"Elk bereikt doel is weer het begin van een nieuwe weg, en zo tot in het oneindige.
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860
Origineel: Jedes erreichte Ziel ist wieder Anfang einer neuen Laufbahn, und so ins unendliche.
Bron: Die Welt als Wille und Vorstellung"
Ik heb gewoon hele gekke katten. Zo, het is eruit. Moonlight gaat opeens weer heel aardig, daar ben ik heel blij om. Vandaag gaan we nog maar niet naar de dierenarts. Als hij zo doorgaat, hij eet goed, hij speelt, dan komt zijn maagje vanzelf weer tot rust. Daar ga ik hem geen tonnen stress voor geven met zo’n bezoek. Voor hem geen stress en voor mij ook niet. Niet als het niet nodig is tenminste. Het ligt er maar aan wat zwaarder weegt en als het echt nodig is, dan ga ik echt wel. Dan maar stress. Als het niet moet, dan moet dat niet. En het moet niet, vandaag niet. Laten we hopen dat dit zo blijft.
Ik heb die pillen, voor dat virus, in huis maar die zijn best groot. Bij Aurora krijg ik ze haast niet binnen. Met de pillenschieter kan ik niet zo goed omgaan, dan gaat het met hand inbrengen toch nog wat beter. Maar zelfs dat lukt niet. Nu kan ik ze nog door de helft doen voor haar maar heb inbrengen blijft ons allemaal stress opleveren. En mij kapot gekrabde handen. Nou kan ik daar wel tegen, daar niet voor. Lekker is het niet. Voor haar ook niet. Vandaag stikte ze er bijna in en toen heb ik het maar opgegeven. Moonlight is ook een ramp met pillen maar die heeft er ondertussen toch een paar binnen.
Het komt alleen niet in de buurt van die vier per dag die ze beiden zouden moeten krijgen. Hoe doen die andere mensen dat toch? Ik heb filmpjes zitten kijken op Youtube maar als ik dat dan zie, dan denk ik, zo zou dat hier nooit gaan. Een handdoek neerleggen, je kat erop zetten. De kat dan inpakken in de handdoek en dan zit hij/zij tussen je knieën en kan jij met twee handen werken om het pilletje erin te krijgen. Oh ja joh? Nou, dat zie ik hier toch echt niet zo soepeltjes gebeuren hoor. Mijn katten zouden op den duur al weg zijn als ze een handdoek in de verte zouden zien. Dus eh, nee, ik heb niet zo’n kat die dan rustig op het handdoekje gaat zitten wachten tot hij ingepakt is.
Hier zouden hele bergen handdoeken in flarden de vuilnisbak in gaan. Bovendien, dan gaan ze me ook overal ontwijken want daar heb je haar weer. Heeft ze een handdoek? Heeft ze een pil? Kunnen we nu gewoon eens even rustig tegen haar aanliggen zonder dat we een pil in onze strot geramd krijgen? Laten we haar maar ontwijken, we blijven wel boven. Lekker gezellig wordt dat dan. Maar zoveel geld uitgeven en er niets mee kunnen doen, dat schiet ook niet op en ik zou ze er zo graag vanaf helpen. Want, zoals de dierenarts zegt, ze blijven hier hun hele leven last van hebben. Zeker zodra hun weerstand minder is, zal het virus weer opspelen.
Ik zit erover te denken om er een zooi tot poeder te malen en dan door het voer te doen. Het kan voor de kleintjes ook geen kwaad en zo krijgen ze allemaal wat binnen. Jammer dat Skylar nog steeds iedereen zijn bakje leeg vreet. Vanmorgen ook, ik weer als politie agent in het midden en als ik even niet oplet, dan heeft hij Aurora weer van haar bakje weggejaagd. Ik prikte hem zo in zijn kont met mijn vinger en zei alleen maar streng ‘Skylar!’. Hij schrok zich rot! Hij weet het wel, hij heeft er alleen maar maling aan. Dat vind ik toch weer zielig dan, als hij zo schrikt. Hij blijft me dan wel een uur ontwijken. Rent weg als ik eraan kom en meer van dat soort dingen. Maar wat ik wilde zeggen daarmee; dan krijgt hij er misschien wel heel veel van binnen, als ik het door het voer doe.
Ik moet ook nog maar afwachten of ze dan wel willen eten. Het zijn nogal van die zeikerds, zeker Moonlight en Aurora. Die trekken al heel snel hun poezenneusje ergens voor op. Dus tja, wat is wijsheid. Misschien eerst eens even kijken of ik het wel goed tot poeder kan krijgen en gewoon eens een keertje proberen? Dat is een optie. Eentje waar ik maar voor ga. Ik zou alleen niet zo vergeetachtig moeten zijn. Ik heb ook nog die echina druppels, voor de weerstand van ze. Die vergeet ik ook elke keer door hun eten te doen. Voor vanavond heb ik alvast het flesje in een etensbakje gezet. Fijn hoor, zo’n warrig hoofd. Dat mag van mij heel snel verbeteren.
Moonlight is de laatste weken al raar bezig. Hij gaat in het raamkozijn liggen, bij me in de buurt. Dat doet hij wel vaker. De afgelopen weken steekt hij dan zijn pootje uit, die legt hij op de verwarming. Alsof hij koude voetsies heeft. Dat kan natuurlijk, weet ik veel. Hij doet het de laatste tijd steeds vaker. In de gekste houdingen ligt hij dan met twee voorpoten op de verwarming. Gisteren deed hij dat ook weer. Ik zat er naar te kijken en pakte de camera maar even erbij. Dan kunnen jullie het ook zien. Hij ging gisteren alleen nog een stapje verder. Ik heb er met open mond naar zitten kijken. Ja, het was wel kouder dan anders gisteren maar toch, zo koud was het hier binnen nou ook weer niet.
Als een soort slang glibberde hij zo de verwarming op. Hij kroop er op een hele rare manier overheen. Dat verwarmingselement heeft aan de binnenkant alleen maar van die scherpe randen. Dat kan nooit lekker aanvoelen voor pootjes en lijf. Hij deed af en toe zijn koppie naar beneden en zo lag hij daar een tijdje te liggen. Af en toe een pootje verzettend en een klein stukje vooruit kruipen tot hij zowat helemaal languit boven op de kachel lag. Nou ja, Moonlight, wat doe je toch raar? Heb je het zo koud of zo? Dat is toch ook raar met zo’n dikke bontjas van jezelf?
Later klom hij weer op het kozijn. Weer wat later toch weer twee voorpootjes erop. En ja, de kachel was flink warm. Dan haalde hij na een tijdje één pootje eraf en ging die even wassen. Dan werd het zeker té warm of zo? Raar beest is het toch. Skylar had er ook naar zitten kijken en kwam bij hem zitten. Toen gingen ze met elkaar zitten kroelen. Gekke beesten. Weer wat later lag Rainbow lekker in het mandje voor de verwarming. Aurora sprong over hem heen het kozijn in. Rainbow wilde haar eigenlijk gaan plagen, hij zat al op de loer. Maar zodra ze naar hem keek, deed hij heel deemoedig zijn koppie naar beneden. Ook dit heb ik vast kunnen leggen. Ikzelf lag helemaal dubbel erdoor. Ik heb de hele avond lol gehad om de cits.
Ik vond nog een zak met popcorn, dat kan je wel gebruiken als je naar ‘de film’ zit te kijken. Oh, met aardbeiensmaak? Dat heb ik nog nooit gegeten. Ik probeerde het even en op zich was het wel lekker. Zoetig maar ik heb geen aardbei geproefd. Natuurlijk kwam Skylar eraan gerend. Eten! Ik heb hem en Rainbow ook een stukje popcorn gegeven. Skylar at het op, ik had ook niet anders verwacht. Rainbow vond het niets maar hij heeft er wel een uur mee gespeeld. Ook een manier om plezier van popcorn te hebben. Jammer van die velletjes waar je soms bijna in kan stikken. Dat had ik er wel voor over want ik vond het best lekker.
Ik zit te typen, tv staat aan en ik hoor bij de reclames iets geks. Van de een of andere aanbieder, ik weet even niet wie of wat. Ze bieden je iets voor zoveel euro in de maand en vijf maanden gratis Netflix. Oké daar is niets raars aan, dat kan. Maar dan zeggen ze er achteraan; zelfs als je al Netflix hebt. Eh… Iemand? Ik snap het in elk geval niet. Niet zoals het hier gezegd werd in elk geval. Maar dat kan aan mij liggen. Ik ben en blijf natuurlijk blonT. Ik ga het er maar weer bij laten. Even die foto’s van gisteren bij elkaar plakken, dan kunnen jullie zelf zien hoe gek mijn cits zijn. Dan ga ik daarna even bankhangen. Ik heb niet veel puf vandaag. Ik weet niet waarom maar ik voel me niet zo heel lekker. Niet ziek of zo, meer onrustig en angstig. Ik kan het niet goed uitleggen. Ik ga daarom maar even relaxen. Hopelijk gaat het dan vanzelf weg.
Deze maandag is voor mij van normaal paars ongemerkt donkerpaars geworden. Alsof er iets boven mijn hoofd hangt, of zoiets dan. Weet ik veel, ik wil er alleen vanaf. Alleen hoe, geen idee. Ik ga straks gewoon die pillen malen, of ze het dan eten en hoe dat allemaal gaat, dat laat ik nog wel weten. Duimen mag, dat kan nooit kwaad. Hoe ik dat kan malen, daar ga ik ook nog even over nadenken. Zoals ik altijd zeg, alles komt goed, altijd. Ook dit weer, dat weet ik zeker.
"Er zijn critici die menen, dat zij hebben uit te maken wat goed en slecht is, omdat zij hun kindertrompetje voor de bazuin der Faam houden."
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860
Jeetje zeg, wat is er met die Windows updates. Gisteravond had ik weer hetzelfde euvel, toen ik wat bij de pc kwam doen, zag ik weer die stilstaande ruitjes in beeld. Wat nou weer?! Ik ben weer eindeloos bezig geweest met allerlei knopjes in te drukken, elke keer als ik opnieuw de pc weer aanzette een keer of twintig. Hij bleef na een tijdje weer zeggen dat er een non system disk or disk error was. Ja hoor, ik had daar al een keer van geleerd. Ik wist waar ik kon kijken hoe dat zit. In het innerlijk van je pc, het besturingssysteem te zitten vind ik toch al eng.
Maar daar stond het nog braaf op opstarten via harde schijf. Ja, fijn maar waarom zegt hij dat dan? Weer opnieuw opgestart, weer F1 en later weer naar het systeem. Daar heb ik hem gezet op ‘standaard terugzetten en afsluiten’ en toen weer een ‘halleluja’ momentje, ik kwam er weer in. Weer ging hij eerst draaien op ‘herstellen bezig’, dus er gaat ergens iets niet goed. Ik kijken en ja hoor, diezelfde update weer. Die heb ik nu uitgesteld gezet tot 12 januari maar ja, dan komt hij toch weer. Dan mag ik hopen dat ik hem dan toch ook weer aan de slag krijg. Ik durf dat alleen niet met alle zekerheid te zeggen. Ergens klopt er iets niet. Uitzetten gaat niet, windows geeft vele updates uit zichzelf. Deze zal hij waarschijnlijk ook gewoon blijven geven. Ik hoop maar dat dit goed blijft gaan en ik de mazzel zal blijven hebben om de pc weer aan de praat te krijgen.
Ik had nog een behoorlijke mazzel gisteren. Ik heb eerst die twee rugkussens gewassen, waar Moontje wat op ‘geschreven’ had. Toen die eenmaal uit de droger kwamen, zag je geen verschil met de rest van de kussens. Aangezien het juli was toen ik de bank heb bekleed, vind ik nog geen reden genoeg om die hele bank te gaan wassen. De kussens dan toch. Als je niet eens het verschil ziet tussen de twee die net gewassen zijn of de rest, dan is het echt nog niet nodig. In gedachten maakte ik een klein vreugdedansje. In het echt was ik daar te moe voor. Geeft niet, alles is nu netjes opgeruimd. Ik vind het prima zo.
Wel heb ik de mandjes van de krabpalen eraf gehaald, de kussentjes in de hokjes en de hangmandjes die je er zo af kunt ritsen. Ik vind het geweldige krabpalen. Nu gaan ze wel een beetje verouderen hoor. Er wordt dan ook wel enorm veel gebruik van gemaakt. Mocht ik ze ooit willen gaan vervangen dan neem ik weer dezelfde of in elk geval van dezelfde stof. Ideaal in verhouding met normale krabpalen en die gladde soort fleece stof waar je elk haartje op ziet en waar ze zich ook in hechten, die haartjes. Niet dat hier geen haren in komen, maar ze zijn heel goed schoon te houden. Zeker omdat ze wit zijn, zou je dat niet denken.
Wel is er nu een beetje verschil tussen de gewassen en niet gewassen onderdelen. Maar ja, dat was dan ook wel te verwachten en op zich valt het me nog mee eigenlijk. Ik had het bij de bank ook verwacht maar dat is gelukkig niet zo. In beide gevallen ziet geen mens het als ze het niet weten. In tegenstelling tot de witte krabpalen, heb ik tegenwoordig zwarte tandpasta. Ja echt! Het ziet er niet uit hoor, als je het op je tandenborstel doet maar men zegt dat je er wittere tanden door krijgt. Dat wil ik dan wel eens uitproberen. Aan de poets dan maar met het zwarte spul.
De eerste minuut sta je met een compleet zwarte bakkes voor de spiegel. Uh oh, als dat maar goed gaat komen. Straks ga ik door het leven met een zwart randje aan de binnenkant van mijn lippen en een viezig zwart goedje in mijn mondhoeken. Daar gaat Sinterklaas niet vrolijk van worden natuurlijk. Gelukkig begint het daarna weer wit op te schuimen en slaakte ik een zucht van opluchting waardoor ik bijna in mijn tandpasta stikte. Het was avond dus of er nou echt veel verschil was kon ik niet zien. Het is ook niet direct zichtbaar. Ik hou het in de gaten. Het is zo zwart omdat er actieve koolstof in zit. Het smaakt gewoon goed hoor, dat dan weer wel.
Als je me tegenkomt en je wordt opeens verblind omdat ik tegen je lach, dan heeft het goed gewerkt. Dan kan ik die nachtbril, die ik pas gekocht heb, wel aanbevelen. Nee, ik heb nog niet gereden in het donker maar wel tijdens de regen en dan werkt hij ook prima! Goeie koop geweest, me liky! Nu durf ik weer in het donker te rijden in elk geval. Dat werd de laatste maanden ook steeds erger. Ik heb er altijd wel last van gehad, een beetje nachtblindheid maar als het onveilig begint te voelen dan is dat niet goed. Niet voor mij maar ook niet voor de andere weggebruikers. Dat is nu opgelost.
Ik heb ooit eens in een sneeuwstorm gereden, toen zag ik ook echt helemaal niets meer. Daar moet zo’n bril ook bij helpen, zeggen ze toch. Nou heb ik helemaal geen behoefte om in een sneeuwstorm te gaan rijden hoor. Je zal er door overvallen worden, dan heb ik mooi zo’n bril in de auto. Ik weet nog dat het enige wat ik toen kon zien, de achterlichten van de auto voor me waren. Daar ben ik toen maar achteraan blijven rijden. Toen hij opeens stopte, stond ik erachter. Zijn lichten gingen uit. Ik stapte uit en vroeg de man wat er aan de hand was, waarom was hij nou opeens gestopt. Bleek hij gewoon thuis te zijn…
Alsof Moonlight het zoekt, is hij weer de hele avond bij me komen liggen gisteren. Ik masseer dan zijn maag en buik en dat lijkt hem te helpen. Skylar kwam er lekker bij liggen en zo ben ik de hele avond over Moontje zijn buikje aan het wrijven geweest. Skylar lag tussen de achterpoten van Moonlight, geen gezicht. Alsof Moonlight het dreigende bezoek aan de dierenarts boven zijn hoofd voelt hangen, lijkt hij opeens weer een stuk beter te gaan. Gisteren heeft hij wel twee keer goed gegeten van zijn natvoer en vanmorgen ook. Ik ben zelfs even boven gaan kijken, of hij daar niets had neer gekwakt wat in zijn maag hoort te zitten en nee, ook daar is het helemaal ‘schoon’. Goh, is dat even fijn!
Maar ja, dan krijg je weer dat dilemma. Kijk ik het nog even aan? Als hij zo doorgaat dan komt het wel goed. Moet ik hem dan die extra stress geven van een dierenarts bezoekje? Lastig hoor, zulke dilemma’s. Vandaag kan ik het sowieso nog even aankijken. Morgen zien we wel verder. Hij speelt ook, zelfs Aurora speelt af en toe. Ze lijken zich nu prima te voelen. Laat ik het daar maar even bij houden. Zolang Moonlight goed eet, stel ik dat bezoekje wel uit. Komt tijd, komt raad. Geen stress als er geen stress hoeft te zijn graag. Dat geldt voor zowel Moonlight als voor mezelf.
Zoals meestal als ik zit te schrijven, zit Rainbow ook nu weer voor mijn snufferd. Hij wil een aai en aandacht, in willekeurige volgorde. Als ik zit te schrijven, liggen ze allemaal wel in de buurt. Of een paar of eentje. Het ligt er maar aan. Rainbow ligt altijd hier als ik zit te schrijven. Vlak achter me, in het raamkozijn. Af en toe komt hij dan vlak voor mijn beeldscherm zitten. Ik kan best blind typen hoor, maar toch wil ik dan wel op het schempje zien verschijnen wat ik ervan maak. Hij weet als de beste dat dit dan ook dé plek is om te gaan zitten.
Ik kan er niet omheen, ik moet hem even aandacht geven. Opzij geschoven worden is tenslotte ook aandacht. Meestal kroel ik dan even met hem, en dan gaat hij daarna gewoon weer terug naar zijn plekje in de vensterbank. Soms laat ik hem daar even zitten terwijl ik gewoon doortyp. Dat is het voordeel van blind typen. Ik doe dat voor de lol om te kijken wat hij dan doet. Meestal gaat hij flink zitten gapen en draaien, soms doet hij zijn oogjes dicht voor een kattenslaapje. Tussendoor kijkt hij me dan aan. Hallo! Aandacht! Hij is onweerstaanbaar, dat weet hij best wel. Het is alleen zo grappig om te zien. Met een dikke grijns aai ik hem dan toch, voordat ik hem een beetje opzij schuif.
Het weer is prachtig, lekker lopen straks. Verder doe ik niets. Morgen weer een dag. Gisteren heb ik best veel gedaan, toch had ik maar twee keer kramp vannacht. Daar ben ik blij mee! Vandaag lekker kalm aan, beetje koken straks, beetje schilderen denk ik ook. Verder alleen maar even genieten van mijn cits. Dat doe ik ook niet vaak genoeg eigenlijk. Ze verdienen dat wel want ze doen ook genoeg voor mij. Zelfs een pauze tussen het schrijven door dwingen ze me af, Rainbow dan. Fijne zondag allemaal, ik ga genieten.
"Muziek is de melodie waarvan de wereld de tekst vormt."
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860