Een vrije dag vandaag. Wat ga je dan doen? De boel opruimen natuurlijk, ondanks het prachtige weer. Wat gebeuren moet, moet gebeuren. Dan is dat ook in elk geval weer gedaan. Kan ik morgen, behalve naar mijn moeder gaan, mezelf even pamperen. Dat is ook weer hoognodig. De verkoudheid wordt minder. Al is het gehoest nog niet over.

Sinds ik die longbeschadiging heb opgelopen, nog bedankt Mexicaanse griep, duurt dat ook veel langer dan anders. Daar ga je ook aan wennen. Het is zo en je zal het ermee moeten doen. Gelukkig mag ik in die situaties extra medicatie nemen anders zou ik echt de moord steken. 

Pas na het eten ging ik naar mijn moeder. Onderweg werd ik overvallen door vreselijke buikkrampen. Wat nou weer? Ik moest flink doorrijden en parkeerde de auto echt alsof ik net mijn rijbewijs had gehaald. Ik heb even snel hallo geroepen en vloog naar het toilet. 

Ik voelde me echt niet goed. Mijn broer en aanhang en de buurvrouw met baby waren er ook. Ze moesten nog beginnen met eten. Ik heb alleen even mijn moeder gedag gezegd en ben direct weer weggegaan. De lucht van het eten maakte me hartstikke misselijk. Ik had volgens mij beter even kunnen bellen.

Gelukkig is het niet zo ver, zo erg was het niet om even heen en weer te rijden. Behalve dan als je opeens behoorlijk beroerd wordt onderweg. Nu voel ik me nog niet helemaal lekker. Het kan niet iets zijn wat ik gegeten heb. Ik heb 2 x in mijn leven voedselvergiftiging gehad en geloof me, dan merk je echt het verschil wel met je gewoon niet lekker voelen. 

Gewoon maar negeren, gaat het vanzelf weg. Dat doe ik meestal en het werkt vaak ook nog. Niet altijd natuurlijk maar soms wel. Ik ga er gewoon vanuit dat het dit keer ook weer werkt. Morgen voel ik me gewoon een stuk beter, klaar. De cits lopen hier alweer te zeuren om snoepjes. Die ga ik ze zo lekker even geven.

Ik las van de week in een mailtje iets wat ik de moeite van het delen wel waard vind. Iedereen weet ondertussen wel dat ik een Jozef Rulof lezer ben. Ik probeer ook zoveel mogelijk naar de waarheden in die boeken te leven. Maar ik lees natuurlijk ook nog wel eens een ander boek. 

Billy Fingers is een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Het gaat over Annie, wiens broer overlijdt na een ongeluk. In haar diepste momenten van verdriet komt ze erachter dat hij vanuit het hiernamaal contact met haar probeert te maken. Eerst denkt ze van zichzelf dat ze gek aan het worden is. 

Daar kan ik me helemaal wat bij voorstellen. Maar het contact wordt steeds duidelijker en ze kan er niet meer omheen. Ze durft er alleen niet mee naar buiten te komen. Dan gaat iedereen natuurlijk denken dat ze gek is. Hij geeft haar keer op keer bewijs dat ze niet gek is maar dat het contact echt is. 

Daar schrijft ze uiteindelijk een boek over. The Afterlife of Billy Fingers. Helaas nog niet in het Nederlands verkrijgbaar maar als je goed Engels kan lezen, dan is het een aanrader. Ik heb me via haar site geabonneerd op een soort maandmail. Ze hebben nog steeds contact en dan geeft hij altijd een paar adviezen. Die heb ik maar even vertaald. 

 Dit zijn Billy's suggesties om het beste uit dingen te halen in een wereld op de rand van chaos. Probeer er eens een of twee: 

 # 1 - Adem bewust * Lange langzame diepe ademhaling vervult je met levenskracht en grondt in uw lichaam. Adem is energie en energie helpt je jezelf sterk te voelen. Haal bewust een paar keer diep adem, een paar keer per dag. Adem in door je neus en uit door je mond. Hoewel de ademhalingen diep zijn moet je inademen en uitademen op een ontspannen manier, waarbij je je lichaam ontspannen houdt.

 
# 2 - Eet je fruit en groenten. * Nou, eet ze niet gewoon, eet ze bewust. Die kleine juweeltjes werden gemaakt op basis van de zon en de aarde en de regen. Ze bevatten mineralen en vitaminen en geheime ingrediënten rechtstreeks uit de Bron. De kracht van de natuur zit erin. Als je eet, wees je dan bewust van hun magische ingrediënten die deel gaan uitmaken van jou.
 
# 3 - Creëer orde. * De hogere gebieden zijn zeer ordelijk. Die orde ontstaat zonder enige moeite. Maar op aarde, heb je een kracht genaamd entropie. Entropy is een natuurkundige wet. Simpel gezegd, entropie betekent dat alles de neiging heeft om te ontregelen. Het betekent dat dingen gewoon vanzelf uit elkaar vallen. Neem je desktop, reëel of virtueel. Als je het niet netjes houdt, wordt het steeds slordiger. En of je het weet of niet, als je kijkt naar iets rommeligs, dan denk je er van binnen al aan hoeveel energie het nodig heeft om het allemaal op te ruimen en dat kan je zo al moe maken. Wanneer je orde creëert, zal zelfs het proces van het opruimen zorgen dat je je krachtiger voelt. En je zal zelf krachtiger worden. Probeer het en zie.
 
# 4 - Wees vriendelijker.
Wees vriendelijker voor de mensen die dicht bij je staan, voor vreemden en voor jezelf. Maak tenminste elke dag een aardig en attent gebaar. Ik zeg attent omdat we meestal draaien op de automatische piloot, maar als je er bewust over nadenkt om aardig te doen, zal je geniale zelf komen met een aantal interessante manieren hoe dat te doen. Je zal het zo leuk gaan vinden dit te doen dat je het misschien zelfs wel twee of drie keer per dag wil doen. Voordat je het weet, wordt je over het algemeen veel aardiger zonder al te veel inspanning.
 
# 5 - Houd je gedachten vrolijk.
Verspil geen tijd met nadenken over veel negatieve dingen waar je niets aan kan doen. Het zal je naar beneden slepen. Niet analyseren, uitzoeken, of proberen het te begrijpen. Houd je geest uit de buurt van de dingen waar je in de war van kan raken van binnen. Stel je een splitsing in de weg voor. Als je begint aan de weg naar beneden, het pad naar de duisternis, draai je dan om en neem de andere route.
 
# 6 - Maak een repertoire.
Kies een paar nummers die je heel leuk vindt, leer de woorden en zing ze. Zing ze in de douche, in de auto, neuriën ze wanneer u online bent. Schreeuw ze naar de zon. Fluister ze naar de maan. Ik ben niet van plan om het effect dat dit zal hebben uit te leggen. Probeer het en zie wat ervan komt.
 
# 7 - Identificeer met de Bron.
Oke, waarschijnlijk zou je moeder je dit niet vertellen, maar identificeer je met de Bron die van binnen zit en die nooit zal sterven. Je bent niet alleen een persoon die de aarde bewandelt. Je bent een ziel. Ik ben onsterfelijk en jij ook. Je innerlijke bron is zich bewust van de ware aard van de dingen. Het zal je leiden naar je eigen waarheid in het labyrint van het leven, om aan de hypnose van gemeenschappelijke overtuigingen te ontsnappen, om de betovering te verbreken, verbreek de betovering, verbreek de ban.

Dat wilde ik even doorgeven. Ik ga er ook met zeker een paar aan de slag en met een aantal was ik zelfs al bezig voordat ik dit las. Kwaad kan zoiets nooit toch? 

"God heeft je één gezicht gegeven en jij geeft jezelf een tweede.

(Origineel: God hath given you one face and you make yourselves another.
Bron: Hamlet (1600) )"

William Shakespeare, Engels toneelschrijver en dichter 1564-1616

Wat ik een beetje jammer vind van die vermoeidheid die me de laatste tijd behoorlijk overheerst is dat er zo bitter weinig uit mijn handen komt. Ik ben eigenlijk altijd bezig. Natuurlijk ook wel vaak met lezen en dat is nou niet echt zwaar werk. 

Dat doe ik alleen heel graag. Maar ook klus ik graag en heb ik altijd wel iets op te knappen of mooier te maken. De grote hoekbank die ik heb, heb ik ondertussen al 3 x zelf bekleed. Dat is geen gemakkelijke klus. Bovendien is het behoorlijk veel werk ook. 

Eerst moet ik 9 kussenhoezen maken voor de rugleuning, inclusief ritssluiting. En 5 hele grote zittingen moeten natuurlijk ook van door mij gemaakte hoezen worden voorzien. Dat is voorwerk maar het moet wel passen allemaal. 

Is het voorwerk gedaan dan kan ik de bank in 3 delen uit elkaar halen. Elk deel kan dat bekleed worden. Zo kan ik ondertussen ook nog even uitrusten in het andere deel indien nodig. Als ze allemaal bekleed zijn moet het netjes afgewerkt worden met siernagels en dan is Ria klaar. 

Een andere kleur of stof geeft je hele kamer een ander aanzien. Het is monnikenwerk maar het resultaat geeft enorm  veel plezier. Nu, aangezien ik een zwart witte en zelfs een hele witte kat heb, is een zwarte bank niet meer zo handig. Sunshine is trouwens ook grotendeels wit dus als die weer terug is heb ik nóg meer witte haren door het huis. 

Ik kan er helemaal kriegel van worden en gebruik al meer dan 1,5 jaar grote plaids waar die witte haren niet zo heel erg opvallen. Er valt niet tegenop te stofzuigen, tenzij ik dat zo'n 20 uur per dag zou doen. Daar heeft geen mens zin in natuurlijk. Al zou het je hobby zijn zelfs niet. 

Maar nu zit ik met een dilemma. Daar waar ik normaal gesproken al lang de stof in huis zou hebben gehad en de kussens al gemaakt zouden zijn, heb ik hier totaal geen puf voor. Het is ook niet echt lekker goedkoop of zo. Ik ben er dan toch een paar honderd euro aan kwijt en heb er dan ook nog eens veel werk aan. 

De laatste tijd zit ik af en toe online te kijken naar nieuwe banken. Alleen je weet nooit hoe die dingen zitten. Je kan wel de winkel ingaan maar even 5 minuten kan het heerlijk lijken maar dag in dag uit is andere koek natuurlijk. De bank die ik nu heb die zit, ligt, dommelt, slaapt en hangt heerlijk. 

Ik ben gewoon bang dat ik spijt ga krijgen van eventuele aankoop als die niet half zo lekker zit als de bank die ik nu heb. Als je net een nieuwe bank hebt, ben je ook niet zo happy als er weer een kat een dolle bui krijgt of zo. Als ik een lijstje zou maken van de voor- en nadelen van een nieuwe bank, dan komt deze niet zo goed uit de bus. 

Ik heb er alleen geen puf voor nu om de oude bank te bekleden. Toch heb ik ook geen zin meer in die plaids eigenlijk. En op mijn bank zitten terwijl ik overal witte haren zie daar kan ik ook niet tegen. De stof voor de oude bank nieuwe stijl heb ik al uitgezocht. Lichtgrijze dikke ribstof. 

Ik heb van die kussentjes daarvan en daar zie ik geen haartje op, nooit. Dat was me al vaker opgevallen en het is een logische keus om daar die heerlijke bank mee te bekleden. Als dit vanzelf zou gaan was hij al getransformeerd ondertussen. Helaas werkt dat niet zo. Daar ben ik nu al weken over aan het dubben. 

Ik kom er vast nog wel een keertje over terug. Vandaag was ik blij dat ik naar huis kon, tenminste, naar mijn moeder dan. Mijn ogen brandden echt in mijn hoofd. Dan duren een paar uurtjes best lang. Hopelijk gaat dit de komende weken toch wat beter. De verkoudheid heb ik nog wel maar het gaat iets beter, al wilde iemand me vanmorgen spontaan naar Pieterburen brengen. 

Bij mijn moeder was het weer even lekker op het balkon. Zo raar dat het bij haar zo lekker warm is en hier thuis zo koud. Het is nog geen 10 minuten rijden, eerder 5. We hebben lekker haar bed verschoond en weer even gelachen. Ze heeft een pedicure aan huis nu en ook kwam er iemand haar haar knippen. Zo vond ze terminaal zijn wel zijn voordelen hebben, zei ze. 

Er is ook echt iets met de bloemen die ze allemaal krijgt. Ze heeft een bos rozen staan, die staan echt prachtig, van 3 weken geleden. Alsof de positiviteit waarmee ze gegeven zijn van ze afstraalt. Al die bossen staan gewoon wekenlang prachtig te bloeien. Het valt iedereen op ondertussen. Zo mooi!

Ik moet het doen met een roosje van de PVDA maar ook die doet het prachtig. Maar ja, die staat ook net 1 dag. Ik ben benieuwd hoe snel die weg zal zijn. Mijn bloemen doen het echt niet zo goed als die nu bij mijn moeder staan. Die zijn echt allemaal met veel liefde gegeven, dat kan je wel zien. 

Vanmiddag zijn mijn boodschappen lekker bezorgd, dat scheelt 3 hoog sjouwen voor mij. Aurora kreeg een behoorlijke kuch/nies aanval toen ik net thuis was. Wat kan dat arme meisje nou toch hebben? Ik heb werkelijk geen idee. Meer dan het in de gaten houden kan ik nu niet doen. 

Nu ga ik heerlijk op mijn ouwe bank mét plaids liggen, even met de cits spelen. Moonlight loopt hier al weer heerlijk zeurend te mauwen. Hij weet wel hoe laat het is, het is snoepie tijd! Daar ga ik maar even voor zorgen. Dan laten ze me tenminste heel even met rust hier. Kan ik nog eens even denken wat ik nou wil met die bank. 

"Het leven breekt iedereen,
maar sommigen zijn juist sterk op de plaatsen die gebroken zijn."

Ernest Hemingway, Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1954) 1899-1961

Mijn katten hebben de gewoonte om, als ik net iets over ze verteld heb, dit dan helemaal teniet te doen. Zo van, oh ja joh? Echt niet! Gisteren had ik net mijn stukje geschreven en daarin vermeld dat Aurora niet zo graag speelt als Moonlight. 

Volgens mij wilde ze dit niet op zich laten zitten want ze hebben de hele avond met elkaar gespeeld. Ik werd er aangenaam door verrast want Moonlight kan daar zo van genieten. Bovendien is naar hen kijken stukken leuker dan naar de t.v. 

Ze waren door het hele huis achter elkaar aan aan het rennen. Ook waren ze elkaar in de maling aan het nemen en probeerden ze om de beurt elkaar te laten schrikken. Dan komt er eentje met een spurt de kamer binnen en die gaat dan net achter de bank zitten wachten. 

Met hun veel scherpere zintuigen horen of ruiken ze de ander er dan aankomen, dat hoor of zie ik niet zelf maar ik kan het aan het gedrag van de plager zien. Die gaat dan in de aanval-houding en zit op scherp heen en weer te wiebelen. Klaar voor de sprong. 

Als het slachtoffer van deze keer dan in de buurt komt, dan wordt er vanachter de bank vandaan met hele rare sprongen geprobeerd om bovenop het speelmaatje te springen. Soms lukt dit, soms is de ander er al helemaal op voorbereid. Geweldig leuk om naar te kijken en ik schater het dan soms uit. 

Gekke cits heb ik toch. Ze communiceren dan ook zo leuk met elkaar met allerlei geluidjes. Ook dat is enorm koddig. Ik heb wel eens gelezen dat katten dat normaal niet doen maar dat ze mauwen om met de mensen te communiceren. Volgens mij klopt dat niet hoor. 

Waarom zouden ze anders zo met elkaar doen dan? Als Aurora beneden is en ze hoort Moonlight eraan komen dan kan ze van die lieve soort piepjes maken omdat ze blij is om hem te zien. Andersom doet hij dat ook. 

Na haar speelbui ging de diva dan ook naar boven, zonder dat Moonlight dat doorhad. Even uitrusten volgens mij. Want zoals ik al niet voor niets zei, zij speelt meestal nooit zo mee met Moontje. Moonlight had nog steeds de kolder in zijn kattenkoppie en hij kan zich ook reuze goed zelf vermaken. 

Ik zat nog steeds naar hem te kijken en hij had opeens door dat Aurora geen deel meer uit maakte van het gespeel. Het was zo leuk om te zien dat hij alle plekjes afging waar zij zich wel vaker bevindt. Met de al genoemde piepjes en knorretjes ging hij van krabpaal tot krabpaal. Goed maar voorzichtig in de bakjes kijkend of zij er lag. 

Voorzichtig omdat hij, als hij dit doet als zij er wel ligt, kan rekenen op een tik op zijn snuitje. Logisch, een dame heeft haar beauty slaapje nodig natuurlijk. Maar ze was nu nergens te vinden. Klagend mauwend kwam hij bij mij zijn beklag doen. Ik begreep hem volkomen. Hij was nog niet uitgespeeld. 

"Waar is je meisje dan?", vroeg ik hem. Hij keek direct richting trap, hij wist het heus wel. "Zal ik haar voor je roepen dan?" Hij mauwde van wel. Ik riep richting trap "Aurora, Moonlight wil nog met je verder spelen". Verwachtingsvol liep Moonlight een beetje naar de gang. 

Ik wist dat ze eraan kwam toen hij in de aanvalshouding achter de kamerdeur kroop. En ja hoor, schrijdend kwam ze de gang door. Echt waar, Aurora kan schrijden. Als een Barones kan ze zich heel hautain verplaatsen en ze wuift nog net niet naar de mensen die haar zien voorbij komen. 

Dat ze direct door een kat op haar nek gesprongen werd, liet ze niet op zich zitten en ze gaf hem een flinke mep. Waarop hij weer als een gek ging rond rennen en zij maar weer met hem mee deed. Ik heb lekker zitten genieten van ze. 

Vandaag op mijn werk ben ik zo'n beetje door mijn mails heen gekomen. Ik heb ze gesorteerd, nu moet ik de belangrijkste alleen nog lezen. Ik merk wel dat mijn enorme vermoeidheid me nog steeds parten speelt. In combinatie met die zware verkoudheid ben ik behoorlijk leeg als ik er weer wegga. Dat zal nog wel verbeteren, ga ik maar van uit.

Daarna ben ik naar mijn moeder geweest. Op mijn vraag wat ik voor haar kon doen, zei ze dat het niet nodig was. Oh ja, bed verschonen. Toen ik dat wilde gaan doen zei ze weer dat dit niet nu moest maar van de week. Ook goed, dan doe ik het morgen wel. Ze had geen boodschapjes nodig. 

Het was heerlijk daar op het balkon in het zonnetje. Echt een lentegevoel kreeg ik daarvan. Toen ik naar huis ging, dacht ik mijn balkonnetje vast even schoon te gaan spoelen. Dan kunnen de stoelen weer naar beneden en kan ik als het weer zo lekker is, lekker buiten gaan zitten ook. 

Maar ja, mijn balkon in de schaduw leek wel de Noordpool vergeleken bij het warme zonnige balkon van mijn moeder. Dat was wel even andere koek. Nog maar even wachten hier tot het ook op het balkon niet aanvoelt alsof het net boven vriespunt is. Ook dat komt vanzelf wel weer. 

Ik kreeg ook nog een paar PVDA-ers aan de deur. Ik kreeg een prachtige rode roos, ondanks dat ik aangaf dat ik niet ging stemmen. Ze probeerden me nog over te halen maar kordaat deed ik, nadat ik ze bedankte voor de mooie roos, de deur dicht. 

Moonlight vindt dat heel interessant, bloemen in vazen. Daar kan hij uren aan zitten snuffelen. Natuurlijk valt er dan weleens wat om. Ik dacht van de gelegenheid gebruik te maken om van hem eens een paar leuke foto's te maken. Ik was alleen vergeten dat Moonlight geen poseur is. 

Ik heb mijn dochter, de hobby fotografe, wel eens horen kreunen en zuchten toen ze van hem foto's wilde maken. Hij verstaat de kunst om op exact het moment dat je de foto neemt, zich net weg te draaien of weg te lopen. Op deze foto zie je maar een paar pogingen die nog enigszins in de buurt kwamen van een redelijke foto.

Je kan blijven knippen wat je wilt, hij blijft wegdraaien of omdraaien. Als Aurora een fototoestel of gsm voor haar neus ziet, gaat ze er zowat voor zitten. Al knijpt ze natuurlijk bij flitsen haar ogen dicht. Maar overdags foto's maken van haar, is een genot altijd. Van Moonlight hou je er kwijlend van frustratie na een tijd gewoon vanzelf mee op. 

Om mij nogmaals het tegendeel te bewijzen, liepen ze vandaag ook weer zo heerlijk te spelen met elkaar. Ook gaat Aurora tegenwoordig de kasten weer over en springt ze op de eettafel. Ze gaat dit steeds vaker doen, wat mij weer laat zien dat ze toch nog steeds aan het groeien is in het zich thuis voelen. Wel mooi om te zien. 

Mijn flinke t.v. vinden ze ook leuk om net achter te gaan zitten of om elkaar achter de t.v. langs op te jagen. Dat vind ik wat minder maar ja, wat doe je eraan. Hopen dat ze hem niet omkiepen. Ik ga toch maar een keertje zo'n muurbeugel kopen. Lijkt me een stuk veiliger. Dan kunnen ze eronder liggen. Zo'n groot ding is zo stuk. Daar kan mijn dochter met een pas door de katten gesloopte, net nieuwe t.v. van meepraten.