Voor mijn doen was ik pas heel laat op, na negenen pas. Dan is er al een heel stuk dag weg van zo’n kort dagje. Ik ben nog steeds niks waard en voel me alsof ik in de bouw zit met 12 urige werkdagen. En ik heb nog overgewerkt ook. Dat zal hopelijk wel een keertje overgaan. Ik werd ongeveer net zo wakker als gisteren, bedolven onder de katten. Alleen ging Aurora wat later toch maar in de krabpaal liggen.

Ik vond ze gisteravond zo lekker zoet spelen bij de krabpaal achter. Ik had ondertussen beter moeten weten. Het is net als met kleine kinderen. Als je ze opeens verdacht stil vindt spelen, dan moet je juist even gaan kijken. Ze hebben weer allemaal speeltjes zitten afkluiven van touwtjes en elastieken. Wat een kleine lummeltjes zijn het toch. Ik denk dat ik zo’n dik kabeltouw ga bestellen, laat ze daar maar eens doorheen bijten.

Gelukkig blijft het bij touwtjes en elastiekjes met speeltjes eraan. In het begin deden ze het ook bij elektriciteitsdraden maar daar ben ik ze consequent bij blijven weghalen. Op de een of andere manier luisteren ze soms heel goed. Meestal niet hoor maar het lijkt wel of ze voelen of het menens is of niet. Dat geldt ook bij alles wat ik eet en gaat precies hetzelfde.

Als ik iets eet waarvan ik echt weet dat het niet goed voor ze is en ik zeg streng ‘nee’ en zet ze dan neer, dan houden ze al snel op met hun pogingen. Maar ze eten verder de gekste dingen die je niet verwachten zou bij een kat. Ik had cantuccini’s voor bij de koffie, dat zijn van die keiharde Italiaanse amandelkoekjes. Je breekt er je gebit bijna op maar het is juist zo lekker om die in de koffie te dopen.

Natuurlijk zaten mijn 2 mini helden er direct bovenop. Ik dacht bij mezelf, je gaat je gang maar en gaf ze een stukje. Ik had niet verwacht dat ze het op zouden eten namelijk. Die 2 eten al helemaal niets dat hard is, zelfs nog steeds geen brokjes of zo. Ik beet 2 stukjes af voor ze en gaf het ze op de grond. Tot mijn verbazing hoorde ik ze er heerlijk op kauwen. Binnen de kortste keren kwamen ze meer halen. Nou ja zeg! Mafkatten zijn het, eet liever brokjes, dat is veel beter voor je.

Had ik het van de week nog over die irritante Nivea reclame, dan is er nu iets regelmatig te vinden in een reclameblok waar echt mijn haar van overeind gaat staan! Het gaat over middeltjes voor als je problemen hebt down under, als vrouw zijnde dan. Een vrouw met een irritante stem gaat zitten vertellen dat zij een vlogger is en dat zij een vaginavlog bij houdt op vaginavlog.nl . Ja ja…

Ze gaat verder en zegt ‘waarom zouden we er niet over mogen praten, we hebben toch allemaal wel eens een PIEP probleem! Wat is dat nou zeg, word ik nu weg gepiept?’ Je moet toch gewoon over je PIEP kunnen praten, zegt ze er nog volledig weg gepiept achteraan. Daar waar de piep klinkt (ook een raar woord, PIEP,  in deze context trouwens, daar moet ik dan weer wel om grijnzen) nou ja, waar die klinkt daar kan je duidelijk zien dat die vrouw gewoon “kut” zegt.

Daar hoef je niet doof en liplezend voor te zijn.  Ze zegt het een paar keer in zinnen waarbij je jezelf zeker rot zou schrikken om te horen, zo banaal als dat zou klinken, als ze niet weg gepiept zou worden.  Nou ben ik geen preutse trien hoor, verre van maar hier word ik toch echt zwaar geïrriteerd door. Kom dan maar op met die valse Nivea reclame, dat is nog net iets beter te verhapstukken.

De katten staan ondertussen weer leuk op de foto. Aurora met Skylar voor het raam maar later weer met Rainbow. Moonlight en Rainbow aan de knuffel, dat heb ik zelfs gefilmd. Aurora kan nog wel eens even bitchy doen maar je kan aan de kleintjes merken dat ze niet meer voor haar sidderen van angst. Daar ben ik wel blij mee want dat vond ik me toch zielig. Ze liggen wel af te wachten of ze een tik krijgen of niet. Soms niet maar soms ook wel maar dan durven ze haar nog wel achterna te lopen om haar staart een tik te geven. Mijn helden!

Ik heb net nog even naar mijn moeder gebeld. Ze krijgt vanmiddag weer een aantal mensen op bezoek. Ik blijf dan wel thuis. Wel heb ik gevraagd of de extra morfine verschil maakt. Ja, gelukkig wel want ze heeft vannacht sinds een hele tijd pijnloos kunnen slapen. Dat is fijn om te horen. Gelukkig dat er tenminste nog iets het wel doet en helpt.

Ik spreek met haar af dat ik dan morgen wel uit mijn werk langs zal komen. Die boodschappen kunnen ook nog wel een dagje wachten. Ik eet wel uit de vriezer. Ik kan daaruit hele weeshuizen voeden als het zou moeten. Dat moet toch ook een keertje op. Komt goed want na deze week krijg ik weer 6 avonddiensten en dan heb ik volop eten voor mezelf zonder dat ik er wat voor hoef te doen.

Ik ga straks lekker zoetzure kip met rijst maken. Daar doe ik dan ook nog kleine stukjes perzik in, dat is heerlijk! En dan heb ik gelijk weer wat porties voor in de vriezer erbij. Zowel dit als de kip/kerrie met ananas zijn heel goed te doen uit de vriezer. Verder doe ik vandaag even een keertje niet zoveel. Ik ga zo mijn nagels een beetje doen, die zien er ook niet uit. De katten zijn zelfs rustig vandaag. Dat gebeurt ook niet al te veel.

Ik denk dat ze voelen dat ik het even rustig aan moet doen. Het wordt weer een hels drukke week op de zaak, dat weet ik nu al. Dan kan ik vandaag even lekker uitrusten en ik moet niets. Daar kan ik nu wel even van genieten. Ik heb op Youtube filmpjes zitten kijken van hoe je een ring een beetje kleiner kan maken. Ik vond er 1 wel geniaal, je pakt zo’n spiraaltje uit een pen en die wikkel je eromheen. Dat heb ik gedaan en dat werkt perfect. Totdat je je haar gaat wassen en daar dan net hele lokken in verward kunt krijgen. Ik ga de ring naar de oude staat terug brengen en maar weer even ont-wikkelen. Dan maar aan mijn wijsvinger, dat kan ook geen kwaad. 

"Drie dingen kunnen niet lang worden verborgen; de zon, de maan en de waarheid.

Origineel: Three things cannot be long hidden: the sun, the moon, and the truth.
(note van Ria: sprak Boeddha Engels dan???)"

Boeddha Spirituele leider, geboren als Siddhartha Gautama ca. 450 vC. - ca. 370 vC

Alsof ze het wisten dat ik troost nodig had, lagen de kleintjes de hele avond bij me. Niet alsof, ze wisten dat gewoon. Ook Aurora en Moonlight waren in de buurt. Moonlight heeft zelfs bij me op schoot gelegen. Volgens mij wel 5 volle seconden. Dat is vrij lang voor hem op een schoot hoor. Naast me, tegen me aan, daar kan hij uren liggen maar op schoot is niets voor hem.

Gelukkig maar aan de ene kant want hij is formaatje middenslag hond. Als ik zo eens naar Skylar en zijn lange slungelige poten kijk dan wordt hij ook zoiets of groter misschien zelfs wel. Rainbow ligt heel af en toe op schoot en Aurora ook. Meestal liggen ze gewoon in de buurt. Ik was zo moe gisteren dat ik toch nog op een schappelijk uur in slaap ben gevallen ondanks die paar uur slaap toen ik net thuis was.

Om een uur of half 6 werd ik wakker met Rainbow aan mijn voeten, Skylar op mijn heup. Moonlight lag in het raamkozijn en Aurora stond vlak voor mijn neus me wakker te staren. Ja, nu Skylar daar lag kon zij niet op mijn zij komen liggen. Ik keek haar aan en zei, ‘ja dat kan wel, je moet gewoon een beetje delen met elkaar’. Tot mijn grote verbazing kwam ze er ook bij. Ik hield beschermend mijn hand op Skylar zijn koppie. Ik ken de witte diva ondertussen wel.

Als je denkt dat ze er gezellig bij komt, mept ze opeens kleine kittens van de bank. Misschien kwam het door mijn hand maar ze deed niets. Ze vond het wel een te klein plekje dus ging ze naast mijn benen liggen. Ook daar vond ze het te dicht bij de rand, denk ik. Ze gaf Rainbow die bij mijn voeten lag ook zelfs geen tik. Ik ging iets verliggen en hup, daar was er toch wat meer plek gekomen en dat zag ze gelijk. Zo kon ze, al zuchtend, op mijn zij gaan liggen. Moonlight kwam ook bij de bank kijken maar die zag niet echt plek meer want hij ging weer in het kozijn liggen.

Het was gezellig zo met zijn allen. Ik ben weer tot een uur of 8 in slaap gevallen zo. Stijf van de rare houding, met alle 3 de katten nog op dezelfde plek werd ik wakker. Toen moest ik weer alle moeite doen om op te staan want ze waren gewoon van plan om te blijven liggen, geloof ik. Langzaam kwam ik op gang. Ik voelde me geen sikkepitje uitgerust in elk geval.

Ik heb op mijn gemak alles opgeruimd en schoongemaakt. Ik hoorde van Kim dat het ietsje beter met mijn moeder ging. Niet veel maar zo slecht als gisteren gelukkig niet meer. Ik denk alleen niet dat ze nog zo'n stuk beter zal worden zoals ze toen vanaf mijn verjaardag werd. Dat zit er niet meer in ben ik bang. Wat later werd ze toch weer beroerd maar ze was er met Daan en Kim toch even uit geweest. 

Het is natuurlijk al maanden een kwestie van afwachten maar je ziet aan haar dat ze het moeilijk heeft. Ik heb net gebeld maar ze lag te slapen. Dan wil ik niet dat ze wakker wordt gemaakt. Slaap betekent in elk geval geen pijn dat is beter dan wakker zijn met. Alleen wil ik wel graag weten of die extra dosis morfine iets doet. Morgen ga ik weer naar haar toe. Niet lang maar gewoon even checken hoe het is met haar.

De katten eten geven is tegenwoordig wel grappig. De kleintjes onder het bureau, Dhr. Moonlight wil op het balkon geserveerd worden als het niet regent. Hij zit dan demonstratief klaar op het gras en zit me praktisch naar buiten te kijken. Ja, ja, ik weet het heus wel ondertussen. Aurora krijgt waar ze op dat moment zit of naartoe hobbelt. De kittens eten niet, die vreten. Als ze klaar zijn dan zoeken ze naar de bakjes van de groten waar soms nog wel wat in zit en dan maken ze gelijk die bakjes ook schoon.

Even later gingen ze allemaal weer aan het rennen. Het is dan levensgevaarlijk als je loopt op te ruimen want voor je het weet schiet er een kat tussen je voeten en omdat je er niet op wilt trappen loop je de kans om zelf op je snufferd te vallen. Alsof ze dat leuk vinden, blijven ze dat ook gewoon doen. En alles wat ik in mijn handen heb moet onderzocht worden. Ik mocht maar eens wat gaan eten zonder dat ze daar hun deel van krijgen. Dat moet je natuurlijk wel goed in de gaten houden als kat zijnde.

De kleine onverlaten die alles wat maar aan een touwtje zit doorbijten, hebben ook Moonlight zijn hengel kapot gemaakt. Mijn arme jongen, hij zag het echt wel hoor! Klagend mauwend keek hij me aan. Dat ik hem vertelde dat ik een nieuwe voor hem zou kopen deed er niet toe. Hij was triest. Ah gossie. Hij zal nog een weekje moeten wachten tot mijn salaris wordt gestort want ik ga niet voor een hengeltje 3,50 bezorgkosten betalen als ik toch weer een grote bestelling nodig heb en het bezorgen dan gratis is. Ik had een hele verzameling voor mijn hengelverslaafde Moonlight maar die liggen zowat allemaal doorgebeten door het huis. Rotzakkies. Moonlight is ondertussen cold turkey afgekickt, al kijkt hij nog wel eens verlangend naar een hengel.

Alsof het allemaal nog niet genoeg is, zijn mijn jongens vandaag jarig. Twee jaar zijn ze geworden, Sunshine & Moonlight. Gefeliciteerd Sunshine, waar je ook mag zijn. Ik hoop dat het je goed gaat en dat je niet lijdt of honger hebt of zo. Wat ik nog het meeste hoop van alles is dat je weer snel thuis zal komen. Ik heb Moonlight extra snoepjes gegeven vandaag. Als ik tegen hem praat over Sunshine dan lijkt het toch echt alsof hij weet waar ik het over heb. Hij laat nog regelmatig zien dat hij nog steeds zijn broer mist.

Ik had vandaag willen gaan zoeken en flyeren maar door wat er allemaal aan de hand is en het op de zaak ook nog eens zo achterlijk druk is, ben ik gewoon helemaal naar de Filistijnen. Ik heb het vandaag dan ook behoorlijk rustig aan gedaan. Toch voel ik me een beetje schuldig dat ik het niet gedaan heb maar ik moet in eerste instantie zorgen dat ik zelf niet in elkaar stort en dat is op dit moment ook een fulltime baan.

Ik had er eigenlijk helemaal niet uitgewild maar ik ben toch maar even naar de Appie gegaan. Goeie tip, op zaterdag rond een uur of 6, half 7 gaan want dan is het hartstikke rustig. Nou moet natuurlijk niet iedereen dat gelijk gaan doen. Ze gaan om 8 uur dicht maar omdat ze morgen ook gewoon open zijn was het niet allemaal op. Dat is dan wel een vereiste want zouden ze morgen dicht zijn dan heb je van die lege schappen allemaal rond die tijd. Dan ben ik morgen niet zo lang bezig met boodschappen halen want dat wordt weer een kort dagje. 

Vanmiddag heb ik zelfs even een dutje gedaan op de bank, zo moe was ik. Eerlijk gezegd ben ik nu nog niet veel waard. Ik ga straks even lekker onder de douche staan en dan bankhangen. Morgen proberen dat wc lichtje te maken en nog even naar mijn moeder en de winkel daar en dan moet ik weer op tijd naar bed. Het gaat weer een drukke week worden en ik hoop dat ma nog een klein beetje meer op mag knappen. Al is dat tegen beter weten in. 

Sunshine, lieverd, je wordt nog net zoveel gemist als de dag dat je wegliep. Ik heb je liever vandaag thuis dan morgen. Ook je broer mist je nog steeds en jij zou het best leuk vinden om in zo’n huis vol met katten terug te komen. Vervelen hoef je je hier niet meer. Ik hoop dat ik je verjaardag eens een keer wel mag vieren want dat is nog nooit gebeurd. Zullen we afspreken dat jullie je 3^e verjaardag wel samen vieren? Ik hou van je en ik mis je, je broer ook. Kom maar snel weer naar huis, het maakt niet uit hoe. 

"Mijn diepgevoelde eerbied voor de schepping wordt telkens nog groter wanneer ik het wonder van een zonsondergang of de schoonheid van de maan aanschouw."

Mahatma Gandhi Indiaas politicus 1869-1948

Mijn hemel, wat een dag was het weer. Vanaf het moment dat ik binnen kwam tot het moment dat ik de deur uitliep, heb ik alleen maar lopen stressen op de zaak. Het was praktisch niet te doen, er leek alleen maar meer bij te komen en ik heb niet alles kunnen doen wat ik eigenlijk moest doen. Niet alles? Zeg maar zowat niets, alleen maar dingen om ad hoc op te lossen of afspraken nalopen die er al stonden.

Ik ging op mijn tandvlees naar buiten. Ik had mijn moeder gezegd dat ik zou langs komen als ik klaar was met werken. Met mijn moeder gaat het echt niet goed. Net zoals we in februari al een paar weken hebben meegemaakt, ligt ze alleen maar op bed de laatste 2 dagen. Eten lukt gewoon niet meer. Gelukkig heeft ze in elk geval geen honger. Dat scheelt want het was natuurlijk erger geweest als ze enorme honger had én niet kan eten.

Morgen krijgt ze weer meer morfine want de pijn was vandaag niet om uit te houden voor haar. Ze krijgt haar voeten niet meer warm maar haar gezicht voelt koortsig aan. Ze wilde er voor mij uit komen maar dat wilde ik juist niet. Daarom ben ik maar even naast haar gaan liggen, hand in hand. Haar ogen lijken heel klein en achterin hun kassen te zitten. Als ik zo naar haar gezicht kijkt dan zie je de dodelijke vermoeidheid van het lijden. De tranen sprongen in mijn ogen.

Ze praat heel voorzichtig, moet veel boeren en is dan bang dat ze moet overgeven. Zachtjes zegt ze tegen me dat ze zo graag mijn broer zijn verjaardag wil halen nog. Ze zegt ook dat ze denkt dat het niet zal lukken. Ik weet niet goed wat ik daarop moet zeggen, ik knijp zachtjes in haar hand. De jurk die ze pas nieuw had maar nog niet gedragen heeft, hangt aan de slaapkamerdeur.

Ze wijst ernaar en zegt, die wil ik aan als het straks zover is. Dat is goed hoor mam, daar zorgen we wel voor, verzeker ik haar. Het is een mooie jurk, donkerblauw satijn met donkerblauwe kant eroverheen. Ze zegt ‘maar hij heeft alleen geen mouwen, soort van kapjes’. Ik zeg haar dat dat toch niet erg is, ze zal het niet koud hebben. Waar ze heen gaat is het precies goed, niet te koud en niet te warm.

‘Ja, als ik daar tenminste binnen kom’, zegt ze. Toen ik haar laatst had opgehaald om naar mijn bank te komen kijken, heb ik haar een stukje voorgelezen uit “Blik in het hiernamaals” van Jozef Rulof. Een stukje waarin iemands moeder over gaat en dan wordt er daar gezegd dat deze dame sowieso in het licht komt, omdat ze altijd een goede moeder is geweest. Ik wijs haar daarop. “Weet je nog ma, dat stukje wat ik je toen voorlas zodat je je geen zorgen zou hoeven te maken?”

‘Oh ja’, zegt ze, ‘maar dat weet ik niet zo hoor’. Ik verzeker haar dat ik het in elk geval wel zeker weet en mijn broer is het voor de volle 100% met me eens. Dat weet ik ook zeker. Ze doet haar ogen weer dicht en is weer even stil. Ik hou nog steeds haar hand vast en lig een beetje tegen haar aan. Ze friemelt iets en ze duwt me iets in mijn handen. Het is de witgouden ring met briljantjes die ze altijd om heeft.

In februari, toen ze ook zo slecht lag, was ze al haar sierraden al aan het weggeven geweest. Maar later toen ze wat meer opknapte en daar nog mee door bleef gaan, heb ik gezegd dat ze voorlopig nog maar wat dingen voor zichzelf moest houden. Ik begreep wel dat ze het liever gaf zolang ze nog in leven was maar het ging toch voorlopig nog wel goed? Ja, dat was ook weer zo en ze deed dat dan ook.

Van deze ring zei ze steeds, die krijg je nog niet hoor, die geef ik wel als het tijd is. Maar hij is wel voor jou. Ja ma, zei ik dan altijd, dat komt wel hoor. Mijn broer en ik zijn niet van die hebberds gelukkig. Het wil niet zeggen dat ik niet van mooie dingen houd maar ik moet ze niet per sé allemaal hebben. Terwijl ze hem in mijn handen duwt zegt ze, ‘het is nu wel tijd geloof ik’. Als ik er stil mee in mijn hand blijf liggen, zegt ze, ‘doe nou om joh, straks raak je hem kwijt’.

Ik doe hem om maar hij is een beetje groot. ‘Je andere hand’, zegt ze, ‘om je middelvinger’. Ik doe wat ze zegt, met pijn in mijn hart. Die hele ring kan me zo gestolen worden met alles wat ik heb als het haar zou helpen. Ik zou zo graag wat voor haar willen kunnen doen maar dat kan niet. Ik kan alleen oprecht zeggen dat ik hoop dat ze niet zo lang meer hoeft te lijden en zich zo moet voelen zoals ze zich nu voelt. 

Morgen krijgt ze in elk geval weer extra morfine, ik hoop dat het de pijn die ze heeft wat zal verlichten. Maar dat is dan ook het enige wat ik kán doen. Als het kon, zou ik het zo van haar over nemen, al mocht het maar voor even zodat ze zich heel eventjes weer prettig zou voelen. Dat is al heel lang niet meer zo maar ze heeft zich voor ons allemaal heel sterk gehouden. Toch zag ik het wel, ook al zei ze dat het niet zo was.

Mijn kleindochter kwam ook nog even langs om haar een knuffel te geven. Ze wilde gewoon weer wat te drinken voor haar in gaan schenken. Ma, dat kan ze zelf wel hoor, jij blijft gewoon liggen. Dit keer hoefde ik niet zoveel moeite te doen om haar over te halen om in bed te blijven. De buurvrouw kwam vragen of ze straks soep wilde maar het idee alleen al werd ze misselijk van. Even later kwam ze met een soort toetje, lekker vloeibaar en zoet maar ma wilde het niet. Kim zou later ook nog komen, als ze klaar was met werken. 

Ik zag hoe moe ze was en ik ben weer naar huis gegaan, je kan gewoon verder toch niets doen dan haar eigenlijk zoveel mogelijk met rust laten. Alles kost nu moeite, praten is lastig met al de lucht die in haar maag lijkt te zitten. De uitzaaiingen die er moeten zitten gaan nu op alle organen druk uitoefenen en dat gaat er niet beter op worden. Het kan alleen maar erger worden. Ik hoop dat ze dat allemaal niet mee hoeft te gaan maken, het is wel genoeg zo.

Eenmaal thuis geef ik de katjes eten allemaal. Het is hier een bende maar dat kan me even helemaal niet schelen. Ik ben naar de bank gelopen, ben er op neergestort en ben in een hele diepe slaap gevallen. Een paar keer werd ik wakker en ik wilde mezelf van die bank af krijgen maar dat lukte maar niet. Ik zakte elke keer weer weg. Totdat Kim me belde rond een uur of 8. Eindelijk kon ik mezelf naar deze wereld krijgen weer. Ik heb maar een boterhammetje met kaas gemaakt en die heb ik natuurlijk moeten delen met de kleintjes.

Rainbow lijkt het brood met boter eigenlijk nog lekkerder te vinden dan de kaas. Skylar ruimt de kaas wel op daarna. Eigenlijk heb ik ook geen trek. Moonlight en Aurora komen ook even kijken wat er bij mij te smikkelen valt. Ik geef hen ook maar die trekken hun kattenneusjes ervoor op. Ze mogen dan wel alle 4 kat zijn maar ze zijn per duo enorm verschillend. Per stuk ook wel eigenlijk.

De ring zit ondertussen om mijn wijsvinger, met een andere ring van mijn moeder ernaast om mijn middelvinger. Ik staar er een beetje naar. Ik voel me enorm leeg. Als het nodig is later dan laat ik ze wel kleiner maken want ik wil ze natuurlijk niet verliezen. Als het mijn tijd is, gaat hij weer naar Kim. Mijn dag zit er nu op, eerst nog de katten verzorgen met bakken en al en dan ga ik liggen. Ik ben een heel klein beetje op aan alle kanten.