"Met vrijheid, boeken, bloemen en de maan, wie kan niet gelukkig zijn?

Origineel: With freedom, books, flowers and the moon, who could not be happy?"

Oscar Wilde Iers schrijver 1854-1900

Gisteren was ik dat die hele kapotte wc lamp alweer vergeten. Tot ik naar het toilet moest natuurlijk. Ik had er toen geen puf meer voor. Ondertussen zit ik nog steeds in het donker, gelukkig weet ik waar alles zit. Dat komt het weekend wel weer. Gisteren in de middag ben ik naar mijn moeder gegaan. Ze vroeg of ik even met haar naar de winkel wilde omdat ze een kaart uit wilde zoeken voor iemand. Ja natuurlijk wil ik dat wel. Ze werd alleen onwel en terwijl Kim bij de kassa stond, zijn we vast naar de auto gegaan.

Ma vindt het niet leuk zo meer, ze wil ook niet zo afhankelijk zijn van ons. Ze is er een beetje klaar mee zo. Ik begrijp dat heel goed. Ik ben hetzelfde, ik heb het niet van een vreemde. Toen met mijn operatie aan mijn been, is de wond 2 x gaan ontsteken omdat ik teveel had gedaan. Terwijl dat in principe nog bijna niets was. Dat kan je niet eens vergelijken met waar mijn moeder nu in zit.

Ze wordt er verdrietig van en als je je moeder zo verdrietig ziet, dan word je dat zelf ook. Als iemand gewoon ziek is kan je ze wel op laten fleuren door ze te wijzen op het feit dat het straks wel over is. Die mogelijkheid heb je niet bij mensen die terminaal zijn. Je kan haar op die manier geen troost bieden. Je kan eigenlijk gewoon helemaal niets. Het is al een wonder dat ze nu al die maanden al op de been is. We dachten toen niet eens dat ze de maand maart zou halen.

Toen zei ze al dat ze de verjaardag van mijn broer niet zou halen. Gisteren zei ze dat weer. Hij is deze maand jarig. De laatste dag van de maand. Als ze dat zegt dan weet ik niet goed hoe ik daar op moet reageren. Zeggen van, welnee joh, dat komt wel goed, dat slaat nergens op in deze situatie. Wat je dan wel kunt zeggen weet ik gewoon ook niet. Je ziet ook dat het niet goed met haar gaat. Eten gaat niet goed meer, alles wat daaraan vast zit ook niet.

Ze is constant misselijk ook weer. Uitzaaiingen in de buikholte, dat gaat nu natuurlijk overal op drukken en in de weg zitten. De pijn krijgt ze ook haast niet meer onderdrukt. De huisarts is gisteren geweest en ze krijgt nu weer meer morfine. Met alle gevolgen van dien zoals misselijkheid, vreemd gedrag, verstopping. Daar zit ze nou ook niet op te wachten maar wat voor keus heb je eigenlijk? Geen keus, dat is het enige antwoord.

Ik moet haar vandaag nog bellen maar ik heb van Kim al gehoord dat ze de hele dag op bed heeft gelegen. De oncoloog verpleegkundige heeft haar gisteren nog gevraagd wat ze vindt van een hospice. Een hospice, ook hospitum genoemd, is een instelling met een huiselijke sfeer die zich in terminale zorg heeft gespecialiseerd. Ongeneeslijk zieken kunnen hier tot aan hun dood worden verzorgd. Door de huiselijke sfeer wordt dit als beter ervaren dan een ziekenhuis-omgeving, terwijl er toch nog voldoende medisch personeel aanwezig is. Ze weet niet wat ze daarmee wil nog. Ze denkt er al wel over en dat is ook al een veeg teken.

Eenmaal thuis blijft dat toch allemaal behoorlijk door je hoofd spoken. Je zou zo graag wat willen doen maar je kan gewoon geen kant op. Je kan haar alleen maar verzekeren dat ze alleen maar hoeft te kikken en we komen om te helpen of om wat te doen wat ze maar wil. Ja ja dat weet ik, zegt ze dan maar of ze het ook echt zal doen, dat weet ik zo net nog niet.

Kim stuurde me een berichtje laat in de middag, of ik stroom had. Op de wc niet maar ja, dat bedoelde ze niet. Zij had geen stroom en op Facebook te zien was ze niet de enige in Overschie. Een monteur bleek een verkeerde kabel te hebben doorgeknipt en had even zo’n 3000 huishoudens zonder stroom gezet door zijn blonde actie. Ik heb er stiekem wel om moeten lachen. Pas rond een uur of 19 konden ze allemaal weer hun apparaten aan doen.

Ik heb nog zo’n schattig filmpje kunnen maken van Rainbow en Moonlight. Ik plaats het later wel op Facebook want anders krijg je zo’n overkill. Die is er toch wel maar ik heb gewoon geen tijd gehad. Het filmpje met de workshop ‘tosti eten met kittens’ vond ik wel even genoeg. Moonlight liep weer eens te jammeren. Dat houdt in dat het dan echt lang geleden is dat ik echt voor hem alleen aandacht had. Dat wil hij me ook wel even goed laten weten zo, zijn boodschap komt luid en duidelijk over.

Hij wilde niet op de bank want daar lag Rainbow natuurlijk al. Dat is een beetje mijn schaduw aan het worden. Toch heb ik hem erbij getild maar toen ging hij er weer af. Ik bedacht me opeens dat hij borstelen zo lekker vindt. Alleen al als ik het woord zeg komt hij aangevlogen. Dus ik zei het toverwoord “borstelen?” nadat ik natuurlijk eerst de borstel had gepakt en ja hoor, hup op de bank. Hij stapte gewoon bovenop Rainbow die zich met moeite onder zijn grote zware broer vandaan wurmde. Rainbow vond het interessant genoeg om te blijven liggen.

Af en toe kreeg Rainbow ook een beetje borstel en ook hij vond dat wel wat. Hij begon heel voorzichtig Moonlight een beetje te wassen. Moonlight was heerlijk in trance door al dat lekkere geborstel en liet dit gewoon toe. Rainbow dacht dat hij het dan wel een stapje verder kon nemen en begon een beetje met Moonlight te spelen. Hij beet hem in zijn nek, sloeg zijn pootjes om hem heen.

Op een gegeven moment, net toen ik het aan het filmen was, ging Rainbow een stapje te ver en met een boze grauw sprong Moonlight van de bank. Hij was niet meer over te halen om verder te gaan met borstelen. Rainbow zat hem na te kijken met een blik van ‘heb ik iets verkeerd gedaan?’. Ik kon niet meer bijkomen. Ja Rainbow je ging gewoon net even té ver.

Dan had ik vandaag nog eens even een moordende dag op de zaak. Om 9 uur zaten mijn nek en schouders al helemaal vast van de spanning. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat het half 3 was en ik weg kon. Ik ben thuis eerst de kittens eten gaan geven en toen ben ik rechtstreeks naar de bank gelopen en ben even gaan liggen. Ik kreeg mijn schouders gewoon niet van mijn oren af. Zo erg was het. Ik heb geslapen tot bijna 18 uur en heb net even een broodje gegeten. Niet alleen natuurlijk, ik krijg hulp van de kleintjes. Ik heb verder nergens anders puf voor.

Ik ga zo even afwassen en dan ga ik mijn spullen voor morgen vast klaar zetten, maken en leggen, inclusief wat ik aan ga trekken. Daarna ga ik gewoon slapen want ik heb een schele hoofdpijn waar ik niet goed van word. Schrijven moet ik altijd van mezelf, het is mijn enige lijntje met Sunshine, dat blijf ik ook zo voelen zolang ik verder geen tijd heb om iets anders voor hem te doen. Ook dat vreet aan me maar ik ben maar 1 mens, ik weet niet wat ik nog meer kan doen zonder mezelf voorbij te lopen. Dat doe ik toch al, zonder dat dit er nog bij komt. Soms zie ik het gewoon allemaal even niet meer zo zitten. Soms ben ik gewoon te moe van alles. 

"De jongeling brengt materialen samen om een brug naar de maan te bouwen, en de man van middelbare leeftijd besluit uiteindelijk er een schuur van te maken."

Henry David Thoreau Amerikaans schrijver 1817-1862

Wat is dit voor een weer zeg! Je zou bijna denken dat er weer een zondvloed komt. Als mijn katten straks met planken hout en hamer en spijkers aankomen voor die ark die ik moet bouwen dan kijk ik daar niet gek van op. Voor 3 van de 4 kattengras plantjes komt het nat helaas te laat, die zijn niet meer te redden. Ik ga wel weer nieuwe halen volgende week of zo. Dit weer geeft me alleen altijd zo’n gevoel dat ik op bed zou willen blijven liggen.

Ik heb zo’n last van mijn onderrug dat dit er niet eens in zit. Als een wrak sta ik ’s morgens op en het duurt wel even voordat alles enigszins weer dragelijk aanvoelt. Het kost me al een hele tijd een flink stuk van mijn nachtrust, die pijn. En als dan ook nog eens een stel katten bij je ligt en jij automatisch bent ingesteld, slapend of wakker, dat je alles doet zodat zij lekker blijven liggen, dan weet je het wel.

Aurora lag op mijn zij, ik ook maar op mijn andere natuurlijk anders had dat niet gelukt. De twee kleintjes lagen op mijn voeten. Toen ik me voorzichtig begon te bewegen om de pijn wat te drukken, kwam de kleine Rainbow richting mijn gezicht. Voordat hij bij me was had hij al een mep te pakken van mijn witte catbitch omdat ze bang was dat hij haar plekje wilde hebben. Toen was het snel uit met de pret. Ik zeg dan altijd streng “Aurora!” en dan weet ze het al en gaat ze weg. Rainbow zat ondertussen te sippen onder de tafel.

Kom maar ventje, jij ook goeiemorgen hoor, en al spinnend was zijn leed snel verzacht. Het eerste wat ik dan moet doen is zorgen voor het eten natuurlijk. Vooral de kleintjes rammelen van de honger omdat ze de brokjes die er staan volledig links laten liggen. Misschien moet ik het eens rechts neerzetten? Eigen schuld of niet, ik vind dat toch vervelend omdat ze echt honger hebben dan. Snel maar eten pakken en ondertussen hopen dat de kramp uit je benen zal komen die veroorzaakt wordt door die onderrug.

Alle 4 stonden ze lekker te smikkelen. Moonlight al op het aanrecht, de kleintjes op hun plekje onder het bureau en Aurora heb ik het een stuk verderop gegeven. Ze hadden net al weer een kleine confrontatie. Ze is lekker sikkeneurig omdat ze gestoord is terwijl ze zo lekker op me lag en dan moeten we het de hele dag nog merken van de diva. Ze is nu boven ergens. Ze moet straks haar medicijnen weer dus ik zal haar wel even opzoeken en een extra aaitje geven. Dat scheelt in het weer vrolijk worden bij haar.

Ik moet zo weer eens de ladder op. Gisteren was opeens het licht op het toilet stuk. Lekker handig vlak voordat je weggaat. Aardedonker is het daar dan. Maar zoals jullie al weten ben ik vrij creatief en gericht op oplossingen. Ik heb nog steeds de zaklamp van Sjoukje, die ze me vorig jaar kwam brengen toen Sunshine net vermist was. Die heb ik op het glazen planchetje gezet en als ik hem aan zet dan is het nog redelijk verlicht. Het is echt een rotlamp om te vervangen want ik moet echt bovenop die wiebelende ladder gaan staan.

Nu maar hopen dat ik er niet af lazer. De lamp zit aan het verlaagde plafond vast, wat ook niet echt handig is. Dat losdraaien van die bol is al een ramp en ik weet niet eens of ik nog wel een geschikte nieuwe lamp in huis heb. Daar moet ik nog naar op zoek. Stom ook dat je niet meer weet of de lamp aan is met het knopje naar beneden of naar boven. Je doet het jarenlang en als hij dan stuk gaat weet je dat echt niet meer zeker. Ik merk dat vanzelf wel en ja, ik zal voorzichtig doen.

Gisteravond kwam mijn collega Eva naar me toe. Haar kat is vermist sinds de avond ervoor. Ze wist dat ik ondertussen een expert ben geworden met zoeken, ondanks dat dit nog steeds geen resultaten heeft geleverd. Ik heb me wel flink ingelezen en ik weet er enorm veel van. Ik heb haar de eerste tips al gegeven, ze heeft hem op Amivedi gezet en gaat aan de slag met flyers, bij buren aanbellen en noem het maar op met wat je vooral die eerste dagen moet doen. Ze zijn dan meestal nog vlak in de buurt. Hij is via het balkon 2 hoog ontsnapt, hoe begrijpt zij ook niet.

Ik weet hoe het voelt en mijn hart gaat dan altijd uit naar zowel kat als baasje. Die hebben het elk voor zich behoorlijk zwaar. Ik was volledig van de kaart die 1^e maand en het duurde lang voordat het gevoel van totale paniek uit mijn lijf was. Haar verhaal deed mij weer een hoop dingen herleven en kwam mijn eigen verdriet ook weer even rauw binnen. Als je regelmatig zoekt op die vermist of gevonden pagina’s, op Facebook of Amivedi of bij de dierenbescherming, dan zie je pas echt hoeveel mensen hiermee te maken hebben.

Natuurlijk zijn er ook mensen die het weinig kan schelen maar de meesten zitten in zak en as, net zoals ik toen. Je leert er mee leven omdat je wel moet. Ik had gelukkig mijn held Moonlight die me door zijn eigen verdriet zo enorm te tonen, liet weten dat ik er voor hem nog moest zijn. Een maand later kwam het getraumatiseerde witte hoopje ook nog eens aan en mijn moeder had haar diagnose en de zware operatie die erop volgde.

Mijn dochter die zowat ingestort was door haar eigen vele drama’s die mij net zo hard raakten had me ook nodig. Genoeg behoorlijk zware dingen bij elkaar die het me juist gek genoeg mogelijk maakten om de vermissing van Sunshine te dragen. Door juist al die dingen kwam zijn vermissing in een ander perspectief te staan. Het verdriet werd er niet minder om helaas, wel de manier waarop het mijn leven beheerste werd aangepast. Ik moest te veel ballen in de lucht houden en de ene was nog zwaarder dan de anderen. Maar oefening baart kunst.

Ik ben nog steeds aan het jongleren maar je bouwt er ook kracht door op. De ballen die eerst zowat te zwaar waren, werden door al dat geestelijke gejongleer en de geestelijke spierballen die ik ervan kreeg steeds een beetje lichter. Ik kon en kan het me niet veroorloven om een balletje te laten vallen. Ze zijn allemaal op hun eigen manier even kostbaar. Ik vraag me niet af hoe ik het doe, want dan verlies ik de focus om ze in de lucht te houden.

Ik weet alleen dat ik het doe. Ik hoop alleen dat ik er geen ballen meer bij zal krijgen voorlopig. Of dat ik er misschien een paar ertussenuit mag halen, Want zelfs al zit je jaren in het circus en is je act ondertussen beroemd en berucht over de hele wereld, er zijn grenzen aan hoeveel ballen je kan hebben. Als je er dan eentje laat vallen, dan vliegen ze allemaal over de vloer. Je moet heel voorzichtig zijn.

In de circus act die ik nu al jaren opvoer, zonder enige pauze, staat er ergens in de coulissen zo’n nare clown die er stiekem steeds een bal bij gooit. Tot nu toe is het gelukt om ze allemaal in de lucht te houden, al moet je niet vragen wat het me gekost heeft. Ik hoop dat hij door zijn ballen heen is want ik heb ondertussen echt moeite gekregen met het aantal waar ik nu al die tijd al mee bezig ben. Nog beter, ik hoop dat hij gewoon met pensioen gaat en zijn hoge muts aan de wilgen hangt. Zou dat even fijn zijn!

"Van de maan af gezien, zijn we allen even groot. Voor 'n weter zou er geen verschil merkbaar zijn tussen de kennis van 'n kind en van de wijsgeer die 't meest en 't zuiverst gedacht heeft.

Bron: Ideeën"

Multatuli Nederlands schrijver (ps. van Eduard Douwes Dekker) 1820-1887