Toen ik zaterdag jarig was had mijn dochter flink de P in omdat ze had verwacht dat mijn cadeau al bezorgd zou zijn. Dat liep alleen iets anders en ze zat de hele dag op haar telefoon naar de track & trace te kijken. Daar veranderde helemaal niets aan de status "onderweg".

Ik kreeg een heleboel andere leuke cadeautjes dus mij maakte het niet zoveel uit. Dan had ik nog iets om naar uit te kijken. Zij vond het alleen echt niet leuk. Je kan er alleen heel weinig aan veranderen. Eindelijk kreeg ze bericht dat vandaag het pakje bezorgd zou worden. Ik was ondertussen wel heel nieuwsgierig naar wat het kon zijn. 

Ze had gezegd dat ik er wel plaats voor moest maken. Nou daar had ik niet veel aan. Mijn inrichting is compleet en er kan eigenlijk niets meer bij. Afwachten dan maar wat het zou zijn. Ik was nog bij mijn moeder toen ze met een seintje gaf dat het pakje er was. Na mijn moeder ben ik dus naar  mijn dochter geweest. 

Ik zag een heel groot pakket en ik vroeg "is dat om op te hangen?" Ja, klopt, antwoordde ze. Mijn hersenen gingen direct aan het werk. Dat is tegenwoordig niet echt makkelijk want ik vergeet nog steeds van alles. Zoals vandaag weer mijn portemonnee bijvoorbeeld, alles zit daar in, rijbewijs e.d. Maar ik kwam er pas achter toen ik bij mijn moeder aankwam.

Ja dan is het al echt te laat. Gelukkig ben ik niet aangehouden want dan ben je wel strafbaar. Die hersenen kwamen dan ook helemaal niet op een plek waar ik dit kwijt zou kunnen. Ik wist alleen nog steeds niet wat het was. Ik was echt helemaal blij verrast toen ik de 3 canvasdoeken zag. 

Kim zei dat ik ze op de kattenkamer kon hangen als ik daar ooit aan zou beginnen. Helemaal niet, dacht ik. Daar vond ik ze te mooi voor. Opeens kreeg ik een helder moment. Boven de kast. Daar had ik 3 hele kleine schilderijtjes hangen van Buddha's. Die had ik altijd al te klein gevonden maar ik was er nooit aan toegekomen om ze weg te halen en voor iets anders te vervangen.

Het is alleen een hele rare muur om iets op te hangen. Het loopt namelijk zo scheef als ik weet niet wat hier. Toen ik hier kwam wonen had ik hele andere meubels allemaal. Behalve mijn bank dan. Die bekleed ik telkens weer omdat die zo lekker zit en ligt. Ik wilde toen zo'n soort virtrinekastje ophangen en mijn broer was me aan het helpen.

Met een waterpas op het plankje werden de gaten geboord om het kastje op te hangen. Alleen toen het hing leek het helemaal scheef te hangen. Ik weet nog dat mijn broer en ik er recht voor gingen staan, om de beurt, en dan weer kijken. Nog eens kijken en dan je hoofd schuin houden en dan leek het een beetje recht te komen.

Als we de waterpas er weer in legden kon je zien dat het perfect recht hing. We snapten er allebei helemaal niets van. Totdat we langs het plafond keken. Die muur heeft namelijk stenen en aan de rechter kant zit een volle steen zeg maar. Als je dan verder naar links kijkt en de stenen blijft volgen dan zie je zo die hele laag langzaam verdwijnen tot er meer dan een hele rij weg is. 

Vandaar dat als je planken of wat dan ook ophangt, dit snel scheef lijkt te hangen terwijl het echt waterpas hangt. Met voor die hele wand kasten te zetten valt het niet meer zo op. Gelukkig. Die kleine schilderijtjes heb ik op het oog recht gehangen. Mijn vader was timmerman en die had er oog voor en dat oog voor zulke dingen heb ik geërfd.

Ik hoef nooit iets uit te meten, ik pak wat 'ijkpunten' en ik hang zo alles op zoals ik het wil met bijvoorbeeld, zonder te meten, exact alles met gelijke afstand e.d. Nu zijn deze doeken ook zo opgehangen voor me, gewoon op 1 spijker in plaats van 2. In ongeveer het midden en dan kan je schuiven tot ze recht hangen. 

Bovenop de kast heb ik licht liggen. Nu het avond is zien de mooie doeken er prachtig uit, mooi belicht ook nog eens. Moonlight met de maan, Aurora in de Aurora Borealis en Sunshine in het zonnetje. Die foto's heeft Kim zelf gemaakt en naderhand zo gefotoshopt. Ik heb gelijk hele mooie eyecatchers er bij. 

Sunshine heeft wel een beetje straf want zijn canvasdoek is kleiner. Die krijgt pas zo'n grote als hij weer thuis is. Eigen schuld, kleine foto. Ik kan namelijk op een prima manier nog 2 van die doeken kwijt, links en rechts van de 2 groten. Voor mij natuurlijk een prima gelegenheid om hier een teken in te zien dat er echt nog wel een keertje een Rainbow bij gaat komen. 

Eerst moet ik zelf weer een beetje normaal kunnen functioneren en zover ben ik nu nog even niet. Maar er komt een tijd dat ik me weer beter zal gaan voelen. Wat mij betreft liever vandaag dan morgen. Dan kan ik weer wat meer doen om Sunshine te vinden en komt er ook een keer ruimte voor nog 1 zo'n harige lieverd. Nu alleen nog even niet.

"Ik kan niet treuren om het verlies van een liefde of een vriendschap,
zonder te peinzen, dat je alleen verliest wat je niet echt hebt gehad."

Jorge Luis Borges, Argentijns auteur 1899-1986

Nog even snel schrijven voor ik ga liggen. Gisteren een speciale dag gehad met allerlei dubbele gevoelens maar op zich wel mooi. Vandaag een rustig dagje gehad. Alleen in de late middag even bij mijn moeder geweest. Voor de rest gewoon even een keertje echt de luiwammes uitgehangen.

Dat was ook wel even nodig. Zo vaak komt dat niet voor. Af en toe voel ik me volledig rijp voor een 6 maandse slaapsessie in een rusthuis of zo. Alleen die luxe kan ik me niet permitteren. We zullen moeten riemen met de roeien die we hebben. Zeker met die stuurlui die kant nog wal raken.

Ja, je merkt het al. Ik ben nog niet uitgetaalgrapt. Een woord dat volledig rijp is voor scrabble 3 x woordwaarde. Ik heb nog veel meer taalgeintjes bewaard in mijn hoofd. Af en toe komen ze opeens boven drijven. De afgelopen rare taaldagen hebben dat stukje van mijn brein weer in werking gezet. 

Overigens kan ik het ook in het Engels. Al moet ik wel toegeven dat dit nog niet in zo'n vergevorderd stadium is als mijn gekte in het Nederlands. Ik kom toch een heel eind. Er is nog een taal die ik me eigen heb gemaakt, al heb ik nooit het vereiste accent tot een goed einde kunnen brengen. Vlaams.

Na 8 jaar in België te hebben gewoond vonden mijn Belgische matties me nog steeds volledig Nederlands praten. Ze konden dan ook niet geloven dat mijn eigen moeder me niet eens meer verstond en me meer dan eens heeft gezegd dat ik mijn "moerstaal" weer gewoon moest gaan praten omdat ze me anders niet eens meer kon volgen.

Ik zat dus tussen twee werelden gevangen, taalkundig gezien. Zo heb je op deze wereld wel meer mensen die tussen 2 werelden hangen. Ik zat nog in een milde tussenwereld. Een kwestie van 'waar breng je de meeste tijd door' kon de doorslag geven. Want talen liggen me. Als je me 2 maanden tussen Amsterdammers zet, kan ik zelfs een Amsterdams accent feilloos over mijn lippen gooien.

Ik heb het "boerse" accent volledig over de knie getild. Maar mijn Engels met Frans accent is echt over the top hilarisch. Het is niet alleen schrijvend maar ook sprekend, dat taaldingetje bij mij. Talenknobbel is misschien niet het juiste woord. Als dat zou bestaan dan zou mijn moeder een talendeuk hebben. Die spreekt en begrijpt echt alleen maar het Nederlands. 

Daar kunnen wij, haar onmogelijke kinderen en kleinkinderen, dan weer ín een deuk van liggen. Dat is dan weer een heel ander verhaal. Het lijkt altijd wel een oneindig verhaal. Als je het ene gaat vertellen dan kom je als vanzelf weer op het andere. Je heb altijd een oorsprong en een toekomst waar je over door kan vertellen. Kan je nagaan. Ik begrijp de schrijver van 'the never ending story' volledig.

Als ik zo even door mijn tekst gluur, kan ik over zoveel dingen beginnen. Taalkundig gezien dan. Mocht ik echt alles willen melden wat me op mijn hart ligt dan stond hier elke dag een ellenlang stuk. Dat gaat dus echt gewoon te ver. Aangezien ik vandaag even een soort van rustdagje heb gehad, ga ik dat ook hier even toepassen. 

Dan kijk ik morgen wel wat ik kwijt wil nog, wat de taalgrappen betreft. Als ik die allemaal gehad heb dan is het weer tijd om gewoon verder te schrijven. Ik voel de winden van verandering weer waaien alleen weet ik nog niet waar ze me gaan brengen. Tot ik echt van koers raak ga ik gewoon verder op dezelfde voet. Zelfde voeten want op 1 been schijn je niet te kunnen lopen. 

Hinken kan toch ook? Niet zo handig denk ik en je gaat zo hijgen. Krijg je dat weer. Ik ga dus gewoon lekker slapen als dat lukt. Mijn mooie bos narcissen staan er hier bij. Een bosje om te onthouden, voor mij dan. Morgen weer een nieuwe dag en kijken wat die ons brengt. Ik heb geen idee.

De cits worden ongedurig want die willen dat ik de lichten uit ga doen en ze snoepjes geef. Dan zijn zij ook weer helemaal tevreden. Ik denk dat ik dat maar ga doen. Dan kan ik morgen misschien weer fris en fruitig denken over wat ik hier nog kwijt wil. Een off day mogen we allemaal wel eens hebben toch? 

"Alleen de enorme inspanningen die het leven van ons vergt,
leren ons de goede dingen ervan waarderen."

Johann Wolfgang von Goethe

Wat een opluchting dat mijn verjaardag al bijna voorbij is en mijn moeder er nog steeds is. Dat ze er de volgende keer niet meer bij zal zijn gaf me er in elk geval een heel dubbel gevoel bij. Zonder te weten wat er dit jaar allemaal aan de hand zou zijn, had ik vorig jaar al gezegd dat het echt de laatste keer was geweest dat ik deze dag zou vieren.

Dit was de 55e keer dat ik een verjaardag vier maar ik kan er maar een paar leuke van herinneren. De andere keren gebeurde er altijd wel iets naars. Behalve de meesten in mijn prille jeugd. Op eentje na dan. Mijn overgrootmoeder is op mijn verjaardag overleden. Omaatje Most, ik herinner me haar nog heel goed, al was ik nog klein toen ze overleed.

We speelden altijd kaartspelletjes, boerenpotten. Dat deden we meestal met centjes en stuivertjes of met snoepjes. Omaatje Most had van die bruine kraaloogjes waarin je de ondeugendheid kon lezen. Zo ondeugend dat ze veel en vaak vals speelde als ze de kans kreeg.

Eerst was ik nog te klein om dit door te hebben maar op een gegeven moment begon ik te voelen dat er iets niet klopte dat zij elke keer won en steeds de mooiste kaarten had. Ik deed een keertje net alsof ik naar de w.c. moest en keek op de gang door de spleet van de deur. Ik zag haar snel de goeie kaarten er tussenuit pikken en ik was heel boos.

Nog bozer werd ik toen ze dat glashard ontkende. Voortaan hield ik haar met veel wantrouwen in de gaten en kon ze geen kaart meer pikken. Daar zorgde ik wel voor. Volgens mij vond ze dat nog best leuk ook. Dat zij op mijn verjaardag overleed vond ik dan ook echt niet leuk. Maar ook maakte ik me zorgen dat voortaan mijn verjaardag niet meer gevierd zou worden. 

Zo gaat dat natuurlijk met kleine kindjes. Ik zag altijd vol verwachting uit naar mijn verjaardag. Elke verjaardag werd ik dan ook gruwelijk verwend. Mijn opa vond altijd geld op straat en dat spaarde hij altijd. Hij is toen 2 jaar lang dubbeltjes aan het sparen geweest, niet alleen van wat hij vond hoor, en kreeg ik op mijn 8e verjaardag een hondje. Er was die dag geen kind gelukkiger dan ik. 

Ik ben samen met hem naar het oude Noorden geweest en mocht zelf het hondje uitzoeken. Ik had er al eentje op het oog maar die had poep aan zijn pootje. Daarom werd het de puppy die naast hem zat. Een zwart dwergpoedeltje die ik Terry noemde en die later een middenslag bleek te zijn. Hij bleef maar groeien. Dat was echt het mooiste cadeau van alle cadeaus ooit en wat heb ik daar jarenlang van mogen genieten.

In 2003 werd mijn oma op mijn verjaardag begraven. Dat was vlak nadat ik mijn beste vriendin ook net had verloren. Bovendien was er toen in mijn leven nog veel meer ellende aan de hand. Dus ook dat vond ik echt een behoorlijk pokkejaar. En dan druk ik me nog wel heel zacht uit. 

Je kan je wel voorstellen dat ik de afgelopen weken behoorlijk benauwd ben geweest. Stel je toch voor. Straks gebeurt er ook iets met mijn moeder en wordt ze straks ook op mijn verjaardag begraven of overlijdt ze op mijn verjaardag. Een paar weken geleden was ik er van overtuigd dat ze die niet eens zou halen. Zo slecht was ze en zag ze het zelf ook niet zo zitten meer.

Toch gaat het nu beter dan toen. Natuurlijk weten we dat het echt geen maanden meer kan duren maar we hebben toch al meer tijd met haar gekregen dan we verwacht hadden. Natuurlijk zijn we daar allemaal heel blij mee. Alleen zijn we de afgelopen weken zo vaak heen en weer gegooid, dat we ons ook allemaal een beetje in de war voelen en niet goed weten hoe we ons moeten voelen.

Natuurlijk zat mijn plan om samen met mijn moeder en dochter uit eten te gaan op mijn verjaardag er niet meer in. Ook wisten ze allemaal dat ik vorig jaar de handdoek in de ring gegooid had wat mijn verjaardagen betreft. Toen ik vanmiddag naar mijn moeder ging ben ik toch maar taart gaan halen. Helemaal niets meenemen was geen optie. Dit is mijn laatste verjaardag met mijn moeder. Ook niet echt iets om te vieren maar toch te bijzonder om helemaal over te slaan.

Ik hoef me over een parkeerplek bij mijn moeder geen zorgen meer te maken. De gehandicaptenparkeerplaats met dit kenteken, inclusief paal, ligt nog steeds vlak voor de deur. Ik parkeerde en zag toen ik uitstapte dat de gordijnen van de keukenramen allemaal dicht waren. Een enorme schrik sloeg me om mijn hart. Ook de deur die normaal een soort van open is, kreeg ik niet open. 

Ik belde met kloppend hart aan. Waarom zijn die gordijnen naar beneden allemaal, bleef het maar door mijn hoofd spoken. Wat is er gebeurd? Mijn broer deed open en op mijn vraag antwoordde hij dat ze voor een keertje in de huiskamer zitten en dat het dat dus niet eens was opgevallen. Hm, oké, vreemd. We zitten namelijk meestal allemaal in de keuken. 

Stap ik door de tussendeur en roept iedereen keihard "Gefeliciteeeeeeeeerd"! Ik schrok me rot. Mijn broer had slingers opgehangen en ballonnen. Cadeautjes stonden klaar op de keukentafel. Ze hadden me willen verrassen en dat was ze dan ook volledig gelukt! Ik moet bekennen dat ik dat dan toch echt wel hartstikke leuk vond. 

Toen ik de taart uitpakte keken ze wel even op. Want ook zij hadden allemaal gebak gehaald. Nu hadden we dus voor een volledig weeshuis gebak. Keus zat in elk geval. Jeetje zeg. Morgen verplicht toch nog gebak eten want dat is zonde om weg te gooien. Wat een straf toch weer. 

Mijn dochter had weer een van haar hilarische filmpjes gemaakt om me te feliciteren. Ik heb zo'n zelfde filmpje gemaakt om haar daarvoor te bedanken. Dan nog eens die overweldigende felicitaties via Facebook allemaal, bijna te veel om ze allemaal te kunnen liken. Alles bij elkaar heeft gemaakt dat ik me dan toch echt jarig voelde, ik heb die nare van vorig jaar behoorlijk overtroffen. 

We hebben een berg pizza gehaald en met zijn allen gegeten. Je kan wel zeggen dat ik met een heleboel mensen waar ik dol op ben mijn dag heb doorgebracht. Mijn moeder en Frans natuurlijk maar ook broer Ben en Schoonzus Sandra en neefje Benjamin. Dochter Kim, schoonzoon Daan en kleindochter Daisy en ook een beetje schoonzoon omdat hij zo'n goeie vriend van zowel Kim als Daan is, Mike. Van iedereen heb ik dan ook hele leuke cadeautjes gehad.

En ik was echt bijzonder dankbaar dat mijn moeder er nog bij mocht zijn. Dat maakte deze dag wel heel dubbel maar ook heel speciaal. Zo zie je maar als je denkt iets gewoon voorbij te laten gaan, dan is het toch echt een heel klein beetje een feestje geworden. Op mijn bureau staat nu een hele grote bos narcissen. Die krijg ik altijd van mijn moeder, al vanaf ik een heel klein meisje ben. Kon ik ze nog maar jaren van haar krijgen...