Vorige week heb ik geen blog geschreven, want ik had vakantie. Ik dacht, dat merkt iedereen vanzelf wel. Ik weet dat er nog veel mensen meelezen, dat kan ik zien aan het aantal bezoeken die mijn website krijgt. Op hoogtepunten, met andere woorden als er veel drama was op dat moment, had ik wel van15 tot 25.000 lezers in de week. Later zakte dat wat af maar het waren er altijd nog zo tussen de 7 en 14.000 per week. En nu ben ik ergens in maart terug gegaan tot nog maar 1 x per week in plaats van elke dag, maar het blijven er minstens 7.000 tot nog veel meer.

Dat vind ik wel apart eigenlijk en ik heb er geen echte verklaring voor. Daar kan ik dan over na gaan zitten denken, hoe zoiets zou kunnen maar ja, hoe ik ook gedacht heb, ik kom er niet achter. En eerlijk gezegd, lekker belangrijk! Ik wil nou eenmaal alles weten altijd. En toch ben ik niet nieuwsgierig, dat is iets heel anders. Het echt willen weten hoe iets zit, dat heb ik nou eenmaal in me. Ik ben dan ook een echte denker en al helemaal nadat ik de boeken van Jozef Rulof vond. Die geven je nou eens echt stof tot nadenken.

Al was het voor mij een groot feest van herkenning en ook, eindelijk, bevestiging van alles wat er bij mij van binnen al zat aan kennis, maar waar ik het nooit over had omdat er anders mensen zouden zijn die me dan voor gek zouden verklaren. Want je kan dat wel voelen maar waar baseer je zulke kennis dan wel niet op? En daar vond ik opeens al die kennis uitgeschreven in boeken die bijna 100 jaar geleden geschreven zijn. Wie had dat kunnen denken? Ik niet hoor, al zocht ik er, soms bewust, soms onbewust, altijd al naar.

Vanaf die tijd heb ik de boel ook omgegooid. Dan verklaren ze me maar voor gek. Ik ga altijd voor de waarheid, nu en over dit dan ook maar gelijk. Ja toch? Ik heb nu in elk geval iets waar ik naar kan verwijzen om te laten zien dat ik niet zomaar iets verzin. Zo voelde dat vroeger dan wel eens. Want ja, waar komt dat vandaan? Nu weet ik hoe het zit, want ik droeg het al in me mee. En het kwam zo af en toe een boven. En nu wil het niet meer naar onderen toe en dat hoeft ook niet

Ik ga niet lopen prediken maar ik antwoord wel naar eer en geweten als mensen me erom vragen of als het eens ter sprake komt. Dan zie ik ze heus wel kijken en sommigen nog net niet het vingertje naar het voorhoofd brengen maar dat boeit me niet meer. Ik denk dan, ik spreek je boven nog wel een keer. Net als leugens en bedrog, alles komt altijd toch al uit. Dus waarom zou je jezelf zoveel kwaad doen, want goedmaken moet ook nog. Nee, laat maar. Ik doe liever alleen het goede alleen tja, dat is niet zo makkelijk als het lijkt.

Gelukkig zijn er geen fouten, alleen lessen. Dus ik mag gerust op mijn bakkes gaan en dat doe ik dan ook met zeer grote regelmaat. Net als de rest van de wereldbevolking want we zijn allemaal nog maar Aardse kneusjes. En dat geeft niet, komt allemaal in orde.

Hoe ouder je wordt, hoe relaxter je ook in het leven staat. Ja, de drama’s die geweest zijn, die doen me nog wel eens pijn. Vooral de laatste zal de rest van mijn leven blijven steken. Maar ook dat geeft niet. Ik hoef dat ook niet weg te stoppen want ik leer er enorm van. En ik heb sowieso erg veel geleerd maar er is altijd nog veel meer te leren. Zo heb ik in mijn leven wel geleerd dat nooit iedereen je aardig zal vinden, hoe goed je het ook bedoelt of hoe lief je er ook tegen doet. Dat is een gegeven.

Zelfs iemand als Chantal Jansen, die ik zelf een erg leuk iemand vind, zal haters hebben. Je zou het bijna niet kunnen denken maar zo is het wel. Trok ik me dat vroeger aan, dan heb ik dat wel afgeleerd. Want ik weet ook dat het niet altijd aan mij ligt. In sommige gevallen misschien wel, in andere zeker weer niet. Het is zonde van je tijd als je dat wilt uitzoeken, daar is het namelijk niet belangrijk genoeg voor. Toch, vooral als het voor mijn gevoel onrechtvaardig was, of onterecht, dan kon ik me daar best druk over maken. Dan voelde het echt kwetsend.

Ook daar heb ik over geleerd natuurlijk. Vooral door de boeken ook, onrecht bestaat namelijk niet. Je zal er of lering uit moeten trekken, of het is het terug betalen van je oorzaak en gevolg. Als er iemand jou pijn doet, geestelijk en/of lichamelijk, dan is dat namelijk gedrag van jezelf, dat je nu ook te voelen krijgt, hoe dat toen, in een ander levens meestal, voor diegene voelde waarbij jij dat deed. Zo leer je hoe iets voelt en leer je daardoor af het nog eens te doen. Je kan je wel voorstellen dat zoiets niet altijd in 1 lesje geleerd is. Een slechte eigenschap afleggen kan wel eens tot 7 levens in beslag nemen. Ik bedoel maar.

Ondanks al deze kennis, kan ik me toch wel heel erg aantrekken nog steeds, als anderen lelijk doen, of stiekem zijn achter je rug en roddelen. En dan bedoel ik het gemene roddelen, iemand naar beneden halen. Dat is nog heel wat anders dan het over iemand hebben. Ik denk dat iedereen wel kan bedenken waar dat in verschilt. Ik kom vaak quotes of dat soort dingen tegen, die me daarbij helpen. Of om het in een ander perspectief te bekijken en dat vind ik altijd erg fijn. En ik deel zulke dingen dan ook.

Vorige keer kwam ik de volgende quote tegen; “Als je bereid bent om andermans gedrag tegenover jou te zien als een reflectie van hun relatie met zichzelf in plaats van commentaar op jouw waarde als persoon, dan zal je hier na verloop van tijd totaal niet meer op reageren.” - Yogi Bhajan Nou dank je wel Yogi, daar kan ik dus echt wel wat mee. Wat het niet makkelijker maakt om het ook zo te zien natuurlijk. Je kan het leren en in elk geval elke keer weer proberen toe te passen.

Ik voelde dan ook direct, dat dit klopt! Het verklaart weer veel. En bovendien, dan kan je het gekwetst voelen erdoor ook lekker loslaten. Hoe mooi is dat! Als jij dus iets in alle liefde of liefheid, of nou ja, in elk geval in goedheid bedoelt, en iemand doet alsnog lelijk tegen of over jou, dan kan het wel eens daaraan liggen. Dat het niet is door jou of om jou, maar om wie zij zelf eigenlijk zijn. Ze kunnen jou ook niet naar beneden halen, tenzij je dat toestaat! Alleen vond ik deze quote me net dat beetje extra geven, om het ook anders te zien.

Ik heb wel vaker verteld hier, als er ergens iets mis gaat, dan kijk ik altijd als eerste naar mezelf. Waar deed ik iets fout of waar zit ik verkeerd. En als ik er dan niet uitkom, niet vind wat ik fout gedaan kon hebben en dus geen verklaring vind voor de ander zijn gedrag, dan kon ik daar wel eens veel te veel aandacht aan besteden. Hoe meer ik zocht naar een antwoord, hoe minder ik ervan snapte zeg maar. Dus zonde van mijn tijd en ook helemaal niet nodig. Als ik het nu kan zien als gedrag dat over hen spreekt en niet over mij, dan ben ik eruit. Ik ben er dus nu achter dat ik het niet altijd bij mezelf hoef te zoeken. Ik ben niet de enige die fouten maakt natuurlijk. Had ik kunnen weten maar soms heb je gewoon een zetje nodig! En daarom kwam Yogi even langs. Thanks!

En, geloof het of niet, niet veel later kwam daar op vrijdag de gebruikelijke ‘Vertellis’ mail en wat staat daarin? Het volgende: We zijn allemaal mens, en we hebben ons er allemaal wel eens schuldig aan gemaakt: andermans gedrag of woorden persoonlijk opvatten, ook al hebben ze eigenlijk helemaal niets met ons te maken.  Als we leren om het gedrag van anderen te zien als een reflectie van henzelf, vriendelijkheid en medeleven tonen en tegelijkertijd onze eigen grenzen stellen en onze eigen waarden naleven, dan kan dat niet alleen onze relatie met andere mensen transformeren, maar ook onze relatie met onszelf.

Hoe bedoel je ‘toeval bestaat niet’. Ja toch? Echt bijzonder weer, hoe dat altijd gaat bij mij. En waarschijnlijk ook bij net zovele anderen hoor. Ik ben vast geen uitzondering, maar ik zie zulke dingen dan ook altijd. Er zat nog een ‘Vertellis-vraag’ bij ook, namelijk; Is er een situatie waarin jij je voelt alsof je het niet kan laten om te reageren op hoe een ander zich tegenover jou gedraagt? En daar kan ik echt urenlang op gaan antwoorden, want ik hou zeker mijn mond niet meer, zoals vroeger wel altijd. Maar het is niet altijd handig en dat moet ik nog wat beter leren inschatten. Alles waar té voor staat, zelfs té eerlijk, is niet goed. Behalve tevreden dan, maar daar staat het niet voor maar het zit eraan vast.

Ik ben mijn vakantie dus heerlijk begonnen, met een weekend lang uitrusten. Heerlijk was dat. Een beetje mijn huis gedaan, dat dan weer wel. Maar ja, van een schoon huis kan ik ook erg genieten. Vandaar dat ik dat ook meetel. Op zaterdag ben ik heerlijk een stuk gaan fietsen. Naar landgoed de Tempel. Echt mooi daar en heerlijk wandelen in de schaduw tussen de bomen. Heerlijk om te doen. Ik ben nog een eng bruggetje over gegaan en ook al was het niet zo heel erg slecht te doen, er gebeurt psychologisch iets met je waardoor je gaat trillen als een rietje en je gaat wankelen.

Vroeger zou dat me niet gebeurd zijn hoor, toen was ik iets meer onverschrokken. Nu word je ouder en zie je overal gevaar in en heb je het besef, kan ik er in mijn eentje wel uitklimmen? En ja, dan word je opeens bang, als je halverwege op de ijzeren voetstapjes staat, om te vallen en daardoor gebeurt dat dan ook bijna. Ach ja.. Ouwe doos hield het gelukkig nog wel droog. Poe hee, want een excitement! Dat krijg je op mijn leeftijd gewoon.

De zondag veel in huis gedaan en de maandag heerlijk naar Den Haag gereden. Daar even koffie gedronken in Petra’s huisje, waar ze weer opnieuw aan het intrekken is. Haar wat stylingtips gegeven, dat kan ik wel, huizen inrichten op praktische oplossingen bedenken. Daarna zijn we heerlijk naar Scheveningen gegaan. Daar hebben we een strandwandeling gemaakt, er waren veel kwallen, ook uit de zee. Daarna hebben we naar een eettentje moeten zoeken om te gaan lunchen maar dan wel een beetje normale kost.

Echt hoor, wat er tegenwoordig al niet bij een gewone strandtent op het menu staat. Ik wil niet moeilijk doen maar eh, less is soms toch echt wel more hoor. Petra wilde ook gewoon een salade en een frietje maar dat kregen we niet direct voor elkaar. De koffie en pistache crumble op een bedje van weet ik veel hebben we met alle liefde voor de volgende gelaten.

Dan ben ik op de dinsdag heerlijk weer een stukje gaan fietsen, naar de Overschiese plassen. Wat een prachtig mooi natuurgebied heb je daar toch. Op echt nog geen 10 minuten fietsen! Daar heb ik heerlijk rond gelopen en genoten van de mooie uitzichten en plassen, bloemen en vlindertjes. Ik kreeg opeens een berichtje van een tante van mij, tante Jo. Een echte lieverd waar ik dol op ben, op haar en op ome Cor. Die eigenlijk een broer van mijn oma is, maar net zo oud is als mijn oma’s kinderen. Een nakomertje dus, die tussen de kinderen van zijn zussen is opgegroeid.

Zij hebben samen 3 zoons en nu stuurde mijn tante dat ze haar zoon John overleden had gevonden in zijn huis. En ja, dat gaat je dan even niet in je koude kleren zitten. Wat vreselijk voor haar en mijn oom, dat ze dit op hun leeftijd nog moeten dragen ook. En ook al weet ik wat de boeken zeggen, want voor degene die overgaat is het feest, het verdriet is toch voor de achterblijvers. En geloof me, ik spreek uit ervaring, er is niets meer pijnlijk dan je kind te moeten verliezen. Ongeacht op welke manier dan ook. En de dood lijkt zo definitief maar dat is het niet. Vrijdag moet ik dus naar Hofwijk, om ze in elk geval proberen wat kracht te geven.

De donderdag ben ik een stuk gaan fietsen met Jolanda, die had gezien dat ik volop aan het rondtoeren was op Facebook. En gezellig gingen we met zijn tweeën op pad. Ik had Truus van Google aanstaan, maar die heeft ons uiteindelijk totaal verkeerd gestuurd en het was echt vreselijk heet ook. Fietsen maakt dat altijd minder erg hoor, maar ik voelde de zon op een gegeven moment wel erg branden en we waren nog niet op bestemming. Dus zijn we maar weer omgekeerd. Wel hebben we langs hele stukken weiland gefietst, langs het vliegveld en we waren al bijna bij de Ackerdijkse plassen.

Daar gaan we een volgende keer wel weer heen dan. Omdat ik het even zwaar had in die hitte,  hebben we van fiets geruild. Jo heeft namelijk een elektrische. Ik heb altijd gedacht dat ik zoiets niet wilde hebben maar eh, ik ben om! Nu moet ik wel gaan sparen, want ik wil in elk geval voor het voorjaar zo’n fiets hebben. En die zijn niet goedkoop! Maar oh wat een heerlijkheid om zo te kunnen fietsen. Je trapt toch echt wel zelf hoor, maar bij heuveltjes op, of bij tegenwind, heb je daar totaal geen last van! Ja, zo zou ik elke dag wel op de fiets naar de zaak gaan zeg!

Alleen bij regen niet, dan ga ik met de auto. Ik heb teveel jaren alles op de fiets gedaan, daar heb ik geen zin meer in. En soms heb je gewoon een auto nodig. Nee, ik wil de fiets er gewoon bij. Ik woon in een schitterende omgeving om te fietsen op vrije dagen ook, en ik kan er zo mee naar mijn werk. Ik fiets graag ook, alleen heb ik geen zin meer in te grote inspanning. Dus eerst even sparen zoveel mogelijk en dan kijken wat ik op de kop kan tikken. Misschien wel 2^e hands of zo?

De rest van de donderdag was ik out, en in de avond voelde ik het goed branden. Ik moest later zelfs mijn ketting afdoen want dat jeukte als een gek! De vrijdag rustig aangekleed en bij negenen naar Hofwijk. Hou ouder je wordt, hoe meer begrafenissen je gaat meemaken. Alleen is het meestal niet iemand die jonger is dan jij. En nu wel. Kijk, voor hem is het geweldig hoor. Er is geen dood, alleen maar hoger gaan. Dat is voor degene die gaat geweldig, ik weet waar ze heen gaan en dat is sowieso altijd hoger dan hier. Zoals ik erachter kwam, toen mijn moeder ging, het weten over hoe en wat er na het overgaan is, haalt het verdriet niet weg bij de achterblijvers. En zeker als je een kind moet wegbrengen, zoals hun nu. Ook al is dat kind 58, dan is het nog altijd je kind. Ik wist hoe zwaar het voor hen zou moeten zijn. Zo’n verdriet is erg groot.

Dat is het punt. En de meeste mensen weten niet eens echt hoe het zit, voor hen is het nog verdrietiger. Dus ja, fijn is anders. Ik kan altijd veel hebben maar het verdriet van anderen zien, dat raakt mij altijd heel erg. En dus stroomden de tranen over mijn gezicht. Mijn moeders ‘nichie’ zat naast me, en gaf me een zakdoekje. Ook zo raar aan begrafenissen, je ziet dan altijd veel familie terug, die je soms in geen jaren gezien hebt. Want vaak groeien hele groepen uit elkaar, waar weer andere groepen naar elkaar toe groeien.

Ik heb mijn tante en oom een dikke knuffel gegeven, en ben er toch wel de rest van de dag mee bezig geweest. Op de terugweg wilde ik nog even niet naar huis en ben ik even langs de Gamma gereden, waar ik hoeklatjes heb gekocht. Ik had er 3 staan nog maar dat was lang niet genoeg. Dus ik heb er nog 5 bij gekocht. Om 1 van de klusjes te gaan doen die voor deze vakantie op mijn ‘to do’ lijstje stonden. Hoeklatjes om de keukendeurtjes en -laatjes maken. Dat heb ik dan ook op zaterdag gedaan.

Wat een takkenwerk zeg! Jeetje, als ik dat had geweten had ik het verspreid of zo. Maar ik had een nieuw zaagje en zelfs een verstekschaar gekocht, nu moest ik het maar eens doen. Ik ben s morgens om 8 uur of zo begonnen en in de avond was ik pas klaar. Ja, tussendoor wel ook andere dingen gedaan hoor, dus ik moet al die uren niet alleen op die latjes gooien. Maar het was zo’n takkenwerk, dat ik er elke paar uur echt even mee moest stoppen. Toch wilde ik het nu in ene keer afmaken. Ik weet nu namelijk wat een vervelend werk het is, en dan gaat het te lang duren voor ik het dan weer af ga maken. Dan maar die pleister er in ene keer afrukken en korte pijn in plaats van lange.

De zondag besloot ik het huis nog even zo te laten. Want ik had de maandag nog. Ik ging lekker pyjama dag houden, dat doe ik wel vaker op zondag. En toen appte ik nog een link van een filmpje over de sferen naar tante Jo. Ik had haar zaterdag ook al wat tekst uit de boeken gestuurd. Om haar te helpen en te laten weten, met John zit het wel goed. Jij moet hier ook doorheen en daar kan je vast wel wat hulp bij gebruiken. Ik kan me haar verdriet zo goed invoelen. Ik voelde gewoon dat ze dat nodig had. En toen ik haar het filmpje had gestuurd, vroeg ze of ze even langs kon komen.

Mijn tante is ook gevoelig en ze weet ook wel dat er meer is boven. Zij is net als ik zo’n beetje, grote mond en erg klein hartje. Ze zegt altijd eerlijk wat ze vindt en dat vindt niet iedereen leuk, dat weet ik maar al te goed. Ik ben echt dol op haar en ome Cor, altijd al geweest, ook toen ik een klein meisje was. Ze weet dat ze met mij over zulke dingen kan praten, over de sferen boven en dat soort dingen.

Dus ben ik blij dat ik dat in elk geval voor haar kan doen. Wij weten gewoon hoe het zit en ik kan haar nog veel informatie geven, waar zij weer kracht uit kan halen. En al was het alleen maar daarom, ben ik al blij dat ik de boeken gevonden heb. Wat een rijkdom zijn die in mijn leven, wat een kracht haal ik daar uit en wat een kracht kan je er door doorgeven. En als er eentje is die dat verdient, dat is het mijn lieve tante wel. En ooit, dan sluit ze haar zoon weer in haar armen, wat een groots en liefdevol moment zal dat zijn! Wat een troost is het om dat voor 100% zeker te mogen weten…

Ik las laatst, bij PeeT Gizeh, een prachtige tekst, in het Engels dan wel, die ik heel erg treffend vond. Ik ervaar dat zelf ook zo. Het kost wel je bloed en tranen maar dan heb je ook wat! Want middenin de haat, vond ik van binnen bij mezelf een onoverwinnelijke liefde. Middenin de tranen, vond ik in mezelf een onoverwinnelijke glimlach. Middenin de chaos vond ik in mezelf een onoverwinnelijke kalmte. En ik realiseerde me, door dat alles heen, dat ik middenin de winter, in mezelf een onoverwinnelijke lente vond. En dat maakte me gelukkig. Want het zegt me dat ondanks wat er ook gebeurt, hoe de wereld ook tegen me duwt, binnen in mezelf is er iets sterkers, iets groters en dat duwt net zo hard terug! En het allermooiste is, dat zit er bij iedereen en je hoeft er maar naar te zoeken…