Gisteren was het weer zo’n dag dat het lopen me zwaar viel. Raar is dat toch. De ene dag krijg ik er energie van en voel ik me fijn terwijl ik buiten loop. De andere dag vind ik het zo zwaar en voel ik me alleen maar bek af en doet alles me zeer. Gisteren was weer zo’n laatste versie. Nou werkt ook het weer niet mee. Ik vind het niet erg om in de regen te lopen hoor, of in de kou of zo. Maar als het zo mistig is dan heb ik echt last van die astma. Dan is het ademhalen moeilijk en als dat moeilijk is dan is alles moeilijk. Daar ben ik de afgelopen jaren wel achter gekomen.

Ik moet dan altijd aan mijn opa denken, die het altijd zo benauwd had. Wat een levenskracht moet die man gehad hebben om het zo lang vol te houden en toch gewoon van alles te doen wat hij wilde. Nou ja, niet veel was dat hoor. Maar elke dag kwam hij naar ons toe. Met zijn flesjes zuurstof op zak. Daar kon niets hem van tegenhouden. Daarom vind ik ook dat ik niet moet zeuren als ik het een keertje benauwd heb. Ik heb goeie medicijnen ervoor en de meeste tijd heb ik er niet eens zo’n last van.

De medicatie zal ook wel een heel stuk verbeterd zijn in de loop der jaren. Daar heeft opa helaas niet van mee kunnen profiteren. Maar hij ging altijd gewoon door. Ik heb nu zelf al van alles al een keer mee gemaakt en ik kan dan ook zeggen uit ervaring, dat benauwdheid toch wel het meest remmend is van alles. Dat beperkt je enorm. Daarom ben ik ook zo blij met mijn medicijnen. Ik merk het altijd het meest als ik ’s morgens wakker word. Dan geef ik eerst de katten eten maar direct daarna moet ik mijn medicijn hebben.

Wat een geluk dat het er is. Anders zou het leven er nog een stuk moeilijker op worden. Ondanks zijn benauwdheid kende ik mijn opa alleen maar met een grote sigaar in zijn hand of op zijn lip. Dat was iets dat hij er niet voor wilde laten. Hij had een eigen kast, ook voor zijn jassen omdat alles naar die sigaren rook. Een apart luchtjes was dat altijd maar het was zo mijn opa’s luchtje. Ik denk wel dat ik de liefste opa van de wereld had. Hij was gek op ons allemaal. En ik was gek op hem. Hij had het altijd benauwd dus ik moet niet zeuren. Dat probeer ik dan ook maar niet te doen. In verhouding heb ik het wat dat betreft nog makkelijk.

Ik was met mijn auto een stukje verder de buurt in gereden zodat ik ook eens een beetje verandering van omgeving zou krijgen tijdens het lopen. Ik kwam op de terugweg naar mijn auto een sigarenzaakje tegen en dacht, ik neem gelijk shag mee. Dan hoef ik er daarvoor niet meer uit. Ik ben er al eens eerder geweest en ze geven me daar altijd het verkeerde mee en dan mag je het niet meer ruilen. Nu was ik heel duidelijk in wat ik wilde en de dame verzekerde me dan ook dat ze me het gevraagde meegaf. Ik vond het dan ook uiterst irritant toen ik zag dat ze me precies dat heeft mee gegeven wat ik niet wilde hebben. Helaas zie je dat dan pas als je die pot al open hebt gemaakt. Oké, dan is het nu officieel, ik ga daar nooit meer shag halen.

En om mijn ‘vrolijke’ bui nog vrolijker te maken, gingen de katten ook nog eens een keertje staken. Ja, staken ja. Wist je dat niet, dat katten ook konden staken? Nee? Niet gek want ik wist het ook niet. Maar ze deden het toch echt. Na twee dagen gewoon gegeten te hebben van het eten met de medicatie voor ze erin, hielden ze het nu voor gezien. En de twee jongsten die gewoon hun eten niet gelijk opslobberden was toch echt voor mij een nieuwe. De twee oudsten kwamen zelfs niet eens naar beneden, hoe ik ze ook riep. Nou ja zeg, wat gaan we nou weer krijgen? Willen jullie nu opeens niet meer eten? Dan ben ik er ook klaar mee hoor, dan staak ik ook.

Skylar liep echt rond van ‘waar is het lekkere eten dan’ en Rainbow kwam bij me zitten de hele avond. Toen uiteindelijk de twee van boven toch even hun poezengezichtje kwamen laten zien, heb ik hen hun voerbak voorgeschoteld maar ook zij wilden er niet van weten. Ik dacht, jullie bekijken het maar. Ik heb de bakken laten staan waar ze stonden en dat was het wat hun eten betreft. Later op de avond waren de bakken wel leeg gegeten. Ik weet alleen niet door wie. Alleen waren de bakjes niet helemaal schoon gelikt, zoals anders.

Ik had dit keer dan ook eerst de vermalen pillen in het bakje gestrooid en daar het eten op. Dat ga ik vanaf nu zeker niet meer doen. Volgens mij zit dat precies in dat laagje wat ze hebben laten zitten. Als ik het er bovenop strooi en het door het bovenste laagje heen prak, dan hebben ze het in elk geval binnen. En om de rest te kunnen eten moeten ze toch echt door dat bovenste laagje heen. Ook weer wat geleerd. Maar ik vind het wel vervelend want ik wil wel graag dat ze goed eten. Ook dat is beter voor de weerstand. Nu weet ik niet wie die bakjes leeg heeft gegeten en heb ik er helemaal geen zicht op wie er wel of niet gegeten heeft.

Daarom ben ik vanmorgen maar weer overstag gegaan en heb ik ze eten zonder de pillen gegeven, zodat ze in elk geval weer even allemaal een maaltijd binnen hebben. Misschien een beetje dom maar ja, ik heb nooit geroepen dat ik zo slim ben. Of wel maar of ik het dan meende… Ik kan juist beter in hun ochtend eten de medicatie doen want dat is verse vis en dat ruikt vast sterker zodat de medicatie minder wordt gedetecteerd door de vier kattenkoppen. Daar kom ik dan altijd op nadat het al gebeurd is. Ja, snel ben ik ook niet. Maar dan kan ik het vanaf morgen zo gaan doen. Ik hoop dat als ik gewoon stug vol houd, dat ze er dan aan gaan wennen en weer normaal zullen eten. Ze zullen er toch aan, moeten, gaan wennen.

Vandaag heb ik weer zo’n dag waarop ik me niet prettig voel. Dan komt er zo weinig uit mijn handen, nog minder dan anders en dat is al niet veel. Ik weet ondertussen ook uit ervaring dat ik dan niet mezelf moet dwingen dingen te doen want dan krijg ik geheid krampen en pijnen in de avond en nacht. Dat leer je al heel snel. Toch breng ik dan de dag door met zo’n onbestemd gevoel. Vervelend is dat. Dit is de tweede dag al, achter elkaar. Ik hoop dat het morgen weer een ‘normale’ dag zal zijn. Wat is normaal eigenlijk. Mijn dagen zien er natuurlijk compleet anders uit dan ze er ooit uitzagen. En dat mis ik gewoon.

Gewoon naar je werk gaan, gewoon onder de mensen komen, gewoon je ding kunnen doen, zonder pijn of kramp. Ik denk dat ik me zo voel omdat het me dwars zit dat het zo ontzettend lang duurt. De kerst en de nasleep ben ik nou ook niet echt vol vertrouwen uit gekomen. Als zelfs de dingen die je wel leuk vindt en wilt doen al zo eindigen, hoe moet je dan gewoon weer dingen gaan doen gewoon omdat het eigenlijk moet. Hoe zal ik dan ‘straf’ krijgen van dat lijf van me? Dat soort dingen gaan door mijn hoofd de laatste tijd. Ik wil hier gewoon uit, ik wil er zo graag vanaf. De vooruitgang gaat zo ontzettend langzaam en je valt zo snel weer terug.

Dat is iets dat ik met Stefan ga bespreken. Gelukkig staat de afspraak voor volgende week al. Want ik wil weten wat ik zelf nog meer kan doen. Dit duurt me gewoon te lang en ik word er ongedurig van maar als ik dan iets onderneem dan merk ik dat het niet gaat. Wat moet je dan doen in hemelsnaam? Dat zou ik graag willen weten. Wat zou het prachtig zijn als hij dan kon zeggen wat ik kon doen en dat het dan over zou zijn. Alleen denk ik niet dat hij dat antwoord zo voor me heeft, anders had hij dat al lang gezegd. Maar ooit ben ik hier uit en kan ik weer normaal functioneren en dan kijk ik hierop terug en kan ik het me bijna niet meer voorstellen hoe het was. Ik hoop dat dit moment snel zal komen. Ik ben het wel een beetje zat eigenlijk. 

"Je moet denken zoals de minsten, maar praten zoals de meesten.

Origineel: Man muß denken, wie die wenigsten und reden wie die meisten."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Wat een rare avond was het. Eerst met het eten geven. De medicatie in het eten tempert het eet enthousiasme van Skylar en Rainbow een beetje. Niet in ene keer hun bakje leeg slobberen is niets voor hen. Voor Skylar niet geheel ongunstig, met al zijn vreetpartijen. Al doet Rainbow de laatste weken ook al vreemd hoor. Hij wil dat ik het voor hem ook apart zet, net zoals ik voor de twee oudsten doe. Prima hoor, als jij dat wilt dan schuif ik het bakje zo’n vijftien centimeter verder. Dan eet hij wel. Op zich kan ik dat nog wel grappig vinden.

Moonlight kwam ook eten en die stond lekker smakelijk te eten. Oké dan. Hij is eigenlijk nog wel de grootste kieskeurige van het stel. Hier snap ik niets van. Aurora lag op de bank te slapen dus ik zetten haar eten bij haar op het plaid. Omdat Skylar haar meestal uitpikt om te plagen eet zij liever waar ik bij ben. Nu ging ze heel nuffig een paar centimeter verderop liggen. Hm. Moet je het niet diva? Maar dit is goed voor je, je moet een paar hapjes nemen. Weer het bakje onder haar neus, weer een paar centimeter schuivende kat. Ik probeerde het nog een keer.

Nu sprong ze van de bank en ging bij het fonteintje zitten. Ik moest toch weer gaan kijken bij de anderen dus op mijn weg daarheen, zette ik het bakje nog een keertje vlak onder haar neus. Terwijl ik weg liep zag ik dat ze ging eten. Goed zo, zie je wel, je kan het wel! Moonlight at ondertussen lekker door. Skylar zag me aankomen en bleef braaf naast zijn etensbakje zitten. Hij en Rainbow hadden net de helft maar op van hun portie. Tja, het zal wel gaan wennen. En de ene smaak van eten is sterker dan de andere. Dat komt nog wel goed.

Terwijl ik tv ging kijken begon Moonlight weer aan zijn nieuwe hobby. Op de scherpe randjes van de kachel gaan liggen. Wat een mafkat is het toch. Heeft iemand ooit van zoiets gehoord? Dat ze graag op warme plekjes liggen, ja dat weet ik wel maar op zo’n onprettig plekje? Met van die harde, scherpe randjes? Ik snap er echt niets van. Even later hoor ik raar gekuch. Hee, dat is gek, Moonlight en Aurora zie ik, die zijn het dus niet. Rainbow ligt hier ook. Ik sta op en zie Skylar zo’n kuch aanval krijgen, die anders de oudste twee hebben. Nou ja zeg, wat is dat nou weer?

Net nu ik twee dagen die medicijnen gebruik om dit juist tegen te gaan bij de oudsten en te voorkomen bij de jongste twee. Wat is dat toch? Hij was er zelf wel even van onder de indruk en ging onder de eettafel zitten bijkomen. Dat zijn dan van die dingen waar ik even door van slag en in de war ben. Komt dit nou door die medicijnen of had dit sowieso wel gebeurd? Verdorie zeg. Moet ik er nu mee door gaan of gelijk mee stoppen? Dit vind ik dan een echt dilemma. Het is wel belangrijk om dit te weten maar ik kan het niet te weten komen. Om gek van te worden.

Ik zal het nog maar even afwachten. Misschien is het wel een reactie erop en gaat het daarna juist beter, dat kan ook nog. In elk geval, het houdt me wel bezig. Heel fijn. Ik weet wel leukere dingen hoor. Ik heb een mooi, glad vijzeltje gevonden. Bij Bol.com. Wit porselein en glad. Ik las dat veel mensen dat gebruiken om hun medicijnen te vermalen. Klein maatje maar negen centimeter doorsnede of zo. Ik heb het nog niet gekocht maar op het verlanglijstje gezet. Eerst maar even afwachten wat ik moet doen. Op zich gaat het goed met dat glas.

Pijnlijk aan mijn handen maar dat geeft niet, dat kan ik wel hebben. Het is zo gebeurd alleen vinden ze het raar dat ze moeten wachten. Ik moet elke keer Rainbow weer een kontje de grond op geven. Die wil dan niet wachten en springt op het aanrecht. Dat mag hij niet, dat weet hij wel. Eerst de pillen malen, dan het eten in de bakjes, het poeder erbij, druppels erin en door roeren. Dan pas krijgen ze het. Ook dit is even wennen voor ze maar die paar minuutjes zullen ze niet van de honger omkomen hoor. Ze zijn gewoon verwend.

Ik hoorde op het nieuws dat de regering een campagne is gestart over depressie. Daar moet meer over gepraat worden. “HEY” heet de campagne. Ik weet er ook wel eentje waar ze een campagne over mogen beginnen. Die kan je dan YO noemen. Ik denk dat depressie namelijk een stuk bekender is dan een burn out of somatisch symptoom stoornis, dat nog een stapje erger is. Ik had er zelf ook wel eens van gehoord maar dat het zo ingrijpend en langdurig is, nee, dat had ik nooit kunnen bedenken. Ik denk dat alleen de mensen die het zelf gehad hebben dit kunnen weten. Daar mag ook wel wat meer bekendheid over komen. Maar ja, dat zal voor over zoveel jaar misschien eens komen.

Het lijkt mij in elk geval geen overbodige luxe. Zeker niet voor werkgevers. Je kan namelijk wel iemand zijn leven breken of maken door er meer over te weten. Dat is nou niet echt onbelangrijk. Ondertussen sukkel ik maar voort. Het lijkt erop dat ik mijn kilo’s gewoon nog niet kwijt mag raken. De diëtiste belde weer af voor morgen. Ze heeft die griep die schijnt te heersen. Ze is wel iets beter maar nog niet genoeg om te gaan werken. Het is dus weer een weekje opgeschoven. Nou ja, ik kan er ook niets aan doen en zij ook niet. Die kilo’s lopen helaas niet weg. Was maar waar, dan was ik daar ook zo vanaf.

Halverwege de avond hoorde ik geluiden uit de keuken komen, die klopten niet. Had de jeugd hier in huis het potje met pilletjes gepikt. Ze hadden het tussen de vuile vaat gegooid en probeerden het er weer tussenuit te vissen. Dat mag niet hoor! Ze zaten me met een schuldige uitdrukking aan te kijken. Ik heb nog zo’n soort potje gepakt en daar een twintig cent stukje in gedaan. Daar hebben ze zich behoorlijk lang mee vermaakt. Maar net al bij heel veel leuke speeltjes, raken ze die dan opeens weer kwijt ergens onder of achter. Tot ze het weer een keer vinden of ik het met de stofzuiger ergens onder vandaan trek. Dan gaan ze er weer mee uit hun plaat. Ze hebben niet zoveel nodig wat dat betreft, een leuk nieuw speeltje heb je zo voor ze in elkaar gezet.

Hebben jullie dat ook wel eens, dat je zo een beetje zit te denken. Over dingen in het verleden en zo of zomaar gewoon over van alles en nog wat. Ik wel, tijd te over om te denken hier. Ook niet altijd goed want je overdenkt dat veel dingen ook. De herinnering die bij me opkwam, daar moest ik nu weer om lachen. Ik woonde toen nog in België, met die nare man als partner. We hadden weer eens ruzie, zoals bijna altijd. Hij riep op een gegeven moment uit dat hij toch wel een enorme stommeling moest zijn geweest toen hij voor mij koos. Ik flapte er gelijk uit; ‘ja dat was je ook maar dat wilde ik toen nog niet zien.’

We schoten allebei in de lach, dat dan weer wel. Die zat en die had hij niet aan zien komen. Ik ook niet, eerlijk gezegd. Misschien geef ik iemand zo een goeie tip om te reageren, als je partner ooit in een boze bui eens zoiets zegt. Die opmerking is blijkbaar blijven hangen bij me. Ik kan er nog steeds om lachen. Het brengt ook andere herinneringen boven en daardoor weet ik het zeker. Ik blijf wel lekker single hoor, niets mis mee. Niet latten, niet samenwonen en zeker niet trouwen. Dat zou dan voor de 3^e keer worden en drie keer is scheepsrecht en dan moet ik hem straks nog houden ook. Nee, laat maar. Ik bedank voor de eer. Ik word ooit zo’n echt oud kattenvrouwtje en dat kan me niets schelen. Echtgenoten is niet voor niets verleden tijd van echt genieten. Al zijn katten ook behoorlijk bewerkelijk. Zeker als je er vier hebt maar toch, hun liefde is volledig onvoorwaardelijk. Dieren hebben dat al voor op mensen. Die kunnen dat gewoon van nature, onvoorwaardelijk van je houden. Hoeveel mensen zijn er die dat kunnen? Precies, heel weinig!

Dit moet er nog even bij, ik heb zo gelachen. Rainbow gaat altijd voor mijn neus zitten als ik typ. Maar ik ben natuurlijk ook niet voor één kat te vangen, ik scroll dan mijn tekst naar boven zodat ik boven zijn koppie toch wat kan zien. Dit lijkt hij nu ook in de gaten te hebben. Wie zegt er dat katten niet slim zijn? IK niet in elk geval. Nu, als hij ziet dat ik boven hem zit te kijken, gaat hij met zijn voorpoten aan de bovenkant van mijn schermpje hangen. Ja, nu zie ik echt niets meer van wat ik aan het doen ben. Hij hangt er met zijn gewicht aan en ik zit hem net op zijn ondersteboven koppie recht in zijn ogen te kijken. Helaas te laat voor een foto, wel de foto’s erna kunnen nemen. Hij wint, hij krijgt aandacht en ik ben gelukkig toch klaar! 

"Geheel eerlijk heeft iedereen het tenslotte toch alleen maar met zichzelf voor en hoogstens nog met zijn kind."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Het probleem pillen geven is gedeeltelijk opgelost. Ik heb ze gisteren fijn gemalen met een glas met dikke bodem op een klein snijplankje. Misschien moet ik ergens een vijzel op de kop zien te tikken, dat werkt handiger denk ik. Vier pillen, voor elk eentje. Dit twee maal per dag. Eigenlijk moeten de groten er 2 x 4 per dag maar ik had er toch al op gerekend dat ik zoiets nooit voor elkaar zou krijgen. Voor de kleintjes kan het ook geen kwaad, preventief want dat ze er ook last van zullen gaan krijgen is praktisch zeker. Maar nu zijn ze toch een soort van beschermd. Als het spul tenminste net zo goed werkt als de site aangeeft.

Dan krijgen ze ook elk 4 druppels echina in hun bakje. Dat is voor het verhogen van de weerstand en heeft nog meer goede eigenschappen. Dat kan ook geen kwaad. Zouden we het zo dan echt een keertje op kunnen lossen? Ik hoop het zo! Moonlight eet goed, zo maar weer eerst eens even boven checken op eventueel achtergelaten maaginhoud. Hij lijkt het goed te doen. Hij komt elke dag even bij me liggen om zijn buik en maag te laten masseren. Hij gaat er dan echt voor liggen, op zijn rug en met zijn achterpoten wijd. Heerlijk vindt hij dat, dat komt goed uit nu.

Ze waren gisteravond alleen vreselijk druk. Behalve Aurora dan want die heeft nog geen natvoer gegeten sinds het spul erin zit. Spelbreekster. Vandaar ook dat ‘gedeeltelijk’ opgelost. Maar ik blijf ze het gewoon zo geven, dan gaat ze vanzelf wel een keertje overstag. Daar vertrouw ik op. De aanhouder wint en als ik één ding kan dan is het wel aanhouden tot ik win. Het leek alleen wel of ze kattenspeed geslikt hadden. De katten vlogen om mijn hoofd en door het huis. Ook Aurora werd weer gepest, ik hoorde haar grommen en grauwen ergens onder de eettafel, denk ik. Ik riep een keer hard ‘Skylar’ en toen kwam hij schuldbewust aanlopen. Hij weet het wel hoor. Wel apart, Skylar pest Aurora altijd en Rainbow pest Moonlight altijd. Alsof ze dat hebben afgesproken.

Af en toe renden ze echt als gekken door het huis, echt hoor, wat zou er in die pillen zitten? Niet te doen hier, met gevaar voor eigen leven ben ik naar het toilet gelopen. Onderweg heb ik wel bijna drie keer bijna mijn nek gebroken. Dat is wel inclusief de wandeling terug naar de bank hoor, dat scheelt. Alsof ik zo’n groot huis heb zeg. Ook weer overdreven zo. Toen ik weer zat ging de telefoon, privénummer. Oké, wie zou dat zijn? Was het weer de dame van de Spanjaardstraat. Vorig jaar, of volgens mij zelfs al eervorig jaar, heeft zij me een paar keer gebeld naar aanleiding van de flyers van Sunshine.

Heel lieve dame hoor, ze wil echt helpen. Maar je krijgt haar niet meer van de telefoon af. Ondertussen hemelt ze zichzelf helemaal op, hoeveel ze wel niet voor dieren doet. De katten in de buurt eten geeft, geld doneert aan diverse dierendingen en ze ratelt maar door. Je komt er eigenlijk bijna niet tussen. In 2016 bleef ik maar beleefd aan de telefoon hangen en, gelukkig, belde ze na een aantal keren niet meer. Afgelopen zaterdag belde ze me ook al. Ik stond blijkbaar bij haar in de klapper met verwijzing naar een kat maar ze wist niet meer waarvan en hoe of wat. Wie was ik eigenlijk... Nou dat was het begin van een lange monoloog van haar kant.

Ik kreeg bijna de telefoon niet opgehangen. Ik waardeer het echt hoor, ze bedoelt het goed maar na een aantal keer verdwijnt je geduld of zoiets. Ze gaf me nog een schuldgevoel ook want ze wilde weten hoe het kon dat Sunshine van drie hoog weg was gelopen. Ik vertelde haar het verhaal. Dat had ik al een keer gedaan hoor maar dat zal ze weer vergeten zijn. Ja, dan had ik toch zeker de deur op slot moeten doen. Hier had ik op kunnen wachten natuurlijk. Nooit de deur van slot houden, altijd op slot doen.

Dat doet zij wel altijd bla bla bla bla bla bla bla bla bla. Na bijna een uur aan de telefoon gezeten te hebben zaterdag en nog beledigd te zijn ook, had ik daar gisteren dus echt geen trek in. Ze begon al weer over hoeveel ze wel niet doet en ik maakte een beetje abrupt een einde aan het gesprek. Ik denk dat ze behoefte heeft aan een praatje, ik vind het ook wel zielig in dat opzicht maar sorry, ik kan het niet opbrengen zo met zo'n monoloog. Ik hoop dat dit niet zo heel erg is want ik voel me dan weer wel schuldig. Ik heb alleen echt genoeg aan mijn eigen gebeuren.

Eerst voor mezelf zorgen, dan pas voor anderen want anders lukt dat ook niet. Misschien cru maar het is wel zo. Ze zal voorlopig niet meer bellen, hoop ik toch. Moonlight deed gisteren ook weer zo idioot op de verwarming. Ik heb er nu een kussentje opgelegd maar hij wil toch gewoon op die harde scherpe randen liggen. Heel zijn voorpoten duwt hij erin. Later rekte hij zich uit en lag hij gewoon languit op zijn rug, met zijn buikje naar boven. Is dit je nieuwe hobby Moonlight? Wat is dat toch? Ook weer met die voorpootjes erop en die dan weer blussen door ze af te likken. Rare gozer, die Moon. Ik heb het dit keer maar eens gefilmd. Rainbow kwam ook kijken wat hij aan het doen was. Skylar kwam er later ook bij en ging zelfs bovenop hem staan. Nou ja, Skylar, dat doe je toch niet?!

Vooral Skylar ging gisteren volledig uit zijn dak overal mee. Met zichzelf, met plagen van broers en zus, met speeltjes die hij zelf het huis door gooide. Hij had het reuze naar zijn zin. Leuk om een kat zo te zien spelen. Oké, hij kan het ook altijd wel flink overdrijven maar toch, die vermaakt zich wel. Met zijn snerpende mauwtjes laat hij ook horen wanneer hij naar buiten wil. Ook zoiets, ligt Moonlight net lijf en leden te verbranden op de verwarming, springt hij eraf, gaat hij bij de balkondeur staan te mekkeren. Nou ja, wat wil je nou Moonlight? Warm of koud? Ik vond het fris zat, de deur bleef dicht.

Ik ben redelijk vroeg gaan slapen, gewoon omdat ik heel moe was. Ik werd half zes wakker maar dat vond ik nog te vroeg. Dan val ik de hele avond in slaap en is mijn ritme weer onder het nulpunt. Ergens in de verte heb ik daarna de wekker gehoord, dat wel maar ik werd pas om negen uur weer wakker. Therapeutentijd zal ik maar zeggen. Best veel geslapen voor mijn doen. Ik heb wel heel raar gedroomd, ik weet er alleen nog flarden van. Raar verhaal was het wel. Maar goed, geen idee waar het vandaan kwam. Ik heb nog gelachen ook, dat weet ik me ook nog te herinneren.

De cits zijn trouwens ook veel beneden de laatste dagen. De grote cits dan. Die uitspraak gaat ook al niet meer op. Ik denk namelijk dat Skylar toch echt het grootste is. Dan Moonlight, Aurora en de hekkensluiter is Rainbow. Alhoewel die ook behoorlijk groot geworden is in verhouding. Gisteren stuurde Kim me een foto uit de tijd dat ze nog bij Dré en Angel woonden. Goh wat een humpies waren het toen toch. Als ik ze daarnaast zet dan zijn ze flink uit de kluiten gegroeid die twee. Maar Skylar is toch echt wel het grootste en het meest zwaar. Die kan ik bijna niet tillen gewoon, zo massief voelt hij aan.

De kleintjes zijn meestal beneden, Rainbow is mijn schaduw en de 'groten', jongsten en oudsten is misschien beter, zijn veel boven. De laatste paar dagen zijn ze gezellig veel beneden. Dat vind ik fijn. Ik heb vaak genoeg naar boven geroepen of ze nog wel wisten dat ze eigenlijk gezelschapsdieren zijn. Ze hebben zich nooit verwaardigd mij daarop te antwoorden maar dan had ik het toch maar gezegd. Volgens mij is het briefje van vijf dat van de Euromast moet zijn gekomen eindelijk geland. Goh, het duurt even maar dan heb je ook wat. Of het zo blijft zal nog moeten blijken.