Toch fijn dat ik een voorraadje van die maagpillen heb. Ik voelde het op de achtergrond wat branden in de nacht maar omdat ik naar mijn dochter heb geluisterd, voor de verandering, had ik er geen last van. Ze zegt altijd al dat ik vaker naar haar moet luisteren en meestal heeft ze nog gelijk ook. Niet altijd maar wel vaak. Daarom luister ik soms ook gewoon. Nu heeft me dat een paar slapeloze nachten bespaard. Alleen die Aurora. Die is de gewoonte aan het opbouwen om ’s nachts boven op mijn gezicht te komen liggen. Ik vind het een schatje hoor, echt waar. Maar dat ligt gewoon niet echt fijn. Benauwd is het ook een beetje.

Ze mag best bovenop me komen liggen, maar niet op mijn gezicht graag. Dat gaat me echt te ver. En dan gaat ze niet eens gelijk weg als ik haar van mijn hoofd af probeer te duwen. Ze kijkt nog of ze nog anders kan draaien. Nee, van mijn hoofd, hup. Dan gaat ze wel maar niet van harte. Beledigd loopt ze dan naar haar mandje dat vlakbij staat. Daar gaat ze ook draaien tot ze een goed plekje heeft en kunnen we allebei lekker verder slapen. Ik weer vrij en haarloos ademend en zij met één oog op mij. Als ik weer in slaap dan komt ze weer, dat weet ik. Het scheelt alleen even.

Ik heb me gisteravond niet verveeld. Ik heb op Ali zitten zoeken naar die dottingtool dingen. Vond ik toch wat ik hebben wilde onder ‘boetseer instrumenten’ of zoiets dan. Ze hebben wel alles daar, je moet alleen even weten hoe het heet. Ik heb geen glanzende of parelmoer acrylverf kunnen vinden daar. Dan kom je toch steeds bij nagellak uit en daar heb ik genoeg van. Maar Kim had het voor mij gevonden, er is een Baker Ross site, Nederlands nog wel. Leuk, dat is volgens mij die man met die enorme bos krullen. Hij tovert de mooiste schilderijen uit zijn mouwen en doet net alsof dat hartstikke makkelijk is.

Wat het natuurlijk helemaal niet is. Of alhoewel, alles is makkelijk, als je maar weet hoe je het moet doen. Natuurlijk kan niet iedereen schilderijen maken maar toch, veel kan je leren van technieken. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik daar niet voor geleerd heb. Dat kan je ook zien aan die man en hoe hij schildert. Even een paar strookjes zo en als je je kwast andersom vasthoudt en drukt en niet veegt, dan heb je een dennenboom. Ik zat daar als kind met open mond naar te kijken. Eigenlijk zou ik dat nu ook weer moeten doen. Maar dat komt wel weer, als ik eraan toe ben, dan ga ik wel op Youtube kijken. Daar staan tegenwoordig van allerlei tutorials waar je kan leren hoe iets moet. Van je auto maken tot een ‘meesterwerk’, het is er te vinden.

Op zich niet verkeerd. Zo krijgt iedereen de kans om iets te leren wat ze leuk vinden om te doen. Ik vond het ook zowaar leuk om vandaag weer naar Stefan te gaan. Die man krijgt het voor elkaar om me toch weer een soort van gerust te stellen. Ik heb hem verteld van de rest van de decembermaand, de terugval met de kerst. Ook dat ik ermee zit dat er soms zo weinig uit mijn handen komt en ik me daar niet fijn bij voel. Ik voel me  zo nutteloos af en toe. Ook had ik de vraag of ik nou niet nog meer kan doen om sneller beter te worden dan het nu gaat.

Nou ja, het uur was zo voorbij, dat begrijp je zeker wel. Maar dan kan hij me er ook ondertussen weer heel anders naar laten kijken. Want leuk is dit niet, dat weet hij ook wel. Ik schrok wel, omdat ik er zo de balen van heb, toen ik vroeg hoe lang het kan duren voor ik weer een beetje ‘normaal’ zal kunnen functioneren. Hij zei dat dit wel anderhalf tot twee jaar kon duren. Langzaam kreeg ik mijn kaken weer op elkaar. Ik had namelijk verwacht dat ik nu al lang weer een heel stuk beter te zijn. Zeker toen ik net ziek was en later toen ik wist wat ik had, dacht ik dat het wel mee zou vallen.

Zeker in het nieuwe jaar zou ik weer helemaal de oude zijn. Stefan moest hierom lachen. Ik keek hem dan ook boos aan en daar moest hij nog harder om lachen. Hij legde me uit dat juist zo hard te willen werken om eruit te komen, het proces eigenlijk zelfs een beetje tegen houdt. Op mijn klagen dat dit zo niet is hoe en wie ik ben, had hij dan ook gelijk een antwoord. Hij vond het logisch want ik heb jaren en jaren veel te veel van mezelf gevergd. Daarbij opgeteld al die behoorlijke klappen die er geweest zijn, dat heeft me bij elkaar volledig genekt.

Hij vroeg of ik auto rijd. Ja, dat doe ik. Hij legde me uit dat ik het moest zien alsof ik jarenlang in de vijfde versnelling had gereden. Alleen maar doorgaan en doorgaan. De meeste mensen rijden het meest in de derde versnelling en schakelen af en toe naar vier en dan heel even naar vijf. Maar vaak ook terug naar de tweede versnelling. Nu heb ik mijn tank helemaal leeg gereden. Dan heb je meestal nog wel een zooitje reserves, die heb ik ook opgebruikt. Daarna ben ik toch blijven gassen, ik reed op de gassen, zeg maar. Ik schakelde alleen niet terug, ik bleef gieren. Nu is echt alles op, volledig leeg en er is even geen mogelijkheid tot tanken.

Gelukkig ben ik niet zoals een auto. Of gelukkig, misschien wel jammer. Dan had ik een jerrycan benzine kunnen gaan halen. Die mogelijkheid is er niet. Ik moet wachten tot er weer druppelsgewijs benzine in mijn tankie komt. Dat gaat heel langzaam ja, maar er is dan ook al jarenlang sprake geweest van een overbelasting. Eerst, en daar zijn we nu mee bezig, moeten die reserves weer eens terug komen. Door te snel te willen, verbruik ik ze gelijk weer. Accepteren dat er dagen genoeg zijn dat er niets uit mijn handen komt, is een pre. Daar moet ik me niet schuldig over voelen. Ook niet vinden dat ik nu zo lui ben. Als ik lui was geweest dan was dit me nooit gebeurd.

Ja, zit wat in, die kan in me indenken. Hij is best goed hoor, die Stefan. Het is niet zo makkelijk om mij iets op een andere manier te laten zien, hij kan dat. Ook het steeds even terugvallen hoort er bij. Zeker als ik me druk maak omdat ik me nu even niet meer druk kan maken. Dan zit ik aan die paar druppels reserve die ik nu begin te krijgen. Afblijven dus. Andere mensen rusten uit op vrije dagen, dan zijn ze toch ook niet lui. Niets doen heeft een ook een functie, dan tank je namelijk bij. Ik protesteer nog een beetje, dat ik zeker het laatste jaar voor ik ziek werd ook op mijn vrije dagen volledig was uitgeteld en dan ook niet altijd volop bezig was.

Hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan, oh ja joh. Gek hè? Toen was je toch al lang met je reserves bezig, je reed al bijna op die gassen. Daarom is dat zo raar toch niet, dat je dan omviel van vermoeidheid? Nee, als je het zo zegt niet nee. Het is nu gewoon nodig om rustig de tijd te nemen. Eerst de reserves weer tot de nullijn zien te krijgen. Het accepteren van die dagen dat ik gewoon moe ben hoort daar ook bij. Het is bij dit ziektebeeld bijna altijd drie stappen vooruit en dan weer twee achteruit. Ik moet me daar bij neer gaan leggen. Als ik te moe ben dan moet ik lekker de bank op gaan, kijk een leuke film of iets doen wat geen lichamelijke inspanning kost maar dat ik leuk vind om te doen. Omarm die ontspanning, dat moet ik leren want dat heb ik nodig.

Als we dan de reserves weer hebben opgebouwd, dan moet ik die tank weer vol gaan krijgen. Langzaam maar zeker gaat dat. Eenmaal aangekomen in de tijd met weer aangevulde reserves, gaat de tank wat sneller vol raken. Dan kan er weer een tijdje achter elkaar gereden worden. Het is alleen wel wijsheid om in die tijd te gaan leren hoe het is om het meest in zijn drie te gaan rijden. Want als ik weer in zijn vijf wil gaan scheuren, dan is het weer snel mis. Nee, in zijn drie, af en toe vier, heel soms even naar vijf maar dan snel weer terug. Dat moet ik later dan gaan leren, daar moest ik me nu nog niet druk om gaan maken. Dat hoop ik niet te gaan doen. Nee, dat doe ik gewoon niet. Ik ging er in elk geval met een beter gevoel weer weg. Ik vind dat toch wel een teken dat ik een goeie therapeut heb. Dat mag best gezegd worden. 

"Ten gevolge van zijn persoonlijkheid en zijn omstandigheden, leeft ieder, zonder uitzondering, in een zekere beperktheid van begrippen en opvattingen.

Origineel: Infolge seiner Individualität und Lage, lebt jeder, ohne Ausnahme, in einer gewissen Beschränkung der Begriffe und Ansichten.
Bron: Neue Paralipomena"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Hoe blauw was jouw maandag? De mijne viel wel mee, ik heb geen blauw gezien. Niet in de lucht in elk geval. Wat een takkenweer zeg! Wat dat betreft was die maandag toch zo blauw niet. Ik hoorde op tv zelfs dat het wetenschappelijk bewezen is, dat deze maandag de meest depressieve dag van het jaar is. Nou, sorry hoor. Hoe moet je in hemelsnaam zoiets? Dat vraag ik me toch echt af. Dat vertellen ze er namelijk niet bij. Ik heb een hoop maandagen meegemaakt vorig jaar maar ik had er toch echt wel een paar bij, die veel depressiever waren dan die 2^e maandag in januari.

Ik heb naar mijn blog van vorig jaar gekeken net. Ik had toen nog last van die herrie makende afzuiginstallatie hier in het pand. Gek genoeg is dat vanzelf overgegaan of zoiets. Of een andere buur heeft erover gebeld, dat kan ook. Ik zat toen met Sunshine in mijn hoofd. Ook omdat het toen zo koud was. En mijn moeder moest op de woensdag erna voor een dagopname naar het ziekenhuis. Dit omdat ze maar zo’n last van die buikpijn bleef houden. We weten allemaal hoe dat is afgelopen ondertussen. Nee, ze hebben het niet kunnen verlichten.

Dat hoopte ik toen nog. Maar ja, hoop doet leven, nietwaar. Ik zat toen ook nog middenin dat no nonsense dieet. Dat heb ik vol kunnen houden tot ma, niet zo heel veel later, naar huis werd gestuurd met haar doodvonnis. Daarna liep dat mis en zijn er alleen maar kilo’s bij gekomen. Verder vertel ik daar dat ik niet eens wist dat het blauwe maandag was maar daar pas tijdens het nieuws op gewezen werd. Daarom vraag ik me dan ook af waarom er zo’n ophef van gemaakt wordt overal. Het maakt mensen juist alleen maar depressiever omdat ze er de hele dag aan gaan lopen denken dat dit toch echt wel een hele depressieve dag is.

Geloof me, er zijn wel echte oorzaken voor aan te wijzen hoor. Niet omdat de wetenschap zegt dat je je vandaag depressief hoort te voelen.

Zo, dat wilde ik er even over kwijt. Neem anders gewoon een paar borrels, dan kan je alsnog blauw naar je bed. Als je dan toch met alle geweld mee wilt doen en je voelt je niet depressief genoeg. Goeie tip toch? Voor mij was wat dat betreft 2017 helemaal blauw, niet van de drank hoor maar van ellende. Ik drink wat dat betreft helemaal niets meer. Ik zou eigenlijk niet weten waarom. Gewoon geen trek meer in of zo? Ik ben er gewoon mee gestopt. Ook geen wijntje of wat dan ook voor de gezelligheid. Ik heb daar geen drank voor nodig.

Door het café dat ik had, ben ik toen maar mee gaan drinken en ben ik dat ook als normaal gaan zien. Het hoorde erbij. Bovendien was mijn partner niet uit te staan als ik zelf nuchter was. Toen dronk ik flink door. Gelukkig ben ik niet verslavingsgevoelig want anders was ik mooi de pineut geweest. Pi neut, dat is een borrel voor wiskundigen, bedenk ik ter plekke. Maar in elk geval, alcohol drinken werd toen een soort van gewoonte. Ook later toen ik weer terug was in Nederland.

En de ene keer kan je veel op hebben en nergens last van hebben. De andere keer word je van twee wijntjes hartstikke dronken. Als ik in mijn uppie thuis ben, zoals de laatste maanden bijna altijd het geval is, wat heeft het dan voor nut om een wijntje te drinken? Daarom haal ik het gewoon niet meer in huis. Nergens voor nodig. Misschien voor een lekker likeurtje dat ik er nog een keertje vanaf wil wijken maar drinken om het drinken, nee, dat heeft geen nut. Daarom doe ik dat gewoon niet meer. Allemaal loze calorieën die ik niet kan gebruiken, dat ook nog eens.

Maar, als je alsnog een blauwe maandag wilt, een paar glazen whisky en je bent er. Tenzij je je van te voren al bang hebt lopen maken omdat iedereen zei dat het blauwe maandag zou worden. Dan ben je er misschien ingestonken. Want het is natuurlijk wel wetenschappelijk bewezen. Hoe, dat weet geen mens maar wetenschappelijk, is wetenschappelijk. Dat kan nooit verkeerd zijn toch? Nou, de wetenschap weet zoveel nog niet. Ze denken veel te weten maar de meest essentiële dingen die weten ze nog verkeerd ook. Daar komen ze gelukkig wel een keertje achter, dat dan weer wel.

Blauwe maandag, mijn hoela. Daar doe je toch zeker niet aan mee? Ik niet in elk geval. Dit was net zo’n dag als gisteren en eergisteren. Er kwam niet veel uit mijn handen en daar had ik ook gewoon maling aan. Ik maak me er maar niet meer druk om. Anders heb ik straks een blauwe week. Vanmorgen heb ik een poging gewaagd om vroeger op te staan. Die is mislukt. Morgen kan ik nog één oefenronde doen want woensdag moet ik er echt vroeg uit. Als je van je therapeut verplicht tot negen uur moet slapen, en je doet dat nog ook, dan wen je daar blijkbaar heel erg aan. Ik hoop maar dat het me woensdag lukt.

Ik zal meer dan één wekker zetten in elk geval. Anders lukt het me zeker niet. Misschien aan mijn dochter vragen of ze me nog wil bellen ook, dan kan het helemaal niet meer mis. Het leek vanmorgen ook goed te gaan hoor. Ik werd wakker van de wekker. Ik dacht, oh ja, ik moet er vroeg uit. En om negen uur ging ik rechtop zitten om tot mijn verbazing te zien dat het opeens negen uur was. Tja. Dat had ik dan ook weer niet verwacht. Morgen nog maar eens goed oefenen. Duimen dat het me lukt. En dan te bedenken dat ik een paar maanden geleden geen probleem had om er om vier uur uit te gaan. Dat voelt me voor nu aan als midden in de nacht.

Gelukkig maar dat alles went. Als het weer zal moeten dan zit je daar ook wel weer zo in. Morgen ga ik in elk geval weer naar psycho the rapist. Die heb ik aardig wat te vertellen. Ik denk dat het uurtje voorbij zal vliegen. Misschien zit ik net halverwege als dat al om is. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan in elk geval. Het is meer dan een maand geleden en veel vooruit ben ik niet gegaan. Daar wil ik het in elk geval over hebben. Ik ben er klaar mee maar mijn lijf werkt tegen. Dat is niet aardig en daar wil ik vanaf. Hoe gaan we dat aanpakken?

De cits doen nog steeds raar met eten. Nu zelfs ook in de ochtend.
Moonlight eet ook weer haast geen natvoer maar wel zijn brokjes, geloof ik toch. De ouwe kachel ligger. Beter dan dwarsligger maar ja, dat is hij ook, wat het eten betreft en ze zijn allemaal mee gaan doen. Ik laat het maar gaan hoor, ik weet het even ook niet meer. Rare cits. Ik kan ze moeilijk met geweld gaan zitten voeren omdat het nou eenmaal tijd is om te eten. Ze zoeken het maar uit met zijn viertjes. Ik zet het neer en ik ben er klaar mee. Gisteren ook, zie ik later opeens dat Moonlight eet van de restjes van de kleintjes. Zijn eigen volle en verse eten liep hij voorbij. Nou, dan doe je dat toch lekker, ook goed. Zoeken jullie het onderling maar uit.

Aurora gaat alle bakjes netjes begraven, geen idee waarom. Als ze ergens langs komt en er staat eten, dan begraaft zij het. Met lucht, dat wel, maar ze graaft ze behoorlijk in. Wel grappig om te zien, die rare meid. Verder heb ik op youtube filmpjes zitten kijken. Nee, niet van katten, al zijn die altijd wel leuk om te zien. Maar van schilderen, op doek. Zo leuk als je weet hoe het moet. Alleen heb ik de spullen er niet voor, helaas. Wel heb ik zitten zoeken waar ik die kan krijgen. En gevonden ook. Maar jeetje zeg, als je echt alles wilt hebben om een leuk schilderij te kunnen maken, wel in 3D, dan ben je ook gelijk potje los.

Je hebt heavy body acrylverf nodig, diverse maten spatels, het loopt allemaal best op. En dan van die filmpjes met hoe je mandala’s schildert. Die zijn ook zo leuk! Ook dan weer, je hebt er van alles voor nodig. Ook van die dotting tools, die ik voor nailart ook gebruikte maar dan van zo klein tot heel groot. Ik vind die alleen maar te koop op Amerikaanse sites. Ik moet er dan ook wel eerlijk bij zeggen dat ik niet zo’n geduld nog heb om echt goed te zoeken. Kim is daar veel beter in. Die vindt altijd van alles en dan denk ik altijd, hoe doet ze dat toch. Die moet maar eens voor mij gaan zoeken. Ik kom niet verder dan winkels in Australië of Amerika en dat is al helemaal niet gunstig. Ik kan er nu toch nog niets mee. Ik wil het wel maar ik heb die rust en geduld nog niet terug. Maar ook dat zal komen. Op een blauwe vrijdag of zo… 

"Het afnemen van alle krachten, bij het toenemen van de ouderdom is stellig zeer droevig, maar het is noodzakelijk, daar anders de dood te zwaar zou vallen."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Gisteravond ben ik gewoon thuis gebleven. Niet omdat ik Sunshine niet wil vinden hoor, ik zou daar alles voor over hebben. Maar ik heb gewoon het gevoel niet dat het Sunshine zal zijn. Doe daar bovenop dan nog eens de manier waarop het ging, dat zat me ook niet lekker. Woensdag kan Kim ook mee en dan gaan we samen die kant eens op. Ik hang er een paar flyers en dan kan ze zien of hij het is of niet. Ik neem aan van niet. Dan ben ik, zeker na het eten ’s avonds, eigenlijk gewoon te moe. Dat weet zij niet, dat hoeft niet en kan ze ook niets aan doen natuurlijk. Maar ze moet niet zomaar aannemen dat ik maar op kom draven wanneer zij vindt dat dit moet. Ze kent mijn omstandigheden niet eens.

Daarom, ik was moe en ik had het ijskoud, ben ik gewoon lekker thuis gebleven. Ik had er gewoon geen puf voor, ondanks dat ik vrij weinig had gedaan. Tegen die tijd ben ik gewoon spontaan al doodmoe. Dus nee, ik ben niet geweest, ik ga heus nog wel maar niet om die tijd. Tenzij ze na het zien van de flyers er echt honderd procent van overtuigd zal zijn dat het Sunshine wel is. En dan nog, op mijn voorwaarden, niet de hare. Als hij daar in het donker rond loopt dan kan ik ook wat later nog wel kijken. In elk geval, ik bepaal. Ook dit voelde als een les. Zeker toen ik er gisteren tegenaan zat te hikken om mijn schoenen aan te gaan trekken. Als ik wel geweest ben, dan geef ik wel een seintje.

Gisteren had ik ook echt de hele last van het zuur. Het maakte niet uit wat ik deed, ik bleef het zuur houden. Zelfs een dubbel dosis maagtabletten maakte er geen eind aan. Ik heb verse dingen gegeten, daar kon het niet aan liggen in elk geval. Nadat ik was gaan slapen, werd ik om een uur of half drie wakker. Het was zo heftig dat ik nog maar een pil ben gaan pakken. Liggen ging niet meer, het voelde alsof er een overlopend vat zoutzuur in mijn maag stond. Alleen bijna rechtop kon ik weer een beetje mijn ogen dichtdoen. Maar echt geslapen heb ik niet meer.

Niet alleen door dat zuur maar opeens rook ik iets. Het rook ook niet zo lekker. Een paar weken geleden had Moonlight overgegeven, op het schapenvachtje vlak boven mijn neus en nu rook het weer ongeveer zo. Wat kan dat nou toch zijn? Heeft hij nou weer ergens behoorlijk over lopen geven. Vorige keer had ik, ondanks dat alles goed schoon was gemaakt en in de was was gegaan, de hele dag last gehad van die lucht in mijn neus. Dit rook ook zo’n beetje zo. Jakkes! Als het licht is moet ik maar goed gaan zoeken dan. Nog half rechtop zittend, deed ik mijn ogen weer dicht.

Aurora kwam half over me heen liggen, met haar lijf zowat op mijn gezicht. Bah, het leek nu wel of zij zo rook. Dat is ook raar! Op een gegeven moment ben ik maar een sigaretje gaan roken om een uur of half zes. In de hoop dat ik zo die lucht uit mijn neus zou krijgen. Nee, dat werkte ook al niet. Om zes uur ben ik gaan zoeken. In de gang lagen 2 hele kleine beetjes kots, of het van Moonlight was of niet, geen idee. Maar dat rook niet zo. Het was ook maar zo weinig, dat kon gewoon niet helemaal vanaf de gang mijn neus in gekomen zijn. Ook boven heb ik gezocht, ik vond daar ook niets. Ik bleef het maar ruiken.

Ik heb de katten eten gegeven en ik heb de balkondeur open gezet. Ik had frisse lucht nodig. Dat hielp nou ook niet echt. Ik kreeg er alleen maar koude voeten van. Dan maar koffie zetten. Het zuur was iets gaan zakken en ik heb gewoon koffie nodig. Vooral als ik al zo lang wakker ben. Het was ondertussen bij zeven uur dus was ik al meer dan vier uur wakker. Toen het lichter werd, heb ik ook onder de bank gezocht. Ook daar was niets te vinden. Die lucht ging gewoon mijn neus niet meer uit. Wat is dat nou weer. Om gek van te worden. De gevriesdroogde snoepjes, die ik in een grote pot heb gedaan, heb ik ook weggezet. Dat rook ook vissig en kwam in de buurt van die geur die maar blijft hangen. Ik werd er gewoon een beetje eng van. Toch bleef de geur maar hangen.

Ook na het douchen, schone kleding en weet ik het allemaal, ik bleef het ruiken. Nu nog steeds trouwens. Ik heb alleen geen idee waar het vandaan komt. Ik heb zelfs met een luchtverfrisser lopen spuiten. Als ik aan mezelf ruik dan ruik ik van dichtbij de wasverzachter lekker maar zodra ik opkijk dan komt die lucht in mijn neus. De luchtverfrisser heeft ook niet geholpen. Ik geef het op, ik weet gewoon echt niet wat het kan zijn. Ooit heb ik wel eens een serie gezien waardoor iemand door een hersentumor allemaal geuren in haar neus kreeg. Maar of ik nou zover moet denken, dat lijkt me nou ook weer niet.

Ik krijg het alleen niet uit mijn neus. Wat ik ook doe. Oh, ik krijg opeens een idee. Misschien moet ik twee kleine veegjes Vicks onder mijn neusgaten doen. Dat doen ze bij autopsies ook. Ik kan het proberen in elk geval. Ik word er gewoon een beetje kriegel van ondertussen. Het is al echt vanaf vannacht. Ik heb ook net nog flink gesnoven aan Aurora maar dan is ze het toch ook niet. Ik vond het al zo’n gek idee, hoe kan een kat nou opeens zo gaan ruiken van het ene op het andere moment. Moonlight is het ook niet, er ligt geen kots, ik ben gewassen, de rest is ook schoon. Ik geef het maar op en hoop dat het snel weer weg zal zijn.

Ik heb gestofzuigd, ik dacht dan kan ik gelijk overal even goed kijken. Daar heb ik ook wel lang over gedaan zo. Maar ik ben niets tegen gekomen. Je zou zo de rest van je leven door moeten brengen zeg, met zo’n lucht in je neus. Dat vergalt ook echt al je plezier dan. Ik heb zelfs parfum opgespoten maar als ik daar geen vleugje van opvang, ruik ik toch dat andere weer. Oh ja, ik had het al opgegeven. Klaar ermee. Die rare Moonlight is nog steeds niet klaar met zijn laatste hobby, kampioenschap kachel liggen. Echt hoor, elke avond ligt hij wel even languit bovenop de scherpe randen. Nu ligt hij er ook, al een hele tijd. Ik blijf het gek vinden. Niet zo gek als zo’n lucht in je neus maar wel gek.

Als ik het morgen nog heb dan spring ik met haar en al onder de douche. Al heb ik daar ook al lang aan gesnuffeld natuurlijk. De cits doen nog steeds raar met eten. Ik heb er al 2 dagen geen pillen meer door gedaan, kijken of ze dan wel eten. Ze eten dan ook wel. Want op een gegeven moment zijn dan toch de bakjes leeg. Maar zoals anders, de jongste twee die op hun eten afvliegen, dat is even over. Dat vind ik ook raar. Het is gewoon allemaal raar hier. Rare cits, rare luchtjes, rare ik. Op zich niet raar natuurlijk. Er zitten er voor minder in het gekkenhuis hoor, dat moet haast wel.

Ik las net ergens dat de maan, de volle maan, van 31 januari wat bijzonders zal zijn. Het is de 2^e volle maan in de maand januari, zoiets komt ook niet vaak voor. Dat heet dan blauwe maan. We krijgen ook nog eens een maansverduistering en daarom zal de maan ook weer de rode maan zijn. We krijgen dus een super rode, blauwe maan deze maand. Ik heb tegenwoordig de maan gewoon op een plankje in huis staan. Lichtend en al. Ik vind die lamp zo mooi, elke avond gaat hij aan en ik geniet al bij voorbaat als het donker wordt. Mooi dat ik nu niet steeds een maand hoef te wachten. Als ik uit het raam kijk dan zie ik die lamp daar ook maar dan lijkt het net alsof de maan door de bomen buiten schijnt. Zo leuk!

Ik hou er mee op voor vandaag. Van door je mond ademen krijg je trouwens een enorme droge bek zeg. Niet normaal en het gaat niet eens vanzelf. Je moet er op letten. Al heb je wel direct die vieze lucht weer in de gaten als je per ongeluk en vanzelf weer even door je neus ademt. Hopelijk is het morgen weg, dat luchten gebeuren. Dan ben ik hartstikke opgelucht als het uitgelucht is. Anders zoek ik morgen gewoon nog een keertje naar de oorzaak. Hopelijk slaap ik er zo meteen gewoon doorheen. Oh ja, en Vicks pakken, dat ook. Slaap reukloos allemaal!