Ik was gisteren zo moe dat ik niet eens gegeten heb. Ik heb alleen maar een beetje op de bank gezeten en veel kwam er niet uit. Ik had ook geen trek en kreeg geen honger. Laat maar dan. Dat is natuurlijk helemaal niet goed maar wat doe je eraan? Er speelt gewoon te veel en ik voel me zo langzamerhand een klein beetje overspoeld raken.

Het was heel raar slapen door de pijnstillers. Gisteren had ik geslapen als een blok maar deze nacht was drama. Ik voelde dan wel geen pijn maar ik werd steeds wakker omdat er bepaalde delen van mijn lijf aan het ‘planken’ waren. Zo raar. Dan werd ik wakker omdat mijn been helemaal verstijfde maar dat trok heel snel weg als ik ging verliggen. Alsof mijn lijf zoiets had van, je kan me wel verdoven maar ik laat het je toch even weten dat dit niet goed gaat.

Pas tegen de ochtend ben ik in slaap gevallen en heb me dan ook weer verslapen. Ik ben helemaal niet van het verslapen of te laat komen. Daar hou ik gewoon echt niet van. Maar ik hou het gewoon niet tegen zo. Wat vermoeiend zeg. Op mijn werk voelde ik hetzelfde met mijn nek. Geen pijn maar na twaalven ging het zo branden dan ik wel moest proberen ermee te bewegen in de hoop dat het weg zou trekken. Ik denk dat als ik die pillen niet zou hebben gehad, ik het uit zou hebben geschreeuwd van de pijn.

Het zal wel weer een keer over gaan. Ik kan er nu even niets mee, behalve een beetje overleven. Ik zal volledig in mijn uppie vandaag op de zaak en wist af en toe niet meer hoe ik het doen moest. Dan kwamen er 3 telefoontjes tegelijk binnen terwijl er 2 of 3 mensen aan mijn bureau stonden om iets te vragen. Prima geregeld mag ik wel zeggen. Nee, ik ben niet negatief, dat zijn feiten. Ik geloof dat ik het al zwaar zou hebben gehad als ik lekker in mijn vel zou zitten maar nu was het gewoon niet te doen. Ik heb zo’n druk op mijn hoofd en nek dat het gewoon griezelig aan voelt. Alsof ik probeer de wereldbol ergens heen te duwen met mijn voorhoofd.

Ik heb echt gewoon geen tijd om iets te krijgen nu. Zeker niet zoals het nu met mijn moeder gaat. Tijd om er iets aan te doen kan ik ook niet zo snel vinden. Ik krijg een beetje de tandjes van die tijd. Tijd voor iets nieuws en positiefs graag. Het komt wel goed hoor, uiteindelijk gaat alles voorbij. Zo niet, dan toch. Ik wil echt niet zeiken maar mijn incontinentie adviseuse zei me dat dit soms toch echt wel nodig kan zijn.

Ma heeft andere medicatie nu om de misselijkheid tegen te gaan. Omdat de pijn af en toe niet te houden is heeft ze een neusspray zodat ze die ergste vlagen kan tegengaan. Het bed komt snel weer terug. Ze heeft bedacht dat haar grote 2 persoonsbed naar de huiskamer moet, daar kan Frans dan slapen. Zo heeft ze voor haar eigen gevoel tenminste nog een beetje privacy als het ziekenhuisbed dan in de slaapkamer komt. Dat vind ik heel logisch.

De verpleging gaat vaker komen en van de week komt daar ook nachtverpleging bij. Als de medicatie helpt dan kan ze misschien haar reguliere medicijnen binnen houden. Haar suiker was nu weer huizenhoog in plaats van zo laag als de laatste keren. Eten gaat dus niet en drinken eigenlijk ook niet. De aangeschafte ijsjes vindt ze allemaal vies. Er zijn nu ijsblokjes gemaakt zodat ze toch wat vocht in haar mond krijgt. Gelukkig vindt ze dat wel lekker. Het gaat niet zo goed dus en het gaat nu gewoon steeds slechter. Ik heb net mijn broer aan de lijn gehad hierover.

Ik heb uit mijn werk heel even op de bank gelegen tot alle spanning uit mijn lijf was getrokken. Zo meteen eerst wat boodschapjes halen, dat ga ik maar lopend doen want mijn lijf doet heel raar op het moment. Misschien helpt dat, of juist niet, kan ook. Mijn kleindochter komt vanavond ook hier slapen want ze moet morgen ergens hier in de buurt zijn voor een afspraak. Neem ik gelijk wat lekkers voor haar mee.

De cits hebben net eten gehad en zijn weer even rustig. Dan moet ik nog Zooplus voor ze bestellen daar was ik gisteren te moe voor maar eigenlijk ben ik nu meer naar de kluiten dan ik gisteren was. Het mot maar. Ik kan het moeilijk overslaan want ik heb hooguit nog voor 2 avonden hun lievelingssnoepjes, als ik zuinig ben met delen tenminste. Ze zaten me gisteren ook al aan te kijken of ze me een grote krent vonden. Hopelijk is het er dan dinsdag en anders hebben ze toch echt een avondje pech.

Je kan het ze alleen niet uitleggen helaas. Misschien als ik ze de grote lege pot laat zien? Het zijn best enorme slimmerds alle 4 hoor. Het zou me niet verbazen als ze het inderdaad gewoon door zouden hebben. Ik ga maar even afsluiten en naar de winkel. Dan ga ik me na het eten lekker vast klaar maken voor de nacht en hopen dat Daisy niet al te laat komt. Want ik denk niet dat ik het al te lang wakker houdt. Ik ga mezelf straks wel belonen met de volgende aflevering van Game of Thrones waar ik al de hele week geen tijd voor heb gehad. Ik ben best lief voor mij, als ik maar even een klein beetje tijd heb… 

"De zon heeft nooit één schaduw gezien."

Leonardo da Vinci Italiaans schilder, ingenieur en musicus 1452-1519

Mijn autootje is weer thuis. Gisteren is de monteur me heel lief op komen halen. Ik dacht dat de schade mee viel maar dat komt omdat ze nog geen beurt hebben kunnen geven. Daar moet ik even een nieuwe afspraak voor maken van de week. Ik denk dat ik even mijn salaris afwacht, dat scheelt weer. Ik kan er in elk geval minstens een jaar weer tegenaan en waarschijnlijk nog veel langer.

Motorisch is alles in orde, dat wist ik al. Die 2 drempels moesten vervangen worden, had het niet nu ontdekt geweest dan was het volgend jaar misschien wel veel erger en dus ook veel duurder geworden. Een geluk bij een ongeluk, zo zie ik het dan maar. Ze is gekeurd en goed ook, dat is het belangrijkste voor nu.

Wat kunnen die kleintjes toch vreten zeg! Vooral Rainbow heeft schandalig gegeten in de avond. Als zij hun natvoer weer krijgen dan geef ik de groten ook een klein beetje. Dit keer gaf ik ze een blikje mousse, meer dan anders eigenlijk. De 2 brokjeseters hebben er allebei een klein beetje van gegeten en lieten zowat volle bakjes staan.

De kleintjes waren weer snel door hun vis heen maar ze liepen maar raar te doen bij de bakjes met mousse. Ze wilden het gaan begraven, dan weer snuffelen, dan weer graven. Uiteindelijk lieten ze het maar met rust. Rainbow bleef wel steeds terug komen bij die bakjes. Hij ging toch een beetje proberen na een tijdje. Dit beviel blijkbaar zo goed dat hij een heel bakje leeg at.

Hij liep zelfs boertjes te laten. Wat later at hij ook nog eens het andere bakje leeg. Je kon gewoon zien dat hij een bol buikje had! Kleine vreetzak is het hoor. Volledig voldaan kwam hij naast me op de bank om te gaan slapen. Ja, zoveel moeten verteren is best vermoeiend natuurlijk. Helemaal languit gevloerd lag hij naast me. Een stukje verderop lagen Skylar en Aurora samen op het schapenvelletje dat er ligt op de kussens.

Ze liggen graag op die kussens, zo in het midden zakken ze dan allemaal door. Nu ik de schapenvachtjes eroverheen heb gegooid, liggen ze er helemaal graag. Zelfs met zijn tweetjes. Aurora valt best mee, zolang ze maar niet naast mij ligt, dan wil ze me gewoon niet delen. Er zijn nog steeds kleine uitvalletjes van haar naar mijn trio black & white. Ik denk niet dat daar ooit iets aan zal veranderen. Ze weten het eigenlijk al want als ze bij me ligt dan zijn ze reuze voorzichtig in haar buurt.

Ik zie Moonlight regelmatig een van de kleintjes speels pakken en dan houdt ie ze vast en knuffelt en wast hij ze. Opeens vliegt hij dan zelf al mopperend en klagend weg. Alsof hij denkt, potverdorie, heb ik er alweer aan toegegeven. Ook als zij bij hem komen om hem kopjes te geven of bij hem te liggen, springt hij met van die venijnige geluidjes weg. Zou hij bang zijn om ze te lief te gaan vinden? Dat lijkt er wel op. Hij is natuurlijk nog steeds getraumatiseerd door het gemis van Sunshine en is misschien bang om hen ook kwijt te raken.

Ik heb ook weer smakelijk om hem moeten lachen. Die nieuwe rookmelder in de kamer zou hem niet echt op moeten vallen. Maar toen hij zich heerlijk tegen de krabpaal een manicure stond te geven, keek hij zich uitrekkend naar boven. Hij was gelijk alert en sprong met een mauw op. Ik keek naar waar hij naartoe keek en zag de rookmelder precies boven de krabpaal zitten.

Moonlight probeerde bovenop de paal te komen om zo enigszins dichterbij dat rare ding aan het plafond te komen. Dat hoorde daar toch zeker niet. Nadat hij 3 x van de paal was gekiept stopte hij met zijn pogingen daar bovenop te gaan zitten maar hij bleef maar loeren op de rookmelder. Ik lag dubbel. Gekke kat. Ja, dat zat er eerst niet maar ga er maar aan wennen want dat moet van de woningstichting. Hij kijkt nog steeds elke keer even omhoog maar zolang het ding daar blijft zitten vindt hij het wel prima ondertussen.

Mijn bekeuring uit Delft is ook binnen. Alleen noemen ze het hier ‘duplicaat naheffingsaanslag Parkeerbelasting’. Wat raar vind ik dat. Bij reden staat dat ik geen vergunningsrecht had. Nee, duh, kon ik dat weten dan dat ze daar vergunningen hebben allemaal? Ik ga hem straks maar even overmaken. Ik mag het aanvechten maar dat heeft toch geen nut. Ik betaal 29 euro voor de verschuldigde parkeerbelasting en 61 euro naheffing. Wil dit dan zeggen dat ik de rest van het jaar daar mag parkeren? Voor dat geld mag dat vast wel 2 jaar of langer… Ik weet alleen niet of ik het uit ga proberen.

Toen ik gisteren mijn medicijnen op ging halen heb ik maar gelijk de zwaarste Aleve pijnstiller gekocht. Ik moet zeggen dat die enorm helpen. Ik moet er wel mee stoppen als ik het opeens benauwd krijg. Die heb ik gelijk ingenomen en jeetje zeg, wat helpen die dingen. Ik voel wel een rare strakke band op de plekken waar het de laatste tijd zo’n pijn doet maar de pijn voel ik niet. Alleen mijn nek en schouder bleven gewoon pijn doen. Ja, ze zijn wel voor je rug maar pijnstillen is toch pijnstillen?

Een uurtje geleden was de pil wel uitgewerkt en heb ik er weer eentje genomen. Nu voel ik mijn schouder en nek ook alleen maar via iets straks dat trekt. Apart. Wel fijn om daar even van verlost te zijn. Het was niet meer te harden zo. Het kan natuurlijk niet echt goed zijn want nu weet ik helemaal even geen grenzen meer in wat ik wel en niet kan. Maar dat kan me gewoon even niet schelen. Hebben ze geen pillen voor alles wat pijn doet?

Na mijn werk ben ik even langs mijn moeder geweest maar dat wordt er ook niet beter op. Wat ziet ze af, pijn, misselijk en een algeheel zich ellendig voelen. Zo’n klein hoopje ellende is ze nog maar. Je hart breekt als je haar zo ziet liggen. Ze wil zo eigenlijk niet meer doorgaan. Wat voel je jezelf enorm machteloos zo. Dat is niet normaal. Je zou er alles voor over hebben als je haar zich maar een heel klein beetje beter zou kunnen laten voelen.

Ik hoop echt voor haar dat dit niet meer lang hoeft te duren. Dit is geen leven meer, dit is onmenselijk. Ik weet dat ik haar niet kwijt raak maar alleen maar even zal moeten missen tot ik ook over mag gaan. Dat is dan beter dan haar zo te zien lijden. De pijn is voor de achterblijvers dan, niet meer voor haar, dat heb ik er wel voor over. Met alle liefde die in me is voor haar. 

"Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden, zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden."

Phil Bosmans Belgische pater en schrijver 1922-2012

Gisteren kwam er toch nog even een monteur van bij de buren onder me, bij me aanbellen of hij toch hier even mocht kijken. Ik dacht bij mezelf, ja kijken wel ja. Ze konden namelijk niet bij het gat bij de buren zelf en een ladder was geen optie omdat het daar toch te hoog voor was. Okè dan. Bij het hoekje heb ik een stukje gaas om haakjes zitten en dat konden we wel zo losmaken.

Alleen had hij te dikke armen om tussen de spijl en de muur te kunnen. Hij zei dat hij dan toch misschien het kippengaas los moest gaan maken maar dat hij dan zeker zou zorgen dat het allemaal weer netjes terug zou komen. Het was 11u45 en om 12 uur zou mijn broer me komen halen. Ik babbelde even wat met hem verder. Volgens mij kon hij er net zo goed niet bij als hij tussen 2 spijlen door zou kunnen werken.

Het gaas dat aan de onderkant vast zit aan de tegels zorgt alleen maar voor een opening die net zo smal is als de opening tussen muur en spijl, waar hij ook al niet doorheen kwam. Ik vroeg me af waarom het niet via de buren zelf kon. Het was een veel te smal richeltje waar hij maar op kon staan, zei de man. Ik legde uit dat hij daar met 1 voet op kon staan en met de andere binnen, toch?

Dan kon hij er volgens mij beter bij en kon hij ook zien wat hij aan het doen was, iets wat via het balkon hier niet kon. Ik had hem aan het denken gezet, dat kon ik zien. Hij zou dit inderdaad maar even gaan proberen en omdat ik weg moest zou ik, als hij dit niet voor elkaar zou krijgen, nog gebeld worden voor een nieuwe afspraak en moest mijn gaas er alsnog aan. Ik heb nog niets gehoord en ik ga er vanuit dat het hem gelukt is. Waarom moet ik zulke vakmensen altijd de oplossing aanreiken?

Niet veel later stond mijn broer voor de deur. Met schoonzus, Kim en moeder ook in de auto was het een beetje krapjes maar het ging. We zijn naar Hofwijk geweest, de begraafplaats. Met een heel raar gevoel hebben we daar rondgelopen en gekeken naar plekjes die mijn moeder mooi zou vinden. We hebben natuurlijk weer met ons rare gevoel voor humor geprobeerd het rare gevoel weg te lachen.

Daarna zijn we naar Scheveningen gereden. Het was alleen 10 Beaufort geloof ik, niet normaal! Het grappige was wel dat we op de heenweg mijn moeder in rolstoel gewoon neer konden zetten want dan werd ze vanzelf vooruit geblazen. Dat ging soms zelfs te hard, kan je nagaan. Het was er enorm druk. Ik ga zelf altijd liever naar Hoek van Holland maar ma wilde ook de winkeltjes zien.

Het werd ook hier weer duidelijk dat ik met die rug niet lang kan lopen. Wat een ellende zeg. En de weg terug hadden we die windkracht 10 ook nog eens tegen. Met als gevolg gezandstraalde benen en gezicht. Dat deed best zeer zeg. We hebben op een overdekt terrasje wat gedronken maar de herrie van de wind overheerste enorm. Die rukte aan van alles en we waren bang dat het hele dak van zeildoek eraf zou waaien.

Mijn rug was al aan het gillen in de auto en ik moest moeite doen om eruit te stappen. Dat is er niet beter op geworden in elk geval en ik heb er vannacht ook bijna niet van geslapen. Het opstaan was ook moordend, het duurde wel even voor ik mijn rug kon belasten.

Ja ik moet echt snel een afspraak maken met een manueel therapeut of zo, alleen ik vind er geen tijd voor nu even. Toch moet ik het gaan doen om straks weer naar Sunshine te kunnen gaan zoeken. Want die roept me op de een of andere manier. Hij wil naar huis. Om dit te bevestigen werd ik vanmorgen geappt door een oud collegaatje die ik al jaren niet meer gehoord heb. Ze stuurde 2 foto’s van een kat met de vraag of dit mijn lieveling was.

Hij was het niet hoor maar wat ze me vertelde vond ik wel bijzonder. Zij blijkt dus te werken vlak bij de Marconistraat. Ze loopt daar elke dag rond om naar haar werk te gaan.

Ik wist dat niet eens, dat ze daar werkte en ook wist ik niet eens dat zij wist van de vermissing van Sunshine. Ze zei dat ze de laatste dagen steeds aan Sunshine moest denken als ze daar liep. Vandaar dat ze toch maar een foto nam van die kat die ze in het gras zag liggen. Ze vond zelf ook dat het niet voor niets is dat zij opeens aan mijn kat moet denken elke keer.

Dat ben ik helemaal met haar eens. Want we hebben eigenlijk niet eens echt contact met elkaar. Ik vind het dan ook heel bijzonder. Wat ik al zei, Sunshine roept en wil naar huis. Ook wéér die Marconistraat die boven komt voor de zoveelste keer. Ik moet daar echt zo snel mogelijk gaan zoeken en wie weet wat ik tegen kom. Daar moeten toch ook weer flyers komen te hangen zodat er meer mensen op attent worden gemaakt daar.

Het zal alleen heel even moeten wachten. Ik kan nog geen kwartier lopen zonder langzaam door mijn onderrug vermoord te worden. Daar moet sowieso eerst iets aan gedaan worden voor ik weer actief rond kan gaan lopen daar. Bovendien zal ik er toch ook tijd voor vrij moeten maken en dat lukt nu nog heel even niet. Maar misschien moet ik dan dat maar gebruiken om toch iets voor die rug te gaan doen. Dit is echt veel te pijnlijk, echt gemene pijn is het en je kan gewoon niet uit de voeten zo. Dat moet ik er dan maar eerst tussen zien te proppen zodat ik later kan gaan zoeken.

Vergeet ik nog te vertellen dat broer en co, nadat ze mij gisteren thuis hadden afgezet nog boodschappen zijn gaan halen en toen ook nog een ongeluk kregen. Jeetje zeg! Gelukkig hadden ze allemaal niets, behalve Kim had last van hoofdpijn en haar rug ook. Er knalde een auto achterop bij mijn broer. Gelukkig had zijn auto niet veel maar de auto van de dame zag er minder fraai uit, de hele voorkant in elkaar gekreukeld. Ik ben al blij dat het allemaal niet nog erger is. Wat een dag was het weer…