"Ik meen het oprecht als ik zeg
dat ik van katten hou.
Een kat is een dier
dat meer menselijke gevoelens heeft
dan de meeste andere dieren.
"

Emily Brontë (Wuthering Heights o.a.)

Vandaag is mijn hele dag toch nog nuttig besteed. De dagen vliegen zo vlug voorbij dat ik er nog altijd verbaasd over ben. Gisteren buiten lopen flyeren. Vandaag binnen van alles gedaan om weer een stapje nader tot Sunshine's thuiskomst te komen. Moet ook kunnen een keer, alle beetjes helpen. 

Mijn moeder heb ik aan de lijn gehad. Ze voelt zich niet zo heel prettig. Erg moe en licht misselijk de hele tijd. De chemo gaat verder zo te merken. Ook is ze niet zo blij dat ze kan merken dat haar haren wat losser gaan zitten. Zeker niet omdat ze pas de 1e kuur achter de rug heeft nu en er nog 5 zullen volgen. 

Dat begrijp ik best. Maar op mijn werk heb ik een paar hele moedige dames rondlopen, allemaal kaal geweest door de chemo en ze hebben nu een heerlijk kort koppie, de een met meer krul dan de ander daardoor maar ze zien er allemaal ontzettend goed uit en het staat ze geweldig! Dus ook daar komen we wel doorheen. 

Omdat ik het de laatste avonden best fris vond, heb ik gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn zomer/winter-wisseltruc weer uit de kasten en/of dozen te halen. Nu liggen alle warme dingen weer in de kast en de hoogzomer spullen zitten weer in de dozen. Dat vind ik toch altijd zo'n overbodige rotklus. Ik ben er gelukkig helemaal klaar mee tot het weer lente wordt. 

Verder heb ik vandaag weer zitten zoeken op alle sites waar je gevonden katten kan bekijken. Af en toe vliegt je hart dan tussen je oren omdat je er eentje ziet die op Sunshine lijkt. Dat zelfde hart zakt dan ook weer met een rotgang terug als je ziet dat het hem niet is. 

Wat me altijd goed doet om te zien, zijn die verhalen dat iemand zijn of haar kat weer terug heeft gevonden. Dan weet ik weer even echt dat het ten alle tijden mogelijk is. Soms zijn ze al heel snel weer terug, soms na een hele lange tijd. Vooral die laatste categorie heeft mijn belangstelling. Sunshine is het "snel terug" stadium al lang en breed voorbij.

Daarom heb ik mijn oproep ook weer in een aantal groepen op Facebook gezet. Tot mijn grote verbazing waren er vele Amivedi pagina's, dus heb ik hem ook op de pagina's van aansluitende wijken en steden gezet. Wel fijn, zo even door die pagina's struinen. Dan zie je toch ook gelukkig dat er veel mensen zijn die katten die rondlopen helpen om hun baasje weer terug te vinden. Dat doet me dan zo goed altijd ook. 

Zelfs een pagina van gevonden katten die ik helemaal nog niet had gezien! Daarop heb ik vanaf vandaag helemaal terug zitten scrollen totdat ik bij mei was. Hij zat er helaas niet tussen. Wel een aantal overleden katten en wat oppepper-verhalen! Af en toe een opschrikkertje als er eentje zo'n tekening heeft als Sunshine maar helaas, hij zat er niet tussen.

Toch is dat geen verspilde tijd. Tijd heb ik nu gelukkig even, nu ik vrij ben. Als ik werk vliegen de dagen helemaal zo hard. Het is verdorie al weer bijna Kerstmis! Ik hoop met heel mijn hart dat hij dan toch al lang en breed weer thuis is! Iedereen die mee hoopt, of beter nog, er op rekent, helpt hieraan mee. Ik weet ondertussen dat dit al best veel mensen zijn.

Want, ondanks dat deze site pas echt 5 dagen in de lucht is, zit ik al ver over de 1500 unieke bezoekers! Ik wist wel dat veel mensen mijn verhaaltjes al volgen vanaf het begin maar dat dit er zoveel zijn, nee dat had ik niet gedacht! Daar ben ik heel blij mee want dat kan alleen maar mee helpen om Sunshine weer thuis te krijgen. Hier waar hij hoort, bij mij, zijn broer Moonlight en zijn nog te ontmoeten zusje Aurora! 

"Een kat heeft 40 miljoen haren: 5 miljoen op de rug, 10 miljoen op de buik en 25 miljoen op je bankstel."

Midas Dekkers

Wat een fijn dagje was het vandaag. Lekker op mijn dooie akkertje wakker worden. Koffie drinken en wat lezen. Ook nog even mijn moeder geprobeerd te bellen. Ik hoorde de telefoon overgaan, toen werd er opgepakt maar ik hoorde niets. Dit nog 3 x geprobeerd, zelfde effect.

Dan maar even proberen op mijn moeder's mobieltje. Voicemail. Even inspreken en iets later belt ma zelf. Ze kon mij dus wel horen, ik alleen haar niet. Nadat we het weer geprobeerd hadden met alweer hetzelde effect, bleek haar draadloze toestel niet meer te functioneren. De gewone huistelefoon nog wel. 

Kan gebeuren. Dat ding was volgens mij al praktisch antiek dus niet echt raar. Gisteren had ik wel 10,5 uur met mijn moeder aan de bel gehangen. Daar kwam ik achter omdat Kim weer mijn mobiel belde omdat ik met mijn huistelefoon constant in gesprek bleek te zijn. Mijn vaste lijn, zag ik aan de teller, was al meer dan 10 uur verbonden met de telefoon van mijn moeder. Dat was toen ze me om half 7 wakker belde. Ik had niet goed of beter gezegd gewoon niet opgehangen. 

Met ma ging het redelijk zei ze. Da's mooi! Deze eerste maand chemo, lijkt ze rustig doorheen te fietsen. Daarna wassen, aankleden en Kimberley ophalen. Het zonnetje scheen volop. Heerlijk weer dus om eens flink te gaan lopen. Eerst zijn we toch maar naar de Hooidrift gereden om daar te gaan flyeren. 

Voor een wegenblinde planner als ik, blijft het raar te zien hoe alle wijken, waar ik de weg weet, op de een of andere manier zo met elkaar verbonden zijn. Kim zei dat ze zich afvroeg of Sunshine hier wel terecht kon zijn gekomen.

Zo vreemd was dat nou ook weer niet, als je nagaat dat we ook dachten dat hij in de buurt van die volkstuintjes bij de Moskee kon zitten. Het kattenvrouwtje, die ik nog steeds niet te pakken heb gekregen trouwens, dacht Sunshine ook gezien te hebben op het Mathernesserplein. Dan is het nog maar een klein stukje Mathernesserlaan over en hup daar zit de Hooidrift al. 

Ik moest naar de Messchertstraat nog even zoeken. De straat waar Svenja zei te wonen maar ook waar ik als klein kind veel kwam om mijn overgrootmoeder te bezoeken. Tot ze er niet meer was op bijna 106 jarige leeftijd. Ik ben daar dus vaak genoeg geweest.

Toen we daar aan het plakken waren, kwam er een mevrouw langs. Ze zag waar het om ging en zag waar ik zelf woon, dus vroeg ook zij zich af of ik het niet te ver zocht. Ik vertelde haar door ene Svenja gebeld te zijn. Dat ze mij had verteld dat ze mijn kat had zien lopen op de Hooidrift. Bleek zij die Svenja toch te kennen! 

Twijfelde ik over de echtheid van het bestaan van een Svenja, dan was die hierdoor wel weggenomen. De vrouw zei: "ze is ook nog wel in staat een kat te vangen hoor". Dat vond Kim weer een creepy opmerking haha. Maar Kim vond dit ook een creepy vrouw. Ja oké, ze had een beetje baardgroei maar goed, daar kon je vroeger flink mee verdienen in het Circus hoor. 

Pas toen ik haar vertelde dat Svenja mij had verteld dat ze wel eens eerder katten had gevangen en aan de eigenaars had geretourneerd, werd ze weer wat rustiger. Lekker slenterend en flyers plakkend zijn we weer richting auto gegaan. Stapje richting Sunshine is weer gezet vandaag. 

Ik zei al tegen Kim dat het niet lang zou duren voordat er rare telefoontjes uit die wijk zouden gaan komen. Net even over 19 uur kwam de eerste al binnen. Privénummer natuurlijk, die direct worden weggeschakeld. Ik merkte het aan mijn voicemail waar niets op gezegd werd maar wel sirenes op de achtergrond hoorde. Misschien bang om wat achter te laten? Of bang voor stemherkenning? 

Mensen zijn blijkbaar overal op dezelfde manier vertegenwoordigd. Mensen die willen helpen, mensen die niets doen en rare freaks die nare telefoontjes plegen. In iedere buurt zitten ze allemaal. Waarschijnlijk nog in dezelfde verhoudingen ook. Doe je niets tegen. Behalve het maar accepteren en je schouders ophalen. 

Na het flyeren wilden we even naar het Bergsche Bos. Zoals Kim het van mij heeft geërfd, zo moest ik nu plassen omdat er geen toilet in de buurt was. Daarom zijn we maar even langs mijn moeder gereden. Die heeft tenminste een benedenhuis en zowel Kim als ik wonen 3 hoog. Té veel trappen.

Sla je gelijk 2 vliegen in 1 klap. Ma ook nog even gezien. Natuurlijk mochten wij even haar badkamer aan de binnenkant bekijken. Ze zei dat ze zich toch wel lichtelijk misselijk voelde af en toe maar dat dit goed te doen was. Vanmorgen had ze wel geconstateerd dat haar haren wat los gaan laten. Ze kon er zo een plukje uithalen. 

Kim bood haar 1 van haar pruiken aan en dat beeld had ik natuurlijk direct op mijn netvlies. Ik kon niet meer bijkomen. Ik zag mijn moeder al met een hoogglans kort knalrood koppie aan de keukentafel zitten. Of met lang hoogglans platinablond. Géén gezicht! Ma kon er ook om lachen, zo raar zijn we allemaal wel.

Gelukkig zit er nog genoeg haar op dus kan ze even vooruit. Het is nou eenmaal wat het is. Daar kan je beter gewoon het beste van maken en om dat soort dingen lachen. Mijn hele familie is gezegend met een apart gevoel voor humor en je merkt dat dit nu echt heel goed uitkomt. 

Eenmaal in het Bergsche Bos hebben we een heerlijk stuk gelopen. Dwars door het bos heen, af en toe een paadje pakkend. Van alles gezien, van Schotse Hooglanders tot wilde aardbeien, die ik niet mocht plukken en eten van Kim. Jammert! 

Kimberley had natuurlijk haar camera én haar nieuwe Samsung S7 mee om foto's te maken. Ik geniet er altijd van om haar dan bezig te zien. Ze wringt zich in de gekste bochten om de foto zo te maken zoals zij het ziet en terug wil zien op de foto. Heerlijk! 

Die nieuwe telefoon maakt ook prachtige foto's. Ik zal ze er allemaal bij zetten in haar album hier op de site. Mooi! Ik zag in de verte een mooi plaatje, dacht ik. `Kim, maak eens een foto van die beesten daar`, vroeg ik op een gegeven moment. `Welke beesten`, was haar commentaar. Ik wees naar de groep schapen aan de overkant van het water.

Nadat Kim was uitgelachen, en ik mijn ogen had toegeknepen om te zien wat haar lachsalvo had veroorzaakt, zag ik dat het om een groep grote rotsblokken ging... Ja, lach ook maar even. Ik wacht wel. 

Klaar? Ga ik weer verder. Het was dus een heerlijke middag. Omdat er weer geen toilet in de buurt was, zijn we toch maar naar huis gereden in plaats van een stuk verderop ook nog te gaan kijken. Dat doen we volgende maand wel een keer. Dan is het bos waarschijnlijk ook verder in de herfstkleuren dan nu geval was. Ook aan het groen kan je zien dat het nog lang warm is geweest. Al vind ik het nu wel frisser worden.

Van de cits kan ik alleen van gisteravond melden dat Aurora af en toe nog flink aanvalt. Moonlight dan nog wel, arme lieverd. Zo zielig. Ze kunnen zo heerlijk samen liggen. Dat deden ze gisteren ook. Dan zie je toch opeens haar hoofdje gaan rimpelen, dan gaat ze nog even wat liever tegen hem aanliggen. Opeens bijt ze hem dan flink! Rotmeissie! 

Hij schrikt zich dan echt een ongeluk. Vanmorgen weer van hetzelfde laken een pak. Dit keer schrok hij nog erger en verstopte zich trillend onder de bank. Ik heb haar even de kamer uitgejaagd. Dat moet ze gewoon echt niet doen! Hopelijk leert ze het nog eens een keertje af. 

Mij bijten, prima, ook niet lief maar ondertussen geaccepteerd en mee om leren gaan. Moonlight zo erg bijten, nee, dat mag niet en krijg je een grote mond. Schrik daar maar van. Eens gaat ze die link wel leggen.

Voor nu kan je het bewijs goed zien op de foto hierbij. Toch is ze lief, ze weet gewoon niet beter. Moontje is echt de liefste kat die er bestaat, dat weet ze ook wel. Komt goed, ooit. Sunshine zal haar er niet zo makkelijk mee weg laten komen. Het wordt tijd dat hij dat even komt laten zien. 

"Honden komen als ze worden geroepen;
katten ontvangen de boodschap
en komen er later op terug.
"

Mary Bly