weekend lekker op tijd naar bed gegaan, maandag een hele fijne werkdag gehad. Bovendien eet ik me elke dag helemaal vol nu voor mijn gevoel, want ik hou me aan wat ik moet eten nu. En dat is veel en veel meer dan ik gewend ben. De diëtiste zei me al, dat ik me zo moe voelde ook steeds, omdat ik gewoon geen energie genoeg binnen kreeg. En nu dus wel en dat merk ik eigenlijk al direct. Dus ja, dat voelt ook best prettig! En dinsdag kwam ik ook al zo thuis. Ja, oké toch op de bank in slaap gevallen, had ik maar gewoon op moeten staan en naar bed moeten gaan. Het was namelijk al wel tijd. Maar goed, ik geniet van alles. Zelfs op mijn vrije dag kwam ik er net na zessen uit. Gewoon omdat ik niet moe was en al wakker. Heerlijk toch?

Ik heb meer beweging ook hierdoor, gewoon vanzelf. Van de week even het staand werken uitgeprobeerd, wij hebben er de bureaus voor. Maar ik moet nog even een standje zoeken waarin mijn schouders geen pijn gaan doen. We hadden wel zo’n arbo dame om ons uit te leggen hoe je je stoel kunt stellen. Dat ding had veel meer geheimen dan ik gedacht zou hebben. Zelfs een pompje om het kussentje voor je rug mee op te blazen! Dat had ik echt never nooit gevonden zelf hoor.

Op donderdag al helemaal extra beweging, want dan loop ik een kwartiertje naar het koor, en ook weer terug uiteraard. En tijdens is het 2 uur staan dus ja, ook anders dan bankhangen. En ik krijg er echt energie van. Al stort ik me praktisch het bed in als ik thuiskom hoor. Maar dan ga ik even op de bank zitten, even nagenieten en de katten kroelen. Dan snel tanden poetsen en naar bed. En vrijdags de laatste dag alweer voor het weekend. Het vliegt maar nu op een leuke manier.

Ik ben ook maar een nieuwe instructie aan het maken voor mijn begrafenis. Voor de vriendin die het voor me gaat regelen. En ik zat weer te luisteren naar de liedjes die ik ervoor heb uitgezocht. Die zijn nogal eens veranderd in de loop der jaren. Maar deze hou ik, deze horen bij mij. Zo voelt het dan ook echt. Ik heb er 3 en een reserve. Geen idee hoe ze dat nodig hebben, hoeveel en hoelang en zo. Dus voor de zekerheid dat zo maar gedaan. De stem van Anthony van de band Anthony & the Johnsons, die raakt me altijd. Geen idee hoe dat komt maar het verandert ook niet.

Als ik hem hoor zingen, vooral in ‘hope there’s someone’, dan schieten de tranen in mijn ogen. Zo mooi vind ik zijn stem en zoveel gevoel kan hij erin leggen. Ik vind het dan ook een erg bijzondere man. Wil je het ook horen, klik hier Het raakt me keer op keer en bovendien nog erg toepasselijk bij hoe ik me zal blijven voelen daarover, gedeeltelijk dan. En zo zijn er nog veel meer prachtige liederen van hem. Maar ook het breekbare bird gerhl weet me altijd tot tranen te beroeren, zoals alleen zijn stem dat kan. Klik hier  Ik weet niet wat daar mee is maar het is nou eenmaal zo.

Als 3e lied, ook van hem, het toepasselijke ‘her eyes are underneath the ground’ ook breekbaar maar even krachtig. Ook deze hoort bij mij, hier  Ik vind het wel slim, mocht er al iemand komen natuurlijk dan. Zo ja, en het zijn bijvoorbeeld mensen die geen zier om me geven, dan raakt deze muziek misschien wel en zie je toch nog  iemand een traantje wegpinken. Wordt er toch nog gehuild om mijn begrafenis. Oh en ik ben er dan ook natuurlijk, dat dan weer wel. Ja, ik heb een raar gevoel voor humor, ik weet het.

Misschien vinden mensen dat sowieso raar, dat ik me daarmee bezig houd maar dat boeit me niet. Ik wil dat zo doen en ik zie erg uit naar de tijd dat ik over mag gaan, juist omdat ik weet waar ik naartoe ga. Maar ook dat zal niet iedereen van me aan willen nemen. En dat geeft niets, ze komen me onderweg vast nog wel een keer tegen en dan weten ze ondertussen ook wel beter. Iedereen komt er ooit. De mensen die je kent, zelfs die je maar ene keer tegen komt, die horen bij je. Daar ben je mee verbonden want anders zou je ze nooit zijn tegen gekomen. De een zal je wat dichterbij staan dan de ander maar toch, verbonden ben je.

Boven heb je geen ouders meer, want we zijn allemaal broers en zussen, kinderen van die ene Albron, zeker niet die oude man met de lange baard die de kerk als God ziet, die bestaat niet. Maar ook daar komt iedereen ooit een eer vanzelf achter. Er is maar één uitzondering, en dat is je tweelingziel. Die is je partner, die is je andere helft, omdat jullie samen uit 1 cel zijn ontstaan. Ja, ook daar komt iedereen vanzelf achter want voor iedereen is er een andere helft. Mooi. Meestal vind je dit in elk geval niet op aarde, maar soms kom je elkaar tegen. En altijd om wat te leren en altijd omdat je naar elkaar toe moet groeien en elkaars liefde moet gaan verdienen. Komt goed, altijd.

Ik heb gelukkig weer 2 nieuwe rookmelders, sinds ik die ene van mijn plafond heb gesloopt omdat hij opeens midden in de nacht begon te piepen. Hopelijk houden die het wat langer uit. Hij heeft ze gelijk alle 2 vervangen want het ware oeroude modellen volgens de elektricien. Ze waren dan ook zo geel als saffraan. In elk geval, ik ben weer ‘veilig’ voor voorlopig. Dit keer heb ik gelijk om de gebruiksaanwijzing gevraagd. Ze zaten in de doosjes en die mocht ik toch houden.

Mijn woensdag zat gelijk vol. DPD kwam zowaar zonder gedoe de loeizware doos brengen van Zooplus. Die hadden alles in 1 pakket gedaan. Alleen bij DPD hebben de bezorgers geen steekwagentje zoals ze bij PostNL wel hebben. Die man heeft zich een breuk gesjouwd. Echt hoor, ik zou het niet pikken, dat was voor die arme man bijna niet te doen! Ik had al veel gedaan dus ik heb de doos lekker ingepakt laten staan, ik heb genoeg in huis voor ze. Die doos pak ik zaterdag wel uit, dacht ik. En dat heb ik dan ook gedaan.

Donderdags zit ik altijd op de spoeddienst dus, en dat is behoorlijk heftig qua drukte. Het is dan lastig om op je gemak iets af te maken omdat je continu gestoord wordt door binnenkomende telefoontjes. Nou ja, het is gelukkig maar voor ene keer in de week. Wel jammer dat het nou net de donderdag is, want dan moet ik ’s avonds naar Prestige, zoals mijn koor heet. En ja hoor, ik woon echt van iedereen het dichtste bij en ik kwam als laatste binnen. Ik was namelijk in slaap gekukeld op de bank na het eten. Dat was echt niet de bedoeling en het gekke is dat ik het niet eens gemerkt had.

Nou ja zeg! Het moet niet gekker worden hier! Ik was nog net voor het zingen binnen, wat totaal tegengesteld is dan voor het zingen het theater uit te zijn. Of nee, dat zat anders, nou ja, toeternietoe, je weet wat ik bedoel. En dan hebben we vrijdagmiddag ook nog zo ontzettend gelachen op de zaak, dat ik er pijn mijn buik van had. En nog niet moe die vrijdagavond. In elk geval niet in slaap gevallen! En maar eten en maar eten, voor mijn gevoel dan.

En toch kan ik zeggen nadat ik me een week lang braaf mezelf ongans heb moeten eten, dat ik verschil voel. Ik zal niet zeggen dat ik ben afgevallen want dat lijkt me onmogelijk met wat ik allemaal naar binnen heb zitten werken. Alleen voel ik me veel energieker dan anders. Of ik dat al moet kunnen zien of voelen na net een week, ik weet het niet hoor. Het viel me alleen op.

Maar het is niet alleen het eten hoor, wat ik heb aangepakt. Na een goed begin vorig jaar, sloop het er toch langzaam weer in, het late naar bed gaan. En ook het niet genoeg slapen en rusten zorgt voor overgewicht. Dat wist ik dus niet. Daarom weer braaf lekker rond een uur of 10 naar bed, jammer joh Jinek, leuk programma maar té laat voor mij. Tegenwoordig in elk geval wel. Ik vind het niet erg hoor, het zal niet altijd lukken maar wel zo vaak mogelijk. Ik merk echt het verschil. Ik spring nu makkelijk om 5u45 het bed uit en heb daarna in de avond niet meer die dodelijke vermoeidheid die ik eerst wel had.

Het klopt dus wel, dat je van eten energie krijgt. Het juiste eten dan. Maar of ik er van af zal vallen? De tijd zal het leren. Ik dacht dit weekend eens te proberen om de macaroni te maken zoals mijn moeder die vroeger maakte, alleen wist ik niet goed meer wat ze er nou precies in deed. Behalve varkensvlees, tomatenpuree en gekookte eitjes.

Nou, sorry voor iedereen die honger heeft en meer van dat soort dingen maar ik heb het zo weggekiept. Ik neem aan dat mijn smaak in de loop der jaren behoorlijk veranderd is of zoiets. Ik vond het niet te vreten en vooral het varkensvlees stond me tegen. Toen ik mezelf eraan herinnerde hoe ze worden behandeld, die arme dieren, keerde mijn maag zich helemaal om. Nee, dat ga ik nooit en nooit meer eten. Ik ben al niet zo’n vlees mens maar varkensvlees moet ik echt never nooit meer. Brrr bah! Dat hebben we ook weer gehad.

Dit weekend lekker kalm aan gedaan. Huisje is weer lekker schoon, boodschapjes zijn in huis. Eindelijk bericht van Amazon dat de krabton die ik heb besteld komende woensdag wordt bezorgd. Hè hè eindelijk! Dat heeft lang geduurd! Zag al direct dat er iets niet klopte dus ben een aantal keren in de spreekwoordelijke pen geklommen, via het toetsenbordje van mijn telefoon. Het heeft me wat opgeleverd. Daar zullen de cits blij mee zijn. Ik heb die oude al meegegeven met het grof vuil van een paar weken geleden, denkend de nieuwe snel binnen te krijgen. Niet dat ze geen plekjes genoeg hebben hoor. Ze zijn gewoon verwend.

Voor nu ga ik er lekker mee stoppen. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen, ik ga mijn blog op de site zetten en delen. Ondertussen gaat de printer hysterisch tekeer met het uitspugen van alle bladmuziek die ik kon vinden van de liedjes die we dit seizoen hebben. Altijd makkelijk want we leren nu ook wat fortissimo en pianissimo is en wat cresendo betekent of decresendo. Ja ja, ik blijf bijleren. Ik vind het heerlijk. Dus soms heb ik daarvoor de bladmuziek nodig, om te zien hoe hard ik mag blèren. Ik geniet van het koor en het zingen, dat mag wel duidelijk zijn. Ik zou alleen graag wat meer tijd hebben in de week maar ja, dat lukt niet.

Dan kwam er voorbij dat ik hier precies een jaar woon. Vandaag was het een jaar geleden de 1e dag hier. De katten waren zichtbaar aan het genieten, daar had ik wat foto’s en filmpjes van geplaatst. En dan ga je zitten denken, man man wat een jaar is het geweest. Weer veel pijn gehad van dingen die ik niet kon veranderen. Ja, het kon wel maar dan moest ik een drastisch besluit nemen. En dat heb ik dan kort geleden gedaan en ik bloei erdoor op. Omdat ik nu niet meer zit te bedelen om een beetje aandacht en liefde. Dat zou niet nodig moeten zijn.

Maar zo jammer dat het op deze manier moet. Dat het niet anders kan. Maar ja, als je het niet kan laten zien of laten voelen of kan bespreken omdat ze met jou niets willen bespreken, ja dan houdt het op. En hoe pijnlijk het ook is, dat kan je wegstoppen. Er komt alleen Godzijdank geen pijn meer bij en daar wordt je dus ook beter van. Dat had ik niet verwacht. En ik zat zo te denken aan al die gebeurtenissen van dit afgelopen jaar.

Oh wat was ik lichamelijk naar de kl*ten vorig jaar. Mijn handen voelde ik niet meer, van het sjouwen. Alles was gekneusd, diepe japen overal die nu littekens zijn geworden. En alles maar dan ook alles deed me zeer. Wat heb ik hard gewerkt, met leren, met mijn examen te halen tijdens de verhuizing. Ik begrijp soms nog niet hoe ik het gedaan heb maar ik deed het toch maar!

En wat heb ik hard gewerkt met alles hier in huis op orde te krijgen. Van een veel groter huis met 2 overvolle zolders naar een kleiner huis zonder bergruimte, dat is niet zo makkelijk maar ik heb het voor elkaar. Ik ben een kei in bergruimte creëren en voor alles een oplossing te vinden. En dan het solliciteren, hoe ik daar erg goed in werd en vlak voor ik deze baan aan nam, de ene aanbieding na de andere kreeg. Of uitnodigingen op mijn sollicitaties. Echt bizar, de week dat ik deze baan aannam, kon ik zo bij 7 anderen ook beginnen. Wie had dat gedacht op mijn toen bijna 59e. En nu nadert met rasse schreden de 60 alweer.

Ja, ik heb het goed voor elkaar gekregen. En ik heb voor de leukste baan gekozen, dus ja, alles valt zo langzaam maar zeker op zijn plek. Ik hoef geen maatje 38 meer maar wel wil ik gezond en lekker kunnen eten en niet zoals ik de laatste jaren ben bezig geweest. Ook al zat daar die maagbacterie ook voor een deel tussen natuurlijk. Toch, ik ben daar nu mee bezig en ik besefte me zaterdag opeens, hee, ik heb het naar mijn zin. Ik heb echt weer plezier in het leven zelf. En dat heb ik al heel lang niet meer zo gevoeld.

Ja, ik doe altijd gek, en ik maak altijd lol en heb een vreselijk gevoel voor humor. Maar dat komt omdat humor de mens draagt over de diepste dalen. En dat heb ik zo nodig gehad, vandaar. En vandaar dat het liedje van Maan, die naam alleen al van dit mooie kind, het liedje ‘ze huilt maar ze lacht’ me zo raakt. Want dat ben ik, waar ze over zingt. Zo voelt het voor mij. En natuurlijk krijg ik, zoals altijd, wel weer een tekstje voor mijn kiezen, want ik kreeg een mailtje van the Universe waarin het volgende stond; You are not meant to bear that which you find unpleasant, Ria, you are meant to change it. (Boom, The Universe) Vrij vertaald; je hoort niet te dragen wat je onplezierig vindt Ria, je moet het veranderen. En dat is dus precies wat ik gedaan heb. Zou dat een les zijn? Ik denk het wel!

Opmerkingen

01.11.2021 08:23

Adriana

Sorry, dat ik eigenlijk geen tijd heb om bovenstaande allemaal te lezen Ria. Hoewel ik het zeer interessant vind. Je hebt het over een boek schrijven, maar dit is toch al een boek? En hoe je het