Ik had wat meer zon verwacht vandaag. Het viel me toch even tegen. Om die reden ben ik vandaag dan ook nog maar helemaal binnen gebleven. Ik probeer nog steeds harder te blaffen dan een kudde zeehonden en dat is voor medemensen niet echt fijn om naast zich te horen.

Ik had wel wat boodschapjes nodig eigenlijk. Maar op zich kunnen die ook later gehaald worden. Eten heb ik genoeg in huis, ik moest niet naar buiten. Al had ik het wel lekker gevonden als het zonnetje wat prominenter aanwezig was geweest. 

Misschien scheen hij hier dan niet zo, om mij een handje te helpen. Toch heel lief. Je wordt alleen zo suf van die dagen op de bank. Ik heb nog koorts dus het is wel nodig. Aangezien ik maandag weer ga proberen in het ritme van werken te komen hoop ik wel dat dit een beetje snel afneemt. 

Het lijkt weer redelijk te gaan met mijn moeder. Niet dat ze nu beter is, dat kan helaas niet. Misschien omdat die rare deadline van mijn verjaardag nu voorbij is? Het is voor mij nu echt nodig om weer te proberen de dagelijkse gang van zaken enigszins normaal te laten verlopen. Dat klinkt makkelijker dan het is.

Ik voel me nog steeds alsof ik in een raar soort bubbel zit. Daar heeft dit griepje niets mee te maken. Alsof ik in slow motion ga en de rest van de wereld gaat op volle snelheid. Dat is de beste manier waarop ik dit kan beschrijven. Aangezien ik er zo niet uit kan klimmen, is het misschien wel handig om dit met werken weer te gaan proberen. 

Lukt het niet dan merk ik dat vanzelf wel. Mijn werk is dichterbij mijn moeder dan mijn huis dus mocht er iets zijn dan ben ik er met een paar minuten. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Mijn baan is heel hectisch en je bent de hele dag vragen aan het beantwoorden, beslissingen aan het nemen en alles in de gaten aan het houden. Of dat gaat lukken weet ik nog niet. 

Gewoon rustig aan beginnen en dan zien we vanzelf waar het lijntje breekt. Ik moet proberen uit die slow motion te komen. Heel vervelend dat van die hoestbuien en koorts weer roet in het eten gooien maar daar ga ik niet aan toegeven. Dat moet maandag gewoon weg zijn, klaar. Anders negeer ik het gewoon. Die bubbel waar ik in zit moet doorgeprikt worden. 

Ik heb dit nog nooit echt zo meegemaakt ook. Heel raar is het voor mij. Ik ga zelfs nog naar mijn werk als ik me doodziek voel. Alleen is dit anders. Ik denk ook dat de afgelopen jaren, die een opeenstapeling zijn van heftige dingen, in 1 keer nog even samen kwamen toen mijn moeder zo slecht was. Het overspoelde me allemaal heel heftig ineens.

Anderen zullen daar altijd wel een mening over hebben. De een vindt het zus, de ander vindt het zo. Zwak dat ik niet gewoon ben gaan werken, ik heb toch zeker niets? Of dat je profiteert van een situatie, dat zal ook gedacht worden. Mensen die in zo'n zelfde situatie hebben gezeten, of denken te hebben gezeten zullen er ook weer gedachten over hebben.

Zo gaat het in de wereld. Ik ben geen doemdenker hoor, absoluut niet. Er zullen meer mensen veel positiever over denken dan het negatieve. Alleen gaat het altijd zo met mensen. Iedereen weet hoe het beter moet of ze kunnen iets veel beter of zijn veel sterker. Terwijl we eigenlijk over helemaal niemand mogen oordelen. Pas als we exact hetzelfde hebben meegemaakt kan je je ergens iets bij voorstellen. 

Maar dan nog weet je niet wat er bij iemand anders misschien nog wel meer mee speelt. Toch zal het altijd zo blijven, dat anderen denken alles te weten van iemand en dan oordelen over diens situatie. Er zijn maar heel weinig mensen die dat niet doen. Ik ga niet zeggen dat ik dat niet doe, zeker niet. Maar ik zou het zeker wel af willen leren. 

Juist omdat ik veel te goed weet dat je nooit in een anders hart kan kijken of diens gevoelens kan voelen. Ik probeer er daarom wel op te letten. Je gaat er alleen weer heel snel de fout mee in. Ik zag een foto met een tekst voorbij komen van de site van Billy Fingers, een van mijn favoriete boeken. Daardoor kwam ik hierop. 

Een goed voorbeeld is een bekende Nederlander. Een deel van het land vindt die persoon helemaal geweldig, er is een deel die er helemaal niets bij voelen of neutraal zijn en nog een ander deel van het land vindt die persoon om op te kotsen. En het heeft er eigenlijk nog niet eens wat die persoon doet of zegt. Dat gevoel is er gewoon.

Je kan het nooit iedereen naar de zin maken. Er zullen altijd mensen gek op je zijn, je helemaal niets vinden of je zelfs haten. Soms zonder er ook maar iets voor te moeten doen. Vooral die bekende Nederlanders zullen dat weten. Maar het geldt eigenlijk gewoon voor iedereen. Al is het dan op kleinere schaal. 

Ik heb mazzel, ik trek me daar niets van aan. Ik zeg niet dat ik er niets bij voel maar ik haal er wel mijn schouders over op. Dan denk ik, ook jij gaat ooit zoiets mee maken en dan nog zal je vinden dat je het beter doet dan iedereen die het ook heeft meegemaakt. Zo zijn mensen nou eenmaal. 

Je kan het ook niet tegenhouden of er tegen vechten. Als iemand je niet mag, dan zal die nooit van je gaan houden. Mensen zullen altijd zien wat ze willen zien. Soms om zichzelf te beschermen en soms omdat ze gewoon niet beter weten. Wat ik belangrijk vind is hoe ik mezelf zie.

Ik durf ook naar mijn fouten te kijken, al heb ik dat ook moeten leren. Makkelijk is dat namelijk echt niet. Maar als je eerlijk tegen jezelf durft te zijn, dan ga je pas zien hoeveel mensen er tegen zichzelf liegen. Waar een tekst op een fotootje je al niet over kan laten nadenken zeg... 

"Lezen is denken met andermans hoofd."

A. Schopenhauer, Duits filosoof 1788-1860

Ik ga het kort houden. Ik voel me nog steeds beroerd en heb echt de hele dag op de bank gelegen. Verder dan dat ben ik niet gekomen. Door de medicijnen die ik nog had valt het hoesten op zich wel mee. Alleen heb ik al zo geblaft dat je bij elk kuchje die druk op je hoofd voelt. 

Het zal wel weer over gaan, dat doet het uiteindelijk altijd. Net als met alles wat niet fijn of pijnlijk is, je moet er gewoon doorheen. Ik ben, ondanks het prachtige weer, niet naar buiten gegaan. Dat leek me niet zo verstandig. De citrosan doos is ook een stuk leger en dat scheelt ook bij het ziek voelen. Ik hoop dat het dit weekend toch echt een beetje minder zal worden.

Aurora kreeg daarnet ook weer zo'n rare kuch aanval. Ook dat blijf ik niet fijn vinden. Ook al doet ze nog zo normaal voor de rest. Ik vind wel dat ze enorm veel slapen. Ik ben natuurlijk niet vaak een hele dag thuis. Of ze dat altijd doen weet ik niet maar ik heb ze vandaag praktisch niet eens gezien.

Ik weet dat katten zo'n 16 uur slapen van de 24 maar volgens mij maken deze 2 er nog wat meer van. Nu net werden ze weer een beetje actief. Het wordt weer bijna snoepjestijd natuurlijk. Daar zijn ze allebei wel voor te porren. Toen ik hier ging zitten liepen ze weer teleurgesteld weg. 

Ik weet dat ze op de loer liggen. Zodra ik zometeen de lichten ga uitdoen dan komen ze weer heel snel tevoorschijn. Ik breek mijn nek dan bijna als ik mijn tandenborstel vast ga pakken in de badkamer. Ze willen snoepjes, klaar. Maar dat is echt het enige actieve wat ik vandaag van ze gezien heb. 

Aurora heeft overdag boven gelegen. Af en toe komen ze dan even poolshoogte nemen en daarna zijn ze weer weg. Moonlight ligt overal en nergens maar niet in het zicht in elk geval. De hele avond heeft zij in het bakje van de krabpaal doorgebracht en hij in het zijkamertje. Lekker gezellig hoor.

Al snap ik wel dat mijn volume qua blaffen best hoog is. Daar zou ik eigenlijk ook niet de hele avond naast willen liggen. Ik begrijp het best. Met Casper en Sam was dat wel anders. Zodra ik er was waren zij er ook. Casper lag graag bovenop me, maakte niet uit waar. Van op mijn hoofd tot op mijn voet. Als hij maar op me kon liggen.

Sam wilde gewoon altijd in mijn buurt zijn. Liefst naast me op de bank met zijn pootje in mijn hand. Soms vlakbij op zijn eigen bankje en dan keek hij steeds even op of ik er nog zat. Alleen naar het toilet gaan is me al jaren niet gelukt. Wat katten daar nou interessant aan vinden snap ik niet helemaal. Ik weet alleen dat ze 9 van de 10 keer gewoon mee gaan. 

Rare gewoontes hebben die beesten toch. Moonlight heeft ooit een keer zo'n zilvervisje voorbij zien schieten en sindsdien komt hij daar altijd op loeren. Ik ben best een proper dametje en vraag me al jaren af waar die super snelle vieze beestjes toch vandaan komen. Geen idee eigenlijk. Ik vind het enge beestjes.

Alles wat kruipt en wriemelt ben ik bang voor. Of bang, ik vind het gewoon enorm griezelig. Ik heb geen fobie volgens mij maar ik ril van dat soort beesten. Wormen, larven, duizendpoten, oorwormen. Ik sla er echt van op de vlucht. Ik ben ooit eens bijna van mijn stokje gegaan toen ik op t.v. zag dat ze bij een patiënt iets van maden in een wond stopten.

Die beesten hielden de rand van de wond schoon en dat was goed voor die man en zo kon hij misschien zijn been behouden. Je mag nooit wat zeggen als je het niet zelf heb meegemaakt maar ik voor mij besloot toen zo voor de t.v. dat ze dan echt nog liever mijn been eraf mochten halen. Dat zou ik niet kunnen verdragen. Hij voelde ze ook bewegen in zich. Het idee alleen al!

De angst voor al dat soort kruipende en wriemelde beestjes had ik al toen ik klein was. Meestal groei je daar wel overheen maar bij mij is het nog altijd even sterk. Wel raar is het dat ik een lieveheersbeestje zo over mijn hand laat lopen. Hoe groot ze ook zijn. Maar is het een andere soort tor, dan sla ik weer gillend op de vlucht. 

Ergens klopt er dus iets niet maar ik vind het niet belangrijk genoeg om dat uit te zoeken. Ik vermijd het gewoon zo veel mogelijk. Daarom snap ik die fascinatie ook niet die sommige mensen hebben voor die zombie films. Ik vind daar gewoon echt niets aan. Ik vind het alleen maar heel erg smerig. Ik ben er niet bang voor maar ik kan er gewoon niet naar kijken omdat ik dat een enorme verspilling van mijn tijd vind. 

Zoals met alles, ieder het zijne natuurlijk. Zo'n dagje thuis had heerlijk geweest als ik me niet zo beroerd had gevoeld. De afgelopen weken ben ik veel vaker dan anders onder de mensen geweest. Dan merk je pas goed hoe je het gewend bent om vaak alleen te zijn. 

Sommige mensen kunnen helemaal niet alleen zijn. Ik vind het juist heerlijk. Alles doen waar ik zin of geen zin in heb maar ik hoef met niemand rekening te houden. Wil ik wat poetsen, wil ik wat lezen of t.v. kijken, dat kan ik helemaal zelf bepalen. Ik eet wanneer ik honger krijg, tenminste, sinds een paar maanden eigenlijk pas weer. Dat is alleen een ander verhaal. 

Ik kan juist heel erg genieten van in mijn uppie thuis zijn. Het is niet dat ik mensen vermijd of daar geen zin in heb. Ik doe ook graag leuke dingen samen met andere leuke mensen. Alleen kan ik net zo genieten van mij-tijd. Gewoon doen waar ik zin in heb. Het fijnste vind ik het om mijn boeken te lezen, met de cits naast me op de bank. Koffie erbij, af en toe een aai uitdelen. 

Soms met muziek op de achtergrond maar ook dat heb ik niet eens nodig. Ik verlies me altijd in de boeken. Daar zit ik helemaal in. Dan merk ik niet eens of er wel of geen muziek op staat. Laat je me dus avond na avond in een drukke groep mensen zitten dan krijg ik het daar op een gegeven moment benauwd van. Ik ben geen kluizenaar hoor maar ik zou zo in een hutje op de hei kunnen wonen. 

Genieten van de stilte van de natuur. Dat zou ik best kunnen. Aan de andere kant, dan wel graag met de luxe van thuis. Ik ben niet zo'n Robinson. Ooit, toen dat programma pas begon overwoog ik om daaraan mee te doen. Totdat ik zag dat ze soms insecten of nog smerigere dingen moesten eten. 

Nadat je bovenstaande hebt gelezen begrijp je wel dat ik dat echt nooit zou kunnen. Dat weet ik zo al. Als je me zou zeggen, hier is een miljoen euro (of 20 mag ook) als je die larven even op eet, dan bedank ik. Het kan me niet schelen dat ik een heel team zou laten zitten, ik zou het niet op kunnen brengen. Al zou dat het laatste zijn wat er op de wereld te eten zou zijn. Gatsie!

"Wie rijk wil zijn, moet niet zijn vermogen
vermeerderen maar zijn hebzucht verminderen."

Plato, Grieks filosoof 427 v.C. - 347 v.C.

Dat wordt weer snel typen vanavond. Ik hoop net voor de deadline klaar te zijn. Ik heb nog steeds last van een behoorlijk koutje. Ik heb vandaag dan ook citrosan gehaald. Dat vind ik altijd wel lekker en het helpt een klein beetje. Vanmiddag heb ik er al 2 weggewerkt, zo meteen nog een keer 2.

Dan zal ik misschien heerlijk in slaap vallen. Gisteren toen ik hier zat, zag ik opeens de kaart van het Havenziekenhuis liggen. Toen dacht ik er pas aan dat ik daar 2 maanden geleden al een afspraak had moeten hebben. Morgen ga ik ze braaf bellen. Beetje stom natuurlijk maar dat ben ik echt volledig vergeten.

Niets aan te doen. Ik krijg gewoon zonder vragen nieuwe medicijnen als ik door mijn voorraadje raak dus heb ik ook niet echt de noodzakelijkheid van die afspraak gevoeld. Toch maar wel doen gewoon. Ik hoop dat ik het niet vergeet. Dat blijft nog wel even een klein probleem. Ik heb echt Alzheimer light die niet zo light meer is.

Wat ik niet vergeet is om te gaan stemmen. Ik stem namelijk gewoon niet. Daar kan ik best een hoop commentaar op krijgen maar dat deert me niet. Ik ben absoluut niet politiek betrokken. Ik vond dat toen ik jong was al zo'n gedoe allemaal. Het is ook allemaal zo vreselijk nep. Ik vind het zo'n gigantische beerput.

Daar doe ik gewoon niet aan mee. Vroeger heb ik het geprobeerd hoor. Omdat ik dacht dat het zo hoorde. Maar eigenlijk meer nog dat vrouwen vroeger niet stemmen mochten en ik zoiets waar anderen voor gevochten hadden niet zo maar naast me neer wilde leggen. Maar echt iets met politiek heb ik er nooit door gekregen. 

Mijn opa en moeder zaten vroeger altijd op het stembureau, opa was voorzitter. Mijn moeder op een gegeven moment ook geloof ik. Ik ben dat toen ook gaan doen en wederom niet uit politiek oogpunt. Ik vond dat gewoon leuk. Het ging natuurlijk ook heel anders dan dat het nu gaat. Al is het op sommige plaatsen misschien nog net als toen, dat weet ik niet. 

Ook ik werd op een gegeven moment vanzelf voorzitter. Dat betekende dat je een rooster moest maken voor 6 personen en ook dat je de verantwoordelijkheid had dat de stemmen moesten kloppen. En geloof me, dat ging wel eens mis en moest je net zo lang doorgaan tot je het foutje gevonden had. 

Vanaf 's morgens vroeg zat je er al. Voor de mensen die voor hun werk of school kwamen stemmen. Meestal was je pas rond middernacht klaar. Dat was dan een hele lange dag maar de gemeente betaalde er goed voor. Koffie, thee, limonade, daar werd voor gezorgd en je kreeg een leuk bedrag voor zo'n dag. 

Het leukste vond ik het grote boek, net als van Sinterklaas, waar al de kiesgerechtigden van het district waar je zat in stonden. Nummer 1 was de oudste en ongeveer nummer 2000 zoveel was de jongste. Nummers en legitimatie moesten kloppen natuurlijk voor we een stembiljet gaven. 

De sport werd om het boek open te leggen bij het jaar waarin je dacht dat degene die binnenkwam was geboren. Zo turfden wij wie dit het meest goed had gegokt. Mens wat kon je je daarin vergissen. Dat kon een behoorlijk aantal jaren schelen met hoe oud iemand echt bleek te zijn. Soms ten gunste van die persoon maar soms ook helemaal niet. 

Een leuk tijdverdrijf om de op zich saaie dag door te komen. Pas als het stembureau was gesloten moest er echt gewerkt gaan worden. Alles moest kloppen. Van het aantal parafen in het grote boek, met het aantal uitgegeven stembiljetten en met de teller op de stembus. Het was al een feest als dat klopte. 

Daarna alle stembiljetten uitvouwen en dan eerst per partij sorteren. Dan per partij de lijstrekkers en voorkeurstemmen scheiden. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Uiteindelijk moesten die ook allemaal per partij geteld worden en tot slot moesten al die getallen weer op hetzelfde uitkomen. 

Aangezien ze op het gemeentehuis met smart zaten te wachten op de uitslagen, belde je die dan z.s.m. door. Uiteraard wilde je dan als eerste klaar zijn, ook daar werd naar gekeken. Maar het moest wel foutloos zijn. Ik heb het wel eens meegemaakt dat het niet klopte en dan moest je helemaal opnieuw beginnen. 

Soms zat zo'n foutje erg ver weg en soms had je het snel gevonden. Daarna moest je dan wachten op de bode. Je ging dan alles in de stembus proppen, die kon op slot. De bodes namen die stembussen dan weer mee naar het stadhuis. Verder dan dit is mijn politieke ambitie nooit gekomen.

Ik dacht daar af en toe wel eens over na maar echt een antwoord vond ik er niet op. Op een gegeven moment ben ik dan ook niet eens meer gaan stemmen. Ik vond én vind dat, wat ze ook allemaal beloven, ze liegen allemaal. Of ze draaien achteraf gewoon alles weer terug. Ik vind het een groot stel oplichters bij elkaar en we hebben echt helemaal niks te vertellen. Hoe graag ze ons dat ook willen laten denken.

Er zullen echt ook wel mensen tussen zitten die het echt goed bedoelen. Ik denk alleen dat die goede bedoelingen niet zullen blijven bestaan eens ze volledig meedraaien in die malle molen. Dus nee, ik doe er niet aan mee. Wat een ander daar ook van zegt. Ik bemoei me niet met die troep en wil ook niet verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van wat dan zogezegd mijn keus zou zijn geweest. 

Geef mijn portie maar aan Fikkie. Toen ik in 2014 tegen de boeken van Rulof aanliep, kon ik ook nog eens lezen dat hij er precies zo over dacht en dat was bijna 100 jaar eerder. Veel is er niet eens veranderd als je het goed bekijkt. Uiteindelijk gaat alles ooit wel een keer veranderen, ook dat is voorspeld. Daar wacht ik dan maar op. Dan doe ik wel mee. 

Zolang ik het een grote rotzooi vind en alles je maar voorgelogen wordt of mooier wordt gekleurd dan het is, hou ik me ervan afzijdig. Dan roepen er altijd mensen 'dan mag je niet klagen ook'. Nee, dat doe ik dan ook niet want dat helpt ook geen fluit. Wie wil mag gewoon lekker gaan stemmen. Ik loop de stembureaus netjes voorbij. Ieder het zijne toch?