"Een conservatief is iemand die niet naar de nieuwe maan wil kijken uit eerbied voor de oude."

Douglas Jerrold Engels journalist en toneelstukschrijver 1803-1857

Zo, de kogel is door de kerk. Gisteren hebben alle medewerkers van ons bedrijf een brief gehad met daarin of je op de ‘groene’ lijst staat of dat je op de ‘witte’ lijst staat. Omdat we de aanbesteding van Vervoer op Maat, oftewel de VOM, niet hebben binnen gehaald en deze naar een andere vervoerder is gegaan, wordt er gebruik gemaakt van de OPOV regeling.

In het kort wil dat zeggen dat de nieuwe vervoerder een percentage van het personeel bij de vorige vervoerder, wij dus, een baanaanbod moet doen. Dat zijn ze verplicht. Dat is gebaseerd op de spelregels van de CAO Taxivervoer. Het Sociaal Fonds Taxi houdt hier toezicht op. Werkgevers en vakbonden hebben afspraken gemaakt om werknemers met vervoerscontracten te laten ‘meeverhuizen’. Groen wil dus zeggen dat ik ‘mee moet verhuizen’ en binnenkort een baanaanbod kan verwachten van dit bedrijf.

Ik weet niet of ik het moet zien als OPOV- of als POPOV regeling. In elk geval ben ik dan in december na 12,5 jaar bij de RMC te hebben gewerkt daar weg. Omdat ik een half jaar voor een uitzendbureau heb gewerkt eerst, loop ik ook nog eens een deel bruto salaris netto mis in juni. Een raar idee op zich al natuurlijk en of ik daar nou blij mee moet zijn? Ik weet ook niet wat voor consequenties er allemaal aan vast zitten. Wel weet ik dat als ik het weiger, en gewoon bij de RMC blijf maar er dan misschien in januari wegens reorganisatie er alsnog uit moet, ik dan weer geen recht heb op WW.

Kom maar op, gooi maar weer op mijn bordje, ik kan het er wel bij hebben hoor. Alsof het allemaal maar niks is. Aan de ene kant, kan het ook volledig ten goede zijn ook natuurlijk. Het is alleen allemaal een heel dubbel gevoel. Ik zie dit weer als zo’n soort eindstation. Ik heb daar een mooi voorbeeld van. Als je je leven ziet als een treinreis, en je stapt op een trein, een levenspad, dan stop je regelmatig op allerlei stations.

Op die stations kan en mag je overstappen, dat is je eigen keuze. Waar die trein dan heen gaat en of je dat wel of niet leuk vindt, het is je eigen keuze geweest. Maar ook sporen hebben een eind, dat zijn de eindstations, de rails zijn op. Daar moet je wel uit de trein. Het heeft geen nut om in een stilstaande trein te blijven zitten die of niet verder rijdt, of weer terug gaat naar waar je al geweest bent. Dat is ook weer niet de bedoeling.

Je moet dan wel overstappen op de trein die daar al voor je klaar staat. Dat is niet een vrije keuze maar eigenlijk een gedwongen keuze. Niemand wil toch zeker stilstaan of achteruit gaan? Je pakt je koffertje of je valies, leuk woordgrapje voor de mensen die bij mij werken, en je stapt op de klaarstaande trein, niet wetend waar die je zal brengen want je hebt hier zelf niet voor gekozen. Wel spannend natuurlijk, dat zeker! Maar waar ga je nu heen? Geen idee, dat zal je af moeten wachten.

Dit zie ik als zo’n eindstation. Ik moet wel overstappen anders ga ik of achteruit of ik sta stil. Dat wil ik ook niet dus daar ga ik dan, met mijn valies. Het is een heel andere trein met onbekende bestemming. Ik denk dat ik er maar een leuk reisje van ga maken. Ik ben niet de enige groene in dit verhaal, we gaan gezellig met zijn allen. Lunchpakketjes moeten we klaar maken en picknickdekens verzamelen. We gaan het wel zien. Je moet het toch overal zelf leuk maken, ongeacht op welke manier je er terecht bent gekomen. Laat ik daar nou toch juist heel goed in zijn! Een onverwacht nieuw avontuur dient zich aan. Oké of ik nou wil of niet maar dan nog, dan ga ik er maar gewoon het beste van maken. Dat is mijn sterkste kant.

Ik laat het maar over me heen komen en ik zal wel zien waar het schip strandt, of waar de trein heen zal gaan, past beter hier. Ondertussen geniet ik nog volop van mijn harigheden die mijn leven zoveel leuker maken. Net ook weer, Skylar en Moonlight zijn op elkaar aan het jagen. Dat gaat er steeds harder aan toe bij die 2. Moonlight heeft Skylar uiteindelijk op de grond en springt bovenop hem en ze gaan worstelen.

Ik denk nog van zo dat gaat hard! Zo speelde Moonlight vroeger altijd met Sunshine en dat heeft hij zo gemist sinds Sunshine er niet meer is. Skylar vindt het ook zo geweldig, dat hij, ondanks dat hij door de mangel wordt gehaald, zo hard aan het spinnen is dat ik het overal bovenuit hoor. Zo lief dit! Voor Moonlight is het geweldig en zo te horen voor Skylar ook. Daar kan ik dan weer helemaal gelukkig van worden.

Gisteren voor ik ging werken heb ik ook weer helemaal in een deuk gelegen om Rainbow. Ik was mijn haar aan het kammen. Ja mensen, ook al heb ik altijd net zo’n bos als Einstein, ik kám het wel hoor. Het duurt alleen ff. Rainbow merkte de wasmand op, die is van riet. Hij rekte zich helemaal uit om te zien wat dat nou was. Hij merkte daardoor ook dat hij daar gewoon op kon klimmen en dat deed hij dan ook.

De wasmand staat voor mijn kastjes waar mijn handdoeken in liggen en omdat ik hem opeens niet meer zag, dacht ik maar dat ik even moest gaan kijken. Heeft meneer zich helemaal tussen de glasplaatjes en de handdoeken in gewurmd. Hij lag daar naar me te kijken alsof hij het fijnste plaatsje in het huis had ontdekt net. Moonlight zag het en die vond het maar helemaal niets eerst.

Maar Rainbow bracht hem wel op het slechte pad want Moonlight springt in 1 sprong zo ook de wasmand op. Eerst inspecteerde hij Rainbow even, nou die lag daar best goed. Wat staat er daar allemaal nog meer op die glazen plankjes, moet hij gedacht hebben. Hij is ze allemaal 1 voor 1 gaan inspecteren. Dit wel onder het wakend oog van Rainbow die door het glasplaatje heen alles kon volgen.

Op 1 van de plankjes lag een plastic krab die van mijn als aquarium vermomde expansievat was gevallen en ik nog met een ladder er weer op moet plakken. Die heeft hij maar even op de grond gegooid om te onderzoeken. Rainbow was er natuurlijk als de kippen bij om te zien wat er gesneuveld was hier. Samen zijn ze met de krab gaan spelen. Die heb ik dan ook maar laten liggen voor ze. Ik had mijn lol momentje weer gehad voor die dag. Heerlijk zijn ze allemaal!

Zo meteen moet ik weer gaan werken. Het zal, net als gisteren, enorm onrustig zijn. Iedereen heeft dezelfde gemengde gevoelens als ik. De mondjes staan niet stil en de meningen ook niet. Als leidinggevende komt wel alles op jouw schouders terecht. Sta je namelijk op de ‘witte’ lijst, zoals mijn dochter, dan is er ook nog niets duidelijk. Ja, je blijft bij de RMC maar toch kan je er wegens reorganisatie alsnog uit vliegen in januari of later in het jaar. Het is geen zekerheid, net zoals ik de ‘groenen’ ook nergens zeker van weet te zijn, behalve dan een baanaanbod maar wat voor eentje? We gaan er maar gewoon proberen een leuke avond van te maken, meer kan je gewoon even niet doen. 

"De maan maakt den nacht tot een sneeuwwit veld.
een man heeft zijn vriend van zijn leven verteld:
er is door dit spreken een wonder gebeurd:
hun harten zijn zozeer eender gekleurd.

Bron: Twee vrienden"

Hendrik Marsman Nederlands dichter en vertaler 1899-1940

Dat slapen van mij is de laatste weken toch anders dan anders. Ik weet niet of ik gedroomd heb vannacht maar ik werd uit zo’n diepe slaap wakker dat het even duurde voordat ik echt weer helemaal aanwezig was hier. Nu zit ik met zo’n duf hoofd en dikke ogen. Ik ben wat later naar bed gegaan omdat mijn avondweek weer begint vandaag.

Maar deze diepte van slapen is eigenlijk niet eens zo rustgevend. Het duurt gewoon uren voordat het slaperige gevoel weg is. Daar hadden de kittens geen last van in elk geval. Daar ben ik meer dan een half uur mee bezig geweest omdat ze zo vervelend waren met het eten. Eigenlijk meer met het eten van de andere 2. Wat een kleine drammers zijn dat zeg, als ze iets willen.

Ze zijn zo geobsedeerd door eten, dat is echt niet normaal. Dat zou niet zo zijn als ze gewoon doorkregen dat er de hele dag brokjes voor ze staan en als ze die dan ook gewoon zouden eten bij trek tussendoor. Maar nee, dat doen de jongens niet. Skylar wil nog wel eens een brokje pakken maar Rainbow vertikt het nog steeds. Hij denkt volgens mij nog steeds dat bakken met brokjes dingen zijn waar je op moet plassen.

Vandaag was het wel heel erg met ze. Zij krijgen natuurlijk als eerste eten, want zij hebben het meeste honger. De andere 2 eten altijd flink van hun brokjes dus daar maak ik niet zo’n haast mee. Voor de kleintjes er waren kon ik ook rustig aandoen met wakker worden. Nu kan ik niet lopen of ik heb zigzaggende katten tussen mijn voeten schieten. Taak nummer 1 is altijd zorgen dat die vreetmonstertjes eten krijgen.

Aurora lag lekker in het mandje bij de keukendeur. Moonlight stond al klaar op zijn ontbijttafeltje op het balkon. De kleintjes waren rond mijn voeten aan het draaien toen ik richting keuken liep. Als springend en mauwend wachten ze terwijl ik met het eten bezig ben. Als een gek rennen ze dan mee naar het plekje waar ik hun eten zetten ga. Zo snel dat ze wel een paar keer heen en weer kunnen voordat ik er ben. Dan stormen ze terug en springen tegen mijn benen of proberen via de krabpaal de bakjes uit mijn handen te springen.

Je begrijpt wel dat een simpel iets als eten geven aan kittens helemaal zo simpel niet is. Het is dan ook een hele kunst de bakjes neer te kunnen zetten. Als die eenmaal staan en ze aanvallen, ga ik zorgen voor de groten. Ik zette Moonlight zijn bakje buiten op de tafel en hij begon gelijk te eten. Ik zette het bakje voor Aurora vlakbij haar neer. Ze moest nog even overwegen of ze het al wel wilde.

Ze weten ondertussen ook wel dat ze sneller moeten zijn anders verdwijnt de rest in de hongerige bekkies van de kleintjes. Langzaam stond ze op en begon wat te eten. Ondertussen gaf ik de kleintjes ook nog hun melk. Zoals al eerder verteld is dit nog lastiger dan gewoon eten geven. Het kan zo door de kamer vliegen. Nog voordat ze hun eigen eten op hadden, kwamen ze al richting Aurora. Ze hebben een heilig respect voor haar normaal gesproken. Dit gooien ze zo overboord als het om eten gaat.

Die 2 groten laten dat dan ook zomaar toe. Dat vind ik al helemaal verrassend. Omdat ze nog niet eens hun eigen bakje leeg hadden, duwde ik ze terug. Nee, dat mag niet, dat is voor Aurora. Kijk, eten ze niet meer en laten ze het staan, de grote cits dan, dan mogen ze dat best opeten als ze al klaar zijn met hun eigen eten. Nu vond ik het wat overdreven en bovendien stond Aurora nog te eten.

Ik ben echt meer dan 10 minuten bezig geweest om ze bij haar bakje weg te duwen. Ik heb ze zelfs opgepakt en bij hun eigen bakjes neergezet maar zelfs dat hielp niet. Na 1 hapje kwamen ze alweer richting Aurora’s bakje. Wat een doerakken zeg! Na een tijdje liep Aurora zelf maar weg. Ja toen waren ze niet meer te houden.

Moonlight was ondertussen al zo’n beetje klaar met eten. De kleintjes weten ook al dat deze heer vaak buiten ontbijt. Als het droog is dan wil hij het daar eten in elk geval. Als 2 uitgehongerde kittens vlogen ze naar buiten naar het bakje van Moonlight. Ondanks dat hij eigenlijk al uitgegeten was, vond hij dit toch echt te ver gaan. Het was weer een hele grappige vertoning daar.

Skylar begon uit Moon’s bakje te eten en ondertussen kreeg hij continue tikken voor zijn kop van Moonlight die er pissige mauwtjes bij slaakte. Mèh mèh mèh bitchte hij bij elke tik. Het ergste was nog, dat Skylar gewoon door bleef eten, ondanks de tikjes die hij kreeg. Moonlight gaf het niet op maar Skylar had er gewoon maling aan. Om Moonlight’s ontbijtje te redden haastte ik me naar buiten en zette zijn bakje op de stoel.

Moonlight sprong erop om zelf verder te gaan eten. En net zoals ik daarnet voor Aurora moest doen, moest ik ze nu ook weer tegenhouden. Ze gaan gewoon door met hun pogingen om bij het eten te komen. Het was voor mij nu alleen makkelijker om ze er weg te houden. Pas toen zijn bakje schoon leeg was sprong Moonlight, alweer mopperend, van de stoel. Met als gevolg 2 kittens die bijna met een duikvlucht op de stoel sprongen.

Dat het bakje al leeg was weerhield ze niet om ook nog de microscopisch kleine sporen van eten eruit te likken. Echt erg zijn die twee! Toen pas kwamen ze weer terug naar binnen om de laatste restjes van hun eigen voer op te eten. Ze krijgen allemaal hetzelfde dus dat is het niet. Vreetmonsters zijn het gewoon, die twee. Zo was mijn vroege ochtend. 

De BBQ was wel even gezellig gisteren. Ik heb wat salade met stokbrood gegeten. Een hamburgertje en een stukje kip. Dat is al heel wat voor mijn doen. Mijn moeder had 2 hapjes van haar hamburger op en dat was voor haar al genoeg. Om nou te zeggen dat een BBQ aan ons besteed is, nee, dat is het niet. Er wordt ook altijd veel te veel gehaald. Broerlief is volgende week jarig dus het kan ingevroren worden en volgende week weer gebruikt worden. Ik ben al tevreden met een stukje stokbrood hoor, ik ben niet zo’n vleesmens. Laten we maar hopen dat het volgende week ook zulk weer is. Het was niet te warm en niet te koud.

Nu is het alweer 10 uur geweest en ik heb eigenlijk nog veel te doen. Ik ga me niet druk maken, morgen weer een dag. Maandag op mijn ene aaneengesloten dag vrij kan ik de rest doen en de boodschappen. Waarom kom ik altijd zoveel tijd te kort? Ik denk dat ik niet eens genoeg zou hebben aan dagen van 48 uur. Het is nou eenmaal zo, ik doe er niets aan verder. Het zijn er helaas maar 24 en daar zal ik het in moeten doen. Dat het niet lukt is helemaal mijn probleem. En ik ben best wel efficiënt hoor, ik heb gewoon veel te doen, dat is alles. 

"De dwaas verandert als de maan, maar de wijze blijft als de zon gelijk aan zich zelf."

Prediker