"Wat heb je aan de maan als je hem niet kunt kopen of verkopen?

Origineel: What good is the moon if you can't buy or sell it?

(Bah! Wat een nare man moet dit wel niet zijn...)"

Ivan Boesky Amerikaans beurshandelaar 1937-

Weet je wat mooi is? Zit je in het donker op je bank, best mooie bank al zeg ik het zelluf, en dan zie je iets in je ooghoek. Ik werp een blik door het raam. Gelukkig bleef het heel. De Maan staat in al haar glorie te schitteren en ik groet haar, dat doe ik altijd. Je mag me gek noemen, ik weet wel beter. Blijken de soort zwarte flitsen die ik zie een, of meer, dat zag ik zo gauw niet, klein vleermuisje te zijn.

Doordat Moeder Maan zo stond te gloeien aan de hemel viel het extra op. De katten zaten ook te kijken wat dat nou weer kon zijn. Eens ik bewust wist dat het een vleermuisje was, ging ik het steeds beter zien ook. Het ging helaas te snel om ook maar te proberen er een foto of filmpje van te maken. Je had erbij moeten zijn, laat ik het daar maar op houden. Ik vond het wel wat hebben in elk geval.

Ik was behoorlijk moe en was lekker op de bank gaan hangen na het eten. Dit keer had ik komkommer en je raadt het al, Rainbow vond ook dat goed te pruimen. Rare jongens die zwart/witten. Moonlight loopt al dagen te mauwen en te zeuren. Kom er maar eens achter waarom. Ik zou het niet weten. Op een gegeven moment gaat hij zitten, vlak voor de tv op het tv meubel. Nou heb ik best een flinke tv hoor, maar met zo’n grote kat vlak voor je giechel is het toch wat minder kijkplezier, zal ik maar zeggen.

Uiteindelijk houdt hij wel op maar ik hoef me maar te bewegen of hij komt er al aan om te zien wat ik ga doen. Natuurlijk al mauwend en zeurend. Wat moet je nou joh? Ik begin te vermoeden dat het iets met een hengel te maken heeft. Hij heeft pech, ik heb veel voor ze over maar ik was daar gewoon echt te moe voor. Ik neem me wel voor het echt goed te maken met hem in de komende 2 dagen.

Hoe die gaan verlopen weet ik ook even niet. Ik ben in elk geval 2 dagen autoloos. Je zou denken dat ik dat niet zo erg zou vinden nadat ik zeker 10 jaar autoloos heb geleefd maar geloof me, ik vind het vreselijk. Met mijn moeder speelt er ook van alles waar ik hier nu niet verder op in ga. Als de 2 afspraken van Woonstad afgehandeld zijn, 1 tussen 8 en 12 voor de rookmelders, en 1 tussen 10 en 12 voor mijn balkon in verband met de lekkage beneden bij mijn buren, geef ik mijn broer even een seintje en dan komen ze mij even halen.

Als ze tenminste niet van plan zijn om direct wat aan het balkon te gaan doen. Aan de lucht te zien gaat het straks ook nog regenen en dat zou een lekker zooitje worden hier binnen. Aan de andere kant, dan zou ik er ook gelijk vanaf zijn. Als ze maar weten dat ze mijn uitbouw moeten laten zitten. Mijn vloertegels zullen er wel afmoeten en daaronder zit een ondertussen vast enorm smerig stuk kunstgras ook nog eens. De tegels aan de kant van het hek zitten vast aan het kippengaas. Of eigenlijk andersom. Dus hoe dat moet weet ik eigenlijk ook niet. Even afwachten maar.

Ik moet wel eerst mijn auto wegbrengen en daar om 8 uur zijn. Dan is de meneer, die mijn situatie meer dan begrijpt omdat hij er zelf in zit, zo lief om mij weer snel een slinger naar huis te geven. De keuring kost precies het kleine buffertje wat ik op heb kunnen bouwen. Weg. Pech. Maar ik hou wel mijn blauwe autootje, dat is me ook veel waard. Ik weet zeker dat ik daar de komende jaren geen spijt van zal krijgen. Christine is een blijvertje.

Bovendien is mijn vertrouwen in alles, noem het Universum of Wayti of hoe je het ook wilt noemen,  zo groot dat ik me daar niet wakker door laat houden. Alles komt altijd goed en er is een reden dat de dingen gaan zoals ze gaan. Ik zeg hier niet mee dat alles leuk is en goed gaat. Helemaal niet, zeker niet zelfs. Maar als ik over een jaar of 5 terug kijk naar augustus 2017 dan snap ik vast waarom het zo moest lopen allemaal. Dat is tot nu toe altijd al zo geweest met alle drama’s in mijn leven en dat waren er best veel. Daar zal dit absoluut geen uitzondering op gaan worden. Aan alles komt een eind, ook aan ellende en verdriet.

Nu zit ik hier te wachten op de 2 afspraken. De auto is al naar de garage en die is pas morgen aan het einde van de dag klaar. Als ze nou maar gewoon opschieten. Ik durf ook niet te gaan stofzuigen want dan hoor ik de bel weer niet. De kattenbakken zijn al gedaan. Veel rommel heb ik niet eens. Ik heb best een hekel aan dit soort wachten eigenlijk. Het voelt alsof ik gewoon een vrije dag kwijt ben. Dat slaat eigenlijk nergens op want ik ben thuis en ik ben vrij, net zoals het zonder die afspraak zou zijn maar toch.

Misschien ga ik zo weer een stukje verder schrijven in het boek dat ik aan het schrijven ben. Ik heb het hele verhaal al in mijn hoofd, dat is niet zo moeilijk want ik heb het zelf meegemaakt. Alleen de tijd hebben om het op te schrijven heb ik niet echt. Af en toe een paar zinnen kunnen typen zorgt ervoor dat het een veel langer proces wordt dan me lief is. Toch had ik vorige week het eerste hoofdstuk klaar. Een mini mijlpaal.

Het zou al heel anders lopen als ik eens een keer de tijd had om achter elkaar door te typen. Een hele middag bijvoorbeeld. Dat zou even fijn zijn. Nu duurt het nog veel langer dan het anders zou hebben geduurd want je moet ook elke keer weer opnieuw even lezen wat je al geschreven hebt. Je moet er even inkomen ook. Zit je er net in dan moet je wel weer stoppen. Soms omdat je weg moet naar je werk. Soms omdat je al gewerkt hebt en je schouders en nek al vast zitten van het typen en zitten achter een pc.

Het gaat in elk geval tergend langzaam. Wat wel snel ging, net zijn de rookmelders geplaatst. Een wat slungelige en slome jongeman, die op geen van mijn vragen antwoord kon geven, plakte de dingen in no time tegen mijn plafonds. Boven zitten ze nu ook, ik ben er nu 6 rijker. Aangezien ik een roker ben hoop ik niet dat ik die in mijn huiskamer elke keer uit moet schakelen. Geen idee hoe gevoelig die dingen zijn. De laatste sprong hij gewoon tegen de muur op de gang. Ik vond het wel grappig.

Hij was nog niet weg of er werd weer aangebeld, nog voor tienen. De heren die naar het balkon kwamen kijken. Ze lieten een foto zien van bij de buren. Die kijkt zo door een gat in het plafond naar buiten. Alleen zit dat niet in mijn balkon gelukkig maar bij de afvoer. Ik heb ze een beetje gestuurd door te zeggen dat mijn balkon al 2 jaar zo is als nu. Klein beetje liegen mag af en toe. Dat ik die onderkant wel los kan maken en het gaas weg halen maar dat ze dan nog steeds niet bij de andere kant bij dat gat konden komen.

Zelfs al hadden ze nog over het balkon kunnen stappen dan had het te gevaarlijk geweest om bij dat gat een reparatie uit te voeren. Tenzij hij wilde abseilen. Nee, dat was niet de bedoeling natuurlijk. Hij zag het al. De reparatie moet worden uitgevoerd op een lange ladder vanaf de andere kant. Ja joh, precies! Zo, daar ben ik mooi vanaf in elk geval. Ik ben nu lekker klaar en heb geprobeerd mijn broer te bellen maar ik krijg voicemail en geen berichtje terug van mijn schoonzus dus ik wacht het nog wel even af.

Ik ben dus nu echt lekker vrij, geen gedoe met mijn balkon, geen rotzooi door het huis. Gewoon even lekker helemaal niks. Mijn medicijnen zijn ook weer besteld. Ik moet alleen nog wat sigaretjes gaan draaien voor vandaag en even wachten tot ik wat van mijn broer hoor. Ik ga even een bammetje maken en 2 extra voor de kleintjes. Vandaag is mooi. 

"De sillylach van de maan bij liefdestaferelen in parken wordt verklaard door het feit dat de maan dit moeilijk in zijn vuistje kan doen."

Ischa Meijer Nederlands journalist en tv-presentator 1943-1995

Gisteravond heb ik ontdekt dat Rainbow toch wel een hele aparte kat is. Dat wist ik natuurlijk al maar hij heeft het nog eens behoorlijk overdreven laten zien. Ik had eten klaargemaakt en terwijl ik bezig was liepen ze maar om me heen te draaien. Ik wilde ze pas eten geven als ik zelf ging eten zodat ik in elk geval nog een paar hapjes in alle rust kon nemen. Het was een beetje onhandig zo met dat gedraai om mijn voeten.

Ik dacht bij mezelf, ik geef ze gewoon een paar stukjes rauwe witlof die was ik fijn aan het snijden want ik eet het ook rauw. Tot mijn grote verbazing aten zowel Skylar als Rainbow het gewoon op en vroegen om meer. Nou ja, het moet hier niet gekker worden! Prima hoor, als jullie dat lekker vinden krijgen jullie nog wel een paar stukjes. Skylar had er al snel genoeg van en ging verder spelen, er viel niet echt iets te halen moet hij gedacht hebben.

Rainbow bleef steeds vragen om nog een stukje witlof. Oké dan. Vlak voor ik ging eten kregen de cits ook. Ik had nog niet de helft van mijn eten op toen de kleintjes op mijn schoot klommen om te zien wat ik aan het eten was. Ik moet mijn eten altijd delen met ze want ze zijn gewoon te lastig om weg te houden. Ja of ik moet staande gaan eten, daar heb ik dan weer geen zin in.

Er lag ook een tartaartje op mijn bord maar daar taalde Rainbow niet naar. Hij nam een flinke hap van mijn witlof, sprong van mijn schoot en at het op de grond op. Direct kwam hij weer terug voor de volgende hap. Aangemaakt met yofresh vond hij het zelfs nog veel lekkerder natuurlijk. Ook van mijn aardappels heeft hij wat happen genomen. Het vlees interesseerde hem niet zo eigenlijk. Heel apart vond ik dat. Casper vond het vroeger heerlijk om erwtjes te eten maar daar hield het ook bij op. Rainbow lijkt wel meer vegetariër dan kat te zijn. Behalve zijn vis dan, daar is hij gek op.

Al de hele dag heb ik steeds een heerlijke geur in mijn neus gekregen. Op de zaak dacht ik nog dat het vast het parfum van iemand moest zijn dat in de lucht was blijven hangen. Maar thuis had ik het ook. Heel raar maar in elk geval niet onaangenaam. Ook die hele gekke dingen die geen toeval kunnen zijn maar te maken hebben met synchroniciteit. Dat je bv een liedje in je hoofd hebt, je zet de tv aan en hup, daar hoor je hetzelfde liedje. Dat had ik echt de hele dag.

Dat ik me suf heb gelachen om die quote van 1 augustus, na mijn verhaal over de dag met aardig wat ellende die ik over me uitgestort kreeg, leek niemand te snappen. Een aantal hebben het zelfs aan me gevraagd wat het nou was via Facebook. Ik snapte er niets van dat anderen het niet snapten. Mensen lezen ook maar half. De quote op zich was al grappig “het kan toch niet zo door blijven gaan” na mijn hele verhaal vol ellende en gedoe, de schrijver ervan, een Duits toneelschrijver, had een naam die het helemaal grappig maakte; August von Kotzebue dus KOTSBEU! Snappie?! hè hè... 

Gelukkig had ik op de zaak iemand die hem wel gelijk snapte, hoefde ik gelukkig niet meer aan mezelf te twijfelen. Ik ben altijd scherp op dit soort zaken en dat heeft gewoon niet iedereen. Zelfs mijn collega Viktor, die normaal altijd wel net zo scherp is als ik met taal, had ‘m niet gelijk maar die had dan weer die naam niet gelezen. Viktor en ik zijn van de gekke taalgrapjes, liefst nog in het Engels ook als het even kan. Of we blijven rare dingen een soort van rode draad geven in alles wat we de rest van de dag zeggen.

Nu hebben we ook weer zo gelachen, nadat ik hem op de naam wees snapte hij het eindelijk ook. Wat later, Viktor was in een nog vers verleden talenstudent en hij was even aan het nadenken over hoeveel 13 + 15 nou waren. “Viktor!” zei ik, 'dat meen je niet zeg dat je daar over moet nadenken!' Legt Viktor me weer even haarfijn uit dat hij talenstudent was hoor, die hebben wel vaker last van eh, van eh… We konden allebei even niet op dyscalculie komen, het hebben van moeite met cijfers e.d.

Ik gooi vragend en voor de grap eruit ‘dyscaligula’? Gelijk erachteraan zeg ik ‘oh nee, dat is als je moeite hebt met Romeinse keizers’ waardoor Viktor weer helemaal dubbel lag. En dan is het hek van de dam, we hebben weer een gek onderwerp. Hij komt er dan op dat als je juist gek bent op Romeinse keizers en je er veel over weet dat je dan Neroloog moet zijn. We zitten ons hardop af te vragen of dit wel samen kan gaan met dysCaligula en besluiten dan dat dit wel mogelijk is maar weer niet als je een Caligulafobie hebt.

Dat je blij mag zijn dat je dat niet hebt als je een keizersnede nodig hebt en met nog meer van die idiote dingen gaan we dan door. Er moet gewerkt worden anders zouden we uren van die rare dingen zitten verzinnen en ons de tandjes lachen. Er staan 2 van de wat nieuwere medewerkers, die ons iets willen vragen, naar ons te luisteren en die moeten vast wel gedacht hebben dat wij helemaal compleet gestoord zijn. Dan zitten ze er eigenlijk nog niet eens zover naast. Wij hadden in elk geval de grootste pret, dat was ook wel even lekker na weer een stressdagje. Mijn nek zit nog vast.

Gisteravond had ik nog zoiets geks trouwens, ik zit te chatten met een vriendin over mijn moeder op mijn gsm. Daar gaat het niet zo best mee op het moment, met mijn moeder, de gsm gaat nog best even mee. Ik kijk uit het raam en zie een groot wit kruis van wolken. Als een gek probeer ik uit die chat te komen en het lukt me er een foto van te maken, die ik gelijk doorstuur. Ik kijk weer op en het is weg. Heel apart weer en we kregen er allebei kippenvel van.

Rare dingen allemaal en ik had gisteren ook een soort rush van energie vanaf ik thuis kwam. Pas ’s avonds ging ik zitten en ik was nog helemaal klaar wakker. Het duurde lang voordat ik de slaap kon vatten. Dat is niets voor mij tijdens dagdiensten. Vanmorgen was ik ook nog bijna te laat, nou ja het was 1 over 6 in plaats van kwart voor toen ik binnen stapte. De katten hadden weer de melk over de vloer gegooid. Als het nou de brokjes waren geweest had ik het laten liggen maar dit moest ik echt eerst even opruimen.

Kleine lummeltjes. Ik ga ze zo maar even lekker eten geven. Dan ga ik even uitpuffen op de bank. Net naar ma geweest maar ze ligt alleen maar te liggen. Ze sliep toen ik wegging dus ik deed maar heel zachtjes. Als ze slaapt voelt ze gelukkig even niets. Wat gaat mijn hart naar haar uit en wat is ze toch sterk. Nooit zal ze klagen terwijl ze nu bijna niet eens meer drinken kan zelfs. Het voelt zo machteloos dat je helemaal niets voor haar kan doen. Je kan gewoon niets. Dat vreet behoorlijk aan je. Bijtanken kan ik gelukkig bij mijn cits, die geven me de kracht om alles te dragen. Ik ga ze lekker verwennen nu. 

"Poëzie is een splinter van de maan verloren in de buik van een kikvors."

Carl Sandburg Amerikaans dichter 1878-1967