"Vergeven en vergeten betekent opgedane kostbare ervaringen uit het raam gooien.
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860
Origineel: Vergeben und vergessen heisst gemachte kostbare Erfahrungen zum Fenster hinauswerfen.
Bron: Parerga und Paralipomena (1851)"
Mijn hemel, ik heb wederom het gevecht met de pc gewonnen. Kwestie van de aanhouder wint. Ik had die update uit kunnen stellen tot de twaalfde en blijkbaar heeft de pc zich vannacht weer spontaan laten updaten. Vervelend is dat want het blijft diezelfde update waardoor ik er iedere keer weer volledig uitlig. Nu moest ik hem nog vaker weer opstarten en dingen doen waar ik geen verstand van heb maar ze toch maar doe. Gewoon omdat dit me vorige keer ook is gelukt. Net voor ik het wilde gaan opgeven, lukte het me toch weer en kon ik eindelijk weer inloggen zoals anders.
Een diepe zucht slaakte ik, ik dacht echt dat het nu een verloren zaak was. Hoe ik het gedaan heb zou ik niet kunnen vertellen. Ik ben gewoon met een mok koffie bij de pc gaan zitten, dan weer opnieuw opstarten, weer in het besturingsprogramma gaan zitten en ga zo maar door. Elke keer werd er in dat besturingsprogramma gezet dat ik via de cd rom zou opstarten en elke keer zette ik dat weer terug. Of ik deed alles negeren, of dan weer alles opslaan gewoon, weet ik veel. Maar, ongeacht wat ik allemaal deed en toch niet weet, ik ben er weer in gekomen. Joechei ’t was in de meien! Ik steen!
Vorige keer kon ik die update dan ook uitstellen voor een paar dagen, dat werd dan de twaalfde maar dat vind ik nu nergens terug. Grote kans dat ik morgen dus weer voor hetzelfde euvel zit. Ik hoop het niet in elk geval. We gaan er maar vanuit dat ik weer gewoon een tijdje mijn gang kan gaan. Ik duim me een ongeluk daarvoor. Als je weet wat je aan het doen bent is het al niet fijn, laat staan als je geen idee hebt wat je aan het doen bent. Ik vind het al knap dat ik er weer in zit. Ik kan zo gaan solliciteren als IT-er. Nee, ik heb geen idee wat ik aan het doen ben meneer, het lukt alleen altijd gewoon. Zouden ze dat pikken? Ik denk het ook niet nee. Wel jammer.
Vandaag ga ik niet lopen. Anders ben ik te moe om vanavond naar die kattige dame te gaan. Kijken kan geen kwaad, het is middenin een woonwijk, ik loop geen gevaar. Tenminste, niet op dat gebied. Er kan altijd van alles gebeuren met iedereen dus ik vlak niets uit. Maar voor haar en daar gaan kijken maak ik me in elk geval geen zorgen. Ik ga wel stofzuigen en dan de rest van de dag op mijn gemak doorbrengen. Wat kan er nou gebeuren door daar rond te gaan lopen. Ik zal een flyer meenemen. Dan kan zij die houden en pas bellen als Sunshine er echt rond loopt. Eerder niet alstublieft. Ik zal dat zo aardig mogelijk brengen, hoop ik toch.
Ik ben niet onaardig tegen mensen, zelfs niet als ze het verdienen. Daarom zal ik haar ook met de nodige respect behandelen. Dat zit nou eenmaal in me. Ik hou niet van confrontaties, zeker niet met vreemden. Ik laat soms best over me heen lopen maar ga niet te ver. Dan komt er toch een andere Ria naar boven. En die is best fel. Dat vind ik alleen gewoon niet prettig. Die zie ik liever niet naar de oppervlakte komen. Ik ga altijd gewoon mijn gang en ga verder en laat zulke dingen het liefst naast me neerliggen. Ach, het zal allemaal wel mee vallen. Nee, ik verwacht niet daar opeens Sunshine te zien rondlopen. Ik ga alleen om dit in elk geval zeker te weten en dat toch maar gedaan te hebben. Die honderdste procent wil ik toch ook benut hebben.
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat Sunshine weer thuis zal komen maar ook dat ik hem niet zelf zal vinden. Daar kan ik natuurlijk volledig naast zitten. Ik zit er wel vaker naast en daar zou ik dan ook niet gek van opkijken. Daarom, we gaan vanavond gewoon daarheen en kijken. Dan kan ik dat ook weer afstrepen in mijn pogingen om Sunshine weer thuis te krijgen. Het verdriet over hem is er nog steeds maar dat is meer op de achtergrond aanwezig nu. Gewoon omdat je het niet kan verdragen als dat aan de oppervlakte blijft. Dan kan je niet meer verder leven en ook dat kan niet. Je moet het gewoon een beetje naar de achtergrond drukken, anders heb je geen leven meer. Dat heb ik wel geleerd de afgelopen twee jaar. Het is nooit weg, een aantal keren per dag schiet het door je hoofd maar verder kan je er weinig meer mee doen dan dat.
En mijn blog schrijven, elke dag dat het mogelijk is. Ik heb maar weinig keren gemist en dat komt vooral omdat het mijn lijntje met Sunshine is. Ik weet nog dat ik in het begin zei dat ik soms alleen het aantal dagen zou vermelden omdat ik vast niet steeds zou weten waar ik over zou moeten schrijven. Daar zat ik dan ook naast blijkbaar. Ik begin soms te schrijven met geen idee waar ik het over zal gaan hebben en voor ik het weet moet ik het afbreken omdat het anders een boek gaat worden in plaats van een blog. Tja, daar had ik zelf ook geen idee van. Er is altijd wel iets te melden blijkbaar. Ik ben er nou eenmaal mee begonnen en ik denk ook niet dat ik ermee zal stoppen mocht Sunshine opeens weer thuis zijn.
Of ik dan hier verder blijf gaan? Geen idee. Wie weet waar ik dan weer voor kom te staan. Bovendien zal er dan genoeg te schrijven zijn over hoe het er hier aan toe zal gaan als Sunshine er, als ondertussen doorgewinterde buitenkat, er weer bij komt. Zou hij nog wel binnenkat willen zijn weer? Misschien wordt hij dan doodongelukkig en dat merk je echt wel aan hem. Wat moet ik dan doen? Daarom zal er genoeg stof tot schrijven blijven, ook als hij er weer is. Zeker over hoe het dan zal gaan en wat ik moet gaan doen. Daar hebben de mensen die van het begin af aan al mee lezen ook recht op om te weten. Dat vind ik tenminste.
Voorlopig blijf ik daarom wel schrijven op deze site. Wie schrijft, die blijft. Zeggen ze toch. Vandaag is er dan ook niet veel meer uit mijn handen gekomen. Maar het is toch wat en beter wat dan niks. Ik struikel van het ene cliché in het andere, lijkt het wel. Misschien tijd om er maar weer even mee te gaan stoppen. Dan ga ik eens een keer vroeg proberen te gaan slapen en er vroeg weer uit morgen. Ik moet vast oefenen voor mijn afspraak van woensdag waar ik om negen uur moet zijn. Zo laat word ik de laatste weken pas wakker en ik heb enorme moeite met opstarten. Dan kan ik vast gaan oefenen want anders gaat dat vast mis.
Ik heb nog een paar dagen om vroeger mijn bed uit zien te komen. Dan ook nog eens direct, na de cits gevoerd te hebben, wassen en aankleden en dan weg. Ik krijg het er nu al benauwd van. Weer vraag ik me af hoe ik het ooit allemaal heb kunnen doen. Toch kon het. De meeste mensen kunnen het, ik kon het ook. Dat moet ook gewoon weer kunnen. Zelfs een paar dagen achter elkaar. Raar is dat toch, dat je opeens een heel andere wereld hebt. Van de ene op de andere dag. Toch wil ik, al is het maar een klein beetje en zeker niet alles, van dat oude wereldje terug. Op zijn allerminst toch wel die energie die ik altijd had. Als ik dat terug heb, dan komt er nog veel meer terug.
Een aantal dingen zullen helemaal niet terug komen en dat zal ook wel ten goede zijn. Dat is alles meestal toch wel, achteraf gezien. Voor nu is het gewoon er doorheen komen van belang. Ook dat zal wel goed komen. Kwestie van doorgaan, gewoon doorgaan en leren ervan. Roeien met de riemen die je hebt en er het beste van maken. Meer kan je eigenlijk niet eens doen toch? Daarom, het komt allemaal wel op de tijd dat het nodig zal zijn. Doorgaan moet je toch altijd, tot je erbij neer valt. En dan nog, dan ga je weer ergens anders verder. Doorgaan is de enige optie. Voor altijd en voor iedereen. Toch wel een fijn idee, ik ben in elk geval niet de enige.
"Het verleden en de toekomst zijn illusies die alleen in het heden bestaan. "
Alan Watts
Ik snap na het zien van het weerbericht waarom het lopen me zo zwaar viel de afgelopen dagen. Vooral met ademhalen was het lastig. Maar er blijkt iets aan de hand te zijn dat dit verklaart. Smog alarm, vooral voor mensen met astma. En ook al vind ik het niet leuk om bij dat selecte clubje te horen, ik heb toch een gratis lidmaatschap gekregen waar ik niet meer vanaf kom. Nadat ik met die longontsteking door ben blijven werken is die longbeschadiging gekomen in combinatie met mijn allergie. Daarom mag ik tegenwoordig gezellig mee puffen, een paar keer per dag.
De waarschuwing blijft tot en met het weekend van kracht. Heel fijn. Het is dan net alsof je tegen een berg oploopt als je gewoon over straten van Rotterdam loopt. Dat was me al opgevallen alleen dacht ik dat het aan mij lag. Toch wel lekker om te weten dat dit het deze keer niet was. Het ligt aan de lucht. De vieze lucht en de mist. Als het mistig is het ik er sowieso last van. Als daar dan ook nog eens die smog bij komt ja, dan is het niet gek dat ik het zwaar heb buiten. Ik was alweer bang dat ik opeens weer achteruit ging.
Dat gebeurt ook regelmatig, daar niet van maar je wordt er niet vrolijk van als het heel erg merkbaar is. Daarom ben ik nu weer helemaal opgelucht, of opgevuilelucht. Dat komt dichter in de buurt. Mooi, hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken. Ik moest ook lachen om nog iets dat ook in het nieuws kwam. Over die ontzettend leuke meneer Trump. Heel de wereld valt er nu over dat hij sommige landen ashole landen heeft genoemd, schijtlanden werd het hier op het nieuws genoemd. Een ambassadeur noemde Trump racistisch.
Oh ja joh? Waar heeft iedereen die er vandaag zo hard over roept de afgelopen paar jaar gezeten dan? Op de Maan of op Mars? Dat gevalletje over de muur bij de Mexicaanse grens had niemand van jullie een hint gegeven? Of dat er geen moslims meer de grens over mochten van hem? Dat was niet racistisch? Of niet racistisch genoeg misschien dan? Jeetje zeg! Er komen alleen nog maar meer rotte opmerkingen en/of meningen bij van die man. Dat is toch niets nieuws? Die man had daar nooit horen te komen, in dat ambt. Als ik Amerikaanse was, dan zou ik echt emigreren en van nationaliteit veranderen. Brrr want een enge en gevaarlijke man.
Geef mij in 2020 alsjeblieft Oprah Winfrey als presidente van de Verenigde Staten. Dat zou pas wat worden. Die vrouw inspireert sowieso al de halve wereld. Dan zou niet alleen de eerste vrouwelijke president zijn maar dan ook nog gelijk de eerste vrouwelijke zwarte president. Wat een feest zou dat zijn! Ik weet nog dat ik huilde toen Obama het werd, zo blij was ik en zo mooi vond ik het dat ze hem hadden gekozen in het, voor mijn gevoel, toch nog redelijk racistische Amerika. Ik vond dat toen zo’n stap vooruit. Maar deze man die heeft er geen twee achteruit gedaan voor dat land maar een halve marathon. Oprah for President! Ik ben voor!
Vandaag ben ik weer eens gebeld door die goed bedoelende maar vrij irritante kattendame. Nu weet ze opeens weer zeker dat het mijn kat moet zijn, die daar nu rond loopt en heel mager is. Als zij hem beschrijft, dan kan hij het nooit zijn. Zij beschrijft hem als bijna helemaal wit met allemaal vlekken. Eh, nee hoor, zo ziet mijn kat er niet uit. Hoe ziet jouw kat er dan uit? Ik beschrijf Sunshine zo’n beetje. Ja, nou, zo bedoelt ze het toch ook zeker precies? Ik moet gewoon komen kijken vanavond want anders gaat ze gewoon stichting zwerfkatten bellen.
Ze klinkt zelfs een beetje dreigend. Laat ik daar nou niet goed tegen kunnen. Als je me op zo’n manier iets probeert te laten doen dan ga ik volledig met mijn kont tegen de krib. Geloof me, het is een flinke kont en die kribbe heeft geen schijn van kans. Daar blijven tandenstokers van over als ik mijn achterwerk er tegenaan heb gegooid. Echt waar. Daarom antwoord ik haar dat dit ook goed is, dan komt hij toch weer bij mij terecht. ‘Oh,’ zegt ze, ‘hij is gechipt dan zeker?’. Ja, hij is gechipt ja. Ze merkt dat ze me zo niet overstag zal krijgen, ik zeil zo de andere kant op.
Daarom gooit zij het over een andere boeg. Als het haar kat zou zijn, dan zou ze er alles voor over hebben. Liefjes zeg ik dat ik niet gezegd heb dat ik niet zou komen kijken maar dat ik ook blij zou zijn als hij bij stichting Rijnmond terecht zou komen omdat hij dan ook thuis komt. Zo ging het nog een tijdje door, zij vond dat ik met alle geweld moest komen kijken of hij het is of niet. Hij is zo aanhankelijk, hij loopt helemaal met haar mee en hij is heel erg mager. Als ik dan weer opper dat Sunshine heel erg schuw is voor andere mensen dan zegt zij weer dat elk dier graag bij haar wil zijn omdat ze haar goedheid kunnen voelen…
Zucht. Kijk, ik wil er ook alles aan doen of gedaan hebben om Sunshine weer thuis te krijgen. Laten we daar even geen doekjes om winden. Daarom zal ik ook gaan kijken omdat ik niet door mijn weerstand tegen haar, de kans wil laten liggen om daadwerkelijk Sunshine thuis te kunnen krijgen. Alleen de manier waarop en hoe zij is aan de telefoon, daar gaan al mijn nekharen van overeind staan. Zij gaat altijd zodra ‘goede tijden’ begint naar beneden om de zwerfkatten eten te geven en dan komt deze kat ook steeds. De laatste tijd dan elke keer. Dan moet ik ook komen kijken.
Ik zeg dat ik zo rond een uur of acht daar wel zal zijn dan. Het is vlakbij waar ik geboren ben en op zich, qua locatie, ook vrij in de buurt van het M4H gebied. Het zou dus zelfs nog kunnen ook. En alleen al daarom wil ik gaan kijken, ondanks de flinke portie weerstand die alleen maar lijkt te groeien. Ik bel na het gesprek met deze kleine potentaat even met Kim, ik moet mijn frustratie even kwijt. Zij zegt direct hetzelfde als wat ik voel, dat ik me door mijn gevoel bij haar niet moet laten weerhouden om toch even te gaan kijken. Twee keer hetzelfde gevoel, nu moet ik helemaal.
Terwijl ik nog met Kim zit te praten gaat de telefoon weer, weer privénummer en ik weet gewoon dat het die dame weer is. Ik pak niet op en later krijg ik voicemail. Als ik die terug luister dan zegt ze niets. Ik zal voorzichtiger worden met het oppakken van privénummers voorlopig. Ik zit zo niet op nog een gesprek met haar te wachten. Daarna ga ik boodschappen halen en kom ik iemand van vroeger van de RMC tegen, die ook mijn moeder goed kende. We babbelen even wat, groeten elkaar en als ik thuis kom ben ik op. Ik ben wel naar drie winkels geweest en dat was weer net even teveel.
Ik wilde het toch proberen. Oké, dan krijg ik maar straf maar anders weet ik het toch niet? Ik hang op de bank als de telefoon weer gaat. Oh nee, ik voel weer dat zij het is, ik pak niet op. Daarna krijg ik weer een voicemail en dit keer spreekt ze die wel in. Heel verhaal bla bla bla bla, zelfs de voicemail lijkt niet van haar af te komen. In elk geval, ze is vandaag een beetje later en dan moet ik ook maar later komen. Anders moet ik morgen maar komen. Mooi. Ik was toch al niet van plan om vanavond te gaan, daar ben ik nu te moe voor. Ik zal zorgen dat ik er morgen wel ben in elk geval. Je weet het maar nooit.
Ik zal ook zorgen dat ik morgenavond niet zo moe ben, dan ga ik er om een uur of acht gewoon naar toe. Wat kan ze me nou doen? Ja, me dood vervelen met haar kattige en zeurende geklets maar daar kom ik wel overheen. Stel dat het Sunshine zou zijn, dan ben ik haar toch wel heel erg dankbaar. Dat heeft nog een extra zonnig kantje, dan hoef ik ook nooit meer haar telefoontjes aan te nemen. Ik vind ze wel hoor, die silver linings. Hier hoefde ik niet eens zo lang naar te zoeken.
"Het afnemen van alle krachten, bij het toenemen van de ouderdom is stellig zeer droevig, maar het is noodzakelijk, daar anders de dood te zwaar zou vallen."
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860