Ik was gisteren weer lekker bezig. Hoe efficient ik soms ook kan zijn, zo warhoofdig ben ik soms net zo erg. Ik was mijn medicijnen vergeten gisteren. Dat was al stommiteit nummer 1. Als ik wissel van diensten hou ik er normaal gesproken altijd rekening mee maar dit keer zonder dag ertussen ging het weer even mis.

Dit is een met regelmaat terugkerende vergeetachtigheid waar ik behoorlijk last van heb. Zondag de dag, niet nodig, goed op tijd thuis voor een portie lucht. Maandag naar de avond en dan consequent vergeten die puffer in mijn tas te doen. Ik krijg ze niet zo ruim dat ik er in elke tas eentje kan doen helaas. 

Halverwege de avond voel ik dan mijn ademhaling steeds moeilijker gaan. Ik ken de oorzaak dus ik raak niet echt in paniek. Ik hoopte alleen dat ik nog redelijk de trap op zou komen als ik straks naar huis zou gaan. Toen het dan ook tijd werd om weg te gaan liep ik zo snel als ik kon naar de auto. Door de drukte met parkeren toen ik aankwam had ik hem maar onder de bomen aan de overkant gezet.

Nou ja, gaat de auto niet van slot!! Wat is dat nou weer? Ik morrelen, kijken of ik wel de sleutel er goed in doe, kom ik erachter na een paar minuten klooien, dat ik helemaal niet bij mijn eigen auto sta... Wel een blauwe ja, maar een compleet ander merk en model. Als je het benauwd hebt, dan let je blijkbaar toch een stuk minder op.

Dré maakte zich gisteren ook erg bezorgd omdat Rainbow maar niet wilde eten. Hij heeft op een gegeven moment maar besloten om haar een handje te helpen. Dat bleek een gouden idee want ook de kleine Rainbow snapt het nu helemaal! Volgens mij had ze gewoon het hele concept eten niet echt in de gaten. 

Zij dacht gewoon meer van, eten komt uit mijn warme harige moeder en niet van een koud schoteltje. Nu ze het eenmaal snapte, zat ze heerlijk te smikkelen. Het werd dan ook wel tijd want ze hebben ondertussen meer bouwstoffen nodig dan alleen wat er in moedermelk zit. Anders krijg je van die zwakke beestjes en daar heeft ze dan haar hele leven verder last van. 

Dat is natuurlijk niet de bedoeling en eindelijk begrijpt zij het dan ook. Alle hindernissen zijn genomen, Dré heeft ze netjes opgevoed. Vanaf volgende week komen ze hier de boel leeg eten en onveilig maken. Van het weekend ga ik maar eens even weer al de gevaarlijke plekjes afsluiten. Zo lang is het nog niet geleden dan ik hier een 6 weken oude Sunshine en Moonlight had rond hupsen.

Deze 2 zijn al een paar weekjes ouder maar ik kon bij Sunshine en Moonlight ook echt pas alles weghalen toen ze een maand of 7 waren. Dus dat gaat nu ook weer gebeuren. Het zekere voor het onzekere. Ik hou ze eerst wel in de kamer met al hun spulletjes, met de deur op een kiertje voor de andere 2. Ze kunnen er dan wel uit maar zullen hun pootjes vol hebben met het verkennen van mijn grote huiskamer.

Vol met leuke verstopplekjes en krabpalen, mandjes en lekkere ligplekjes. Ze kunnen hun hart ophalen. Dan gaan ze vanzelf langzaam aan het hele huis wel verkennen. Net als de jongens zullen ze de trap eerst vanuit de verte bewonderen maar later snappen dat ze ook boven nog een stukje te verkennen hebben. 

Al hebben zij natuurlijk wel een voorbeeld aan hun grote broer en zus, zodat ze eerder zullen zien waar die trap toe leidt. Dan hebben ze daar ook weer een gang en eigen kattenkamer om te spelen en te slapen. Die zijn voorlopig nog niet klaar met onderzoeken. Ik vind het allemaal wel spannend hoor! En ik zie er enorm naar uit. En dan hebben Dré zijn kattenkindjes eindelijk hun huis weer terug.

Nu moet ik als de wiedeweerga gaan opschieten, aankleden en gaan werken. Weer vroeger dit keer, we overleggen wat af daar. Mijn pakketje van Zooplus komt weer bij mijn moeder aan. Die ga ik morgen, voor ik met de kittens en Dré naar de dierenarts ga en nadat ik boodschappen heb gehaald, wel even ophalen en dan heb ik gelijk mijn moeder gezien. Zie je wel dat ik efficiënt kan zijn! 

"Dieren praten met de ogen vaak verstandiger dan mensen met de mond."

Ludovic Halévy Frans toneelschrijver 1834-1908

Ik heb net even live zitten kijken naar de huldiging van Feyenoord. Wat een gekte is het in het centrum! Ik moet straks gaan werken en ik ben benieuwd wat we er daar van hebben meegekregen wat ons werk betreft. Alleen al op de Coolsingel stonden 150.000 mensen! Dat is niet te doen zeg.

Er zullen altijd mensen zijn die om de een of andere reden toch naar het centrum moeten die niets met de huldiging heeft uit te staan. Of het ze allemaal gaat lukken om te komen waar ze zijn moeten betwijfel ik. Ook onze busjes en taxi's zullen er behoorlijk hinder van ondervinden. Daardoor wij op mijn afdeling natuurlijk ook. Ik merk wel in welke chaos ik straks kom. 

Misschien valt het reuze mee, gisteren was ook niet zo hectisch als ik had verwacht maar toen was ik natuurlijk al weg op het moment dat de wedstrijd begon. Straks kan ik in het dagverslag lezen wat voor een avond het is geweest. Ik denk toch wel dat we er gevolgen van gehad hebben. 

Toen ik zo al die mensen zag staan en het team van Feyenoord op het balkon, deed het me toch wel iets. Nou heb ik echt helemaal niets met voetbal, nooit gehad ook. Ik vond het als kind vreselijk dat ik niet naar een door mij geliefd programma kon kijken omdat Studio Sport weer op moest. Daardoor heb ik denk ik wel een soort van antipathie gekweekt wat sport betreft. 

Ik hou ook niet van dat fanatieke. Hou me te goede, als ik een spelletje speel of iets waarbij er gewonnen kan worden, dan wil ik ook echt zeker wel winnen of de eerste zijn. Maar zodra er fanatisme aan te pas komt in welke vorm dan ook, dan haak ik af. Daar hou ik gewoon niet van. Dan heb ik zoiets van, joh dan win jij lekker toch als het zó belangrijk voor je is. Ik ga wel wat anders doen. 

Dat die massa mensen in dat gewoel en gehos en geschreeuw me zo raakte verbaasde me dan ook. Dan ga ik zitten nadenken. Wát raakt me nou eigenlijk precies. Een beetje misplaatste trots van een door en door Rotterdams hartje? Dat was het niet. Maar wat me hieraan raakte was dat ik duizenden mensen zag die gewoon echt allemaal helemaal gelukkig waren. Dát raakte me dus! 

Nu begreep ik mijn eigen emotionele reactie pas. Wat zou het toch prachtig zijn dat als je naar mensen om je heen kijkt, vrienden, familie of gewoon wildvreemden, dat je wéét dat die allemaal gewoon gelukkig zijn. Dat komt gewoon niet voor als je om je heen kijkt. Maar die massa mensen, die daar allemaal bij elkaar stonden in groot geluk en uitbundige vreugde, die waren in dat moment eventjes allemaal zielsgelukkig. Dat raakte me enorm. 

Zo zou je het altijd wel willen zien. Jammer dat dat nog niet kan. Ooit kan het wel maar die tijd is nog heel ver weg. Wat niet zo ver weg is, is de health check van de meisjes met een prikje op de koop toe. Woensdag om half 2 mogen ze opdraven bij de dierenarts. Ik ga om 1 uur naar Dré toe om ze op te pikken. Hij heeft ook een reismand klaar staan maar misschien neem ik de mijn wel mee.

Die staat beneden met het deurtje open en af en toe liggen Moonlight of Aurora er in. Dan kunnen de kittens even goed ruiken waar ze straks terecht komen. Als de mand weer terug komt dan kunnen ze hier weer eventjes kittenluchtjes snuiven. Een week later kunnen ze dat dan in real life meemaken. 

Toen ik tegen de dierenarts zei dat het 2 meisjes waren zei hij; 'dat zullen we dan nog wel bekijken want dat gaat vaak ontzettend mis'. Okee dan, dat wist ik niet. Maar goed, we gaan het meemaken. Gelukkig hebben ze namen die zowel bij een vrouwtje als een mannetje passen dus daar heb ik geen zorgen over. Ik heb helemaal geen zorgen want het zou me ook niets uitmaken. Misschien wel grappig juist als er opeens eentje toch wat anders blijkt te zijn. 

Van de week op de zaak heb ik ook nog zo gelachen. Met een collega van de oudere garde heb ik een beetje zitten beppen over met pensioen gaan. Heb je eens een goed gesprek, probeert iemand er een touw aan vast te knopen...

Zij mag al over 2 jaar. Ik moet nog wel even mee helaas. Aan de andere kant wil dat zeggen dat ik nou ook weer niet zo heel oud ben om er toch iets positiefs uit te kunnen halen. Bovendien hoor ik bij de lichting die met hun 67^e pas mogen stoppen.

Dat kan natuurlijk nog erger worden in de toekomst als we allemaal niet uitkijken wie er die besluiten mogen nemen. Dat je dan pas met pensioen kan in de toekomst als je 70 of ouder bent. Ik vergeet nu al zo vaak iets en zoals ik van anderen om me heen hoor, wordt dat er in de loop der komende jaren niet beter op. Misschien vergeet je wel volstrekt dat je naar je werk moet dan. Dat kan natuurlijk makkelijk als je bedenkt wat ik nu al allemaal vergeet.

Wat als je in de bouw zit? Steigers die rolstoel toegankelijk zijn? Of dat ze zo’n rolstoelplank op moeten met hun scootmobiel om op de steiger te komen? Oké misschien is die een beetje steil naar de 6^e verdieping maar moet kunnen toch? Ik zie die paniek al op dat oude mannenhoofdje als halverwege de batterij leeg blijkt te zijn!

Net zo goed als ze met een bloedgang naar beneden komen. Hee opa, wel voorzichtig hoor met die rollator op 6 hoog! Wat ze wel kunnen doen is dat ze dan hun eigen bejaarden tehuis moeten bouwen en dat ze daar dan in mogen trekken zodra ze klaar zijn. Lijkt me een handige oplossing als ze dan toch moeten werken.

Ik zie altijd alles voor me als in een film dus je kan wel begrijpen dat ik helemaal in de kreukels lag. Ik ga maar weer even opschieten. Ik moet zo weer werken en wie weet waar ik in terecht kom. Dan is het pas vanavond rond een uur of 10 weer rustig. Eten heb ik gisteren al gekookt voor 2 dagen. Morgenavond heb ik ook al voer, dat scheelt tijd.

Door de huldiging heb ik niet kunnen stofzuigen. Eigen schuld, dikke laag stof. Morgen weer een kans. Ik moet wel eerder beginnen dan doordat we weer overleg hebben maar dat geeft niet. Ik moet gewoon met mijn ogen nog half dicht die stofzuiger pakken en er ook wat mee doen. Ik zal eraan proberen te denken als ik wakker word. 

"Als de dieren gingen spreken, zou men merken dat ze naakt zijn.

Origineel: Si les animaux se mettaient à parler, on s'aperçevrait qu'ils sont nus.
Bron: L'arche (1971)"

Pierre Gascar Frans journalist en criticus (geb. Pierre Fournier) 1916-1997

Ik had op mijn werk enorm veel drukte verwacht want dat was vorig weekend ook zo toen Feyenoord speelde. Het viel nu wel mee qua calls dan al hebben de wagens op de straat het hartstikke druk. Of ze nu zouden winnen of verliezen, de echte drukte begint pas ná de wedstrijd buiten. Gelukkig was ik al weg voor die gekte aanbrak. Dus ik had het een stuk rustiger dan ik gedacht had. Ik heb daar maar even van genoten.

Ik had braaf mijn eten weer meegenomen en ik heb een heel klein schattig koelboxje gekocht met mini koel elementjes. We hebben hier wel een ijskast maar meestal vergeet ik dat en is mijn yoghurt lauw. Nu niet meer gelukkig. Ook weer eens wat nieuws geprobeerd.

Ik heb voor het eerst speltbrood gegeten vandaag en zelfs geen enkel gaatje in mijn wangen gekregen! Zoals al was voorspeld door mijn al spelt etende dochter, daar krijg je geen speld meer tussen verder. Kan ik voortaan ook gaan zoeken naar een spelt in een broodberg. Ik vond het best lekker! Zeker met die lekkere zonnebloempitten erop. Ik dacht eigenlijk dat ik het niet lekker zou vinden, ik kan beste een zeikerd zijn met eten. Niet alleen met eten hoor, ik ben de boel commentaren even voor nu…

Moederdag is alweer op zijn eind aan het lopen nu. Ik ben net uit mijn werk naar mijn moeder geweest natuurlijk. Haar echtgenoot was ook nog eens jarig, dat valt niet altijd op dezelfde dag, vandaag wel. Ik heb net mijn bonuszus gemist, die reed weg toen ik er aankwam. Volgens mij verwachtte mijn moeder een leger want de hele ijskast stond vol taart.

Ik kan geen taart meer zien eerlijk gezegd. De buurvrouw, Agnieska, had de slagroom staan kloppen maar nu hebben we lekkere zoete boter... Kan gebeuren. Iedereen zat of liep met gsm of radio om de wedstrijd van Feyenoord maar te kunnen volgen. Hard gejoel natuurlijk toen de wedstrijd er eindelijk op zat en Feyenoord KAMPIOEN is geworden. 

Ook al geef ik geen moer om voetbal, dit Rotterdamse hartje is dan toch een beetje blij! Ik weet nog dat ik vroeger met mijn opa, toen ze ook kampioen werden, mee mocht naar de stad. Ik had twee staartjes in mijn haar en grote rood met witte strikken en voelde me toen apetrots! Opa was helemaal voetbalgek altijd en hij genoot ervan om de wedstrijden op t.v. te kunnen zien. Mijn opa, in heel de wereld is er niemand zoals hij. 

Het knallende vuurwerk was wel apart, je hoorde het overal. Maar ook ergens in de binnenstad werd bij de Laurenskerk en op Plein1940 het grote bombardement van Rotterdam herdacht. Beetje dubbel dus die knallen. Ook daarna is Rotterdam nog vaak genoeg gebombardeerd, als grote havenstad was het een strategisch punt. 

Mijn opa vertelde me dat hij toen er een bombardement begon, aangekondigd door het luchtalarm dat we elke eerste maandag van de maand hier horen, met oma en de 2 oudste kinderen, mijn moeder en oom Aad, in het centrum een schuilkelder in wilden maar dat die vol zat en ze werden zonder pardon weggestuurd. 

Het lukte ze om ergens anders te schuilen. Later toen het sein veilig was gegeven, liepen ze langs de schuilkelder waar ze niet in mochten en die was helemaal plat gegooid en daar kwam niemand levend uit. Hoe bedoel je een beschermengel? Anders was ik er ook niet geweest! Ik geef het je te doen om in de grootste wereldoorlog samen met 3 kleine kindertjes door te komen! 

Mijn moeder is van 1941 maar die kan de bevrijdingsfeesten nog heel goed herinneren, zo'n indruk heeft dat gemaakt. Ik heb er nog jarenlang over gehoord, die oorlog heb ik dus ook op een bepaalde manier meegekregen. Ook een soort weerstand tegen Duitsers. Maar hoe vreemd kan het lopen. Want zo mijn moeders vader in het verzet zat, zat mijn vaders vader bij de NSB. Ook wel eentje om kippenvel van te krijgen.

Laten we alleen maar hopen dat er nooit meer zoiets zal gebeuren. De chaos waarin we nu leven heeft een functie maar dat zullen we later pas merken. De boeken van Jozef Rulof voorspellen het, we gaan het beleven. Maar dat is weer een ander verhaal. Ik lijk the never ending story wel, daar zeggen ze dat ook elke keer. 

Feyenoord is kampioen, Ben, San, Daan en Kim wilden even de stad rondrijden om de sfeer te proeven. Overbodig om te zeggen dat ik daar geen trek in had, heb ik het van de week nog over gehad. Geen mensenmassa's voor mij alsjeblieft! Maar voor een heleboel mensen is het een enorm groot feest waar ze allemaal helemaal uit hun dak gaan. Het is ze van harte gegund!

Over de kittens gesproken, nu dan, vier ik zelf een klein feestje, mijn Moederdag cadeau van Skylar is binnen! Ze eet eindelijk vast voer!!! Eindelijk. Nu alleen de kleine Rainbow nog zover zien te krijgen.  Ik had er bij Dre over zitten klagen natuurlijk afgelopen vrijdag, omdat het me best een beetje zorgen baarde dat ze nog helemaal niets zelfstandig aten.

Ze horen al een tijdje wat vast te gaan eten maar ze deden het maar niet. Gisteren dacht ik, laat ik “mijn” kattengedragstherapeute eens vragen of zij weet wat we kunnen doen. Dré zou het bij de dierenbescherming vragen aan iemand van de kattenopvang.

Ilse zei, nadat ze me allerlei vragen had gesteld, dat het wel eens aan moederpoes zelf zou kunnen liggen. Zoals zij op voer afvliegt is niet normaal. Zo krijgen de kittens niet eens de kans om het te proberen door haar. Ilse adviseerde om, als dat mogelijk was, de kittens even apart van de moeder te laten spelen of zo.

Dan ook eten en drinken neer te zetten zodat ze ook de kans zouden krijgen om daar iets van te eten zonder dat ze het gevoel krijgen dat dit van moeder is. Ook brokjes en wat verschillende soorten voer aanbieden om te zien waar hun voorkeur misschien lag. Dré had een beetje hetzelfde advies gekregen.

Hij heeft ze gisteren eventjes apart gezet in de gang en ook op advies van zijn collega kip gekookt en fijn gesneden. Skylar is de grootste en zij nam nu natuurlijk weer het voortouw. Ze heeft lekker van de kip zitten smikkelen. Rainbow volgt, net als laatst bij de kattenbak, waarschijnlijk weer even een stukje later. Misschien vandaag nog of morgen? Ik denk het wel. We gaan het maar weer eventjes afwachten bij die little ladies.

Het eerste stapje is gezet en dan volgen er meestal wel meer. Moeder is flink aangekomen sinds ze bij Dré bivakkeert want die eet zich best een beetje klem. Ik vermoed dat de kittens dan denken dat dat soort eten voor haar is. Zoals ze van de week bij haar gingen drinken toen zij aan het eten waren, gaf me al zo’n idee. Het blijkt wel zo te zijn inderdaad. Dré is er nog 10 nachtjes slapen behoorlijk zoet mee, want dat kost best wel tijd allemaal. Al weet ik dat hij er best van geniet om met die kleintjes te hannesen.

Ik zal wel zien hoe het bij mij zal gaan. Hopelijk blijven de grote katten wel van hun eten af straks. Andersom is het niet zo moeilijk om dat van de grote cits wat hoger even te zetten tijdelijk. Ach, ik ga me er niet druk om maken, het zal zich vanzelf wel wijzen uiteindelijk.

Mocht het nodig zijn kan ik ze altijd nog even een beetje flesvoeding geven of zo. Ze zijn in elk geval groot genoeg om dan naar mij toe te komen. Dan krijgen Dré zijn eigen katten ook weer een beetje de ruimte die ze verdienen. Dat wordt ook wel weer eens tijd voor die beestjes lijkt mij. Maar het is nog heel even en met die kleintjes gebeurt er best veel zo per dag. 

Wie weet eten ze volgende week al onze oren van het hoofd. Eerst maar naar de dierenarts woensdag! Dan duurt het nog maar een weekje en ze zijn al hier. Time flies maar hier ook. Ik ga ff snel douchen en dan koken voor vandaag én morgen. Dan ook nog eens proberen niet al te vroeg in slaap te vallen want ik moet weer wisselen en 2 late diensten in. Ach ja, ik moet toch zeker centjes verdienen om brokjes te kunnen kopen...