"De dood is niet het doven van het licht, maar het uitblazen van de lamp omdat de dag is aangebroken"

Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Was het woensdag een soort feestje geweest voor mijn moeder, waar wij qua gevoel ook bij mochten zijn, dan was het op donderdag de afterparty. We blijven los van elkaar maar de getallen zien, onnoemelijk vaak gewoon. Maar voor mijn broer begon de dag wel echt super bijzonder. 

Hij wordt wakker en zet de tv aan. Hij ziet een vuilnisman een beetje raar dansje doen terwijl hij achter de wagen hangt. Hij denkt nog bij zichzelf dat hij nu even niet met zijn werk geconfronteerd wil worden. Hij is namelijk chauffeur op zo´n enorme bak bij de Roteb. Hij kijkt eens goed naar de wagen en dan ziet hij het kenteken.

Zijn mond valt een beetje open. Het kenteken is namelijk BZ-PB-13. Hij kan het gelijk interpreteren. Hij staat als Ben Zoon in ma d’r telefoon, daar staat de BZ natuurlijk voor. De PB heeft hij ook snel gesnapt, Persoonlijk Bericht met dan natuurlijk de 13 waar we te pas en te onpas mee geconfronteerd worden. Echt bizar dit! Ik was natuurlijk wel een heel klein beetje jaloers hoor, op zo’n persoonlijke boodschap, toen ik het zag in onze familie app.

Ik word de donderdag weer zo happy wakker maar nu wist ik gelijk waarom. Blijft raar dit hoor maar wel zo’n mooi gevoel. Ik moest er vroeg uit maar ik slaap zo weinig dat ik de wekker niet gehoord had. Ik lag nog niet zo heel lang te slapen. Ik bericht dat ik er wat later ben, dan drink ik hier wel snel een bakkie. Vlak voordat we gaan vertrekken naar Maassluis, ben ik bij mijn broer.

Het komt met bakken uit de hemel onderweg. Vlak voor de afgesproken 10 uur, oh ja 10 is ook weer even in beeld, zijn we er. We worden verwelkomd en we gaan als eerste naar ma kijken. Daar waar ik er altijd een beetje eng van was, dat heb ik nu bij ma niet. Uit dat lichaam zijn wij 2 geboren. Eigenlijk zijn we met zijn 3tjes want mijn broertje Leon hoort er natuurlijk ook bij. Die mag ik zeker niet vergeten.

Ook al is haar ziel verder, alleen al om dat feit verdient haar aardse kleed alle respect. Ze heeft er toch maar mooi 3 kinderen mee gemaakt. Het was alleen maar haar voertuig voor hier op deze aarde. Haar ziel, haar essentie is eruit weg en dat zie je, tenminste ik wel. Je ziet haar lijdensweg aan haar gezicht. Maar ze ligt er mooi en rustig bij.

Er staan wat mooie oude meubelstukken door het hele pand en ook bij ma staat er een soort van ouderwets Rooms Katholiek bidstoeltje. Daarop staat een houten doos. Kim roept ons en zegt ‘kijk nou wat erop staat’. Er staat ingewerkt in het hout ‘Weeshuis van Maassluys’. Ja ma, jij en  kleine kindjes waar je zo gek op was, toepasselijker kon het bijna niet. Als je mijn moeder een baby in haar armen gaf dan was ze gelukkig. Het kon haar niet schelen hoe die baby eruit zag of van wie het was, dat maakte haar niet uit. Dat zij zoiets nu in de buurt heeft staan is dan ook geen toeval. Ma werd gelukkig van kleine kindjes.

Het geluksgevoel blijft maar om ons heen hangen. Het mag raar lijken voor anderen, we voelen het gewoon zo. Het valt de begrafenis ondernemer ook op, we lichten hem dus maar een klein beetje in want ook hier schieten we om diverse dingen wel in de lach. Hij vindt het wel raar maar wel aangenaam, denk ik. We gaan even bij ma vandaan en een stukje verderop gaan we aan de grote tafel zitten met een lekkere kop koffie, ze hadden zelfs zoetjes, poe poe. We gaan even alles doornemen, wat moet er nog en wat gaat er nog. We hebben ook 3 setjes vingerafdrukken van ma erbij gekregen. Die laten we allemaal tatoeëren binnenkort.

Omdat de mogelijkheid om afscheid te nemen er nu niet meer is omdat ma niet in haar eigen huis mocht worden opgebaard en ook de koffietafel komt te vervallen omdat Frans geen zin heeft in gedoe, willen we familieleden die daar behoefte aan hebben toch nog heel even de kans geven om afscheid te nemen voor we op Hofwijk zijn dinsdag. Dat kan gelukkig en dat wordt op maandag 21 augustus van 16 tot 16u45 in het rouwcentrum van de Winter en Rijkeboer aan het Prinses Julianaplantsoen in Maassluis.

Zowel dan en daar als op Hofwijk liggen er stickers en stiften klaar om een persoonlijke boodschap op de kist van ma te schrijven. Wij zijn wel de laatsten die haar zullen zien want ma wilde absoluut geen kijkpoppetje zijn. Dat zegt ze al jarenlang en vooral de laatste weken heeft ze ons daar nog een paar keer op gewezen. Dat zullen we dan ook zeker respecteren. Speciaal voor familie die er niet bij kunnen zijn maar toch de begrafenis willen volgen is er een livestream van de begrafenis zodat ze er toch een beetje bij kunnen zijn. Vooral Jannick in Noorwegen is hier heel blij mee. Ma weet toch wel dat ze aan haar denken.

Wij gaan natuurlijk dinsdag naar Maassluis om ma te begeleiden naar haar laatste rustplaats. We hebben afgesproken dat deze kleine stoet eerst langs haar huis op de Prins Mauritssingel voor haar eigen huis zal rijden en daar zullen we een paar seconden even stil blijven staan zodat ze op die manier nog enigszins afscheid kan nemen van het huis waar ze al die jaren gewoond heeft en wat haar nu zo ontzegd wordt. Daarna rijden we door naar Hofwijk waar ze rond 13 uur aan zal komen.

We hebben 2 teksten en 3 liedjes waarvan er bij 1 lied een hele mooie Power Point is gemaakt door Daan met foto’s vanaf haar geboorte tot vlak voor haar dood. Dan dragen er 6 naaste familieleden de kist naar het plekje dat ze zelf heeft uitgezocht. De rest van de dag gaan we nog wel zien hoe die gaat verlopen. Maar nu is alles in principe helemaal geregeld. Ik moet alleen nog dat 2^e stukje schrijven en daar moet ik wel even voor gaan zitten.

Kim en Sandra vertelden nog dat, toen ze bij ma aan het wachten waren op de begrafenisondernemer, ze de hele tijd bij ma zijn gebleven terwijl Ben en ik naar Frans gingen voor de jurk. Ze zijn met de brancard meegelopen tot aan de auto. Het regende pijpestelen maar toen de wagen weg reed, brak de zon door en zagen ze een prachtige regenboog. Dat had ik nog niet verteld maar ook weer, vooral voor hun, een prachtig kippenvel momentje.

Ma is nog steeds in een feeststemming zo te voelen. Ze houdt zich overmatig aan haar belofte om me een teken te geven, het is bijna niet eens meer bij te houden. Ze lijkt hier behoorlijk lol in te hebben. De tekens en de nummers 10 en 13 vliegen ons ook de donderdag weer continue om onze oren. We zijn naar Hofwijk gegaan en in de regen zijn we naar het door ma zelf uitgekozen plekje gegaan waar ze haar laatste rustplaats zal hebben. Ook dat is geregeld. We zijn foto’s gaan laten afdrukken. Eentje om op de kist te zetten en nog een paar voor wat familieleden, als ze daar prijs op stellen.

Daarna zijn we naar Kim en Daan’s huis gegaan om de kaarten te vouwen en de enveloppen te schrijven. Ik heb nu nog een lamme arm, ik wilde dat zelf doen. De tijd vloog en het moest wel voor een bepaalde tijd de deur uit. Terwijl we zitten te kletsen over die 13 die maar voorbij blijft komen als een dolle, komt Daisy thuis. Zij wil weten hoe dat zit en we vertellen haar het hele verhaal. Even later slaakt ze een kreet, kijk nou, zegt ze. Ze heeft 2 berichten binnen gekregen, allebei om 13u13. Ja schat, zeg ik tegen haar, jij hoort er toch ook bij!

Daan krijgt ook opeens van alles met 13 voor zijn kiezen, hij had er eerst niet eens erg in tot Kim en ik riepen DERTIEN!!! Oh ja, zegt ie, ik hoor er gelukkig ook bij. Ik heb heerlijk gegeten bij Kim en daarna ben ik, bek af, naar huis gegaan. Ik moet echt even gewoon wat bankhangen nu. Rust heb ik niet maar dat zal er wel bijhoren. 

Dan stuurt Kim opeens iets naar de app, ik kijk en ik lig compleet in de kreukels van het lachen. “Rustige Mauritssingel in gespannen sfeer door inbraak en roof” staat er en ze heeft er bij geschreven IK WAS HET NIET! Ik kom niet meer bij! Gisteren hebben we nog zitten grappen over haar ‘rooftocht’ bij Frans, de klok en de beeldjes.

Ze zegt nog, weet je nog ma, vroeger toen ik klein was, snapte ik toch niet als er op de tv gezegd werd ‘er zijn sporen van braak’ bij Opsporing verzocht’? Ja, dat weet ik nog wel. Zij dacht dat de inbrekers altijd zo zenuwachtig waren dat ze gingen kotsen en dat dit de sporen van braak waren. Ze zegt dat ze bij Frans in huis van de week, hier weer aan moest denken. Ze voelde zich namelijk wel een beetje misselijk toen maar wilde absoluut geen sporen van braak achterlaten. En dan nu dit berichtje met haar opmerking. Het duurde wel weer even voor ik klaar was met lachen. Mijn hele buik deed er zeer van en ik had kramp tussen mijn ribben.

Er komt thuis verder niets uit mijn handen en weer heb ik tot heel laat met mijn vriendin aan de lijn gezeten. Ik ben in een soort van coma gevallen en werd dit keer pas bij 11 uur wakker. Jeetje zeg wat laat, halve dag weg. Ik zit zoveel te bellen en te regelen dat ik er zowat duizelig van wordt. Ik blijf vandaag thuis want ik wilde al die foto’s gaan digitaliseren maar zelfs dat heb ik nog niet gedaan en dat kan alleen bij daglicht. Dus ik moet nog opschieten ook. Alleen het lukt niet of zo.

Mijn broer appt opeens weer een foto want ze zijn bloemen gaan bestellen. Daar hebben we gisteravond nog over zitten bellen want wat willen we op het lint? Ik wil absoluut niet dat er ‘rust zacht’ of zo komt te staan want ze is behoorlijk druk bezig daar boven. Maar ja, zegt mijn broer, ze is wel eindelijk van Frans af dus ze heeft eindelijk rust. Dat is het! We zijn het er allemaal over eens, het wordt: Eindelijk rust! Liefs van al je kinderen. Dat gaan ze nu even regelen.

Ma houdt van roze rozen en witte orchideeën en gipskruid. We bestellen een hart van wit met roze rozen met gipskruid met in het midden 1 witte orchidee. Als hij bij de bloemenboer aankomt en parkeert ziet hij in zijn ooghoek een 13 op een kenteken. Daardoor kijk hij beter en het kenteken is 13-RN-PS en hij lag helemaal dubbel. RN Ria Niemeijer is wel zo duidelijk, PS ook duidelijk en weer die 13.  Jij ook je persoonlijke boodschap in een naschrift hoor zus, typt hij er achteraan.  Bedankt mam, zeg ik en ik krijg kippenvel en rillingen door mijn ruggengraat.

Dan zie ik op Facebook dat ik ‘herinneringen heb met Christina Crielaard en 5 anderen’. Zo staat het er. Ik klik erop, dat wil ik wel even zien. Een jaar geleden zat ik met ma een ijsje te eten bij het Erasmus. Ze had zitten knoeien ook en op de foto zit ze haar jasje schoon te maken. Er vlak onder staat ook een herinnering uit 2012 waarop ik toen uitriep “Nog 13!!!! JOEHOE!”. Vraag me niet waarom want dat weet ik niet meer. Blijkbaar om op deze dag weer even terug te komen. Ma heeft er echt lol in daarboven!

Ik stuur Jannick de link door van de livestream, voor mensen die ook interesse hebben zet ik hem straks hieronder aan het einde van mijn blog. Hij bericht me direct terug dat hij het zo lief van ons vindt dat we aan hem denken. Hij leest ook mijn blogs om alles te volgen dus ik zeg dat hij de bizarre details van gisteren zo meteen ook kan lezen. Dat we natuurlijk ook aan hem denken want hij hoort er toch zeker ook bij!

Wacht maar zeg ik, jij gaat zo meteen ook 13 zien, wedden? Binnen 1 minuut stuurt hij me een foto en zegt hij ‘BIZAR’ ik kijk naar de foto van een oven, hij wilde zijn broodjes gaan bakken. Op het klokje is het 13u13. Weer lopen de kriebels over mijn rug en staat elk haartje op mijn lichaam even in 1 x rechtop. Ja Jannick, ze weet dat je aan haar denkt hoor, dat laat ze op haar eigen manier wel even aan je weten.

Nu moet ik even een stukje voor mijn moeder gaan schrijven. En dan denk ik dat de dag al wel weer snel voorbij zal zijn. Morgen is al gevuld met van alles en zondag, maandag en dinsdag natuurlijk ook. Ik heb geen rust in mijn lijf, voel me zo onrustig als de pieten maar ik krijg niets gedaan zeg maar. Het zal er wel bij horen, ik kan slecht tegen rommel en dat heb ik hier nu. Ik moet eerst maar even voor mijn katjes zorgen ook.

De bakken doen en eten geven en proberen een beetje de rommel weg te werken. Dat moet ik straks maar doen. Eerst dat stukje schrijven voor ma, voor ik het weet zal de dag alweer om zijn. Ik zet hier een aantal foto’s bij elkaar van de 13 die deze dagen door ons leven stroomt alsof die niet genegeert mag worden. We kunnen er gewoon niet omheen al zouden we het willen. Het zijn er maar een paar want als ik alles moest vertellen dan kwam ik hier nooit uitgeschreven. 

Dinsdag kan je de livestream zien van de begrafenis als je gaat naar www.liveuitvaart.nl en dan inlogt met de code ABC48A. En als je ons ziet lachen, veroordeel dit dan niet want dat is wat onze moeder zou willen. Natuurlijk zal er ook een traan vallen, wel meer dan 1 hoor maar toch, ma is nu gelukkig, dat laat ze ons voelen, en daardoor zijn wij het ook. Wij rouwen niet, we zien haar straks toch terug, daar zijn wij nu wel helemaal van overtuigd. Wij vieren haar leven omdat wij blij zijn dat we daar deel van uit mochten maken. 

"Met die elektrische vruchtenpers pers je vijfentwintig sinaasappelen in dertien seconden. En dan heb je een kwartier nodig om hem schoon te maken.

Ria: en het viel me op dat als je van die 25 de 15 van het kwartier weer af trekt dan heb je ook weer 10... "

Fons Jansen Nederlands cabaretier 1925 -

Wat een rare tijd is ook dit weer. Dinsdagavond voelde ik me een beetje leeg en doodmoe maar toch zo vol adrenaline dat ik klaar wakker bleef. Ik zat met de gezichtsuitdrukking van een duracel konijn op de bank. Gelukkig belde een goede vriendin me en daar heb ik tot midden in de nacht mee zitten kletsen. Over mijn moeder natuurlijk maar ook over de voor mij zo belangrijke boeken van Rulof en wat voor een rust en kracht die me, nu zeker, geven.

Nog iets heel liefs wat ik nu al 3 dagen meemaak. Al vanaf ik thuis ben gekomen dinsdagavond is het zwaan kleef aan met de kleintjes. Wat zijn die toch abnormaal gevoelig. Op me liggen of naast me maar dan wel met een pootje op mijn arm of been. Kopjes komen geven, zomaar opeens. Continue zijn ze bij me in de buurt. Ik heb ze dan ook uitgebreid bedankt dat ze zo ontzettend lief voor me zijn. Want dat zijn ze dan ook echt.

Ik heb al eerder verteld dat wij allemaal, toeval bestaat niet, iets met getallen hebben. De 13 speelt vooral in mijn broer zijn leven een grote rol. Die heeft hij dan ook groot op zijn arm geïnkt staan. Ook 73 en 10 of 11 om er nog een paar te noemen. Zoals met ma haar kamer, eerst op 10 maar toen ze naar 12 ging was haar bednummer weer 73. Nou ja, dat heb ik al allemaal een keer verteld. Ik wil het alleen om een reden weer even aanhalen. 

We zijn geen van allen helemaal helder of gefocust. Alsof we 3 marathons in de tijd van 1 hebben gelopen. Ik verbrak gisteren het gesprek met mijn broer en ik zei: nog een duffe knikkel hè. Mijn broer zegt ‘Hè?!’ Ik schiet enorm in de lach, oh nee zeg ik, ik bedoel een kniffe dukkel. Hij begreep best wel dat ik hem en San en Benjamin een dikke knuffel wilde wensen. Ik kreeg het alleen niet goed mijn bakkes uit.

Ik had de krampen van het lachen, ja sorry, je had erbij moeten zijn. De tranen liepen uit mijn ogen van het lachen. Ik heb al eens eerder verteld dat bij mij zo de spanning eruit komt en dat lijkt nu weer zo te zijn. Toen ik het verhaal aan Kim vertelde, nog hikkend van de lach, zei ik het weer niet goed. Knikke duffel werd het of nog een andere versie, ik weet het niet meer. Ik wist eigenlijk niet eens dat er versies waren tot ik ermee aankwam. Sprekgebraakje, doe je niks aan.

Woensdag, the day after,  was echt een bizarre dag, van begin tot het eind. Het begon al dat ik heel blij wakker werd en me probeerde te herinneren waarom ik ook al weer zo blij was. Toen het tot me doordrong dat mijn moeder er niet meer was, was dat ook een hele rare gewaarwording. Vooral omdat die blijheid maar niet wegging. Ik wist dat ik voelde dat mijn moeder zo gelukkig is op het moment en dat ze me dit wilde laten voelen. Daar had ik geen twijfel over.

Ik had wel zoiets van, ja dag, dat ga ik toch echt lekker niet tegen wie dan ook zeggen. Dan komen de broeders van het blauwe busje met van die truien met van die hele lange mouwen met gespen en die staan me vast niet goed. Bij mijn enorme slappe lachbui gisteren over de diffe knukkel stonden ze volgens mij al op de hoek, te wachten tot ik op een ondoordacht moment buiten zou komen. 

Ik besloot toch mijn kans te wagen om te zeggen wat ik voelde via een berichtje toen ik met Kim even aan het chatten was. Dat is mijn kind en als ze snel het blauwe busje wil bellen kan ik gewoon streng zeggen dat dit niet mag. Maar direct reageerde ze terug dat zij precies hetzelfde had maar het ook niet had durven zeggen!

Zie je wel, ik wist het, ik ben gelukkig niet de enige en ik zag de broeders weer terneergeslagen naar hun busje terug lopen. Ja joh, nu nog niet hoor, ik beloof niks maar misschien ooit? Tot dan, doei! Die zijn mooi afgedropen. Ik heb het daar gewoon te druk voor. Je hebt iemand nog niet opgehangen of er belt alweer iemand anders. Ik wil wel opruimen enzo, dat is best nodig maar er is gewoon even geen tijd voor nu. Het is niet anders.

Ik moest ook nog eens vandaag op die verdraaide gsm wachten maar we hoefden nog niet naar ma toe. We hebben zitten wachten op een telefoontje van de begrafenisondernemer daarover.  Omdat ik niet weg kon en Ben en San niet uit mijn moeders handschrift kwamen wat betreft alle adressen voor de kaarten die verstuurd moeten worden, zouden ze naar mij toe komen. Kim en Daan zouden ook komen. Ondertussen komt de gsm waar ik weer even niets mee kan omdat ik geen nano simkaart heb... zucht...

Met een grote grijns en een doos van de bakker komt mijn broer binnen. Niet voordat hij me een ongeluk heeft doen schrikken door maar te blijven aanbellen. Alle katten waren al nar boven gevlucht voor al dat kabaal. Onze familie heeft een bepaalde manier van aanbellen normaal gesproken dan weet je dat wij het zijn. Dat heeft hij even eigenhandig veranderd. Toen ik hem vroeg of hij wel helemaal normaal was, zei hij dat we voortaan 13 x aanbellen.

Ik ben bang dat het zijn gewoonte zal zijn, niet de mijne hoor. Hij zegt, weet je van wie je dit gebakje gekregen hebt? Ik had natuurlijk geen flauw idee. Van je moeder, zegt hij nog steeds grijnzend van oor tot oor. Hij had ma’s portemonnee meegenomen en daar zat nog 20 euro in. Hij zei, ma is zo blij daarboven, dus vond ze dat wij dat hier maar even moesten vieren. Wat blijkt, hij heeft precies hetzelfde wat Kim en ik dus ook al hadden.

Verder is het echt de hele dag door doorgegaan met tekens krijgen door cijfers en andere kleine dingetjes. Kim d’r batterij op de telefoon, nog maar 73%. We hebben los van elkaar steeds dubbele getallen als tijd gezien vandaag. Het was 10u10, 11u11, 13u13 en ga zo maar door. Het is gewoon echt veel teveel om allemaal op te noemen en de helft weet ik niet eens meer, zoveel was het. Mijn moeders telefoon, die we nu gebruiken om informatie uit te halen, staat vast op 10u10 op 10 augustus. Ma is geboren op 10-10-41.

Het was gewoon te gek voor woorden zoals dat ging vandaag. Ik riep zelfs op een gegeven moment ‘echt hoor ma, dit is gewoon een beetje over the top!’ Niet te doen zeg. We hebben de hele middag hier aan tafel gezeten en herinneringen opgehaald. Af en toe zo moeten lachen dat we er pijn in onze buik van kregen. Ons bizarre gevoel voor humor hielp daar een behoorlijk handje aan mee. Het leek gek genoeg of wij er zo ook een beetje bij mochten zijn, op het feestje dat voor ma gegeven werd boven. Wat een rare dag maar wel een hele mooie.

Tussen allerlei oude papieren zat er ook een soort gedichtje, ik ging dat wel eens even voorlezen. Dat zou vast van mijn opa zijn, want ik heb al die dingetjes van hem geërfd. Ik dicht er zo op los, kan op commando teksten schrijven bij bekende liedjes voor bruiloften en partijen en een Sinterklaasgedicht heb ik zo uit mijn mouw geschud. Net als opa dat altijd zo geweldig kon. Tijdens het lezen blijkt dit een enorm dubbelzinnig en dus eigenlijk heel schunnig gedichtje te zijn. We konden gewoon niet meer bijkomen af en toe. Dat moet echt ontzettend ondeugend geweest zijn in de jaren 50. Wat een geweldige vondst!

Het toppunt kwam nog toen we hoorden dat ma dan dinsdag de 22^e begraven zal worden op Hofwijk om 13 uur.  Met de tijd van haar overlijden om 13u58 (5+8=13) was het wel duidelijk genoeg allemaal. Daniel heeft een heel mooi filmpje gemaakt voor op de begrafenis met allemaal foto’s van haar en een prachtig lied op de achtergrond. Daar hebben we even naar zitten kijken, met een lach en een dikke traan. Toen we een foto van ma en Frans voorbij zagen komen sprongen we allemaal zowat op met een kreet.

Dit zorgde natuurlijk weer voor nog een lachbui. We halen dat er niet uit, het is een groot deel van ma d’r leven geweest. Een vervelend deel maar toch. Gelukkig dat we dit nu even konden kijken, nu zijn we voorbereid en we zullen proberen ons in te houden volgende week. Toch raakt zoiets je enorm en door mijn tranen heen riep ik dat het huilen puur egoïsme was want ik voelde toch die enorme blijdschap. Ik mis haar alleen, dat is mijn probleem, en van de rest ook natuurlijk. Maar we voelen allemaal zo duidelijk dat ze nu zo gelukkig is en dat geeft ons zo'n goed gevoel over alles.

Ik had gevraagd om een teken als ik gelijk zou krijgen wat betreft alles wat ik weet en wat in de boeken van Rulof staat. Daar hebben we al een paar jaar hele gesprekken over gehad samen. Nou, die heeft ze me gegeven en niet alleen aan mij. Niet eentje maar tientallen alleen al vandaag.

Morgen gaan we naar Maassluis waar ze ligt opgebaard en gaan we even met haar kinderen en misschien de kleinkinderen afscheid nemen van haar. Dat ‘schoon’ of ‘stief’ of ‘over(grootmoeder)’ vind ik zo’n gedoe, dat schrijf ik niet meer hoor. Daar krijgen we gelijk ook de verdere details over alles en die zullen we dan ook aan iedereen doorgeven zo snel mogelijk. De kaart zal snel in de bus vallen bij iedereen.

Verder hebben we een hele fijne dag gehad zo met elkaar, een onverwachte en mooie herinnering voor ons erbij wat ma betreft. Ondanks dat we toch ook allemaal het gevoel hadden onder een vrachttrein te zijn gekomen, dat was maar een detail dat we negeerden. Heel bijzonder was het, zeker omdat we allemaal zo blij voor haar zijn dat ze nu is waar ze hoort. De buurman had geweldig gekookt voor ons, echt een heel aardige man, die Chinees van op de hoek. We hebben lekker gegeten en veel over ma gesproken en met een fijn gevoel waren ze allemaal rond tienen weg. Dat was nou echt een quality dag onder bijzondere omstandigheden.

Ik heb in mijn uppie nog na zitten gniffelen over van alles en nog wat. Tegen mijn moeder heb ik gezegd dat ik heel blij voor haar ben en dat ik dankbaar ben dat ik dit zo mag voelen van haar. En toen de drukte hier weg was, kwamen mijn kindjes me weer vertroetelen. Wat een enorm rare maar prachtige dag was dit, vol liefde voor onze moeder/oma en vol plezier door herinneringen, we hebben er zoveel mooie en geluk om haar geluk.

Wat zal ze dit fijn hebben gevonden, waarschijnlijk heeft ze er nog meer van genoten dan wij. Zij mag daar nu weer volledig echt genieten. Dat doet me goed en voor haar geluk heb ik de pijn van haar hier te moeten missen volledig voor over. Zonder enige twijfel en ik weet dat dit voor ons allemaal geldt. 

De dood is niet braaf en de dood is niet stout.
De dood is niet jong en de dood is niet oud.
De dood is geen warmte, geen ijzige kilte.
De dood is een veilige, heilige stilte...

Toon Hermans