Zo, ben ik toch gered door God vanochtend. Ik had vaag de katten al opgemerkt ergens in de verte van mijn steeds dichterbij komende dagbewustzijn. Ik was nog volledig aan de andere kant eigenlijk maar wel onderweg. De bel zorgde ervoor dat ik met een ruk het eindpunt bereikte. Ik was wakker!

Nog niet na kunnen denkend, dacht ik dat het de post wel zou zijn met een pakje. Pas later besef je dan dat je helemaal niets verwacht. Met wiebelende benen naar de intercom dan maar. Wij brengen u God werd er door de speaker gezegd. Oh ja? 

Gooi maar in de brievenbus hoor, was mijn antwoord. Als God die oude man in de wolken zou zijn, wat de meeste mensen denken, (dat istie niet hoor) dan zou Hij er ook wel om kunnen lachen. Dat weet ik wel zeker. Als ik toch eens echt een keertje niets te doen zou hebben, dan zou ik ze boven halen en de boeken van Jozef Rulof onder hun neus steken.

Kijken wat ze daarop te zeggen zouden hebben lijkt me helemaal geweldig. Toeval bestaat niet want gisteravond op de zaak hadden we het ook over religie, tijdens een rookpauze. Af en toe zeggen we dan nog best wat zinnigs hoor. We zijn dan ook een mengelmoes van alle nationaliteiten door elkaar. Dat is soms best interessant.

 Ik ben helemaal tegen welke Godsdienst dan ook. Overal waar kerken (in welke vorm dan ook van synagoge tot moskee tot kathedralen) en hun leiders de kop opsteken, daar zitten altijd mensen tussen die de woorden, die volgens hen van God zelf komen, misbruiken.

Daar waar haat gezaaid wordt, dat kan echt nooit goed zijn. Ervan uitgaand dat God liefde is, zou Hij op geen enkele manier willen dat zijn volgers enig ander levend wezen zouden moeten afmaken als die niet volgens Zijn regels willen leven of gewoon omdat ze anders zijn. 

Dat kan je mij in geen enkele taal of levenswijze wijsmaken. Ik kan dat dan ook nooit begrijpen, dat ze dat nog voor zichzelf kunnen rechtvaardigen ook. Hoe kan je nou denken dat, als je de andersdenkenden afmaakt, dat je dan goed gedaan hebt? Elk leven heeft waarde toch?

De schijnheiligheid van sommige kerkelijke leiders straalt er donker vanaf vaak. Op zondag (of welke andere dag dan ook, voor elk geloof weer anders) prediken over liefde en vrede en dat dan gebruiken om aanhangers van een andere tak, af te maken? Hoe kan je dan in de spiegel kijken? Je moet toch voelen dat zoiets niet kán kloppen?

Al vanaf er zoiets als een bijbel bestaat, ook weer anders genoemd in allerlei religies, misbruikt men de woorden die daarin staan of interpreteren ze naar eigen inzicht, en hakt alles wat anders durft te denken volledig de pan in. Puur onbewustzijn vind ik dat. Ongelofelijk dat zoiets al eeuwen duurt, kán duren over de hele wereld. 

Toch zal daar ooit een eind aan komen. Ik kan niet wachten tot het zover is. Wat is er nou mooier dan weten hoe het zit en van alles wat leeft te houden? Dat je dat ook nog eens van alle mensen om je heen terug krijgt? Helaas is de overgrote meerderheid nog niet zo ver. Ook hier is geduld een schone zaak. Ik heb geen geloof, ik wéét. Toch heb ik respect voor iedereen en wat hij of zij dan ook gelooft. 

Geen idee waar dit nou zo opeens vandaan kwam. Misschien ga je daar over nadenken als je, voordat je echt wakker bent, God in je brievenbus gestopt krijgt. Als ik pas zo laat wakker word, is dat ook al zo'n uitzondering. Dan is de hele wereld buiten ook al zo vaag. Ik dacht eerst dat ik nu toch echt mijn bril moest gaan dragen, bleek het gewoon mistig te zijn.

Moonlight loopt hier weer als een gek te rennen en te grauwen. Aurora is maar snel ergens anders gaan zitten. Sunshine zal wel ergens op zoek zijn naar een maaltje of dat heeft hij vannacht al gedaan en is hij nu aan het rusten. Kan ook.

Ik zag net, toen ik mijn mailbox even doorging, dat ik een mailtje had van Buurtlink. Met mijn suffe hoofd kreeg ik wel opeens een heldere ingeving. Die ga ik eens even een mail sturen met het verzoek of ze Sunshine zijn verhaal willen plaatsen. Er zullen genoeg mensen zijn die deze mail krijgen die hier in de buurt wonen. 

Toch weer iets wat ik nog niet geprobeerd heb. Aangezien ik zo laat ben, heb ik er nu geen tijd voor. Na dit stukje gewauwel moet ik toch even snel gaan douchen en aankleden en nog wat kleine dingetjes doen. Anders kom ik nog te laat ook! Ik kan moeilijk zeggen dat ik me verslapen heb. Al moet ik wel toegeven dat dit me echt een keer gebeurd is. 

Ik had nog een uurtje over, ging lekker met een boek op de bank zitten en toen is ongemerkt het licht uitgegaan. Schrok ik wakker op het moment dat ik had moeten beginnen. Ik heb me toen rot gehaast om er toch nog zo snel mogelijk te zijn. Ach, 1 x in 12 jaar moet dat kunnen. Ik vond het alleen zelf ontzettend stom.

Dat laat ik vandaag zeker niet gebeuren. Nog 1 mok koffie en ik ben er weer klaar voor (niet omdat 't kan maar omdat 't moet). Gelukkig is het morgen weekend. Genoeg te doen om te weten dat het weer niet gewoon uitrusten wordt. Maar ik móet niets, dat is ook al prettig genoeg. 

"Als een kat zou kunnen praten
zou hij kunnen zeggen:

"Hé, ik zie het probleem niet!"
"

Roy Blount Jr

De laatste paar dagen had ik meer last dan anders van Sunshine's Houdini act. Daar raak je eigenlijk nog meer van in de put. Niet dat er dagen tussen zitten dat ik er geen last van heb natuurlijk. 

Dat zit zo'n beetje standaard op de achtergrond in je hoofd en er hoeft maar dít te gebeuren en het zit direct op de voorgrond. Ik moet mezelf nu dan ook weer echt eventjes uit de diepte trekken voor ik straks geen licht meer zie. Die putten zijn diep hoor!

Na 144 dagen ga je wel wennen aan dat zeurende gevoel op die achtergrond, dat er iets mis is, dat zo'n beetje bewust hangt te wachten tot het je vol op je bakkes mag slaan. Als het die kans dan ook daadwerkelijk krijgt, dan heb je me toch een lel te pakken! Daar heb je dan weer dagen last van.

Net alsof je echt in een boksring een knock out hebt ondergaan. Je gezwollen ogen en losse tanden moeten weer helen zeg maar. De zwelling moet afnemen en je moet weer in een appel kunnen bijten. Dat heeft even tijd nodig.

Zo is dat ook met zo'n figuurlijke knock out. De klap komt even flink aan, je zit een paar dagen wat dieper dan anders maar je zal er toch ook weer uit moeten klimmen. Nou ja, niets moet natuurlijk. Je kan ook in het donker blijven zitten. 

Ik ben meer gesteld op licht dus vandaar dat ik zo goed heb leren klimmen. Mijn levenspad is bezaaid met van die putten. Voor je het weet lig je erin. Je hoeft er niet eens voor te struikelen. Ik heb geleerd er weer uit te klimmen en uiteindelijk wordt je daar best goed in. Oefening baart kunst, of je die oefening nou wil of niet.

Dus heb ik vandaag mijn klimspullen maar weer eens afgestofd en ben ik begonnen om de tocht omhoog weer een keertje aan te pakken. Je hebt best kans dat je, als je er bijna bent, weer een lel krijgt. Dan schiet je van je met moeite veroverde, hogere plekje weer een stukje de diepte in. 

Ik heb een vangnetje, dat wel. Humor maakt dragelijk. Daar heb ik een flink net van weten te spinnen over de jaren heen. Tegenwoordig rekt ie nog een beetje mee ook, kan je het een beetje als trampoline gebruiken. Heel handig! Zit je zo weer op dezelfde hoogte. 

Het was Aristoteles die eeuwen geleden al zei "humor draagt de mens over diepe dalen". Die man wist waar hij het over had. Zoveel eeuwen later heeft hij met de meeste van zijn uitspraken nog steeds gelijk. Dat is al bewijs genoeg. Humor en liefde, grote schatten om te hebben.

Grote schatten heb ik ook hier rondlopen. Gisteravond toen ik thuis kwam zaten ze al zowat direct praktisch bovenop het buisje snoepjes, dat al klaar ligt onder de tafel. Ze weten het precies. Ja, ff wachten hoor cits. Mag ik even mijn jas uit trekken? Nou nee, liever niet maar goed...

Na weer een half uur voor hengel te hebben gezeten kwam Moonlight lekker even bij me liggen. Aurora ging een stukje verder op de bank liggen. Alsof ze weet dat ze de goede vrede soms wreed verstoort door een hapje van Moon te nemen. Toen Moonlight genoeg had van al die liefdevolle aaitjes ging hij weer bij de hengel zitten.

Wat er daarna kwam, had ik moeten filmen maar mijn gsm lag in de oplader praktisch leeg te zijn. Moonlight zag haar liggen, sprong naar haar toe. Daar waar ik weer eens een gevecht verwachtte, sprong hij half op de bank, achterpoten nog op de grond en overviel haar met likjes over haar koppie. Zij liet het toe ook! Zo lief!

Vannacht lag ze weer lekker bij me. Ze beet wel in mijn kuit maar dat komt omdat ze niet wil dat ik ga verliggen. Dan ligt ze gewoon te lekker. De diva... Vanmorgen toen ik wakker werd heb ik haar stevig opgepakt en een dikke kus op haar koppie geplant. Ook dit vond ze zomaar goed.

Ze wilde wel gelijk weer wegwezen dat dan weer wel. Mijn gezicht kwam in elk geval ongehavend weer tevoorschijn. Dat is toch echt weer zo'n stapje. Daar denk je niet meer zo over na omdat ze er al zo'n tijd is. Maar op zich is ze hier net nog geen 4 maanden natuurlijk!

Dat is best kort hoor! Toch lijkt het alsof ze er altijd al is geweest nu. Dat soort positieve dingen zorgen er altijd voor dat ik nooit die bodem raak. Dat en het feit dat ik altijd en overal de lol van kan inzien. Ook al word ik nog zo hard naar beneden geslagen, ik weet toch altijd weer de weg naar boven te vinden. Het is heel simpel, je moet gewoon denken aan alle dingen waar je dankbaar voor kan zijn. Geloof me, dat zijn er veel meer dan je denkt. Dan wordt je vanzelf weer positief! 

"Een geheelonthouder is iemand
die de kater uit de boom gekeken heeft."

Cees Buddingh

Wat een heerlijk weertje vandaag, als je van herfststormen houdt tenminste. Zo'n vals lichtje in de lucht, in mijn ogen de voorspeller van meer ellendig weer. Afgelopen nacht gierde de wind ook behoorlijk om het huis. Zelfs Facebook opende op een nieuwe manier, met een weerbericht voor Rotterdam en dat ik me op regen moest kleden. Oké dan, bedankt! Alsof ik dat niet zelf in de gaten had. 

Nou ja, ik was best een beetje laat wakker. Terwijl ik gisteren zelfs iets vroeger thuis was dan normaal. Gisteravond ben ik gewoon boven op de bank in een semi coma gevallen, alle lichten nog aan. Dat zag ik toen ik om ongeveer 4 uur wakker werd. Gelukkig gaat de t.v. vanzelf uit, anders had die ook nog aan gestaan. 

Nu voel ik me alsof ik watten in mijn hoofd heb en mijn ogen willen elke keer spontaan dicht. Dat zal toch echt tot het weekend moeten wachten. Alsof ik er dan wel tijd voor heb! Waarom heb je als mens toch altijd zoveel te doen? Het lijkt me heerlijk om eens een keer gewoon echt niets te doen te hebben. 

Volgens mij is dat me nou nog nooit echt overkomen. Natuurlijk heb ik er ook dagen tussen dat ik gewoon niets uit mijn handen krijg. Dit gaat alleen altijd gepaard met een vaag, zich half op de achtergrond houdend schuldgevoel. Raar eigenlijk. 

Het is natuurlijk de afgelopen maanden voor mij sowieso volledig hectisch. Mocht ik even tijd over hebben, een zeldzaamheid op zich, dan moet ik dat toch steken in het zoeken naar Sunshine. Nu zo overduidelijk de herfst zich aankondigt word ik overal gewoon meer moe van. 

Een gevalletje van najaarsmoeheid? Kan makkelijk. Herfst en winter brengen toch al geen goede eigenschappen naar voren bij mij. Ik leef pas tegen de lente weer op. Dit jaar is het nog erger omdat ik me zorgen maak over Sunshine. Dat ging afgelopen nacht ook door mijn hoofd toen ik de wind zo hoorde gieren.

Heeft hij wel een winddichte, regenvrije schuilplek? Of loopt hij doornat door de storm te zwalken, zich afvragend waar zijn huis nou ook al weer is? Heeft hij honger? Is hij nog wel sterk genoeg voor deze kou na al die maanden geen goed voedsel meer te hebben gegeten? Er zijn ook geen vliegen meer voor hem om te vangen en te eten. Waar moet hij nu van gaan leven en hoe?

Die pagina's van gemiste of gevonden huisdieren door lopen, maakt me er ook niet vrolijker op. Sommige katten zijn al na 2 nachten of 2 weken thuis. Hou me ten goede, ik wéét dat die baasjes die 2 nachten of weken ook volledig in paniek zijn geweest. Ik weet veel te goed hoe dat werkt. Alleen dat rotgevoel heb ik nu al 143 dagen. Daar zou ik heel graag vanaf willen. Dat is alleen maar op 1 manier mogelijk; Sunshine weer thuis. 

Oh als ik toch eens wist hoe ik dat voor elkaar kon krijgen. Wilde paarden zouden me niet tegen kunnen houden om dat te gaan doen. Liet hij zich nou toch maar eerst eens een keertje zien aan wie dan ook. Het weer is er ondertussen rot genoeg voor. 

Ik ben absoluut niet jaloers op die mensen die hun katje weer thuis hebben. Integendeel zelfs. Ik voel een grote blijdschap bij die verhalen, ik kan me hun vreugde en geluk helemaal voorstellen. Ik denk dat ik van gekkigheid niet zou weten wat ik moest doen, mocht ik Sunshine weer in mijn armen sluiten! 

Dat beeld probeer ik ook steeds op te roepen, op alle manieren waarop dit zou kunnen gaan gebeuren. Wel ben ik me bewust dat ik dan hier thuis ook nog maar moet zien hoe dat gaat. Sunshine kan misschien wel een enorme weerstand hebben tegen zijn mooie witte zus. Of Moonlight gaat raar doen. Wie zal het zegggen? 

In het begin kreeg ik ook een oppepper van de snel weer gevonden kattenbeesten. Tegenwoordig is dat wat minder omdat ik die 1e paar weekjes allang voorbij ben. Al kan ik weer grote hoop krijgen als ik zo'n verhaal lees dat een kat na een paar maanden of zelfs jaar of paar jaar weer thuis komt.

Op zich is er alles aan gedaan om hem weer thuis te krijgen. Ook het feit dat hij gechipt is, is een voordeel. Sunshine, Moonlight en Aurora zijn de eerste huisdieren van mij die een chip hebben. Al las ik van de week ook een verhaal van een kat die al bijna geadopteerd was, waarbij na een standaard onderzoek toch nog de chip werd ontdekt die ze eerst blijkbaar gemist hadden. 

Het zal je gebeuren zeg! De chip van Moonlight was ook al behoorlijk aan de wandel gegaan. Bij mijn dierenarts duurde het ook echt even voordat we dat ding gevonden hadden. Ze stond me eerst vragend aan te kijken en vroeg "hij was toch gechipt?". 

Als ik zou weten dat hij veilig en goed verzorgd ergens binnen zat, zou dit toch al beter te accepteren zijn. Wat ik in al die verhalen lees, weet ik ook al uit ervaring. Het is het niet weten dat het zo moeilijk te dragen maakt. Toch zal je wel moeten. Het is gewoon niet anders. 

Ik heb ook geen nieuwe creatieve ingevingen meer voor wat ik nog meer kan ondernemen. Alleen heb ik een stapeltje nieuwe flyers liggen. Binnenkort wil ik die weer eens, in alle buurten waar ik al eerder flyers heb geplakt, op gaan plakken. 

Dan kunnen de mensen zien dat ik het nog steeds niet opgeef. Misschien gaan ze dan ook weer wat gerichter om zich heen kijken en zal iemand hem zien. Dat heb ik al vanaf hij weg is in mijn hoofd. Je MOET blijven flyeren. Geen idee waarom maar juist daarom iets wat ik zal blijven doen. Nu moet ik daar alleen nog even de tijd voor krijgen. Komt goed, zo'n optimist ben ik gelukkig wel!