"Vrouwen en katten doen wat ze willen
en honden en mannen
moeten zich hier maar bij neerleggen."

Alan Holbrook

Vandaag moet ik vroeger beginnen, vergadering, dan heb ik al helemaal het gevoel dat ik geen dag heb. Slaat natuurlijk nergens op, ik zou heel veel kunnen doen in die paar uurtjes. Ik ben dan alleen bezig met het feit dat ik zo naar mijn werk moet. Uren van te voren al. Ik vind het zelf ook stom hoor. 

Van te voren moet ik ook nog wat boodschapjes gaan halen. Aankleden na het schrijven staat dus bovenaan de planning. Zo'n huispak staat zo raar op de zaak. Als ik snel genoeg ben, ben ik nog vroeg genoeg op de zaak om naar de 1e meeting te gaan van de CQ test. Dat is een grote landelijke wedstrijd voor Klant Contact Centers waar we nu al voor het 3e jaar aan meedoen. 

Dit jaar zelfs inclusief een heuse game met superhero's waar de medewerkers aan mee konden doen. De besten mogen mee die dag van de wedstrijd. Enorm leuk om mee naar toe te gaan, prijzen, BNers, gadgets, noem het maar op. Er zaten dan ook hele fanatiekelingen tussen dit jaar. Of we daar nou gaan winnen of niet, wij zijn trots op ons KCC!

Pas toen ik gisteren op Caroline zat te wachten, kwam ik erachter dat ik me een week vergist had. Ik had eigenlijk gisteren wat te doen maar dat ging niet door. Juist door die afspraak had ik met Caroline een week later afgesproken. De rest van deze week kon ik ook niet. Ik had doordat ik nu niets meer te doen had, gewoon de afspraak met haar een week vervroegd, in mijn hoofd dan. Lekker blonT weer. 

Vanmiddag moet ik niet vergeten mijn moeder te bellen, vandaag is ze samen met Frans naar de chemo. Ik vind het vervelend dat ik er nu niet bij ben. Maar ja, er moet nou eenmaal brood op de plank en brokjes in de bak. Zo werkt het in deze maatschappij helaas. Frans voelde zich toch al wat buiten gesloten dus nu mag hij ook een keer mee.

Hij zal wel merken dat dat zo leuk niet is. Maar op zich vind ik het altijd wel fijn zo'n dagje met mijn moeder op stap, al is het dan maar naar het ziekenhuis voor de chemo. We hebben altijd best lol samen. Bovendien geeft zo'n diagnose als zij kreeg, alvleesklierkanker, je direct het besef dat je nooit weet hoe lang je nog van elkaar mag genieten. Daar denk je dan best vaak over na. 

Als vlak na zulk nieuws je geliefde kattenkindje er ook nog eens vandoor gaat, weet je helemaal zeker dat je van elk moment moet genieten. In 1 seconde kan je leven volledig veranderen. Voor mij kwam zo'n seconde zelfs 2 x binnen een week. Ook al ben ik er nog zo van overtuigd dat hij weer thuis komt, de mogelijkheid zit er natuurlijk ook in dat dit niet gebeurt. Daar denk ik maar gewoon niet over na. 

Vooral die laatste 2 weken voor hij weg liep, was hij behoorlijk onuitstaanbaar. Achteraf gezien, denk ik dat hij heel erg bezig was met wat er allemaal nog meer in de wereld te zien is. Hij deed de ene ontsnappingspoging na de andere. Ook op de foto's kan je goed zien dat hij het niet echt naar zijn zin had.

Ik moest al binnen komen met 2 boodschappentassen om zo het gat dat ontstond als de deur open ging te kunnen dichten. Anders glipte hij zo tussen mijn benen door naar buiten. Hij heeft zelfs een keer geprobeerd om over mijn hoofd te springen vanaf de trap die naast de buitendeur zit. Ik bedoel maar. 

Oh wat was hij boos toen ik eenmaal het balkon met netten dicht had. Die foto die ik van hem nam toen, spreekt boekdelen! Het filmpje waarin hij probeert toch over het randje te komen ook. Boos was hij en boos bleef hij. Dat zie je ook echt aan zijn koppie. 

Een paar keer kon ik hem nog net op tijd tegen houden. Alles van die ochtend dat het hem wel lukte, staat echt op mijn netvlies gebrand. Elke seconde daarvan kan ik zo terugzien, of ik nou wil of niet. Dat gaat nog vaak genoeg door me heen. 

In mijn leven heb ik genoeg van dit soort momenten mee gemaakt. Maar deze 2 hakken er behoorlijk in. Toch kom je er op de een of andere manier altijd weer doorheen. Je ziel wordt er wat gehavend door maar je krijgt er wel kracht van. Ik zou best wel eens wat minder sterk willen zijn om het zo maar eens te zeggen. 

Verder is het zaak om je met andere dingen af te leiden. Gelukkig heb ik mijn boeken, waar ik de rest van mijn leven wat aan heb. Die kan je blijven lezen, je leert er altijd weer iets nieuws uit. Heel apart. En natuurlijk heb ik mijn 2 nog wel thuis zijnde cits. Die zorgen ook wel voor genoeg afleiding. 

Aurora doet de laatste tijd toch wel weer een beetje schrikkerig. Als ik mijn hand uitsteek om haar te aaien dan duikt ze opeens weg alsof ik haar slaan wil. Ook heeft ze de afgelopen 2 nachten niet bij me gelegen. Misschien uit schuldgevoel over haar eigen bijtgrage bekkie? Ze zondert zich een beetje af de laatste tijd.

Ik zal het gewoon maar laten gaan en even afwachten. Trouwens, ik heb ook geen idee wat ik daaraan kan doen verder. Ze kwam wel bij me op de bank liggen gisteren. Alleen is er dan altijd dat gedoe als Moonlight daar ook bij wil. Dan bijt ze hem toch altijd wel even flink. Al kan ik dat vaak voorkomen door mijn hand ertussen te steken. 

Sinds Moonlight over zijn schroom heen is om in het bovenste bakje, waarvan hij eerst vond dat dit alleen voor Sunshine was, te liggen, is het vechten om de krabpaal in elk geval wat minder geworden. Zij ligt sowieso vaak in het bakje eronder. Lekker veilig en toch kan je alles zien. 

Soms vindt zij het fijn om bovenin het mandje te liggen. Dan loopt Moonlight lekker te mopperen als hij dat ziet. Net kleine kinderen, als iets niet kan, dan willen ze het juist. Soms gaat hij er dan eventjes kijken om te zien of hij haar eruit kan jagen. Dat moet hij dan vaak bekopen met een tik op zijn bakkes. De diva durft wel hoor! Ik hoop dat ze snel weer een beetje bij trekt en weer beseft dat ik haar nooit kwaad zou doen. 

Ach, het zal allemaal wel goed komen. Dat doet het altijd toch? Eén ding is in elk geval zeker. Wat er ook gebeurt en wat voor een impact sommige dingen ook hebben, je zal toch door moeten gaan. Dat is niet altijd even makkelijk maar wel noodzakelijk. Bovendien kan je niet eens anders. Alleen er zijn soms van die dagen dat ik gewoon op mijn bed wil blijven liggen en de dekens over mijn hoofd wil trekken. 

"Ik heb een opwindend leven geleid dat vol was met hoogtepunten en nederlagen. Het waren elf katten en een hond die mij in elke situatie trouw waren - en zelfs nog na hun dood. Ik hoop voor u dat u zulke kinderen, vrienden, beschermers en levenspartners heeft."

Prof. Otto W. Fischer

Heerlijk 1 aaneengesloten dag vrij vandaag! Veel te doen en niet wakker te krijgen. Dus eerst maar even schrijven, dan kan ik me ondertussen geestelijk voorbereiden op een flinke poetsbeurt hier in huis, dat vind ik een stuk minder leuk om te doen. 

Vanmiddag komt Caroline even langs ook. Ik heb nog steeds het reismandje waarin Aurora aankwam in Nederland. Dat komt ze even halen en dan kan ze gelijk even kijken hoe het met Aurora is natuurlijk. Ik hoop dat ze zich van haar beste kant laat zien, ervan uitgaande dat ze zich überhaupt laat zien natuurlijk. Aurora hè....

Vannacht of liever vanmorgen vroeg was ik niet zo happy met de bijtgrage dame. Als ze enigszins leven begint te bespeuren, als ik een beetje wakker word dus, springt ze bij me. Kopjes geven, draaien om een lekker plaatsje voor zichzelf te maken. Daar is ze dan even mee bezig terwijl ze me ondertussen probeert wat meer naar het land der (hier) levenden te krijgen.

Een heel enkel keertje, als ze dan eindelijk ligt waar ze wil en mij zover heeft gekregen dat ik haar aan het aaien ben, bijt ze weer opeens. Heel heftig zet ze dan haar tandjes in mijn hand. Best hard maar gelukkig bijt ze niet door. Dat was vanmorgen ook weer het geval. Met mijn suffe, nog halfslapende hoofd schrik ik me dan een ongeluk! 

Ik duw haar dan gelijk van haar plaatsje af en schuldbewust, dat zie je gewoon, loopt ze dan zelf snel weg. Ze weet dat het niet de bedoeling is maar ze kan het af en toe niet laten. Geen idee of dit ooit over gaat. Volgens Petra S, die zelf een straatmadelief van 18!! heeft, niet maar wordt het wel minder. Nou hopelijk snel dan maar, ik vind het niet leuk. 

Eenmaal voorzien van koffie, ging ik even zitten en pakte mijn tablet om te zien wat er in de virtuele wereld allemaal te zien is. Dit keer opende Facebook weer herinneringen van, onder andere, een jaar geleden. Het was een filmpje van de kleine Sunshine en Moonlight, net nadat ze weer een bak met water door de kamer hadden gegooid.

Ongemerkt liepen er tranen over mijn gezicht. Juist dat wat Sunshine zo onweerstaanbaar maakt, had ik voor mezelf gevangen. Ik liep te mopperen op ze en hij was bezig om de dweil aan te vallen. Hij liep weer hard te mauwen om eten in de keuken én hij kreeg zijn broer zo ver dat die ook hard mee ging lopen jammeren. 

Als ik hem dan in het filmpje vermanend toespreek en wat dichterbij kom met de camera, springt hij deze plots bijna uit mijn handen. Daar kán je gewoon niet boos op blijven! Hij krijgt me altijd zo aan het lachen met zulke fratsen. 

Door het geluid van het filmpje kwam Moonlight de trap af donderen. Hij hoorde zijn broer! Zoekend liep hij door het huis. Door dit te zien liepen de tranen nog harder. Hij kwam troost bij me zoeken toen hij, zoals altijd, zijn broer niet kon vinden. Dan moet ik hem heel stevig aaien en drukt hij zich tegen me aan terwijl hij me af en toe smekend aan kijkt. Zo zielig. Bah, ik kan er gewoon niets mee verder. Dat was wel weer genoeg verdriet voor vandaag.

Als Moonlight weer getroost is, ga ik even achter de pc en mijn mail doornemen. Ik ontvang mail van I ❤ Cats. Ik opende zo'n mailtje en daar zag ik een koddig filmpje van een kat die deed alsof hij sliep om zo met zijn oogjes dicht te proberen een stuk kip van het bordje van zijn vrouwtje af te pikken. 

Dat deed me weer denken aan Casper, geen verdriet dit keer maar dankbaarheid dat hij er is geweest. Casper was helemaal gék van kip, in al zijn vormen van bereiding. Ik kon niet normaal kip eten, zonder dat hij al een portie binnen had.

Dan nog was het een uitdaging om de voor mijzelf bestemde kip ook daadwerkelijk zelf op te kunnen eten. Vanuit de keuken ging ik met mijn bordje op de bank zitten, Casper als een schaduw achter me aan natuurlijk. Als ik dan begon te eten, kwam hij naast me zitten, met 1 oog de kip in de gaten houdend en deed alsof zijn neus bloedde.

Heel voorzichtig kwam zijn pootje dan omhoog en vond zijn weg naar mijn bordje. Meestal, omdat het zo hilarisch was, liet ik hem lekker gaan. Hij zelf zat demonstratief de ándere kant op te kijken ondertussen. Uit ervaring wist hij dat hij geen gewicht op het bordje moest laten komen. Je kunt je daar wel iets bij voorstellen neem ik aan...

Langzaam zag je 1 zo'n nageltje uitgestoken worden. Voorzichtig op het randje van het bordje rondtastend tot het een stukje kip raakte. Raakte hij zijn doel dan werd in een flits het stukje kip aan het nageltje gehaakt, door de kamer geslingerd met Casper er achteraan om het op te eten. Dubbel kon ik daar om liggen!

Sunshine heeft diezelfde charme meegenomen in dit leven van hem. Onweerstaanbaar! Daar was het filmpje van vanmorgen wel een hele goede weergave van. Het staat niet op de site. Misschien doe ik dat nog wel een keertje. Als ik echt tijd heb, komt het 2e spookfilmpje er nog op. 

Ik mag best onbeperkt plaatsen wat ik wil hier, het is mijn eigen site maar toch zit er een soort stop op, al kan het wel uitgebreid worden. Alleen duurt het dan weer even. Nou ja, er is genoeg te zien voor de liefhebber. Voor mij kwam het filmpje gewoon echt even heel sterk binnen omdat ik hem zo mis en geen zicht heb wanneer ik hem weer mag zien. Ik hoop snel.

Volgens mijn eigen in het leven geroepen aftellende dagen tussen haakjes moet hij nu binnen 59 dagen ergens thuis komen. Dat lijkt misschien lang maar voor mij, al zou dit op de laatste dag ervan zijn, zou dat het mooiste zijn wat er kan gebeuren. Als ik het zeker zou weten dan zouden die 59 dagen een flits zijn qua tijd. Dit zend ik even de wereld in, laat Sunshine er nou maar eens een keertje naar luisteren! 

"Zoals iedere katteneigenaar weet,
bezit niemand een kat."

Ellen Perry Berkeley