Soms gebeuren er van die dingen waar je absoluut niets mee kan. De afgelopen jaren heb ik van veel dingen afscheid genomen. Daar kwam gisteren weer iets bij. Ik heb het ergste 2 jaar geleden al gehad, toen kwam ik uiteindelijk ook in de aller diepste put ever terecht. Ik dacht eerst dat ik daar nooit meer uit kon komen maar met veel pijn en moeite is me dat gelukt. Het heeft me van binnen totaal veranderd en het heeft me ook ontzettend veel geleerd. Ik wist toen ook al, zo diep kom ik in dit leven nooit meer te zitten. Zo veel pijn zal ik nooit meer hoeven te ondergaan.

Toch kreeg ik weer een duw de put in maar omdat ik zoveel al geleerd had, en er al zoveel door mij is losgelaten, wist ik dat de weg omhoog niet meer zo zwaar zou zijn als toen die 2 jaar geleden. Wat niet wegneemt dat er geen pijn meer is. Maar als je al maanden en maanden weer pijn ziet opbouwen, dan weet je dat dit niet goed is maar ja, je hebt al zoveel verloren en dan zeg je maar niets want je hebt het toch altijd gedaan. Dat is ook iets wat ik geleerd heb. Ongeacht wat ik ervan vindt, of hoe het echt zit, ieder wil alleen zijn eigen versie zien. Hoe krom dat ook mag zijn.

En dan kan je praten als er tenminste over gepraat kan worden. Maar niet iedereen kan dat en niet iedereen durft gewoon eerlijk te zeggen wat ze nou echt vinden. Ik heb daar moeite mee, want ik ben altijd al wel zo eerlijk geweest. Alleen om niemand te kwetsen wil ik dat aanpassen, voor niets anders. Maar ik heb ook geleerd, als je alles maar goed vindt, zonder er iets van te zeggen, dan komt het uiteindelijk ook niet goed. En dan barst op een gegeven moment gewoon de bom.

Er zijn mensen die leven in hun eigen bubbel zonder ook maar enig idee te hebben hoe het voor een ander moet zijn. En als je voor elk stukje contact zelf altijd het initiatief moet nemen, dan houdt het toch echt een keertje op. Mensen die anderen om zich heen hebben, bedenken dan niet om eens een keertje ook echt belangstelling te tonen, gewoon door te vragen ‘hoe gaat het nou echt met je?’ Of ze denken dat alles wat er gebeurt of gebeurd is, niets met je doet of zo? Ik kan het anders niet eens goed indenken.

En als er dan opeens iets gebeurt dat je zo’n helse pijn doet, dan is het klaar. Dan moet je wel banden verbreken wil je er niet aan ten onder gaan. En ik heb wel geleerd, dat hoe langer je het laat voorduren, hoe hoger de pijn zich opbouwt. Ik voelde me vannacht zo slecht, ik voelde bijna haat en dát wil ik onder geen beding. Dan word ik toch echt naar beneden gehaald , door hoe ik die pijn ervaar, dat ik er een eind aan moet maken. Zo wil ik niet meer leven. Ik ben echt te veel waard om als een stuk niets te worden gezien, die wordt getolereerd omdat het er nou eenmaal bij hoort. Dank je wel, maar nee dank je wel.

Mijn eigenwaarde laat het niet meer toe. Ik wil het ook niet toelaten en ik ben er ook wel klaar mee om zo behandeld te worden. Dat niemand zich realiseert hoe de dingen voor mij moeten voelen. Dat je totaal om niets gewaardeerd wordt, maar alleen maar als lastig wordt beschouwd. Daar pas ik voor, dan maak ik aan mijn pijn in elk geval een eind, dat het niet nog meer pijn zal gaan doen. Het is niet anders.

Vannacht wist ik het even niet meer, met hoe hoog mijn emoties opliepen, hoe ik daarmee om moest gaan. Ik wil me niet zo slecht voelen, dat ik er mensen om zou kunnen haten. Dat wil ik echt niet. Gelukkig heb ik echt een aantal echt goeie vriendinnen, die me wel op mijn waarde kunnen schatten en die me gelukkig ook laten voelen, dat ik voor hen wel van waarde ben. Dat heeft me door de dag geholpen. Het is ook nog eens mijn moeders verjaardag, de 5^e alweer zonder haar. Oh wat ben ik blij dat ze boven is, al ziet ze heus wel wat er allemaal gebeurt en zal dat haar toch wel raken. Ze ziet het in elk geval in het grote geheel.

Als ze hier nog zou zijn zou haar dat vreselijk veel meer pijn doen. Daarom alleen al ben ik blij dat ze wel het grote plaatje kan zien daarboven. In één van de Rulof groepen zei ik dat ook nog eens vandaag. Ik ben er wel ontzettend blij om, dat alles altijd goed gaat komen. Alleen voor mij niet meer in dit leven, soms gaan de dingen echt veel te ver. Zo’n strootje waar de kameel zijn rug door breekt, dan is het over en uit. Maar de waarheid komt altijd boven, en hoe het echt zat en hoe mensen zich voelden en waar dat door komt, dat gaat ook nooit verloren en daar ben ik blij om.

Er zijn geen fouten, er zijn alleen lessen en ik krijg er nogal veel. Ik krijg er nogal hele moeilijke, zo niet dé moeilijkste die er zijn. Ik zal het ermee moeten doen en ik zal er weer doorheen moeten. Al heb ik nu wel veel dingen die wel goed voor me gaan. En ik heb zo het idee dat er daar nog veel meer van mijn pad op komt. Ik dank Sunshine nog elke dag dat hij er weer is, en nog steeds gaan andere dingen alleen maar met een rechte pijl omhoog. Daar ben ik ook erg blij om.

Ik heb me ook vandaag opgegeven om bij een koor te gaan zingen. Mijn nichtje zingt daar al en die zei me zo’n 2 jaar geleden al, als alles achter de rug is, dan moet je daar ook heen komen en mee zingen. Zij weet ook hoe gek ik op zingen ben. Mijn oma liep ook altijd te zingen en op elk feestje zong zij het hoogste lied. Daar zullen we het van hebben. Ik heb me opgegeven voor 2 proeflessen en ga 1 x in de week heerlijk zingen. Top 40 liedjes zingen ze en dat lijkt me geweldig! Komende donderdag is de 1^e van 2 proeflessen zoals ze dat noemen. Van zingen word ik altijd vrolijker en ik doe het zo graag. Dat kan alleen maar leuk worden.

Ik heb morgen een afspraak, ja bel afspraak dan, met mijn huisarts, om te praten over de maagbacterie die weg is en nog wat dingetjes. Dus ik ben ook aan mijn gezondheid aan het werken. Daar hoort dan ook afvallen bij. Ik voel me nu enorm gestimuleerd want zo zwart als ik me vannacht voelde, dat wil ik echt nooit meer voelen. Dus ga ik me richten op de positieve dingen in het leven. Ik vroeg mijn vriendin PeeT, of dit allemaal oorzaak en gevolg was voor mij maar dat is niet zo. Wel lessen, dat zijn het wel.

Ik vond dat wel even moeilijk. Als het oorzaak en gevolg is, dan heeft het nut, want dat heb ik dan mooi afbetaald. Maar als het komt door ego’s en kortzichtigheid zonder invoelingsvermogen, dan vind ik dat toch erger, voor mijn gevoel dan wel. Maar toen zei ze me iets waar ik wel wat mee kon. Toen zei ze; ‘Je kan er juist heel veel mee. Hoe ga je om met het ergste verdriet. Ga je ook haten of blijf je liefdevol, hou je het vast of kan je het loslaten. Blijf je hangen in verdriet of laat je blijheid toe etc. Dat is wat er gevraagd wordt met elke tegenslag. Hoe ga je er mee om.’ Daar kon ik gelijk echt iets mee. Juist ook omdat ik vannacht mezelf bijna richting haat voelde gaan.

Haat hoort bij het duister, daar wil ik niet zijn en dat wil ik niet voelen. Ik wil geen boosheid voelen, geen haat, geen negatieve dingen. Ik ga dan ook vragen om kracht en inzicht en ik blijf hoop en vertrouwen houden in het goede. Ik wil me niet verlagen tot haat en gemeenheid en ego. Dat weiger ik, dan laat ik los en ga ik verder zonder dat wat het veroorzaakt. En ik vertrouw erop, dat iedereen ooit zal zien hoe het echt zat en wat er echt speelde. En ik zeg niet dat ik altijd gelijk heb of goed zit. Ik zal ook vast nog verrast worden. Maar voor nu, ben ik liever helemaal alleen, dan moeten bedelen om wat liefde en aandacht. Nee, daar ben ik echt maar dan ook echt veel te goed voor. Ik verdien beter, dat weet ik 100% zeker.

Ik heb prachtige vrienden, die echt om me geven. Niet veel, maar wel echt en diep. En een vriendschap die alles al overleefd heeft, die kan door niets meer stuk. En dan is ook rijkdom. De boeken van Rulof hebben, is ook zo’n rijkdom. En mijn dieren, waar ik wel die onvoorwaardelijke liefde en acceptatie van krijg. Oh wat zou ik zijn zonder hen? Dat vroeg iemand me van de week nog, ‘hoe kom je aan 5 katten?’ Ja, eh, voor een hondenmens al heel bijzonder natuurlijk. Maar toen ik in een situatie zat dat ik echt geen honden kon houden en zelfs mijn eigen 2 honden bij mijn ex moest achterlaten, voor hun bestwil hoor niet de mijne, kwamen er opeens uit het niets katten op mijn pad.

En oh wat hebben ze me veel geleerd. Een hond houdt sowieso van je, ook al schop of sla je hem, dan nog komt hij kwispelend op je af. Doe je dat met een kat, kan je een week later nog een rotklap krijgen. En daar ben ik zo van gaan houden. Ze beseffen dat je ze wat extra lekkers geeft en komen je ervoor bedanken. Wil jij ze bij je hebben, jammer joh, zij nu even niet. Wil jij lekker op de bankhangen, lig je daar met pijnlijke ledematen omdat er een aantal over je heen zijn gedrapeerd en je ze niet wilt storen in dit deel van hun 16 urige dagelijkse slaap. Ik zou ze echt niet kunnen missen, want ze slepen me door de duistere delen van mijn leven heen.

En zoals Sunshine me al ruimschoots bewezen heeft, wat bij je hoort komt bij je terug. Op wat voor manier dan ook. En ooit, zeker niet in dit leven, valt alles weer op zijn plaats. Dat volle vertrouwen heb ik daar wel in. Het staat in de boeken en daar staat geen lettergreep in die niet waar is. Dat voel ik en dat weet ik, dat is geen geloof, geloven is totaal iets anders. Nee, ik weet. Het IS goed, want zo is het.

Ik kom ook altijd alleen maar mooie teksten tegen die toepasselijk zijn, en bij hoe ik me nu voel, past dat prachtige stuk van Anthony Hopkins, die ik al eens eerder heb geplaatst. Want ik weet ook dat niet alles echt bedoeld is om kwaad te doen. Maar wel dat je soms gewoon niet op dezelfde hoogte trilt, je frequentie is anders dan die van de ander. En dan kan je praten als brugman, begrip zal er dan nooit komen. Dat is hetzelfde als een kind dat net leert lezen, een boek van de middelbare school laten lezen. Ze kunnen wel lezen maar hebben geen idee wat er staat. En als er dan ook nog eens heel veel pijn bij komt kijken, dan kan je maar beter loslaten en verder gaan, dan elkaar maar pijn blijven doen.

Of het nou je partner, je kind, je vrienden of je familie is, dat doet er niet toe. Als er geen begrip is voor elkaar, en je kan elkaar niet op waarde schatten, dan houdt het gewoon op. Dan kan je er gewoon niets anders mee bereiken dan dat de een de ander pijn doet. Wie wil dat nou vol blijven houden? Ja dat doe je wel, omdat je de ander niet wilt missen, want ook dat doet pijn. Maar als de pijn die je ervan krijgt om het te laten voortduren dan groter wordt dan het loslaten dan is er maar 1 beslissing mogelijk. En zoals ik me nu voel, sluit het stuk van Anthony enorm aan. Het gaf me toen kracht en dat doet het nu weer. Hij zegt het zo:

'Laat de mensen los die niet bereid zijn om van je te houden. Dit is het moeilijkste dat je in je leven zult moeten doen en het zal ook het belangrijkste zijn. Stop met het voeren van moeilijke gesprekken met mensen die geen verandering willen. Kom niet meer opdagen voor mensen die geen interesse hebben in jouw aanwezigheid. Ik weet dat het instinctief is om er alles aan te doen om de waardering van de mensen om je heen te verdienen, maar het is een boost die steelt je tijd, energie, mentale en fysieke gezondheid.

Wanneer je begint te vechten voor een leven met vreugde, interesse en toewijding, zal niet iedereen klaar zijn om je op deze plek te volgen. Dit betekent niet dat jij moet veranderen wat jij bent, het betekent dat je de mensen moet loslaten die er niet klaar voor zijn om jou te vergezellen. Als jij wordt uitgesloten, beledigd, vergeten of genegeerd door de mensen aan wie jij jouw tijd geeft, bewijs je jezelf geen plezier door jouw energie en jouw leven te blijven aanbieden.

De waarheid is dat jij niet voor iedereen er bent en niet iedereen er voor jou is. Dat is wat het zo speciaal maakt als je mensen ontmoet die liefde beantwoorden. Je zult dan weten hoe kostbaar jij bent. Hoe meer tijd jij besteedt aan het proberen om van jou te laten houden door iemand die dat niet kan, hoe meer tijd jij verspilt door jezelf de mogelijkheid van deze connectie met iemand anders te ontnemen.

Er zijn miljarden mensen op deze planeet en velen van hen zullen je ontmoeten op jouw niveau van interesse en toewijding. Hoe meer jij betrokken blijft bij mensen die jou als een kussen, een tweede optie of therapeut voor emotionele healing gebruiken, hoe langer jij wegblijft van de gemeenschap die jij wilt. Misschien als jij niet meer komt opdagen, ben je niet meer welkom. Misschien als jij stopt met proberen, eindigt de relatie. Misschien als jij stopt met appen blijft je telefoon wekenlang stil. Dat betekent niet dat jij de relatie hebt verpest, het betekent dat het enige dat het tegenhield de energie was die alleen jij gaf om het te behouden.

Dit is geen liefde, het is gehechtheid. Het wil degenen een kans geven die het niet verdienen. Jij verdient zoveel, er zijn mensen die niet in jouw leven zouden moeten zijn. Het meest waardevolle dat jij in jouw leven hebt, is jouw tijd en energie, en beide zijn beperkt. Als jij jouw tijd en energie geeft, zal het jouw bestaan ​​bepalen. Wanneer jij je dit realiseert, dan begin je te begrijpen waarom je zo angstig bent als je tijd doorbrengt met mensen, in activiteiten, plaatsen of situaties die niet bij jou passen en niet bij jou in de buurt mogen zijn, je energie wordt gestolen.

Je zult je gaan realiseren dat het belangrijkste dat jij voor jezelf en voor iedereen om jou heen kunt doen, is om jouw energie feller te beschermen dan wat dan ook. Maak van jouw leven een veilige haven, waarin alleen ''verenigbare'' mensen zijn toegestaan. Jij bent niet verantwoordelijk voor het redden van iemand. Jij bent niet verantwoordelijk voor het overtuigen van hen om te verbeteren. Het is niet jouw werk om voor mensen te bestaan ​​en je leven aan hen te geven! Als jij je slecht voelt, als jij je gedwongen voelt, zul jijzelf de wortel van al jouw problemen zijn, uit angst dat ze de gunsten die jij hebt verleend niet zullen teruggeven.

Het is jouw enige verplichting om te beseffen dat jij de liefde van jouw bestemming bent en de liefde te accepteren die jij verdient. Beslis dat jij echte vriendschap, toewijding, echte en volledige liefde verdient met gezonde en welvarende mensen. Wacht dan af en merk hoeveel alles begint te veranderen. Verspil geen tijd met mensen die het niet waard zijn. Verandering geeft jou de liefde, het aanzien, het geluk en de bescherming die jij verdient." ❤ ~ Anthony Hopkins

Daar was ik al mee begonnen en daar ga ik gewoon mee door. Want het maakt dat ik me niet meer naar beneden laat trekken, door niets en niemand meer. Ik zoek wel mensen die wel van me houden en die me wel waardevol vinden. En ik heb er al een aantal gevonden en die wil ik dan ook uit het diepst van mijn hart bedanken, dat ze me mezelf ook waardevol doen voelen. Want dáár gaat het namelijk om. Hoe laat iemand je voelen. Wat ze zeggen, wat ze doen, je zult het vergeten. Maar wat ze je laten voelen, dat zit er voor altijd! Dat neem je mee in je ziel. 

Van wie de volgende tekst is, geen idee maar ik had het zelf zo kunnen schrijven. Maar ik hoef het wiel niet opnieuw uit te vinden. Ik ga binnenkort lekker zingen, ik ga plaats en tijd maken voor mijn boeken te gaan schrijven, de eerste half af al maar die moet er echt een keertje helemaal uit en de 2^e is in mijn hoofd al klaar. En dan wil ik voortaan zo leven, want zo zal het zijn: 

Zoals dwang nooit de weg is naar vrijheid,  zo is geweld niet de weg naar vrede. Zoals haat nooit de weg is naar liefde, zo is de leugen niet de weg naar waarheid. Bewandel het pad van de eerlijkheid, zo verlies je nooit je eigen ziel. Ervaar iedereen als een deel van jou, zo blijf je verbonden met je eigen hart.

Waar tranen het verdriet een stem geven, zo is liefde de stem van het licht. Waar regen de hemel doet opklaren, zo is het hemelse licht de kern die jij bent. Zoals verdriet heelt in de rivier van compassie, zo lost het donker op in de nabijheid van het licht. Zoals angst oplost in het water van de liefde, zo glimlacht ons hart bij het zien van ieders geluk.

Zo is het, en zo zal het zijn. Zo wil ik leven, en zo zal ik sterven...

En eh, mam, maak er een mooie dag van daarboven!

Vorige week heb ik weer een blog overgeslagen, dat ging gewoon even niet anders omdat ik die op zondag  schrijf normaal, maar dit keer was ik de zondag op stap met Chris uit België en die was met de camper naar hier gekomen helemaal. En ze wilde al zo heel lang eens een keertje naar het graf van Jozef Rulof, al zou Jozef daar zelf bezwaar tegen maken. Hij ligt daar niet, ja zijn botjes, maar hij niet. Daarom ga ik ook nooit naar het graf van mijn moeder.  Als ik met mijn moeder wil communiceren doe ik het hier gewoon op de bank. Daar ligt haar voertuig voor dit leven, en dat is ze zelf niet. Zij zelf is lekker boven bezig, aan de studie denk ik. Of zoiets.

Toch, ik was er ook al eens naartoe geweest, naar Den Haag, waar hij ligt. Dat was toen een leuke dag, samen met mijn dochter. Die tijd is geweest, ik denk niet dat ik ooit nog met haar ergens naartoe zal moeten. Zelfs niet naar mijn eigen begrafenis. Maar dat is een ander verhaal. Nu woont Petra, ook een goeie Rulof vriendin, ook in den Haag, dus had ik haar gevraagd of ze het leuk vond om ook te komen en daar had ze wel oren naar. En zo ging ik eerst Chris ophalen bij haar grote mobilhome. Haar man bleef lekker ‘thuis’ naar de koers kijken.

Dat doen Belgen graag, dat weet ik van toen ik daar woonde. Eerst bij Chris lekker aan de koffie, en we hadden cadeaus voor elkaar. Dat krijg je als je het allebei leuk vindt om te geven. Daarna met Chris naar Den Haag en daar bij het kerkhof moesten we heel even een minuutje wachten op Petra, die er al snel aan kwam fietsen. Bij het graf, helemaal tussen verzetsstrijders uit de 2^e W.O., hebben we even heerlijk staan te kleppen over de door ons ze geliefde boeken en hun machtig mooie informatie.

We wisten dondersgoed hoor, hoe Jozef daarover dacht. Ik kon hem echt al horen mopperen, ik ken zijn stem goed van de tapes met lezingen; ‘jullie weten toch wel dat ik daar niet lig hè dames!’ Ja Meester André Dectar, dat weten we heus wel. Maar we vonden het toch even prettig om er te zijn. Dat is op dit moment het dichtstbij dat we stoffelijk kunnen komen. En het is gewoon prachtig weer en het is altijd zo heerlijk rustig op zo’n kerkhof. We reden een stukje verder om ergens te gaan lunchen.

Chris trakteerde om ons te bedanken al had dat helemaal niet nodig geweest, voor ons was het net zo leuk als voor haar natuurlijk. Tijdens de lunch ook over van alles en nog wat gepraat. Daarna namen we afscheid van Petra en reed ik met Chris weer terug naar Rotterdam. Chris wilde heel graag dit huis zien, ze was al een paar keer in mijn oude huis geweest maar dat is totaal anders dan hier natuurlijk. Ze vond het nog mooier dan op de foto’s, zei ze me. Vooral het uitzicht maar ja, dat is dan ook wel heerlijk voor zolang het zal duren.

We hebben nog even verder gepraat en later ben ik pasta gaan koken, de saus had ik zaterdag al gemaakt, tussen het poetsen door. Dan is hij altijd nog lekkerder dan op de dag zelf. Na het eten bracht ik Chris weer naar de mobilhome en ging ik thuis opruimen en de spullen klaar zetten om weer te gaan werken maandag. Op de foto’s zie je de leuke cadeaus die ik van Chris kreeg en wat van ons bezoekje. Ja, zo’n weekend vlieg voorbij hoor, niet normaal zo snel als dat tegenwoordig lijkt te gaan.

In de 2 weken vanaf het vorige blog is wel veel gebeurd. Ik ben namelijk klaar bij de fysio nu, dat vind ik erg fijn want buiten een steeds beter lopende voet, scheelt het me ook erg veel tijd. Ik heb zelfs ondertussen weer mijn maag getest op de bacterie, of die er nog zit of niet. Dat was wel een hele klus, want ik moest daarvoor stoppen met de maagbeschermer, waardoor ik zo fijn niet meer zo’n last heb van maagpijn en het zuur en het niet kunnen eten. Om een goede test te kunnen doen, mocht ik zeker 2 weken geen maagbeschermer meer geslikt hebben. Wat een ellende zeg! Na 2 dagen begon het alweer, het zuur, maagkrampen, niet goed kunnen eten daardoor.

Dus ik werd er niet zo vrolijk van en ook dacht ik daarom ook direct dat die bacterie dan wel niet weg zou zijn. Ja, die klachten waren er toch ook weer? Maar de dokter had al gezegd, misschien is er ook iets anders aan de hand. Dus eerst die tweede test, zitten ze er nog, dan een zwaardere kuur. Oeps. Daar zit ik niet op te wachten hoor. Maar zijn ze weg, gaan we even kijken hoe het gaat op de maagbeschermers en of we nog wat dingen moeten onderzoeken.

Vrijdag zag ik een mail van het gezondheidsplatform of zoiets binnenkomen. Alles kan digitaal tegenwoordig dus de uitslag van je onderzoek ook. En ik klikte hem vandaag pas open, verwachtend dat de test positief zou zijn op het vinden van de helicobacter pylori maar nee, joepie, hij was negatief! Daar ben ik al heel erg blij om, maar toch waren die klachten niet weg. Ik zal nog wel van de dokter horen, die bellen je dan zelf op. En dan zullen we wat af gaan spreken over wat er nog te doen valt.

Dan heb ik ook donderdag weer mijn 3 maandengesprek gehad, die net zo positief en enthousiast ging als de keer ervoor. Alleen maar gunstig natuurlijk voor de verlenging van mijn contract, iets dat ik rond december wel zal horen of zo. Het ging bijna mis. De vorige afspraak was verzet omdat 1 van mijn leidinggevenden ziek was en ze doen deze gesprekken altijd samen. Dus toen had Felix hem verzet naar deze donderdag maar toen zei ik gelijk tegen hem, dat ik dan naar de fysio zou zijn voor de laatste keer. Hij zat toevallig naast me en zou hem gaan verzetten nog. Maar dat was hij vergeten.

Kan gebeuren natuurlijk. Ik liep nog op de galerij toen ik een appje ontving van Sue; ‘waar ben je nou?!’ Eh, ik loop buiten en stap net binnen, ik kom van de fysio toch? Oh ja, dat is waar maar je had ook je 3 maanden gesprek. Nee, dat zou verzet worden daardoor. Of ik nu dan toch kon? Ja natuurlijk, ik ben er nu toch. Mijn laptop stond nog aan omdat ik nog verder zou gaan werken. Dus toch mijn gesprek gehad. Niet dat ik me had willen voorbereiden of zo hoor. Wel nee. Ik weet dat ik mijn werk goed doe, ik vind het ook echt leuk om te doen. Ik ga echt met plezier naar mijn werk, meer dan ooit.

Dus ja, dit wil ik echt wel gaan doen tot ik niet meer mág werken. En bovendien heb ik tegenwoordig ook nog eens de woensdag vrij. En daar ben ik me toch blij mee! Ik merkte wel dat het best zwaar is voor mijn ouwe lijf, om die 3 dagen achter elkaar te werken. Het is dat het werk voor mij zo leuk is, maar op vrijdagavond lig ik altijd halfdood op de bank. Of beter, ik lag halfdood op de bank. Nu nog maar een kwart. Geintje hoor, het is wel een hele week natuurlijk, want ik werk lange dagen en in 4 dagen toch fulltime voor normaal de uren van 5 dagen.

Maar nu heb ik het heerlijk verdeeld over de week. Lekker  daagjes werken,   en dan een dagje vrij, wat stofzuigen en boodschapjes halen, lekker uitrusten of nageltjes laten doen of zo. Dan weer 2 daagjes werken en dan is het heerlijk weekend, huis schoonmaken, vrienden mailen en genieten van alles. Ik geniet dan ook echt. Ja, natuurlijk zit er dat grote verdriet, dat af en toe ligt te loeren tot ik er niet op bedacht ben om dat toe te slaan. Maar dat duw ik dan zo snel mogelijk weer weg. Klaar mee.

Het is gegaan zoals het hoort te gaan, want er zal altijd gebeuren wat moet gebeuren. De paar mensen die ik nu om me heen heb, zijn dan ook de echte goeden. Niet meer dat nep gedoe, daar kan ik echt niet meer tegen. Dan ben ik nog liever totaal alleen. Maar dat hoeft niet want ik heb een paar mooie mensen om me heen verzameld. Sommigen dichtbij, anderen wat verder van me vandaan wonend maar toch, met alleen een diep en mooi contact. En ook daar geniet ik van.

En dan was degene jarig die mijn tweelingziel is, waar mijn eerste boek over zal gaan. Een boek dat al bijna 2 jaar half af is maar waarvoor ik de tijd niet echt meer lijk te krijgen. Toch komt het er een keer van, dan is het af. En ook daar komt de tekst in, die ik de 22^e op mijn Facebook profiel zette, gewoon omdat het zo mooi en zo waar is. Want echt houden van is ook totale vrijheid geven. Omdat het gewoon nodig is om af te maken wat afgemaakt moet worden, omdat het dan pas daarna tijd wordt om samen verder te gaan. Dat duurt gewoon nog wel even.

Zo’n grote kosmische liefde krijg je niet zomaar, die moet je verdienen. Alles goed maken wat je goed hoort te maken en als alles goed gedaan is, dan pas mag je samen verder. Dat hoeft niet op deze wereld te zijn hoor, dat kan boven ook. Veel vaker boven juist dan hier. Hier komt het haast niet voor. Nou ja, hoe het precies zit, dat vertel ik dus in mijn boek. Maar dan moet je nog heel even geduld hebben. Maar dit is voor de ziel van mijn ziel:

Ik weet niet waar je bent op je pad, Ik heb nooit in jouw schoenen gestaan. Ik zie niet met jouw ogen. Ik weet niet wat je doel is hier in deze fase van je evolutie, maar ik voel me gezegend dat ik je heb gekend want je was niet toevallig in mijn leven. Jij bent mijn leraar en ik hoop dat je van mij leert. Ik bid dat ik eerbied voor je toon. Ik bid dat ik je niet veroordeel. Ik wil je laten zijn wie je bent, wie je droomt te zijn. Ik zal gewoon hier zijn en hopen dat je zult groeien. En de dag komt zeker wanneer we zullen weten  waarom onze paden deze weg kruisten en tot dan, wees wie je moet zijn...

Bron is mij onbekend en hier volgt de Engelse versie: I don't know where you are on your path, I have never stood in your shoes I do not see with your eyes. I do not know what your purpose is here in this stage of your evolution, but I feel blessed to have known you as you were not in my life by chance you are my teacher as I hope you learn from me. I pray I show reverence to you. I pray not to judge you. I wish to let you be who you are, who you dream of being. I will just be here and hope you'll grow And the day will come for sure when we will know why our paths crossed this way and until then, be who you must be...

Wat bij je hoort komt bij je terug. Dat hebben Sunshine en ik wel bewezen samen… Het komt niet goed, nee, het IS goed!