"Twijfel dat de sterren vuur zijn,
twijfel dat de zon beweegt,
twijfel of de waarheid liegt,
maar nooit dat 'k u bemin.

Origineel: Doubt thou, the stars are fire;
Doubt that the sun doth move;
Doubt truth to be a liar;
But never doubt I love.
Bron: Hamlet (1600)"

William Shakespeare Engels toneelschrijver en dichter 1564-1616

Toen ik gisteren voor ik ging werken naar mijn moeder ging, waren mijn broer en schoonzus er ook al. Moeder heeft al zo’n 1,5 week niets meer gegeten nu en ook drinken gaat niet echt. Alles komt eruit. Er zijn voorraden ijsblokjes gemaakt met en zonder smaak. Die worden nu in de keukenmachine gegooid zodat ze het makkelijker weg kan krijgen. Dat is zo’n beetje het enige dat ze binnen kan krijgen.

De thuiszorg kwam ook en de assistentes van de dokter kwam spullen brengen voor het infuus dat ma gaat krijgen tegen de misselijkheid. De zetpil werkt niet echt en pillen slikken gaat niet meer. Ze heeft ook een neusspray tegen de ergste pieken in de pijn want ze krijgt eigenlijk helemaal geen medicatie meer binnen op de normale manier. Zelfs water komt eruit, laat staan dat er een pil in blijft.

Trudy van de thuiszorg molde wel het ding waarmee ze het infuus zou inbrengen, het is een nieuwere versie die ze nog niet kende. Daardoor ging het mis. Nu moest de dokter zelf wel even komen. De rest van de medicatie en spullen worden morgen, vandaag dus ondertussen, gebracht want de apotheek had het te druk, vandaar de assistentes. Mijn broer en ik keken elkaar nog grijnzend aan toen het jonge ding afscheid nam en mijn moeder veel beterschap wenste.

Anderen lijken met dit soort dingen enorme moeite te hebben. Ze sprak de hoop ook nog uit dat mijn moeder zich maar snel beter mocht gaan voelen. Broer en ik keken naar het plafond om te proberen te voorkomen dat we keihard in de lach zouden schieten. Je wilt zo’n meisje die het goed bedoelt niet voor altijd beschadigen natuurlijk. Het is dan ook niet echt grappig maar toch ook wel. Ze vlogen bijna naar buiten.

Als je nog niet eerder met dit bijltje hebt gehakt dan is het ook lastig. Dat weet ik ook nog wel van toen ik jong was. Dan weet je je gewoon geen houding te geven. Vele mensen durven niet eens te vragen hoe het met je gaat of met je moeder. Ik denk dat ze bang zijn voor het antwoord en dan al helemaal niet meer weten hoe ze zich zouden moeten voelen. Ik vind het al knap van al die thuisverpleegsters. Je zal er maar de hele dag in zitten.

Ik moest wel naar mijn werk, al had ik veel liever gebleven tot de dokter er is. Niet dat mijn broer niet kundig is, helemaal niet. Het is gewoon je gevoel. Met een bedrukt hart ben ik er weggegaan. Dat is de hele avond blijven hangen en mijn nek ging maar vaster en vaster zitten. Daardoor krijg je op een gegeven moment een schele hoofdpijn die niet te harden is.

Toen ik merkte dat ik op een gegeven moment niet eens normaal meer uit mijn woorden moest komen heb ik maatregelen getroffen om wat eerder weg te gaan. Ik geloof dat mijn beker nu wel begint over te vloeien. Ik ben iemand die wel over alles open en eerlijk durft te zijn. Je mag van mij alles weten, ik heb geen geheimen en ik heb absoluut niets waar ik me voor of over schaam.

Alleen huilen, verdriet hebben, dat doe ik in mijn eentje. Omdat ik voelde dat het huilen me nader stond dan het lachen moest ik zorgen dat ik weg kwam daar. Ik zei het tegen de mensen en ook dat ze zich moesten gedragen en ben weggegaan. Iemand kwam me een knuffel geven maar ik zei dat ze dat niet moest doen, dan zou ik zo nog gaan breken ook en dat is iets waar ik absoluut niet tegen kan in gezelschap. Dat doe ik wel als ik alleen ben of met de cits die dan ook precies weten dat je wat warmte en troost nodig hebt. Bij andere mensen laat ik liever helemaal niets merken en juist dat lukte me bijna niet meer.

Dus ik heb me ziek gemeld. Ik trek het even niet meer en ik heb lang genoeg geprobeerd om alle ballen in de lucht te houden. Dat gaat gewoon even niet meer. Het huilen staat me steeds nader dan het lachen. Ik ben zo normaal helemaal niet, het bevalt me ook helemaal niet maar tegenhouden is geen optie meer. Ik ben even helemaal leeg, leeg en op. Ik heb daarna het grootste gedeelte van de nacht wakker gelegen. Ook zo fijn. Ik kon gewoon de slaap niet vatten.

Tegen de ochtend ben ik pas in slaap gevallen maar dan slaap je natuurlijk weer tot veel te laat. Er is niets maar dan ook helemaal niets uit mijn handen gekomen. Ik had er geen puf voor. Ik ben naar mijn moeder gegaan maar die doet de hele dag nu hazenslaapjes. Ze is er nu over aan het denken om toch maar naar een hospice te gaan. Ze krijgt thuis geen rust. Boven zich hoort ze de buren lopen en dat bonkt te hard. Alles irriteert haar.

De hond blaft steeds te hard. Als er eten gekookt wordt dan stinkt het teveel. Iedereen vindt ze trouwens stinken. Van al die luchtjes wordt ze dan ook weer misselijk en dat is ze toch al zowat doorlopend en kan ze dit er gewoon niet meer bij velen. Ma is er wel klaar mee en ik vind dat alleen maar logisch. Morgen komt de oncologisch verpleegkundige en dan gaan ze het er over hebben. Misschien is dat wel beter. Dan kunnen ze Frans ook een beetje weg houden, die zorgt ook voor veel irritatie. Niet alleen bij mijn moeder hoor.

Bovendien vind ik het fijn om te weten dat er continue mensen in de buurt zijn die weten wat ze moeten doen. Ik moet er niet aan denken om ’s nachts bij haar te zitten en er gebeurt iets waarvan ik niet weet wat ik ermee of eraan kan doen. Ik zou volledig in paniek raken zoals ik me nu voel, denk ik. Het voelt alsof je helemaal niets meer kan hebben, 1 verkeerd woord van iemand en ik kan ontploffen. En dan ben ik niet zo aardig denk ik. Ik ben nogal verbaal en ik weet dat ik met woorden net zoveel stuk kan maken als met een eind hout. Dat wil ik gewoon niet. Dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden.

Ik ben nu weer thuis, ma is niet zo heel erg aanspreekbaar nu. En om bij Frans te blijven zitten heb ik niet echt behoefte aan. Ook die moet niet al te veel tegen me zeggen omdat ik hem anders neer ga sabelen met woorden. Wil ik niet doen. Sommige dingen kan je beter ongezegd laten. Dus maar weer naar huis. Morgen horen we wel wat ze zelf besluit. Ik ga straks maar even banken, alles is teveel, zelfs denken. Misschien slaap ik vannacht wel, ondanks de vastzittende nek, de gemene rug en de verkrampende benen. Niks aan toch?

Banken? Nou niet echt lekker ontspannen in elk geval. Zit je even te suffen en dan hoor je dat er iets gebeurd is bij ma thuis en dan zit je verdorie echt de hele avond aan de telefoon om te horen wat er nou precies gebeurd is allemaal. Ik zal er hier verder niet op in gaan maar wat zijn er toch een vreselijke mensen op deze aarde. Om moe van te worden. Mijn ogen branden en mijn oren tuiten en ik moe, heel moe. Zo moe dat ik denk dat er van dat slapen ook wel weer niets zal komen. Ach, wie heeft er nou slaap nodig? Het wordt morgen toch gewoon weer een dag. 

"Als je zon brengt in het leven van anderen, kun je de stralen niet weghouden van jezelf."

Sir James Matthew Barrie Brits toneelschrijver 1860-1937

Ik zit te wachten op mijn kleindochter, ze heeft nog 2 minuten om te komen en dan gaan mijn lichten uit en wordt er niet meer open gedaan. Daisy schrijft haar eigen verhaal, vaak alleen maar met zichzelf in de hoofdrol. Niet bij deze oma. Het licht gaat zo uit. Het medische gehannes is nu begonnen ook wat mijn moeder betreft.

Haar suiker schommelt alle kanten op, had ik al verteld. Ze kan niet meer eten en drinken en krijgt alleen ijsklontjes binnen. Nu was haar suiker weer zo extreem hoog en er komt extra thuiszorg. Ik word 21u55 gebeld, verpleegster van de thuiszorg vraagt of ik dan even naar de HAP Rijnmond wil bellen wat er nu moet gebeuren. Om 20u15 was er 20.7 gemeten, 4 eenheden novorapid gespoten en om 21u50 werd er 21.8 gemeten. Dat is niet zo goed, het is zelfs nog hoger geworden.

Ik moet naar de HAP bellen en vragen of ze moeten bijspuiten en zo ja, hoeveel. Dat bellen is nog een hele uitdaging. Ik mag niet op de 1 drukken want nee, ik ben niet in acuut levensgevaar. Ik moet dus braaf blijven wachten, zeker zo’n 10 minuten voordat ik eindelijk verbinding heb. Ik heb me nog niet eens half voorgesteld of de verbinding wordt verbroken. Ik weet als leidinggevende op een Klant Contact Center heus wel dat dit wel eens kan gebeuren, doordat de klant met zijn kin op het verbreekknopje zit of zo. In dit geval had ik alles op speaker staan en kon ik geen kwaad gedaan hebben.

Diep zuchtend maar weer opnieuw bellen en weer zo lang moeten wachten. Ondertussen krijg je hele verhalen te horen van wat ik allemaal klaar moet hebben liggen. Dat heb ik natuurlijk niet want ik zit thuis. Het moet enorm druk zijn want ik blijf maar wachten. Eindelijk krijg ik iemand aan de lijn en ik spreek gelijk de hoop uit dat ik niet weer verbroken word. Mijn moeder ligt ook maar te wachten en ik denk dat die toch echt liever wil slapen als haar dat zou lukken.

Na mijn hele verhaal te hebben aangehoord vraagt ze van alles over de medicijnen die mijn moeder slikt. Eh… Nou.. Ja, dat weet ik niet, ik zit thuis en niet bij mijn moeder. Waarom ik dan bel, wordt er gevraagd. Omdat thuiszorg mij belde om te zeggen dat ik moest bellen. Iets dat ik al heel raar vond hoor maar goed, je belt gewoon en stelt geen vragen. Eigenlijk heeft de HAP niets aan mij zo. Dat snap ik ook wel.

Thuiszorg hoort ook gewoon te bellen vertelt de assistente me, dit is niet de normale procedure. Daar kan ik inkomen want ik kan ook praktisch nergens antwoord op geven op de dingen die zij allemaal wil weten. Ik weet veel hoor maar ik ben nog altijd geen verpleegster. Iets dat mijn moeder altijd graag had willen worden. Ik weet zeker dat ze daarin zou hebben uitgeblonken en alles voor haar patiënten zou hebben gedaan. Daar was alleen toen helaas geen geld voor, ze moest werken.

Ondertussen bel ik de verpleegster weer op en zeg wat ik te horen kreeg. Zij vindt dat weer raar, waarom zou ik niet mogen bellen. Weet ik veel? Omdat ik niet veel weet misschien? Qua medische dingen dan. Ik heb ook met mijn broer al contact, ik kan niet weg omdat Daisy misschien kan komen en broer woont een stuk dichterbij nog dan ik. Hij is al onderweg. De dame van de thuiszorg heeft nog 2 andere patiënten en in plaats van eindelijk naar huis, zal ze dan nog maar langs mijn moeder gaan.

Kijk, al moet ik te voet naar het Franciscus, dat maakt me niet uit. Maar ik vond het ook al raar dat ik moest bellen omdat ik al kon voorzien dat ik vragen zou krijgen waarop ik het antwoord schuldig zou moeten blijven. Broer is ondertussen al bij ma, waar alles al donker is ook nog eens. Hij twijfelt wat hij nou moet doen. Zijn gevoel zegt toch maar zorgen dat je binnen komt. De deur zit op nachtslot dus ze moeten Frans wel wakker maken anders kunnen we er niet in.

Jeetje zeg. Dat is ook aan de ene kant logisch maar aan de andere kant weer niet. Al sla ik zo als het nodig is een ruit in hoor, dat dan ook weer wel. Het is gewoon een rot situatie. Het is bijna half 12. Kleindochter komt blijkbaar niet meer. Iets dat ik ook al wel verwacht had. Ze moet het zelf maar weten, mij krijgt ze er niet gek mee. Haar moeder wel jammer genoeg. Ik ben maar gaan slapen, niets aan te doen.

Ik heb vannacht wel zonder pilletje geslapen en ik heb vannacht ook in het volle maanlicht liggen slapen. Ja, er zit wel een raam tussen maar de oude Egyptenaren genazen ook heel veel met behulp van het licht van de Maan dus wie weet doet het me goed. Ik voel mijn rug nog wel maar niet zo pijnlijk als 2 dagen geleden voor de pilletjes. Maar ja, toen had ik ook net dat stuk gelopen op donderdag. Het is weer uit te houden zo, ik ben niet zo van de pilletjes eigenlijk. 

Broer belde net weer, het is niet veel beter met ma’s suiker. De dokter komt straks. Ik probeer het hier voor elkaar te krijgen dat ik voor mijn werk even langs kan want ik heb nu natuurlijk weer avonddiensten. De zware week, zoals ik hem altijd noem. Ik moet hier ook nog wat doen, mijn haar is ontploft en heeft een krultang nodig, sigaretjes maken en dan hopen dat ik om 1 uur weg kan. Snel even shag halen en naar ma.

Broer is er ook dan met San. Van een andere San kreeg ik net ook een bericht. Stichting zwerfkatten Rijnmond is met een grote vangactie bezig in Overschie, de wijk waar mijn moeder en de rest van de familie woont en die grenst aan Spangen waar ik woon. Ook daar vandaan hebben we wel eens bericht ontvangen dat Sunshine daar loopt. Stel je toch eens voor dat hij zich daar bij die zwerfkatten heeft aangesloten? Je weet maar nooit.

Al vanaf het begin dat hij weg was heb ik het gevoel gehad dat hij door zoiets thuis gaat komen. Ik heb ze direct een mail gestuurd en mijn hoop uitgesproken dat hij daar misschien wel bij zal zitten maar zo niet of ze dan eens een keer een vangactie willen uitvoeren daar bij de Marconistraat in de buurt. Daar zitten er ook zoveel en daar zit Sunshine voor mijn gevoel tussen. In september heb ik een weekje vrij, dan ga ik toch echt daar weer flyers ophangen. Ik heb er nog genoeg.

Ik zeg het natuurlijk al vanaf dag 1, elke dag die hij vermist is, is toch een dag dichterbij zijn thuiskomt. Ik zit daar nog steeds vol hoop op te wachten en elke dag mijn stukje te schrijven om zo die link met hem open te houden al gaat lang niet meer elk stukje over hem zoals in het begin. Dat is natuurlijk logisch.

Maar elke keer als ik mijn stukje plaats dan denk ik, zo, dat is toch maar weer gedaan voor jou Sun, zodat je ooit toch echt een keer weer thuis komt. Ik heb nog geen enkele dag gemist, behalve toen met de kerst, toen was ik zo ziek dat ik gewoon zelf een paar dagen heb gemist. Het is mijn babystapje naar je toe. Ik blijf mijn best doen en ik blijf het volhouden. Voor Sunshine, voor Moonlight en voor ons allemaal. 

"Ik geloof in God zoals een blinde gelooft in de zon, niet omdat hij ze ziet, maar omdat hij ze voelt."

Phil Bosmans Belgische pater en schrijver 1922-2012