Zo, was ik toch bijna vergeten dat ik nog moest schrijven! Ik had al zo'n onbestemd gevoel maar ik kon het niet thuis brengen. Dus heb ik er maar een taxi voor gebeld. Wilde ik net mijn dochter gaan bellen, dacht ik 'oh ja, schrijven!'. 

Aurora heeft de afgelopen week laten zien dat ze nog niet helemaal klaar is met haar inburgeringscursus. Zo ze vorige keer al over mijn bureau hobbelde en voorzichtig om het beeldscherm heen keek om te zien of ik haar niet weg zou jagen, deed ze gisteren weer een kunstje dat ik nooit eerder had gezien.

Ze stond naast me in de keuken. Ik was natuurlijk met eten bezig en dacht wat wil ze nou? Ze heeft een heeeel zacht mauwtje, dat liet ze me even horen en keek me dan ook nog eens vragend aan. Eh... Wat wil je nou, vroeg ik haar. Opeens sprong ze op het aanrecht maar vloog er als een gek weer af.

Even later stond ze er weer, zelfde verhaal maar ze sprong nog niet. Ik zeg "kom maar", terwijl ik met mijn hand op het aanrecht tik. Hup daar was ze weer. Nu heel schichtig om zich heen kijkend en alles in haar opnemend. Grappig. Ze kán dus nog vrijer worden blijkbaar. 

De afgelopen weken was me ook al opgevallen dat ze dingen eet, die blijkbaar in haar zwerversbestaan ook door haar gegeten waren. Dat is nou niet echt voedsel waar je aan denkt als je aan een kat denkt. Als je honger hebt, eet je natuurlijk alles. Dat lijkt me duidelijk.

Als ik frietjes heb, pikt ze er eentje van mijn bord. Ook likt ze graag ketchup of mayonaise ergens af. Als ik nu met een bord eten zit, wil ze een stukje van mijn tartaartje. Ze komt op mijn knie staan en inspecteert wat er op mijn bordje ligt. Als ze het lekker vindt, begint ze te smakken en kijkt ze me vragend aan.

Nou meisje, dat mag hoor. Ach, voor haar toch iets uit haar verleden. En als de vechter die ze is, mag ze daar best trots op zijn. Ze hoeft ook niet veel. Eén of twee stukjes vindt ze genoeg. Moonlight wil dan ook gelijk natuurlijk maar als ik het hem dan ook geef, trekt hij zijn kattenneusje op en loopt weg. Jakkie! Dat straalt hij dan duidelijk uit.

De laatste paar dagen komen er toch ook weer appjes binnen over Sunshine. Ook weer eentje met 2 foto's maar die was nog niet eens in de verte familie zeg maar. Ook nog eentje van die jongen die belde over de Keilestraat. Maar die kat was het ook niet, dat was niet bij de Keilestraat maar hij ziet nu overal katten die op Sunshine lijken. Het leeft dus nog wel. Binnenkort weer even de wijken beflyeren. Als het wat minder schrijnend koud is. 

Uit mijn werk ben ik de pakjes van Bol gaan halen. Maar die weegschaal zal nog even moeten wachten. Daar zit een gebruiksaanwijzing bij dat op een flinke roman lijkt. Als ik hem helemaal goed wil instellen zal ik dat op mijn gemak moeten doen. Ik wil alles dan altijd snel snel maar dat is in dit geval geen goed idee. 

Bovendien is op vrijdag wegen, heb ik gemerkt toen ik erover na ging denken, wel zo handig. Ik ben er 2 vrij en op eentje heb ik avonddienst en op de andere tussendienst. Dus op vrijdag kan er altijd wel gewogen worden zonder dat ik van de slaap niet goed weet wat ik aan het doen ben. Dat houden we dan maar zo.

Komende vrijdag heb ik dat boekwerk van een gebruiksaanwijzing wel doorgeworsteld en dan is dat weer mijn beginpunt bij deze. Kan vast geen kwaad. Het is maar hoe je het bekijkt. Dat geldt natuurlijk voor alles. Wil je het kwade zien of het goede? Ik ga gewoon altijd uit van het goede. Dan kan het wel eens tegenvallen maar daar kom je wel overheen. Het maakt je leven in elk geval een heel stuk aangenamer.

"De betrouwbaarste maatstaf voor een volk of bij een mens,
is hoe zij dieren beschouwen en behandelen."

Berthold Auerbach

Ik zit hier met ijsvoetjes te schrijven. Dhr. Moonlight Niemeijer wil namelijk met alle geweld op het balkon zitten. Hij houdt niet op met gillen voor de balkondeur tot ik die open doe. Met argusogen zit ik op te letten wanneer hij weer naar binnen komt.

Dan ga ik naar de keuken om die deur weer dicht te doen. Moonlight heeft dit in de gaten en snelt als een dolle tussen mijn benen door en gaat weer pontificaal buiten zitten. Dit is nu al 2 x gebeurd. Ik laat hem maar. Hij is nou eenmaal graag buiten. 

De witte dame loopt nu ook gracieus richting keuken en gaat hem dus gezelschap houden. Vanmorgen heeft ze even heel lelijke gedaan tegen die lieve Moonlight. Als ik naar het toilet ga, heb ik altijd Moonlight mee. Geen idee waarom katten dat altijd zo leuk vinden maar het is zo.

Sunshine lag altijd in het fonteintje, alles te bekijken wat ik daar deed. Gelukkig kan ik daar wel tegen hoor maar het is wel heel intiem. Heel af en toe komt Aurora ook kijken wat daar nou zo interessant aan is. Vanmorgen vroeg deed ze dat ook.

Ze is nogal bezitterig wat mij betreft en omdat Moonlight er als eerst was, zoals altijd, viel ze hem behoorlijk aan. Ik riep hard en streng haar naam wat tengevolge had dat ze allebei wegvluchtten. Aangezien ze later schuldbewust door het huis liep, neem ik aan dat ze dondersgoed wist dat ze stout was geweest. 

Moonlight kwam later troost bij mij zoeken. De kattekop! Soms is ze poeslief maar soms is ze ook ontzettend kattig! Slecht gedrag moet je nooit belonen dus heb ik haar de rest van de ochtend genegeerd. Ze weet het heus wel. Als Sunshine straks terug is, zal hij het haar wel laten merken denk ik. Die is zelf een stuk feller dan die lieve Moon. 

Nog meer ruzie vanmorgen, met de weegschaal. Gisteren had ik al stiekem erop gestaan, en toen was er nog net geen 2 kilo af. Bizar hoor, ik snap het nog steeds niet. Zo veel eten en een kilo in de week eraf. Heeeel raar. Vanmorgen wilde ik kijken of net dat ene onsje er niet af was, woog ik hetzelfde.

Alleen had ik mijn pyjama nog aan en gisteren niet. Dus ik dat ding uitgedaan. Ga ik weer staan, ben ik een ons zwaarder... Ja dat KAN natuurlijk niet. Dan vertrouw ik gelijk die hele weegschaal niet meer. Ik heb net online een hele goeie gekocht bij Bol. Die meet gelijk je vet- en vochtgehalte, je BMI en hij kan je caloriebehoefte laten zien. 

Ik moet natuurlijk mijn hele mindset omgooien en dat lukt niet als je weegschaal een spelletje met je speelt! Aangezien ik toch lekker online bezig was, heb ik vast een voorlopige bestelling gedaan bij de AH. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan en je een breuk sjouwen, als ze voor 3,95 alles bij je boven brengen? 

Ik had al zo lang niet meer online besteld sinds mijn autootje, dat ik het vergeten was eigenlijk. Maar aangezien ik me nu al om de paar dagen een hernia sjouw die trappen op met al dat fruit en melk en yoghurt en meer van die door wegende dingen, kwam het gemak van online bestellen weer naar boven drijven. 

Ondertussen was ik nu net een keer sneller dan Moonlight dus kunnen mijn voetjes weer proberen de ijskristallen, die er ondertussen op aan het vormen waren, te laten smelten. Morgen kan ik mijn bestelling op gaan halen bij de AH servicebalie. Anders kwam dat ding overdag hier aan en dan ben ik gewoon aan het werk. Handige optie!

Natuurlijk zal ik me dan weer opnieuw moeten wegen en dan ben ik eens benieuwd hoeveel het afwijkt van deze weegschaal die ik nu heb. Het zal mijn startpunt worden voor de komende weken in elk geval. Ik hoop dat hij vriendelijk is. De laatste 15 jaar heb ik regelmatig oorlog met nare weegschalen. Vroeger had ik daar geen last van. Nu ik weer zo aan het eten ben, heb ik daar natuurlijk over nagedacht.

Toen was ik gewoon altijd van een normaal gewicht. Ik at dan ook normaal. Alleen na mijn zwangerschap, inclusief de pre-eclampsie of toxicose, woog ik 30 kilo zwaarder dan normaal. Dat was er snel weer af. Pas in België ging het echt mis, al kan ik nu wel thuisbrengen waarom en hoe. Ik dacht dat die kilo's, nadat ik bevrijd zou zijn uit een hele nare relatie, er vanzelf weer af zouden gaan maar helaas, dat gebeurde niet.

Vanaf die tijd is het Jojo tijdperk bij mij ingegaan. Slank, dik, slank, dik en ging ik steeds minder eten omdat ik overal van aan kwam. Na al die ellende van de afgelopen 3 jaar werd het alleen maar erger. De doodslag kwam van de prednison. Ik zou het eerlijker vinden dat alles wat je daarvan aankomt er na het stoppen met die medicatie er vanzelf weer af zou gaan. 

Helaas, 20+ smeerkaas, dat zit er niet in. Ik heb me wel voorgenomen, of ik hier nu van afval of niet, ik er wel mee doorga. Ik voel me echt stukken beter dan ik me in maanden heb gevoeld. Het eten elke 2 uur gaat wennen. De organisatie van alles omdat je in shifts werkt, is niet eenvoudig. 

Ik heb 7 jaar als planner gewerkt dus ik kan heel georganiseerd zijn, als ik wil. Daar maak ik dan nu ook maar gebruik van. Ik ben benieuwd hoe gewend ik daar aan zal zijn over een maandje of zo. Nu moet ik er wel steeds aan denken, anders vergeet ik te eten op tijd.

Het geeft me op mijn vrije dagen ook een zetje om bezig te blijven. Vandaag staat ook al vol. Ik ga zo alle kristallen van al mijn lampen poetsen. Dat is een naar klusje maar met prachtig resultaat altijd. Als ik dat gedaan heb ga ik heerlijk een stuk lopen.

Kan ik op de terugweg direct door wat kleine boodschapjes halen. Ervoor of erna moet ik toch echt Woonstad bellen, de brommer rijdt nog steeds, het stopcontact is ook nog steed dood en mijn parlefoon doet het niet. Ik hoor de mensen beneden wel maar zij mij niet. 

Dat is niet handig als je 3 hoog woont. Ik bel ze haast nooit maar als ik bel, dan hebben ze altijd aardig wat te doen. Ik ga lekker opschieten, vanavond vroeg mijn mandje in. Morgen is het mijn dagdienst weekend. Lekker vroeg weer thuis ook, dat is wel een voordeel. Kan ik nog wat doen hier. Voor de rest allemaal een prettig weekend! 

"Falen bestaat niet,
Falen is slechts het leven dat
probeert ons een andere richting
op te sturen..."

Wat een prachtige dag! Het zonnetje schijnt. Eigenlijk wandel ik heel graag in dit weer. Fris koud en het zonnetje op je gezicht. Ik ben alleen te lui. Ik loop nog in mijn pyama en dat gaat vandaag ook zo blijven. Even lekker niks.

Daar was ik wel aan toe. Nou ja, niks. Opruimen, stofzuigen en dat soort dingen heb ik wel gedaan. Alleen op een tempo waarin ik dat normaal niet doe en heerlijk op mijn gemak. Ik moet niets, ik doe alleen wat ik wil. Nou ja, ik moet vaak eten, maar dat is niet erg.

Ik ga er een beetje aan wennen ondertussen. Andrea, een collega, is een crea bea en heeft beloofd een tas op maat te maken van jeansstof voor mijn voerbak, zoals ik die ondertussen gedoopt heb. Een grote afsluitbare plastic box waar alles wat mee moet in kan. 

Alleen loop ik dan weer te klooien omdat er geen tasjes zijn waar het ding in past. En een big shopper vind ik dan ook weer te overdreven. Dus zo'n tas op maat zal ik heel blij mee zijn. Leuk! Kan ik hem gaan pimpen want ik ben natuurlijk ook een crea bea. Ik ben alleen een crea bea met te weinig tijd. 

Anders was ondertussen allang mijn bank weer bekleed geweest. De stof moet ik nog kopen maar dat moet wel een meter of 15 zijn. Daar moet ik dan 9 kussens met ritssluiting maken. Maar ook 5 hele grote zitkussens. Dit keer ga ik die met klittenband maken. De drukkers die ik dit keer had gebruikt waren er lastig aan te maken en gaan ook steeds los. Afgekeurd nu dus.

Dat is een project wat ik van de zomer ga aanpakken. Dan moet Sunshine gewoon thuis zijn en heb ik meer tijd. Die hele bank moet uit elkaar en ook bekleed worden. Een enorme maar leuke klus. Het heeft een geweldig effect altijd want zo'n grote hoekbank bepaalt een groot stuk van je interieur. Dus daar de kleur en stof van veranderen heeft een grote impact.

Daar wil ik dan toch ook weer een bijpassend kleed bij. Met dit én mijn kattenparadijs in wording kom ik het jaar wel weer door. Niet dat ik me anders verveel hoor. Dat woord is eigenlijk volledig onbekend voor me. Ik heb me nog nooit verveeld in mijn leven. Als ik mensen dat hoor zeggen dan kan ik me er gewoon echt niets bij voorstellen.

Over mijn moeder kan ik nog weinig zeggen nadat ze gisteren weer thuis kwam vanuit het ziekenhuis. Ze krijgt nog bericht voor wanneer ze de uitslag moet gaan bespreken. We weten nu nog niets natuurlijk. Ze voelde zich ook niet echt beter dan de dag ervoor. Ik vind het zo naar voor haar. Toen ik haar net belde klonk ze ook zo moe...

Ze heeft bij de dokter sterkere pijnstillers gevraagd maar ze had natuurlijk de assistente en die zou het aan de dokter vragen. Dat hoort ze ook nog. Ik hoop wel vandaag of zo. Dan kan ze misschien eens een keer een nacht goed doorslapen. Dat scheelt ook altijd wel. Als ik vraag of ik wat kan doen weet ze het niet. Dat moet ze dan toch echt maar even gaan bedenken heb ik haar gezegd.

Verder heb ik vandaag geprobeerd van de 2 thuisblijvende cits wat foto's te maken. Met Aurora is dat geen probleem. Die blijft wel liggen of luistert als ik haar roep. Moonlight heeft het talent om precies op het moment dat je de foto neemt, zich of om te draaien of weg te lopen of meer van dat soort fratsen. 

Die van Aurora staan hierbij. Van Moonlight heb ik er maar 1 die door de beugel kan dus die ga ik nog een paar dagen achter zijn vodden zitten. Als ik het 100 x probeer dan zal het toch wel 1 x kunnen lukken? Met hem weet je het nooit. Onverwachts lukt het wel maar meestal heeft hij het al in de gaten voor ik de camera pak. Slimpie! 

Ik ga nu lekker even gehaktballetjes maken en braden. Die kan ik dan ook weer lekker bewaren voor volgende porties. Als ze staan te pruttelen ga ik lekker even lezen. Daar heb ik al de hele week zin in. Ik heb een meter blauw, zoals ik mijn boeken van Jozef Rulof noem, in de kast staan. Ik weet niet welke ik zal pakken, dat gaat altijd vanzelf. Dan krijg ik precies wat ik nodig heb. 

Morgen weer een dag, dan is er weer genoeg te doen. Als het weer zulk weer is ga ik wel even een stuk lopen. Vandaag is het gewoon mijn luilakken dag. Heerlijk! Daar ga ik nu weer even verder van genieten!