"Dieren hebben maar een fout: ze maken een god van de mens. Als atheïst zouden ze volmaakt zijn."

Charles Derennes Frans schrijver 1882-1930

Ik ben er ondertussen achter waarom er van die ene bak brokjes van de groten niets gegeten werd. Ze begonnen pas weer te eten toen ik een nieuwe bak neerzette. Gisteravond laat zie ik opeens dat Rainbow zit te plassen op de grote bak brokjes!!! Wat een klein viezerikje!

Ja dan zou ik het ook niet meer opeten. Bah. Ik heb hem er wel gelijk afgehaald maar het kwaad was al geschied natuurlijk. Ik heb de bak goed afgewassen en gevuld met nieuwe brokjes maar eigenlijk weet ik nu niet zo goed hoe ik dit kan voorkomen en/of afleren als ze dit steeds doen. Het zal wel met hun onwelkome gevoel te maken hebben wat ze  van de groten krijgen. Of ze zijn wel heel erg antibrokjes, ook niet prettig.

Ik maar denken dat de groten de nieuwe brokjes niet lustten of dat ze een beetje stil aan het protesteren waren. Zit er gewoon een zwart/wit viespeukje op hun brokjes te plassen… Dat kan natuurlijk niet en als ik straks hele dagen weg ben, kan ik er ook niet op letten natuurlijk. Hoe ga ik dit nu weer doen?

Na een nachtje slapen was ik eruit. Ik laat 1 bak gewoon beneden staan en die check ik gewoon elke keer of er niets nats in zit want dan weet ik al genoeg. Dan zet ik ook nog een bak vol brokjes op het kamertje boven. De kleintjes komen daar toch niet echt dus dat moet geen kwaad kunnen daar. Wat dat betreft is het wel weer handig dat ze Aurora graag vermijden.

Wel jammer dat ze elkaar nog steeds niet aardig vinden. Net ook weer een behoorlijke confrontatie met Aurora op het balkon. Ik hoorde echt veel gegil en gekrijs. Skylar vloog weg en schoot onder de bank, zijn veilige plek is dat. Rainbow stond nog met een hoge rug te gillen in de keuken en Aurora zat er bij alsof er niets aan de hand was.

Rainbow ging zijn nagels scherpen aan de grote krabpaal die direct om de hoek staat. Met een dikke staart en heul voorzichtig weliswaar. Toen ik hem aaide begon hij te spinnen. Skylar heb ik onder de bank vandaan kunnen lokken maar die blijft voorzichtig en bij me in de buurt.

Ik vind dit best wel erg. Maandag ga ik weer werken en dan zijn ze gewoon minstens een uurtje of 9 alleen. Die angst voor haar zit er nu best wel in natuurlijk. Hoe lang zou het duren voordat dit ooit goed komt, vraag ik me dan af. Als die angst er al zo vroeg in zit? Ik had gehoopt dat die ene week extra die ik door mijn val thuis ben dan op zijn minst nog een beetje verschil had gemaakt.

Het lijkt alleen maar erger te worden in plaats van beter. Dezelfde middag was het weer raak. En ze had nog wel lekker bij me gelegen waarvan ik dacht dat zo’n extra stukje persoonlijke aandacht misschien wel zou helpen. Niet dus. Gelukkig nu zonder gegil maar wel met veel gehis en gesis.

Weer was het Skylar die de aftocht blies en onder de bank ging zitten. Nu ging Aurora hem achterna en was hem aan het stalken bij de bank. Ik ben even naar de bank gelopen waar ze ondertussen op zat om hem te laten schrikken of te meppen en ik ben naast haar gaan zitten. Ik heb even rustig met haar gebabbeld en toen ging ze zelf maar weer naar boven.

Of ik daar goed aan heb gedaan weet ik niet maar ja, ik moest toch wat? Het valt me op dat de kittens na zo’n confrontatie willen slapen. Rainbow sliep op het balkon en opeens was ik Skylar kwijt. Zo fijn dat ze (nog) niet komen als je ze roept. Bleek hij gewoon in de krabpaal te liggen gelukkig.

Even later hoorde ik heel zachtjes mauwen. Rainbow was zijn broer blijkbaar kwijt en liep te zoeken op het balkon. Ik ben naar hem toe gegaan en heb hem opgepakt en bij Skylar gezet. Hij gaf hem even een paar likjes en kwam de krabpaal weer af. Het was genoeg dat hij wist waar hij was blijkbaar. Ik weet dat ik over een paar weken wel anders zit maar nu ik er middenin zit, kan ik niet wachten tot de tijd daar is dat ze elkaar allemaal lief vinden.

Kleine confrontaties zullen er altijd zijn. Dat hebben ook Moonlight en Aurora nog wel eens. Zelfs Sunshine en Moonlight hadden wel eens even een beetje ruzie. En als er 2 helemaal gek op elkaar waren, dan waren zij dat wel. Rainbow en Skylar maken nu zelfs ook wel eens even ruzie. Dat is vrij normaal bij katten, bij mensen ook trouwens. Alleen nu is het nog even anders, er is nog geen liefde tussen de groten en de kleintjes en dan vind ik ruzie maken al helemaal erg.

Ja, ik zal nog even geduld moeten hebben en volgens mij moet ik daar goed aan werken want ik kom altijd in situaties dat ik het nodig heb. Ik zat hier wat te schrijven en opeens zie ik Rainbow weer licht sluipend op de bak brokjes van de groten afgaan. Hee joh, viezerikje, jij wil daar weer op gaan plassen zeker?

Ik heb hem snel opgepakt en op zijn bak gezet. Maar hij bleek daar geen interesse te hebben om een plasje te gaan doen. Hij had het gewoon gemunt op de brokjesbak, de kleine zwart witte hooligan! Die brokjes zitten nu in een kleiner bakje tot de tijd er is dat hij met zijn kittenkontje niet meer in de grote kom past om daar eens even lekker op de brokjes te gaan zitten plassen!

Ik zal het nog wel in de gaten houden of hij daar niet gewoon maling aan heeft en in het kleinere bakje zal plassen natuurlijk. Op zich raar gedrag wel want ze gaan toch geregeld gewoon naar hun bak of naar de bak van de groten. Het zal zijn vorm van protest wel zijn tegen hun onaardig zijn. Ik moet er stiekem wel om lachen. Vooral Aurora gaat, volgens mij uit wraak, steeds op het kleine bakje. Dus ze krijgen wel lik op stuk, of pis op bak in dit geval. 

"De grootheid van een natie kan worden beoordeeld door de manier waarop de dieren worden behandeld.

Origineel: The greatness of a nation can be judged by the way its animals are treated.
"

Mahatma Gandhi Indiaas politicus 1869-1948

Kim heeft me echt heel erg geholpen donderdags. Wat is het fijn om na zo’n dikke week eindelijk weer een opgeruimd en schoon huis te hebben! Daar kan ik zo van genieten. Als ik die schuiver niet had gemaakt dan was het hier maandag al helemaal klaar geweest. Nu zat ik in de troep en was niet in staat om er iets aan te doen. Ja voorzichtig vast wat losse troepjes wegbergen en dat soort dingen.

Het echte werk ging gewoon nog niet. Alles is gestoft, gezogen en gedweild. De ramen zijn gezeemd en er hangen schone gordijnen. Ze was best moe toen ze naar huis ging. Ze had namelijk ook nog in haar uppie staan te worstelen met mijn bank om mijn nieuwe kleed neer te leggen. Dat klinkt makkelijker dan het was.

Toen ze aan het stofzuigen was, zat ik op het balkon bij de kittens. Die hadden nog nooit een stofzuiger gehoord en ik was bang dat ze in paniek zouden raken. Vorige keer dat ze hier was had Kim de kruimeldief gepakt, daar hadden ze niks van in elk geval.

Ook bij het ramen zemen met de Kärcher, die ook klinkt als een kruimeldief, keken ze alleen even. Oh, er zat een mens aan vast, dus dat is in orde. Nu klonk de stofzuiger wel vaag op de achtergrond maar ze keken niet op of om. De echte test komt natuurlijk pas als ik het zelf doe waar ze bij zijn.

Kim heeft ook nog voor eten gezorgd, ik was heerlijk helemaal onder de pannen vandaag. De scherpe pijn heeft plaats gemaakt voor een zeurende die makkelijker te verdragen is. Ook heb ik braaf de homeopathische korrels naar binnen gewerkt. Ik kan er alleen maar nog meer op vooruit gaan! Dat werd wel weer even tijd.

Ik ontdekte dat de kleintjes gisteren inderdaad op de bakken van de groten waren gegaan. Ze hadden namelijk gekakt in de plasbak van de groten maar ook in de andere. Dat zie je heel duidelijk door het verschil in formaat. En ik me maar zorgen maken, ondeugden!

Toen ik net aan de koffie ging, kwamen de groten ook weer even beneden een kijkje nemen. Vooral het nieuwe kleed wekte de belangstelling. Aurora ging opeens een kijkje nemen bij de bak van de kleintjes. Die is nu half op de gang gezet, richting badkamer ermee. Steeds op die steentjes stappen is ook niet prettig.

Tot mijn grote verbazing ging ze er opeens op zitten plassen. Nou ja! Het is echt een bak van kitten formaat, het p(l)aste maar net! Het zal haar wraak zijn voor de drolletjes die ze in haar bak vindt, die ze altijd zo netjes bijhoudt voor zichzelf. Links voor plassen en rechts voor de kak.

Dat hadden de kleintjes mooi voor haar in de war geschopt. Dan maar op hun bak plassen moet ze gedacht hebben. Ach ja, wat kan mij het schelen. Zo gaan ze denk ik toch ook meer wennen aan elkaars geuren. Het gaat nog steeds niet echt helemaal soepel tussen team groot en team klein. 

Ook vandaag zag ik zelfs een paar keer dat nu Skylar contact probeert te krijgen met Moonlight. Hij begon hem in een onbewaakt moment koppies te geven en eerst was Moonlight verbaasd. Wat kwam dat kleine enge ding nou doen? Toen Skylar geen mep kreeg, probeerde hij nog eens een koppie te geven.

Dat werd Moonlight te veel. Hij probeerde een mep te geven maar hij aarzelt toch ook tegelijkertijd. Zo schattig. Hij grauwde maar wat en ging er vandoor. Skylar achter hem aan. Die snapt net als Rainbow niet waarom die groten zo lelijk tegen ze doen. Ze willen alleen maar genegenheid maar ze krijgen het niet.

Nog even geduld maar hebben denk ik. Het zal toch echt wel een keertje anders worden. Dat kan niet anders. Wat dat betreft begint alles gewoon zijn normale gangetje te gaan zo’n beetje. Oké, het avondritueel met de snoepjes schiet er nog steeds bij in. Ik geef ze de snoepjes nu als ze allebei beneden zijn en ik ze even extra aandacht wil geven.

De kleintjes hadden vanmorgen al snel het eten van de groten opgegeten. Gelukkig eten die nu ook weer normaal hun brokjes dus kan het geen kwaad. De keren dat ik het ’s avonds weg heb moeten gooien zijn niet te tellen. Daarom heb ik er eigenlijk een beetje vrede mee. Ik moet alleen nog even mijn weg vinden in waar ik het voor ze neerzet.

Rainbow en Skylar eten nu op de plek waar normaal altijd Aurora en Moonlight eten en eigenlijk wil ik ze alle vier bij elkaar laten eten. Eten verbroedert toch? Ik durf het alleen nog niet zo. De kittens zijn zulke vreetzakkies, die gaan dan misschien hun eten verdedigen, weet ik veel. Best lastig als je ondertussen al had verwacht dat ze na een paar dagen gezellig met elkaar zouden doen.

Aan de andere kant gaat alles bij mij altijd lastig, ik weet niet waarom ik het nu anders had verwacht. Misschien omdat ik vind dat ik daar ondertussen gewoon een klein beetje recht op heb na al die narigheid? Ik hoop dat ik er ooit aan zal wennen maar de positivo in mij wil het echt niet opgeven. Dat doe ik dan ook maar niet. Ik blijf gewoon van het goede uitgaan wat er ook gebeurt. Mijn vertrouwen is groot in het feit dat alles altijd goed komt en dat is een rustgevend gevoel.

Alles gebeurt met een reden, hoeveel pijn sommige dingen dan ook doen, het is altijd een les. Als er een deur dicht gaat, gaat er een andere open. Dat is gewoon een wet. Soms dwingt het leven je in een positie die je zelf nooit gekozen zou hebben, om er later achter te komen dat die ellende eigenlijk een grote zegen teweeg bracht. Mooi eigenlijk hè?

"Drinken zonder dorst en vrijen in alle seizoenen is alles wat ons van de overige dieren onderscheidt.

Origineel: Boire sans soif et faire l'amour en tout temps, il n'y a que ça qui nous distingue des autres bêtes.
Bron: Le mariage de Figaro (1785)"

Pierre de Beaumarchais Frans toneelschrijver 1732-1799