Zo dan, we hebben een hittegolf, tenminste, zo voelt dat voor mij wel. En dat in zo’n warm huis! Niet te doen hoor. Ik heb wel hele goeie gordijnen, al zie je er wel doorheen, toch houden ze veel warmte tegen. De ramen dichthouden hoor je altijd. Maar toch, ik kan eigenwijs zijn hoor, maar dat vind ik dus echt niet helpen. Bovendien krijg ik het er dan echt Spaans benauwd van. Want ik moet iets open hebben hoor, zeker in de zomer. Ik ben ook al zo verwend door dit warme huis, dat ik zelfs in de winter lekker een raampje kan open zetten.

Over stookkosten hoef ik me geen zorgen te maken, want ook in de winter staat de verwarming uit. Die hele muur van glas die warmt de boel wel op, zelfs zonder echt de zon erop. Of zo lijkt het wel. Ik zal ook wel tussen wel verwarming gebruikende buren zitten. In elk geval, ik heb het warm genoeg. Ik doe helemaal niets aan qua kachels dus tja, lekker goedkoop dus ik ben zeer benieuwd naar mijn eindafrekening. Alleen geen idee wanneer ik die krijg. Ik ben in oktober gekomen maar ik denk dat het toch ergens in juni of juli ligt. Of doen ze dat tegenwoordig anders? Ik ga het wel merken.

Op mijn werk kunnen ze al om me lachen, wat betreft mijn rare tijdbesef. Ik vergeet regelmatig te pauzeren en als ik er dan opeens aan denk, dan heeft het geen nut meer. Buiten dat, we bellen tussen 8 en 11. Intensieve uurtjes waarin je continu aan het schakelen bent in allerlei huurdersproblemen of reparaties en nou, noem het allemaal maar op. Om 11 uur dan zo snel mogelijk uitloggen want dan kunnen we alles gaan oplossen en ook de ondertussen binnen gekomen mails of reparatieverzoeken en/of klachten via het klantenportaal gaan behandelen.

Daarom is het wel zaak dat je er dan uitgaat. Ik van de week op kantoor. Best druk en ik zit lekker te bellen en dingen te doen en afspraken te maken. Wij kunnen bij de vakmannen in hun agenda en we proppen die altijd goed vol. Lekkend kraantje hier, losse deurknop daar, tot de grotere dingen. Andere dingen gaan naar aannemers, slotenmakers, ontstoppers of loodgieters, onder andere dan. Mijn collega zegt opeens, als ik net opgehangen heb; ‘zit jij nou nog te bellen?! Kijk ik op de klok, is het 11u20.  Ehhhh SORRY!!

Ja, ik let niet op de tijd, want ik vind het helemaal niet vervelend om te doen of zo. Ik vind het zo leuk dat de tijd vliegt. Zij moest er wel om lachen en ik ging met een rood hoofd snel de telefoon afmelden in de lijn. Het is echt wel leuker op kantoor, vooral met collega’s onder elkaar. Het is alleen makkelijker, vind ik dan, om thuis te werken. Dit omdat je dan geen gedoe hebt onderweg en omdat je lekker rustig zit. Ik heb regelmatig last, op kantoor, dat ik de mensen niet hoor. Ik gebruik tegenwoordig dus vaak zo’n dubbele headset. En nee, ik ben niet dovig aan het worden. Als er mensen bij mij op visite zijn, staat de tv zo zacht, voor hen dan, dat ze hem niet horen. Ik heb daar niet eens erg in, voor mij is dat prima op dat volume.

Maar als er meer mensen door elkaar heen zitten te kleppen, allemaal vaak aan de telefoon of tegen elkaar, dan hoor ik het gewoon niet. En daarom vind ik thuiswerken lekker rustig en fijner werken. Maar alleen dat deel hoor, want ik ben heel graag op kantoor, jammer dat ik die bijgeluiden niet kan filteren ergens mee. Nou ja, het is niet anders. Wat ik al eerder zei, 50/50 zou ik heerlijk vinden. Maar wie weet gaat het thuiswerken er helemaal af straks weer. Dat zou ik jammer vinden want volgens mij voorkom je er wel meer mee, dan alleen Corona.

Ik had vrijdag ook op kantoor moeten werken. Maar ik heb gebeld dat ik zo aan het hoesten was, dat ik beter thuis kon blijven. Dat was ook niet te doen hoor. Ik heb de hele nacht wakker gelegen. Ik voel me niet ziek of zo, maar ik heb me toch liggen hoesten. Zo’n gemeen hoestje, dat scherp wordt in je longen. Au zeg, dat is lang geleden dat ik zo’n hoest had. En iedereen is toch voorzichtig. In de pre corona periode had geen haar op mijn hoofd getwijfeld om naar de zaak te gaan gewoon. Maar ja, nu is dat toch anders. Ik heb mijn baas gebeld en gevraagd wat hij vond.

Ja, beter dan maar vanuit huis werken. Stel je voor, dat je nog iemand aansteekt ook als het later toch iets blijkt te zijn, dan heb je het wel gedaan. Oh ja, zover had ik zelf nog niet nagedacht. Maar dat zou inderdaad wel heel vervelend zijn. We zaten echt met een veel te klein ploegje, 5 in de lijn en 2 op de receptie. Het was dan ook wel pittig. En ja hoor, net als toen ik van de week alleen zat op kantoor, kreeg ik ook nu gedoe. Nu met de telefoon en de calls die binnenkwamen. Die horen gekoppeld te zijn met onze laptop en de daarin werkende programma’s. De koppeling lag eruit dus kwam ik er even niet meer in. Even chatten met de ICT via teams en ze gaan aan de slag voor je. Ze kunnen toch zo ontzettend veel tegenwoordig, dat is echt bizar.

En dan te bedenken dat ik mijn typdiploma toch echt nog op zo’n ouderwets hamertoestel heb gehaald. Met kramp in ringvingers en pinken maar ja, daar moest je ff aan wennen. In een tijd dat we nog nooit van een mobiele telefoon gehoord hadden. Ik ben tegenwoordig lid van een groep die allemaal dingen plaatst uit de jaren 50&60. Dan merk je pas echt hoe oud je bent! Jeetje zeg, ik ben al bijna echt antiek, ik heb de grootste helft al gehad. Dat laat je af en toe toch wel denken. En ik denk graag dus dat ik geen probleem. Best interessant materiaal allemaal hoor.

Ik moet dan ook denken aan mijn eigen ouwe overgrootmoeder die bijna 106 is geworden. Die had ook al zoveel meegemaakt, want in haar leven is die hele industriële revolutie pas echt op gang gekomen. Van de eerste vlucht in een vliegtuig tot aan televisie en alles daartussenin heeft ze zien ontstaan en normaal zien worden. En eigenlijk gaat dit met mijn eigen generatie net zo. Want die revolutie is nooit gestopt en lijkt hoe verder we komen des te sneller te gaan.

In de boeken van Rulof gaat het ook, ergens in de boeken, over een soort van, wat lijkt op een lapje stof, maar dat dus net zoiets als een telefoon met beeld leek te zijn. Iets wat in de tijd dat die boeken werden geschreven, al helemaal als onmogelijk zal hebben geklonken, halverwege de jaren ’30 was dit. En laatst zag ik de nieuwste Samsung reclame, met een opvouwbaar beeldscherm en ik dacht daar opeens aan. Dat lapje stof komt toch echt wel dichterbij nu. Veel voorspellingen uit die boeken zijn al uitgekomen en dat zal met alles wel zo zijn, wat daarin staat.

Ik weet nog dat ik die eerste mensen die met zo’n, by the way enorme, mobiele telefoon rondliepen, grote opscheppers vond. Niet veel later moest ik er zelf aan geloven door het werk wat ik toen had. Mijn hemel zeg! Ik durfde daar in het begin echt niet buiten mee te bellen. Dat vond ik me erg! Terwijl die dingen daar nou juist voor bedoeld waren. En dan die eerste modellen, helemaal hilarisch als je dit nu terug ziet. Met zo’n accu eraan vast, die beroemde autotelefoons. Niet te tillen waren ze en alsof ze voor reuzen gemaakt waren, zo groot.

En moet je nu zien wat een hele kleine, delicate en toch sterke exemplaren er nu zijn. En bovendien, zelfs kleine kinderen lopen ermee. Wat een gigantisch verschil met toen ik klein was. Wij speelden buiten, niemand, of bijna niemand had allergieën omdat we van alles binnenkregen wat niet moest maar waardoor je wel weerstand kweekte. Wij kwamen soms smerig van het vuil en modder boven. Ik ging eens per week in de teil, groot feest. En dan kookte mijn moeder daar ik weet niet hoeveel ketels water voor. En als ik er dan in zat, ging ze nog even door met ketels water koken. Want ik wilde er nooit uit en als ik dan met mijn doorweekte vingertjes ging zitten klappertanden, gooide ze er nog een keteltje kokend water bij. Heel voorzichtig natuurlijk, zodat het niet op mij kwam.

Mijn haar werd gewassen onder de gootsteen, met zo’n plastic ring om mijn hoofd, waardoor ik geen zeep in mijn ogen kreeg. En dan heb ik soms bewoners aan de lijn, die er een drama van maken, als ze 1 dag niet onder de douche kunnen stappen. Ik zou dan eigenlijk willen zeggen ‘stel je niet zo aan en pak een washandje en als je die niet hebt een klein handdoekje en was je je daarmee. Daar ga je echt niet dood van’. Maar ja, dat snappen de jongelui van tegenwoordig niet. Die willen onder de douche, die door de thermostaatkraan al op de juiste temperatuur is zonder te hoeven voelen hoe het water is. Dus ja, wat is nou beter? Kijk, ik vind zo onder de douche stappen ook heerlijk hoor. Ik moest in het oude huis daar altijd eerst de kattenbakken uithalen en opstapelen. Je voeten kwamen regelmatig op een vergeten steentje of zo. En als ik dan klaar was, moest ik nog voor ik me kon afdrogen, weer die bakken terug zetten. Anders was er geen plek om te gaan staan.

Mijn nu zo ruime badkamer, waar overal ruim voldoende plaats voor is, is dan ook een verademing. Ik ging die 1e week volgens mij wel 3 x per dag onder de douche, gewoon omdat het kon. En ook de thermostaatkraan die niet meer heet en koud wordt soms, is heerlijk constant. Het is niet dat ik dat niet fijn vind maar jeetje, als ik door omstandigheden een keertje niet zou kunnen, omdat de huisbaas mijn huis opknapt, dan pak ik wel een washandje hoor, no problem. De jongere generatie komt daar niet eens op, omdat ze dat nooit hebben moeten doen. Daar zit het hem in. Als je dus washandjes suggereert, klinkt dat voor hen alsof je adviseert zich met kak in te smeren. Wel grappig eigenlijk.

En als ik in die groep van mijn jeugdjaren, ik was een jaren 60 kindje, al die dingen voorbij zie komen, waarvan ze nu geen weet meer hebben, dan ben ik ook al bijna zo als mijn overgrootmoeder aan het worden. Want stel, ik hoop het niet maar stel, ik word ook over de 100, waar zijn we dan? Allemachtig hoe hoop ik dat die leeftijd me bespaard wordt. Ik wil zo graag naar boven, dat het vast zo zal zijn maar toch ik blijf hopen op een jonger overgaan hoor. Alleen als ik al bekijk hoeveel ik nu al heb zien ontstaan hier, qua techniek maar ook vele andere dingen, waar zijn we dan over pak hem beet, zo’n 40 a 45 jaar wel niet?

Is het Directe Stem Apparaat er dan al lang of juist nog niet? Dat DSA is iets uit de boeken en daar zijn de meningen onder de Rulof lezers nogal over verdeeld. Want in de boeken haalt de ene eruit dat het nog honderden jaren zal duren, de ander haalt er juist uit dat ze voor 2045 er moeten zijn. En dan moet je zelf ook maar zien waar jij uitkomt bij het lezen. Maar buiten die voorspelling, die alleen voor de Rulof lezer zo belangrijk is, is er nog meer. Die voorspelling wordt wel belangrijk voor de hele wereld hoor, trouwens, maar dat merkt de wereld pas als het apparaat er is. Wat zal er nog meer komen in die komende 45 jaar?

Veel werk wordt geautomatiseerd, en dus gaan daar banen vallen want de mens is er niet meer voor nodig. Dit is al jaren aan de gang maar uiteindelijk, het kan niet zo zijn dat iedereen in een uitkering komt natuurlijk. Dus zal daar ook weer wat mee moeten gebeuren. En dus zal er ook een soort van basisinkomen gaan komen, mensen die dan meer willen kunnen een baan zoeken, daar waar nog mensen wel nodig zijn. Vroeger pensioen, de val van de banken en die hele rijke wereldtop. We zitten nu in die chaos, en voor mijn gevoel, door die hele pandemie op gang gebracht, die komt voordat er weer orde is. En ik ben bang dat dit nog wel een tijdje zal aanhouden. Een machtig mooie interessante tijd, waarvan er velen later zullen zeggen, ‘goh, had ik dat ook maar van zo dichtbij meegemaakt’. Alleen we moeten er wel even doorheen.

En dat is met alles zo. Bij goede tijden, en ook daar gaan we doorheen, hebben we natuurlijk nergens last van en genieten we volop. Slechte tijden, ja dat is niet zo fijn en daar willen we snel uit. Al zullen we daar ook gewoon doorheen moeten. Het is alsof je in een bootje zit met nergens een plek om aan te meren en uit te stappen. Je moet wel mee, het is dat of verzuipen. En dan blijf je maar braaf in het bootje en moet je er daar maar het beste van zien te maken. Die storm gaat heus een keer over. En ik kan het weten, ik heb in jarenlange tornado’s gezeten, zoals iedereen die al zolang mee leest wel kan weten.

Maar ook de jaren voor ik mijn blogs ging schrijven waren heftig. En of ik nou wilde of niet, ik moest wel meevaren. En ik probeerde er dan maar het beste van te maken. Mijn rare gevoel voor humor hielp er wel een beetje bij, en de onvoorwaardelijke liefde van mijn diertjes gaf me kracht voor de donkerste tijden. Al werd een stuk van die donkerste tijd ook veroorzaakt doordat er 1 van die kattenkoppen zolang vermist werd natuurlijk. Toch, die periode heeft me opgebouwd in kracht. Zoals je traint, jaren en jarenlang voor een olympiade waar je aan mee mag doen. Je bouwt je kracht en kunde op. Want straks moet je een prestatie leveren, die niet veel mensen je na kunnen doen.

Zo werd ik, voor mijn gevoel in retrospect, opgebouwd voor de grootste klap van mijn leven tot dan toe. En die heb ik gehad en ja, geknakt maar niet gebroken. Survivor, dat ben ik ten voeten uit. Maar wel door die opbouw, die klap van de verdwijning van Sunshine, die me leerde om toch door te leven na zoiets traumatisch. En alle andere klappen die ik er ook bij kreeg of al gehad had. En toen die dan kwam, die grootste klapper, ging ik er nog bijna aan onderdoor. Maar toch, ik was getraind dus ik kon terugkomen uit de diepte. En zo ga je steeds meer leren dat je van echt letterlijk alles groeit, sterker wordt, krachtiger.

En opeens is het dan weer een jaar geleden dat Sunshine thuiskwam. Jeetje wat een jaar, wat een jaar was dit! En dit keer in het goede! Ja, er zaten nog wat zware naschokken tussen, zoals de verhuizing waardoor mijn kuitspier weer gescheurd is maar die zo’n zegening is geweest. Zelfs al was die tijdens mijn examens, ben ik ook nog met vlag en wimpel geslaagd. En oh wat geniet ik van alles en wat ben ik dankbaar voor alles. Zo erg dat af en toe de tranen me in mijn ogen schieten ervan. Vooral als Sunshine dan weer zo lekker ligt te genieten naast me, met zijn nageltjes om mijn wijsvinger, die hij vasthoudt net als toen hij nog een kitten was, voor hij wegliep.

Dat raakt me zo diep dan, die dankbaarheid beneemt je dan op dat moment gewoon de adem. En elke keer als ik zo zit te genieten van mijn uitzicht, of mijn omgeving, heb ik dat ook. Mijn kattenkoppen doen het geweldig. Jammer dat Skylar weer even twee dagen al bezig is om zowel Sunshine als Aurora te pesten. Een bully is het gewoon, die pestkop. Niet te verbeteren blijkbaar. Laat ik maar hopen dat ook kattenwijsheid met de jaren zal komen. Dat heeft mijn plagende Skylar wel nodig. Toch, het gaat echt geweldig met ze, ook onderling, al moet ik nog vaak genoeg even ingrijpen hoor. Maar eerst was dit continu en dagelijks. Dat is al een heel stuk minder.

Ik stond op het koken van het water te wachten, en had ze net weer even zowat allemaal ergens mee moeten corrigeren. Ik moest erom glimlachen want als je kinderen hebt, dan is dit ook een aantal jaren zo. Alleen die groeien op, die gaan je, tenminste als de situatie normaal is, meehelpen met van alles of in elk geval voor zichzelf ook dingen doen. Maar dieren? Die blijven als kleine kindjes afhankelijk van je. Al zijn ze 20! Dat corrigeren, zal ik altijd moeten blijven doen, ze voeren, de bakken, de rommel en de haren. Volop aanwezig tot ze ook overgaan. Maar ik doe het met liefde want ik krijg er zoveel voor terug. Veel lol en onvoorwaardelijke liefde. Wat wil een mens nog meer?

Ja, we zitten in een aparte tijd, een splitsing tussen groepen voor en tegen vaccineren. Mensen die hun maskers hebben laten vallen en denken dat alles maar kan en mag. Waar komen ze opeens vandaan allemaal?  Gelukkig zijn er nog wel mensen die wel alles van elkaar en de normale normen en waarden kunnen respecteren. Toch raar, opeens zo'n verdeling van de mensheid, lijkt het wel. Ik zou zeggen, tegen die groep die zo tegen is, ga lekker in Brazilië wonen, waar die idioot van een president zijn hele volk in gevaar brengt. Lijkt mij een goeie oplossing. Niet echt natuurlijk, maar toch, waarom zo'n rare verdeling in uitersten?

Op mijn werk nemen ze gelukkig allemaal en met veel enthousiasme het vaccin. E nee, we plakken niet met onze gevaccineerde arm tegen ijzeren kastje of zo, en nee er is niemand dood door een vaccinatie. Valt allemaal reuze mee hoor. Ik ken een eindredacteur van een spiritueel tijdschrift die me vertelde dat er in de hele spirituele wereld een splitsing is geweest of aan de gang is nog. Net zoals in de groep van Rulof lezers het geval was. Dat is wel frappant vind ik, en we kregen er een interessant gesprek over. Waarom zien mensen, die dezelfde insteek hebben, toch de dingen zo totaal anders? En dat heeft voor mijn gevoel alleen maar te maken met perspectief. Kan zijn da ik het al verteld heb hoor, maar omdat ik nu maar eens in de week schrijf, vergeet ik wel sneller wat ik al wel of niet geschreven heb. Gelukkig is het een goede boodschap. Kan geen kwaad en verder scrollen ook niet. 

We bewandelen allemaal hetzelfde pad. En dat pad gaat door weer en wind en door heuvels en bergen. En dan gaat het er niet eens om wie er nou verder is of zo, maar gewoon wat je ziet vanaf waar je bent. En als ik in een dal zit, zie ik die piek als ik omhoog kijk, van de berg die er aan komt. Maar zit er iemand op de piek achter me, dan ziet hij het dal waar ik ben, maar ook de piek die eraan komt na het dal. Maar dat is het niet alleen hoor. Al heeft het er wel veel mee te maken. Wat heb je al meegemaakt, waar ga je doorheen. Alles kleurt wat je ziet, of wat je wilt zien.

Zit je in een depressieve bui, dan ziet ook alles er zwart uit. Ben je angstig voor de toekomst of juist vol vertrouwen. Alles maar dan ook alles kleurt je blik en ook de plaats waar je bent bepaalt wat je ziet of kunt zien. En dan kan je allebei naar hetzelfde kijken en toch het totaal anders zien en beleven. En ik voel niet wat jij voelt, en jij niet wat ik voel. Ik zie niet wat jij ziet, en jij niet wat ik precies zie. We leven allemaal in onze eigen wereld. En daarom is empathie zo belangrijk. Dan kan je je tenminste inleven in hoe iemand anders de dingen beleeft. Als je dat wilt natuurlijk. Want je kan dat ook uitzetten. Maar je kan ook iemand willen helpen het anders te zien. En ik heb al gemerkt dat dit toch niet zo op prijs gesteld wordt.

En dat geeft ook niet. Want elke stap van deze enorme kosmische reis, die we allemaal beleven, die zal je zelf moeten zetten. Geen stap krijg je cadeau. Neem je wel of geen hulp aan, komen doe je er toch. De een gaat wat sneller dan de ander, maar dat maakt niets uit. Uiteindelijk staan we straks allemaal op dezelfde plek. We wachten wel op de laatkomers en de nabloeiers. Mooi gevoel dat er niemand achter zal blijven. Al is ook dat een kwestie van hoe je het wilt zien, nu. We leven gewoon in onze eigen bubbel en zien en voelen als enige echt hoe we het zelf beleven. En ook dat blijft een kwestie van perceptie.

Van de week was ik lekker bezig, met de kast aan het verven. Ik begrijp nu waarom ik zo aan het blaffen was. Van de verflucht natuurlijk. Goh dat ik dat nou niet doorhad! Nou ja, ik ben er klaar mee. Alleen moet mettertijd dan nog de grote buffetkast in de hoogglans wit en het hout van de stoelen mogen van zilver naar wit maar moet niet. Ik kijk nog wel. Dat heeft niet echt haast. Dat komt wel als ik echt echt echt toch nog wil klussen. Want ik moet wel afkicken natuurlijk. Maar mijn hobby’s roepen me ook al, dus dat komt wel goed. Boek moet af, epoxy hobby oppakken en leren, houtbranden, schilderen. Ik verveel me niet hoor. Ik heb daar wel weer zin in maar ik wil wel afmaken wat ik moet afmaken.

Ik helemaal in de stress van de week want Ikea gooit opeens de boel om, dus de kasten die gisteren zouden komen, komen een week later. Dus ook de afspraak met Jolanda moeten verzetten, de afspraak met het Goed om de kast op te halen is verzet. Fijn hoor Ikea, bedankt. Zo op het laatste moment. Bovendien kreeg ik een mail met die verplaatste datum en dat ik een track en trace code zou krijgen van de PostNL. Huh? Nou ik geef je een leuke opdracht, proberen met de klantenservice van Ikea in contact te komen. Ik bel namelijk liever. Maar dat is niet te doen en niet te vinden. En ik had een nummer maar die is niet meer te gebruiken. Misschien waren er meer zo slim als ik en hebben ze dat nu ook uitgezet?

Ik heb dan maar via Facebook een bericht gestuurd want 3 kasten via de post? Ik dacht het niet. Nee, ik had een verkeerde mail gehad, het komt gewoon met de vrachtwagen. Ja, beter hoor. Ik zeur maar niet over de bereikbaarheid, dat heeft toch geen nut en daar kan dat meisje ook niets aan doen. Ik weet hoe dat is als mensen boos op je worden terwijl jij er niets aan kan doen. Dat heb je op een klantenservice nou eenmaal. Daarom doe ik er zelf niet aan mee natuurlijk. Nou ja, dat weekje uitstel heeft wel gezorgd voor de nu witte kasten. Ik heb het keukenblok nu ook in het midden gezet, zo heb ik een extra stuk werkblad dichtbij. Die kamer is ook zo groot, dat het makkelijk kan.

Nu heb ik de kattenfontein en de brokjespuzzel, waar Sun en Moon zo gek op zijn, naast het kastje bij de ijskast gezet. Mooi alles bij elkaar nu van de cits. Scheelt rotzooi want dan hoef ik maar op 1 plek de kruimeldief tig keer te pakken. Beter hoor, het wordt hier steeds meer geolied. Oh ik kan niet wachten tot die kasten staan en ik echt kan zeggen, ‘zo, helemaal klaar hier!’. Heerlijk! Nog eventjes maar. En wat ik al zei, die kast en de stoelen, dat dan puur uit hobby want die zijn zo al goed als ze zijn. Ik zie al uit naar mijn schilder en epoxy werken! En mijn boek afmaken, dat is wel echt nodig nu. Ook weer tijd om mijn vriend in Amerika weer vaker te mailen. Want ik loop echt achter nu hoor, wat dat betreft. Maar nog even, dan komt alles weer in orde daarmee.

Mijn broer en schoonzus komen dinsdag de kattenplankjes ophangen. Ze zouden eigenlijk vrijdag geweest zijn, maar dan waren ze uit hun kleding gezweten. De temperaturen zijn gelukkig ietsje beter nu.  En dan moet Ben nog extra gaten voor de kraplatten die ik erbij ga doen, ik heb ze nog niet binnen maar ik weet het formaat. Zo zullen ze die krabpaal, die ik ga ontmantelen, niet eens missen en bovendien mijn behang heel laten. Hoop ik toch. Misschien kan mijn broer van het overgebleven hout wat plankjes voor me zagen, die kan ik dan weer gebruiken voor de pyrografie. Oh jeetje zeg, niet gek dat ik altijd tijd tekort kom, als ik zo zelf eens even lees. Je zou er bijna moe van worden! Maar ik vind het gewoon fijn om bezig te zijn en dat kan zo bijna niet anders. Een enkele keer neem ik een relaxdag. Maar dat komt bijna niet voor.

Gisteren zat ik te verven en had ik de tv op de achtergrond aan, hoorde ik me toch mooie muziek en een mooie stem. Er is een  hele wereld van muziek nog buiten de mainstream en deze dame heeft al veel prijzen gewonnen en is in het buitenland ook bekend, maar ik had nog nooit van haar gehoord. Celine Cairo, wat een mooie stem en manier van zingen en wat een prachtige muziek schrijft ze. Ik ben fan! Als je haar ook wilt horen, klik hier  Als ik iets moois vind, wil ik het altijd delen, vandaar.  Alle nummers heb ik ondertussen beluisterd, lekker tijdens het werken en het schrijven. Heerlijk om naar te luisteren! Aanradertje…

Ik ben nu even bezig nog met die kleding opruimen. Alles hangt en ligt dan op zijn plek en weet ik te vinden. Dat was wel anders net na de verhuizing! Nu is dat ook allemaal lekker geordend. Mooi voor in de kasten verlichting gekocht, want die donkere kasten zijn toch wel donker van binnen ook hoor. Dus nu van die lampjes met bewegingscensoren gekocht, die ik kan laden aan de usb kabel. Heel fijn, geen batterijen meer. Net als mijn lampje op de spiegel in de badkamer, zo handig! Dus ja, ik schiet heerlijk op. Ik moet zo lachen om die Milner kaas reclame. Kan ik zo heerlijk hard mee blèren LEKKARRR BEZUGGG. Yes!

Ik wil met iets moois afsluiten, want het kan nog even duren voor we allemaal zover zijn als de Spanjaard in het hierna volgende verhaal, maar we komen er allemaal ooit. En misschien is het lezen van zoiets moois, voor iemand een opsteker, of een aanleiding. En daar gaat het om eigenlijk. Van moralen en verhalen, daar leer je van, daar groei je van. Ik kwam het bij iemand tegen op Facebook en heb geen flauw idee wie het schreef en ik had het verhaal ook nog nooit eerder gehoord. Al zal dat een reden hebben, dat ik het nu tegenkwam. Het geeft mij moed, dat er echt geweldige mensen rondlopen hier op deze mooie aarde. En het worden er alsmaar meer. Geloof me maar!

Het gaat om een verhaal over een  Keniaanse loper, Abel Mutai,  die slechts een paar meter van de finishlijn was, maar in de war raakte door de bewegwijzering en stopte, denkend dat hij de race had voltooid. Een Spaanse loper, Ivan Fernandez, zat vlak achter hem en realiseerde zich wat er aan de hand was en begon tegen de Keniaan te schreeuwen dat hij moest blijven rennen. Mutai kende geen Spaans en verstond het ook niet. Fernandez realiseerde zich wat er aan de hand was en duwde Mutai naar de overwinning.

Een journalist vroeg Ivan: "Waarom deed je dat?" Ivan antwoordde: "Mijn droom is dat we op een dag een soort gemeenschapsleven kunnen hebben waarin we elkaar pushen en helpen om te winnen." De journalist hield vol: "Maar waarom heb je de Keniaan laten winnen?" Ivan antwoordde: "Ik liet hem niet winnen, hij ging al winnen. De race was van hem." De journalist drong aan en vroeg opnieuw: "Maar je had kunnen winnen!" Ivan keek hem aan en antwoordde: "Maar wat zou de verdienste van mijn overwinning zijn? Wat zou de eer in die medaille zijn? Wat zou mijn moeder daarvan vinden?" Waarden worden van generatie op generatie doorgegeven. Welke waarden leren we onze kinderen? Laten we onze kinderen niet de verkeerde manieren en middelen leren om te WINNEN. Laten we in plaats daarvan de schoonheid en menselijkheid van een helpende hand doorgeven.  Omdat eerlijkheid en ethiek WINNEN! Net als in dat verhaal van de naakte waarheid die ik een tijdje terug vertelde! 

Nou, als dat geen prachtig mooi voorbeeld is voor iedereen, dan weet ik het ook niet. En het geeft kracht, en hoop en nog meer mooie dingen. Bedankt Ivan! Je bent geweldig en een geweldig mooi mens! Ik ben blij dat er mensen rondlopen met deze inborst, dit karakter. Een mens die is zoals iedereen zou moeten willen zijn. Bedankt, voor wie dit schreef, dat dit onder mijn ogen mocht komen en dat ik het weer verder mag delen. Dat is dit verhaal wel waard!

Nou, ik heb een voorproefje gehad hier, met het warme weer en ja, dan is het hier enorm warm. Nu koelt het nog redelijk af in de nachten maar bij een hittegolf in augustus niet. Ik moest trouwens ook wel om mezelf lachen hoor. Ik werk nu weer regelmatig ook op kantoor, een beetje wisselend met thuis. En in de middag krijg ik het altijd best fris. En dan te bedenken dat mijn moeder vaak genoeg uitriep, als ze op visite was; ‘als je de kachel niet hoger zet, dan ga ik weg hoor’. Dit omdat ik het nooit koud heb. Had. Want het wonen in zo’n best behaaglijk huis in de winter, heeft me verwend, denk ik toch. Vandaar dat ik het dan opeens fris krijg. Dat heb ik zelden of nooit eerder zo gehad.

Afgelopen, of nee, vorige vrfijdag, de 4^e, moest ik met mijn leidinggevenden, mijn 1^e 3 maanden gesprek voeren. Dan evalueren ze hoe je het de afgelopen 3 maanden gedaan hebt. Wat ze van je verwachten voor de 3 maanden erna en wat je dan hoort te kunnen ook ondertussen. Allemaal van dit soort dingen worden besproken. Ook hoe ze vinden dat je het doet, wat ze nog meer van je verwachten, waar je hulp nodig hebt, noem het maar op. Een soort van tussentijds beoordelingsgesprek. Omdat de kennis die je er moet hebben, zo enorm uitgebreid is, duurt het wel even voor je echt redelijk genoeg weet om goed te kunnen functioneren.

Als je er 3 maanden bent, moet je zo ongeveer op 40% zitten van wat je van alles wat we doen al doet en kan. Ik zit op 80% en daarom zullen de volgende 3 maanden ook niet echt een uitdaging worden, want die uitdaging was omdat te zorgen dat je op minstens 75% zit. Tja, helaas, daar hoef ik niets aan te doen. Ik heb wel gevraagd of ik dan iets minder zal doen voortaan. Ja, je weet maar nooit toch? In elk geval, wat dat betreft, zit ik wel snor daar. Ik komt met goeie voorstellen voor verbetering. De sleutels en de uitgifte ervan, en we hebben er wel duizenden, is vaak een gedoe en probleem en die zijn vaak kwijt.

Ik heb toen een voorstel gedaan, van een kast met vakken, die je met een tag kan openen. Zo zie je direct wie er in de kast/vakje heeft gezeten en kan er niemand naar een ander wijzen. Er zit wel iets meer aan vast hoor, maar in elk geval, leuk om te horen dat ze dat zo’n goed idee vonden, dat ze er direct iets mee zijn gaan doen. Er wordt ook van je verwacht dat je meedenkt en dit was wel een binnenkomer, al zeg ik het zelf. Maar ja, het ligt me allemaal ook gewoon goed.

Ook geef ik vaak feedback over hoe dingen zijn geschreven, grammaticaal, of als er iets niet klopt. Of als ik vind dat het iets makkelijker kan, op een andere manier. Daar zijn ze wel blij mee ook. Ze vinden dat ik goed in het team lig en dat ik de boel opvrolijk als ik er ben. Mijn baas gaf me een prachtig compliment en hij zei ook direct, dat hij dit normaal nooit doet. Sue beaamde dat, dus dat is dan toch wel heel wat. Hij zei dat hij erg blij was dat ik in het team was gekomen. Dat hij het leuk vindt om met me te werken en erg van mijn humor en enthousiasme houdt. Nou, ik glom geloof ik helemaal! Wat een mooie woorden zeg!

Als je dan ziet waar ik vandaan ben gekomen, hoe naar ik ben behandeld de laatste jaren daar, enkel en alleen omdat ik zo ziek ben geworden. Het erge is nog, dat ze door zoveel van me te vragen, zij daar zelf hun flinke steen aan hebben bijgedragen. Voor ik me ziek meldde, was ik nog maar een schaduw van mezelf. Heb ik zelf ook toegelaten hoor, dus ik wijs niet alleen naar anderen als er iets fout gaat. Maar iemand zo lelijk behandelen? Na zoveel jaren hard werken? Nee, dat doe je niet eens met een dier!

Daarom voelde het compliment ook extra groot, en voelt alles daar ook als een warm bad. Ja, er is nog veel te leren hoor, alhoewel, nog 20% dan. Nee hoor, echt de nuances zullen met de jaren wel komen. Ik hoop dan ook echt, dat ik het einde van dit jaar hoor, dat ik voor vast mag blijven. Want dan weet ik in elk geval, dat ik erg leuk werk heb tot ik met pensioen ga. En ik weet wel zeker, dat als dat kan tegen die tijd, dat ik dan dit best nog wel voor 1 of 2 daagjes zou willen doen. Desnoods in ochtendjes of zo. Zo leuk vind ik het. Dus dan is dat alleen maar een win win, voor zowel het bedrijf als voor mij. In elk geval, ik word er gewaardeerd en op waarde geschat en dat is wel heel lang geleden, dat dit zo was. Het voelt goed! Mijn weekend kon in elk geval niet meer stuk vorige week.

Dit weekend was ik aan het verven. Ik heb 3 mooie kattenbedjes gekocht maar die waren van gewoon blank hout en dat heb ik wit geverfd. Ik vond ze best mooi hoe ze waren maar ja, ik heb verder niets van gewoon hout. Het glas van de deuren van de grote kast heb ik al afgeplakt. Daar moet ik ook maar eens aan beginnen en komende zaterdag komen dan de rest van de kasten binnen. Ik moet aan mijn broer nog vragen of hij gaten wil komen boren voor die bedjes. Ook van de krabpaal naast de bank, die ik uit elkaar ga halen, ga ik een paar bedjes aan de muur maken. Ze liggen daar zo graag en dat wil ik ze niet afnemen.

Ik ga ook nog van die krabplanken erboven maken. Ik moet het eerst zien hoe ze gaan hangen om te zien hoe ik het ga doen.  In elk geval, die krabpaal is dan uit die hoek en dat lijkt mij fijner. Bovendien begint die al aardig uit elkaar te vallen. Ik zie nog wel wat ik ermee wil. Het hout kan ik mooi bewaren om op te gaan branden. Want daar zie ik wel naar uit, na vanaf de verhuizing echt elk weekend te zijn bezig geweest. Tenminste, nu alleen de weekenden en die ene vrije dag in de week. De rest ben ik nu aan het werk dus gaat het iets langzamer dan toen ik de hele week de tijd had.

Het was wel even aanpassen hoor, maar eerlijk is eerlijk, ik werk toch echt liever. Ook al zou ik overnacht miljonair worden, dan nog zou ik willen werken. Ik geniet daar echt van, ook al heeft iedereen heus wel eens een baaldag, zelfs de mensen die met plezier naar het werk gaan. Ik heb er nog niet eentje gehad hoor, daar niet van. Maar zeg nooit nooit, en vermijd altijd altijd. Doe wat je zeg en zeg wat je doet. Dan zou je geen problemen moeten krijgen. Al ben ik er wel achter dat dit niet echt waar is.

Maar goed, het schiet dus echt al lekker op. Die kasten heb ik ook niet in 1 weekend in elkaar gezet hoor. Jolanda komt me dinsdags helpen. Ook om dan weer een ouwe kast op te laten halen en die moet je dan naar beneden brengen. Gelukkig heb ik dat ‘hondje’ om van alles zwaars op te vervoeren. Daar zet ik hem op zijn kant op en kan ik zo de lift in. Het grote voordeel van hier wonen voor mij. Heerlijk handig is dat, als je al die jaren lang al die trappen altijd heb moeten pakken.

Die bouwzooi is heerlijk weg voor mijn neus. Het gras begint al op te rukken. Alleen snap ik het niet helemaal waarom. Want er zijn nu in de straten naast mijn woongebouw, 2 van die blokken gerenoveerd. Oké, omdat ze heel Rotterdam voor 2050 gasloos willen hebben, moesten ze die buizen hiervoor onder de grond naar daar trekken. Maar daarna werd het hier een opslagplaats voor alle bouwmaterialen. En nu alles is opgeruimd, vraag ik me dan af, en de rest van die flats dan? Het lijkt me stug dat je die 2 prachtig opgeknapt blokken zo tussen de ouwe zooi laat staan.

Of zouden ze dan hun bouwspullen toch maar wat dichterbij zetten in het gras er vlak voor of zo? Ik heb geen idee maar ik ga het wel beleven. Ik neem aan dat er nu mensen uit die andere flats moeten gaan verhuizen en dat heeft ook nog wel wat voeten in aarde. Huizen vinden, verhuizen voor bepaalde data. Ik weet er alles van. Maar oh wat ben ik dankbaar voor die verhuizing. Het hele hete valt nu nog mee hoor, want ik heb echt alles tegenover elkaar open staan. En dan wel zo, dat er niemand tussen een dicht waaiend raam kan komen.

Ik heb overal van die stoppers tussen staan. Ik moet er niet aan denken dat er zo opeens eentje zijn staart zou verliezen want als het gaat waaien, dan kan het nog wel eens met een harde knal dichtslaan allemaal. Maar daar staan die stoppers nu voor tegen de deuren en de ramen voor aan de galerijkant. Dan kan dit niet gebeuren. De horren zitten wel vol met pluisjes, die moet ik er een keertje met de stofzuiger uithalen of zo van de week. Maar ja, dan zitten ze zo weer vol volgens mij.

Zo jammer weer van Sunshine zijn poten. Het ging zo goed, er zat al een klein laagje witte dons op, van haar, op de kaal gelikte plekken. Ik helemaal blij, dat hij het niet meer deed. Maar opeens zag ik van de week weer dat hij ze weer helemaal kaal had. Ik zag ook weer wondjes dus dat hij weer heel lang door had liggen likken blijkbaar. Naast zijn staart weer minder haar en op zijn hielen achter ook. Wat zou de reden toch zijn? En waarom doet hij het dan een tijdje niet en dan weer zo heftig?

Ik zag aan Moonlight, die toen wat geschoren plekken had door die operatie, dat he best lang duurt voor er ook maar wat haar op komt, en dan duurt het best lang voor je het niet meer ziet. Maar zo, al Sunshine het regelmatig toch weer doet, dan blijft het straks kaal. Zo jammer is dat. Maar vooral zo jammer dat ik de reden, de oorzaak niet kan achterhalen. Ik werkte veel thuis natuurlijk, maar nu toch weer vaker naar de zaak, al is het ook nog wel thuis werken hoor. Misschien is dat het? Dat ik minder thuis ben nu?

Ik heb nog steeds geen mail ontvangen van het Erasmus voor de peespoli. Als ik weer geopereerd moet worden, ben ik toch wel enorm blij met de mogelijkheid om thuis te kunnen werken. Dus dat komt dan wel goed. Ik zat toen ook de dag na de operatie al met een laptop op schoot. Maar zoals toen, met vaak storingen en minder technische snufjes was het best wel eens lastig. Dit is sowieso al goed geregeld. Heerlijk is dat, daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

Nu ik alle grote dozen heb uitgezocht, weer meer dingen heb weggegooid, wordt het hier bovenop de kasten ook helemaal opgeruimd. Ik had nog zo’n mazzel daarmee. Want die dozen, met zebrastrepen, daar gaan nogal wat meters in, als je die wilt beplakken. Dus ik had gedacht, dat doe ik ooit nog wel een keer. Ik had weer marmer besteld om mijn werkkamer af te maken. Pak ik het uit, is het helemaal goud met beige marmer. Mooi ook hoor, maar ja, dat past voor geen meter bij de rest. Dus ik heb ze gemaild met foto.

Krijg ik mijn bestelling opnieuw, en mag ik de foute boel houden. Dus ja, daar heb ik de dozen mee bekleed. Die zijn gelijk weer heerlijk stevig en klaar voor een volgende ronde van zoveel jaar. Dat is ook wel fijn. Alleen kwam ik voor 2 dozen tekort. Maar die heb ik wel alleen de voorkant kunnen doen en die heb ik in het midden gezet. Dus ziet het eruit alsof ze allemaal hetzelfde zijn. Dat koop ik nog wel een keer. Eerst de rest nu.

Nog 1 koffer moet ik uitzoeken, dan heb ik zomer en winter weer helemaal op orde en in kasten. En dan, dan ben ik echt met alles klaar hier. Voor jaren en jaren. En dat is eigenlijk wel heel erg lekker. Ja, oké schoonmaken moet je altijd. Soms ook wat grotere schoonmaak maar toch, dat doe ik normaal ook al. Dus vanaf ik echt klaar ben met alles, kan ik nu echt weer gaan schrijven op de zondagen. Dat is me toch een heerlijk vooruitzicht. Want ik wil echt dat eerste boek nou eens snel gaan afmaken. En dan kan ik dat lekker afwisselen. Al mijn hobby’s op zondag. Beetje schilderen afwisselen met een stukje schrijven. Zo kom ik de dagen heerlijk door hoor. En in plaats van schilderen kan ik glas bewerken of hout branden. Ik verveel me nooit, dat heb ik echt nog nooit gehad. En ik ga op de zaak ook weer vragen, als ik van die grote herfst of kerst dingen maak, of ik ze bij ons op de balie mag zetten. Dat is dan toch weer goeie reclame voor mij. Anders staat mijn hele huis vol en dat is niet de bedoeling. Maar misschien kan ik dan van de winter ook weer eens een braderie pakken of zo.

Maar daar moet ik me toch eens beter in verdiepen. En weten wat ik meeneem en hoe ik het neerzet. Van dat ene fiasco veel geleerd, dat dan weer wel. Maar dat is allemaal voor later. Wat van vroeger is, is wel weer een mooi verhaal. Ik had die leuke bewegende vis gekocht waar Sunshine zo leuk mee kan spelen. En ik zei daarom, steeds, visje, moet je met visje spelen? Alleen liep hij dan gelijk heel hard naar de keuken. Huh? Wat doet hij nou? En waarom? Ergens kriebelde het wel van binnen maar ik kwam er maar niet op. Lang leven de herinneringen op Facebook. Want daarin kwam ik er eentje tegen, en die ging precies daarover!

Ik zie nu, en dat zal tot september zo zijn, elke dag mijn verhalen over de verdwijning van Sun, toen het net gebeurd was. Dit omdat ik het toen elke dag op Facebook plaatste. Dit ben ik toen in september allemaal gaan kopiëren naar mijn eigen website die ik toen heb zitten maken. Want ik heb ook nogal eens gehad in het begin, had ik een heel lang verhaal gemaakt, gebeurde er iets en poef weg. Had ik alles voor niets gedaan en kon ik weer een uur gaan zitten typen. Want ik wilde toch mijn verhaal delen. Daarna ben ik het in Word gaan typen, en dan kopiëren in Facebook. Dat werkte wel. Maar eenmaal op de site, heb ik het ook zo gehouden. Word maakt reserve kopieën mocht het mis gaan. En dan heb je het tenminste nog.

Maar wat las ik dus in die herinnering? En dat kan je checken want het gaat over de 6^e dag dat hij vermist werd en die staat hier op de site natuurlijk. Er staat dat ik altijd zei ‘moet je fisje’ als ik hun eten gaf. Dat hij dan zijn poten uit zijn lijf rende en op de aanrecht sprong, zodat ik met veel moeite een blikje open kreeg. Oooooh ja! Dat is waar ook! Vanaf hij weg was deed ik dat niet meer, omdat Moonlight er alleen maar verdrietig van werd. Die liet zich altijd alleen maar leiden door Sunshine en deed hem in alles na. Dus ‘fisje’ roepen zonder Sunshine, vond hij niks.

Dus de eerst volgende maaltijd riep ik dat weer en hij werd helemaal gek zowat! Jaaaa, dát was nou wat hij bedoelde!! Niet dat gekke speelding! Oh mijn lieve jongen toch! Hoe bestaat het dat ik dat was vergeten maar dat hij het nog wist?! Jeetje zeg, hoe bedoel je katten zijn slim? En mensen maar denken dat die beesten niets onthouden of meer van dat soort klein houden. Nee, ze zijn geweldig goed bij de pinken hoor! Dat zie je maar weer. Ik wist al direct toen hij terug was, dat hij nog enorm veel dingen wist van toen. Van voor hij wegliep.

Dat is erg bijzonder want hij was maar 10 maanden toen hij wegliep. En hij is meer dan 4 jaar weggeweest en toch weet hij zulke dingen nog. Hoe bijzonder is hij wel niet? Wat een geweldige kattenkop is hij toch! Ik ga morgen, speciaal voor hem, het hondenbadje in de badkamer zetten. Hij was toen zo gek op spelen met water maar dat heb ik hem hier nog niet zien doen. Het is nu Moonlight die af en toe zijn drinkbak leeg staat te scheppen. Sunshine niet meer. Ik ben benieuwd wat hij van dat badje zal vinden. Mijn zaal van een badkamer is er groot genoeg voor.

Want het blijft zo lekker en nu koelt het nog af, maar verder in de zomer niet meer. En dan is het fijn als ze het water in kunnen als ze dat willen. Ik geniet er in elk geval wel van. Het is hier heerlijk toeven hoor, mijn bloemen voor bloeien als gekken, al zijn mijn viooltjes een beetje zielig geworden, lijkt wel of er poeder overheen zit. De andere bloemen doen het geweldig in elk geval. En dan lekker alles open is net alsof je buiten leeft. Zo voelt het een beetje. Ik heb het in elk geval reuze naar mijn zin, ik geniet van al het mooie dat er zo in mijn schoot geworpen wordt. Het voelt alsof ik een beloning krijg voor al dat hartzeer dat er ook is. Waarom het ook is, ik ben er diep dankbaar voor. Dat zeker!