"Lente in de grote stad:
men hoort 's morgens de vogels hoesten."

Cédric Dumont, Duits-Zwitsers componist 1916-2007

Zomaar weer eens een hele vroege vandaag. Ik was dan ook heel vroeg op en ik stort nu bijna van mijn voegen. Als ik zo ga zitten dan sta ik niet meer op behalve dan voor wat noodzakelijke dingen. Voor de rest hang ik volledig bank.

Ik was voor de wekker wakker, daar had ik geen moeite mee. Toen ik op de zaak kwam moest ik even flink nadenken om mijn wachtwoord voor daar naar boven te halen uit mijn grijze massa. Het lukte direct, daar was ik al blij om. Tot mijn schrik stonden er bijna 900 mails al moet ik wel toegeven dat dit zelfs minder was dan ik had verwacht. 

Ik ben er vandaag niet doorheen gekomen maar dat gaat morgen zeker lukken. Dan zijn ze gesorteerd en moet ik er toch nog wat van gaan doorlezen. Mijn hoofd zoemde dan ook toen ik wegging. Al denk ik als ik me niet zo ziek had gevoeld, dat het dan nog was meegevallen. Ik heb heerlijk zitten blaffen, ze wisten zo direct dat ik er weer was. 

Na het werk ben ik naar mijn moeder gegaan samen met Kim. Op zich gaat het redelijk met haar. Ze is gisteren zelfs lekker even naar het strand gegaan met mijn broer en aanhang. Een paar weken geleden hadden we dit niet eens durven dromen. Fijn dat ze zo goed op de medicijnen reageert. 

Vandaag was ze wat trillerig maar dat komt omdat ze morgen weer nieuwe pleisters moet hebben. Ze geniet gelukkig nog fijn van het mooie weer, daar kan ik dan ook weer van genieten. Na mijn bezoek ben ik boodschappen gaan halen en heb ik hier thuis wat dingetjes gedaan.

Ik voel me nu dus ook als een volledig slappe vaatdoek en het leek mij wel slim om nu vast even een stukje te schrijven. Daar heb ik straks misschien helemaal geen puf meer voor. Zin om te koken heb ik ook niet. Ik moet nog steeds opletten dat ik wel eet, al hou ik me voorlopig even niet meer bezig met om de 2 uur eten. 

Dat komt straks wel weer, als er weer rust is gekomen. Nu krijg ik zelfs wel af en toe trek en dat had ik vroeger niet zo. Zodra ik dat voel dan eet ik iets, brood, yoghurt, fruit, het maakt niet uit. Wat dat betreft ben ik goed bezig. 

Ook kook ik braaf voor mezelf. Iets wat ik jaren niet gedaan heb. Wat dat betreft hebben die paar weekjes slepen en proppen met voedsel toch wel iets verbeterd. Al krijg ik nog steeds veel te weinig calorieën binnen en val ik daarom niet af. Ach ja, ook dat komt wel weer. 

Ik heb al genoeg om me druk over te maken en daar valt dit niet onder. Laat ik als eerste doel nu maar even hebben dat dat gehoest en geproest wat minder wordt. Je kent dat wel, als een koutje verder gaat dan krijg je ook van die hoofdpijn en dat heb ik nu. 

Er zit schot in blijkbaar. Gaat echt vast wel over, gewoon negeren die boel. Zo meteen even niet vergeten mijn codeïne in te nemen. Dan word ik lekker suf en hoest ik niet meer zoveel. Het is een flinke dosis, inclusief geel stickertje dus 's morgens neem ik ze niet in. 

Ook Aurora niest en proest nog steeds. En nog steeds lijkt ze zich verder prima te voelen. Ze heeft wel weer een grappige gewoonte ontwikkeld. Ze ligt, als ik ga slapen, graag bovenop me, dat had ik al verteld. Maar ik moet er 's nachts altijd uit, helaas, om te gaan plassen. 

Dan moet ik haar eerst van mijn lijf afplukken en zet ik haar naast me neer. Daarna, als ik terugkom, wil ik meestal net even anders gaan liggen. Zonder haar te willen plagen net altijd op het plekje waar zij op me zit te wachten. Volgens mij vond ze dat ze hier iets tegen moest doen.

Nu pakt ze het de laatste week anders aan. Ze blijft als ik ga slapen wel in de buurt maar komt niet op me liggen. Pas als ik terugkom van mijn nachtelijke tochtje, springt ze bij me om weer op me te komen liggen. Zo slim is ze blijkbaar wel. 

Moonlight is haar steeds aan het plagen. Net lag ze ook weer lekker in het zonnetje bij het kattengras en hij ging aan de andere kant zitten. Ik zie hem zo loeren naar haar en voor ik wist wat hij ging doen, ramde hij dwars door het plantje heen zijn pootje op haar koppie. 

Ze schrok zich rot en ik ook. Het was wel een heel grappig gezicht. Moonlight is veel speelser dan de diva en dat vindt hij soms best wel jammer. Hij kreeg het gisteren voor elkaar om tijdens zijn gekkenuurtje, die hele grote krabpaal om te gooien. 

Daar klimt hij met vier poten in omhoog en met een harde grauw springt hij er dan zo hard af dat het ding steeds de hele kamer doorvliegt. Gisteren knalde hij zelfs volledig om. Hij vloog als een gek naar boven. Dan rent hij als een dwaas met allemaal strijdkreten door de tent. Ik kan altijd zo om hem lachen.

Hij probeert nog steeds ook met Aurora zo te spelen als hij altijd met Sunshine deed. Een enkel keertje doet ze wel heel even mee. Maar dan ook echt wel heel even maar. Zij speelt vaker in haar uppie met een muisje of zo. Ondanks dat blijft Moonlight het toch proberen. 

Heel lief en leuk om te zien en dan vind ik het jammer voor hem, dat die andere halve zool nog steeds buiten blijft rondhangen. Ik moet toch echt weer snel eens een keertje gaan flyeren. Al was het alleen maar om de mensen weer een keer erop te wijzen dat hij nog steeds niet thuis is en dat ze zo blijven mee kijken met me. 

Eerst minder hoesten, dat is nu even het belangrijkste. Het lijkt me heerlijk me weer helemaal lekker te voelen. De rest komt ook ooit nog wel goed. Stapje voor stapje maar weer omhoog kruipen. Daar ben ik best goed in dus dat zal dit keer ook wel gaan lukken. 

"Wie smaak vindt in het lezen van goede boeken,
is bij machte om de eenzaamheid te dragen,
waar dan ook en met groot gemak."

Mahatma Gandhi, Indiaas politicus 1869-1948

Vanavond maar proberen vroeg te gaan slapen, morgen vroeg op. Nog steeds niet echt beter maar we zien wel waar het schip strandt. Aurora blijft net zo hardnekkig kuchen als ik. Vanmiddag lag ze heerlijk in het zonnetje in het raamkozijn met de pot met kattengras als ondersteuning voor haar koppie.

Ik heb er foto's van gemaakt, die volgen nog. Ik ben niet naar buiten geweest maar heb binnenshuis genoten van het zonnetje. Moonlight hoefde in elk geval niet elke 10 minuten te zeuren dat de balkondeur open moest, die heeft de hele dag open gestaan. Af en toe kreeg hij vandaag de kolder in zijn hoofd en dat was echt hilarisch. Zo zijn mijn twee skatjes echt mijn happy pills. 

Ik was ook van plan het hele huis te doen maar mijn gehoest weerhield me hiervan. Komt goed, stof en haar verdwijnen, heel jammer, niet vanzelf. Het zal braaf op me blijven liggen wachten tot ik me goed genoeg voel om er iets aan te doen. 

We zouden met mijn moeder naar het strand gaan, rolstoel en al. Aangezien ik daar van de week juist zo ziek vandaan kwam, durfde ik het niet aan. Hopelijk gaat het morgen toch iets beter en kom ik redelijk mijn dag door. Daar ga ik maar gewoon van uit. Positief denken is de helft van het werk. 

Ik heb op de bank gelegen en gekeken naar afleveringen bij Ziggo on demand van Grey's anatomy, een serie die ik al vanaf het begin volg. Daar kijk ik heel graag naar altijd. Er zitten veel wijsheden in en de mensen die erin spelen ben je een soort van gaan kennen.

Ik ben niet iemand die normaal gesproken veel t.v. kijkt maar deze serie neem ik altijd op zodra hij er is. Ik heb zo'n hekel aan reclames en die kan ik dan lekker doorspoelen. Ik ben heel goed geworden in het op het exact juiste moment weer op play te drukken. Ik kijk het liefst daarom altijd achteraf. 

Soaps heb ik een verschrikkelijke hekel aan. Omdat ik die mensen van Grey's in de loop der jaren ook goed ben gaan "kennen" zeg maar, snap ik dat gedeelte dan weer wel van de reden waarom mensen naar soaps kijken. Het is het vertrouwd worden met de personages dat er een onderdeel van is. 

Wat ik alleen niet snap is dat het allemaal zo ontzettend langzaam gaat in die soaps. Nou kan je denken, hoe kan je dat weten als je er nooit naar kijkt. Daar zijn meerdere redenen voor. Toen Kim nog klein was, begon Goede tijden, Slechte tijden. Mijn hemel wat vond ik dat iets vreselijks. 

Slecht geacteerd en elke verhaallijn werd uitgesmeerd over maanden. Ik kon er echt niet naar kijken, ik had er een afkeer van. Op een gegeven moment was Kim helemaal in tranen want iedereen op school keek ernaar en zij werd uitgelachen omdat het bij ons thuis niet op mocht. 

Dat kon ik natuurlijk ook weer niet over mijn hart krijgen. Je kind een trauma laten oplopen omdat jij iets niet mooi vind is best gemeen. Zij mocht dan ook naar Goede tijden, Slechte tijden kijken als ze zorgde dat ze gedoucht en al, klaar was om daarna direct naar bed te gaan. 

Begrijpelijk dat dit opeens geen problemen meer gaf in de avond. Kim had geen aansporing meer nodig en zat glimmend voor de buis. Ik greep dit moment aan om dan de afwas te gaan doen en zo. Kwestie van goed plannen en ik had er niet echt last van. Het was ook wel weer gunstig want wat ik er wel van mee kreeg, hielp me te kunnen lachen om de persiflage ervan bij Telekids.

Dat was zo hilarisch dat ik er speciaal voor thuis bleef en anders had ik die grappen nooit kunnen begrijpen. Ondertussen is Kim ouder dan ik toen en nog steeds vind ik er niets aan. Af en toe komt het even langs om de een of andere reden en vang ik nog steeds van die vlagen op. 

Hetzelfde geld voor the Bold en the Beautifull. Dat is nog erger en langzamer. Ook dit komt nog wel eens voorbij en het lijkt wel als je 7 weken niet gekeken hebt, dat je het dan nog steeds kan volgen. Die mensen lijken niet eens ouder te worden maar ik weet zeker dat je je rot zal schrikken als je ze in het echt tegen komt. 

De softfocus camera is natuurlijk een gouden uitkomst en bovendien worden de plastische chirurgen hier mega rijk van allemaal. Anders kan dat natuurlijk helemaal niet. In het echte leven gebeurt dat niet zo. Ook al die familieschandalen en verhoudingen zouden in geen enkele familie zo kunnen blijven doorgaan. 

Neem zo'n Brooke, trouwt met een zoon, dan met de vader, dan met de andere zoon en broer van die eerste zoon, dan weer terug naar zoon 1 en later ook met de mannen van haar dochter en zo. Moorden worden er gepleegd maar daar wordt niemand voor gestraft, overspel, bedrog onderling, weet ik veel wat nog meer.

Geloof me nou, geen enkele familie zou na zoiets nog normaal met elkaar om kunnen gaan. Hier blijven ze allemaal maar heel beschaafd doen alsof dat normaal is. Bovendien komen ze allemaal geen stap verder en hangen ze nog steeds in hetzelfde decor rond als 30 jaar geleden. 

Zoals ik met alles zeg, ieder het zijne. Dit is duidelijk niet het mijne. Mijn voorliefde voor Grey's zal ook echt niet door iedereen gedeeld worden. Ook kijk ik graag naar CSI of Criminal Minds en zo. Dan kijk ik of ik het sneller door heb dan door de makers bedoeld is. Meestal is dat wel zo. 

Nu ga ik kijken of ik op tijd kan gaan slapen. Daar ben ik op het moment niet zo goed meer in. Op zich is dat niet zo erg, als ik maar op tijd wakker kan worden. Ook dat gaat lastiger als je niet meer zo goed in kan slapen. Soort domino effect heeft dat blijkbaar. Morgen uit werk naar mijn moeder, ik zal dan volgens mij niet meer besmettelijk zijn al blaf ik nog aardig. 

Hopelijk blijft het weer zo mooi, dan kan ik er ook nog een graantje van meepikken. Hopelijk krijg ik snel weer een beetje ritme in mijn leven en hoop ik dat ma zo nog maanden door mag gaan zoals het nu is. Het rare is dat je, omdat je niet weet hoe en wanneer je wat kan verwachten, je niet echt rust krijgt.

Daar zullen we dan maar aan moeten gaan wennen want van mij mag ma nog heel lang zo door blijven gaan. We gaan het wel zien allemaal. Nu ga ik mijn happy pills nog even lekker happy snoepjes geven. Dan alles klaar zetten voor de nacht en zorgen dat ik morgen niets vergeet mee te nemen. Komt vast goed. 

"In het hart van elke winter zit een trillende lente,
en achter de sluier van elke nacht zit een glimlachende dageraad."

Kahlil Gibran, Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931