Als ik had gedacht dat ik al moe was de afgelopen maanden met al die ballen in de lucht, dan is het niets met wat ik nu voel. Ik ben echt volledig bek af. Het ligt gelukkig niet aan mij, zowel Kim als Ben hebben precies hetzelfde en San ook. Het zal dan wel aan de omstandigheden liggen. Daar gooien we het maar op.

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten gisteren. Je ligt toch alleen maar te denken aan je moeder die daar moederzielalleen, nu snap ik pas de negatieve betekenis van dat woord, daar ligt. Ze is nogal warrig, wat als ze nou wakker wordt en niet meer weet waar ze is? Of wat als ze zich te alleen voelt? Dat praatte ik dan zelf ook maar weer weg anders wordt je gek.

Ze ligt nu veilig en rustig. Er is adequaat, althans dat hoop ik toch, personeel voor als ze iets nodig heeft. Als er echt iets is dan weten ze dat ze mij en mijn broer moeten bellen. Thuis lag ze in principe ook alleen want aan Frans heb je ook niets. Omdat hij niets ziet en al zou hij het zien, weet hij toch niet wat hij moet doen. Ons bellen zou hij nooit gedaan hebben dus dat hebben we dan nu al als enorm voordeel. Wij zijn de contactpersonen, hij niet.

Vandaag hebben we onze parkeerpassen gehaald. Broer en San waren vroeger gegaan, rond een uur of 11. Tussendoor zijn ze even naar de stad gewandeld ook nog. Toen ze terug kwamen, zagen ze nog net mijn moeders jongste broer, Oom Ben en tante Wil, die is ook gewoon familie want die heb ik nog nooit beschouwd als ‘aangetrouwd’. Zij is net zoveel mijn tante als oom Ben mijn oom is. Ik was het schattigste bruidsmeisje van de wereld bij hun trouwen. Net zoals deze oude foto van mij en mijn moeder, zal ik die er van de week wel opzetten. 

Ook zij hadden van de week een aanvaring met Frans toen ze bij mijn moeder op bezoek kwamen. Zij vonden het verhaal van gisteren dan ook net zo vreselijk als wij het vonden. Wie zou dat niet vinden eigenlijk. Wat me enorm dwars zit hierin, is dat Frans niet eens de moeite heeft genomen om bij mijn moeder op bezoek te komen. Het eerste wat in ons hoofd opkwam was dat hij vast bang is dat wij hier iemand hebben zitten die ons waarschuwt als hij bij ma is. Dan kunnen wij snel even zijn huis leeg halen.

Ik zeg niet dat het zo is hoor maar dat is het eerste wat bij ons allemaal op kwam. Ik ben Kim op gaan halen en wij waren er iets na 3 uur. Als je dan zou denken dat ik hier lekker alles heb opgeruimd, nou nee, het lijkt wel of dat niet lukt. Ik ben niet vooruit te branden gewoon. Het kostte me nog moeite om op tijd aangekleed en wel klaar te zijn om Kim te gaan halen.

Onderweg zagen we steeds kentekens met 73 erin. Ik zie dat anders nooit maar dat is wel even over geloof ik. Ben had ons al verteld dat ma erg warrig was en soms bijna niet te verstaan. Ze had dormicum gekregen om te gaan slapen maar ze heeft een hele onrustige nacht gehad. En volgens haar had ze ook allemaal hallucinaties gehad. Ze werd er in elk geval niet bang van maar ze vond het gewoon raar.

Wij daarentegen vonden het maar raar dat ze van de verpleging zeiden dat ze nergens uit konden afleiden dat er insuline gespoten moest worden. Nou ja zeg, ik las zelf regelmatig die dagrapporten van de thuiszorg en alles is heel netjes genoteerd. Wat ik wel raar vond is dat ze toen van alles wilden doen om die suiker lager te krijgen bij iemand die terminaal is én zoveel pijn heeft en constant misselijk is.

Dat heb ik toen ook gezegd maar ja, dan voel je je toch afgebluft omdat je geen dokter of verpleegster bent. Wordt de suiker te hoog, dat is hoger dan 33 geloof ik, dan raakt men in coma en zal langzaam wegglippen. Dat is beter dan het lijden dat ze nu doet toch? Die suiker kan niet meer gereguleerd worden omdat het lichaam het aan het opgeven is. Als er nog een kans zou zijn dan reageert het lichaam wel gewoon hoor. Dat weet ik wel zeker. Het is gewoon een seintje, klaar nu, mij krijg je niet meer zoals het hoort.

Goh, het is 22u22. Heb ik ook altijd, 11u11 of 13u13. Het meeste nog iets met 11 of de veelvouden van 11. Gaat nog wel even duren voor ik dit plaats, chatten tussendoor helpt niet mee aan mijn snelheid hier. Enniewee, we hebben ze gevraagd hoe of wat het behandelplan nu is. Aangezien ma minder last ervan heeft als de suiker heel hoog is, gaan ze niet spuiten. Alleen af en toe bloedprikken om te checken hoe het ermee staat. Ook wat betreft de misselijkheid, op verzoek mag ze zoveel ze wil. Dit gaat dan in het infuusje wat op haar borst zit. Wil ze het niet of vindt ze het niet nodig dan doen ze niets.

Wat ik al dacht over de insuline bevestigde ze ook. Het kan je aderen beschadigen en als je nog jong genoeg bent om daar hinder van te ondervinden dan moeten ze ingrijpen. In dit geval willen ze dat niet doen. Iets waar ik wel achter kan staan in elk geval. Ondanks dat, ik weet al 1 ding zeker, ik wil daar later niet komen te liggen als dat nodig mocht zijn. Ma merkt er weinig van hoor, het is meer dat wij het daar niet prettig vinden.

Heel af en toe zegt ze iets, of wil ze ijs. Ze haalt dingen door elkaar of ze kijkt ons opeens heel boos aan. Iets waarvan wij dan eigenlijk weer een beetje in de lach schieten. Wij hebben nu eenmaal een vreselijk gevoel voor humor en halen overal de pret uit. Zeker als we met elkaar zijn, dan wordt het nog versterkt. Ook toen Kim streng de arts assistent uitvroeg, keek ma boos naar haar, toen naar mij en mimede ‘zij is de baas’. Ik zat er ook met een grote grijns naar te kijken.

Kimberley op oorlogspad wil je echt niet tegenkomen hoor, geloof mij nou. Ik heb haar als pitbullpuber meegemaakt en dat heeft indruk gemaakt. Ik weet het uit ervaring. Ze kan het nog wel eens doen tegen me maar dan weet ik omdat het is omdat het bij mij het makkelijkst is om alles te laten zien. Mijn liefde voor haar is onvoorwaardelijk en dat weet ze. Ik vind het ook niet erg, ik zeg dan meestal ‘gaat het nu weer?’ en dan weet ze het zelf ook weer.

Mijn broer heeft toch nog even contact opgenomen met de buurtjes van ma. Of ze tekenen van leven hadden gezien beneden. Je weet natuurlijk maar nooit, er kan iets gebeurd zijn. Zo zijn we dan ook nog wel. Maar Agnieska, mijn moeders Poolse 3^e kind,  had hem gezien, praatje maken met iemand, even in de tuin. Zo dan. Hij leeft nog. Ik kan er dan nog maar 1 ding over zeggen, als de partner waar ik van hou op sterven ligt, dan hielden geen 10 paarden me tegen om daarbij te zijn voor als ze me nodig had.

Dan kon het me niet uitmaken wat de kinderen van me vonden of de rest van de familie. Die zou ik netjes negeren en zorgen dat mijn partner geen last van al dat gedoe zou hebben. Het zou me zelfs niet kunnen schelen áls ze inderdaad mijn huis leeg zouden halen. Geen seconde zou ik van de kostbare tijd die we nog samen zouden hebben verspillen. Dus nee, zoiets gaat er bij mij niet in om geen enkele reden. Maar hee, dat ben ik. Ik laat het dan ook bij deze los, er zijn veel belangrijkere dingen. 

"De zwartkijker ziet de zon 's morgens al ondergaan."

Phil Bosmans Belgische pater en schrijver 1922-2012

Gisteravond was ik ook weer een beetje dom. Ik geloof dat ik zelf al zo’n dag of 4 niet gegeten heb nu. Alleen de korstjes van het brood dat ik voor de kleintjes maak. Met kaas of smeerworst, daar zijn ze zo gek op. Zin om te koken heb ik niet en geen puf ook. Al had ik 1 van beide wel dan deed ik het dus nog niet. Bij ma om de hoek zit een goeie afhaal Chinees en ik dacht, dan neem ik daar wel wat mee.

Ik rij naar huis en onderweg zit ik me te bedenken dat ik toch echt iets vergeten ben maar wat. Af en toe een bijna ongeluk ontwijkend kom ik thuis en neem mijn tassen mee naar boven. Als ik alles heb weggezet bedenk ik me opeens dat ik toch wel een beetje trek heb nu.

Ik ben alleen vergeten om bij de Chinees te stoppen en eten te halen. Oh ja, dat was het. Eigenlijk heb ik ook geen trek meer dus wat maakt het ook uit. Alleen kom ik aan als ik niet eet, dat weet ik ondertussen wel. Zelfs dat kan me er niet toe zetten om iets te eten te maken. Een paar hapjes pindakaas waren genoeg voor die dag.

Toen ik ging slapen,of althans daar een poging toe ging wagen, kregen de cits hun snoepjes die hun snoepjes niet waren. Eerst zaten ze me aan te kijken of ik wel helemaal goed bij mijn kersenpit was. Toen er toch echt niets anders uit de bus voor snoep kwam, hebben ze het toch wel opgegeten. Vooral de gerookte kipsnippers, waar Moonlight als kleine kitten een gevecht voor over had, gingen er wel in bij Moonlight. Gelukkig kwam mijn pakket vandaag aan en hebben ze vanavond hun favorieten weer.

Al vroeg waren we bij ma, mijn broer, schoonzus en ik. Onderweg had ik nog bijna een BMW op mijn motorkap genomen. Best lastig als je er met je hoofd helemaal niet bij bent. De verpleging was er ook en die was de medicijnen aan het klaar zetten. We kregen nog wat instructies waar nog wat dingen lagen zoals oude foto’s en albums enzo en de trouwpapieren van mijn opa en oma en meer van dit soort persoonlijke zaken.

Frans is bang dat wij zijn huis leeg zullen roven maar zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Alleen zijn wij niet zo als hij. Wij geven niets om spullen om hun geldwaarde maar wel als het van emotionele waarde is. En zelfs dat niet tegen elke prijs. Vlak voordat de ambulance komt, komt mijn moeders oudste broer aanlopen.

Hij wist nog niet dat ze al zo vroeg weg zou gaan. Onderweg naar mijn moeder had ik al een soort mantra in mijn hoofd; Ik ga niet huilen, ik ga niet huilen, ik ga niet huilen. Maar er kwam een enorme knoop in mijn maag toen ik de ambulance aan zag komen rijden. Je voelt dat er iets onomkeerbaars gebeurt.

Oom Aad kwam ook buiten staan en toen de broeders ma in de ambulance hadden en ik het verdriet op zijn gezicht zag, hebben we wel even in elkaars armen staan te huilen. Het is toch nog altijd zijn kleine zussie natuurlijk. Dat voel je wel hoor, als een moker. We hadden het er allemaal op onze eigen manier even heel erg moeilijk mee. Verder maak je alles mee alsof je in een droom zit. Het is heel onwerkelijk.

Frans reed mee met de ambulance en ik dus met mijn broer. Als om aan te geven dat ze op de juiste plek is, lag mijn moeder eerst op kamer 10. Ze is op de 10^e van de 10^e geboren. De verpleeghulp, niet de verpleging dus, heette Christina, net als mijn moeder. Oké dan, wel genoeg synchronisiteit zo. Het ziet er allemaal wel een beetje armoedig uit hoor, vonden wij toch. Een flinke opknapbeurt is er eigenlijk wel heel erg nodig. Op kamer 10 had ze uitzicht op een grint dak die doorliep tot een grijze muur.

Ze mocht ook op kamer 12 kijken maar dat wilde ze niet, dat was te donker. Heel apart want er was sowieso een raam meer en met uitzicht op de achterkant van huizen met balkonnetjes enzo. Een stuk beter want er stonden ook 2 makkelijke stoeltjes en een tafel die op de andere kamer niet stonden. Wij dachten al vooruit want als je daar een nacht moet zitten dan ben je gebroken als je op die opklapstoeltjes moet zitten. Daar werd mijn rug nu al opstandig van.

Uiteindelijk vond ze onze argumenten toch ook wel wat waard en dus hebben we al haar spulletjes naar kamer 12 gebracht en kon ze zelf ook zo in het andere bed. Om te compenseren dat ze niet meer op 10 lag, ligt ze nu in bed 73. Dat is het geboortejaar van mijn broer en het getal 73 speelt zijn hele leven al een grote rol. Toeval bestaat niet.

Pas rond een uur of 2 kwam er eindelijk een coassistent en iemand van de verpleging die gegevens nodig had. De vragenlijst van de arts zal wel standaard zijn maar slaat echt helemaal nergens op. Wat later gingen wij met de verpleger mee naar de huiskamer om alles in te vullen en in orde te maken. Hij was echt heel vriendelijk en super gay en zo mager dat hij een salto in een TL buis kon maken.

Hij had ook prachtige ogen met lange geverfde wimpers. Die sprongen er echt uit. Omdat hij zo verzorgd was sprongen zijn rare wenkbrauwen er helemaal uit. Net zoals die van Bert van Ernie. Twee van die mee bewegende dikke rechte strepen. Heel apart en iets waar je naar blijft kijken. Cor heet hij en samen vulden we alles in wat er in te vullen viel.

Toen hij even weg liep om het patiënt nummer te gaan halen, zat ik tegen mijn broer met het stemmetje van Ernie ‘hee Cor, Cor!’ Ik kwam nog net niet tot een banaan in je oor, dat rijmde wel prima trouwens, het dicht ook, nu ik erover nadenk. Hij wist direct wat ik bedoelde natuurlijk. Zegt mijn broer; ‘Is Cor er ook? Nee, hij is Ernie’. San en ik helemaal dubbel natuurlijk, dat moest even hoor. Afijn, alles is ingevuld, ook onze gegevens en noem maar op allemaal.

Wel vond ik het vervelend dat de arts niet eens snapte hoe de map van de thuisverpleging werkte. Ook zag ik in de middag nog steeds de tas met medicatie van ma in het verpleegsterskantoortje staan. Ik ben het maar even gaan zeggen en ook dat ze nog steeds haar insuline niet gehad had en dat haar suiker steeds torenhoog is. Goh daar gingen ze even naar kijken dan. Seriously???

Ik moet zeggen dat me dit nou niet echt een hoop vertrouwen geeft in hoe het er daar aan toe gaat. Ik vind het eigenlijk niet kunnen zo. Maar omdat het ma d’r eerste dag is daar wilden we er nou ook niet gelijk bovenop springen. Daar hadden we ook eigenlijk geen puf meer na deze uitputtingsslag.

Na een sigaretje te zijn gaan roken beneden,  zijn we weer even terug naar ma gelopen en toen kwam onze bonuszus er ook aan. Wij zouden naar huis gaan en zij zou nog even blijven en dan kon Frans gelukkig met haar weer terug. Die had ons vanaf we daar waren ook weer enorm op onze zenuwen gewerkt en je wil niet iemand van de trap duwen of zo in zo’n instituut. Dat was mooi opgelost zo. Ik moest er bij ma uit en ik heb even gewacht tot mijn pakket van Zooplus er werd bezorgd want dat was er nog niet.

Op verzoek van Ingrid hebben we foto’s gemaakt van kleine dingetjes die ons dierbaar zijn of niet echt maar waarvan ma niet wilde dat het bij Frans zou blijven. Dan kan zij die in de gaten houden. Met Frans weet je het maar nooit, zal ik maar zeggen. Dat konden we mooi even doen nu hij er niet was, anders staat dat weer zo lullig. Het is helaas wel noodzakelijk. Ik ben alsnog mijn vergeten Chinees gaan halen en toen ik in mijn auto wilde stappen, zette Ingrid Frans net af.

Eenmaal binnen kregen mijn broer en Frans enorme ruzie omdat Frans dacht dat we in ‘zijn’ kasten hadden gezeten. Nee Frans, daar was je zelf vanmorgen bij, dat zijn de kinderfoto’s van mijn broer, dus waar gaat het eigenlijk over? Die moest Ben van ma meenemen. Dat had hij niet gezien, zei hij. Nee, je bent ook zowat blind. We gaan echt niet alles onder je neus houden voor toestemming want die hebben we NIET nodig! Die man spoort niet hoor. Ik geloof dat mijn broer zijn wekenlange frustratie er even heeft uitgegooid en hij zal niet zo netjes zijn gebleven. Ik begrijp hem volkomen. En Frans maar roepen dat hij door mijn moeders familie nooit geaccepteerd is.

Ja hoor, dat had volkomen anders geweest als je zelf maar een ander karakter had gehad. Iedereen is daar gewoon door weggejaagd. Het is dat mijn moeder zo’n schat is dat de mensen zich over de ergernis wat Frans betreft heen hebben gezet anders was het daar een verlaten huis geworden. Eigenlijk gaat het dat binnenkort ook worden. Ik geloof dat mijn frustratie er nu ook wel even uit is. Neh, toch niet maar hier laat ik het maar bij. Het moest er toch even uit.

Ik ben volledig bekaf, zo vroeg weg, dan zo’n vreselijk zware dag achter de rug en pas om zes uur thuis. Ik heb een bende hier maar heb half op de bank gelegen tot nu toe. Te vol van alles om te slapen en zo moe dat wakker blijven eigenlijk pijn doet. Alle informatie heb ik op Facebook gezet voor de familie en vrienden die willen komen. Ik moest alleen nog even schrijven, nog lang niet alles maar ik wil er ook geen boekwerk van maken, al scheelt dat nu niet veel.

Morgen weer een dag. Dan spreek ik met mijn broer wel weer even af wat en hoe wij het gaan doen. Ik ben best een beetje ongerust maar ze mogen ons allebei dag en nacht bellen. Ik hoop dat ze fijn en rustig zal slapen, iets wat anders niet kon. Morgen maar weer zien hoe het met haar gaat. Echt gerust voel ik me er niet bij in elk geval, terwijl ze op zich toch echt veiliger is dan alleen met Frans thuis. Dat wordt weer heel weinig slapen in elk geval. 

"De zon gaat niemand voorbij maar als je zelf door de schaduw kruipt kan ze jou niet vinden."

Phil Bosmans Belgische pater en schrijver 1922-2012

Hetzelfde patroon van slaap herhaalde zich, pas heel laat in slaap vallen en dan te laat wakker worden. Dat is zo niet handig. Juist overdag kan ik dingen doen en in de avond niet. Nou ja, niet dat er ook maar iets uit mijn handen komt. Ik heb gewoon geen puf, nergens voor. Het lijkt wel alsof ik een klein beetje in elkaar gestort ben. Ik zie de rommel wel maar het kan me een soort van niet echt schelen.

Ik heb alleen de kattenbakken verschoond. Ook alleen maar omdat dit echt noodzakelijk was anders had ik het vast overgeslagen. En eten geef ik ze natuurlijk ook, zo erg is het nou ook weer niet dat ik zoiets zou overslaan. Zelfs als ik enorm ziek ben, zoals met de kerst dan is dat toch echt iets dat moet gebeuren. Dat is gewoon je verantwoordelijkheid. Alhoewel ze toen geloof ik ook een dag geen natvoer hebben gekregen, ze hadden brokjes zat staan.

Dat wordt lastig met die kleintjes zolang ze niet echt brokjes eten maar het is gelukkig niet aan de orde. Ik moest toch even een boodschapje halen want mijn bestelling van Zooplus is verlaat en dus hebben ze vanavond niet hun favoriete snoepjes. Die had ik zelfs nog bij een andere site ook besteld in de hoop dat die vroeger zouden leveren maar dat is helaas ook niet gebeurd. Ik ben dan maar bij Pets Place gaan kijken maar daar hadden ze de snoepjes ook niet. Wel iets anders gevriesdroogd wat ik maar heb meegenomen om toch maar iets voor ze te hebben vanavond.

Ik wil straks die snuitjes wel eens zien als ik ze die onder hun neus stop. Ik heb er nog wat andere, volgens mij heel lekkere, snoepjes bijgehaald. Maar ja, of ik daar goed mee zit weet ik vanavond pas. Toen ik in die winkel liep zag ik een schattig zwart/wit katje liggen slapen. En toen was ik natuurlijk verkocht en het katje ook. Aan mij. Ik heb er nu eigenlijk 6 in totaal. Het scheelt wel dat dit katje geen eten kost, geen aandacht of onderhoud en de kattenbak niet vuil maakt. Hooguit af en toe een stofdoekje eroverheen halen en klaar is Ria.

Het is van steen maar het leek net of ik Skylar zag liggen slapen dus kon ik het niet weerstaan. Daarna naar de Action voor nog meer kattensnoepjes en ik moest batterijen hebben, van die kleintjes, die hebben ze daar. Ik was snel door de winkel heen want ik wilde naar mijn moeder daarna. Toen ik had afgerekend en weg wilde lopen ging het alarm af. Het meisje vroeg of ze even in mijn tas mocht kijken. Ja hoor, dat mag, ik steel niet. Ze sprong haast een meter van haar stoel want tussen de doosjes met snoepjes die ik gekocht had bij de Action, lag het katje te slapen onderin mijn tas.

Ik lag dubbel en pakte het beeldje uit mijn tas om te laten zien wat het was. Ja, ze wou zelf kijken toch? Ik was dat hele beeldje vergeten maar dat ziet er echt heel echt uit. Dat was nu zelfs bewezen. Toen ik bij mijn moeder uitstapte, nam ik het katje voorzichtig in mijn armen. Ook Kim heb ik zich rot laten schrikken. Toch nog een beetje lol vandaag, al was het maar door een stenen katje. Mijn moeder heeft geen zin meer in geintjes en dat snap ik echt wel, dat zou ik ook nooit doen.

Morgen zijn mijn broer en ik vroeg bij haar. Ze wordt rond half 11 met de ambulance opgehaald en ze gaat dan naar een hospice. Eerst zou ze naar IJsselmonde gaan, of wij dat wel goed vonden, vroeg ze nog. Ma, alles wat voor jou beter is vinden wij goed, dat hoef je echt niet te vragen. Later bleek daar toch geen plek te zijn en is het uiteindelijk op de Nieuwe Binnenweg geworden, tegen het Centrum aan en voor ons veel makkelijker omdat het niet zo heel ver weg is.

Maar daar ging het ons in elk geval niet om. Al hadden we nog verder gemoeten, dat is niet iets waar je over nadenkt. Dat doe je gewoon. De sfeer was heel raar vandaag. Je weet dat je je moeder in het huis, waar ze 34 jaar heeft gewoond, straks niet meer zal zien. Ze zegt zelf dat het maar voor een weekje is. Dat zou best eens kunnen en dat zou ik eigenlijk nog veel te lang vinden. Wat ziet ze af, ze is in een paar dagen 7 kilo afgevallen. Er blijft niet zo veel meer van haar over. Soms is ze even bij de tijd en dan moeten we van alles pakken voor haar. Ze zegt me dat er een kistje in de kast staat met allemaal papieren van mijn oma en opa, die moet ik pakken als ze er niet meer is als ik het hebben wil.

Een paar weken geleden liet ze me wat dingen zien die ze wilde dat ik mee zou nemen maar ik weet niet meer precies wat en al helemaal niet waar het ligt. Dus laat maar hoor. Spullen zijn maar spullen en Frans mag wat ons betreft alles houden. Hij beseft goed dat hij ons daar ook niet meer zal zien als ma er straks helemaal niet meer is. Zijn dochter, onze bonuszus, kwam ook nog met haar meiden en aanhang.

We hebben even in de tuin zitten praten, het had allemaal zo anders kunnen lopen. Zij had van ons altijd het gevoel dat we als een kliekje bij elkaar hoorden en zij had daar graag bij gehoord. Ze had van harte welkom geweest maar wij hadden van haar weer zoiets van dat ze wel op haar vader zou lijken en daar hadden we nou ook niet al te fijne ervaringen mee. Pas sinds kort, vanaf ma ziek is, leerden we elkaar echt een beetje beter kennen. Zo kwamen we erachter dat we elkaar best wel liggen eigenlijk.

Ook zij is geen fan van haar vader, het klinkt misschien hard maar daar heeft hij zelf voor gezorgd. Als het aan ons allemaal had gelegen dan was alles volkomen anders geweest en waren we nu ook allemaal voor hem gaan zorgen. Het is alleen een man die je liever vermijdt. Dan hou ik het nog heel netjes. Daar zal ik verder maar niets meer over zeggen maar het is wel zo.

Ik rij morgen met ma mee in de ambulance in elk geval en dan rijdt mijn broer erachteraan. Zo kom ik ook weer thuis als we eenmaal weten hoe en wat over hoe het er daar aan toe gaat. Er zullen wel regels zijn, wat zijn de bezoekuren als die er al zijn. Waar kunnen we parkeren? Ik kan zo op de tram stappen en dan stap ik er vlak voor uit maar ik ga liever met de auto. Broer natuurlijk ook. We hebben nog wel wat dingen uit te zoeken, ook wat de verpleging e.d. betreft. 

Morgen wordt een zware dag, dat weet ik nu al. Je moeder zien vertrekken en weten dat ze daar dan niet meer terug komt. Wat mij betreft zou het mooi zijn als ze vannacht vanzelf over zou gaan. Ze zei vanmiddag tegen me dat ze niet had verwacht dat het zo ontzettend zwaar zou zijn om te moeten dragen. Dan huilt je hart want je kan niets doen om het voor haar te verlichten. Haar spullen zitten al in een tas. Alleen ondergoed en nachtponnetjes. Meer heeft ze niet nodig, zei ze.

Ze zal toch niet meer buiten komen daar. Frans wilde met alle geweld dat ze haar jasje mee zou nemen maar dat wilde ze niet. Waarom zou ze? Hij denkt volgens mij dat ze straks nog lekker een wandelingetje gaat maken of zo. Dat zie ik niet meer gebeuren in elk geval. De thuiszorg zal zorgen dat alle nodige medicatie mee gaat. Ze moet haar identiteitspapieren mee nemen en die van de zorgverzekering ook. Dat heeft ze klaar zitten in haar knip. Morgen heeft ze haar 1 na laatste uitje, voor ze haar laatste reis zal maken. Dat doet behoorlijk zeer als ik daar aan denk.