Dat was een heel duur middagje Delft gisteren. Echt hoor, bijna elke keer als ik in Delft ben dan heb ik daar wel een bekeuring. Mijn moeder wilde daar graag nog een keertje heen en dan doen we dat natuurlijk. We probeerden zo dichtbij mogelijk bij de markt te parkeren. Kim heeft een hernia en pijn met lopen, ik heb exact hetzelfde en mijn moeder loopt uiteraard ook geen marathon meer uit op dit moment.

We wilden niet al te ver moeten lopen in elk geval, logisch. Kim wist me te vertellen waar ik het beste kon parkeren. Zij en Daan staan daar ook altijd dus dat kwam goed uit. Aangezien ik pas vandaag mijn salaris krijg en het vorige maand ook niet klopte, had ik in elk geval geen cent te makken. Kim werkt bij hetzelfde bedrijf en had dat natuurlijk ook. Het was best even gezellig en we hebben een heerlijk ijsje zitten eten bij een ijssalon die zoveel lekker klinkende smaken had, dat ik even niet wist wat ik kiezen moest.

Een hoorn voor 40 bolletjes hadden ze niet namelijk. Uiteindelijk waren we er alle 3 uit en hebben we heerlijk zitten genieten buiten. Elk smaakje moesten we aan elkaar laten proeven dus we waren er wel even zoet mee. Ik ben ijs verslaafd en alles wat naar noten of koffie smaakt vind ik heerlijk. Er zat er eentje bij waar ik helemaal lyrisch van werd. Mijn moeder heeft nog wat fruit gekocht en toen was het wel tijd om naar de auto te gaan.

Ik liep wat vooruit want mijn been werd gevoelloos en ik had geen rechterdij meer zo te voelen. Dat begon pas weer vanaf mijn knie gevoel te vertonen. Ik was dus eerder bij de auto en daar zat een dikke vette bekeuring van 90 euro. Pest Delft! Altijd ben ik de lul hier. Ik vind het dan ook enorm slecht aangegeven want hoe we ook keken, het was niet te zien dat het daar alleen maar voor vergunninghouders was. De zijstraatjes wel, daar kon je het zien als je daar in zou rijden.

Kim en Daan hebben gewoon elke keer mazzel gehad als ze daar stonden. Die zijn gelukkig net niet gecontroleerd of zo en zijn de dans ontsprongen. Mijn humeur was wel gelijk een stuk gezakt. Bij ma op het balkon nog even wat lekkere pruimen zitten eten en toen was het wel tijd om naar huis te gaan. Ik kon verder niet veel doen want mijn rug gaf me het gevoel dat hij me aan het vermoorden was.

Vandaag werd ik niet al te helder en pas na 9 uur wakker. Ik kom ook nu niet op gang en heb nog niet veel gedaan hier. Ik ga zo wel iets doen in elk geval maar niet wat ik allemaal van plan was. Ik heb ook weer een moordende week voor de boeg en dat vind ik al genoeg. Ik word echt al moe als ik daar aan denk. Het weekend heb ik gezellig samen met Kim dienst, dat gebeurt niet vaak. Al zal het wel te druk zijn om het ook maar enigszins gezellig te hebben. Nou ja, we zien wel hoe het gaat lopen. Er zal toch wel een keertje verandering in komen?

Dit houdt niemand weken vol zo. Oh, dat doen we al, maanden dan. Al de nieuwe medewerkers vragen ook enorm veel tijd en aandacht. Logisch natuurlijk maar het zijn er nu wel weer heel veel. Als die allemaal tegelijkertijd dienst hebben dan heb je daar alleen al je handen vol aan. We komen er wel weer doorheen, hoe kan het ook anders. We gaan door tot we erbij neer zakken in elk geval. Mijn broers verjaardag komt steeds dichterbij ook. Hij wil het bij mijn moeder thuis vieren. Als hij mazzel heeft dan kan het in de tuin.

Met ma gaat het redelijk nu de pijnstillers zo verhoogd zijn. Alleen eten en het hele spijsverteringstraject werken niet mee. Maar haar grote wens om toch bij de verjaardag van Ben te mogen zijn, lijkt uit te komen. Daar gaan we gewoon voor, al heb je dat natuurlijk niet zelf in de hand. Haar eigen verjaardag en die van mijn neefje zijn in oktober, wie weet haalt ze die ook nog? Als het maar in een dragelijk bestaan valt, dan zou dat mooi zijn.

Ik heb een klein stukje gefilmd van zo’n kuch aanval van Aurora van de week. Het is maar een heel klein stukje en ik zat binnen en zij buiten in de mand. Ik kon dus een spurtje trekken naar mijn camera en was net op tijd voor het laatste stukje. Je hoort nog niet goed welk geluid ze dan maakt want het was al bijna over. Ik heb haar niet meer horen niesen in elk geval maar dit gekuch heeft ze nog wel eens een keer.

Natuurlijk heeft ze medicijnen waar ze juist stoffen binnenkrijgt waar ze allergisch voor is. Ze moet weerstand opbouwen zo. Morgen moet ze weer druppels en dan pas over 3 weken weer. Dan elke 3 weken tot na de zomer voorbij is. Pas als ze er volgende lente weer last van krijgt dan moet ik dit herhalen. Het kan zijn, als ik het juiste middel in elk geval heb gevonden, dat ze er niet eens meer last van krijgt. We zullen nog even geduld moeten hebben om daar achter te komen.

Ondertussen zit hier achter me mijn kleine knuffel, Rainbow, vliegen te vangen die over het raam zoeven. Prachtig vindt hij dat. Met van die rare mauwtjes erbij zit hij ze op te wachten en als ze binnen sprong bereik zijn dan heeft hij ze meestal al snel te pakken. Ook Skylar is daar vrij goed in. Wat dat betreft zijn ze allebei net zo goed als Moonlight hierin is. Grappig om naar te kijken is het zeker.

Waar ik ook zo van kan smelten is hoe Rainbow me continue opzoekt. Ook als hij druk is met rennen en spelen dan kan ik af en toe opeens oogcontact maken met hem. Dan is hij direct even rustig en zie je hem ook smelten van liefde. Hij knijpt dan even zijn oogjes dicht naar mij, hun teken van “ik hou van jou”, en gaat dan weer heerlijk door met rennen en spelen. Dat vind ik toch wel zo ontzettend lief! Als je daar niet gevoelig voor zou zijn dan heb je geen hart.

Ik ga ze even hun lunch geven nu, brokjes pap en dan toch maar even alles glad opruimen. Mocht ik nog zin hebben dan kan het zijn dat ik toch even flink ga stofzuigen. Ik zie wel. Zoals ik me nu voel doe ik verder geen fluit. Ik ga straks lekker naar de BBQ bij mijn moeder in de tuin en ik ga het zeker niet laat maken. Dan kan ik er morgen op redelijke tijd weer uit en heb ik nog een hele ochtend om die dingen in te doen. Af en toe moet je toch ook wel eens even lekker niets kunnen doen. Dat kan alleen zo zelden, helaas. 

"De Amerikanen hadden al vlug ontdekt dat er geen leven op de maan was. Het eerste wat zij na de maanlanding deden was een put graven. Er kwam niemand omheen staan om te kijken."

Wiet van Broeckhoven Belgisch politicus en mediapersoonlijkheid

Oh wat heb ik naar gedroomd vannacht zeg! Ik werd helemaal van streek wakker en was aan het huilen. Een golf van opluchting spoelde over me heen toen ik besefte dat het maar een droom was. Daar kan je helemaal van slag door zijn zeg. Het duurde wel even voor ik weer rustig genoeg was om verder te kunnen slapen.

Wat kan een mens toch absurd dromen! Het sloeg, toen ik er achteraf over na kon denken, helemaal nergens op. Je voelt en beleeft alles alleen alsof het echt is. De afgelopen dagen heb ik wel meer hele rare dromen gehad. Van die dromen die, als je dan wakker wordt, je helemaal verward om je heen doen kijken. Met een hoofd van ‘WTF is er gebeurd hier?’ Drie nachten geleden had ik zo’n rare droom ook.

Met Kimberley en Daisy erbij en het was in België en ik sliep daar in een schuin hangend plafond bed. Ja, ik wist ook niet dat die bestonden hoor. Maar daar waar ik was wel blijkbaar. Maar ondanks dat die droom ook heel raar was, had die me niet zo geraakt als die van afgelopen nacht. Die ging tot in mijn ziel geloof ik.

Ik droom ook eigenlijk bijna nooit, of in elk geval weet ik ze nooit meer als ik wakker word. Het komt in elk geval niet zo heel vaak voor. Nu al 2 van die rare in een week. Zou het de vermoeidheid zijn die me parten speelt, zelfs ’s nachts? Ik heb geen idee! Als kind zijnde droomde ik veel vaker.

Ik heb ook jarenlang dromen gehad dat ik aan het vliegen was. Bij mij door de buurt en dan kon ik ook in de tuinkanten kijken van de blokken waarvan je normaal altijd alleen de voordeur kant zag. De kleinste details zag ik dan. Heel vaak eindigde zo’n droom dan doordat ik, met een gevoel alsof ik in een diepe put viel, met een ruk rechtop zat in mijn bed. Dan schrok ik me een ongeluk.

Jarenlang ben ik ook geplaagd door dromen over neerstortende liften. Mijn hemel, dan werd ik helemaal in het zweet wakker. Ik stond in zo’n lift die met een bloedgang naar beneden stortte, soms alleen soms met andere mensen, en op het laatste moment bleef die dan hangen en kon ik eruit stappen. Of ik werd halverwege zo’n schok wakker, dat kon ook. Het ergste was dan nog als ik moest overstappen en dan wist je al dat je weer neer zou storten maar dat kon je niet tegenhouden. Heel af en toe heb ik weer zo’n lift droom, al is de laatste al weer heel lang geleden. Voor mij hoeft dat niet hoor.

Vannacht droomde ik dat ik bij iemand op visite ging en ik nam de kittens mee. Vraag me niet waarom en het is ook iets dat ik natuurlijk nooit zou doen. Ik weet ook niet bij wie ik op visite ging maar diegene woonde in een chaletje in het bos. Er bleken wel 5 deuren te zijn en ik was zo bang dat de kittens weg zouden kunnen schieten. Ik was helemaal geobsedeerd door het feit dat ik die deuren dicht moest houden. Maar er waren er teveel en er waren kindertjes die steeds allemaal wel een keer een deur open deden. Ik was een keertje echt net te laat en de kittens renden weg, het bos in.

Daarna volgde er een wezenloze, paniekerige, angstige zoektocht door dat bos, ik moest de kittens vinden. Opeens zag ik ze liggen. Ze lagen tegen elkaar aan te slapen, Rainbow een beetje over Skylar heen. Maar toen ze me in de smiezen kregen gingen ze er snel weer vandoor. De hoop dat zij dat niet zouden doen omdat ze zo anders zijn dan Moonlight en Sunshine waren, voelde ik zo de grond in geboord worden.

Ik heb nog eindeloos lopen zoeken en ik vond ze niet meer. Ik was zo aan het huilen! Er kwam iemand met me praten en ik zei dat ik dit er gewoon niet meer bij kon hebben. Ik had er genoeg van, dit kon ik niet meer dragen. Ik stortte huilend in en toen werd ik, al huilend, wakker. Ik huilde nog door terwijl langzaam het besef kwam dat ik thuis lag te slapen. Allebei de kittens lagen vlakbij me. Hierdoor ging ik nog harder huilen maar dat was van opluchting dat het niet echt was.

Jeetje zeg, ik ben nu nog bekaf. Ik heb ze allebei even flink geknuffeld natuurlijk. Ze wisten niet wat ze overkwam zo midden in de nacht. Ik heb ze tijdens de knuffels op het hart gedrukt me nooit zoiets te flikken. Dat ik dat niet trek anders. Natuurlijk denk je dan opeens ook aan Sunshine. De ochtend dat ik achter hem aan was gerend staat ook voor eeuwig op mijn netvlies en dit had precies hetzelfde gevoeld als net in mijn droom. Ik ben nog steeds een beetje van slag.

Dat Skylar een vol bakje melk uit mijn handen sprong, terwijl ik dit aan het neerzetten was, kon me dan ook helemaal niets schelen. Al glimlachend heb ik de dweil gepakt en het opgeruimd. De halve kamer zat onder de melk. Ze doen dat wel vaker, naar de etensbakjes springen als ik die aan het neerzetten ben. Ook bij de melk maar dat heb ik meestal wel goed in de hand. Vandaag niet blijkbaar maar ik ben echt veel te blij dat ze gewoon thuis zijn, waar ze horen.

Ondertussen heeft Kim al gebeld, mijn moeder ook. Ja ja, ik kom er zo aan hoor. Ik ben gewoon nog niet wakker genoeg. Ik moet me zo even gaan aankleden en dan ga ik ook naar mijn moeder. De boel laat ik vandaag de boel, ook al is het echt een zooitje. Van de week was ik gewoon te moe om ook maar iets beet te pakken. Ik zit op de wc nog steeds in het donker maar dat kan me ook niet schelen. Ik was te belazerd om het trapje te pakken en moeilijk te doen met een lampje.

Als ik vanmiddag thuis kom dan ruim ik vast de losse troep op. Het balkon moet ook wat TLC krijgen want zelfs daar maken ze rotzooi. Er zijn ondertussen weer allerlei nepklimopjes overal afgetrokken. De lichtjes van hun huisje hebben ze doorgebeten dus dat kan eraf en weg. Ik heb al een nieuwe snoer maar die doe ik daar niet meer op. Dunne touwtjes en elastiekjes zijn niet veilig. Er hangen ook wat loze touwtjes in de lucht. Daar zijn de speeltjes afgekauwd. Alles moet glad vandaag, dat wel, maar dat kan later ook nog.

Dan kan ik morgen alles lekker schoonmaken en dan naar mijn moeder voor de BBQ. Zaterdag voor ik ga werken weer een flinke bestelling de deur uit doen voor de cits. De favoriete snacks van Moonlight en Aurora zijn bijna op. De silicaat voor de bakken is op, ik gebruik 6 van die zakken per maand. Ze zeggen wel dat je er langer mee kunt doen maar dat vind ik niet. Als het gaat stinken dan is het al te laat. Dan ook de grotere blikjes Almo nature bijvullen. Bij Zooplus is het toch echt veel goedkoper dan waar dan ook want daar ben ik naar gaan kijken.

Het is makkelijker als ik het zo elke keer in de wagen gooi want zo’n grote zware doos vol krijg ik gewoon niet meer boven. Maar het scheelt me gewoon te veel. Met zo’n zooi van die harige viervoeters in huis moet je toch wel op gaan letten met zulke dingen. Dat doe ik dan ook maar. Wie weet of ik straks nog werk heb en dan weet je wel op wie ik het eerst zal bezuinigen. Op mijzelf natuurlijk. Alles voor de cits, altijd. 

"Hij die, na eerst nalatig te zijn geweest, wakker wordt, verlicht de aarde zoals de maan die achter de wolken te voorschijn komt."

Boeddha Spirituele leider, geboren als Siddhartha Gautama ca. 450 vC. - ca. 370 vC

Dag 51 - Heet buiten! Op zich kunnen we eindelijk blij zijn dat we eindelijk zomer hebben. Aan de andere kant kunnen we daar nou nooit eens lekker in komen. Zacht oplopende temperaturen in een week of zo. Nee, altijd opeens van 15 graden tot 30 en straks natuurlijk weer in 1 klap terug naar vrij koud als je eindelijk gewend bent aan tropische hitte. 

Dit hierboven schreef ik precies een jaar geleden. En daarna nog een heel stuk over hoe ik me zorgen maakte of Sunshine wel genoeg kan drinken in die hitte. Precies een jaar later denk ik niet eens meer aan dit soort dingen. Toen hij net vermist was waren er elke keer weer wel weer nieuwe dingen waardoor je je extra zorgen maakte. Allemaal eerste keren. Net zoals in ieder ander rouwproces. Nu is alles wel zo’n beetje de revue gepasseerd en weet ik dat ik er toch niets aan kan veranderen.

Vervelend is het wel en blijft het ook want er zullen altijd zulke gedachten door je hoofd gaan. Het blijft een verhaal met een open eind, je kan het niet afsluiten. Je blijft je altijd afvragen hoe het met hem zal zijn. Ik weet dat hij naar huis wil en ik weet dat ik het niet opgeef om te blijven geloven dat hij ooit thuis zal komen. De verhalen over katten die na jaren thuis komen geven me dan ook altijd weer een flinke boost in de juiste richting. Al ben ik het nooit helemaal kwijt, ik blijf overtuigd en ik blijf geloven in zijn thuiskomst.

Ik zou wel willen gaan zoeken en flyeren weer in de buurt van die torens en de voedseltuin. Het weer even levend maken en wie weet dat iemand hem ondertussen gezien heeft of dat iemand hierdoor weer alert is en hem opeens spot daar in die buurt. Alleen weet ik niet waar ik de tijd vandaan moet halen. Zo wilde ik vorig weekend al gaan maar toen was ik gewoon kapot.

Daar is nog niet veel aan veranderd ondertussen. Vandaag ben ik nou ook niet echt vrolijk geworden op mijn werk. Het begon al dat ik me verslapen had en daar kan ik, als anti haasten fan, absoluut niet tegen. Dan is mijn hele dag al een beetje verpest. Ik was 10 over 6 binnen omdat ik me een halve beroerte had gehaast. Dat was nog snel, in verhouding dan. Tegen de tijd dat ik naar huis kon, stond het huilen me nader dan het lachen.

Ik heb de katjes verzorgd en eten gegeven. Ik moet zo meteen nog 1 kattenbak verschonen. Ik trok het niet eens ze normaal alle 3 te doen. Ik ben op de bank gaan liggen en heb gewoon vanaf 3 uur geslapen tot 6. Gewoon 3 uur volledig out. De hoofdpijn is in elk geval niet weg, die is nog steeds behoorlijk overheersend aanwezig. Je zo rotwerken en niet eens weten of je daar over een paar maanden nog wel werkt. Je zou van minder gaan flippen, dacht ik zo.

Gisteren was ik zo moe dat ik was vergeten mijn moeder te bellen. Kan je nagaan! Ik werd wel zelf gebeld door mijn schoonzus, die opeens een hele zware stem bleek te hebben. Alleen kwam dat omdat het toch mijn broer bleek te zijn. Of ik vrijdag ook kwam, dan ging hij zorgen voor de BBQ bij mijn moeder in de tuin. Ik vind dat altijd heel gezellig hoor, ik lust alleen bijna niets. Ik ben nou eenmaal geen vleesmens.

Kip en kalkoen vind ik nog wel lekker. Een kipsaté met een goeie pindasaus lust ik ook nog wel. Dan nog een stukje stokbrood en dan heb ik het wel gehad met de BBQ. Wat dat betreft voel ik me dan altijd net zo’n partypooper. Iedereen vreet zich een slag in de rondte en ik zit er dan maar een beetje bij. Ik vind het niet lekker en ik eet er gewoon te weinig voor. Maar ja, het is wel gezellig en hoe vaak kunnen we dit nog doen met zijn allen? Dat is dan ook de reden dat ik heb gezegd dat ik zal komen.

Dan gaan Kim en ik morgen met mijn moeder wat doen, als het niet te heet is. Daar gaan mijn 2 vrije dagen eigenlijk weer. Omdat er hier toch ook nog wat moet worden schoongemaakt heb ik vrijdag overdag nodig. Weg dagen. Wanneer kan ik nou weer eens een keertje wat voor Sunshine doen, behalve elke dag deze stukjes schrijven? Soms wilde ik dat ik mezelf kon splitsen. Ik ben wel blij dat ik even uit die drukte van de zaak weg ben. Volgende week weer de volgende 6 daagse werkweek. Ik zie er al echt tegenop. Ik kan er niks aan doen.

Gisteravond is Aurora toch zelf naar beneden gekomen en toen ik daarnet thuis kwam was ze lekker op het balkon. Dat is toch veel lekkerder dan in zo’n heet kamertje? Ondertussen is ze daar alweer naar toe. Het zullen haar Griekse genen zijn, denk ik dan maar. Het is in huis behoorlijk drukkend warm. Die ene stortbui van vanmiddag heeft het er niet eens beter op gemaakt. Daarna was het nog veel viezer warm.

Ik zie geen enkele kat beneden trouwens. Oh nee, Rainbow ligt achter me, die is nooit zo heel ver uit mijn buurt. Ik loop naar de keuken en zie opeens Aurora in een mand op het balkon liggen. Dat schreeuwde om een foto. Wat is ze toch prachtig! Ze ligt heerlijk te genieten in de schaduw met de flinke wind die over het balkon waait. Ze twijfelde even of ze zou blijven liggen maar heeft dat toch gedaan. Helemaal geweldig!

De rest komt vast straks vanzelf weer tevoorschijn. Na dit stukje geplaatst te hebben zo meteen, doe ik in elk geval helemaal niets meer. Ik heb dikke ogen en een kop die een beetje té overheersend aanwezig is. Dus ik ben er wel klaar mee voor vandaag. En daar loopt Moonlight ook langs. Nu mis ik er nog maar 1. Ik heb nog niets gegeten en er eigenlijk ook geen trek in. Niet goed, dat weet ik. Misschien neem ik zo wel een crackertje of zo, met tonijnsalade of zoiets.

Niets warms hoor, jakkes. Daar moet ik al helemaal niet aan denken. Oh, Rainbow komt onder mijn scherm liggen en pakt mijn vingers tijdens het typen steeds en trekt me met zijn nageltjes naar hem toe. Er moet gekriebeld worden. Zelfs Moonlight komt op het bureau. Handig hoor, een klein schrijfhulpje, volgens mij vindt Rainbow wel dat ik nu genoeg geschreven heb want hij gaat nu precies voor mijn beeld staan. Ik kan dat wel hebben hoor, ik typ gewoon door. Al vind ik het nu zelf ook wel tijd om er een eind aan te breien. Bij deze 🤪