"De natuur is onze oudste moeder; zij zal geen kwaad doen.

Origineel: Nature is our eldest mother; she will do no harm."

Emily Dickinson Amerikaans dichter 1830-1886

Ik heb heerlijk op mijn gemak alles gepoetst gisteren, van boven tot beneden, trap ook mee. Alles blinkt weer en is stofvrij. Voor die dag dan. Ik had lekker een panini gebakken, met ham en kaas maar om te zeggen dat ik die lekker op mijn gemak op heb kunnen eten, nee. De 2 jongste telgen hebben een neus voor alles wat ze maar lekker zouden kunnen vinden.

De nog hete kaas werd zo van mijn brood gegeten. Je hoorde aan de geluidjes dat ze het zelf ook wel aan de warme kant vonden. Het hield ze niet tegen. Ik ben een watje want ik laat dat gewoon toe. Ik ben maar kleine hapklare brokjes voor ze af gaan bijten om die neer te leggen. Dit moest ik in snel tempo doen en het duurde even voordat ik voor lag zodat ik zelf ook nog een paar hapjes kon nemen. Mijn hele bureau zat onder de tomatensaus en stollende kaas maar dat mocht hun pret niet drukken.

Al spinnend krioelden ze voor me heen en weer want oh wat was dat lekker! Ik begrijp af en toe niet waar ze het laten want ook al zou ik de hele dag natvoer neerzetten, ze zouden volgens mij de hele dag door eten. Skylar wordt al echt groot. Rainbow blijft toch nog steeds een flink stuk op hem achter wat dat betreft.

Skylar heeft ook hele grote voeten, aan zijn achterpoten. Het is net zo’n kangoeroe, met van die hele lange hielstukken. Hij lijkt hierdoor nu zo´n beetje zo´n slungel. Het is zo grappig om te zien. Het viel me opeens op en zoals het vlekje van Toon Hermans, kan je dan nergens anders meer naar kijken. Volgens mij wordt Skylar ook formaatje hond, net als Moonlight. Ik vraag me af of Rainbow ook zo groot zal worden, dat hij het misschien nog inhaalt als Skylar al is uitgegroeid. Ik denk het niet eigenlijk.

Met een klein beetje geduld zal ik het over een paar maanden gewoon vanzelf te weten komen. Het is natuurlijk wel een kater hè. Maar misschien een kleintje? Mij maakt het niet uit hoor, het gaat om de binnenkant en die is bij hun allebei helemaal perfect. De buitenkant trouwens ook, groot of klein, wie kan het wat schelen.

Echt perfect zouden ze zijn als ze elke dag het balkon op stapten, hun te verliezen haar in een hoekje zouden schudden en dan pas weer naar binnen zouden komen. Dromen is leuk maar meestal komen ze niet uit. Deze zeker niet. Vooral Aurora blijft bossen haar verliezen waar ze ook loopt of zit. Ik schuif het op die witte vacht, die verhaart extra om zo wit te blijven. Misschien moet ik met haar afspreken om haar in de Vanish te dompelen wekelijks? Hm.

Ik heb de hele vrijdag met hoofdpijn en dikke ogen rondgelopen omdat ik weer eens was vergeten mijn medicijnen in te nemen. En als je zwaar allergisch bent voor katten en je hebt er 4 binnen lopen dan is dat niet zo heel slim. Dan ben je als je daar ’s avonds laat achter komt omdat je steeds zo moet niesen behoorlijk te laat. De prijs die daar op staat zal je moeten betalen. Zo stom dat ik dat toch nog steeds regelmatig vergeet!

Toen ik beneden wilde gaan stofzuigen kreeg ik het toch weer in mijn hoofd en ben ik eerst de grote krabpaal nog even gaan bekleden. De bruin/grijze stof die daar omheen zat pluisde constant de vloer over en daar had ik geen zin meer in. Ik had hem als grijs gekocht maar, net als die plaid van vorige week, leek deze eerder bruin dan grijs. Weten ze tegenwoordig niet meer wat grijs is of zo?

Nu is hij paars, met de stof die ik nog over had van de kussens en hij pluist niet meer zo. Nu was het al middag en moest ik wel wat gaan opschieten maar ik had toch wel weer eer van mijn werk. Geen pluizen meer door het huis en het staat veel beter bij de rest. Het kleine ontploffinkje dat het veroorzaakt had qua rommel draaide ik mijn hand niet meer voor om, na de mega explosie van vorige week. Daarna ging het ook beneden weer glimmen, in verhouding was alles zo opgeruimd.

Ging ik daarna lekker bankhangen, zag ik mijn kleine witte dienblaadje dat ik gebruik voor mijn sigaretten-maak-spullen. Dat ding zag er lelijk uit ondertussen en het wit was niet wit meer. Ik had nog een pot paarse verf staan en daarom heb ik het ding maar even paars gemaakt. Zo, ook geen doorn meer in mijn oog. Het lijk wel alsof ik het gewoon zoek. Ik heb mezelf nog tegen kunnen houden om meer dingen te zoeken die wel een likje paars konden gebruiken.

Aurora kreeg weer straf, ze moest van de bank. Ik had het plaid opgevouwen daar waar het normaal als een groot stuk stof over de bank ligt en aan meerder katten plek biedt. Alleen toen ik ging zitten lagen de kleintjes er al. Hierdoor kon Aurora, die ook op de bank wilde, niet op het plaid maar moest ze ernaast. Ze lag lekker tegen me aan dus ik dacht dat het wel goed zat.

Half slaperig kijkt Skylar op om te zien wat er aan de hand was en die krijgt me toch een tik op zijn bakkes met een heel naar grauwtje van haar! Het klonk alsof “the Nanny” zei “NOU!”. Zo nasaal zeg maar. Ik schoof zo mijn hand onder haar kont en schoof haar van de bank af. Ben je belatafeld, zei ik streng tegen haar. Ze wist het wel want ze ging zich bij de mand heel onschuldig zitten wassen terwijl ze af en toe even omkeek. Catbitchje!

Ze namen wel wraak door op haar te gaan zitten loeren toen ze haar snoepjes kreeg voor het slapen gaan. Eerst had zij het niet in de gaten maar ik wel. Ik heb me toch zitten grijnzen hierom. Ik heb wat foto’s genomen maar de kleintjes durfden haar toch niet echt te storen. Pas toen ze het ook zag ging ze maar weg en liet een paar snoepjes liggen. Ze had geen trek meer door dat geloer. Die gekke kittens eten zich klem maar snoepjes en brokjes willen ze niet. Ze hadden er niets aan dat ze wegliep maar het was zo lollig om te zien.

Verder ben ik wakker gehouden door half Facebook die ballonnen voor Tijn aan het sturen waren. Buiten het feit dat ik niet aan zulke acties mee doe, was dit echt heel storend. Heel erg dat het jongetje overleden is maar wat doen die ballonnen er nou toe? Dit ventje heeft iets heel moois gedaan en heel veel positiviteit gebracht in Nederland maar om nou massaal aan iedereen die je maar in je lijst hebt van die ballonnen te sturen en dan te verwachten dat ik dat dan ook ga doen.

Jeetje zeg, dan was ik vanochtend nog niet klaar geweest want ze bleven maar komen. Ik voelde me een beetje geïrriteerd en ik denk niet dat dit de bedoeling moet zijn van zoiets. Ik kreeg er wat van! Vooral toen vanmorgen om 4 uur die wekker weer ging. Ik hoop dat ze me de volgende keer overslaan met zulke dingen want ik doe er toch niet aan mee. Wat een ander vindt mogen ze zelf weten maar ik vind het volslagen onzin zoiets. Dat betekent niet dat ik het niet erg vind voor die ouders maar zien die deze dingen dan? Ik dacht het niet.

Zet dan een mooie tekst op je tijdlijn of zo en vraag of mensen dat willen ‘liken’, dan kan iedereen het zien. Daar doe ik trouwens ook niet aan mee, ook niet aan ‘deel dit als je een lieve dochter hebt’ of zo, ook al heb ik die, maar dan heb ik in elk geval nog zelf de keus. Nu werd het me door mijn slaperige strot geduwd en daar kan ik niet zo goed tegen.

Na de 32^e kreeg ik de neiging om flink te gaan mopperen tegen die persoon maar dat heb ik dan ook maar niet gedaan. Voortaan even nadenken voor je massaal zoiets door gaat sturen alstublieft. Ja, ik kan mijn geluid uitzetten maar waarom zou ik dat moeten doen? Dan hoor ik mijn wekker ook weer niet ’s morgens. Nou, klaar, genoeg gemopperd erover. Morgen weer een dag met hopelijk een betere nachtrust dan gisteren. Dan kan ik morgen weer fris en fruitig naar het gekkenhuis, eh de zaak. Welterusten alvast!

"De natuur is onze moeder niet, zij is onze zuster.

Origineel: Nature is not our mother, Nature is our sister.
Bron: The Eternal Revolution"

Gilbert Keith Chesterton Engels schrijver 1874-1936

Gisteren was het even gezellig met mijn moeder en mijn kind op stap. Kim zou eerst niet meegaan maar ze was toch gekomen, dat vond ik een leuke verrassing. Met zijn drietjes zijn we naar tante Jopie en ome Cor geweest. Wat hebben die een leuk huisje en voor dat uitzicht zou ik aardig wat over hebben! De euromast direct voor je neus en haventjes en weet ik het allemaal. Ze hebben een serre waar ik me zo al de hele dag zag zitten met mijn boeken voor het open raam. Een beetje lezen, een beetje naar buiten kijken. Helemaal geweldig!

Ome Cor is de jongste broer van mijn oma. Mijn oma en haar moeder waren bijna tegelijkertijd zwanger en ome Cor is dus ongeveer net zo oud als mijn moeders oudste broer. Dat vond ik vroeger zo’n apart verhaal. Tante Jo was op haar snufferd gevallen en dan bedoel ik niet zachtjes. Gebroken kaak, hechtingen, tanden los, gebroken neus, dat zijn er maar een paar. Dat moet echt een klapper geweest zijn zeg. Gelukkig zijn ze allebei gezegend met een groot gevoel voor humor dus de grapjes waren niet van de lucht.

Voor ik mijn moeder ging halen heb ik nog eventjes de deurposter op het zijkamertje geplakt. Dat klusje is dus ook weer geklaard. Staat best leuk moet ik zeggen. Het plan om de deur daar op een klein kiertje te houden kan ik wel uit mijn hoofd laten. De cits doen die deur gewoon steeds open dus laat ik het maar zo. Anders kan ik elke keer weer die deur op een kiertje zetten, ik heb wel wat beters te doen.

Eenmaal thuis was het drukkend warm en het licht buiten was heel vreemd. Er zou vast onweer komen, dat kon je zo voelen door die druk. Het is wel weer heerlijk om in de tuinen beneden krekeltjes weer te horen, dat vind ik altijd zo heerlijk! Dat geeft je direct zo’n buitenlands gevoel als je die beestjes hoort tjirpen. De afgelopen 2 dagen heb ik ze steeds gehoord, ze zijn er weer. Leuk!

We hebben gisteren lekker met zijn vijven op de bank gezeten. De kleintjes lagen er al, heerlijk te slapen op het plaid. Aurora kwam er ook bij aan de andere kant van mij. Ik kon nu niet lekker hangen zoals ik normaal doe maar hee, wat kan mij dat schelen. Moonlight wilde er ook bij maar hij vond het toch te vol op de bank zelf. Hij is op het schapenvelletje op de leuning gaan liggen. Zo te zien lag hij daar ook prima.

Ik zat te genieten natuurlijk. Omstebeurt kon ik ze allemaal lekker even kriebelen of kroelen. Dit was de eerste keer dat ze er allemaal lekker ontspannen lagen. Dan denk ik altijd direct aan Sunshine want die hoort er hier ook bij. Op zulke momenten mis ik hem dan zo erg dat je het letterlijk kan voelen. Dan vraag ik me af wat hij op dat moment aan het doen is en of hij ons ook mist. Wat zou ik hem toch graag thuis hebben weer.

Wat later barstte het onweer los. Geen van de cits leek ervan onder de indruk te zijn. Ze bleven gewoon op de bank en ging later zelfs spelen tijdens de knallen. Alleen Rainbow leek af en toe even te schrikken als er zo’n knal kwam maar dat was snel weer over en dan kwam hij weer onder de bank vandaan. Verder was het geen probleem. Dat heb ik hier wel eens anders meegemaakt. Vooral Sam was er zo enorm bang voor.

Uren van te voren kon ik dan al zien dat er onweer zou komen. Ook al scheen de zon nog en leek het er in de verste verten nog niet op dat er onweer zou komen. Hij liep dan sluipend door het huis en op een gegeven moment, vlak voor het zou losbarsten, was ik hem dan kwijt. Ik weet nog steeds niet waar hij zich dan schuil hield. Soms was dat op het toilet maar de andere plekjes heb ik nooit gevonden.

En dan vorig jaar, toen was er ook zo’n enorm onweer met klappen die je deden vermoeden dat de hele wereld eraan zou gaan. Wat heb ik toen zitten huilen. Het was de 1^e x dat Sunshine onweer mee maakte in zijn leven en hij was niet eens veilig thuis maar hij liep ergens buiten rond. Wat moest hij bang zijn geweest op dat moment. Dat idee alleen al kon ik toen bijna niet verdragen. Het brak mijn hart dat hij niet veilig hier was bij mij en zijn broer. Het duurde lang voordat mijn tranen gedroogd waren die dag. Dat vergeet ik nooit meer.

Al die rampen die ons vanaf 2014 overkwamen vergeet ik sowieso nooit meer want wat was het veel bij elkaar allemaal. Een aantal daarvan spelen nog steeds, zoals de ziekte van mijn moeder en het nog steeds vermist zijn van Sunshine onder andere en de rest zijn we allemaal nog steeds aan het verwerken. Het heeft ons wel sterker gemaakt en het heeft me laten zien wat een bikkels we allemaal zijn. Hoe humor je kan dragen over al die diepe dalen en dat we nog steeds kunnen lachen en onze vloedgolf aan rampspoed regelmatig weg lachen met ons bizarre gevoel voor humor.

Ik ben trots op mezelf hoe ik me er doorheen worstel maar vooral ben ik trots op mijn dochter die zich er ook doorheen vecht op haar eigen manier. Zij heeft ook haar zware gevechten en ze slaat zich er met glans doorheen. Ook hoe mijn moeder alles draagt en niet klaagt of zeurt maar het toch heel moeilijk moet hebben en pijn lijdt.

Daar ben ik ook trots op en het laat zien waar we van gemaakt zijn. Van gewapend beton want ik ken hele hordes mensen die hier niet zoals wij doorheen zouden komen. We doen het toch maar even en we doen het goed ook. Wat een kracht zit er in mijn familie! Je kan ons buigen en zelfs knakken maar breken zullen we nooit.

Hierdoor kan ik ook zo genieten van mijn eigen stulpje en mijn harige kindjes en neem ik niets voor lief wat me lief is. De rest van de wereld mag ervan denken wat ze willen, als ze in onze schoenen zouden staan dan zouden ze direct omkiepen. Eerder mag je ook niet oordelen eigenlijk. Jammer genoeg doen mensen dat zo snel. Zelfs dat kan ons niet raken, ze doen maar allemaal. Ik ga naar mijn werk en naar mijn familie en voor de rest trek ik me heerlijk terug in mijn oase van harige liefde en daar tank ik bij. Dan kan ik er weer tegenaan.

Ik ga er hier ook weer even tegenaan. Lekker mijn huisje opruimen en schoonmaken zodat ik vanmiddag nog lekker wat kan luieren voor mijn drukke werkweek weer gaat beginnen. Het wordt er weer eentje van 6 dagen dus ik zal al mijn kracht nodig hebben om daar doorheen te komen. Ik ga er vanuit dat het er nog niet rustiger op geworden is in mijn 2 dagen afwezigheid.

Ik heb nog steeds de mails niet kunnen lezen die ik in mijn vrije week heb ontvangen en dat zie ik voorlopig ook niet gebeuren. Maar dat geeft niet, hoe druk het ook is, aan het einde van elke dag kom ik weer thuis bij mijn lieverds en mijn boeken en dat is de grootste beloning en daar kan ik altijd van genieten. Zeker nu ze steeds leuker met elkaar omgaan. Dat zal ik dan ook zeker doen. 

"Hoe prachtig is alles door de natuur geregeld: zodra een kind de wereld binnentreedt, vindt het een moeder klaar staan om voor hem te zorgen."

Jules Michelet Frans historicus 1798-1874