Nou zeg, ik dacht, even mijn blog plaatsen want dat had ik van de week al geschreven, maar is de pc opnieuw opgestart of zo, en i.p.v. een reserve bestand te hebben gemaakt, wat bij een ander document wel gebeurd was, is dit grote stuk helemaal verdwenen. Ik dacht echt dat ik het opgeslagen had maar blijkbaar niet. Dan mocht het zeker niet geplaatst worden of zo? Ik vind het wel lastig hoor, dat al mijn werk eraan zomaar verdwenen is. Vind ik niet aardig van mijn pc. Maar ja, moet je maar goed opletten hè. En dat heb ik blijkbaar niet gedaan.

Ik had van de week natuurlijk wel van alles aan mijn hoofd. Deze vakantieweek was voor mij eigenlijk een week van zowat alleen slapen geworden. Ik voelde me gewoon erg verdrietig en kon alleen maar malen in mijn hoofd. Ik zat op de app met een goede  vriendin en die belde me opeens op, toen ik het daarover had. Ik kreeg een hele preek, dat zij het al jaren geleden zag en me er toen ook op wees. Dat het zeker niet aan mij ligt, want ik had mijn best wel gedaan, zei zij. Ze kwam ook nog met wat voorbeelden uit het verleden, die ik zelf al eigenlijk een beetje vergeten was. Raar is dat toch, hoe je hoofd veel pijnlijke dingen uit zichzelf weg stopt.

En afgelopen weekend ook nog fijne feedback gehad van 2 andere vriendinnen. Waarom zien zij mij wel zoals ik ben, en niet als een boebaas? Dat blijf ik raar vinden, al denk ik wel een oorzaak te weten. Maar goed dat er vriendinnen zijn! Een van hen was gezellig langs gekomen. We hebben lekker gewandeld bij de Overschiese plassen, waar het in het weekend aanzienlijk drukker is met mensen dan door de weeks. Ik had brood en oude appels mee, en we hebben een gezin zwanen gevoerd. Zo mooi die twee jongen, die waren al heel groot. Maar ze waren een soort van zachtgrijs nog. En ik was zo blond dat ik er niet aan heb gedacht om mijn telefoon te pakken om foto’s te nemen. Dat zou in de jaren 80 nog een hele rare zin zijn geweest, bedenk ik me opeens.

Na het wandelen zijn we gezellig een hapje gaan eten in Jacky’s die eerder dicht zou gaan dan ik gedacht had. Maar we konden gelukkig nog wel bestellen en op ons gemakje eten. En jawel hoor, de eerste keer dat ik mijn QR code moest laten zien! Bij Petra was dat zo gebeurd maar bij mij wilde dat ding eerst niet laden. Toch vond ik het raar, moet ik eerlijk toegeven. Een eeuw geleden was er net zo’n pandemie maar die zijn we ook zonder dit soort dingen door gekomen. Nou ja, ik maak me er verder niet druk om. In de boeken van Rulof staat ook keer op keer, bemoei je er niet mee en daar hou ik me maar bij. Na het eten weer even terug naar huis en ging Petra er weer vandoor, terug naar Den Haag.

Ik was verwend ook nog met een prachtige bos bloemen van haar, echt en die ruiken ook nog zo lekker. Dat is niet zo vaak met van die gekweekte bloemen, dat ze zo heerlijk ruiken. Deze mooi bos ruik ik zelfs als ik een stukje verder op de bank zit. Echt lekker! Hoe het precies kwam, weet ik niet, maar Rainbow was weer eens heerlijk zichzelf aan het zijn. Hij kan dan zo bij je in de buurt komen zitten en dan kijkt hij gewoon lekker onnozel naar je op, in volle liefde. En dat deed hij zaterdag bij Petra ook, en ze kijkt zo naar hem, hij zat op de tafel, en ze schiet toch in de lach! Ik wist ook direct waarom, gewoon om hem en hoe hij is. Ik noem Rainbow dan ook vaak ‘mijn kleine clown’ omdat ik altijd om hem moet lachen. En nu blijkt dat ik niet de enige ben.

Ik had haar toevallig ook nog zitten vertellen, dat hij ook zo lekker lomp is, dat ik juist vaak over hem struikel omdat hij op het laatst moment besluit om toch de andere kant op te schieten, als ik juist net denk dat hij blijft zitten als ik voorzichtig om hem heen loop. Als hij dan gewoon was blijven zitten of liggen, dan was er niets gebeurd maar zo schiet hij dan juist onder mijn voeten doen we elkaar pijn of lig ik bijna languit op de grond of zo. Laat hij dat in de middag ook nog eens even demonstreren aan haar, door als een malle een raar spurtje te trekken. Ze lag helemaal dubbel en ik ook hoor. Ze begrijpt nu opeens waarom ik altijd zeg dat ik zo’n lol om mijn katten heb. Want ook de anderen zijn halve clowns hoor.

Wel gelukkig zonder de outfit want ik ben een beetje bang van echte clowns, die ik iets griezeligs vind hebben. In elk geval, dat vind ik hoor. Brrrrr engerds! Gelukkig hoef ik ze niet te zien als het niet moet. Toen Petra naar huis ging, heb ik nog even naar die dansmarathon gekeken, die al vanaf vrijdagavond bezig was. Nu was ik dat niet van plan geweest want ik ben niet zo van dat soort spektakel dingen. Maar toevallig wilde ik nieuws kijken en toen was dat in de plaats bezig. Dus bleef ik heel even hangen, dacht ik, maar ik zag die mensen en die zagen zo af. Van sommige ging je al zien, ze moesten toen nog zo’n 13 uur, dat ze het zeker niet gingen redden. Het oudste koppel was in de 60 en tot mijn grote verbazing bleken die er tot het einde bij te blijven! Jeetje zeg, wat een bikkels!

De hoofdprijs was 100.000 euro maar ja, daar moest je dan wel wat voor  doen. Je kreeg in die 50 uur durende marathon een x aantal rusturen en als er meer dan 1 stel het einde haalde, dan gingen ze kijken naar wie daar nog het meeste van over had. Dus een ander koppel won, en dat vond ik behoorlijk sneu voor die andere 2 koppels. Mensenlief wat heb je jezelf dan aangedaan zeg, lichamelijk was iedereen echt een wrak. Niet gek natuurlijk. Je zag steeds meer koppels afvallen en sommigen waren totaal gedesoriënteerd echt niet te doen! Door gebrek aan water, of gebrek aan slaap of een combinatie. Sommigen konden gewoon niet meer lopen.

Nou zo graag wil ik echt die 100.000 niet hoor. Ik snap ook echt niet dat die mensen zichzelf zo aan het pijnigen waren. Al was het wel ontroerend om sommige koppels in een interview te horen over het waarom. Daar zaten hele mooie verhalen tussen. Dat dan weer wel. Ik ben gewoon niet zo met geld, het boeit me niet alleen heb je het helaas nodig om in de maatschappij mee te mogen draaien. En ik vind het prettig om uit te kunnen geven wat ik wil, ik spaar alleen maar een klein beetje om dingen in huis te kunnen vervangen en wanneer ik ooit rijk ben, dan zou ik nergens naar kijken en als ik dan eindelijk naar huis mag, laat ik de rest na aan de stichting van Rulof. Verder heb ik toch niemand om het aan na te laten en zo komt het dan goed terecht.

Ik hoop in elk geval dat die 2 andere koppels ook nog iets van een prijs hebben gekregen hoor. Ach mensen, wat een bikkels allemaal. Ik voelde echt respect voor de wilskracht van iedereen die eraan mee heeft gedaan. Want echt, zelfs diegenen die het eerste afvielen, geen idee wie want toen keek ik nog niet, die zijn door een lichamelijke hel gegaan. Ik zou me er nooit voor hebben opgegeven in elk geval. Goh, wat een inspanning hebben ze allemaal geleverd. Niet te doen!

Ik moet wel goed nadenken nu ik die hele blog kwijt ben, want ik heb dan het gevoel dat ik het er al over heb gehad. Ja, maar dat is foetsie. Dus maar opnieuw. Want ik verwijder voortaan alles uit mijn leven dat me pijn doet. Ik ben daar zo klaar mee. En dat geeft ook een boel rust, dat je niet zit te wachten tot je eindelijk een klein beetje respect en liefde en aandacht krijgt. Dat voelen mijn cits ook. Heel de week al liggen ze in de meest rare combi’s naast elkaar of zelfs te kroelen met elkaar. Ik probeer overal foto’s van te nemen. Alleen vanmorgen is me dat niet gelukt. Vanmorgen lagen zelfs Aurora en Skylar bij mij.

Nou echt, dat voelde voor mij als een klein wondertje! Jeetje zeg. Oké nog geen affectie richting elkaar maar toch maar mooi naast elkaar. Skylar bovenop me en Aurora tegen me aan ernaast. Ze keek alleen even bedenkelijk toen hij op me sprong maar toen hij lekker ging liggen spinnen, ging ze weer verder slapen. Ik zat te mopperen want ik kon zo net niet bij mijn telefoon zonder Skylar van me af te moeten gooien en dan was er niets meer om een foto van te nemen.

In elk geval, ik vind het heel speciaal zoals ze doen. En ik kan niet gaan zitten, of ze willen er allemaal bij. Of op zijn minst in de buurt zijn. Het kan natuurlijk ook dat ze mijn verdriet oppikken, want dat heb ik natuurlijk nog wel. Maar dat zal ook nog wel slijten, ik moet dat gewoon parkeren en verder gaan. Nu wordt het tijd om lief voor mezelf te gaan worden. Ik ben daar dan ook goed mee bezig. Ik kreeg ook nog eens een aardig bedrag terug van Eneco, en dat in deze tijden? Bizar. Ik hoef me er ook geen zorgen om te maken, want ik heb een vast contract. Ik zie wel weer hoe het gaat als dat weer los komt. Wie dan leeft die dan zorgt.

Ik heb het al uitgegeven ook aan een mooie hele zwarte barok stoel. Een paar jaar geleden, toen we de kerst bij mij thuis vierden na mijn moeders overgaan, had mijn broer mijn stoel al gesloopt door er een zware jas aan te hangen, terwijl ik een kapstok heb. En toen was er hier iemand doorheen gezakt in dit huis. Dat had hij voor mij gemaakt, door het echt stevig weer in elkaar te schroeven en ik dacht dat het wel goed zou zitten verder. Maar toen vorige keer Chris bij mij at, zaten we te eten en ik zie op een gegeven moment opeens Chris haar handen met bestek omhoog schieten en haar gezicht langzaam naar beneden zakken terwijl ze heel zachtjes zei ‘hoeeeeeeeee’! Ik kon niet meer bijkomen van het lachen!

Ik was echt die hele stoel vergeten en ik kon haar gerust stellen dat het niet aan haar lag. Nou is Chris slank en weegt ze de helft minder dan ik. Dus wel raar dat ik het toen uitprobeerde en er niets gebeurde. Ik wist alleen niet meer waar hij nou stond. Nou daar dus, waar Chris zat. Het was zo grappig maar Chris was zich rot geschrokken natuurlijk. Gelukkig ook niets ernstigs gebeurd verder. Want dat was echt vreselijk geweest. En toen kwam ik dus een stoel tekort. Die heb ik lekker besteld van de week. En omdat ik mijn stoelen ook helemaal zwart wil maken, heb ik deze direct helemaal in het zwart besteld.

Ik vind hem mooi en een goeie motivatie om een keer aan die andere stoelen te beginnen in een weekendje. Dat is nog 1 van de klussen die nog moeten, mijn grote witte kast in glans verven, die staat nu in de grondverf nog. En dan de gordijnen toch maar met haken plooien en dan ringen aan de rails hangen. Dan moet ik ze ook nog aan elkaar vast naaien. Maar dan ben ik volgens mij wel echt helemaal klaar hier. En dan hoop ik toch echt weer een keertje aan mijn kunstwerken toe te komen. Ik wil zo graag maar heb zo weinig tijd. Al ben ik dan wel met een andere hobby begonnen, ik zit bij een koor!

Oh wat heb ik genoten donderdagavond. Ik was wel helemaal kapot hoor, dat wel. Dat had ik niet verwacht van 2 uurtjes zingen. Ik zing zo graag, gaf ook veel karaoke’ s in mijn café in België. Dan kon ik zelf ook lekker meezingen. Nooit over gedacht om bij een koor te gaan of zo. Maar een jaartje of 2 geleden zei mijn nicht dat al tegen me, kom lekker zingen bij ons koor. Maar toen ging ik net de opleiding in en die was pittig en ik had alleen nog maar tijd om te studeren. Dan kregen we de hele corona pandemie en mocht er op een gegeven moment niemand meer samen zijn, zelfs niet op je werk. Dus toen lag dat hele koor, dat door heel Nederland zit, op zijn gat ook. Ik hoorde dat ze het nog wel online hadden geprobeerd maar dat dat niet zo leuk was en je alleen jezelf kon horen.

Dat ik geen noot kan lezen gaf niets, het is zo opgezet dat dit ook niet hoeft. En de kleine dingetjes, hoe lang iets moet duren, of herhaald moet worden, dat leer je gaandeweg. En of je omhoog of omlaag moet ja, dat kan ik wel zien. Alleen niet hoe precies. Maar je hebt van alle partijen een opname, ook alles samen maar ook los bijvoorbeeld Alt 1 of Sopraan 2, ik kon bij deze beide groepen worden ingedeeld maar zit voor nu even in de Alt 1 groep. En dus heb ik die partijen, en die van alle groepen samen nu op mijn telefoon gezet. En dan kan ik onderweg in de auto oefenen bijvoorbeeld. Of lekker op de bank.

Ik had de bladmuziek uitgeprint en in een map gedaan maar dat was erg onhandig. Ook omdat ik nog niet goed weet wat ik ermee moet hoor, maar ook omdat ik een paar keer alles liet vallen en het lang duurde voor ik alles weer op volgorde had. Ik was weer lekker ouderwets onhandig bezig. En iedereen had het op telefoon of tablet. Ik dacht dat ik dat op mijn telefoon niet zou kunnen lezen maar ik ben er nu achter dat dit reuze meevalt en dus gaat voortaan alles op de telefoon mee. Dat is makkelijker dan de papieren versie. Weer wat geleerd, behalve noten dan. Misschien ga ik dat ook wel doen, ik heb al wat dingen online opgezocht erover maar nu valt mijn kwartje nog niet zo. Ook wel erg weinig tijd om te kijken hoor.

Mijn nichtje zei het vorig weekend weer van het koor en ik ben gelijk me gaan inschrijven voor 2 proeflessen. Ondertussen heb ik mijn lidmaatschap al aangevraagd want ik vind het zo ontzettend leuk. Ik zie al uit naar de volgende donderdag en ondertussen flink oefenen op de liedjes. Echt een moeilijke zit ertussen ook. We zingen er 5 stemmig en dat klinkt prachtig als je alles bij elkaar hoort. Ik wist natuurlijk helemaal niet hoe zoiets te werk ging en ik was aangenaam verrast!

Eerst het deel van de sopranen 1, dan de sopranen 2, die samen. Dan hetzelfde met de alten. De bariton, de mannen, even apart, dan samen met de sopranen, dan de sopranen met de alten. Nou ga maar door met combinaties maken, zo ging het daar ook. En dan als het er bij iedere groep redelijk in zit, allemaal samen. Ik werd erdoor ontroerd, zo mooi vond ik alles samen klinken! En zo binnen de kortste keren, helemaal uit het niets. Ja, dit is echt mijn ding. En ik zing ook zo graag dus allemaal vliegen in die ene klap. Ik ben er blij mee, dankzij mijn nicht. Ik zou er zelf echt nooit op gekomen zijn. En ik kan nu lekker alles van me afzingen. Heerlijk! Mocht je er meer van willen weten, klik hier  en kijk vooral even naar het leuke filmpje van Prestige Nijmegen.

Natuurlijk kwam ik weer tekst tegen deze week, waar ik wat mee kon. Hier wil ik wel naar leven hoor want het staat vol met dingen die ik al deed of die ik erg belangrijk vind. Het is de Desiderata van Max Ehrmann, uit 1927 stamt het al. Desiderata is Latijn voor 'dingen waar het verlangen naar uitgaat'. Je kan dit gedicht lezen als een instructie om goed en zinvol te leven. Ik vind het gewoon prachtig en probeer ook zo te leven nu. En daar wil ik ook voor deze week mee afsluiten. Hier komt het hele gedicht, vertaald uit het Engels.

Wees kalm temidden van het lawaai en de haast en bedenk, welke vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk, en luister naar anderen; ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen; zij belasten de geest.