Er is weer eens iets raars met mij aan de been. Veel van mijn oud collega’s en ook vrienden en familie weten nog wel dat gedoe rond mijn beenoperatie de dag voor kerst in 2014. Ik had ergens in november dat jaar ervoor, in 2013 dus, tijdens het boodschappen halen, een soort van whiplash in mijn enkel gevoeld. Ik ben niet kleinzerig maar dit deed zo’n zeer, dat het me de adem benam. Maar na even door gehinkeld te hebben, begon ik toch voorzichtig te lopen en dat ging wonder boven wonder. Ik voelde wel, kalm aan maar waar het zat en wat het kon zijn, geen idee.

We zijn toen met de tram weer terug gegaan en het laatste stukje lopen ging best wel weer. Toch voelde ik dat het niet goed zat, al kon ik niet precies zeggen wat er nou was. Dat het niet goed zat, was te zien aan de enkel die behoorlijk dik was geworden en ook bleef. Uiteindelijk, na een week of 2, toch maar naar de huisarts. Ik ga dan ook meestal pas als er lichaamsdelen afvallen of zo. Beetje dom wel maar dat komt door die hoge pijngrens ben ik bang. Bovendien heb ik altijd zoiets van, dat gaat vast wel over vanzelf.

Ik legde uit wat er gebeurd was en in welke omstandigheden en de dokter zei dat het dan wel een ontstoken achillespees zou zijn. Ik moest er zo min mogelijk op lopen, rust met voetje omhoog en naar de fysio. Geen hakken was toen voor mij zowat hetzelfde als een half doodvonnis. Maar ja, ik voelde ook wel dat dit niet ging.

Alleen het ging niet over, het ging niet weg. De enkel bleef dik en ik kreeg steeds meer pijn bij het lopen. Vooral onder mijn hiel, als ik maar een klein beetje had bewogen. Dat is al helemaal niet prettig en dus maar weer terug naar de huisarts. Die snapte het ook niet, zelfs met medicatie was het niet weg te krijgen. En vooral toen het wat warmer werd, zwol die enkel op tot reusachtige proporties. Probeer maar eens een afspraak te krijgen in het Erasmus, voor van alles zijn er wachtlijsten. Ook bij de orthopeed. Ik kon in juli ergens terecht.

Ook de orthopeed bleef bij mijn achillespees hangen. Ik moest röntgenfoto’s laten maken. Niks op te zien. Dan maar een MRI. Ook niks op te zien. Misschien wel een teken van hielspoor, wat de pijn in mijn hiel zou kunnen verklaren. Een echo dan maar. Ook niks op te zien. Ja, helaas niets te vinden. Ik had ondertussen al een paar weken een soort uitstulping gezien op mijn been, iets boven mijn enkel aan de buitenkant van mijn linkerbeen. Ik wees de orthopeed erop. En dit dan? Dat hoort er toch niet? Dat heb ik ook nooit gehad trouwens. Ja, dat vond hij dan ook wel weer raar.

Dan toch maar weer een gerichte echo, nu op die specifieke plek. Maar hoe ze ook stonden te duwen daar, ze zagen niets. Ze wilden me alweer wegsturen maar ik weigerde en liet ze de uitstulpingen zien. Ja, daar moet iets zitten, dat is wel duidelijk. Een collega radioloog er maar bij gehaald. Ook hij zag niets op de echo maar wel aan mijn been. Uiteindelijk zijn ze het hoofd cardiologie maar gaan halen. We zitten ondertussen wel ergens in oktober hè. Ik loop al bijna een jaar met behoorlijk veel pijn ondertussen. Ik denk als mensen met een minder hoge pijngrens dit zouden hebben gehad, dat die al lang niet meer hadden gelopen.

Hoofd radiologie komt binnen en wil het hele verhaal nog eens horen. Dan onderzoekt hij langdurig de uitstulping op mijn been. Het is zacht en het beweegt en dat doet geen pijn maar ik word er een beetje ‘onwel’ van als het gebeurt. “Strek je voet eens zover mogelijk”, zegt hij. Ik luister braaf. Ook moet ik dan weer mijn tenen zo dicht mogelijk naar boven trekken. Dit moet ik continu herhalen en hij ziet dan de ‘bobbel’ ook bewegen. Dáár wil hij nu een echo van maken! Na een tijdje het tenengebeuren herhaald te hebben, roept hij uit “Jaaaa! Daar, kijk, daar zit het!”

Allemaal drommen ze om hem heen bij het schermpje en van hem mag ik gelukkig zelf ook kijken. Ik heb een hernia van de grote kuitspier. Aangezien je kuitspier zorgt voor de vochtafdrijving uit je benen, heb ik zo’n bizar dikke enkel. De pijn onder mijn hiel komt omdat de grote kuitspier doorloopt tot onder je hiel. En ja, hij is stuk. Want een hernia wil zeggen, dat de spier gescheurd is, en die uitstulping die ik op mijn been zie, komt van de binnenkant van de spier, die naar buiten toe is gekropen. Hij begrijpt niet eens dat ik nog rondloop. Ja, ik nu ook niet. Ja, dat doet zeer, en nee, ik ben niet zo snel met opgeven. Stom natuurlijk, maar ja, ik accepteer nare situaties en probeer ergens mee te leren leven.

Ja, ik weet het, dat moet ik ook afleren. Maar dat is niet zo makkelijk, omdat dit voor mij zo normaal is, dat het automatisme is geworden. In elk geval, ik moet geopereerd worden. En wel zo snel mogelijk want ik loop er al een jaar mee rond nu. Eerst moet je van alles testen, je bloed prikken en weet ik het allemaal voor de anesthesist. En nog een gedoe ook want ik mocht niet blijven voor een nacht. Maar er moet wel iemand bij je slapen. Nu was mijn moeder toen al niet zo goed ter been meer, dat ze bij mij die trappen op kon. Alleen met grote uitzondering. En de rest van mijn familie, die zijn niet zo van dit soort dingen. Ik vond het al prima. Ik mocht blijven in het ziekenhuis maar dan kostte het 6000 euro. Idioten. Ik slaap wel alleen, ga ik dood dan ga ik dood. Daar ben ik toch niet bang voor. Als het je tijd is, kan er een hele volksstam bij je verblijven, dood ga je dan toch.  

Uiteindelijk, omdat ze zich niet achteraf schuldig wilde voelen als ik het loodje zou leggen, bleef mijn dochter dan wel een nachtje slapen. Oké ook goed. Op 24 december werd ik geopereerd en ik mocht er absoluut geen gewicht op zetten, op zijn allerminst voor 6 tot 8 weken niet. Geen grammetje. Want wat doen ze nou bij zo’n operatie? Ze maken een kleine incisie en daaruit trekken ze je hele kuitspier. Die snijden ze van onder tot boven open en dan proppen ze hem weer terug. De bedoeling is dan, dat die hele spier weer heelt, en ook het stukje dat stuk was en waar de binnenkant door naar buiten kwam. En daar kan je dan geen gewicht opzetten want anders scheurt de hele boel weer.

Ik heb nergens angst voor en dus zat ik een kwartier na de operatie al aan de koffie met brood en kaas. Ik stierf van de honger. Ik werd opgehaald en het was al een kunst om al die trappen op te moeten. Op mijn billen dus, en met mijn goede been afzetten en op mijn handen me opdrukken. Ik was kapot toen ik eindelijk boven was. Die nacht heb ik goed geslapen en mijn dochter totaal niet. En die ging in de ochtend weer naar huis. Het was kerst. Die avond zouden ze, samen met vrienden, bij mij kerst vieren. Ik hoefde niets te doen, alleen te eten.

Het was hartstikke gezellig, zie ik aan de foto’s maar gek genoeg weet ik er niet veel meer van. Als je dus elke keer moet opstaan met alleen je ene been, dan gaat die na een aantal keren totaal verzuren. En dan kan je bijna helemaal niet meer opstaan. Mijn moeder liet haar rollator brengen, ik had bij de thuiszorg krukken gekocht, want dat was goedkoper dan ze huren. Met die rollator kon ik redelijk opstaan. Ik had een bureaustoel waarop ik door het huis reed en naar het toilet en zo. Maar eten klaarmaken ging niet. Je kan namelijk niet op 1 been continu huppen. Zeker niet als het al zo verzuurd is door het opstaan.

En dus liet ik de AH komen, en die brengen het tot in de keuken. En dan liet ik het op de aanrecht gooien, en nam ik verkeerd eten, kant en klaar. Want ja, niemand kwam om eten te brengen. Zelfs met de 2e  kerstdag was het een rare toestand. Toen werd er wel chinees gebracht. Maar dat werd in de keuken gezet en toen iedereen, met de gelukkig door mij van te voren al gekochte en ingepakte cadeaus vertrok richting mijn moeder, zat ik daar. Eten in de keuken en vuile glazen e.d. op de tafel. En ik dacht dus dat ze me kwamen helpen. Verkeerd gedacht. Op de een of andere manier, kwam er bij niemand binnen dat ik een behoorlijk heftige operatie had gehad. Dus maar op mijn kantoorstoel naar de keuken en proberen er wat van op te warmen. Alleen op maar 1 been, is dat dus echt heel lastig.

Ik heb op dat vlak dan ook behoorlijk afgezien. En omdat er weinig hulp was, ben ik er maar op gaan staan zo af en toe. En voortaan deed ik tegen iedereen maar of het prima ging. Ja, wat moet je anders? Als niemand het ziet en als er gewoon niemand komt? Dus ging ik al snel zelf maar stofzuigen en stoffen. Wel proberend zo min mogelijk op het been te rusten, ik deed mijn best. Af en toe werd er een boodschapje voor me gehaald wat niet bij de AH besteld kon worden. Vaak ook onder enorm gemopper hoe vervelend het wel niet was om dan naar 3 winkels te moeten. Ja, goh, ik wou dat ik naar 3 winkels had gekund. Je probeert in elk geval maar zo min mogelijk te vragen want je voelt je echt een onmens. In elk geval zo’n engerd dat niemand iets voor je wil doen. Ach, wat moet ik een rotzak geweest zijn in vorige levens zeg!

Maar door al dat gedoe is het been wel gaan ontsteken, in totaal 3 keer en dus duurde het daarom nog veel langer voor het eindelijk een beetje belastbaar werd. Half 2015 kon ik eindelijk weer zonder krukken vooruit. En nog altijd bleef die kuit veel dikker, dat merk je aan laarzen vooral. Al leek de enkel wel te slinken. Alleen door al dat bank hangen en praktisch niet meer bewegen was ik veel aangekomen. En ik heb dat ook al door de stress en omdat ik niet kon koken maar wel een zak chips open maken, hielp dat ook een aardig handje mee. En ik was zo ontzettend moe ook, dat leek alleen maar erger te worden. Wat ik niet wist toen, maar wat achteraf veel verklaarde, was dat ik toen al met een burn out liep.

Maar ja, net als met de rest, ik ga gewoon door, hoe zwaar ik het ook vind. Zo ontzettend stom is dat, eerlijk gezegd. Ook waren al die enorm heftige gebeurtenissen, die achter elkaar door kwamen, geen hulp om er beter van te worden. De moord op mijn nichtje, de dood van mijn ex, waardoor mijn dochter instortte zowat. Dan krijgt je moeder de diagnose alvleesklierkanker en dat weet je het al, die is binnen 2 jaar weg. En als klap op de vuurpijl het weglopen en de traumatische gebeurtenissen daarna van Sunshine en een moeder die alsmaar zieker werd. Chemo’s waar ik mee naartoe moest, en alles tussendoor in een baan met continu diensten en die zo enorm belastend was, dat ze bij andere bedrijven voor 1 van mij er 5 hadden.

Ik snap nu, terugkijkend, echt niet meer hoe ik het gedaan heb hoor. Niet normaal. Al gaf de prachtige tijd vlak na mijn moeders dood enorm veel kracht, enorm veel bevestiging in alles waar ik in geloofde. Maar na haar begrafenis stortte ik totaal in. En toen begon er een hele nare periode van een lijf dat niet meer deed wat ik wilde. Ik had een somatisch symptoomstoornis. Ik was de baas niet meer over mijn eigen lijf. Volgens de therapeut rijd je, als vergelijkenis dan, bij een burn out je tank leeg. Een beetje rust en even tot jezelf komen is dan voldoende om weer te herstellen. Maar dit is een graadje erger, en verschilt ook per persoon.

Ik had mijn tank al meer dan leeg gereden en functioneerde nog niet eens 25% meer op de dampen die er nog in het tankje hingen. Dat moest is weer heel langzaam aan opbouwen. Ik moest zelfs verplicht slapen overdag en elke week naar therapie, waar we op zoek gingen naar de oorzaak. En die is grotendeels door mezelf veroorzaakt omdat ik mezelf voor iedereen wegcijfer en opzij zet. En dat deed ik al vanaf ik een jaar of 50. Leer dat dan maar eens af. Al ben ik daar wel langzaam mee begonnen toen.

Heel langzaam kon ik weer wat meer. In het begin kon ik niet eens echt visite verdragen. Het ene dagje dat ik dacht dat ik wel weg kon, heb ik 2 weken lang van moeten herstellen. De kerst? Allemaal bij mij, en ik daarna 2 weken plat, al had ik niets hoeven te doen. Het was echt bizar, wat er gebeurt als je lichaam niet meer mee wil werken. Dat duurde 2 jaar voor ik weer enigszins weer mezelf een beetje mens voelde. Dan ook je baan kwijt, de WW in. Alsof het allemaal nog lang niet genoeg is. En de ellende ging maar door, pas nog uitgelegd dat het kwijtraken van mijn dochter en de manier waarop, er behoorlijk in heeft gehakt.

En pas als je het allemaal los laat, gaat het tij opeens keren. Het heeft me alleen 4 jaar in totaal gekost om het een beetje te kunnen. Maar dan heb je ook wat! Jeetje zeg, Sunshine komt opeens weer thuis, na 4 jaar en 18 dagen. Nu al weer bijna een jaar geleden. En vanaf dan is er die stijgende lijn. Leuke oude vriendinnen die weer terug komen in mijn leven. Zoals Jolanda, Marij en Sue. Het examen dat ik met vlag en wimpel haal, zelfs tijdens het verhuizen door. Maar ook mijn geweldig nieuwe huis. Niet alles is geweldig hoor, want die verhuizing daar heb ik maar een maand voor. En die moet ik grotendeels alleen doen. Ja, natuurlijk wel wat hulp gehad. Van mijn broer en schoonzus, mijn nicht, mijn neef, van Jolanda en Deborah en Marij. Maar de echt grote dingen, daar stond ik in mijn uppie voor. En ook die verhuizing hakt er behoorlijk in.

Vooral lichamelijk. Want ik sjouw wat af, alles in tassen en dan met zoveel mogelijk tassen de trappen af, inladen, weer naar boven en meer halen. Soms wiebelend topzwaar en bang dat je zal vallen. Ik heb wat af zitten huilen van de pijn en vermoeidheid ’s avonds. Oh mijn handen en mijn benen, die deden zo’n zeer. Zelfs voor mijn hoge pijngrens. Maar ja, je moest wel door want anders haal je het niet binnen een maand. Dus gewoon maar gaan.

En als je dan uiteindelijk die echte verhuizing zelf in je eentje moet doen, dan is dat best wel even een triest gevoel. Dat deed wel zeer, maar ik deed het toch maar. Marij zat al met heerlijke verse soep in het nieuwe huis. Kapot was ik. De stress van de katten vangen en halen en hoe ik alles moest regisseren daarin. Godzijdank ging dat allemaal goed. Iedereen en alles was op een gegeven moment wel over, binnen een maand. Doe het maar eens. En dan ook nog van 5 kamers en 2 zolders naar 3 kamers zonder berging of wat dan ook. Ja, er waren veel spullen weggegooid maar ook nog bizar veel over.

En dan ben je er nog niet natuurlijk. Dan moet alles een plek krijgen, en je bent alles kwijt. Waar ik verwachtte een jaar over te gaan doen, was na 2 maanden al klaar. En ik begon heerlijk te wandelen. Soms uren, vaak ook met Jolanda. Oh wat is het toch mooi wonen hier en wat zijn hier heerlijke wandelroutes. Maar mijn linkerbeen deed steeds zo’n zeer. Maar ik ben ik niet als ik dat niet gewoon negeer. En ik ga lekker door. Ik haal mijn diploma maar krijg nergens een baan als apothekersassistente omdat er wat leukers voorbij komt. Alsof het zo moet zijn, begin ik in maart in de leukste baan ooit, tot nu toe. Maar ik heb steeds minder zin in lopen, want als ik een stukje loop, kan ik bijna de hele avond niet meer uit mijn voegen komen. Door de pijn in been en hiel, links weer.

Ik vertel het tegen Jolanda ook een aantal keer, been doet zeer en ik heb zo’n pijn onder mijn hiel, als ze vraagt waarom ik niet meer zo vaak wil gaan wandelen. Ik ben zo achterlijk accepterend in pijnlijke gelegenheden, lichamelijk of geestelijk, dat er niet eens een lichtje opging. Tot ik afgelopen weekend even over mijn been wreef. Huh? Wat is dat nou? Zit er wéér zo’n bobbel op dezelfde plek als toen. Ooooooooh natuurlijk! Het kwartje met het gewicht van een baksteen valt met een klap. Nu begrijp ik die pijn in mijn hiel ook weer. Tijdens het verhuizen is het op die zwakke plek natuurlijk weer gescheurd en weer een hernia geworden! Vandaar! En ik blijf maar maanden en maanden doorlopen, tot het weer bijna niet te harden is. Jeetje zeg, leer ik het nou nooit?!!!

Ik had die pijn toch moeten herkennen? Maar ik denk dat nu de zwakke plek gewoon weer is gescheurd en ik had toen echt overal zoveel pijn, vooral mijn handen van het sjouwen, dat het gewoon niet op is gevallen bij zo’n rare als ik. Pas de laatste weken, omdat ik inderdaad graag zou willen lopen maar steeds korter uit de voeten kan, is het me op gaan vallen dat dit niet echt op gaat schieten. En het dan nog niet doorhebben hè. Hoe blond kan je zijn! En nu, sinds ik het weet, begrijp ik niet eens waarom het me niet is opgevallen.

Daar waar de kuitspier is gescheurd, daar voel ik continu mijn hartslag.  Dat wil dus zeggen dat dit voor een ander pijn zou betekenen. En in december ging ik eerst een uurtje lopen en dan boodschappen halen, voordat ik dan voelde dat ik teveel pijn had thuis. Nu kan ik niet eens meer alleen boodschappen gaan halen. Dus heb ik de dokter maar eens gebeld. Ja ja, echt waar. Ik zou normaal nog wel doorgelopen hebben hoor, maar ik heb toch wel iets geleerd. Niet veel, maar iets. En het gekke is, dat ik de dag nadat ik het echt ontdekte, in de herinneringen op Facebook opeens naar voren kreeg, dat ik 7 jaar geleden precies, naar de orthopeed ging ervoor. En wist ik veel toen, dat het nog maanden zou duren voor ik erachter kwam dat het niet mijn enkel/hiel maar kuitspier was. Met een hernia. En die heb ik nu dus weer.

De afspraak maken was al gedoe, want afgelopen week zaten ze al helemaal vol. De week erna was puzzelen, want ik wilde niet tussen 8 en 11 omdat wij dan bellen op de zaak. Maar ik zit op de receptie we hebben een belangrijke bespreking op dinsdagmiddag. Nou ja, kortom, het lukte maar niet. Dan uiteindelijk toch maar gekozen voor de dinsdagochtend. Gelijk om 8 uur op de 8^e. Dan zit ik voor 9 uur vast alweer thuis te bellen want toevallig was mijn vrije dag net veranderd. Dan ga ik pas naar de dokter, eindelijk. En dan kan ze misschien gelijk even kijken of die vinger toch niet gebroken is. Hij staat een beetje krom.

Dat was ook weer zoiets. Ik had tegen Jolanda al gezegd dat ik mijn kasten wilde gaan verzetten en zij helpt altijd waar ze kan. En ze had al direct beloofd om de 2^e pinksterdag naar mij te komen. Ik ging de zondag lekker uitgebreid mijn huis doen en ik was daar nogal vroeg mee klaar. En toen ging ik de kasten leeg halen alvast. Wat een bende maak je dan gelijk weer. Uiteindelijk was het toen nog steeds redelijk vroeg. Oké. Nu die kasten leeg zijn, kan ik ze dan zelf verzetten?

Want ik had de garderobekasten in een knik gezet, zo had ik een smal stukje naar het bureau. Maar daar had je niet echt een kamer idee, door die knik. Maar meer een kast vol spullen en plek voor het bureau. Ik ga niet zeggen hoe en wat ik allemaal niet tig keer heen en weer moest zetten, omdat ik er anders weer met een kast niet door of langs kon. Maar uiteindelijk stond het dan toch op zijn plek. Ik heb van die ladekastjes en die ene pakte ik op, het laatje een stukje open, en op de een of andere manier valt dat laatje dicht. Met die vinger er nog tussen.

Het werd echt zwart voor mijn ogen en ik ben even een uurtje op de bank gaan liggen. Zoveel pijn deed het. Maar ja, dan is het al gebeurd en dan zal je het uit moeten zitten of liggen. Ik appte Jolanda dat alles al stond maar dat ze wel gezellig een bakkie kon komen doen morgen. Ze begreep niet hoe ik dat dan gedaan had maar ja, dat begreep ik zelf ook niet. Want zelfs met die vinger moest ik toch nog door. Maar wel met een geweldig resultaat en het is nu alsof ik er een extra kamer bij heb zoals het nu staat. Heerlijk is dat. Daarna ben ik die maandag nog van die horren gaan halen en ook is alles voorzien van anti-mug geschut.  Lekker van de zomer je licht aan kunnen doen, of tv kijken in bed en toch geen mug!

Ja, tenzij ze meekomen met me via de voordeur. Maar dat lijkt me stug. Die vinger die doet nog steeds pijn hoor, jeetje. Die eerste nacht kon ik er ook niet van slapen. Bij elke beweging raakte ik wel iets met die vinger. En dat deed dan zo’n pijn dat ik wakker werd. Misschien daarom of ondanks dat, hadden de cits besloten die nacht uit te kiezen om elkaar vreselijk te pesten.  Gegil en gekrijs die hele nacht, echt, om gestoord van te worden! Ik ben er een paar keer uitgeschoten om de een of ander een hollepiep te geven. Ik raak ze niet echt hoor, dat wil ik zeker niet, maar het maakt indruk op hen en ik ben een beetje frustratie kwijt.

Ik was kapot de volgende dag. Jolanda zei me, toen ze aan de koffie zat, dat ik het moest intapen. Het topje begon al zwart te worden en de knokkel aan de voorkant was ook diep donkerblauw en groen. Ik probeerde het maar oh hemel, dat deed gemeen zeer. Gauw weer los dat spul, au! Dan ga je die dinsdag het vaccin halen en krijg in 3 dagen tijd een echte corona in het kort, met 36,9 koorts en al. Gelukkig zonder het benauwde en de rare smaken. Toen voelde ik die vinger even niet. Toen ik vrijdagavond voor het eerst een beetje verhoging nog maar had in plaats van koorts, voelde ik opeens die vinger weer pijn doen. Ik moest me daar toch om lachen! Ja hoor, echt, ik ben volgens mij goed opgeknapt. Alsof je lijf bepaalt wat je wel of niet allemaal tegelijk aan kunt. En dat herken ik sowieso. Ik weet het al, mijn lijf is een baasspeler. Na al die jaren na die zwaarste tijd in mijn burn out, heb ik nog steeds niet alles te zeggen, zoals vroeger. Dat blijkt maar weer.

En omdat alles zo heerlijk mee zit, op elk vlak, heb ik alle kasten die ik nog wilde voor in de huiskamer ook besteld. Bij Ikea, want ik hou van bouwpakketten. Vraag me niet waarom, ik vind dat leuk. En het is echt van goeie kwaliteit, als je het goed doet, zit het echt bizar knap in elkaar allemaal. Maar dit keer trap ik niet in mijn eigen gedoe. Ik laat het bezorgen. Daarom wilde ik het allemaal in ene keer kunnen bestellen. Vind ik toch zonde van mijn geld, als het in 2 x zou moeten. Het komt de 19^e op een zaterdag. Van de week even een afspraak maken met ’t Goed, dat ze dat tv kastje op komen halen.

De 22^e op mijn vrije dag dinsdags, komt Jolanda me even helpen. Natuurlijk begin ik zaterdag en zondag heus al wel, maar ja, het is weer veel. Ik heb een dressoir achter de bank. En van dezelfde naam en dus erbij passend, heb ik ook een kast voor onder de tv. En daarnaast heb ik een hoger kastje nog, ook van die naam. Eerst wilde ik een nieuwe vitrinekast, wit. Maar uiteindelijk hou ik de paarse, omdat die zo apart is. Foto’s zullen volgen natuurlijk, tijdens en als alles staat. Oh en dan heb ik weer zo heerlijk veel bergruimte. En dan moet ik alleen de grote kast en het keukenblok nog verven en de stoelen van de eethoek.

Dat doe ik lekker tussendoor, elke keer een stukje als ik zin heb. Oh ja, en ik wil die ene krabpaal achter de bank kwijt en die vervang ik door mooie kattenbedjes aan de muur. Die heb ik al besteld, drie ervan. Hout met een grijs kussentje. Dat wordt wel wit geverfd voor het aan de muur komt. En dan is het daar ook weer lekker netjes en rustiger. En ze kunnen dan indien nodig, via die bedjes ook op de kast komen. Anders gaat Moonlight weer lopen jengelen. Die zit tegenwoordig nu constant bovenop die grote witte kasten. Vervelia, ik zal mijn beeldjes er weg moeten halen want dat gaat geheid een keer mis.

Wat ik trouwens gisteren zag, was echt iets waar mijn mond van open viel. Zowel Sun als Moon zijn hoge springers en klimmers. Wat dat betreft echt broers. Laatst was Sunshine al een keer op de vitrine kast gekomen, en toen vertelde ik ook dat hij met een enorme sprong vanaf die vitrine kast op de krabpaal sprong. Goed dat de kast tegen een muur stond want die kwam daar met een klap tegenaan en alles erin viel om. Gelukkig niets gebroken. Ik boos natuurlijk op Sun, is hij nou helemaal belatafeld! Hij heeft het in elk geval niet meer gedaan.

Maar gisteren zie ik hem opeens staan loeren naar diezelfde vitrinekast, zo met zijn kont draaien als katten kunnen doen, voor ze een sprong wagen of gaan aanvallen. Het dringt eigenlijk niet snel genoeg tot me door wat hij van plan is. Voor ik hard “NEE” kan gillen heeft hij de sprong al genomen. Ik lijk als in slow motion te kijken en toch ook versneld. Ik kan het niet uitleggen. Maar in de sprong, vlak voor hij bij de vitrinekast is en er zal landen, (toch slowmotion dan?) ziet hij het plantje staan en bovenop die kast ligt bedrading van de verlichting.

In een split second beslist Sunshine dus toch maar niet op die kast te landen en vlak voor de kastlanding doet hij iets, waardoor hij op dat moment recht naar beneden stort. Vlak voor de kast, in die sprong, gaat hij zo loodrecht naar beneden en landt op alle 4 zijn poten. Rechtstandig, alsof hij daar stond. WTF?!!! Met open mond zit ik nog het net geziene te verwerken en blijf zo zitten terwijl Sunshine al lang weer een van zijn katgenoten achterna zit. Wat is hier net gebeurd zeg? Ik wist niet eens dat ze dit konden! Dit was echt het meest bizarre wat ik een kat ooit heb zien doen. Ik kan er nog steeds niet over uit.

Die moest ik nog even kwijt, want oh, wat was dat nou toch weer. En natuurlijk heb ik nog veel meer te vertellen. Maar dat zal nog een weekje moeten wachten. Ik heb namelijk vrijdag mijn 3 maanden gesprek gehad. En komende dinsdag ga ik dus naar de dokter voor dat been. En kan de dokter misschien gelijk even naar die vinger kijken, want ik denk toch dat het flink gebroken moet zijn. Het bovenste kootje staat krom en doet schreeuwend gemeen zeer. Maar goed, dat komt volgende week allemaal wel weer. Ik heb weer lekker veel te doen, zoals altijd. Ik verveel me niet. Genieten doe ik wel, met volle en diepe teugen. Heerlijk!