De 2e dag op mijn werk is ook voorbij gevlogen. Zoals gewoonlijk eigenlijk. Gelukkig gaat ademhalen automatisch anders zou je dat in de drukte ook gewoon vergeten. Natuurlijk ging ik weer een stuk later naar huis dan de bedoeling was. Dat gebeurt ook regelmatig.

Mijn dipje zit er nog hoor, al hou ik dat vakkundig op de achtergrond. Daar ben ik ondertussen wel een expert in geworden. Overlevingstechnieken bouw je vanzelf op en ervaring maakt het makkelijker. 

De afgelopen 4,5 maand heb ik er op dit vlak ook weer een aantal flink kunnen updaten. Wel heb ik gemerkt dat die zenuwpijnen daar wel degelijk mee te maken hebben. De afgelopen nacht heb ik toch weer even lopen jodelen in huis. Je kan er niets tegen doen behalve hopen dat het snel over gaat. Dat hopen de cits dan ook, die vinden mij af en toe een flinke rare. Die mening hebben zij niet alleen geloof ik... 

Gelukkig zorgt de drukte op het werk absoluut voor volledige afleiding en dan zijn er ook nog de cits. De afgelopen dagen heb ik weer met grote regelmaat voor vredesrechter lopen spelen. Af en toe doen ze elkaar, nou ja Aurora Moonlight dan, behoorlijk zeer ook.

Dat hoor je aan de kreten die er geslaakt worden. Dan grijp ik natuurlijk direct in. Aan de andere kant, als ik ze dan eindelijk bij elkaar op de bank heb, dan kunnen ze zo heerlijk bij elkaar liggen. Echt grote zorgen maak ik me er daarom niet over. 

Ook voel je de kou de laatste dagen weer in het huis kruipen. Als je even stil zit dan krijg je weer van die koude armpjes. Brrr. Ja Sunshine, de kachel is vanaf vandaag weer aan. Lekker bij de verwarming liggen kan weer. Dat deed je toch zo graag? Moet je maar thuiskomen! Eigen schuld, kouwe bult.

Waar Aurora en Moonlight nog het meest ruzie over hebben, is over wie er bij mij op de bank mag. Nou mogen ze natuurlijk allebei, ik maak geen verschil. Alleen vinden ze dat zelf niet zo. Als Aurora er al ligt en Moonlight springt erbij, dan heb je kan dat ze een stuk uit zijn lijf probeert te happen.

Moonlight, veel te lief voor deze kattenwereld, nestelt zich graag zo strak mogelijk tegen mij aan. Komt zij er dan bij, dan geeft hij haar of een tik of, meestal zelfs, springt hij luid mauwend weer op de vloer en gaat dan direct lopen klagen tegen me. Soms heeft hij het euvele lef om eventjes bovenop haar te springen om er dan weer luid klagend vanaf te rennen. Driftig ligt ze dan tikken uit te delen met haar poezelige pootje. 

Ik krijg ze maar niet aan hun verstand dat er op mijn enorme hoekbank nog wel plek is voor nog 2 van die harige viervoeters. Leg ze dat maar eens uit! Als Sunshine straks thuis is, ben ik benieuwd naar wat dat nog meer gaat geven. Sunshine keek altijd even, lag Moonlight er, dan ging hij op de krabpaal liggen. Of hij met haar zo zal zijn? Geen idee! Hopelijk trekt de kou hem vanzelf een keertje uit zijn schuilplek. Hij zal toch echt een keer door iemand gezien moeten worden?

Vandaag kreeg ik via een PB-tje op Facebook weer een advertentie van een gevonden kat die op Sunshine leek toegestuurd. Gelukkig een vrij duidelijke foto waarop ik direct kon zien dat hij het niet was. Dan is het ook echt fijn om te weten dat er mensen zijn die nog steeds met je mee kijken en zoeken. Ook al lijkt het nu al heel lang te duren (en dat doet het ook hoor, geloof me, dit lijken jaren in plaats van maanden) toch zijn er zo veel katten die nog veel later thuis komen. 

Je gaat je er ook steeds verder van verwijderen. Het is niet meer elke seconde dat het in je hoofd zit. Terwijl het toch ook nooit echt uit je hoofd gaat. Heel dubbel. Op zich ga je eigenlijk een soort van rouwproces door. Met dezelfde emoties en dingen die daarbij horen. Alleen wat het erger maakt dan wat dan ook, is dat niet weten. 

Gisteravond op de bank lag ik weer naar zo'n dissapeared aflevering te kijken en dan gaat het om iemands kind, volwassen of niet, dat doet er niet toe. Die vader beschreef zijn wanhoop en ik zat spontaan met hem mee te grienen. Ik kan me zijn pijn zo indenken dat ik het kan voelen. Die tranen liepen er vanzelf opeens. 

Weet dat het altijd erger kan maar hou je ogen toch ook op hoe het beter kan. Bij mij is dat maar op 1 manier mogelijk natuurlijk. Beter wordt het pas als Sunshine er weer is. Tot dat zo ver is, moet ik alles gewoon een beetje naar binnen proppen en het dekseltje er maar even oplaten. Dan voel je het niet zo... 

Op de foto rechtsonder; Aurora vanmorgen om 5 uur. Madame had het koud! 

Zo, de kop is er weer af. Mijn eerste dag begon weer enorm veelbelovend. Om zes uur begonnen de eerste rare storingen al. Als ik al had mogen hopen dat de chaos en de hectiek verdwenen zouden zijn na mijn weekje vrij, dan had dit volledig tevergeefs geweest. Aangezien ik dat al wist, heb ik het ook maar niet gehoopt. 

Dat is gewoon niet te doen zeg! Zeker niet als je daar even een weekje van verschoond bent geweest. Misschien went het... Ooit. Alhoewel ik daar een hard hoofd in heb. Aha! Vandaar die koppijn altijd aan het einde van de dag. In elk geval heb ik nog wel even snel een afspraak met de tandarts gescoord. Dat dan weer wel. Eind oktober. 

Mijn moeder is vandaag al 75 geworden! Van harte Mam, vanaf deze plek dan ook nog maar een keertje! Dat er nog maar vele jaren mogen volgen! Daar gaan we gewoon voor met zijn allen. Mocht je volgend jaar geen haar meer hebben door de chemo, weten we in elk geval een aantal leuke cadeau-opties! 🤪 Ja, want na oktober wordt het dan wel heel erg koud, mutsies en sjawltjes, noem het maar op, het kan allemaal. Of ik brei wat, kan ook. 

Aan het einde van de ochtend werden er weer wat foto's van de dak-kat gestuurd door Jacob. Dit keer kon ik ze net iets duidelijker naar voren halen. Ik dacht toen al te zien dat het Sunshine niet was. Voor het geval ik het mis had, heb ik toch maar even terug geappt dat ik dit thuis op de pc toch even van nog wat dichterbij en groter moest bekijken.

Na het werk, dat zo mogelijk nog chaotischer eindigde dan dat het begon, direct door naar mijn moeder natuurlijk. Haar cadeautje had ze al gehad dus dat hoefde ik niet mee te slepen. Ze had al wat visite gehad en nu waren Kim en Daan er, broer en schoonzus waren nog in aantocht met een prachtige taart gebakken door My Little Home Bakery. Voor mensen met Facebook, kijk maar eens even naar Belinda's mooie creaties op https://www.facebook.com/belindashomebakery/?fref=ts

Ik heb niet eens zo'n groot stuk op maar ik hoef in elk geval vanavond geen eten meer. Ik zit er nu nog vol van. Maar hij was heerlijk! Bij dat stuk taart een heerlijke cappucino gedronken. Dan er snel weer van door en moest ik me weer haasten want anders zou de apotheek al weer dicht zijn. Vanavond moet ik toch vroeg naar bed dus blijven kon ook niet. 

Bij de apo moest ik mijn nieuwe puffers ophalen anders kan ik de trap niet meer op (valt wel mee hoor, meer het idee). De Post was ook al vergeefs met een pakje geweest, zag ik in de brievenbus op een kaartje staan, van Zooplus. Ben je er even een keertje niet dan zijn ze opeens wel aan de vroege kant. Helaas, van de week dan maar even afspreken.

Toen snel naar boven gegaan en weer een foto-studie begonnen met de vanmorgen verzonden foto's en de beste foto's ter vergelijking die ik kon vinden. Dat brandde al in mijn telefoon de hele dag natuurlijk. Helaas, ik weet nu wel zeker dat het Sunshine niet is. Dat is weer even flink tranen verbijten geweest net en teleurstelling weg slikken. 

Ik was er, door al die zogenaamde toevalligheden, toch wel diep in mijn hart een heel klein beetje op gaan hopen. Je moet op de tekenen letten. Jawel hoor. Doe ik ook. Maar waarom geven jullie dan tekenen die nergens op slaan, behalve dan om je weer even een flinke teleurstelling te laten incasseren? 

Ik let helemaal nergens meer op voortaan. Daar ben ik wel een beetje klaar mee geloof ik nu. Ik ben nu dan wel de trotse eigenaar van een voorlopig niet nodig te hebben vangkooi, groot formaat. Fijn, had ik liever iets leuks mee gedaan of zo. Of een extra zooi van die dure puntje puntje snoepjes gekocht voor Moonlight en Aurora. 

Je zou van minder in de put kunnen raken. Voordeel in mijn geval is dan wel dat ik toch al vlakbij de bodem lag. Dan val je niet zo heel ver. Blijven in elk geval je enkels heel, als je het toch een positieve draai wilt geven.  Ik begin er geloof ik een heel klein beetje de moed van te verliezen... Wat nu weer dan? Toch weer in dat M4H gebied gaan lopen? Daar zie ik m toch ook niet.

Toch ben ik dan ook wel weer blij dat ik het nu zie en niet nadat ik met een gierend hart richting Messchertstraat ben gereden om er dan achter te komen dat ik een wildvreemde kat in de bak heb. Dat alleen al regelen zou aardig wat voeten in aarde hebben gehad. Dat is me nu bespaard, halleluja. Feestje! 😥

Zag ik net ook opeens dat Petra S ook jarig is vandaag! Ook jij van harte! Ik weet dat jij deze stukjes altijd leest dus kan ik je ook hier nog een keertje in het zonnetje zetten. Dan kan ik je ook gelijk nog een keertje bedanken voor al je hulp en peptalk. Uit deze dip krijg je me niet zo snel gepept hoor, denk ik. Ga maar eerst je verjaardag vieren voordat je dit leest...

Stomme Sunshine! Als ie niet van de week zelf voor de deur staat, dan bekijkt hij het maar. Het is nu koud, ik ben heel geduldig geweest en ik heb me de puntje puntje puntje gezocht en geflyerd en we zitten al maanden in die ellende nu. Klaar ben ik er mee. Ik weet nu wat het betekent, dat je letterlijk echt niet meer weet waar je het zoeken moet. 

Kijk maar goed naar de foto's en oordeelt u zelf. Ik ga drollen scheppen, koffie zetten en daarna ga ik me in een dekentje op de bank rollen, in foetushouding, zet genoeg te drinken neer in armbereik en heel misschien, als ik heel nodig moet, kom ik er nog een keertje af vandaag. Maar daar houdt het dan ook mee op. Ik aai alleen nog mijn 2 harige liefjes een paar keer hooguit of, als me dit teveel moeite kost,  laat ik ze langs mijn buitenboord hangende arm lopen, kan ook. Gelukkig hoef ik tegen hen niet te glimlachen. Mijn mondhoeken komen zelfs onder mijn kin uit, kan je nagaan! 

"Om een evenwichtige kijk te hebben op de dingen
moet degene die een hond heeft om hem te aanbidden
ook een kat hebben om hem te negeren.
"

Peter Darbo

Vandaag ben ik de hele ochtend bezig geweest met foto's bekijken en vergelijken. Jeetje zeg, wat word ik dan heen en weer geslingerd. Ja, hij is het wél. Nee, toch niet. Ja toch wel. Dat is echt niet normaal meer. Ik ben er maar mee gekapt want anders had ik nu geloof ik nog steeds zo gezeten. 

Wel heb ik ook heel intensief naar veel foto's van Sunshine zitten kijken om die witte tekening te bestuderen. Wat me daarbij opviel is dat die randen elke keer anders zijn naar mate hij een bepaalde houding aanneemt. Wel denk ik toch een té witte knie te zien maar doordat het zo onduidelijk is, durf ik het niet met zekerheid te zeggen.

Wat op de ene foto een hele scherp M is, ziet er op een andere foto uit als een slappe S. Gewoon omdat hij anders zit, loopt of draait. Dus er is wel iets aan vast te houden, dat wel, maar toch is dat dus echt heel moeilijk te bepalen dan bij zo'n onscherpe foto. Wel heeft deze kat ook een enorme staart en flinke oren, net als Sunshine. Dat zijn op zich natuurlijk al wel aparte kenmerken. 

Ook heb ik nog geprobeerd de dak-kat-foto's nog meer te vergroten en te verscherpen maar ja, ik ben natuurlijk een gewone digibeet en dat schoot niet echt veel op. Het maakt het juist alleen maar moeilijker. Om echt knettergek van te worden. Ik heb me er echt van los moeten rukken want elke keer weer dacht ik het nu echt te zien, gevolgd door het echt niet meer te weten. Hoe hou je Ria zoet? Dat is dus vrij simpel. 

Aangezien ik mijn huis ook nog even moest ontharen ben ik dat vanmiddag maar gaan doen. Morgen begint het 'normale' leven weer. Als je mijn leven tenminste normaal mag noemen. Ja, het mag wel maar dat is het niet. Het lijkt me heerlijk om weer een, voor mij dan, normaal leven te hebben binnenkort. 

Jacob uit de Messchertstraat heb ik vandaag nog niet gehoord. Ik ga hem straks zelf een paar smsjes sturen. Ik ben namelijk vandaag de trotse eigenaar geworden van een heuse en spiksplinter nieuwe katten-vangkooi, formaatje groot. Hij moet alleen nog binnen komen morgen of zo. 

Jacob had al toegezegd desnoods een vangkooi te willen plaatsen als ik eenmaal weet of het Sunshine echt is. Alleen die onzekerheid is echt een beetje té gekmakend. Waarom dan niet gewoon sowieso een vangkooi plaatsen? Het is niet alsof ik het beestje in een berenklem vang natuurlijk en zijn pootje eraf valt. 

Is het Sunshine dan heb ik hem gewoon gelijk thuis. Is het Sunshine niet, dan heeft een kat een heerlijk maaltje gekregen en heeft daar alleen voor moeten betalen met een nachtje achter de tralies. Er zijn genoeg zwervers die daar geen moeite mee zouden hebben. Geen kat overboord toch?

Maar dat moet dan wel met hulp van Jacob. Hij zal me in de binnentuinen bij de bergingen moeten laten en ook zelf de mogelijkheid hebben om me 's morgens vroeg of misschien zelfs al 's nachts te bellen of ik beet heb. Dan moet hij me er ook weer in kunnen laten. Je kan zo'n beest moeilijk 2 dagen laten zitten dus is hij het niet, moet hij wel zo snel mogelijk worden vrijgelaten. 

Ik heb geen idee of Jacob werkt of niet. Ook niet onbelangrijk zo wel, welke tijden. Misschien wordt dat dan nog even puzzelen. Als het aan mij ligt, zou ik dat ding direct neer gaan zetten, zodra ik hem binnen heb. Dan kan ik, hoe het ook uit pakt, weer verder met óf leven óf zoeken. 

Wat lijkt me dat een genot zeg. Gewoon weer heerlijk naar mijn werk gaan, moeder klaar met chemo en drie katten die je blij begroeten als je weer thuis komt. Toen ik dat motivatie filmpje van Mike Dooley zat te kijken, zei hij dat je je eindwens of -doel vast moest visualiseren. Ik kom niet verder dan dat wat ik net zei. Meer heb ik niet eens nodig! 

Even heel iets anders. Ik zit al bijna op 2500 unieke bezoekers hier! Wat een drukte zeg. Ik ben hier best door verrast. Wat een berg mensen! Zoveel mensen had ik niet eens in de verste verten verwacht. Toch wel apart, vind ik zelf.

Toen ik trouwens bij mijn dierenarts was gisteren, konden we eerst de chip van Moonlight niet vinden! Hij zat eerst links bovenin zijn nek, toen ze gecastreerd werden zaten ze bij zowel Sunshine als Moonlight nog op dezelfde plek als toen ik ze kreeg. Waar die bij Sunshine zit ondertussen, hoop ik binnenkort achter te komen. Bij Moonlight zit dat ding helemaal rechts onder halverwege zijn lijf, richting buik. Nou ja! 

Ik wist wel dat die dingen konden gaan wandelen maar had niet verwacht dat ze zo ver zouden kruipen. Iemand opperde ook nog dat ik misschien met Moonlight naar de Messchertstraat moest gaan. Als je gezien had hoe panisch hij is in het reismandje, dan weet je dat dit geen goed idee is. 

Moonlight heeft het al zwaar genoeg. Ik zie dat Aurora hem net weer eens een keer uit het bovenste mandje in de krabpaal heeft gejaagd ook. Laat hem maar lekker zo zijn gang gaan. Hij heeft het al zwaar genoeg zo met al die veranderingen en een kattige zus.

Hij zal dolgelukkig zijn als zijn broer weer thuis is, dat weet ik zeker. Ik weet ook wel dat we er met alleen zijn thuiskomst nog niet zijn. Dan moet hij weer volledig integreren in een nieuw huishouden. Of Aurora hém zo makkelijk uit dat mandje krijgt, heb ik zo mijn twijfels over. We gaan het zien, hopelijk binnenkort. 

"Als ik met mijn kat speel,
dan is het niet duidelijk
of ik me nou met haar amuseer,
of zij met mij.
"

Michel Eyquem De Montaigne