And the story continues... Doet me vaag denken aan toen ik een klein meisje was en op mocht blijven om Peyton Place te kijken. Veel commentaren gehad op mijn blog van gisteren, meer op Facebook dan op mijn site maar dat mocht de pret, nah pret, niet drukken. Globaal gesproken zag iedereen wel de gelijkenis die ik ook zag. 

Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. 's Avonds gingen mijn schouders dan ook spontaan op slot. Had ik tot dan toe niet geweten of dat door stress kwam ja of nee, dan weet ik dat nu voortaan wel. Pfff, wat een raar gevoel hebben die foto's teweeg gebracht.

Zo ontzettend dubbel. Alles in me wil natuurlijk dat dit Sunshine is, terwijl net zo veel, ook alles, in me mezelf probeert te beschermen voor weer een grote teleurstelling. Die klappen komen op de een of andere manier nu nog harder aan dan in het begin.

Toen had ik nog het idee dat ik hem zo weer terug zou hebben. Ondertussen weet ik, door schade en schande natuurlijk, dat dit in mijn geval niet hét geval is. Mijn geduld wordt ontzettend op de proef gesteld en mijn vertrouwen ook. 

Vanmorgen ben ik natuurlijk wakker geworden met al een flinke hoofdpijn. Tuurlijk joh. Denken hoeft niet per sé hoor. Maar ik moest toch het pijnlijke koppie erbij houden want Moonlight moest voor zijn jaarlijkse vaccinatie naar de dierenarts. Sunshine had ook gemoeten maar ja, die was even niet beschikbaar. 

Tot mijn eigen grote verbazing had ik Moonlight zo in de reismand. Dat viel even mee! Ik had hier een half uur voor uitgetrokken en daar zat ik dan met mijn goeie gedrag. Iets te vroeg voor het leuke. Mijn wifi lag eruit, later bleek mijn hele internet het niet te doen. Hoera voor 4G zodat je toch nog even lekker kan klagen bij Ziggo via Facebook.

De deur van de dierenarts zat potdicht. Op het bordje stond zaterdag op afspraak vanaf 10 uur. Eh... Ze had toch 9 uur gezegd? Daar stond ik dan op de stoep met een van angst half verwilderde Moonlight in de reismand. Dan maar even aanbellen. Niets. Geprobeerd te bellen, voicemail. Weer aangebeld en ja hoor er werd open gedaan. 

De afspraak klopte gewoon. Gelukkig maar want naar huis gaan en Moonlight dan wat later weer die reismand in zien te krijgen zag ik al op voorhand mislukken. Alles in orde, 4,9 kilo schoon aan de haak, voor een jaar weer veilig gevaccineerd en eventjes ontwormd ook gelijk. 

Ook heb ik aan de dierenarts de foto laten zien. Zij vond de tekening te anders. Nou die vind ik zelf niet goed zichtbaar dus oké. Wel zei ze dat, omdat ie maar 10 maanden oud was toen hij wegliep, ik de kans zou hebben dat hij volledig verwilderd zou zijn.

Gelukkig had ik net Petra S aan de telefoon en die zei: "oh ja, en Aurora dan? Die is in het wild opgegroeid." Ja, dat is natuurlijk waar ook! Meer had ik gelijk niet nodig om mijn zorgen daarover aan de kant te zetten. Dat zien we dan wel weer, laat ik hem eerst maar eens thuis zien te krijgen. 

Thuis gekomen ben ik direct op mijn werk in gaan loggen. Toen ik net een uurtje aan het werk was, werd ik weer gebeld door het nummer wat ik had opgeslagen onder Messchertstraat. De meneer, weet ik ondertussen, had "mijn" kat weer gezien. Dat was net een half uurtje geleden. Ik ben er gelijk maar heen gegaan.

Jacob, heet de meneer uit de Messchertstraat, stond al boven op zijn balkon naar me uit te kijken. Hij kon me beneden naar de bergingen buiten begeleiden. Natuurlijk geen kat te zien. Maar wel even geroepen en gekeken of hij er ergens uit kon. Dit blok liep bijna net zo als in de van Lennepstraat. Met van die gangetjes die naar bergingen buiten leiden.

Ook weer met kleine stukjes per deur/gang bereikbaar dus zou je, wil je het hele blok door kunnen, weer zo'n 6 tot 8 van die ingangen in moeten kunnen. Zucht. Met Jacob in mijn kielzog weer op straat gekeken. Daar zagen we ook weer een deur, die naar de kant moest gaan waar wij niet verder konden. Die was erboven ook open maar met ijzeren stekeldingen. 

Ondanks de gevaarlijke ijzeren uitsteeksels is het voor een kat niet zo moeilijk om er daar uit te kunnen. Er vlak achter lopen namelijk de schuurtjes. Ik weet niet hoe hij er dan ín gekomen moet zijn maar bij katten moet je je dat gewoon niet afvragen. Die komen overal waar ze maar willen.

Hij had nog een paar extra foto's gemaakt maar van bovenaf natuurlijk omdat hij zelf 3 hoog woont ook en dan krijg je het niet zo heel helder op de foto. Ook die foto's heb ik zitten bestuderen toen ik weer thuis was, tegen allerlei foto's van Sunshine. Het was ook lastig om een foto te vinden van Sunshine waarop hij op zijn linkerkant ligt, die zijn er haast niet. 

Hij blijkt bijna altijd op zijn rechterzij te liggen. Kom ik nu achter zeg... Ook heb ik kunnen constateren dat zijn tekeningen (vooral het wit en de punten daarin) er steeds anders uit zien al naar gelang hij zich beweegt of hoe zijn houding is. In dat geval wordt het steeds aannemelijker dat hij de kat van deze foto's is.

Ik ga denk ik stappen ondernemen omdat ik het niet trek om nog wekenlang in spanning te zitten door het niet zeker te weten. Misschien kan ik een vangkooi regelen of anders kopen. Is het Sunshine wel, dan heb ik hem mooi terug. Is het Sunshine niet, dan heeft ie een lekker maaltje kunnen verorberen al is dat weliswaar achter tralies en is er geen man overboord. Het is geen berenklem hè. 

Verder zou Jacob het nog voor me in de gaten houden, hij heeft het webadres van mijn site om nog meer foto's te kunnen bekijken. Hij zou ook als het lukte proberen nog meer foto's te maken ondertussen. Mijn gevoel blijft gevangen tussen die blijdschap dat hij het is en het niet teleurgesteld willen worden en dat lijk ik niet los te kunnen weken. 

Het komt bijna nooit voor dat ik niet op mijn gevoel kan af gaan. Dit keer is dat dus wel zo. Ook een vreemde gewaarwording mag ik wel zeggen. Ik denk dat mijn gevoel zoiets heeft van 'bekijk jij het maar ff, ik heb nu wel genoeg voor mijn kiezen gehad'. Dat begrijp ik dan ook volkomen! 

Aan iedereen die me helpt, al is het alleen via positief denken, of door het delen van mijn oproepjes, vrienden, vreemden, kennissen, het maakt niet uit op welke manier, tegen jullie kan ik alleen maar zeggen; Bedankt, ontzettend bedankt uit het diepst van mijn hart! 

Op de foto; de vergelijkingsfoto's van Sunshine en de dak-kat of eh... Sunshine? Want ook die grote staart is er én die flinke oren... Op zichzelf al bijzondere details... Opa, geef eens een teken alstublieft! 

"Katten zijn een mysterieus soort wezens.
Er gaat meer door hun hoofden heen
dan wij ons bewust zijn."

Sir Walter Scott

Wat een bijzondere dag weer vandaag. Vandaag was het weer zo'n dag dat ik absoluut niet wakker kon worden. Op zich is dat al niets voor mij maar het zal wel aan het sombere weer liggen of zo. 

Mijn dochter belde me om 9u10 wakker. Ze voelde zich erg beroerd en omdat we gisteren bij mijn moeder waren geweest, maakt ze zich nu grote zorgen. Mijn moeder moet, door de chemo, zo min mogelijk in aanraking komen met ziektekiemen. Alleen weet je dat nooit natuurlijk. 

Juist als je besmettelijk bent, merk je er nog niets van. Ik heb geprobeerd Kim zo goed mogelijk gerust te stellen. Of dat gewerkt heeft is weer een ander verhaal. Ik ben er maar uitgegaan en op mijn gemak wat zitten bellen. Kattenvrouwtje ook maar die krijg ik maar niet te pakken. Svenja moet ik nog proberen, dat komt ook nog wel.

Moonlight mag morgenochtend vroeg naar de dierenarts voor zijn jaarlijkse vaccinatie. Dus die heb ik wel te pakken gekregen. Mijn tandarts kan ik maandag pas proberen. Die had het lef om eerder met vakantie te gaan dan ik! Daar ging mijn mooie plan om dit in mijn vakantie te doen. 

Toen werd het tijd om wat boodschapjes te gaan halen en een cadeautje voor mijn neefje die morgen jarig is. Wat een drukte overal zeg! Daarna ben ik ook nog een berg lege puffers en mijn recept voor de nieuwe met teller naar de apotheek gaan brengen. Gelukkig heb ik nog want die zijn er pas maandag. 

Eenmaal thuis even op de bank gekropen. De cits zitten graag buiten dus dan doe ik de balkondeur voor ze open maar ik moet zeggen, het wordt binnen dan wel heel fris! Moonlight zit dan gelijk weer te dwingen om te hengelen. Niet te doen met dat beest zo. Dat is echt een obsessie.

Ik heb ook wel gemerkt hoe dat komt. Hij associeert dit met Sunshine, hengelen en zijn roze dekentje, daar voelt hij zich prettig bij en prettig gevoel herinnert hem aan Sunshine. Vaak, als hij weer zo loopt te roepen, vraag ik dan "waar is Sunshine nou?" en dan vliegt ie óf naar de hengel óf naar het dekentje en gaat liggen trappen. Lijkt me wel duidelijk dus.

Terwijl ik zo half zat te suffen, ging opeens mijn telefoon. Een onbekend 06-nummer. Ik neem op en het is een meneer of mevrouw (kon beide kanten op qua stem, ik word zelf meestal ook meneer genoemd) die in de Messchertstraat woont! Hij had mijn flyer gezien en denkt (ook) dat mijn kat daar in de buurt loopt.

De persoon had hem daar vanmiddag nog gezien! Nog wat dingen uit zitten wisselen over hoe hij er uit ziet en dat lijkt allemaal wel te kloppen. Ik heb gevraagd of hij kan proberen om een foto te maken. Die had ze (laat ik het maar even op zij houden) geloof ik zelfs ook maar niet zo'n duidelijke. Die zou ze nog proberen te maken en ze zou het allemaal voor me in de gaten houden en mij bellen als ze hem weer zag. 

Ik bedankt alvast hartelijk voor deze en nog te nemen moeite. Zo blij word ik van zulke telefoontjes, of hij het nou wel of niet zou zijn. Gewoon het feit dat er mensen met je begaan zijn en met je mee zoeken is zo goed om te weten! 

Niet veel later hoor ik dat ik een berichtje binnen krijg, een smsje. Ik kijk en ik kon het even niet geloven. Van alle foto's die ik al binnen heb gehad en waarbij ik al direct zag dat het Sunshine niet kon zijn, hoe onduidelijk ze ook waren, was dit er toch wel eentje waar mijn hart sneller van ging kloppen!

Ik heb hem gelijk doorgestuurd naar Kim en die sprong, ondanks haar duizeligheid, ook zowat van de bank thuis. Ik zie ook wel wat dingetjes die niet lijken te kloppen maar ja zeg, het is dan ook wel een heel onduidelijke foto. Ik kan er pas echt iets van zeggen als ik het duidelijker kan zien.

Kim stuurde me een foto waarbij je duidelijk kan zien dat het wit bij zijn schouder wel degelijk klopt. Zelf ben ik ook direct gaan spitten in mijn eigen uitgebreide fotoverzameling van de cits. Echt eentje van bovenaf had ik niet maar wel eentje die in de buurt komt.

Ik had het er met Kim nog over dat ik, sinds die filmpjes van Mike Dooley, toch weer begon na te denken over de tekenen die het Universum je stuurt. Zoals het feit dat ik vorige keer opeens op de Hooidrift reed. Maar ook dat ik mijn opa, die er al lang niet meer is, om hulp vroeg. 

De Messchertstraat is waar zijn moeder jarenlang heeft gewoond. Ik ben er zo vaak geweest als klein meisje. Omaatje had 11 kinderen en had er al 9 overleefd toen ze zelf overging. Ze was bijna 106! Opa ging elke week, hoe benauwd hij het ook had, naar zijn moeder. Ik heb daar nog veel herinneringen aan.

Zouden dat dan ook tekenen zijn dat ik daar moet zijn? Dat zou zomaar kunnen natuurlijk. Vlak nadat ik Kim had opgehangen, belde mijn moeder me. Ik vertel haar zo het voorgaande verhaal, inclusief de tekenen en of dat zou kunnen. De persoon die vanmiddag belde had namelijk haar huisnummer gegeven en toen ik dat tegen mijn moeder zei, zei mijn moeder dat dát het huisnummer van mijn overgrootmoeder was!! Nou ja!

Toeval bestaat niet hoor! Omaatje woonde weliswaar op A en die persoon op F maar wel op hetzelfde huisnummer. Want ze zei dat, als ik bij het benedenhuis zou aanbellen dat ik dan misschien best wel in de tuin zou mogen kijken, als ik daar weer was. Jeetje zeg! Zou het dit keer dan echt kunnen?

Ik zal de twee foto's er hier bij zetten. Dan kunnen jullie zelf ook kijken en zeggen wat je ervan vindt. Ik durf het bijna niet, te bang dat het weer niets is. Aan de andere kant, al die "toevalligheden" en nu ook nog eens iemand die belt en woont op hetzelfde huisnummer als mijn overgrootmoedertje? Is opa lekker bezig geweest daarboven en heeft hij Sunshine die richting op gestuurd omdat de Messchertstraat hem zo na aan het hart lag? Wie kan daar op antwoorden?!

Mijn gevoel is, bij gebrek aan een beter Nederlands woord, numb. Ik wil hem eerst met eigen ogen zien voor ik mezelf helemaal gek ga lopen maken. Dat worden dus tripjes richting de Hooidrift elke keer! Afgewisseld met ritjes naar het M4H gebied. Ik mag nog niets uitsluiten. Pas als ik hem weer in mijn armen kan sluiten, zal ik het echt geloven!