Vandaag ook weer geen nieuws, Sunshine is nog steeds spoorloos. Die eerste week dacht ik echt elke dag dat ik hem nu wel zou vinden. Dat heb ik deze afgelopen week bij moeten stellen. Anders is het niet uit te houden. Niet dat ik niet meer geloof dat hij thuis zal komen hoor, daar ben ik nog steeds van overtuigd. Wel dat ik nu denk dat ik hem misschien op een hele andere manier zal terug krijgen, die ik zelf niet kan bedenken. Al is elke dag die er hier bij komt een dag te veel. Het duurt nu al zo veel langer dan me lief is.

Maar ik voel dat ik toch moet blijven lopen en flyeren. Gisteren weer geflyerd, dit keer richting Mathernesserplein en omgeving. Helaas levert dit gelijk weer van die rare telefoontjes op van jeugd die het leuk vindt om te zeggen dat ze hem hebben en als je dan doorvraagt verbreken ze de verbinding. Al voel ik direct of het wel of niet klopt. Nou ja, makkelijk gezegd aangezien het nog geen enkele keer klopte. Maar goed, als ze maar lol hebben. Ze hebben geen idee wat een verdriet er achter zo'n flyer zit. Wij kwamen er 1 tegen van een hondje van 12 die in oktober '15 vermist werd. Ik hoop dat hij veilig thuis is bij zijn baasjes!

 
Het lijkt wel alsof Moonlight weet wat ik elke nacht ga doen. Omdat het zaterdag is en ik ontzettend moeite had om wakker te worden na bijna 2 weken haast niet slapen, dacht ik, ik ga wat later vandaag. Maar daar was Moonlight het niet echt mee eens! Alsof hij weet dat ik naar zijn broer ga zoeken als het nog donker is, was hij nu dus niet van plan me rustig te laten liggen. Zijn gemauw en aandacht trekken op alle manieren die hij kon bedenken maakten dat ik dan toch maar van de bank af sukkelde, mijn nachtelijke mok koffie ging zetten en daarna mijn spullen pakte om naar buiten te gaan. Ik neem water mee en brokjes, zoals altijd. Al liep het water deze vroege morgen vanzelf al naar beneden, het goot. Elke keer als ik thuis kom, staat Moonlight vol verwachting voor de deur. Normaal gesproken zit deze angsthaas onder de bank of ergens ver in de huiskamer want tja, het vrouwtje kan wel eens een vreemd mens mee naar binnen nemen. Maar op deze vroege ochtenden zit hij bij de deur te wachten. Als ik dan zeg dat ik Sunshine niet heb gevonden nog, loopt hij zichtbaar teleurgesteld weg. Of zou dat mijn eigen verbeelding zijn? Dat denk ik namelijk niet.

Gisteren is Moonlight ook weer wat beginnen te spelen uit zichzelf. Dat vond ik natuurlijk aan de ene kant geweldig en aan de andere kant brak het ook mijn hart weer een beetje, of wat er nog van dat ding over is ondertussen... Het wil zeggen dat hij al gaat wennen aan het leven zonder zijn broer. Natuurlijk is dat goed voor hem, dat weet ik ook wel en wil ik ook voor hem maar het doet wel pijn om dat te merken. Het is wel opvallend wat voor een gangmaker Sunshine eigenlijk is. Hij is altijd degene die alles wat niet mag doet en alles wat niet kan voor elkaar krijgt. Waarschuw ik hem ergens voor dan doet hij het juist. Ik heb losse krabpalen gekocht die ik strategisch voor de plekken bij de bank heb gezet waar hij de bank als krabpaal gebruikte omdat dit niet mocht én dus natuurlijk veel leuker is om te doen. Hij krabde er gewoon 2 centimeter naast...

Als ik Moonlight ergens voor waarschuw dan schrikt hij zich een ongeluk en kijkt er zelfs schuldig bij en je zal het hem niet meer zien doen. Tenzij Sunshine hem weer opstookt. Nu moet ik Moonlight niet te kort doen, hij durft ook wel, hij is natuurlijk ook helemaal van slag door de afwezigheid van zijn broer en best maatje. Waar hij Sunshine in overtreft is het vangen van vliegen. Als een ware ninja vliegt hij door de lucht, draait zich in zijn vlucht zodat hij soms zelfs 4 poten naar het plafond gekeerd heeft om zo een vlieg (of soms zelfs een bij...) te vangen! Hij is dit gelukkig de laatste 2 weken ook blijven doen, ik vond het een fijne afleiding voor hem. Helaas gebruikt hij mijn schoenen als vliegen-verzamel-bakjes en moet ik ze eerst even leegschudden voor ik ze aantrek. Dat ga je vanzelf doen als je elke keer een zooi dooie vliegen aan je tenen voelt... Brrr!

Hij weigert ook in het mandje van de witte krabpaal te gaan liggen. Sushine en Moonlight wilden hier allebei steeds liggen maar meestal won Sunshine deze wedstrijd. Hij lag daar dan als een echte sfinx zijn koninkrijk te bekijken. Moonlight zoekt hem nog steeds, kijkt ook steeds voorzichtig in dit mandje maar hij gaat er absoluut niet liggen. Ook al heeft hij nu juist de kans. Hij kruipt in het hokje eronder, waar hij eigenlijk net niet in past. Wat zou het toch prachtig zijn als hij daar binnenkort zijn broer weer zou zien liggen. Daar gaan we voor! Ik hou de moed er in!!

Nee, helaas, nog steeds niets. Ik denk dat er een hoop mensen zijn die denken "die komt toch niet meer terug" maar draai dat maar om. Sunshine komt echt wel weer terug. Dat voel ik en daar vertrouw ik op. Misschien staat hier straks dag 58, al hoop ik dat natuurlijk niet, maar dan nog. Ik hoor genoeg verhalen van mensen die, kort of lang, ook hun kat zijn kwijt geraakt en weer terug kregen.

Zelf heb ik al eens zoiets ervaren namelijk, toen woonde ik in België. Ik had een café in Turnhout en vond op een nacht in september 1999 3 jonge kittens, nog geen 3 weken oud. Lichtblauwe oogjes net open. De eerste nacht vond ik er maar 1. Nou heb je veel in huis als je een café hebt, maar niets voor babykatjes. Dus gaf ik de kleine Dizzy water uit mijn mond om uitdrogen te voorkomen en ben de volgende dag zo vroeg ik kon naar de dierenzaak gegaan om flesjes en voeding te kopen. Dizzy was dus echt mijn kindje en later vond ik er nog 2 waarvan er 1 naar een kennis ging omdat 3 om de 2 uur voeren niet te doen was. Dus had ik Dizzy en Arnold. Arnold groeide op tot een prachtige rode kater en Dizzy bleef mijn kindje en enorm aanhankelijk. Ze zat op mijn schouder als ik biertjes tapte en liet me geen seconde uit haar zicht. Ook nadat ik naar Rijkevorsel was verhuisd bleef dat zo. Als ik de maandagen naar Nederland was geweest, sprong ze nog voor ik geparkeerd had al op de motorkap want ja, mij de hele dag missen vond ze vreselijk! Als ik sliep lag ze tegen me aan en sabbelde dan aan het topje van mijn wijsvinger want ik bleef haar mama. Op een dag was ze verdwenen, Dizzy die geen seconde zonder mij kon.

Dizzy en Arnold waren wel gewend om buiten te zijn, dat dan weer wel. Arnold was wel vaker een paar dagen weg maar Dizzy nooit, alleen buiten om haar behoefte te doen of als ik aan het werk was, vlak bij buiten zitten wachten tot ik weer beschikbaar was om affectie te geven en te krijgen. Ik had toen ook flyers laten printen maar gek genoeg ben ik die nooit rond gaan brengen omdat ik voelde dat dit geen nut had. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is met haar maar ik wist dat ze er niet meer was. Ik mis haar tot op de dag van vandaag nog steeds! Arnold heb ik in België achter moeten laten, hij was altijd buiten en ik zou in Nederland niet eens zelf onderdak hebben maar er is goed voor hem gezorgd tot hij een tijd geleden op een respectabele leeftijd is overleden. Bij Dizzy wist ik dat ik haar niet zou vinden toen.

Nu voelt het anders, Sunshine komt thuis om straks met Aurora en Moonlight mijn lichtende trio te vormen. Ondertussen zie ik een hoop mooie dingen op mijn speurtochten en als ik af en toe een helder moment heb dan neem ik daar een foto van. Sunhine komt thuis, waar hij heel erg gemist wordt door Moonlight en mij en waar wij onvoorwaardelijk en diep van hem houden. Daarom blijf ik zoeken en flyeren en hoe het ook zal gebeuren, hij komt. Tot die tijd moeten we gewoon doorgaan met alles in het werk stellen om hem te vinden. De flyers die hier in de buurt er steeds afgehaald worden blijf ik er gewoon weer opplakken totdat ze er geen lol meer in hebben (in andere delen van de wijk blijven ze namelijk gewoon zitten) en ik geef de moed niet op, Sunshine zal thuis komen. Misschien wat later dan ik zou willen, maar dat is dan jammer voor mij en Moonlight. Let maar op. En tot die tijd blijf ik hier dagelijks zetten hoeveel dagen hij al weg is. Soms met een verhaal, soms alleen met het aantal dagen. Maar er komt een dag dat ik hier ga vertellen dat hij er weer is.

Hoe hard het zonnetje ook mag schijnen, voor ons is er nog steeds geen Sunshine! Ook de speurtocht van deze nacht was weer zonder gevolgen. Maarrrr ik heb wel vandaag voor het eerst een kat gezien!!! Dat noem ik dus vooruitgang :-) Zie al die dagen dat ik rondloop gewoon geen enkele kat hier buiten, en er moeten er genoeg zitten. Volgens mij seinen ze elkaar in "heb je haar weer, duiken jongens!" Een stuk verderop van het bruggetje waar ik steeds zoek, met een drukke weg ertussen zit óók een bruggetje, mét trappetje én bomen én merels...

Dus tja, welk bruggetje moet ik nu hebben? Ik ben vannacht maar eens het trappetje op gegaan bij de brug die rechtstreeks qua straten verbonden is met mijn huis, brug 1 noem ik m nu, en zo bovenlangs, wat een soort big city natuurgebiedje is met bramenstruiken en brandnetels maar met toch een (redelijk) looppaadje, naar brug 2 gegaan. Bij beide bruggetjes water en brokjes gezet (bedankt Geer voor de lege chinees bakjes) en steeds maar hopen dat ik niet net een brug te ver ben. Niets gehoord en gezien, behalve het prachtige gezang van de merels en lijsters. Bij het hek aan de overkant van brug 2 zag ik een kat het hek weer inschieten en in de bosjes verdwijnen. Ik heb daar wat rondgelopen, gemauw van Moonlight af lopen spelen en in de bosjes lopen schijnen met mijn zaklamp. Ik word vast een keer aangehouden, denk ik...

Maar op wat rare of lieve telefoontjes na, is hij nog nergens gezien. Ik werd gebeld door een privénummer door een man met een accent (Mick en Ineke, jullie weten hoe dat gaat) Ja hallo, iek ben geinteressierd in die auto te koop... - mijn auto die te koop staat? Waar dan? - Ja, iek kraaig telefoonnoemer van familie en is Peugot en iek wiel kope - Nou mijn auto staat niet te koop hoor! - Jawel sjit papier op auto met telefoonnoemer - eh ja maar met een foto van een kat erbij????! Mijn kat is vermist en daarom zit dat papier er mét telefoonnummer, als je mijn kat ziet dan graag bellen, niet auto verkopen! - ja maar iek ben toch geinteressierd! - Auto niet te koop, okeeee?! - Okee, jammer! - klik... Ja zeker jammer, had liever zo'n papier op mijn raam geplakt! Misschien eens tijd dat dat familielid Nederlands leert lezen? Of opzoeken wat het woord VERMIST betekent? Nou ja, geen ramp en op zich goed om moeten lachen.

Ook belt er steeds een meisje, ook met privénummer, klinkt als een jaar of 12, die steeds vraagt of de kat al gevonden is want ze wil hem zo graag aaien en loopt ook te zoeken. Ze zal me zeker bellen als ze hem ziet. Ik heb haar beloofd dat ze hem mag komen aaien als hij er weer is. Lief toch? En Ada heeft zelfs Hart van Nederland ingeschakeld maar ik denk dat ik niet de enige ben met een vermiste kat jammer genoeg, dus dat zal het nieuws niet halen. Maar you never know! Het fijne is van vakantie dat ik nu nog even kan gaan liggen. Hoop dat ik wat kan slapen zo. Dan moet ik ook hoognodig hier wat op gaan ruimen. Ik ben namelijk nogal van de opruimerige en heb al 10 dagen helemaal niks meer gedaan buiten het hoognodige. Dus is nu eigenlijk alles hoognodig... Moonlight heeft nu even zijn opstandige bui en loopt boos het huis door te rennen, al grauwend, daarna loopt hij weer huilerig te zoeken. Alleen al voor hem blijf ik volhouden en ik zelf wil ook mijn zonnetje weer zien schijnen! There will always be Sunshine!

Ik voel nog steeds dezelfde wanhoop als 10 dagen geleden net nadat Sunshine weg was. Terwijl ik dit zit te schrijven loopt Moonlight heel hard te mauwen op het balkon, rent dan van het ene plekje waar Sunshine altijd was naar het andere en gaat bij elk plekje staan te mauwen. Niet zoals hij normaal mauwt maar het klinkt echt huilend.

Ook dat blijft hartverscheurend. Hij weet ook precies dat ik Sunshine ga zoeken als ik midden in de nacht vertrek. Hij staat namelijk vlak achter de deur, vol verwachting te kijken, als ik dan weer thuis kom. En hij is zichtbaar teleurgesteld als ik niets bij me blijk te hebben. Want anders als ik thuis kom schiet hij altijd onder de bank, angsthaas als hij is. 
De bakjes die ik had neergezet zijn verdwenen, dus water heb ik niet neer kunnen zetten. Ik hoop dat die mensen er nog veel plezier van mogen hebben. Ga wel een voorraad bakjes halen... Toch geef ik de moed niet op. Voor elk verhaal met een slechte afloop, hoor ik er ook eentje met een, soms heel onwaarschijnlijke, maar goede afloop. Dus we houden vol. 

Deze nacht praktisch niet geslapen dus hopen dat ik het vandaag vol hou. Ik moet toegeven dat het je niet in je koude kleren gaat zitten en in je warme waarschijnlijk ook niet...
Gisteren heeft Kimberley ontdekt dat we zelfs een waar "kattenvrouwtje" hebben, die de zwerfkatten voert. Ik heb daar gisterenavond nog een flyer in de bus gedaan en gelijk die kant van de wijk maar eens even geflyerd. Ik bedoel maar, er komen best veel mensen af en toe bij het Kasteel van Sparta! 

Ook had Kim een bijzondere ervaring toen ze 's middags liep te zoeken. Er waren mannen aan het werk met de bomen daar en die sprak ze aan om te vragen of ze het nummer op de flyer, die daar aan de lantarenpaal zat, wilden bellen, als ze hem zagen. Dat wilden ze wel doen. "heet hij Casper?" zei die ene man, de andere zei "heet hij Sam?" Kim kreeg dik kippenvel want zoals vele van jullie al weten, zijn dat mijn 2 vorige katten die zijn overleden. Die 2 kwamen ook steeds tevoorschijn op filmpjes van Sunshine & Moonlight toen ik ze net had en hun capriolen aan het filmen was! Heel apart ook weer!

Ondanks de dagelijkse portie verdriet en teleurstelling ga ik maar door. Gelukkig na vandaag even 10 dagen vrij en ik ga ervan uit dat ik op 1 van die dagen kan melden dat mijn Sunshine, my only Sunshine er weer is! Klussen zal moeten wachten, ik kan me dan volledig wijden aan het zoeken, flyeren en Moonlight schandalig verwennen! Hopelijk komt Aurora snel naar Holland en dat ik dan een trio in huis heb van heerlijke harige lichtjes. Zeg nou zelf, tussen een Moonlight en Aurora ben je niets zonder Sunshine!

Als ik alle documentatie die er maar te vinden is over weggelopen katten moet geloven, dan zit Sunshine nog steeds in de zogenaamde "survival modus". Dat wil zeggen dat hij zich ontzettend goed verstopt en ook al zou ik vlak naast hem staan zal hij niet reageren op mijn roepen. Zijn enige mindset is overleven en zijn oerinstinct geeft hem aan dat hij dan zo onzichtbaar en onhoorbaar mogelijk moet blijven. Dat is dan ook zijn taak, hij moet overleven en mijn taak is het om hem te vinden. Op wat voor manier dan ook!

Vannacht om 3 uur opgestaan en naar de plek gegaan waar ik heb doorgekregen dat hij ongeveer moet zitten. Jullie weten dat ik al die zogenaamde "mediums" maar niets vind. Van de 1000.000 die zich medium noemen zit er maar 1 echte zuivere onder. Was ik toch helemaal vergeten dat ik er zo eentje ken, wel niet persoonlijk maar toch. De rest brengt alleen maar ellende al weten ze dat zelf vaak niet eens omdat zij van eigen kunnen overtuigd zijn. Ik kreeg de tip om haar te benaderen en ze heeft me gebeld. Een heel aparte ervaring om iemand je hele buurt te horen beschrijven en ook te zeggen waarom Sunshine zo hard is weggelopen. Dat heb ik hier namelijk ook nergens vermeld. Hij is als de dood voor honden.

Ik heb een vermoeden dat dit te maken heeft met de eerste 4 weken van zijn leven die hij op straat heeft doorgebracht. Vanaf hij 6 weken oud is, is hij samen met zijn broer al bij mij. En inderdaad, toen Sunshine er zo vandoor ging had dat met een hond te maken. Ik was al 3 auto’s onder gekropen waar hij onder weg schoot en toen rende hij naar de portiek van glas aan de overkant. Toen ik hem bijna te pakken had kwam er een jongetje met een hond de hoek om en toen verdubbelde het formaat van Sunshine's staart en vloog hij de straat uit. Ik had mijn medicijn nog niet genomen en ben bijna gestikt in mijn spurt achter hem aan. Ze wist me te vertellen dat hij ergens bij water zit, met een bruggetje erover en een grote boom maar ook een trap erbij. Er moeten veel merels zitten Hij is daar heen gevlucht omdat hij meerdere confrontaties heeft gehad met honden. (klopt ook met de vrouw die hem met haar hondje onder een auto zag zitten en dat hij als bevroren zat toen haar hond bij hem ging snuffelen, hij blies niet, mauwde niet, bewoog niet en staarde met hele grote ogen voor zich uit)

Op de plek die zij zo exact omschreef vanaf de andere kant van het land, daar loop ik praktisch iedere dag rond, nacht ook vaak. Alles klopt exact, inclusief de merels. Dus daar ben ik vannacht naartoe gegaan en heb (weer) brokjes en water neergezet (gisterenmiddag al omdat ze zei dat hij dorst had) maar ze zei ook dat hij te bang is om te voorschijn te komen. Dus ik ben daar rustig gaan zitten. Af en toe met mijn geleende zaklamp in de bosjes schijnend en dat ga ik voorlopig blijven doen. Net zolang tot hij zich gaat durven te vertonen. Dit gebeurt meestal zo'n dag of 11 na het weglopen. Ook zal ik blijven flyeren en rondlopen want hoe meer mensen dit weten, hoe meer kans dat hij gezien en/of gevangen wordt en weer thuis komt. Want 1 ding is zeker, hij komt thuis bij mij en Moonlight. Het liefst nog voor zijn zus Aurora aan zal komen!