Die meterstanden doorgeven ging toch wat anders dan ik had gedacht gisteren. Het was een chatbot en ik had juist zo slim foto’s genomen van mijn meterstanden maar daar kon dat ding helemaal niet mee omgaan. Ik moest vraag voor vraag alles beantwoorden. Die foto had gewoon geen enkel nut gehad. Aan het einde kreeg ik wel de boodschap dat ik als 1 van de eersten mijn standen had doorgegeven via de chatbot en hoe ik dat vond kon ik met een smiley aangeven.

Ook nieuw in kattenland; Moonlight lag gisteren voor het eerst in 1 van de manden aan het balkon, vlak voor ik ging werken. De arme jongen kon er niet al te lang van genieten. Skylar wilde bij hem komen liggen maar dat vond mijn grote jongen toch echt veel te ver gaan. Hij ging er direct uit en ging onderin de krabpaal liggen waar Aurora in lag. Hij lag op de, zacht bekleedde, plank van de bodem. Het is een beetje bedrukt maar niet echt super warm hier. Toch zijn ze allemaal een beetje loom.

Vlak voor ik ging werken kwamen de kleintjes pas naar beneden. Lekker gezellig hoor. Ik vind het ook altijd zo leuk om naar ze te kijken als ze slapen maar om daar nou voor naar boven te gaan vind ik dan weer wat te ver gaan. Zij moeten ook altijd even wennen als ik weer naar de avond ga. Deze gekke week is altijd een heel gedoe om met het eetschema alles goed voor elkaar te krijgen.

Mijn erg gewaardeerde tussendiensten van donderdag en vrijdag, i.v.m. al die tijdwisselingen in 1 week, zijn helaas weer naar de vroege dag gezet dus ik moet mijn vrije woensdag gebruiken om te switchen van avond naar dag. Ik zal maar denken dat ik blij mag zijn dat ik in elk geval nog een dag heb om te switchen want dat heb ik vandaag niet. Ik weet nu al dat ik vrijdagavond een aardig wrak ben. Af en toe vraag ik me af waar ik het allemaal voor doe maar als ik zie hoe snel tegenwoordig mijn voorraadje kattenvoer slinkt dan weet ik het direct.

Die kleintjes zijn echt net zulke goede vliegenvangers als Moonlight. Als volleerde jagers zitten ze achter zo’n beestje aan. Al sluipend en springend en soms niet zien waar ze heen springen want ze zijn maar met 1 ding bezig. De jacht. Door roeien en ruiten gaan ze allemaal als ze iets zien vliegen of kruipen. Niet normaal! Het zijn echt ware vliegenvangkunstenaars. Dat vind ik wel een nieuw woord waard.

Op mijn werk was het zoals ik nu al weer een week of 2 gewend ben, complete chaos. Omdat ik al vanaf een uur of 5 ’s morgens rondliep, had ik vanaf een uur of 8 toch een geeuw aanvallen, niet normaal meer. Het had niet veel gescheeld of ik had mijn eigen oren ingeslikt. Er konden zo een paar lopende buffetten naar binnen worden geschoven, zeg maar. Zelfs de drukte van het moment kon dat niet tegenhouden.

Je merkt ook wel dat het bij iedereen een beetje zijn tol gaat eisen. Voorlopig zullen we het ermee moeten doen. Het is nou eenmaal niet anders en dan kan je daar tegenin gaan werken, daar heb je alleen maar jezelf mee. We komen er heus wel doorheen. Jammer genoeg niet wetend wat de toekomst zal brengen en met een vaste baan die op de tocht staat. Het kan er nog wel bij. Kom maar op, buigen, knakken maar nooit breken!

Eindelijk mocht ik dan toch naar huis waar alle 4 de cits beneden op me zaten te wachten. Fijn thuiskomen is dat, wel met een onhandige tas met binnenkomst maar wie kan dat schelen. De kleintjes zijn weer vreselijk aan het galopperen en dat vind ik natuurlijk helemaal niet erg. Voor morgen staat er voor mij alleen de kattenbakken als klusje op het programma want ik ben van plan uit te slapen. Als dat lukt natuurlijk. Laat ze nog maar even verder uitdollen. Verder doe ik geen fluit tot ik naar mijn werk moet.

Echt uitslapen is het natuurlijk niet als je al om 6 uur wakker wordt van de kramp. Toch heb ik het nog kunnen rekken tot een uur of 8. Ik heb een tosti gemaakt, mijn brood was niet super vers meer en dan vind ik het niet lekker. Het was alleen een hele kunst om dat te eten met 2 van die aasgieren in de buurt. Ik ga het een keer proberen te filmen. Twee spinnende en draaiende kittens die grote happen van je brood stelen. Skylar nam zelfs een lik ketchup want die moet alles proberen.

Aan zijn koppie te zien, en aan het feit dat hij dit maar eenmalig deed, vond hij het niet zo heel lekker. Ik heb gewoon weer de kaas van mijn brood laten eten, geheel vrijwillig. Ik ben maar weer hapklare stukjes neer gaan leggen zodat ik zelf ook nog iets binnen zou krijgen. Pas na een hele tijd waren ze er wel klaar mee en kon ik het laatste stukje in alle rust opeten. Dat is ook wel eens prettig.

Gisteravond kreeg ik van een aantal mensen links toegestuurd, of ik werd getagd in een bericht waarin het verhaal stond van een 17 jarige kat die na 7 jaar eindelijk gevonden is. Alleen zijn baasje is verhuisd dus die dierenarts is nu naarstig op zoek naar dat baasje. Zo’n bericht versterkt alleen maar mijn gevoel dat Sunshine ook een keer thuis zal komen. Ik weet het gewoon zeker!

Ik hoop niet dat ik ook 7 jaar moet wachten maar ik weet wel dat, mocht ik ooit verhuizen, dat ik dan echt wel mijn gegevens aanpas op de chipregistratie site waar hij als vermist staat opgegeven. Want thuiskomen zal hij. Mijn smeulende hoop is weer helemaal aangewakkerd hierdoor en brand weer flink. Grote dank aan de mensen die me dit lieten weten. Het deed me erg goed. 

"De goede moeder Natuur zet altijd het geneesmiddel naast de kwaal, als men het maar weet te vinden."

Jules Girardin Frans schrijver 1832-1888

Als ik had willen uitslapen vandaag dan had ik mooi pech. Vanaf een uur of 5 rende er echt een kudde katten door het huis. Mijn zwart/witte trio had besloten dat het wel leuk was om elkaar te vangen. Aurora lag volgens mij boven. Ik heb nog geprobeerd het te negeren maar dat lukte uiteindelijk niet meer zo. Na de 3^e knal van iets dat omviel ben ik toch maar de schade gaan bekijken.

Gelukkig viel het best mee. Er was in elk geval niets stuk. Maar daar zit je dan met je slaperige hoofd, wetend dat je tot vanavond laat moet werken. Ik heb hier ook nog genoeg te doen met al die papiersnippers door het hele huis. Tijd om vandaag nog een tukkie te doen zit er ook niet in en als ik eenmaal wakker ben, kan ik beter niet meer gaan slapen want dan val ik echt in een diepe slaap waarna ik me echt niet beter ga voelen. Juist slechter.

Bedankt jongens. Aurora kwam zelfs niet naar beneden toen ik haar riep dat er eten was. Goh, ze heeft het weer hoor de diva. Als ze een keertje niet naast me op het plaid kan dan krijg ik straf doordat ze zich afzondert. Ik bracht haar eten maar naar boven en heb gelijk de bak met brokjes bijgevuld.

Ondertussen zitten de 2 groten beneden en ik heb geen idee waar de kleintjes zijn. Ik vermoed boven want daar staat natuurlijk Aurora’s eten. Het zal er nu in elk geval niet meer staan, ja een leeg bakje. Om nou om 6 uur te gaan stofzuigen vind ik een beetje lullig voor mijn buren. Zeker die onder me met ondertussen 4 kinderen. Ik ben maar een beetje op gaan ruimen. Ik merkte namelijk dat mijn schouders nog helemaal vast zaten van de spanning van gisteren. Wat is het toch druk op de zaak.

We zijn dan zo intensief bezig met de boel op orde te houden of weer te krijgen dat je helemaal vast gaat zitten. Wat ik altijd heb als het zo hectisch is en je nergens tegenaan kunt werken omat het zo druk is, ik krijg een beetje de kolder en ik word enorm flauw met mijn opmerkingen en grapjes. Mijn collega Simona is meestal vrij snel in het doorhebben van mijn woordspelingen maar in deze drukte kwam zij, met haar donkere huid en zwarte haar, toch wel erg blond over.

Ik had ’s morgens al last van mijn buik gekregen en het toilet hier thuis had ik voor 5 uur al een keer of 10 gezien. Oh jeetje, ik kan me nu écht niet ziek melden! Simona wordt gek en maakt me helemaal af de volgende keer als ze me ziet. Opeens herinnerde ik me dat ik nog een doosje immodium ergens had. Gelukkig zijn mijn medicijnen allemaal netjes op orde en vond ik het zo. Dat moet wel als je dagelijks best een berg medicatie moet hebben. Daar heb ik het afgelopen jaar ook best routine in gekregen.

Het ging niet helemaal weg met de pilletjes maar het werd handelbaar zeg maar. Op de zaak hebben we een invalidentoilet waarvan enkele van onze medewerkers de sleutel hebben omdat ze die moeten gebruiken. Wij hebben daar ook een sleutel van voor in noodgevallen. Ik vond dit wel zo’n noodgeval. Het gebouw waar wij werken is eigenlijk niet zo handig ingedeeld voor het aantal mensen wat we er ondertussen hebben werken. Als je echt snel naar het toilet moet, kan je wel eens de pech hebben dat ze allemaal bezet zijn aan onze kant. Soms moet je dan een sprintje trekken naar de andere kant van het gebouw en hopen dat ze daar niet allemaal bezet zijn.

De sleutel van het invalidentoilet lag dan ook naast me op het bureau. Ik heb er vaak gebruik van gemaakt gisteren. Je moet wel incalculeren, als je wat voelt rommelen, dat je ook nog eens die deur open moet maken. Het was voor mij wat dat betreft een spannende ochtend. Ik zei tegen Simona dat ik een enorme hekel had aan virussen. Vijf russen ging nog wel maar vier russen, nee. Na deze opmerking zat ze me een tijdje aan te staren, je kon de flatliner in haar brein horen piepen.

Ik geloof dat het wel een uur later was dat ik haar opeens hoorde zeggen ‘zo NU snap ik pas wat je zei, doos!”. Ja sorry hoor, zei ik, jij bent in een vorig leven niet blond geweest maar volgens mij zelfs spierwit en daar is nog wat van blijven hangen. We hebben er smakelijk om gelachen. Ook voor de medewerkers, die zich zo ontzettend inzetten en allemaal zo hard moeten werken, proberen we het met grapjes leuk te houden.

Ik kan iedereen die werkt een bericht sturen. Dat is soms nodig. We hebben een vervoerder in Den Haag bijvoorbeeld, van de Heuvel, en die heeft nog wel eens wat achterstand. Dan is het handig dat de mensen die aan de telefoon zitten dat weten, zodat ze het tegen de klanten kunnen vertellen die bellen waar hun vervoer blijft. Er werd aan ons weer een achterstand doorgegeven en ik stuurde iedereen. Het gaat weer eens niet heuvelafwaarts bij vd Heuvel, ze hebben 45 minuten achterstand tot nader order. Dan hoor je opeens een hoop mensen giechelen.

Dat vind ik altijd leuk om te doen. Klein grapje erbij en kijken wie er op reageert. Je moet toch wat om de spanning een beetje te breken. Want wat hebben we het zwaar met zijn allen. ’s Morgens om 6 uur hebben we al wachtvelden en die mensen vinden het dan raar natuurlijk zo heel vroeg. Er komen calls uit heel Nederland bij ons binnen en er zijn echt wel meer mensen die er zo vroeg uit zijn. Dat blijkt wel met als bewijs onze wachtvelden om die tijd al.

De laatste weken is het gewoon extreem druk. Dat put iedereen wel een beetje uit. Het is dan juist fijn om af en toe een klein beetje gek te kunnen doen. We lachen wat af onderling en dat houdt het dan weer leuk. Het is gewoon zo intensief. Ik ben wel eens 4 dingen tegelijk aan het doen of regelen. De post-its op mijn bureau stapelen zich op, dit nog doen, dat niet vergeten, zus nog regelen en zo nog mailen. Als ik iets gedaan heb maak ik een propje, helaas komen er alleen maar post-its bij.

Ik werd zaterdag op zondagnacht ook opeens wakker omdat ik schrok want ik dacht opeens dat ik iets belangrijks was vergeten. Nog helemaal slaperig kon ik er niet opkomen ook. Ik weet nog steeds niet wat het was en of het echt was of een droom. Kan je nagaan, je kan het zelfs in je slaap niet loslaten. Mijn pijnlijke nek en schouders zijn er ook een bewijs van. Ik zou wat doen voor weer een heel klein beetje minder chaos voor een paar dagen.

Zelfs dit stukje schrijven doet me zeer. Dat belooft wat voor vanavond. Tegenwoordig is het pas wat rustiger rond een uur of 10. Vroeger kon je juist aardig wat achterstallig werk doen in de avonden. Dat zit er de afgelopen weken en ik vrees ook de komende weken niet in. We doen in elk geval wat we maar kunnen en de rest is jammer dan. Ik ben maar 1 mens en daar hebben mijn collega’s ook last van.

Ik heb hier al wat dingen gedaan, ik ga zo voor het eerst mijn meterstanden doorgeven met foto’s en een kenmerknummer via Facebook. Is dat wat dan! Grappig hoor, zelfs bij Eneco gaan ze goed mee met hun tijd. De foto’s heb ik net genomen, ik ga ze even samenvoegen en doorsturen. Hoef ik ook niet meer na te denken wat er nou achter de komma zit en zo, dat zoeken ze daar maar uit.

De cits liggen allemaal te slapen, ja zij wel ja. Die hebben me al vanaf 5 uur wakker gerend, ze zijn vast moe. De kleintjes en Moonlight zijn boven. Aurora ligt hier beneden vlak achter me in het mandje achter de keukendeur. Na het meter gebeuren ga ik sigaretjes maken voor op de zaak en dan misschien nog even stofzuigen voor ik met de krultang aan de slag ga. Het wordt een lange, lange dag…

"Ik weet dat moeder Natuur niet alleen aan ieder mens afzonderlijk een flinke dosis eigendunk heeft meegegeven, maar dat ze ook iedere natie en stad een collectief chauvinisme heeft ingeplant.

Bron: Lof der zotheid (1511)"

Erasmus Nederlands humanist en filosoof 1469-1536

Ik kom tegenwoordig zo bek af thuis dat er niet veel meer uit me komt. Ik ben gisteren even snel langs mijn moeder gegaan eerst. Mijn moeder begint nu toch echt veel pijn te krijgen. Hier valt niet echt veel meer tegen te doen dan te proberen de pijnstilling te verhogen waardoor ze zich ook weer heel slecht gaat voelen. Beetje krom zo eigenlijk.

De buurvrouw van het hoekje kwam haar bloemen brengen en we zaten zo even te babbelen. Jij bent toch ook al oma, vroeg ze me. Kim heeft toch ook een kleintje? Eh… Ja, een kleintje die in november 19 wordt. Voor mijn gevoel heeft ze een aantal jaar gemist. Ze vroeg mij zelfs hoe ik het nu had in België. Tja, ik ben al meer dan 12 jaar terug maar het was leuk daar hoor. Oeps!

Ja, ook voor de buren vliegen de jaren voorbij blijkbaar. Ik ken haar zoons ook alleen maar van dat ze zo heel klein zijn en die zijn ook al allebei over de 30 dus ik begrijp wel waar dat vandaan komt. Ik ben niet lang gebleven. Ik weet dat als ik eenmaal thuis kom, ik nog genoeg klusjes heb voor ik lekker onderuit kan gaan zakken. De kattenbakken moeten weer helemaal verschoond worden en ze willen lekker eten natuurlijk.

Ik ben maar gelijk aan de bak gegaan, meer aan de kattenbak gegaan. Eerst werd ik uitgebreid begroet door Rainbow en Moonlight was ook beneden. Skylar en Aurora waren nergens te bekennen. Van haar ben ik dat gewend maar van hem helemaal niet. Ik maar roepen “Skylar waar zit je nou?” Er kwam geen kat op af in elk geval. Ik ging maar weer zelf naar boven, iets van de berg en Mozes.

Daar lagen ze allebei op de krabpaal. Lekker suffig want ik had ze gewekt blijkbaar. Ja zeg, dat is toch geen goeie gang van zaken? Mij gewoon thuis laten komen en daar geen interesse in te hebben? Ik heb ze gezegd dat ik het morgen wel even anders van ze verwacht allebei. Of ze daar iets van hadden? Lijkt me niet. Maar wie weet. Ze verrassen me met grote regelmaat allemaal, alsof ze me dondersgoed verstaan.

Elke keer als ik iets eet wat de kittens ook lekker vinden, dan kan ik niet meer rustig eten. Dat had ik al verteld. Alleen is me daardoor opgevallen dat Skylar echt de kleine Rainbow overtroeft. Die krijgt gewoon echt de kans niet. Daar komt Skylar al met zijn grote lijf en duwt hem zo opzij. Aan de formaatjes gezien, vanaf dag 1, is dat ook altijd al zo geweest. Van vlak na de geboorte tot nu aan toe. Geen wonder dat hij formaatje hond gaat worden ook.

Ik probeer af en toe hem dan weg te duwen maar dan duwt ie gewoon terug. Apekoppie. Toch is het me met hun normaal eten geven eigenlijk nooit zo opgevallen want dan is het ook wel eens Rainbow die snel een hap uit zijn bakje pikt. Dat heb ik dan weer wel gezien. Ik ga er toch eens beter op letten. Al mag Rainbow van mij best ieniemienie blijven hoor, dat vind ik helemaal niet erg. Ik hou toch wel van hem. Van allemaal natuurlijk maar dat lijkt me eigenlijk overbodige informatie.

Voor het eerst was het vandaag dat ik thuis kwam en er van alles omver lag in het huis. Ze zijn dus nogal tekeer gegaan hier. De trapleer lag door mijn zijkamer heen, gelukkig kon die niets raken en was er geen schade. Mijn kristallen schaal lag omgekiept op tafel. Buiten op het balkon lag het helemaal vol met naar buiten gesleepte speeltjes en hadden ze de op zijn kant staande waterbak omgegooid. De afstandbedieningen lagen op de grond. Jeetje zeg, het is een flink gekkenuurtje geweest zonder dat ik er bij was. Jammer want dat kan ik altijd behoorlijk leuk vinden om naar te kijken en dan kan ik gelijk de schade herstellen of voorkomen. Alles was nog heel, dat scheelt.

Ik heb weer een dagelijks ergermomentje. Ik heb het wel eens eerder over reclames gehad en nu is er weer zo eentje waar ik me groen en geel aan erger. Nivea, met 2 van die kleuters die aan het spelen zijn. Dan zegt er eentje “dat is mijn mama” en die andere zegt dan “dat is mijn mama’s mama”. Daarna vallen geschokt de monden van kleuter en zijn mama open want jeetje zeg, wat ziet die er toch nog jong uit! Dat kan toch nooit haar mama’s mama zijn…

Ik irriteer me er de tandjes aan! Punt 1 zal een kleinkind, die gek is op zijn/haar oma, nooit zeggen ‘dat is mama’s mama’ want die noemt die vrouw OMA. En punt 2 zal die andere kleuter nooit van verbazing omvallen als hij/zij ziet hoe jong die OMA er wel niet uit ziet. Dat bestaat gewoon niet.

Daar denken ze sowieso al niet eens over na maar vooral ben je voor een kleuter al tegen de middelbare leeftijd als je boven de 20 bent. Dus als je al de leeftijd hebt om oma te zijn, hoe jong je er dan voor de volwassenen uit mag zien, dan ben je voor dat kind nog net niet dood, daar zit je dan dicht tegenaan. Ik vind dat die reclame zo ontzettend ongeloofwaardig maken dat ik nooit meer Nivea ga kopen, ik kijk wel uit, die belazeren de boel. Zo, dat ben ik effe kwijt haha. Ik erger me er al weken aan.

Natuurlijk zou ik dat niet moeten doen maar eigenlijk vind ik het wel lekker om me licht op te winden over zoiets banaals. Daar kan ik dan lekker even over tekeer gaan zonder dat ik er iemand kwaad mee doe en de dingen waar ik me echt gek over zou moeten maken even vergeet. Projectie heet dat geloof ik in de psychologie, als ik me de dingen nog goed herinner vanuit mijn studie. Na zoveel jaren van daar niets meer mee doen wil je nog wel eens wat vergeten.

Ik kan beter super 8 filmpjes gaan projecteren, dat weet ik, dan heb je nog wat leukers te kijken ook maar toch, ik kan het niet laten bij zulke domme reclames. Ik moet me eigenlijk ergeren aan mijn cits af en toe. Toen ik vandaag thuis kwam hadden ze het keukenpapiertje dat ik onder de drinkfontein had gelegd volledig versnipperd. Aangezien ze het fonteintje tegenwoordig ook als opstapje naar het televisiemeubel gebruiken, golft er nog wel eens wat overheen.

Alle bakjes waren leeg, behalve de brokjes natuurlijk, dus ik ging even eten verzorgen. Ze hebben gelijk ook maar even het eten van de groten opgegeten. Rampenfondsjes op pootjes zijn het. Gingen ze nou maar eens gewoon brokjes eten. Ik heb nog nooit katten gehad die geen brokjes aten, zo raar. Ze hebben net trouwens het volgende keukenpapiertje ook weer helemaal versnipperd. Misschien moet ik maar een klein handdoekje proberen.

Ze willen niet naar buiten want de buren geven een tuinfeestje waar ze alle blokken in de rondte ook van kunnen meegenieten met al dat gegil. Niet normaal zeg. Dan kan ik blij zijn dat ik daar niet heen moet. Ik heb al vanaf ik thuis kom geroepen maar ik heb Aurora nog niet gezien. Daar begin ik me nu ongeveer wel een beetje zorgen over te maken. Dat heeft ze maar 1 x eerder gedaan. Normaal gesproken komt ze toch even kijken. Daarom ga ik zo maar even bij haar kijken of alles goed is.

De snippers laat ik lekker liggen tot morgen, dan stofzuig ik wel even snel. Ik moest eerst even helemaal bijkomen van de dag van vandaag weer op de zaak. Mijn schouders leken wel van nature tegen mijn oren te zitten zo gespannen kwam ik thuis. Nu komen er direct weer 2 avonddiensten aan. Daarom heb ik als eerste maar een tukkie gedaan want anders ben ik er morgen ook om 5 uur uit en dan red ik de avond niet. Ik ga maar een checken boven. Daarna ga ik heerlijk bankhangen de rest van de avond. Welterusten!