Het lijkt wel alsof we allemaal een beetje in een bubbel zitten. We hebben er stuk voor stuk last van. Het lijkt alsof je heel druk bezig bent en voor je het weet zijn er een uur of 3 verstreken. Heel raar is dat. Ik heb nog steeds die foto’s niet uit kunnen zoeken allemaal dus dat mandje dat ik wilde neerzetten gaat ook niet lukken.

Voor ik het weet wat er gebeurd is, is de hele dag alweer voorbij. Vanavond wil ik er toch echt een keer vroeg in en dan ook echt proberen te slapen want morgen is een belangrijke dag. Dan wordt het laatste aardse stukje van mijn moeder terug gegeven aan moeder Aarde. Daarna zien we wel weer verder. Ik kan het niet echt overzien. Ik ben zelf even niet van deze maatschappij, zo voelt het een beetje.

Natuurlijk liet ma vandaag ook niet voorbij gaan zonder van zich te laten horen. Weer zat de dag vol met allerlei tekens van haar, alsof ze ons ook door deze dag heen wou helpen. Het weerbericht waar om 11u11 naar gekeken werd, gaf aan dat het 13 graden was. Een aantal posts op Facebook van ons waar ‘met nog 13 anderen’ bijstaat en zo.

Ben gaat tanken en wil er 20 euro indoen, dat is dan wel 13 liter ziet hij als hij klaar is. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Ma wil volgens mij niet dat we ook maar 1 twijfeltje over hebben dat het goed met haar gaat. We halen het bloemstuk op en we rijden weg. Ik vond het echt een aanfluiting van een ding, sorry dat ik het zeg.

Punt 1 is het veel kleiner dan we gedacht hadden dat het zou zijn. Er zit geen 1 roze roos in terwijl we daar toch echt om gevraagd hadden. Het zijn witte rozen, nog niet eens zo vers meer, wel met een beetje gipskruid en de witte orchidee in het midden, dat dan weer wel. Ze hebben er gerbera’s in gedaan, wat dan weer toevallig ook lievelingsbloemen van mijn moeder zijn maar toch, die hadden we niet gevraagd. De linten zijn niet mooi en ook niet zoals we gevraagd hadden. Er zit zelfs nog een foutje in want iedere gek weet dat je na een komma, die trouwens een uitroepteken hoorde te zijn, een spatie hoort. De tekst ziet eruit alsof de printerinkt op was. Bah.

We hebben gewoon geen erg in dat we het hadden kunnen weigeren, daar zijn we nou niet echt mee bezig. Ik ga van de week, inclusief foto, toch wel even terug om te zeggen wat ik ervan vond. Dan is het voor ons wel te laat maar voor de volgende kan het misschien wel schelen. We laten het voor nu maar zo, het gaat om de intentie maar blij ben ik er niet echt om. Ik ga nooit meer bij Nagelhout bloemen halen in elk geval. Dit is echt een aanfluiting.

Kim belt ons in paniek, ze is ons kwijtgeraakt, ze reden achter ons aan. Ze hebben het adres niet dus dat stuurt San ze even door. Ze vinden ons weer bij het benzinestation waar we op ze hebben gewacht. We krijgen een appje, ze stelde de tomtom in en vanaf dat punt was het nog 13 km en zou het 13 minuten duren voor we er waren. Hoe bedoel je toeval? Geloof me maar, dat bestaat gewoon echt niet.

Even allemaal maar loslaten als we naar Maassluis rijden en dan gaan we naar binnen bij ma. Mijn broer zijn oog valt op een straatnaambordje dat je vanuit het kantoor van de begrafenisonderneming kan zien. Hij schiet in de lach en neemt er een foto van. Het is de Prins Mauritsstraat! Dan mag ze wel niet vanaf de singel mogen vertrekken, dan doet ze het toch zeker vanuit de straat. Als we om ons heen kijken daar, naar andere straten, dan zitten er een heleboel straatnamen die ook in Overschie rond mijn moeders oude adres liggen in die buurt.

Weer moeten we lachen, ze is qua straatnamen toch een soort van vanaf huis vertrokken. Bovendien ligt het Prinses Julianaplantsoen aan de Laan 1940 1945 en ma is in de 2^e WO geboren. Het valt weer helemaal samen zo, alsof ze alles echt al van te voren wist. Wij hebben als gezin afscheid van ma genomen en we hebben zelf de kist dichtgedaan. Er waren wel 2 prachtige bloemstukken aangekomen van familie, gelukkig dat die wel prachtig waren. Oh ja, loslaten dit.

Er waren toch nog wel wat mensen want het was een best lastig tijdstip om helemaal daarheen te gaan. Ik geloof dat iedereen wel bezig is geweest om dingen op de kist te schrijven of er stickers op te plakken. Ook de kleine Alan is lekker bezig geweest. Dat zou ze geweldig gevonden hebben. Wat nou zou, dat VINDT ze geweldig, dat weet ik zeker. Daar moet ik wel op letten want ze laat vaak genoeg weten dat ze er nog steeds is dus dat moet ik ook wel in ere houden dan.

Mijn tante vertelde van haar tekens. Een paar maanden geleden had ze mijn moeder zomaar niets zien plaatsen op Facebook. Want sinds ze eindelijk door kreeg hoe dat moest, deelde ze van alles te pas en te onpas. Dus belde mijn tante haar om te vragen of het wel goed ging met haar. Ja hoor, het ging wel en speciaal voor mijn tante zou ze elke keer iets posten zolang ze zich goed genoeg zou voelen.

Vanaf ma is overgegaan, ziet mijn tante elke keer als ze Facebook opstart, een foto van mijn moeder of een post over haar door mij of mijn broer of Kim. Ze had het eerst niet eens in de gaten tot van de week haar kwartje opeens viel. Mijn moeder laat haar op die manier ook weten dat het goed met haar gaat want ze blijft maar dingen van mijn moeder voorbij zien komen. En dat was natuurlijk wel de afspraak die ze samen hadden. Ook weer zo’n aparte.

Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan. Onderweg beseften we ons opeens dat we over de A13 rijden en dat de afslag Blijdorp/Overschie de afslag 13 is. Natuurlijk, dat is toch verdorie ondertussen logisch?! Eenmaal thuis ben ik  hier op de bank in een diepe coma gevallen. Mijn dochter vermoedde al zoiets en maakte me wakker. Ze zitten op mijn blog te wachten.

Maar ja, sinds ik ben begonnen met schrijven krijg ik de ene app na de andere, dan weer aan de telefoon, dan weer via Facebook. Ik kom zo bijna niet eens verder. Ik kreeg ook nog eens een berichtje op Facebook dat ik gewonnen had met mijn verhaal over hoe ik aan mijn katten kwam, of ik even mijn adres wilde geven zodat ze de prijs naar me kon sturen. Nou ja! Ik win echt nooit iets. Ook weer zoiets raars.

Het is ook een heel raar idee dat na morgen er helemaal niets meer van mijn moeder hier op aarde is om naar toe te gaan. Ikzelf zoek het niet bij een graf. Ik weet dat ze daar niet meer is, alleen haar aardse kleedje ligt daar. Ma is druk bezig boven en dat zal ik ook niet zo snel doen. Ik weet dat dit bij mijn broer weer anders ligt. Die gaat er daar een prachtplekje van maken voor haar. Misschien ga ik wel een keertje met hem mee of met Kim of zo.

Ik ben bij mijn opa zelfs nooit geweest omdat ik wist dat hij daar niet te vinden was. Mijn opa hart zware bronchitis en kon geen meter lopen zonder zijn zuurstoffles. Toen hij overleed ben ik die nacht bij hem geweest. Hij ging opeens horden lopen op een soort atletiekbaan. Hij rende naar me toe en zei; ‘Zie je wel Riet, ik HIJG niet eens!’. Daardoor kon ik het toen beter aan. Later las ik in de boeken van Rulof dat ze dat wel eens doen, dan halen ze je op om je te laten zien dat het goed met ze gaat.

Zeker als je veel verdriet hebt. En dan krijg ik net mijn nichtje aan de lijn en die zegt, ik hoef die tekens helemaal niet, ik heb vannacht met je moeder gekroeld. Ik voelde haar handen nog op mijn rug toen ik wakker werd. Ik zei, jij krijgt geen teken, jij krijgt een uithangbord! Ik ben er niet jaloers op hoor, ik gun het haar van harte. Ik weet hoeveel ze van mijn moeder houdt, en mijn moeder van haar. Dat heeft ze haar zo even laten weten.

Morgen dan is het de dag van de begrafenis. Ik weet nog niet eens wat ik aan zal doen. Ik ga zeker niet in het zwart of zo. Mijn broer weer wel maar gewoon omdat het een mooi pak was en het toevallig zwart was. We rouwen niet om haar dood, ze is daar gelukkig dus waarom zouden we dat doen? We vieren morgen haar leven en onze trots dat wij haar kinderen mochten zijn. En om maar weer een klein bewijsje te mogen geven; morgen is het een jaar en 85 dagen dat Sunshine is vermist. En je ziet het zeker zelf al, 8 + 5 = 13. Zelfs dat klopt met alles, nou jij weer! 

"De dood moet geen kwaad geacht worden, als hij het einde is van een goed leven.

Origineel: Mala mors putanda non est, quam bona vita praecesserit.
Bron: Civitate Dei 1, 11"

Augustinus Romeins filosoof, theoloog en Kerkvader 354-430

Nog maar 2 dagen tot dinsdag. Ik heb nog nooit zulke rare dagen meegemaakt. Ik heb de wijsheid uit mijn boeken waarvan ik dacht dat ze het voor me zouden verlichten omdat ik weet hoe het zit. Maar mijn broer heeft die zekerheid niet zoals ik. Van de week zei hij ook tegen mij dat hij altijd dacht dat hij het niet zou kunnen dragen om zijn moeder te verliezen. Hij had altijd, al van jongs af aan, daar een heel angstig gevoel over. Alleen al erover denken daar werd hij al helemaal verdrietig van.

Hij had gedacht dat hij helemaal uit zijn dak zou gaan van verdriet als het ooit zover zou komen en dat hij er echt niet overheen zou kunnen komen. Die 2 waren ook zo enorm close. Alhoewel ik best close ben met mijn moeder, was hij altijd haar baby. Ze was 11 jaar ouder dan ze bij mij was toen ze hem kreeg. Ze vertelde me zelf ook altijd dat dit zo’n groot verschil maakt in hoe je als moeder in het leven staat. Dat snapte ik vroeger nooit maar nu natuurlijk wel.

Daar waar ze met mij alleen maar bezig was met snel leren praten, leuk aankleden, ik was haar poppetje zei ze altijd, lopen en lezen en noem het allemaal maar op, was ze met Ben juist bezig om hem zo lang mogelijk klein te laten blijven. Voor hem was ze echt 100% moeder, bij mij was ze zelf nog zo jong. Ik was de eerste en dus het ‘proefkonijntje’ zeg maar. Ze was ook helemaal gek op mij, daar niet van, ze heeft me ook echt nooit tekort gedaan of zo. Maar bij Ben was ze heel anders. Daar ging ze ook heel anders mee om want toen was ze echt een volwassen moeder, die wilde genieten van haar kind.

Dat het verliezen van haar voor mij anders zou zijn, ook juist door mijn kennis uit de boeken, meer bevestiging zijn die eigenlijk voor wat ik van binnen ook zelf voel, daar had ik wel op gerekend. Ik weet waar ze naartoe is en wat er zich daar afspeelt, daar kan ik dan ook niet over inzitten. Daar wil ik zelf ook erg graag naartoe, zonder suïcidaal te zijn natuurlijk. Dat sterkt je in veel dingen, dit weten. Maar mijn broer is net zo gegrepen door wat ze ons laat voelen als ik. Kim heeft het precies hetzelfde. We voelen gewoon haar gelukkig zijn.

Het moet dus wel wat anders zijn dan alleen die wetenschap die ik heb. Mijn moeder kennende heeft ze er boven op gestaan om als eerste prioriteit ervoor te zorgen dat wij ons niet laten overspoelen door verdriet. Dat verdriet is er wel degelijk natuurlijk maar als we, los van elkaar, ons maar even echt verdrietig voelen dan gebeurt er wel weer iets met die 13 of op een andere manier. Al zouden we willen, en dat willen we natuurlijk niet, we kunnen er niet eens omheen.

Als iemand ooit op bevestiging heeft zitten wachten, dan moeten ze mijn blog van de laatste paar dagen maar eens lezen. Of ze het nou zelf is of iets geregeld heeft zodat er anderen voor haar op letten, dat durf ik niet te zeggen. Ik weet alleen dat op elk moment dat je even verdrietig bent, er plots iets voor je ogen schiet of er gebeurt iets waardoor je opeens in de lach schiet of je een raar soort van gelukkig voelt. Je voelt dat dit van haar af moet komen. Ik zeg altijd al dat toeval niet bestaat en al had ik dat juist wel gedacht, dan had ik daar nu volledig van af moeten stappen. Het is gewoon té veel om er omheen te kunnen kijken. Het is nu wel iets minder dan op die 1^e twee dagen maar het blijft toch gestaag doorgaan.

Ze weet dan ook dat we ondertussen volledig overtuigd zijn van haar boodschappen en dat geeft haar ook weer rust. Daarom is het allemaal wat minder intens geworden dan de 1^e twee dagen. Toch, af en toe kruipen de tranen omhoog en voel je het gemis. Maar dat wil ze blijkbaar niet hebben, hup, hier, heb jij weer even iets met 13. Of er gebeurt wel iets anders waardoor we moeten lachen.

Zoals in de mail van ma d’r telefoon, er was een mail van de ING binnen gekomen. Mijn broer opent die mail en kon niet meer bijkomen. Staat er ‘Mevr. Crielaard, bent u nu echt uitgespaard?’ Ja, sorry hoor, daar liggen wij dan van dubbel. We denken van wel eigenlijk, daar is er geen geld meer waar sommige mensen zo ongelukkig door worden.

Zo zijn er wel meer van die dingen die langskomen waar wij van krom liggen. Voor menig andere familie zou dit alleen maar pijnlijk zijn en iets om boos over te worden maar voor ons werkt het juist op onze lachspieren. Die zijn bij ons toch wel soepel getraind hoor maar toch, het had heel anders kunnen zijn als ma daar niet voor gezorgd zou hebben dat het niet eens kan gebeuren.

Altijd de kinderen eerst, dan de rest van de wereld. Zo was mijn moeder, niet alleen wij maar ook de kinderen van een ander. Zo is ze altijd geweest en zo is ze nu blijkbaar nog steeds. Gisteravond, toen ik naar het liedje zat te luisteren die we ook dinsdag onder haar foto’s hebben gezet, liepen de tranen over mijn gezicht. ‘Ik mis je mam’, zei ik. Ik denk, ik zet dat liedje even op Facebook, dat is misschien voor anderen ook een mooi lied. En alles wat ze zingen is gewoon helemaal waar.

Zie ik mijn broer opeens reageren met ‘hahahaha’. Eeeeeh, denk ik, wat nu weer? Hij zegt ‘kijk nou eens welke track dit is’. Ik begrijp hem voor geen meter. Ik dacht dat hij bedoelde dat er eerst andere liedjes kwamen bij de link die ik had gedeeld of zo. Ik zeg nog ‘bij mij begint ie gelijk hoor!’ Ondertussen kopieert mijn schoonzus wat mijn broer bedoelt, het nummer, wat wij begin dit jaar al hadden besloten te gebruiken voor de begrafenis en we nog helemaal niet wisten wat die 13 zou gaan doen, dat nummer is de 13^e track van een album uit 2009. Nou ja, ik zei ‘oh echt verrek! Thanks ma, love you’.

Nee, ze wil echt niet dat we té verdrietig zijn, daar voelt ze zich veel te gelukkig voor. Mijn moeder zou mijn moeder niet zijn, als ze dat niet met ons wilde delen. Daarom kunnen we het ook zo goed dragen waar we dachten dat we zouden instorten. We hebben het allemaal. Ook mijn tante liet vanmorgen weten dat ook zij van ma te horen heeft gekregen. Dat gaat ze ons vast en zeker dinsdag vertellen. Ik ben benieuwd wat zij voor teken kreeg.

Ze laat echt aan iedereen die ervoor open staat en verdriet heeft weten dat het goed is zo. Ja, ik had om een teken gevraagd. Gewoon iets kleins maar wat voor mij duidelijk zou zijn. Nou, ik denk dat ze dat niet echt helemaal genoeg vond. Het is echt te gek voor woorden. Liedjes die we spelen, daar zit of een tekst in die treffend is of het heeft met 13 te maken. De telefoon die Kim voor me wilde installeren, wat niet gelukt is want ik moet morgen bellen, een van de codes begon met 13, je kan het zo gek niet bedenken maar we krijgen ze doorlopend voor onze kiezen.

Mijn broer kreeg zijn verlofaanvraag briefje in zijn handen. Hij had vrij gevraagd van 31 juli, zijn verjaardag, t/m 15 augustus, haar dag van overgaan. Net alsof hij het erom gedaan had. Natuurlijk wisten wij niets van te voren. Maar dat alles al vastligt blijkt uit allerlei dingen die nu naar boven komen, die al jarenlang zo waren maar toen, voor ons dan, geen betekenis zouden hebben gehad. Zoals die 13^e track van een album uit 2009 of mijn eigen opmerking uit 2012 ‘Nog 13, joehoe’ op Facebook. Alles komt zo mooi bij elkaar.

Alles vloeit en gaat zoals het gaan moet. Bij haar overgaan zou ze klaar zijn met Frans, dus doordat Kim de klok meeneemt, kan ze opeens niet meer thuis opgebaard worden maar dan beseffen we dat dit ook veel beter is. Dus daarom nam Kim in een vlaag, die ze later zelf ook niet snapte, die klok mee. Dit moest gewoon zo gaan, ma had genoeg goed gemaakt aan Frans, bij haar overgaan was ze daar helemaal mee afbetaald, dus weg daar. Dat kan alleen maar zo zijn omdat dit de bedoeling ook was. Het zou gewoon zo al gaan, zonder dat wij dit wisten. Nu snapt Kim zelf ook waarom ze die klok opeens meenam. Zonder het te weten heeft ze de rest van het verhaal zo in werking gezet.

Dat moest gewoon zo zijn. Niks treuren om zoveel geluk, lijkt ze ons alsmaar te willen doorgeven. Elk klein momentje tussendoor, als het gemis je even echt raakt, lijkt ze te willen opvangen door weer iets opvallends te laten zien. Iemand die ik ken vanuit de Rulof groepen hier op Facebook, bedankte me dat zij het ook via hier mogen meemaken. Goh, ja, zo had ik het nog niet eens bekeken eigenlijk. Ik vergeet nogal eens dat er dagelijks een paar honderd mensen mee zitten te lezen.

Voor mij is het eigenlijk ‘van me afschrijven’ en even schoon schip maken in mijn hoofd. Het op de site zetten is mijn verbinding met Sunshine, het kleinste stapje dat ik kan maken maar moet blijven maken. De lezers, sorry, die vergeet ik wel eens, tot ik reacties krijg. Maar ook al help ik maar 1 iemand door dit allemaal op te schrijven, dan heb ik toch iets bijgedragen aan iets goeds. Dat kan nooit verkeerd zijn natuurlijk. Want als dit geen bewijzen van achter de sluier zijn, dan weet ik het ook niet meer. 

Ik wil dit afsluiten, denk even aan morgen als we voor de laatste keer naar Maassluis gaan en ben toch een klein beetje verdrietig,  en dan krijg ik opeens een berichtje van mijn moeder of Facebook. Er giert toch iets aparts door me heen wat ik niet kan plaatsen of beschrijven. Ik kijk en ze stuurt me een foto, ma met een mooie bos bloemen. Ik denk, dat is mijn broer zeker die op ma d'r tablet zit of zo. Dus ik stuur, ik schrik me rot hoor en misschien andere mensen ook wel als ze ma online zien.

Het is Kim, die in haar oude berichten zat te spitten om me nog meer recente foto's van ma te sturen. Ze begrijpt niet hoe ze in hemelsnaam in ma d'r account is gekomen. Dan moet je normaal gesproken van account wisselen en een wachtwoord invoeren. Een wachtwoord dat ze niet eens weet. Misschien wilde ma me zo toch nog even een bloemetje sturen? Ik sta er na de afgelopen paar dagen niet eens meer van te kijken. Bedankt mam, voor alles, voor al je tekens en nu weer je bloemetje. Ik ben er weer blij mee!

"Het geduld van een moeder is als tandpasta. Hoeveel je er ook van gebruikt, er is altijd nog een beetje over."

Jô Soares Braziliaans komiek, presentator en auteur 1938-

Gisteren was de stemming toch ietsje minder dan de dag ervoor. Dus dit wordt even een anticlimax blog, vergeleken met de paar vorige. Het kan geef feest blijven natuurlijk. Toch blijft het gevoel dat ma daar gelukkig is volledig overheersen. Ik heb gisteren niets gedaan, alleen schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Eerst mijn blog die maar niet af leek te komen. Je bent ook hele dagen druk met bellen of gebeld worden. De familie app staat ook niet stil. Op Facebook wordt je regelmatig even geroepen.

Ik antwoord ook niet overal op hoor want dat is bijna niet te doen. Het is druk met van alles en nog wat. Hofwijk bellen of daar bloemen bezorgd kunnen worden ook. Ja, dat kan maar dan wel alleen op dinsdagochtend natuurlijk. Dat soort dingetjes die je eigenlijk niet eens wist dat je dat weten moest. Daar kom je vanzelf achter als je gaat bellen. En dan hadden wij best nog veel van te voren geregeld maar dat werd in het 100 gegooid. Er moest tussendoor een blog geschreven worden en ook nog iets voor onze moeder, wat voorgelezen zal worden dinsdag. Vooral het stukje voor ma was niet zo makkelijk eigenlijk als ik had gedacht.

Ik schud het meestal zo uit mijn mouwen maar in dit geval was het wel even andere koek. Dan was het weer te lang, dan weer te kort, te veel informatie of te weinig. Wat willen we er in elk geval in hebben? Uiteindelijk aan het einde van de middag was ik eindelijk klaar. Ik stuurde het via de familie app om te vragen of iedereen het ermee eens was, ja dat waren ze. Okè, dan kon ik het eindelijk doorsturen naar de begrafenisondernemer. Die mogen dat voorlezen, dat doen we niet zelf. Ik denk niet dat we dat zelf kunnen.

Ook in de rest van de familie komt het ondertussen even binnen dat ze niet meer naar het huis van mijn moeder kunnen of zullen gaan. Voor mijn moeders broers is het hun ouderlijk huis. Vele verjaardagen en nieuwjaarsdagen dat iedereen toch even daar naartoe ging. Ook al had het niet zo raar gelopen, als mijn moeder daar niet meer is, waarom zou je er dan nog naartoe gaan. Het is alleen het idee en dat geeft geen fijn gevoel.

Ik heb zitten spitten in mijn moeders agenda met haar hele kleine kriebelige handschrift. Ze schreef daar heel klein in door de beperkte ruimte. Want als ik schrijf met de hand, is mijn handschrift precies hetzelfde als dat van mijn moeder als ze normaal schreef. Ik typ wel beter, dat wel. Daar was ze niet zo’n ster in. We hebben wat afgelachen als ze weer eens een poging waagde om een sms te sturen.

De laatste paar jaar ging ze nog aardig mee op Facebook, dat vond ze zelf dan heel knap. Haar tablet vond ze dan ook geweldig. Ze kon nog lang niet alles maar dat gaf ook niet, dan hielpen we haar wel. Of op MSN, dat lukte haar ook niet. Dan kreeg je weer een mail met in het onderwerp; doe ik het nou goed? In de mail stond niks verder want ze wilde niet mailen maar chatten. Nou laat maar hoor, hoor ik haar nog zeggen. En dan keek ze je boos aan als je moest lachen.

Ik wist namelijk dat ze nog steeds contact had met een jeugdvriendin, Geeky. Ik kende haar ook nog van toen ik klein was. We hadden daar geen adres van maar ik wist dat mijn moeder het haar wel wilde laten weten, hoe dan ook. Ik kende haar wel als Geeky Vegter, ze was de dochter van de dominee van de Baptistenkerk. Ik moest lang denken over hoe ze heette nadat ze getrouwd was. Samen met mijn moeder is zij toen ook gedoopt, die twee hebben dus een lange geschiedenis. Gelukkig vond ik na lang zoeken haar telefoonnummer en ik heb haar even gebeld om haar het nieuws even mondeling door te geven.

Ik stuur haar nog wel een kaart maar die is misschien te laat binnen omdat hij later verstuurd wordt. Ook van tante Geeky hoor ik alleen maar dat mijn moeder altijd zo lief was zoals wij haar kennen. Dat ze zo ook al was als jong tienermeisje, altijd zorgen voor iedereen en altijd goed doen voor iedereen om haar heen. Het was een grote schat, zegt tante Geeky, wat fijn dat ze jullie het zo laat weten. Ja, dat vinden wij ook en toch is het ook leuk om te horen dat ze zo vroeger al was. 

Ma laat zeker van zich horen en voelen.Dat doet ze niet alleen via zichzelf maar ook de vader van Kim, Ger, die zelf nog niet zo heel lang geleden is overgegaan laat ook nog eens van zich horen. Ma is goed aangekomen, dat heeft hij ook laten weten. Maar dat is niet mijn verhaal. Ik vond het alleen wel bijzonder genoeg om toch even te laten weten. Zo blijven deze dagen vervuld van een roes van geluk omdat ma zo gelukkig is. Het verdriet dat we haar voorlopig niet meer zullen zien is hierdoor behoorlijk dragelijk. Daar boven zorgt ze dus nog steeds voor ons, zoals ik haar ook al voorspeld had dat ze dat zou kunnen doen.

Ik ben tussendoor aan het opruimen eindelijk. Dat is echt nodig. Ik eet vanmiddag bij Ben of bij Kim alleen weten ze dat nog niet. Dat lezen ze zo nog wel haha. Ik moet straks ook even nodig boodschappen halen. Ik ben geschrokken toen ik in mijn ijskast keek. Ik heb zo lang niet echt gegeten dat alles lag te beschimmelen, in de ijskast nota bene. ‘T is wat. Daar heb ik niet eens bij stilgestaan. Ik moet toch maar weer even om gaan schakelen. Komt nog wel. Ik zal toch echt wat in huis moeten halen straks. Dan moet ik wel op gaan schieten.

Ik kijk net ook nog even op Facebook. Ik heb met ma geregeld wat berichtjes uitgewisseld. De laatste is een gesprekje op, hoe kan het ook anders, 13 juli. Niet te geloven, weer krijg ik dik kippenvel. Ze had het voorbereidende werk ook al gedaan. Ik had haar een stukje gestuurd uit de boeken over dat het geen kwaad kon om onder sedatie in te slapen. Daar maakte ze zich zorgen over, dat dit niet zou mogen. Dat ben ik toen voor haar uit gaan zoeken en omdat toeval niet bestaat hadden ze het daar net over in 1 van de Rulof groepen op Facebook.

Iemand anders wist precies te vertellen waar dat stond en ook wat precies. Daar had ik een screenshot van gemaakt en naar haar gestuurd. Ze was blij om dat te lezen, dan had ze die optie ook gewoon nog. Maar het is niet meer nodig geweest. Ze is overgegaan op haar kosmische tijdstip, zoals het hoort. Vredig en helemaal op eigen kracht. Mijn broer begrijpt nu eindelijk waarom die 13 zo belangrijk is geweest altijd. Het is goed zoals het is.