"Wie smaak vindt in het lezen van goede boeken,
is bij machte om de eenzaamheid te dragen,
waar dan ook en met groot gemak."

Mahatma Gandhi, Indiaas politicus 1869-1948

Vandaag heb ik niet veel gedaan. Alleen maar rillend op de bank gelegen en mijn longen uit mijn lijf gehoest. Ik durfde ook niet langs mijn moeder te gaan. Stel je voor dat ik haar dit ook nog eens even geef of zo. Ik ben ook maar niet naar buiten gegaan. In de vriezer had ik nog genoeg te eten mocht ik trek krijgen. 

Een uur geleden kreeg ik opeens een helder moment. De laatste keer, toen ik de griep had met de kerst, had ik van de dokter codeïne gekregen. Na wat rommelen in mijn medicijnlaatjes heb ik het doosje gevonden. Hè hè, eindelijk even rust van dat geblaf. Heel misschien kom ik zo de nacht zelfs slapend door. 

Het effect is in elk geval goed merkbaar. Ik hoest nog wel maar niet meer met van die overweldigende aanvallen. Wat kan dat fijn zijn. Morgen moet ik vroeg op, hopen dat het lukt want ik krijg tegenwoordig mijn ogen maar slecht open. Met een beetje mazzel val ik straks zo in slaap want op de codeïne verpakking staat dat je er suf van wordt. Ik ben wel suf genoeg van mezelf hoor maar misschien helpt dit met het slapen gaan.

Auroortje proest en kucht ook nog steeds. Maar zoals ik al zei is ze voor de rest gewoon prima in orde. Net kwam ze vlak bij me in hun bankje liggen en lag ze me vol liefde aan te kijken. Daar word ik dan helemaal warm van. Wat is ze toch lief. Wat ben ik toch gezegend met 2 van die lieve cits. Moonlight kan dat ook zo, je intens en vol liefde aankijken. Heerlijk vind ik dat. 

Ik zat wat te zoeken naar citaten over taal. Ik kwam die hieronder staat van Nietzsche tegen en die begreep ik gelijk. Engels is voor mij een 2e natuur, zo lijkt het dan toch. Ik kan zo een knopje omgooien en ik praat in het Engels net zo door als in het Nederlands. Al heel jong begon ik Engels te leren en ik begreep het ook altijd gelijk. 

Duits en Frans spreek ik op middelbare school niveau. Spaans, Italiaans, Portugees, ik kan het volgen als ze langzaam spreken. Niet de nuances alleen ongeveer waar het over gaat. Volgens mij is dat het wel zo'n beetje voor mij wat de zogenaamde vreemde talen betreft. Ook in Luxemburg, Oostenrijk en Zwitserland kan ik ze volgen maar die gooi ik onder "Duits met een twist". 

Een heel ander verhaal ga je krijgen als ik het heb over het Vlaams. Ik heb 8 jaar in België gewoond. Er is niets zo raar als mensen een jou bekende taal te horen spreken en het toch niet echt te kunnen volgen. Vooral in die eerste maanden dat ik daar woonde begreep ik wat ze moeten hebben gevoeld op die grote Babylonische toren. 

De taal ligt heel dicht tegen het Nederlands aan maar ze gebruiken de woorden net even anders. De zinsbouw klopt ook niets van als je het met Nederlands vergelijkt en af en toe begreep ik er gewoon helemaal niets van. Wel heb ik wat afgelachen hierom en  hierdoor.

Ik had daar een café en het allereerste telefoontje dat ik kreeg was voor mij volledig onverstaanbaar. Ik hoorde "hedde gaai munne allumeur gevonne"... Eh... Pardon? De zin werd herhaald. Ik begreep dat ik iets zou hebben moeten vinden maar ik had geen idee verder. Wat moet ik vinden?, vroeg ik. Menne allumeur. Allumeur? Menne brikè. Brikè??? Menne ansteker! Ooooooooh aansteker! Nee die heb ik niet gevonden, sorry.

Het zweet was me bijna uitgebroken. Mijn Belgjes, zo noem ik nog altijd mijn Vlaamse vriendinnen, hebben wat om me gelachen af en toe. Maar ja, kopjes en schotels noemen ze sjatten en teloren. Praten is bij hun klappen. Wij moeten eens snel even een klapske doen. Ja ja. Je komt in een volledig andere wereld, taalkundig gezien dan.

Ook kwam ik erachter, toen ik er pas was, dat de Belgenmoppen die wij vertellen, zij daar ook vertellen. Alleen met de Belg en de Nederlander omgedraaid in hun hoofdrollen. Daar delven wij Nederlanders dus altijd het onderspit. Dat vond ik echt hilarisch om achter te komen. Ik heb daar natuurlijk gebruik van gemaakt. Ik voelde me er niet te goed voor om een Hollandermop te vertellen. 

Toen iemand me een keertje vroeg of haar 'sjakosh' even achter de toog mocht, dacht ik dat ze bedoelde of haar neefje, die ze bij zich had, even achter de bar mocht. Als hij niet alles opzuipt, was mijn antwoord. Ik kwam er snel achter dat die sjakosh gewoon een handtas is. Dat kon ik toch zeker niet weten? Zo wist ik zoveel niet in het begin.

In die 8 jaar ben ik steeds Vlaamser gaan praten, zonder het zelf door te hebben en zonder het daarbij passende accent. Mijn moeder zei dan wel eens "meid, praat toch eens normaal, ik versta er geen zak van". Daar begreep ik helemaal niets van. Natuurlijk ging ik daar dan weer over nadenken. Al snel begreep ik wat ze bedoelde.

Als wij hier hebben lopen opruimen, dan kan je zeggen "het is weer mooi schoon allemaal". In België zeg je ook wel zoiets maar dan net ff anders. Daar zeg je "het is terug schoon proper allemaal". Dat is wel hetzelfde maar dan net even anders. Ik was zelf zo aan het Vlaams gewend dat ik niet in de gaten had dat het voor mijn moeder net zo was als voor mij in het begin. 

Toen mijn dochter bij mij kwam wonen had ze hetzelde probleem. Om haar heb ik me ook af en toe helemaal suf gelachen. Misschien wel bekend hier, Belgen zijn echte bierdrinkers. Maar waar wij beperkt blijven tot het bekende "Sneeuwwitje", bier met 7 Up, hebben zij allerlei mixen.

Bier met cola noemen ze Mazout. Mazout is een ander woord voor Diesel en dat heeft net zo'n kleur. Bier met een beetje limonadesiroop noemen ze een Tango. Een biertje dat ze een beetje af willen zwakken met wat spa rood noemen ze een Spavela. Zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Mijn dochter stond een keer achter de bar en ik was in de keuken bezig. Komt ze naar met toe en vraagt me waar ze de vla kan vinden. Vla? Waar moet je nou vla voor hebben? Nou, zegt ze, er vraagt iemand om een spa en vla. Ze was er zo snel achter dat diegene gewoon een biertje met een beetje spa rood wilde. We hebben er de hele middag lol om gehad. 

Kim sprak ook heel snel Vlaams, al bleef ze toch altijd een beetje haar Hollandse accent houden. Al kon ze dat ook helemaal weg moffelen. Als je een Nederlander echt Vlaams hoort praten dan klinkt dat net zo raar als een Belg die probeert met een Nederlands accent te praten. 

Sommigen probeerden dat dan wel eens, gewoon voor de lol. Dat klinkt voor geen meter en altijd beginnen ze dan met `NOU`. Toen ik eens vroeg waarom dat was, kreeg ik te horen dat wij Nederlanders altijd `nou` zeggen aan het begin van een zin. Nou, dat vond ik natuurlijk niet. Maar ik ben er eens op gaan letten en het is echt waar. Niet altijd maar wel vaak hoor. Zeker bij het praten. Let er maar eens op. 

Voor iemand die graag woordgrapjes maakt was het wel teleurstellend dat die niet altijd over kwamen. Al kon ik dat later ook wel een beetje in het Vlaams natuurlijk. Maar echt even adrem zijn, dat ging dan ook weer net niet. Dat miste ik wel maar daar kwam ik pas achter toen ik weer terug was. Wat ik zeker had gemist was die achterlijke Rotterdamse humor. 

Ik kwam te werken bij het meest Rotterdamse bedrijf dat er bestaat dus die schade had ik zo ingehaald. Heerlijk vond ik dat. Al heb ik ook enorm van mijn periode in België genoten en heb ik daar een paar hele fijne mensen leren kennen. Mensen waar ik nog steeds gek op ben trouwens, al zie ik ze haast niet meer. Nadeel van het altijd druk hebben of, zoals bij mij, altijd wel gedoe in je leven. 

Toen ik pas bij de RMC werkte noemden ze mij daar Belg. Dat zullen sommigen nog wel weten. Iets wat ik had aangeleerd in België, kreeg ik er maar moeilijk uit namelijk. Dat was het zeggen van "amaai!". Als hier iemand je iets vertelt dan zeg je "zo hee" of "jeetje zeg", ik noem maar even wat. Daar zeg je gewoon amaai.

Nu nog wel eens, en dat geldt net zo goed voor Kim, dan krijgen we commentaar op een rare zin. Wij kijken elkaar dan aan en zeggen "Vlaams!" Kan je nagaan. Ik ben al terug sinds 2005 en Kim sinds 2007. Woordverschillen als bij "epauletten" hebben ook voor lachbuien gezorgd. Hier zijn dat versierselen voor een uniform, daar zijn het schoudervullingen. 

Dat blaffeturen gewoon raamluiken zijn moet je ook maar net weten natuurlijk. In elk geval, echt Vlaams en dan zeker met accent, dat is mij nooit gelukt. Mijn vriendinnen lieten met wel eens speciaal iets zeggen omdat ik het zo raar bleef zeggen in hun oren. Dan konden ze niet meer bijkomen. Eentje weet ik er nog "plakzakske". Als ik dat zei dan lagen ze gelijk in een deuk. 

Goh, wat zo'n quote niet allemaal naar boven haalt want inderdaad, wat Vlaams betreft ben ik half kundig maar ik heb er volop lol aan beleefd. Dat nemen ze me niet meer af. Dat blijft leuk. Ondanks alle ellende die ik er ook heb meegemaakt heb ik daar mensen leren kennen die nooit meer uit mijn hart gaan. San en Deb, deze was voor jullie, mijn Vlaamse babes!

"Wie een vreemde taal een beetje beheerst
heeft er meer plezier aan dan wie haar goed spreekt.
Het plezier is aan de half-kundigen."

Friedrich Nietzsche, Duits dichter en filosoof 1844-1900

Toch nog even schrijven al heb ik er eigenlijk geen puf voor of zin in. De laatste paar dagen ben ik al behoorlijk aan het hoesten dus ik voelde het al aankomen. Ik ben strontverkouden. Neus gaat nu ook dichtzitten en ik heb het benauwder dan anders. Heeft mijn moeder me toch nog even aangestoken want zij had het voor het weekend opeens.

Ik had net een niesbui niet normaal. Gevolgd door een hoestbui zoals ze die in Pieterburen nog nooit gehoord hebben. Rillerig en beroerd en een knallende hoofdpijn. Natuurlijk joh, kom maar op hoor. Alles is altijd zo ontzettend fijn getimed bij mij. Je zou er zo aan kunnen gaan wennen.

Vanmorgen ben ik met Kim even naar het strand geweest in Hoek van Holland. Normaal knap ik altijd goed op van aan de zee zijn. Zo voelde ik me ook iets beter toen we daar weer weg gingen. Alleen al het geluid van de golven doet me deugd. Als ik met vakanties in de buurt van de zee slaap en dat kan horen als ik ga slapen dan ben ik al helemaal gelukkig.

Het was dan ook prachtig weer ervoor. En we hadden allebei even zoiets nodig. Het waaide en was fris maar het zonnetje scheen de meeste tijd. Helaas zijn niet al onze problemen mee weggewaaid. Het was gewoon fijn om even zo door het zand te lopen. Kim heeft nog even wat mooie foto's gemaakt. Ik genoot gewoon van de zee. 

Daarna zijn we direct naar mijn moeder gegaan. Mijn moeder heeft sinds gisteren hele gezwollen benen. Ze zit braaf nu met haar benen omhoog. Maar haar voeten waren nog helemaal dik. Als het niet snel weg zou zijn dan wilde de dokter haar benen in zwachtelen, als dat zo heet. Maar ma wil dat niet. Dat is niet prettig.

Waar het nou van komt? Dat kan allerlei redenen hebben. Er is alleen niet veel aan te doen. Als het zo enorm opzwelt doet het ook best pijn. Dat weet ik zelf uit ervaring. Net na mijn operatie ben ik hier thuis al aan het werk gegaan en als ik dan aan mijn bureau zat dan was mijn been binnen een mum van tijd twee keer zo dik. Dat voel je behoorlijk. 

Verder ging het redelijk met haar. Ze zou wel meer moeten drinken maar dat lukt haar niet zo. Ik voelde me toen ook nog redelijk. Ik ging me pas na het eten echt beroerd voelen. Ach ja, het zal vast wel weer over gaan. Ik hoorde dat er veel mensen flink verkouden zijn. Ik vind dat ik na die griep met de kerst dit keer best een keer over had mogen slaan hoor. Die heeft er flink ingehakt. En ook nog eens mijn kerst verziekt. 

Over Aurora ben ik ook nog niet uitgepiekerd. Ze gedraagt zich niet ziek of zo. Maar ze rochelt of kucht af en toe en ook niest ze nog wel eens een keer. Ze is trouwens veel te bijdehand. Normaal gesproken geef ik ze altijd wat snoepjes als ik weg ga. Als ik dat gedaan heb dan doe ik mijn jas aan en ga weg. 

Soms, zoals een paar keer van de week, heb ik mijn jas al aan en dan denk ik nog net op tijd dat ik nog geen snoepjes heb gepakt. Dat doe ik dan nog even snel. Van de week merkte ik het al en vandaag viel het me weer op. Zodra ik dan richting Aurora loop, spurt ze er met spoed vandoor.

Vandaag viel opeens mijn kwartje, of 20 eurocentstuk, meer briefje van vijf eigenlijk. De keren dat ik naar de dierenarts ben geweest met haar, had ik alvast mijn jas aangetrokken voor ik haar snel in de reismand probeerde te krijgen. Dat heeft mevrouw gewoon onthouden. Ze heeft nu zoiets van 'zo krijg je mij niet meer te pakken'. Goed om te weten. 

Dat zal ik de eerstvolgende keer gewoon anders aan moeten pakken. Ze blijkt daar een heel goed geheugen voor te hebben. Toch wel grappig zeg, wat een tante is het toch. Moonlight heb ik na die 2 x van de week niet meer horen niezen of zo. Die heeft niet echt iets onder de leden.

Van Aurora weet ik het nog zo net niet. Ze eet gewoon goed, dat zie ik haar regelmatig doen. Drinken kan ik niet goed bijhouden van die 2. Ze hebben een emmer staan én een drinkfontein. Moonlight schept die fontein continue leeg nog steeds. Ik heb speciaal een flesje voor het bijvullen staan in de badkamer. Maf beest is het toch wat water betreft. 

Als hij uit de emmer drinkt dan staat hij er naast schepbewegingen te maken met zijn poten maar hij gooit hem niet meer leeg. Sunshine deed dat wel altijd. Of die ging met zijn voorpoten in het emmertje staan en ging zo drinken. Waarna hij doodleuk drijfnat door het huis liep. Hoeveel ze drinken kan ik echt niet weten zo. 

Ze speelt, is nog altijd gek op haar speciale avondsnoepjes. Behalve dat gekuch, gerochel en genies is ze verder net als anders. Dan kunnen we nu gezellig samen op de bank zitten kuchen want ik heb het goed te pakken. Ik hoop dat ik er snel af ben maar ik hoop dat het bij haar ook niets bijzonders is verder. Ik heb wel een beetje genoeg van al dat gedoe om me heen. 

"Er is slechts één weg naar geluk
en dat is op te houden met je zorgen maken
over dingen waar je geen invloed op hebt."

Epictetus Romeins, stoïcijns filosoof 50-130