"Probeer niet om een succesvol mens te worden,
probeer liever om een waardevol mens te worden."

Albert Einstein, Duits - Amerikaans natuurkundige 1879-1955

Ik ben vandaag uit mijn werk, ik vond het een zware dag, naar mijn moeder gegaan. Daar zag ik tante Jo en ome Cor weer, altijd leuk. Alleen ben ik niet zo lang gebleven. Ik stortte bijna van mijn benen door vermoeidheid en slaapgebrek. Dat laatste heb ik vanmiddag even ingehaald. Nu, gevoed en uitgerust. Kan ik weer al ziend achter de pc. Typen doe ik nog steeds blind. 

Ik heb een brief ontvangen van Woonstad, Breman van de verwarming komt de 21e hier mijn CV ketel vervangen. Ik moet maar zorgen dat ik hier ben of anders voor vervanging zorgen want dit MOET doorgaan en kan niet afgezegd worden. Zo hee. Dan heb ik mazzel dat ik volgende week vrij ben maar stel dat dit niet zo was. 

Ik heb niet echt een baan waarin ik kan aankondigen dat ik er niet ben. Natuurlijk zijn er uitzonderingen bij noodgevallen, waar ik al helaas gebruik van heb moeten maken. Maar wat als je Remi bent, en alleen op de wereld? Dan ben je toch echt mooi de pineut als je geen vrij kan krijgen! Ik kan daar niet goed tegen, zulke ingrepen in mijn persoonlijke leven. 

Bovendien is het dan het eind van de week, ik zal maar vast muurverf gaan kopen want dat laatste vrije weekend zal ik hier de puinhopen moeten gaan ruimen en de boel herstellen. Ze eisen dat ik alles rond de radiatoren ook vrij maak maar eh, ze hebben geen idee wat ze vragen. Ze bekijken het maar. Die dag loop ik wel mee en dan regelen we alles ter plaatse. Dan helpen ze maar mee. Eikels. 

Dacht ik gisteren, na deze brief en mijn oog-avontuur, dat ik wel genoeg ellende gehad had, kwam er nog een staartje aan de dag. Moonlight, zoals jullie al zagen op de foto’s van gisteren, lag heerlijk bij me steeds. In de avond lag hij steeds te mauwen. Apart hoe dat nu ging, zo doet hij anders niet. Hij mauwt altijd wel veel maar nu lag hij echt tegen me aan te mauwen.

Iets later, nadat hij het hoogpolige kleed had ondergekotst, bleek waarom dat was. Moonlight voelde zich niet zo lekker blijkbaar. Wat zijn sommige katten dan toch in paniek! Sam en Casper hadden dat ook al en wat mij betreft zonder reden. Ik zal er niet boos om worden, ik vind het juist zielig ongeacht wat ze erdoor slopen.

Arme jongen, hij schoot onder de eettafel en keek daar zielig toe hoe ik heen en weer rende met mijn nog steeds kippige ogen. Keukenrollen, doekjes, schoonmaakspul, er was van alles nodig om de schade te herstellen. Moonlight was ondertussen zijn heil op een tot nu toe onbekend verstop-plekje gaan zoeken. Ik zag hem nergens meer. Ik zou bijna zeggen "duh!"

Nadat het allemaal weer schoon was, liep ik in het donker naar de badkamer om mijn tandenborstel van de lader te pakken. Zonder licht aan zag ik namelijk een stuk beter dan met. Ik stap de badkamer in en maak me toch een schuiver. Blijkbaar had Moonlight daar ook even een berg neergelegd. Ik stapte er midden in.

Door de rare beweging die ik maakte door het uitglijden en mezelf staande proberen te houden, schoot de kramp behoorlijk van mijn linkerheup tot aan mijn voet door mijn lijf. Aangezien er van alles onder aan mijn voet zat, kon ik ook niet echt tegendruk geven aan die kramp. Uiteindelijk stond ik met mijn hoofd tegen mijn droger aan mezelf enorm te bedenken dat ik het nu wel even genoeg vond voor vandaag.

Ik was er nu wel klaar mee. Toen ik wilde gaan slapen, riep ik Moonlight die zich nog steeds verstopt hield. Hij kwam niet tevoorschijn. Ik ben maar even boven gaan kijken of alles wel in orde was met hem. Komt meneer, samen met mevrouw, achter mij aan de trap op om te zien wat ik boven ging doen. Oké dan.

Hij moest zelfs zijn superfavoriete nacht-snackies niet. Aurora vond het ook allemaal vreemd, ze merkte dat er iets niet goed was. Moontje kwam weer bij me liggen op de bank en zo ben ik maar gaan slapen. Of althans daar een poging toe wagen. Dat is me niet meer gelukt door alle commotie, ook op mijn werk is er gedoe. Maar dat is weer een verhaal voor een andere keer, nu nog niet.

Op een gegeven moment wilde Aurora ook op de bank. Daar waar ze normaal altijd Moonlight van de bank jaagt, stapte ze nu met zorg en heel voorzichtig om hem heen. Ze besnuffelde hem even en besloot toen op het lamsvelletje vlakbij op de leuning te gaan liggen. Wat ontzettend lief van haar.

Ze gunde Moonlight zijn momentje bij zijn mama wel. Als Moonlight niet lekker is wil hij alleen maar bij mij liggen en heerlijk zielig doen en kroeltjes krijgen. Zij leek dat te begrijpen. Ik was echt onder de indruk van haar plotseling opgekomen Samaritaanse instelling. 

Helaas ware er gisteren geen foto’s of filmpjes geweest van de kittens. Dré had het erg druk en helaas kan je niet alles tegelijk. Vandaag gelukkig weer zowel een filmpje als foto's, ik kon mijn hart weer helemaal ophalen.  Open oogjes, open oortjes, ze worden al wat mobieler. Wat een schatjes zijn het aan het worden.

Dat waren ze natuurlijk al maar ik vind ze als ze straks gaan rondlopen en de wereld beginnen te ontdekken toch wel op zijn allerschattigst. Het kunnen echt van die boeven zijn dan. Alles is nieuw en wat nieuw is moet natuurlijk volledig ontdekt worden. Dat is een kattenwet. Daar houden ze zich allemaal aan. 

Ik heb de jeugd van Sunshine en Moonlight nog vers in mijn geheugen. Zo lang is dat niet eens geleden al lijkt het wel alsof er ondertussen een eeuw aan gebeurtenissen voorbij is getrokken. Die herinneringen zal ik morgen nog wel even op gaan halen anders wordt dit stukje een boekwerk op zich. 

"Het wijst erop dat je geen échte zorgen hebt, als je je zorgen over je leeftijd maakt."

Harry Mulisch, Nederlands schrijver Leefde van: 1927-2010

Vandaag was het over het algemeen een Kwalitatief Uitermate Teleurstellende dag. Dit kan je ook afkorten maar dat doe ik niet. De hoofdletters zeggen al genoeg. Al is om 4 uur opstaan best moeilijk, vooral als je de slaap zo vroeg niet kunt vatten maar daar zat het hem niet in. Waar het dan echt in zat kom ik ook nog wel een keer op terug. 

Al heb ik genoeg dingen vandaag meegemaakt om er goed voor te zijn als zo'n dag gekwalificeerd te worden. Toen ik uit mijn werk kwam ben ik maar snel even naar huis gegaan. Daar heb ik wat gegeten en even gekeken hoe ik het snelst in het oogziekenhuis kon komen. Tijdens de spits met de auto leek mij geen optie. Bovendien is het oogziekenhuis midden in het centrum en probeer daar maar eens je auto te parkeren. 

Dat kost ook nog eens een vermogen dus dan maar met de tram of de metro. Tram 8 was het makkelijkst, maar die reed vlak voor mijn neus weg. Tram 23 kon ook, al gaat die via de andere kant. In de tram vroeg ik de conductrice waar ik er het beste uit kon voor het oogziekenhuis. 

Gelukkig maar want ze hadden een omleiding en kwamen daardoor niet eens in de buurt. Zucht. Op Centraal Station maar overgestapt op de metro, eruit op de Leuvehaven en nog een stukje lopen. Ik was echt exact op tijd terwijl ik had gepland er een stuk vroeger te zijn. Mazzeltje.

Na een hele tijd wachten werd ik gehaald door een vrolijke dame die mijn ogen eerst ging meten. Door de computer nog wel! Eerst kwam er een tafel voor me schuiven, kin in het bakje, voorhoofd tegen de rand, felle lichtjes in je ogen, een beeld van een luchtballon die je in en uit ziet focussen en ze waren al gemeten. 

Apart, dat gaat zo wel een stuk sneller. Daarna schoof de tafel een stuk op, nog zo'n kin-ding en kreeg ik pufjes op mijn ogen. Je schrikt je elke keer een ongeluk maar het doet geen zeer. De tafel werd weer ingeschoven en ik moest ietsje achteruit. Er kwam een reuzenbril aan, grapte de dame. Ik had ook mijn bril mee moeten nemen maar ja, die lag in de auto. 

Ga maar goed zitten zei ze, met je neus ertussen. Ik grapte "hè hè, daar moet je dan 55 jaar voor worden, nu weet ik eindelijk wat husse is". "Wat zeg je nou?", vroeg ze me, "Husse?" Ja, grap ik weer, met je neus ertussen! Schiet ze me toch in de lach zeg. Ze kon niet meer bijkomen. 

Eh... Het was wel geinig hoor maar zij vond het hilarisch. "Oh, die moet ik zo echt aan mijn collega's vertellen, zei ze. Ik zeg dat elke dag maar daar heb ik nog nooit aan gedacht." Ik zal haar maar niet mijn blog met woordspelingen laten lezen. Dan kan je haar wegdragen denk ik. Na de meting met lettertjes en wat ik wel en niet zag, gaf ze me een tissue.

Voor het tranen, zegt ze. Ik dacht "oké" en dep onder mijn ogen die vrijwel traanvrij waren gebleven. Schiet ze weer in de lach. "Nee dat is voor ná de druppels, die branden even erg in het begin". Eh... Druppels? Branden? Voor ik het weet, kiept ze mijn hoofd achterover en gooit zowel links als rechts druppels in mijn ogen.

AAAAhhh! Dat deed ff zeer en hier hadden ze me niets over verteld! De tissue had opeens wel echt dienst te doen. Ze leidde me naar de wachtkamer voor de oogarts en daar heb ik nog een tijd zitten wachten, ondertussen een doorweekte tissue gebruikend om de tranenstroom te blijven wegwerken. 

De arts heeft me uitgebreid onderzocht. Het is geen staar, ook zit mijn lens niet los. Het zijn een soort ouderdomsvlekjes in het glasachtig lichaam van het oog. Lastig maar het kan geen kwaad. Als het verergert dan moet ik wel terug komen. Oké, dat is dan goed nieuws.

Geen vervolgafspraak dus en ik kon weg. Ik zag een beetje wazig, dat wel. Toen ik buiten stapte voelde ik me als een Cremlin waarbij opeens het licht aangaat. Ik dook in elkaar van de schrik. Een vrouw die daar een sigaretje stond te roken zei "druppeltjes gehad?" Ik probeerde haar te zien maar dat lukte niet. Ik knikte van ja en hield mijn hand voor mijn ogen. 

Ik liep in de felle zon en zag geen klap. Ik kon ook niet goed mijn ogen open houden om te zien waar ik liep. Voorzichtig ben ik naar de overkant geschuifeld waar ik in de schaduw kon lopen. Dat was ietsje beter maar ik zag echt voor geen meter. Ik ben een keer of 3 tegen iemand aangelopen omdat ik dan van de pijn mijn ogen dicht moest knijpen.

Ze zullen wel gedacht hebben, beetje vroeg voor een wijntje of zo? Alle trams hadden een omleiding, wist ik al van de heenweg, dus ik probeerde naar de metro te komen. Terwijl ik zo voort liep te strompelen, stopte er voor mijn neus een tram 23 waar die normaal helemaal nooit stopt. Dat kon ik net onderscheiden in mijn ondertussen zwaar oververmoeide staat van zien. 

Naar het Marconiplein, was het antwoord. Ik wist niet hoe snel ik erin moest. Wat een geluk bij een ongeluk! Met mijn hoofd tegen het raam geleund heb ik naar de haltes zitten luisteren. Hij reed heel anders dan normaal maar dat kon me niet schelen. Ik ging in elk geval de goeie kant op. 

Wel een beetje stom dat mijn dokter niets gezegd had van die druppels. Als ik in de ochtend had moeten komen dan had ik de auto gepakt en niet eens terug kunnen komen! Nou ja, die tuttebel moet sowieso beter leren luisteren want de oogarts dacht dat het om mijn rechteroog ging maar het is mijn linkeroog dus dat had ze ook al verkeerd gedaan. Kim, mijn broer en San hadden me ondertussen al gebeld of ze me moesten komen halen maar ik zat al in die tram. 

De letters op mijn gsm had ik heel groot gezet, zodat ik nog kon communiceren, zij het met moeite. Eindelijk was ik er. Vanaf de tramhalte bij mijn huis is het nog maar een klein stukje. Ondertussen zat de man met de hamer behoorlijk te rammen in mijn hoofd. Ik heb mijn tas neergegooid en mijn ja er bovenop. Gelukkig stond er nog een flesje water op de tafel waar ik een flinke slok uit nam en daarna ben ik gaan liggen. 

Ik moest eigenlijk nog iets belangrijks doen voor de zaak, ik belde mijn collega dat me dit nu even niet ging lukken. Daarna ben ik met mijn gezicht in een kussen gaan liggen. Van ellende ben ik blijkbaar in slaap gevallen. Moonlight, verrast door het overdagse bankhangertje, kwam heerlijk bij me liggen. Aurora pikt die plek 's nachts altijd in, dit was zijn momentje.

Op de foto's kan je zien wat ik zag, ja zag, joehoe, want ik kon weer wat beter onderscheiden, toen ik wakker werd. Moonlight lag echt te genieten en was zachtjes mauwend met me aan het babbelen toen ik hem zei hoe lief dat hij wel niet was. Hij maakte mijn dag weer helemaal goed, daar is hij best goed in!

Je kan ook zien dat hij aan schattigheid echt niet onderdoet voor zijn nieuwe broer/zus Rainbow. Die heeft alleen zijn kittenschattigheid op hem voor en die wordt zo te zien net zo ontzettend schattig als hij/zij straks groot is. Aurora komt er dit keer bekaaid af qua foto's maar dat haalt ze vast wel weer in. Over Sunshine zal ik wat dat betreft maar helemaal niets zeggen, dat haalt hij nooit meer in zo. 

Ik ga nu nog even mezelf opfrissen en omkleden en dan ga ik, nog steeds met een kloppend voorhoofd, naar mijn bedje toe. Echt fijn voel ik me niet maar dat zal hopelijk morgenochtend wel over zijn. Nog 1 keertje om 4 uur de wekker dan kan ik weer 2 dagen even bijkomen van alle commotie. 

"De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht."

Mahatma Gandhi, Indiaas politicus 1869-1948