"In het leven verliezen we nooit vrienden,
we leren alleen wie de echte zijn. "

Gisteravond heb ik tegen de slaap zitten vechten op mijn bank. Ik kon niet al te vroeg gaan slapen want anders red ik het vanavond niet in mijn late dienst. Het gevolg was dat ik nu toch weer vrij laat wakker was. Snel eten anders is mijn laatste maaltijd zo erg laat vanavond. 

Het blijft tot nu toe wel erg op dat eten en tijd letten. Dat is nog niet echt gewoonte geworden. Maar het is ook maar net iets meer dan 2 weken dus wat zit ik nu te zeuren. Het lijkt alleen een beetje overheersend aanwezig en dat vind ik niet prettig. Komt vast wel weer. 

Met mijn moeder gaat het niet zo heel goed. Wat zal ik blij zijn als morgen dat ziekenhuis bezoek achter de rug is en we misschien wat meer weten of kunnen. Eten wil ze niet, ze doet lelijk tegen Kim als die dingen voorstelt die ze kan eten. Alles is "blegh!". Moet ze niet. Maar dan ook echt alles.

Schiet zo niet op natuurlijk. Het is me alleen duidelijk dat er echt iets moet gebeuren. Desnoods nemen ze haar maar gewoon op. Ik geef haar echt de kans niet om het af te zwakken morgen bij de dokter. Dat kan ze nog wel eens doen. Die morfinepleisters maken haar ook niet al te vrolijk geloof ik. Afwachten maar weer. Nog 1 nachtje slapen.

Ik zit hier met mijn ontplofte hoofd te schrijven, ik ben met nat haar gaan slapen. Dat moet je met een hoofd als het mijne niet doen. Zo meteen dus eerst maar even proberen het te fatsoeneren want zo kan ik niet naar buiten. Midden in een weiland op een stok zou ik niet misstaan. Daar vind ik het alleen net even te koud voor.

Als je de ellende die je op Facebook en het nieuws voorbij ziet komen, daar word je ook niet echt vrolijker van. Daar kijk ik dan ook maar niet naar. Ik heb al genoeg ellende van mezelf en om me heen. Een moeder met veel pijn, een dochter met veel pijn, een Sunshine die moet zien te overleven in deze kou. Heeft hij het wel overleefd? 

Dat niet weten vreet aan je van binnen. Het zien van mensen waar je van houdt die pijn hebben doet daar lekker knagend aan mee. Dan zie je op Facebook van die zeikdingen af en toe voorbij komen waarbij ik denk; mens waar maak je je in hemelsnaam druk om? 

Of mensen die andere mensen zwart maken, om wat voor reden dan ook. Wat een gedoe allemaal. Waar heb je zin in trouwens? Er zijn vast ergere dingen op de wereld. Ik scroll altijd snel verder als ik zulke dingen tegenkom. Dat kan ik er gewoon niet bij hebben op het moment.

Al kon ik dat wel, daar heb ik echt helemaal geen zin in. Al een tijdje ben ik bezig alles wat negatief is, uit mijn leven te bannen. Ik moet zeggen het lukt me aardig. Behalve dan met wat je op social media onder je neus krijgt. Gelukkig ook een heleboel mooie dingen, dat scheelt tenminste. Anders was ik er allang af gegaan. 

Vroeger had mijn moeder 3 schattige porceleinen beeldjes waar ik veel mee speelde. De drie aapjes van horen, zien en zwijgen. Goh, ik vraag me opeens af wat daar van geworden is? Ik zal het haar eens vragen. Ze zullen in die halve eeuw wel ergens gesneuveld zijn of zo. Ik was er gek op en mocht er altijd mee spelen. Schatjes vond ik het.

Tegenwoordig kan daar nog een aapje bij gemaakt worden. Hear no evil, see no evil, speak no evil and post no evil. In het Engels makkelijker dan in het Nederlands. Het vloeit lekkerder dan horen, zien, zwijgen en het ook niet posten allemaal. 

Je kan het nog wel een klein beetje sturen. Als ik iemand alleen maar negatieve dingen zie plaatsen dan gooi ik ze er gelijk af of blokkeer ik die posts. Geen trek in! Ook al die vreselijke afbeeldingen of filmpjes van dierenleed kan en wil ik niet naar kijken! Ik weet dat het er is, maar ik wil me niet de hele dag naar voelen erdoor. Ik geef al geld aan bepaalde goede doelen hiervoor.

Niet om mezelf af te kopen maar omdat ik hoop dat ik hier een heeeel klein beetje verschil in kan maken. Het is misschien niet al te veel, maar het komt uit een goed hart. Maar wil ik daarom een filmpje zien van een dier dat levend wordt gevild? Nou nee. Dank u wel. Liever niet. Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Als ik wist dat het kon, zou ik de hele wereld van alle kwaad en pijn en ziekte willen bevrijden. Dat kan alleen niet, helaas. Anders zou ik me daar volledig voor inzetten. Maar wie ben ik? Het enige dat ik wel moet is mijn eigen leven leiden en dragen wat op mijn pad komt. Reïncarnatie door oorzaak en gevolg, daar zit ik in. 

Alles wat je doet, zowel in het goed als in het slechte, krijg je terug. Is het niet in dit leven, dan in je volgende. Daar mag je op rekenen. Dat is dus het enige waar ik mezelf mee bezig hou op dat vlak. Leef je eigen leven en probeer daarin niemand te kwetsen. Kwetsen ze jou? Dan zal je dat moeten dragen. Ergens in een vorig leven heb je dat bij hen gedaan. Dat krijg je nu terug. Wees er blij om. Dan heb je dat alvast afbetaald en kan je verder en hoger.

Dat is mijn overtuiging en dat was het al voordat ik mijn boeken van Rulof vond. Ik bleek dus behoorlijk goed te zitten met mijn gedachte over hoe dat zat. Zo leef ik nu mijn leven, vermijd ik het negatieve zo veel mogelijk en weer het uit mijn leven. Dat er nog genoeg stront over me heen gegooid wordt aan nare gebeurtenissen, zal ik gewoon moeten dragen. 

Ik probeer er altijd het positieve uit te halen, uit alles, en dat door te geven. Daar mag ik gelukkig gewoon over schrijven. Of iemand het nou leest of niet, dan heb ik het toch gezegd. Er is niet voor niets een gezegde uit ontstaan; wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Dat heeft mijn moeder me al vroeg uit mijn hoofd laten leren door het regelmatig tegen me te zeggen.

Pas later begreep ik het echt en breng ik dit, zoveel ik kan, ook in praktijk. Natuurlijk gaat het ook wel eens mis. Ik ben er ook nog lang niet. Maar bewust iets of iemand pijn doen? Nee, dat kan ik niet eens meer. Daar ben ik nog blij om ook. Softie? Helemaal niet, wel bewust van dit soort dingen. Dat is een heel ander verhaal. Voor mij is dit gewoon mijn weg. Zo doe ik het en zo is het goed voor mij. Hoe zit dat bij jou? 

"Vaak zijn de mensen die kritiek hebben
op jouw leven, dezelfde mensen die
niet weten welke prijs je betaald hebt
om te komen waar je nu staat."

Ik mis een schootkat. Sinds Casper er niet meer is, heb ik dat niet meer zo echt meegemaakt. Ze willen allemaal wel heel graag bij me zijn, tegen me aan hangen of naast me liggen en met dan net even met een pootje aanraken. Daar is het dan ook mee gezegd.

Sam was mijn schaduw, waar ik was, was Sammy ook. Alleen Casper lag altijd bovenop me. Op schoot, in mijn nek, als hij maar op mij kon zitten. Als hij de kans kreeg joeg hij Sam ook nog eens van de bank. Maar meestal lag die dan naast me en tegen me aan. 

Nadat Casper er niet meer was, lag Sam sowieso altijd bij me. Hij was overal waar ik was maar op schoot? Nee, bah, dat vond hij niets. Na Sam kwamen Sunshine en Moonlight en ook die zijn geen schootkatjes. Misschien als Sunshine straks terug is, dat hij veranderd is daarin. Al lijkt me dat niet.

Aurora is ook al niet een echte schootligger. Wel is zij zoals Sam en Sunshine & Moonlight, altijd in de buurt of naast me met een pootje op me. Jammer. Ik kon er echt van genieten altijd als Casper zo bij me kwam liggen. Niks fijner als t.v. kijken met een spinnend kattenlijfje tegen je aan. 

Natuurlijk kwam het me ook wel eens niet uit en dan zette ik hem naast me of op de grond. Maar zodra hij dan zag dat hij weer een poging kon wagen, deed hij dat ook. Ik kon ook niet normaal achter de pc, dan ging hij op de toetsjes liggen. Boek lezen? Casper drapeerde zich zo over het te lezen materiaal heen. 

De aandacht was voor hem, vond hij toch. Het kon me dus ook wel eens even te gortig worden maar aan de andere kant vond ik het toch ook zo schattig en lief. Dat mis ik dus best wel. Misschien kan ik proberen Moonlight zo gek te krijgen dat hij het ook fijn gaat vinden? 

Vooral omdat hij toch eigenlijk vaak de P in heeft omdat Aurora altijd naast me ligt en zo zijn plekje in beslag heeft genomen. Gisteravond heeft hij continue lopen zeuren bij de bank. Hij wil er niet naast want dan loopt hij de kans op een stel tanden in zijn gat. Hij houdt niet van een gat met gaten, snap ik volledig.

Elke keer pak ik hem dan op, zet hem op mijn schoot en dan schoot hij er eerst als een gek vandoor. Vasthouden houdt hij al helemaal niet van want dan gaat hij tekeer alsof je hem levend vilt. Losjes zet ik hem dan tegenwoordig neer, zo half op de bank en half op schoot. 

Weet ik hem dan precies de juiste aaitjes te geven, wil hij tegenwoordig nog wel eens heel even blijven zitten. Lang nog niet maar het begin is er. Meestal na zo'n actie moet Aurora dan ook even op schoot. Ook zo half, alsof ze het precies hetzelfde wil allemaal als Moonlight. 

Gisteravond raakte ze opeens een beetje geïrriteerd door mijn heen en weer buigen om Moonlight op te pakken. Ze ging met platte oren van de bank af. Moonlight pakte natuurlijk direct zijn kans en ging op haar nu lege plek. Arrogant keek ze daar naar, liep als een echte Aristocat naar het bankje en ging daar liggen met haar witte kontje naar ons toegedraaid. Oké, duidelijk.

Vandaag verder een suf dagje gehad op de zaak. Ik leek wel last te hebben van Alzheimer light! Wilde ik iets in het dagverslag zetten, wist ik niet meer wat. Wilde ik iets doen, wist ik ook niet meer wat. Documenten waren niet meer te vinden. Ik werd er zelf moe van!

Mijn eten was ik gelukkig niet vergeten, nu bijna wel dus ik moet even doortypen. Ik kan ook niet al te vroeg naar bed, dus is het niet erg als ik het een beetje doorschuif. Ik zit toch altijd vol dus honger lijden is niet nodig. Morgen avonddienst en dinsdag ook. 

Alleen dinsdag met mijn moeder mee voor de uitslag van de CT scan. En als er niets te vinden is, ga ik er toch op staan dat ze iets voor haar doen. Ik had haar net aan de lijn en ze ligt hele dagen te slapen. Ze heeft morfine pleisters maar die helpen niet.

Ook lijkt het haar dat het vanaf die scan van afgelopen woensdag een heel stuk erger is geworden. Dat gaan we allemaal maar melden dinsdag. Dit is geen doen voor haar zo. Wat er allemaal kan of niet kan, horen we dus dinsdag pas. Maar zo verder gaan? Nee, geen optie! Daar zal ik wel voor zorgen dan. 

Nu ga ik zo eerst eventjes eten, misschien kan ik dan proberen die weegschaal in te stellen. Het boekwerk dat dit voor elkaar moet krijgen ligt al klaar. Het zal wel lukken. Het lijkt meestal ingewikkelder dan het uiteindelijk is. Wat me lastiger lijkt is straks een kat erbij te nemen en er ook voor te zorgen dat dit een schootknuffelaar is. Die garantie geven ze namelijk nooit ergens. 

"Je bent niet (on)gelukkig door wat je mee maakt,
dat ben je door hoe je ermee omgaat. "