Gelukkig, de pc was nog in zijn normale staat toen ik er vanochtend achter ging zitten. Voor ik ook maar iets kon doen aan schrijven, had ik hier aardig wat op te ruimen. Moonlight is nog steeds niet in orde. De afgelopen paar dagen leek hij weer lekker te gaan eten. Omdat ik nogal snel bezorgd ben, denk ik dan ook gelijk, zal ik het niet te zwaar inzien? Als om me te laten weten dat dit niet zo is, heeft hij dan vannacht weer zijn eten er allemaal uitgegooid. De foto van gisteren had ik er beter vandaag bij kunnen zetten. Ik denk dat het, ook voor hem nu, weer tijd is om de dierenarts maar even in te schakelen.

Ik word er wel moedeloos van zo hoor. Het is alleen wel nodig, lijkt mij. En wat de cits nodig hebben, daar zal ik voor moeten zorgen. Al zou het betekenen dat ik zelf niets te eten zou hebben, dan nog gaan zij voor. Toen ik nog niet zolang terug was in Nederland, zat ik toen met Sam en Casper ook in die situatie. Zij aten en ik niet en nee, dat vond ik niet erg. Andersom had ik het veel erger gevonden. Al had ik toen hele lieve collega’s die er wel voor zorgden dat ik toch af en toe wat at. In zo’n situatie wilde ik nooit meer terecht komen maar ja, dat lijk je ook niet helemaal in de hand te hebben. Dat blijkt wel door de situatie waar ik nu in zit.

Maakt niet uit, we komen er altijd weer doorheen. Dat zal ook nu het geval zijn, daar ben ik van overtuigd. En nu heb ik vangnetjes om me heen, dat had ik toen niet. Dat geeft me daarin wel degelijk rust. Maar er moet iets gebeuren met het overgeven van Moonlight. Hij is de hele nacht door onrustig geweest verder en kwam steeds tegen me aanliggen. Zo kan ik dan zijn maagje aaien en dat wil hij ook zo graag. Dat lijkt hem rust te geven. Hem wel ja, mij is dat dan wel wat minder. Ik ben dan ook de halve nacht wakker geweest. Omdat hij, als hij zich slecht voelt, altijd dicht bij me wil zijn, heeft hij dan ook op de bank gekotst. Gelukkig heb ik de kussens zo gemaakt, dat ik ze kan wassen.

Die hele bank zou ik normaal in één dagje gedaan hebben, nu moet het, zoals alles hier, maar weer in etappes. Daar zal ik vandaag de rest van de dag wel mee bezig zijn en morgen ook nog. Dan doe ik ook gelijk de mandjes en hangmandjes van de krabpalen er maar bij. Dan is alles maandag wel weer schoon en heb ik me het weekend goed bezig gehouden. Ik heb er zo geen zin in maar ja, wat moet dat moet. Gewoon op mijn gemakje, niet haasten en zeker niet stressen. Eerst maar één kussen van de bank proberen. Dan kan ik gelijk zien of de stof krimpt of niet. Ik hoop het niet maar ik heb de rugkussens wel ruimer gemaakt dan nodig was. Vooral om die reden. De zitkussens daarentegen zijn niet zo heel veel ruimer gemaakt.

Eerst maar eens eentje wassen, dan weet ik het in elk geval maar. Ook mijn plaids er gelijk bij want overal zat wel wat. Bah. Gezellig een weekendje wassen en drogen, zullen we maar zeggen. Gelukkig dat we dat niet meer zoals vroeger moeten doen. Anders had ik het zeker weten kunnen schudden. Ik ben nu gewoon goed bezig. Ook met eten ben ik de laatste paar dagen goed bezig. Ik heb ook een goeie manier gevonden om meer fruit te eten. De fruitschaal staat hier nu naast me, met van die mooie mandarijntjes en kleine, zoete appeltjes. Daar valt mijn oog dan steeds op en dan pak ik opeens een appeltje of zo. Ook niet verkeerd. Dat had ik veel eerder moeten doen.

Ik doe het nu, dan komt het alsnog goed. Eergisteren een gezond avondmaaltje gegeten, gisteren ook. Vanavond ook weer. Buiten het wassen en drogen dit weekend, moet ik even stofzuigen. Ja ja, ook in etappes maar dat geeft toch ook niet? Dat kan dan mooi tussen de was en droog etappes door. Ik klink als een wielrenner ondertussen, met al die etappes. Ik heb natuurlijk ook nog een etappe ‘lopen’ op het programma staan. Die moet ik er ergens tussenin plakken. Maandag is het in elk geval dierenarts dag. Ik moet met Aurora ook nog terug. Omdat ik zo’n terugval door de kerst kreeg, heb ik dat ook nog niet gedaan. Dat ging even niet. Maandag zal ik eerst maar even kijken wat de dierenarts zegt over Moonlight, ze zal hem toch moeten zien. Dat lijkt me onvermijdelijk. Ik zie daar altijd zo tegenop, vooral bij Moonlight want die lijkt een soort helderziend te zijn. Die weet het altijd direct dat hij het is die het reismandje in moet. En Moonlight is snel, heel snel. Hij is ook zo glibberig als een aal. Ook al heb je heb goed vast, tenminste dat denk je dan, toch wurmt hij zich zo uit je greep. En als dat eenmaal gebeurd is, dan krijg je hem die dag toch echt niet meer te pakken. Normaal gesproken is dat al een hele onderneming. Nu is het voor mij een ramp om naar de dierenarts te moeten gaan.

Stress kan ik nog niet zo heel goed hebben en die hele onderneming is alleen maar stress. Zitten ze eenmaal in het mandje, na heel veel stress aan beide kanten, dan moet je nog de trappen af met dat onhandige ding met levend goud erin. Dan kan je niet zomaar gaan lopen slingeren en stoten en moet je natuurlijk best voorzichtig zijn. Dan de rit er naartoe, met een jankende kat naast je. Daar word ik ook zenuwachtig van. Dan het wachten, het duurt altijd behoorlijk lang. De behandeling valt meestal wel mee maar je schrikt je altijd dood van wat je moet pinnen. Weer stress dus. Daarna moet je alles weer in omgekeerde volgorde afhandelen.

Nu, weet ik helaas al uit ervaring, kan ik die dag dan ook verder helemaal niets ondernemen. Dan ben ik op met krampen en al. Ik zit er niet vrolijk op te wachten in elk geval. Het hopen is dan ook nog dat ze er iets mee kunnen of tegen kunnen doen. Dat is ook niet altijd het geval, zoals met hun virus. Maar goed, we hebben daar nu die pillen voor, als ik die erin krijg bij mijn zwak, ziek en misselijke duo. Het viertal is behoorlijk bewerkelijk, als ik er zo eens over nadenk. Aurora maakt het zichzelf ook nog eens moeilijk door haar diva gedrag. Skylar vooral maar ook Rainbow zitten in de puberfase.

Ze pesten haar graag, Moonlight ook soms. Vooral Aurora is de chagrijnige bitch, die blaast en uithaalt. Ik vind het ook niet leuk als ze zo doen tegen elkaar. Ik begrijp haar wel maar ik begrijp hen ook. Gisteren lag mijn tuxedo trio naast me op de bank, zij wilde erbij. Dat mag natuurlijk, alleen weet ze dan niet waar ze moet gaan liggen. Ze wil gewoon het liefste alleen naast me. Geen gedoe met de broers. Dat gaat gewoon niet altijd. Dat zal zij toch ook een keertje moeten accepteren. Ze wurmde zich er toch maar tussen uiteindelijk. Iedereen lag lekker maar als er dan eentje beweegt, dan haalt ze opeens uit met een grauw.

Ik geef haar dan een klein tikkie, heel zachtjes hoor, en zeg streng dat ze dat niet mag doen. Het is niet eens een tik hoor, het gaat meer om het effect. Ze koos eieren voor haar geld en ging een stukje verderop op het schapenvelletje liggen. Moonlight kwam weer terug op de bank. Zo was het weer heel even rustig. Ze ligt dan wel met platte oortjes en ik hoop dat ze beseft dat het haar eigen schuld is zo. Het kan zo leuk zijn, gezellig met zijn allen bij elkaar. Daar is zij het volgens mij niet mee eens. Ze zal het er wel mee moeten doen. Voor ik ging slapen heb ik wat met ze gespeeld met het laser lampje. Daar zijn ze gek op.

Oh, zal dat te heftig geweest zijn voor Moon? Dat kan best, die ging er als een gek achteraan. Vandaar dat hij misschien over heeft gegeven. Nou ja, dan is dat nog niet goed natuurlijk. Katten moeten kunnen spelen. Al zou ik wel willen, ik kan er niet onder vandaan. Maandag is het dierenarts dag. Joepie. Ik maak mezelf maar vrolijk door te denken dat het vandaag nog maar 72 dagen duurt voordat het weer lente is. Grote joepie. Meer licht, meer warmte, meer zon, meer happy. Die winters vind ik altijd al een crime maar dit jaar was hij echt vreselijk. Vooral omdat ik zo weinig kan doen, voel ik me af en toe een gevangene van mijn eigen ziekte. Het zal in 2018 toch echt een keertje moeten gaan verbeteren.

Het is ook al wel beter hoor, alleen nog maar zo weinig. Gelukkig heb ik mijn blog, mijn schrijverijtjes en schilderijtjes. Daar kan ik mijn ei in kwijt, en anders leg ik er wel weer twee op het gasstel, dan ben ik er ook zo weer eentje kwijt als Moonlight in de buurt is. Gisteren zag ik zelf hoe erg ik met katten bezig ben. Ik had een gedichtje van mezelf geplaatst op mijn Rulof pagina op Facebook, en iemand had daar op gereageerd dat ik dat zo goed kon, dat rijmen en dichten. Ik reageerde daar weer op met ‘ja, ik schud het zo uit mijn mauw’. Eh… Ik had het al geplaatst ook toen ik het zelf pas zag. Ja hoor, ik schud ze uit mijn mauw. Hoe bedoel je catlady? Ja, zet dat crazy er dan ook maar voor, zo is het ook gewoon. 

"Vele mensen beroepen zich op de vrijheid van meningsuiting als compensatie voor de vrijheid van denken, waar ze weinig gebruik van maken."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag moet ik uitkijken. Ja, uitkijken dat ik niet meer schrik. Of eigenlijk dat ik me niet nog een keer half dood schrik. Dat heb ik vanmorgen al één keer gedaan en jullie kunnen ook tellen, twee keer een half is een heel. Daarom, ik moet uitkijken en opletten. Ik ben op zich niet zo’n schrikkerig type, zeker niet als er ‘boe’ geroepen wordt. Maar er zijn meer dingen zonder boe waar je je half dood van kan schrikken.

Mijn pc heeft zichzelf weer willen updaten vannacht. Toen ik met mijn slaperige hoofd mijn muis heen en weer bewoog om mijn in slaap gevallen beeldscherm te wekken, zag ik de vier raampjes van windows doodstil in beeld staan. Het altijd knipperende lampje, naast het stabiel ‘aan’ lampje, leek ook overleden te zijn. Oh, dat is niet goed. Dat is helemaal niet goed! Ik zit nog even in stille paniek naar de azuurblauwe raampjes te kijken. Ging er maar eentje open met een zwaai en dat er iemand achter het nu open raampje zit die zegt ‘kan ik u ergens mee helpen?’

Die mazzel heb ik natuurlijk niet. Bovendien zou ik dan al die tweede keer me halfdood geschrokken zijn. Ergens toch beter dan, als ik het zo bekijk. Ik doe de pc maar uit want er gebeurt helemaal niets en wie weet hoe lang die raampjes daar al staan te staan. Na een minuutje start ik de pc weer op. Op hoop van zegen dan maar. Ik doe de handelingen weer die de man van de pc winkel ook deed en ja, hij start op. Of nou ja, tot die raampjes weer dan. Oké dan. Dit is geen verbetering.

Weer kijk ik in diezelfde stille paniek naar de raampjes, weer geen hulp door openslaande raampjes. Nog maar een keer dan. Dit herhaalt zich een keer of drie. Ja, dan zit ik vanaf vandaag toch mooi. Een angstig gevoel bekruipt me. Ik kan eigenlijk echt niet zonder pc en dat gevoel zou je niet mogen hebben als je niet iets achter de hand hebt om in geval van nood een nieuwe te kunnen kopen. Jammer voor mij maar ik zit wel in die situatie. Ik besluit nog één laatste poging te wagen. Hee, er gebeurt nu iets.

Hij zegt iets over herstellen doordat er updates mislukt zijn. Oh oké, ja doe maar snel dan! Normaal ga ik tijdens het opstarten, wat altijd wel even duurt, iets anders doen. Nu zit ik heen en weer geslingerd tussen angst en hoop naar het met stippels draaiende cirkeltje te kijken. Het is in elk geval al veel meer dan volledig stilstaande raampjes. Eronder staat dat ik de pc niet mag uitschakelen. Nee, ik beloof het, als de pc mij dan ook maar niet uitschakelt, vind ik alles best. JA!!! Hij doet het weer, ik zit op het inlogscherm.

Van de schrik ben ik vergeten dat ik pas weer de wachtwoorden heb veranderd en typ ik de vorige automatisch in. Nee, dan kan je niet inloggen. Ik probeer het nog een keer, nu met het juiste wachtwoord en na een aantal seconden ben ik weer ingelogd. Halleluja! Ik zit er weer in. Jeetje windows, wil je dat niet meer doen zo? Wel raar dat ik er een aantal keer opnieuw voor heb op moeten starten. Waarom blijven hangen in de ramen? Deze digibeet besluit zich er niet meer druk om te maken, alleen heel blij te zijn dat ik er weer voorlopig even in kan.

Gisteren heb ik mezelf ook weer in de maling zitten nemen, dat is dan weer een leuke kant van deze ziekte. Omdat je je niet helemaal goed kan concentreren en veel vergeet, gebeuren zulke dingen spontaan. Net zoiets als je, als je heel oud bent met flinke Alzheimer, je eigen eieren kan verstoppen met de Pasen.

Toen ik thuis kwam van mijn boodschapjes, maakte ik de brievenbus leeg. Er zat een pakje in, dat zijn vast die pillen voor de cits. Ook een kaartje van Post.nl dat ze langs geweest waren en me gemist hadden. Ik kon met de code zelf aangeven wanneer ik het pakketje wilde ontvangen. Goh, heb ik ze nou weer gemist? Ik denken, oh ja, dat zijn dan zeker die vitamines en de tandpasta. Veel goedkoper bij drogist.nl trouwens dan bij de winkels allemaal, vandaar dat ik die ook online gekocht had.

Na het plaatsen van mijn blog, ging ik gelijk even kijken op de site van post.nl en vulde het nummer van het kaartje in. Nou ja, krijg ik te zien dat ze al bezorgd hebben. Om twaalf uur nog wel vandaag. Hoe kan dit nou toch weer? Ik begon al een beetje boos te worden voor het tot me doordrong dat het kaartje natuurlijk van eergisteren is, toen ze me zogezegd gemist hadden. Ja, dat pakje heb ik inderdaad rond twaalf uur ontvangen. Doos ben ik toch, dat had ik kunnen weten.

Dan zie ik in mijn mail dat er vandaag nog een pakketje komt, nu alleen via DHL. Oké, dat zijn de vitamines en die had ik nu ook kunnen missen want ik ben een aardig tijdje weg geweest door die verdraaide vergeten portemonnee. Maar die zijn gelukkig nog onderweg. Wel lastig want ik voel echt dat ik nu toch echt even moet gaan liggen. Het vergeten van die portemonnee heeft met net even de das omgedaan. De krampen van later bewezen dat ook. Terwijl ik dacht nog aan het denken ben, gaat de bel. Weer zo’n haperig belletje, die gasten drukken gewoon niet goed op de bel in hun haast. Goed, laatste pakketje is ook weer binnen nu. Voorlopig heb ik niets meer in de bestelling.

Wat een gedoe elke keer zeg. Het is echt dat ik winkelen erger vind en dat soms ook een stuk duurder is. Ik kreeg een tip om het te laten bezorgen voortaan bij een afhaalpunt maar die zitten hier ook niet echt heel dichtbij. Ze zitten ook allemaal op plekken waar je dan niet eens je auto even kwijt kunt en ze zitten te ver om, voor mij nu nog dan, te gaan lopen. Met van dit soort kleine pakketjes zou ik het anders ook niet erg vinden. Met van die grote en zware dozen van Zooplus wel. Ik hoop altijd dat ze die even boven brengen en dat doen ze gelukkig vaak genoeg.

Moonlight doet nog steeds raar. Goh wat kan die jongen lopen mauwen. Ik zei gisteren nog tegen hem dat ik wilde dat hij kon praten. Eten doet hij nu iets beter, zijn natvoer dan. Het valt me heel erg op dat hij veel minder brokjes eet dan eerst. Vooral ook zijn snoepjes in zijn snoepjes automaat. Die waar hij ze zelf uit moet vissen. Dat vond hij altijd geweldig en die moest ik ook elke dag bijvullen. Nu liggen de brokjes er oud te worden. Ook de snoepjes ’s avonds zit hij een beetje moeilijk bij te doen.

Eerst dacht ik dat hij misschien pijn in zijn mondje zou hebben of zo. Maar er kan ook wat anders aan de hand zijn want af en toe eet hij wel de brokjes hier beneden. Maar ook de brokjes in de bakken boven en op de trap gaan lang zo hard niet als ze altijd gingen. Hij doet al raar sinds die laatste maagpijn aanval van een paar weken geleden. Misschien heeft hij zelf de link gelegd dat hij gaat spugen als hij brokjes eet? Hij vindt dat zo vreselijk, dat overgeven. Dat kan natuurlijk ook. Net na die aanval, gaf hij ook steeds brokjes over en is hij daarom misschien spontaan gestopt met brokjes eten?

Dat vindt ik het meest frustrerende bij dieren en baby’s. Ze kunnen niets zeggen of uitleggen. Kom er maar eens achter. De pillen die kunnen helpen bij hun virus heb ik nu binnen. Ik heb er net bij Moonlight heel spontaan eentje binnen gekregen. Ze moeten er de eerste veertien dagen eigenlijk vier per dag. Of dat zal gaan lukken weet ik nog niet. Ik ga het wel proberen in elk geval. Ik zal al blij zijn als ik bij beide oudere cits er twee op een dag binnen krijg. De echina druppels kan ik gewoon door het eten doen. Er zit alleen wel een luchtje aan dus ik hoop dat dit ze niet tegen zal houden gewoon te eten.

Dat is voor extra weerstand en kan ik gewoon in alle vier de bakjes doen. Dat kan voor de kleintjes ook geen kwaad. Ik heb besloten hen nog even met rust te laten. Ja, Rainbow heeft een paar keer geniest maar ja, we niesen allemaal wel eens een keer toch? Ik merk bij hen geen verandering in hun gedrag of hun eetgewoontes. Die hebben nog nergens last van. Bij de groten ga ik gewoon pillen poppen zodra ik ze zie. Misschien gaan ze er ooit wel voor zitten? Dat zou mooi zijn! Weer wishful thinking maar ja, hoop doet leven en pillen geven. Wordt vervolgd, dat pillenverhaal. 

"Men moet zich aan de karakterfouten van zijn kennissen wennen, evenals aan lelijke gezichten."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Zo, het pakje is binnen. De bel ging nauwelijks, had ik lopen stofzuigen dan had ik hem gemist ja. Gisteren was dat niet het geval. Toen we elkaar halverwege de trap tegemoet kwamen, zei ik dat hij voortaan beter de bel moest indrukken en dat ik wel degelijk gisteren gewoon thuis was. Zoals elke dag trouwens. Hij zou er voortaan op rammen, beloofde hij. Wel een dubieuze belofte maar goed, ik zal snel merken of hij zijn belofte houdt.

Er zijn nog twee pakjes onderweg. Vitamines voor mezelf en medicijnen voor de cits. Als ik er niet uit hoef en geen bezorgkosten hoef te betalen, doe ik alles online. Dat scheelt me een hoop zenuwen met boodschappen doen. Ik kan nog steeds niet naar teveel winkels tegelijk en dan is dit echt een uitkomst. Ik deed mijn bankzaken al vanaf begin jaren 90 online, daar was ik toen wel één van de eersten mee, dat weet ik nog goed. Ik heb het altijd heel handig gevonden in elk geval.

Maar dan wel met dingen die in één keer goed zijn. Dingen waar je moet gokken of het past of niet, die koop ik niet online. Teveel gedoe met terugsturen of je geld weer terug te zien of meer van dat soort ongein. Daar heb ik geen zin in. Maar met de meeste dingen kan je online terecht. Ik vind dat gewoon heel fijn, lekker rustig op mijn gemakkie shoppen. Vaak krijg je je bestelling de volgende dag al binnen. Tenminste, als ze van de Post.nl aanbellen dan. Anders moet je er een dagje langer op wachten.

Ook kan je online van alles vergelijken qua prijs en dat soort dingen. Wat ik vandaag binnen kreeg heb ik dan ook spotgoedkoop. Het is een overzetbril voor nachtvisie. Ik ben zo nachtblind als een mol die in het zonnetje kijkt. Zeker als het regent of met tegenliggers zie ik geen fluit. Misschien wel beter want ik weet niet hoe ik zou reageren als ik opeens een fluit zou zien als ik onderweg ben. Toch ben ik blij met die bril, het is nodig. Ik ben meestal in het donker thuis, het zal nog wel even duren voor ik hem kan testen maar dat komt wel goed. Ik zal er een stuk veiliger door zijn, en dat voor nog geen tien euro.

Daar ben ik weer helemaal blij mee. Minder blij ben ik met al die kettingbrief-achtige berichtjes van echt bijna iedereen. Mijn hemel zeg, houdt dat dan nooit eens op? Zeker die waar er iets naars gaat gebeuren als je hem niet aan minstens 8 mensen doorstuurt. Oh ja joh? Nou dan heb ik toch echt liever dat mij dan iets naars gebeurt dan dat ik zulke rottigheid ook nog eens bij anderen op hun schouders leg. Zo. Ik heb gezegd. Ik irriteer me er dood aan. Je krijgt ze ook van mensen die in al die maanden nog nooit een keer gevraagd hebben hoe het met me gaat.

Ik zou het lef niet eens hebben om dan zoiets wel te sturen. Ook die lief bedoelde hoor, die vind ik net zo goed niet kunnen. Met bijna 600 man in mijn lijst is dat gewoon niet te doen. Als een kwart het al doet heb ik er een baan bij. Dus nee, doe mij een lol en stuur mij zulke dingen alsjeblieft niet. Ik weet nog, ergens in de jaren 90 moet dat geweest zijn, dat er toen van die kettingbrieven circuleerden, waarin je echt van alles kwaads werd toegewenst, met alle zekerheid zelfs. Ene negatieve bende was dat toen. Echt bizar, er werden mensen zelfs helemaal van overstuur en raakten in de war.

Je moest die enorme brief aan een heleboel mensen doorsturen, anders ging je dood en kreeg je de ergste ziektes. Zou je hem wel doorsturen dan kreeg je geld binnen of zo. Tot mijn verbijstering kreeg ik er toen eentje van mijn vader! Die dacht daar gewoon niet echt over na of zo, ik weet het niet. Goh, wat was ik toen boos op hem. We hadden al sowieso niet zo’n goed contact en dit maakte dat er niet beter op. Hij deed altijd mee aan loterijen en lotto’s en weet ik het allemaal. Daar stak hij heel veel tijd in. Dus hij heeft zo’n brief gelezen, oh je krijgt geld, is blijven hangen en hup, doorgestuurd.

Ik was er helemaal van overstuur toen, niet van die brief op zich maar dat hij zoiets door durfde sturen. Woest was ik. Daarom heb ik sindsdien al helemaal een hekel aan zulke dingen. Ik weiger er dan ook aan mee te doen. In het begin antwoordde ik nog dat ik er niet aan mee doe. Meestal gaat dat goed maar anderen gaan dan ook nog eens in discussie. Nou nee hoor, maakt me geen reet uit wie ik ermee steun of zo. Ik heb er gewoon last van. Ik probeer nou juist mijn grenzen beter te leren aangeven en daarom blijf ik bij mijn standpunt. Nu antwoord ik er niet eens meer op, ik doe het niet. Klaar.

Lopen hoef ik vandaag in elk geval ook niet meer. Ik heb mijn loopje wel weer gehad. Sta ik helemaal in Overschie bij de sigarenboer, ja dat noemen we hier nog steeds zo, heb ik gewoon mijn portemonnee thuis laten liggen. Oh echt hoor, daar word ik helemaal niet vrolijk van. Dat is normaal al niet leuk maar nu is het genoeg om tranen in mijn ogen van te krijgen. Helemaal terug lopen naar de auto, naar huis rijden, drie hoog omhoog, portemonnee pakken en weer helemaal terug. Heel fijn. Maar om dan toch positief te blijven, dan hoef ik ook geen blokkie meer om. Dat hebben we maar weer mooi gecombineerd!

Dat gaat dan niet eens meer, zo’n blokkie, maar dat is een ander verhaal. Ik moest ook nog naar een andere winkel maar dat ging dan weer even te ver. Ik weet niet of ik alles heb, ik denk het niet. Want dan opeens is die rem er. Bedankt lijf, aardig van je. Alles wordt te fel, te rumoerig en het zweet breekt me uit. Ik heb in elk geval al geleerd dat ik dan, ongeacht wat ik nog nodig heb, naar de kassa moet gaan en afrekenen. Anders heb ik straks wel alles in mijn karretje maar moet ik snel naar de auto zonder iets.

Nu heb ik dus toch nog wat van op mijn lijst. Bovendien moet ik er dan snel toch weer uit en kom ik ook weer netjes de deur uit. Nou, heb ik dat positief gedraaid of niet. Ik vind van wel, ik doe mijn best. Eenmaal thuis stonden ze van Muddebouw op mijn parkeerplaats. Zij zijn het die hier de hele dag aan het schuren en boren zijn. In de leegstaande benedenwoning hieronder zijn ze de boel aan het opknappen. Goh, als ik toch het geld had en de energie, dan zou ik daar zo zijn gaan wonen. Ja, wel een stuk kleiner maar dan moet ik gewoon veel wegdoen en dan is er nog heus plaats zat.

Maar wel met een flinke tuin met schuur én geen trappen lopen meer! Wat een luxe zou dat zijn zeg. Dromen is leuk, helaas gaat het nu niet. Zowel financieel niet als lichamelijk niet. Anders had ik er al gewoond denk ik. De tuin katproof maken en dan hebben ze echt helemaal een paradijsje, de jongens. En ik ook hoor, ik ben ook graag buiten. Het zal moeten wachten allemaal. Maar ooit, ooit krijgen mijn cits een tuin. Die zal dan helemaal worden omgetoverd tot een kattenparadijs. Dat lijkt me heerlijk! Net zo heerlijk als ooit mijn eerste boek af te hebben. Daar moet ik echt een keer mee verder anders kan ik de uitgevers nooit sturen wat er hier bij de foto staat. Dat lijkt me namelijk wel wat.

Voor vanavond heb ik lekker pitah broodjes met kaas en salade, lekker met knoflooksaus! Ik heb geen puf meer om echt te gaan koken zo. Vandaar dat ik ook maar eerst mijn blog schrijf, dan kan ik eerst even gaan liggen. Anders eet ik weer helemaal niks vanavond en daar wil ik nou juist mee stoppen, met niet eten. Hm, klinkt wel raar zo. Morgen lekker verse pasta, met salami, die bak ik dan, en spinazie erdoor wokken, mozzarella erin en verse pesto. Heerlijk! Oh, zie je wel, ik ben de verse basilicum vergeten en de pijnboompitten. Straks eens even kijken wat ik nog meer gemist heb door mijn vlucht uit de winkel. Maar eerst ga ik even liggen. De rest loopt allemaal niet weg, ja behalve Sunshine, die wel…