Toen ik vanmorgen wakker werd, was ik gelijk vrolijk. Aurora lag half over me heen, Moonlight lag bij me op de grond binnen aaibereik en de 2 kleintjes lagen op het andere bankje samen precies passend op het paarse plaid. Als dat niet fijn wakker worden is dan weet ik het ook niet. Dan schijnt het zonnetje ook nog, mijn dag kan al niet meer stuk.

Heerlijk even helemaal niets moeten. Alleen vanmiddag om 1 uur bij mijn moeder zijn en dan gaan we samen even op visite. Wat dat betreft zou ik graag wel even wat minder uren willen werken in de week zodat je dan voor dit soort dingen meer tijd zou hebben. Ik heb nu 4 en eigenlijk 5 kleine mondjes te voeden, dat zit er dus niet in maar dat heb ik er dan ook weer graag voor over.

Ik mag van de cits nog net mijn medicijnen innemen ’s morgens want het is natuurlijk wel chow time! Eten, eten, eten, roep ik altijd als ik voor dat doel naar de keuken loop. De laatste paar dagen heb ik dan 4 enthousiaste cits achter me aan huppelen. Zo schattig! De 2 kleintjes draaien zichzelf haast in de knoop onderaan mijn voeten. Aurora en Moonlight zitten op gepaste afstand de boel in de gaten te houden.

Vandaag liepen ze voor het eerst alle 4 mee, waarop ik me omdraaide om ook de bakjes van de groten mee te pakken. Ik wilde geen ruzie tijdens deze perfecte start van de dag. Skylar springt onderweg altijd constant tegen mijn benen aan, gelukkig komt hij steeds op zijn pootjes terecht al lig ik daar bijna elke keer languit door. Eerst dat van de kleintjes neergezet en een klein stukje verder dat van de groten.

Aurora is dus zichtbaar niet gecharmeerd van forel, Moonlight wel. De diva heeft dus niet echt van haar natvoer gegeten. Dan eet ze maar brokjes als ze honger heeft. Ze genoot wel van het in ere herstelde ritueel en dat ze hun eten nu ook beneden krijgen. Moonlight stond lekker te smikkelen en de kleintjes ook. Aurora wilde de boel liever begraven. Ik heb snel even de melk voor de kleintjes neergezet en heb even naar dit filmpje zitten kijken.

Er was natuurlijk nog forel over in het bakje van de groten, daar vlogen de kleintjes dan weer gelijk op af. Skylar duwde zelfs Moonlight weg bij zijn bakje. Nou ja zeg. Ik heb hem even opgepakt en bij zijn eigen, nog gevulde, bakje terug gezet. Gekke Moonlight liet het nog toe ook! Goedsul is het toch! Even later zie ik dat de kleintjes met de bakjes van de groten bezig zijn en dat Moonlight hun bakjes ultra schoon aan het likken is.

Oké dan, dan staan ze weer quitte. Even later zijn ze allemaal op het balkon en spelen ze alle vier zo leuk met elkaar dat ik ook weer even naar dit filmpje heb zitten kijken. Het is maar goed dat katten zo’n 16 uur per dag slapen anders was ik continue te veel afgeleid en werd het hier maar een bende. Ze zijn gewoon te leuk om naar te kijken, zeker als ze alle 4 aan het spelen zijn met elkaar.

Gisteren vroegen er meerdere mensen aan me hoe dat tegenwoordig gaat, dat binnen komen als ik weg ben geweest. Op zich gaat dit vrij aardig. Ik loop met een grote jute tas van de Plus naar beneden als ik weg ga. Die hou ik strategisch achter me indien nodig. Aangezien ik ze altijd wat te eten geef als ik weg ga, is dit meestal niet nodig. Eten overtroeft alles bij de kleintjes. Het vertrekken levert, tot nu toe dan, weinig problemen op.

Diezelfde tas neem ik ook altijd weer mee naar boven. Dat is ondertussen al routine geworden. Hij is behoorlijk groot en heeft lange dikke touwen als hengsels waardoor hij uitermate geschikt is voor het doel waarvoor ik dat ding continue mee heen en weer sleep. Als ik ook nog boodschappen heb, gooi ik er mijn handtas en wat losse dingen ook nog in. Hij blijft dan nog steeds geschikt voor zijn doel

Ik hou de tas precies op de grond voor me uit als ik de deur open doe. Hij past dan precies tussen de deuropening en de trap, mits ik de deur precies genoeg open doe om erdoor te passen, en zo kom ik binnen. Ik kijk of ik kleine onverlaten in de buurt zie, zo niet dan stap ik gewoon binnen, zo wel dan jaag ik ze een klein beetje weg. Er is in elk geval geen klein gaatje om weg te kunnen piepen meer. Of dit zo kan blijven weet ik niet maar ik hoop het wel.

Tegenwoordig zijn ze behoorlijk gewend aan mijn werkdagen en gaan ze niet meer helemaal uit hun dak als ik thuis kom. Soms liggen ze zelfs allemaal te slapen nog. Wel blijven ze heel enthousiast en blij als ik er weer ben. Heerlijk is dat! Maar meestal ben ik dan al binnen voor ze het in de gaten hebben. Zeker als ik stil ben op de trap.

Ik laat alleen mijn aandacht niet verslappen, ook al lijkt het nu goed te gaan. Straks doe ik het een keertje niet en dan zal je net zien dat er eentje weg piept. Daar trap ik niet in natuurlijk. De tassenroutine is nu gewoon standaard, ook al vind ik het soms wel een gedoe.

Mijn twee boterhammetjes met oude kaas heb ik net weer een klein beetje moeten delen met Rainbow. Die vindt dat zalig. Hele happen neemt hij van mijn brood. Als ik ook wil happen trekt hij met de nageltjes mijn bammetje zo weer richting zijn bekkie. Ik deel graag maar het moet wel kunnen.

Gisteravond heb ik hem en zijn broer wel steeds uit mijn bord pasta moeten vissen en daar trek ik mijn grens. Dat was gewoon te pittig voor ze en dan krijgen ze het niet. Wat niet wil zeggen dat ze het niet proberen hoor. Gelukkig zijn ze nu nog klein genoeg voor mij om de wedstrijd te winnen. Ze beginnen het wel door te krijgen dat als ik het echt niet wil, ze het dan ook echt niet krijgen en na een tijdje proberen geven ze het dan toch wel op.

Ik ga lekker wat doen zo. Ik zit te twijfelen over de deurposter of de siernagels. Allebei ga ik denk ik niet redden maar er is morgen nog een dag. Eerst maar even aankleden zo. Vandaag doe ik in huis gewoon even niets. Ook weer omdat er morgen die dag weer is. Alleen met ma weg straks is de enige zogenaamde verplichting, eentje die ik nog leuk vind ook. Voor de rest zie ik het wel. Morgen weer echt wat doen en niet vergeten om dan ook Aurora haar medicijntjes te geven. Ik heb het maar allemaal in mijn agenda gezet anders is het niet bij te houden.

Elke 5 dagen, 3 weken lang en daarna elke 3 weken. Zo bouwt ze zelf stoffen op die de allergie tegen zullen gaan. Ik hoor haar heel af en toe een beetje kuchen maar niesen haast niet meer. Ik heb zo’n mooi fijn injectiespuitje van de insuline van Sammy ervoor in gebruik genomen. Ja, wel de naald eraf gehaald natuurlijk. Die vijf druppeltjes ga ik morgen even kijken tot welk streepje ze komen, dat is ook makkelijk voor de volgende keren.

Wat lekker is het om een beetje alles weer op de rit en goed georganiseerd te hebben, samen met mijn harige heerlijkheden. Daar kan ik dan ook weer echt van genieten. Ik vind het gewoon fijn die orde en regelmaat overal in te hebben. Het kan me ook geen zier schelen wat anderen daar van vinden, ik hou er gewoon van. Wie doet me wat?

"Al te heftige liefde voor de dieren is een vorm van mensenhaat.

Bron: Marginalia"

Dirk Coster Nederlands schrijver 1887-1956

Eigenlijk wordt het hier thuis steeds leuker. Het is nog niet helemaal perfect maar het groeit en het groeit. Echt perfect wordt het pas natuurlijk als Sunshine er weer is maar tot die tijd komen we er binnen de kortste keren vlak tegenaan te zitten. Is het Aurora die me tot nu toe steeds verraste, Moonlight komt er ook steeds vaker bij op dat vlak.

Rainbow ligt graag bij mij of in elk geval in de buurt. Ook gisteravond lag hij weer tegen me aan op het plaid. Moonlight liep onrustig te ijsberen in mijn buurt. Ik weet dat hij dan op zijn eigen manier op het plaid naast me wil liggen. Al vanaf ik hem vanaf zijn 6^e week in huis heb, weet ik dat hij af en toe even een zetje in de goeie richting nodig heeft.

Hij liep te jengelen omdat het plekje naast me niet vrij was. Wat een zanik zeg, vooral Rainbow is echt nog wel klein en neemt absoluut geen hele plek in beslag. Ik besloot Moonlight het inmiddels vrij bekende zetje maar weer eens te geven. Na 2 pogingen kreeg ik hem de 3^e keer toch goed te pakken en tilde ik hem op de bank. Ja joh, dan moet je zelf maar gewoon op de bank springen.

Hij wilde gelijk weer wegschieten maar daar was ik op voorbereid en hield hem met zachte druk gewoon even op zijn plaats. De slapende Rainbow onderbrak zijn dutje, keek heel even op, zag dat het goed was en sliep weer verder. Moonlight had dat ook gezien en ontspande een beetje. Voorzichtig legde ik mijn been op de bank. Daar ligt hij dan gewoon graag tegenaan, alsof ik de leuning ben.

Het duurde niet lang of hij ging heerlijk liggen trappen, ondertussen met 1 van zijn achterpoten mijn arm naar zijn buik trekkend zodat ik hem daar lekker kan kriebelen terwijl hij ligt te kwijlen en te trappen. Af en toe bewoog Rainbow iets en dan hield hij op en keek even of die kleine boef niets deed wat hij niet zou willen. Na een tijdje ging hij ook daar niet meer op in en binnen no time lag Rainbow met zijn pootje over zijn poten.

Ik heb er lekker van zitten genieten. Heerlijk vind ik het als ze zo lekker bij elkaar liggen. Vooral toen Rainbow later ook nog zijn koppie op het pootje van Moonlight legde, volledig ontspannen en in slaap. Moonlight rook voorzichtig aan hem en gaf hem een aandoenlijk onhandige lik over zijn koppie en ging weer enthousiast verder trappen. Dit had een heel hoog smelt effect op mijn poezenminnend hartje, dat begrijpen jullie wel.

Gisteren zag ik trouwens op de herinneringen van Facebook dat het exact een jaar geleden was dat mijn moeder geopereerd werd. Dat is nog wel even door mijn hoofd gegaan gisteravond. Dat is echt 1 van die dagen die je echt nooit meer vergeet. Wat een ellendige dag was dat. De operatie begon al een stuk later dan gepland en duurde ook nog eens uren langer. Toen we eindelijk het verlossende woord kregen dat alles was goed gegaan was het al avond.

Mijn broer, Frans en ik gingen er naartoe en wat zag ze er slecht uit! Deze operatie is de zwaarste in zijn soort en dat was echt aan haar af te zien. Toen we later hoorden dat het gezwel weg was en haar lymfeklieren schoon waren, hadden we echt iets te vieren vonden we.

Niet wetend dat die chemo’s nog zouden volgen waar ma zo bang voor was en dat het allemaal uiteindelijk niets zou uithalen. Want binnen een week gaf ze al aan dat ze onderin haar buik zo’n pijn had. Later bleek het toen dus allang uitgezaaid te zijn allemaal. Die nare chemo’s hebben het wel iets geremd maar daar moest ze wel een prijs voor betalen met hoe beroerd ze zich voelde.

Kijk helpt zoiets dan nog dan heeft dat nog nut, je zo slecht voelen. Als het voor Jan Jurk is dan is ook dat gewoon te veel van het goede. Bovendien ook hier weer zo’n eeuwen geleden maar toch heel dichtbij gevoel. Wat een raar jaar is dit toch geweest op elk gebied. En dan zijn er nog mensen die vinden dat je gewoon door moet gaan, je werk en je leven mag daar toch zeker niet onder  lijden? Alsof het niks is. En dan waren er nog meer van die mokerslagen dat jaar.

Ach ja, die mensen krijgen vanzelf ook een keer van die nare situaties, geloof me, die krijgt elk mens. Ik gun het echt aan mijn ergste vijand niet om je zo te voelen. Dan zullen ze pas een heel klein beetje gaan begrijpen hoe dit allemaal op ons effect had want er werd ons de afgelopen jaren helemaal niets bespaard. Maar we lachen nog steeds, wel met een traan maar toch, we staan er gewoon. Doe het ons maar eens na. Dat moest ik gewoon even kwijt.

Maar bij diezelfde herinneringen zag ik ook weer het hilarische filmpje van Moonlight die een klein beetje de pest in heeft omdat Aurora, die toen net een beetje onder de bank vandaan begon te komen, zijn plekje in de krabpaal had ingepikt. Je ziet ook nog dat hij niet in het bovenste mandje wil want dat plekje was van Sunshine en dat wilde hij zo houden. Ach die grote lieverd toch. Op zijn kop en onder protest liet hij zich zo van de bank af glijden.

Ik heb me toen echt rot gelachen. Het filmpje staat ook op deze site trouwens, voor de liefhebber die het wil zien. Aurora bleef gewoon stoïcijns liggen, ze begon toen al haar diva eigenschappen te ontwikkelen. Meestal scroll ik snel door die herinneringen heen, dit keer bleven ze even hangen. Daar waren ze net even te bijzonder voor.

Ik ga even koffie zetten, door de gekte op de zaak was ik pas rond een uur of 7 een beetje van de lading stress af die er op mijn schouders leek te liggen. Het kostte me moeite om het van me af te schudden. Ik had ook geen geduld om even te schrijven of te ontspannen. Gelukkig is het nu een beetje weg want om het vast te houden, daar is het allemaal even net te zwaar voor.

Gelukkig dat ik even 2 daagjes bij mag komen. Niet dat ik dan niets te doen heb maar het is even weg van die gekte daar. Ik ga normaal altijd graag naar mijn werk maar dat is op dit moment heel even niet zo. Het is mijn sterke verantwoordelijkheidsgevoel die me tegen hield om vandaag niet te vluchten want daar had ik vandaag een aantal keren flink zin in.

Even in foetushouding onder een bureautje zat er helaas ook niet in. Heel fijn want zelfs zulke dagen gaan ook gewoon voorbij. Het duurt iets langer dan normaal, lijkt het dan, maar ze gaan voorbij. Zo, genoeg over gehad nu. Tijd voor iets leukers! Laten we maar eerst even beginnen met een lekkere mok koffie, dan volgt de rest vanzelf. 

"Niets is duidelijker dan dat alle dieren enkel en alleen voor het gebruik door mensen zijn geschapen.

Origineel: Nothing can be more obvious than all animals were created solely and exclusively for the use of man.
Bron: Headlong hall (1816)"

Thomas Love Peacock Engels schrijver en dichter 1785-1866

Toen ik gisteravond lekker op de bank kon gaan zitten werd ik weer verrast door Aurora. De kleintjes lagen heerlijk bij me te slapen op het plaid. Zij liep maar heen en weer te draaien en om aaitjes te vragen. “Kom er toch bij!”, zei ik een paar keer. Uiteindelijk deed ze dit dan toch maar. Een beetje ongemakkelijk probeerde ze haar plek te vinden.

Ik kwam op het idee om een stuk plaid over mijn knieën te trekken. Oh ja, dat was wel fijn, vond ze en kwam op mijn schoot liggen. Met een diepe zucht ging ze liggen, een beetje half in mijn armen. De 2 kleintjes deden allebei een oog open om die half op haar te richten en weer lekker verder te slapen. Als ik soepel bij mijn koffie had gekund had het perfect geweest.

We hebben zo wel een tijdje gezeten. Moonlight was helaas boven. Anders had ik hem misschien ook over kunnen halen. Er is toch echt plek zat voor alle 5 mocht het nodig zijn als Sunshine straks weer thuis is. Daar zie ik toch echt al naar uit, hoe lang of hoe kort dat ook nog mocht gaan duren. Dat lijkt mij nou pas echt genieten. Daarom ben ik ook niet getrouwd, want de verleden tijd van echt genieten is echtgenoten.

Vandaag ben ik weer de wekker in een ongenadige bui tegen gekomen, dat kreng wacht niet eens totdat het licht wordt. De kinders gaan er al allemaal aan wennen weer, ze kennen de dril ondertussen wel. Hoe klein ze ook zijn, dat gaat vrij snel vanzelf. Ik wist dat ik weer een dag in het gekkenhuis zou doorbrengen, zo voelt het op het moment wel even op de zaak.

Druk is echt het juiste woord er niet meer voor, eerder een vreselijke understatement. Het was ook nog eens vies warm en het stikte van de vliegende mieren op de zaak. Ik durfde bijna zowat mijn mond niet open te doen of je had er al 1 ingeslikt. Onweer op komst?

Na de zaak even langs mijn moeder gegaan, daarna even een pakje wegbrengen en wat boodschapjes halen. Eenmaal thuis geef ik ze niet meer direct te eten maar ga ik eerst de vaste klusjes doen. Vandaag kwam daar nog een rondje stofzuigen bij ook.

Het grappige is dat mijn 2 kleintjes er niet meer zo panisch van zijn. Ze zitten er nou ook weer niet vrolijk naar uit te kijken maar ze hebben wel interesse in het ding. Aurora sluipt tegenwoordig ook steeds bij me in de buurt. Draai ik een andere kant op loopt ze weer op haar gemakje even een andere kant op totdat ze weer ergens achter me is en dan zit ze er vol interesse naar te kijken ook.

Ook de kleintjes rennen niet echt meer weg. Ze zorgen er wel voor dat ze er niet té dichtbij komen. Toch kan ik merken dat ze er verder niet echt last van hebben. Moonlight is normaal altijd volledig panisch en weet nooit precies wat hij nou doen moet. Het herriemonster trotseren door er vlak langs te schieten of ergens hoog een schuilplek zoeken. Meestal schuilt hij eerst weg. Aangezien ik nooit zie waar eigenlijk, verras ik hem meestal en schiet hij er alsnog als een komeet langs.

Maar omdat de kleintjes er meestal voor kiezen om op het balkon de herrie even af te wachten, doet hij dit tegenwoordig ook. Volgens mij zag ik hem net kijken met zo’n blik van ‘waarom ben ik hier zelf niet eerder op gekomen’. Ik kom natuurlijk overal behalve op het balkon. Dat begint hij nu ook door te krijgen. Waar de kleintjes al niet goed voor zijn zeg. We worden er echt allemaal wijzer van.

Ondertussen wordt hier het licht steeds valser, dat wordt gieten straks. Ze zitten alle 4 achter me op het balkon. Skylar in een mand, Rainbow op het huisje en Aurora en Moonlight zitten op het gras naar beneden te kijken. Af en toe hoor ik de eksters schetteren maar die zijn ondertussen geloof ik ook al weg gaan schuilen. Die voelen, net als wij allemaal, de bui al hangen. Het is echt vies en drukkend warm.

Als Rainbow zoals op de foto, lekker over zijn balustrade hangt en ik loop daar langs, geeft hij me altijd een mep op mijn hoofd. Ik moet daar zo om lachen. Dan pak ik hem op en dan knuffel ik hem heel hard. Als ik dat doe dan pakt hij met zijn 2 pootjes mijn gezicht en knuffelt hij lekker mee. Dat is zo heerlijk!

Ik vind het wel weer genoeg voor vandaag. Als ik nog puf zou hebben zou ik de deurposter nog even gaan doen en de siernagels op de bank doen. Ik denk niet dat dit gaat gebeuren. Ik zeg nooit nooit natuurlijk en ik vermijd altijd altijd. We gaan het nog wel merken. Ik ga even lekker een klein powernapje houden op mijn bankie. De wekker zetten anders word ik vanavond om 11 uur wakker of zo.

Morgen nog 1 dagje door zien te komen en dan is het mijn weekend weer. Dat lijkt luxe maar dat valt vies tegen. Dan moet ik me mentaal voorbereiden op de 6 daagse werkweek weer. Zoals het nu op het werk is heb ik daar echt wel meer dan 2 dagen voor nodig. Ik ben geloof ik aan vakantie toe weer. Helaas, oude kaas, vind ik lekkerder dan pindakaas, dat duurt voorlopig nog wel even. De tijd vliegt, dat is dan wel weer lekker. Woensdag, ik kom er zo aan.