Ik ben toch ook zo ontzettend blond af en toe. Daar kan je niets aan doen hoor, zo word je geboren. Elke keer weer, als ik het mezelf lekker makkelijk wil maken door alleen het tasje mee te nemen waar mijn eet- en drinkspullen in zitten, vergeet ik mijn medicijnen mee te nemen. 

Alsof ik er in mijn onderbewustzijn niet aan toe wil geven dat ik daar toch echt niet buiten kan. Ik ben daar dan ook nog steeds niet aan gewend. Als ik dan zo zonder puffer op de zaak aan kom, dan denk ik altijd 'ach dat red ik best'. Dat lukt ook wel. Je moet alleen niet vragen hoe. 

De laatste paar uur zit ik dan alleen met oppervlakkige ademhalingen omdat het dan niet anders kan. Dan word je ook een beetje licht in je hoofd, zuurstofgebrek. Diep ademhalen lukt gewoon niet meer. Het laatste sigaretje dat ik ging roken (ja ja, krom ik weet het) heb ik meer voor de sier vastgehouden eigenlijk. Roken ging niet.

Als je het op die manier bekijkt zou ik eigenlijk helemaal geen medicijn moeten nemen, ben ik direct van het roken af. Helaas werkt het zo makkelijk niet. Mijn benauwdheid komt dan ook niet van het roken. Al zal dit natuurlijk niet ten goed helpen, dat is een ander verhaal.

Ik ben gewoon allergisch voor katten en nog wat vervelende dingetjes. Jarenlang is dat goed gegaan. Behalve de laatste paar jaar van Sam's leven. Toen jeukten mijn ogen mijn hoofd uit, ging ik experimenteren of dit aan iets lag wat ik at of dronk. Ik ben gewoon Cetirizine gaan slikken, allergie tabletjes en weg was het. Dat had ik jaren eerder moeten weten!

Vorig jaar rond deze tijd heb ik de Mexiaanse griep gehad, met als gevolg longontsteking en een longbeschadiging. Op 2 weekjes na, gewoon doorgewerkt natuurlijk toen. Ik moet zeggen, ik heb het toen aardig zwaar gehad. Vooral de avonddiensten waren erg, avonden zorgen op de een of andere manier voor meer benauwdheid. Geen idee waar dat aan ligt.

Aangezien ik spontaan niet goed meer kon ademhalen, ben ik het longonderzoek traject ingegaan. Voor een stugge roker als ik, was het heel apart om te horen dat mijn longen schoon waren, maar dat ik allergische astma heb.

Het feit dat ik jarenlang een weerstand had opgebouwd voor mijn 2 oudere katten, viel helemaal weg door de komst van 2 nieuwe kittens met weer andere stoffen. Daardoor werd het ook nog eens verergerd. Zwaar allergisch ben ik voor katten. Aangezien geen haar op mijn hoofd (zal ik ook wel allergisch voor zijn) erover dacht om die 2 weg te doen hiervoor, is er medicatie voorgeschreven en die slaat gelukkig goed aan.

Maar dan moet je het wel bij je hebben om in te kunnen nemen natuurlijk. Bij dagdiensten is dat niet nodig. De avonddiensten zijn een ander verhaal. Juist in die diensten valt het ogenblik dat ik moet puffen, zeg maar. Met die wisselende diensten vergeet ik het dus nogal eens. Gewoon blonT. 

Na mijn benauwde avondje gisteren, zal ik er wel voor zorgen vanavond mijn pufmateriaal bij me te steken. Maandag heb ik dan weer een vrije dag en de kans zit er dan gewoon weer in dat ik dinsdag dezelfde fout weer maak. Ik ben een beetje hardleers op dat gebied. Bovendien ben ik er dus, na bijna een jaar, nog steeds niet helemaal aan gewend. Die afhankelijkheid van medicijnen moet nog settelen. Komt nog wel, ooit...

Om mijn maag een beetje te sparen had ik gisteren alleen een handje nootjes en wat blokjes kaas meegenomen als avondmaal en zelfs nu had ik toen ik eenmaal thuis was, ook daar weer behoorlijk last van. Maagpijn doet het meest zeer in je rug, gek genoeg. Het trekt door naar achteren.

Dit keer wist ik zeker dat ik niet iets had gegeten waar ik ziek van kon worden. Dus geen idee waar het dan wel vandaan komt. Ik zal het deze week even goed in de gaten houden. Mijn ontbijtreep van vanmorgen, had ik geen last van. Die is in elk geval binnen. 

Toen ik gisteravond thuiskwam werd ik begroet door 2 aan Cosma gevriesdroogde (rottig dure) snacks verslaafde katten. Alsof ze klok konden kijken vonden ze dat ze nu wel recht hadden op elk een handje snacks. Ze zaten al klaar, Aurora altijd net naast de bank waar ik altijd zit, Moonlight op de tafel.

Ze willen niet naast elkaar zitten als ze deze snoepjes krijgen. Ze scheppen zelf afstand, of liever gezegd, Moonlight schept de afstand door op de tafel te springen. Dat heeft natuurlijk een reden. Deze snacks eten ze dan zo vlug op, allebei spinnend als een goed lopend motortje,  in de hoop bij de ander er ook nog even een paar weg te snaaien als die wat langzamer gegeten heeft. Zouden ze naast elkaar zitten, werd het vast vechten. Slim van die Moon!

Als ik het in mijn hoofd durf te halen om ze dan andere snoepjes te geven, dan zijn ze behoorlijk beledigd en die eten ze dan gewoon echt niet op. Geef ik die andere snoepjes op een ander willekeurig tijdstip tijdens de dag, dan vinden ze die ook heerlijk. Alleen niet 's avonds voor ik ga slapen. Dán willen ze die dure rotdingen. Verwende nestjes zijn het!

Ik had ze gekocht vlak voor Sunshine weg liep maar die vond ze ook helemaal geweldig. Tja, als je dan zelf weg loopt, dan moet je dat allemaal missen jongen. Ook je visje en je stokjes en je zo geliefde eten. Zou zo graag willen weten dat je niet te kort komt waar je ook bent!

Het scheelt me wel geld nu maar liever kocht ik me er allemaal blauw aan omdat Sunshine ook mee doet aan deze geldverslindende verslaving. Hier zal ik later nog wel eens aan terugdenken als ik zit te klagen dat ze ook de goedkopere snackies moeten eten met zijn drietjes. Ik hoop hier toch echt heel snel over te mogen gaan klagen! 

"Katten zijn delicate wezens
en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen,
maar ik ben nog nooit een kat tegengekomen
die aan slapeloosheid leed.
"

Joseph Wood Krutch

Ik moet er altijd weer even aan wennen, avonddiensten. Het lijkt altijd of je de hele dag nog hebt maar toch heb je dat niet. Ik heb ook een vreemd gevoel voor tijd. Waar anderen echt nog van alles doen voor ze gaan werken, heb ik het gevoel vanaf ik wakker word tot ik wegga helemaal niets voor elkaar te kunnen krijgen. 

Mijn dochter heeft dat nog erger dan ik zelfs. Alsof bij ons de tijd sneller gaat dan bij een ander. Ik snap zelf voor geen meter hoe dat komt. Alleen dat het zo is. Naarmate ik ouder word, lijkt de tijd zelfs nog sneller voorbij te vliegen.

Het wordt al weer donker in de vroege morgen en de vroege avond. Dan heb ik al helemaal het gevoel dat ik geen dag heb. Geef mij maar de zomer, veel en lang licht. Al kan ik een winteravond met gezellig overal kaarsjes aan dan best waarderen. Alleen niet al te lang graag! Toch kan ik erg genieten van de herfst en winter, dat dan weer wel. De geuren in het bos, lopen in de sneeuw, in de kou langs het strand, allemaal heerlijk. Wederom, niet al te lang graag! 

Toch, zodra 21 december voorbij is en de dagen gaan lengen, hou ik dat al goed in de gaten. Elk sprankje licht dat vroeger begint, merk ik op. Voor nu gaan we voorlopig nog alleen maar kortere dagen krijgen. Ook lastiger om te gaan zoeken in die enge gebieden waar Sunshine kan rondhangen. 

Vorig jaar hadden we ook nog geen last van horror-clowns! Nu weet iedereen dat ik iets tegen clowns heb. En nee, ik ben er niet zozeer bang voor maar ik vind ze gewoon griezelig. Toen Kimberley klein was, had je ook nog eens dat gevalletje van die pedofiele clown die kindertjes lokte. Ergens in Groningen was dat geloof ik. Toen had ik het helemaal gehad.

De enige clown waar ik zonder enig gevoel van afschuw naar kan kijken is Pipo. Daar ben ik dan wel weer mee opgegroeid. Dat zal schelen maar verder zie ik er de lol niet van in. Vooral als ik iemand als clown verkleed in het echt zie, kan ik daar echt van rillen en me afvragen wie er achter dat geschminkte gezicht zit. Vooral die ogen springen er dan uit. Brrrr, creepy!

Voor wie denkt dat ik er, bij het zien van een horror clown, hard vandoor zou gaan, vergist zich schromelijk. Bang ben ik voor niets. Ik zou de rollen zo omgedraaid hebben en zorgen dat hij het hazenpad zou kiezen! Ik kan behoorlijk gevaarlijk overkomen als ik wil. Wegwezen Bozo! En snel ook!

Zo meteen ga ik mijn moedertje weer even bellen, een beetje opruimen. Wassen, aankleden. Spullen klaar zetten om mee te nemen naar het werk en alvast even hier thuis mijn mail doen. Dan heb ik dat ook vast gedaan. Dan is het vast al weer tijd om te vertrekken. 

De cits zijn onvindbaar en zullen wel weer ergens liggen te pitten. Katten slapen gelukkig maar 16 uur van de 24 dus hoef je je niet vaak af te vragen wat ze aan het doen zijn als je ze niet ziet. 

De foto is van precies een jaar geleden, toen alles nog perfect was hier. Daar kan ik nog zo vaak aan terug denken. Wat kan je toch gaan houden van zo'n diertje. Mijn liefde voor Moonlight is nog groter gegroeid net als onze band sinds Sunshine weg is. Mijn liefde voor Aurora was er al direct, love at first sight gewoon en groeit nog steeds zoals ook zij groeit in haar persoonlijkheid. 

Mijn liefde voor Sunshine groeit juist ook omdat hij er nu niet is, gewoon omdat je voelt hoezeer je hem mist, bij alles. Dat blijft, net zoals de liefde voor alle dieren die ik gehad heb in mijn leven. Daar is geen grammetje aan verminderd. Ik hoop alleen dat mijn liefde voor Sunshine nog meer mag groeien als hij er gewoon weer is. Ik mis mijn clowntje. 

"Katten houden steeds rekening met de mens
en zijn erg attent.
Er is geen beter gezelschap
dat eens mens kan wensen.
"

Pablo Picasso

Ik was veel van plan vandaag. Hier in huis dan. Daar is helemaal niets van gekomen. Gisteravond heb ik, nadat ik klaar was met schrijven, zo'n enorme aanval van maagpijn gekregen dat ik van gekkigheid niet wist hoe ik moest gaan zitten, liggen of hangen. 

Ooit heb ik een flinke voedselvergiftiging gehad en die begon ook zo. Toen wist ik direct te herleiden wat ik dan verkeerd gegeten had. Gisteren kon ik dat eigenlijk niet. Zo veel had ik niet gegeten en zeker niets iets dat zo'n reactie teweeg kon brengen. 

Stress? Geen idee, zou best eens kunnen natuurlijk. Gelukkig was het vanmorgen over nadat ik er de halve nacht van wakker had gelegen. Nu voel ik me een beetje grieperig en moe maar gelukkig geen maagpijn meer. Al is mijn maag nog niet helemaal zijn oude zelf.

Ik wist dat mijn pakketje van Zooplus eindelijk zou komen dus ik keek even op de app en daar hadden ze 5 minuten daarvoor op gezet dat mijn pakje afgeleverd was. Oh ja? Nou, niet bij mij. Ik ging direct achter de pc zitten om te zoeken naar contactgegevens om te bellen.

Op dat moment werd ik gebeld door Ada. Ze had voor mij de laatste 5 potten mentholshag meegenomen die er in Nederland te krijgen zijn. Mocht u ze nog weten te vinden, geef mij dan maar een seintje! Mafkezen die regeringslijers. Sorry hoor! Moest er nog 1 keer uit. Ik zal zo weinig mogelijk shag in de hulzen doen, kan ik het misschien een beetje uitsmeren. Daarna ga ik zelf experimenteren met Vicks Vapo of zo haha. 

Nadat Ada er was ging ik naar beneden, in mijn huispak hopend dat niemand het zou zien verder, om de kostbare lading aan te pakken en weer snel de trap op. Ada kwam een straatje verder de man van PostNL tegen en vroeg hem gelijk wat hij met mijn pakje had gedaan. Hilarisch altijd die Ada! De man verontschuldigde zich, hij had het verkeerde pakketje daarnet gescanned maar hij kwam er zo aan. Dat belde ze me maar even door.

Dat pakketje met de kostbare snoepjes waar ze zo gek op zijn, wat natvoer en kattenbak-kristallen is netjes uitgepakt en weggezet. Verder heb ik niet echt veel gedaan. Behalve mijn spookfilmpje op de site gezet, mét foto's eronder. Ook nog wat sites doorgelopen om te kijken of Sunshine ertussen zit.

Bij 1 foto had ik weer zo'n "MIJN GOD" gevoel, wat je kan hebben als je net kijkt. Kijk je dan wat langer dan zie je al direct dat hij het niet kan zijn. Ik doe de combi-foto er hier even bij. Dan zie je wat ik bedoel. Foto's zijn natuurlijk momentopnames en bij momenten kan Sunshine ook zo kijken. Heb ik toch nog wat gedaan wat hem betreft... 

Ik ga zo nog een klein beetje opruimen. Dan nog een lekker bloemkooltje en broccoli met een vegetarisch kaasding koken/bakken. Saus voor mijn courgette spaghetti ga ik ook vast even maken. Die is een dag later altijd lekkerder. Verder gewoon wat rommelen en  hopen dat ik straks gewoon kan eten zonder er weer ziek van te worden. 

Echt aan de poets gaan we maandag dan maar op mijn 1 aaneengesloten dag vrij. Het is niet anders. Ik voel me er nu niet toe in staat en als ik buk dan is mijn maag het er nog niet echt mee eens. Ik loop nog steeds in mijn huispak, zie er niet uit en het interesseert me voor geen meter. 

Morgen om deze tijd ben ik alweer een tijdje aan het werk. Daar moet ik nog maar even niet aan denken en hopen dat ik me morgen een stuk beter voel dan vandaag. En anders sleep ik me er gewoon heen, dan zien we vanzelf wel hoe de avond gaat. Of ik me nou hier beroerd zit te voelen of op de zaak, maakt toch niets uit. Komt best goed met me, dat gebeurt altijd.